Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

placeo

  • 1 placeo

    plăcĕo, cŭi and cĭtus, cĭtum, 2, v. n. ( part. fut. pass.:

    dos placenda,

    Plaut. Trin. 5, 2, 35; v. I. A. fin.) [cf. placo], to please, to be pleasing or agreeable, to be welcome, acceptable, to satisfy (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ungor ut illi placeam,

    Plaut. Cas. 2, 3, 11:

    meo neque cara'st cordi neque placet,

    id. Ep. 1, 2, 30:

    si placeo, utere,

    Ter. Phorm. 3, 2, 43:

    non placet Antonio consulatus meus: at placuit P. Servilio,

    Cic. Phil. 2, 5, 12; Ter. Ad. 1, 1, 34: et quae vobis placita est condicio, datur. id. Hec. 2, 1, 44:

    nec dubito, quin mihi (Erigona) placitura sit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, § 13:

    exspecto quid illis placeat de epistolā ad Caesarem,

    id. Att. 13, 1:

    tibi Ne Enipeus Plus justo placeat,

    Hor. C. 3, 7, 24:

    dis, quibus septem placuere colles,

    id. C. S. 7; id. Ep. 1, 7, 45; 1, 17, 35:

    quid placet aut odio est,

    id. ib. 2, 1, 101:

    quod spiro et placeo (si placeo) tuum est,

    id. C. 4, 3, 24; Plin. 12, 7, 14, § 29:

    sibi non placere, quod (Aristides) cupide elaborasset, ut, etc.,

    Nep. Arist. 1, 4:

    quis gener hic placuit censu minor,

    Juv. 3, 160:

    Deo placere non possunt,

    Vulg. Rom. 8, 8.—As act.:

    si illa tibi placet, placenda dos quoque'st quam dat tibi,

    must be pleasing, Plaut. Trin. 5, 2, 35.—
    B.
    In partic.
    1.
    In scenic lang., of players or pieces presented, to please, find favor, give satisfaction:

    primo actu placeo, Ter. Hec. prol. alt. 31: cui scenico placenti,

    Suet. Ner. 42; id. Galb. 12; id. Vit. 11:

    populo ut placerent quas fecisset fabulas,

    Ter. And. prol. 3;

    id. Hec. prol. alt. 12: ubi (fabulae) sunt cognitae, Placitae sunt,

    id. ib. 13.—
    2.
    Placere sibi, to be pleased or satisfied with one's self, to flatter one's self, to pride or plume one's self:

    ego numquam mihi minus quam hesterno die placui,

    Cic. de Or. 2, 4, 15:

    nolo tibi tam valde placeas,

    Petr. 126; Plin. 35, 9, 36, § 63:

    tu tibi tunc curruca places,

    Juv. 6, 276:

    omnes competitores placebant sibi, omnes omnibus displicebant,

    Sid. Ep. 7, 9.—
    II.
    Transf.: placet mihi (tibi, etc.), or simply placet, it pleases me, it seems good, right, or proper to me; it is my opinion, I am of opinion, I hold, believe, intend, purpose; and in perf., placuit, or placitum est, it is decided, resolved, determined (mihi, nobis, etc., or absol.).
    A.
    In gen.
    (α).
    With dat.:

    ut ipsi auctori hujus disciplinae placet,

    Cic. Fin. 1, 9, 29:

    ut doctissimis sapientissimisque placuit,

    id. Div. 1, 49, 110:

    postea mihi placuit, ut summorum oratorum Graecas orationes explicarem,

    id. de Or. 1, 34, 155:

    ita nobis placitum est, ut, etc.,

    Auct. Her. 2, 1, 1:

    sic Justitiae placitumque Parcis,

    Hor. C. 2, 17, 16:

    si placitum hoc Superis,

    Val. Fl. 3, 296.—With subject-clause:

    duo placet esse Carneadi genera visorum,

    Cic. Ac. 2, 31, 99; id. Rep. 1, 38, 60:

    sic visum Veneri, cui placet impares Formas, etc., mittere,

    Hor. C. 1, 33, 10:

    quis paria esse fere placuit peccata, laborant, Cum, etc.,

    id. S. 1, 3, 96.—
    (β).
    Without dat., Cic. Rep. 1, 46, 70:

    sed, si placet, in hunc diem hactenus,

    id. ib. 2, 44, 71; id. Sest. 51:

    placitum est, ut in aprico maxime pratuli loco considerent,

    id. Rep. 1, 12, 18.—With neutr. pron. as subj.:

    hocine placet?

    Plaut. Am. 1, 3, 16.—With subj.:

    placuit ad hunc primum ferremus aditum,

    App. M. 4, 9.—With subject-clause:

    placet enim esse quiddam in re publicā praestans et regale, etc.,

    Cic. Rep. 1, 45, 69; 1, 36, 56:

    si enim pecunias aequari non placet,

    id. ib. 1, 32, 49:

    hos corripi placitum,

    Tac. A. 4, 19; 6, 7; Hor. S. 1, 3, 96.—
    B.
    In partic.
    1.
    In publicists' lang., to resolve, will, order, determine:

    senatui placere, ut C. Pansa, etc.,

    Cic. Phil. 14, 14, 38:

    senatui placere, C. Cassium, etc.,

    id. ib. 11, 12, 30:

    deliberatur de Avarico in communi concilio, incendi placeret an defendi,

    Caes. B. G. 7, 15:

    quamobrem placitum est mihi, ut, etc.,

    Cic. Att. 8, 12, A, §

    4: edixit, mulieres ante horam quintam venire in theatrum non placere,

    Suet. Aug. 44 fin.; cf.:

    quid placeat, die,

    your decision, Juv. 10, 338.—
    2.
    Si dis placet, please the gods; and in eccl. writers:

    Deo placere,

    Vulg. Num. 23, 27; v. deus.— Hence, *
    A.
    plăcens, entis, P. a., pleasing, charming, dear:

    expetendum esse quod non placens sit,

    Cic. Fin. 3, 8:

    placens uxor,

    Hor. C. 2, 14, 21.— Acceptable:

    hostia placens Deo,

    Vulg. Phil. 4, 18:

    sibi placentes,

    self-willed, id. 2 Pet. 2, 10.—
    B.
    plăcĭtus, a, um, P. a., pleasing, agreeable, acceptable (mostly poet.):

    placita es simplicitate tuā,

    you are pleasing, you please, Ov. Am. 2, 4, 18:

    oliva,

    Verg. G. 2, 425:

    amor,

    id. A. 4, 38:

    bona,

    Ov. H. 17, 98:

    in locum ambobus placitum exercitus conveniunt,

    Sall. J. 81, 1:

    artes,

    Tac. A. 2, 66:

    exemplum,

    id. ib. 4, 37:

    eum (regem creari) quasi placitissimum diis. qui, etc.,

    Just. 18. 3. 9 (the reading acceptissimum is a later emendation).— Abl. absol.: sic placito ocius surrexit. App. M. 2, 24:

    placiti dies,

    appointed days, Vulg. 1 Reg. 13, 11.—
    2.
    Subst.: plăcĭtum, i, n.
    a.
    Prop., that which is pleasing or agreeable:

    ultra placitum laudare,

    more than is agreeable, Verg. E. 7, 27.—
    b.
    Transf.
    (α).
    An opinion, sentiment (post-Aug.):

    Catonis placita de olivis,

    Plin. 15, 5, 6, § 20.—
    (β).
    A determination, prescription, order:

    medicorum placita,

    Plin. 14, 22, 28, § 143.—
    (γ).
    A maxim, principle:

    ipse (Rubellius) placita majorum colebat,

    Tac. A. 14, 22:

    sapientium placita,

    id. ib. 16, 19:

    Stoicorum,

    id. H. 3, 81:

    philosophorum,

    id. Or. 19:

    nec est quare hoc inter nostra placita mireris,

    Sen. Ep. 66, 45:

    decreta, quae Graeci vocant dogmata, nobis vel decreta licet adpellare vel scita vel placita,

    Sen. Ep. 95, 10: philosophiae placita, id. ib. §

    37: Babyloniorum,

    Plin. 2, 79, 81, § 191; Col. 9, 2, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > placeo

  • 2 placeo

    plăcĕo, ēre, plăcŭi, plăcĭtum    - intr. avec dat. [st2]1 [-] plaire, complaire, être agréable, satisfaire. [st2]2 [-] impers. il plaît, on trouve bon, on est d'avis, on décide.    - si dis placet: s'il plaît aux dieux.    - non ita dis placuit, Virg.: les dieux ne l'ont pas voulu.    - placere sibi, Cic.: être content de soi.    - placere alicui, Cic.: plaire à qqn.    - fabulae placitae sunt, Ter.: ces pièces ont été goûtées du public.    - placet alicui + inf., ou prop. inf., ou ut et subj.: qqn trouve bon, est d'avis, décide de ou que.    - placet Epicuro esse deos, Cic.: Epicure accepte l'existence des dieux.    - placet mihi (tibi, etc.), ou placet: il (me, te...) semble bon, il (me, te...) plaît.    - placet mihi: je pense, je suis d'avis, je crois.    - placuit (placitum est): on décida, on trouva bon, on a décidé.    - Veneri placet + inf. Hor.: Vénus aime à...    - parum placebat discere, Sall.: je me souciais peu d'apprendre.    - Carneadi placet + prop. inf. Cic.: Carnéade veut que...    - placebat imperatorem mitti, Liv.: on était d'avis d'envoyer un général.    - senatui placet ut... Cic.: le sénat ordonne que...    - voir placitus et placitum
    * * *
    plăcĕo, ēre, plăcŭi, plăcĭtum    - intr. avec dat. [st2]1 [-] plaire, complaire, être agréable, satisfaire. [st2]2 [-] impers. il plaît, on trouve bon, on est d'avis, on décide.    - si dis placet: s'il plaît aux dieux.    - non ita dis placuit, Virg.: les dieux ne l'ont pas voulu.    - placere sibi, Cic.: être content de soi.    - placere alicui, Cic.: plaire à qqn.    - fabulae placitae sunt, Ter.: ces pièces ont été goûtées du public.    - placet alicui + inf., ou prop. inf., ou ut et subj.: qqn trouve bon, est d'avis, décide de ou que.    - placet Epicuro esse deos, Cic.: Epicure accepte l'existence des dieux.    - placet mihi (tibi, etc.), ou placet: il (me, te...) semble bon, il (me, te...) plaît.    - placet mihi: je pense, je suis d'avis, je crois.    - placuit (placitum est): on décida, on trouva bon, on a décidé.    - Veneri placet + inf. Hor.: Vénus aime à...    - parum placebat discere, Sall.: je me souciais peu d'apprendre.    - Carneadi placet + prop. inf. Cic.: Carnéade veut que...    - placebat imperatorem mitti, Liv.: on était d'avis d'envoyer un général.    - senatui placet ut... Cic.: le sénat ordonne que...    - voir placitus et placitum
    * * *
        Placeo, places, placui, placitum, pe. corr. placere. Colu. Plaire.
    \
        Placet amaritudine. Plin. Il est aggreable à cause de l'amertume, Il semble bon.
    \
        Placet, fere in tertiis personis, pro Videtur, censet. Cic. Il est de ceste opinion, Son advis est que, etc.
    \
        Senatui placet C. Cassium Proconsulem prouinciam Syriam obtinere. Cic. Le Senat ordonne que, etc.
    \
        Placitum est mihi, vel Placitum est vt illud fiat. Cic. J'ay esté d'advis et d'opinion, Il me plait ainsi.
    \
        Sic placitum, Impersonale. Virgil. Il luy a ainsi pleu, ou Il a esté de cest advis et opinion.
    \
        Placere sibi. Quintil. Se plaire, Estre glorieux, Se bien contenter de sa personne.

    Dictionarium latinogallicum > placeo

  • 3 placeō

        placeō cuī or placitus sum, citus, ēre    [PLAC-], to please, give pleasure, be approved, be pleasing, be agreeable, be acceptable, suit, satisfy: si placeo, utere, if I suit you, T.: Quid placet aut odio est, H.: non placet Antonio consulatus meus: quae vobis placita est condicio, datur, T.: quin quod placitum sit, abstulerit, whatever he fancied: exspecto quid istis placeat de epistulā, I await their pleasure: Dis, quibus septem placuere colles, H.: sibi non placere, quod laborasset, etc., N.: ego numquam mihi minus placui, was less satisfied with: tu tibi tunc places, are full of complacency, Iu.—On the stage, to find favor, give satisfaction, be applauded: Primo actu placeo, T.: Populo ut placerent quas fecisset fabulas, T.— Impers, it is believed, is settled, is agreed, seems right: adde illud, si placet, if you please: venio ad comitia, sive magistratuum placet, sive legum, i. e. no matter which: placitum est, ut considerent, etc., they determined: placet enim esse quiddam in re p. praestans, it is agreed: ut ipsi auctori huius disciplinae placet, as the founder holds: ut doctissimis placuit, have taught: duo placet esse Carneadi genera visorum: Quīs paria esse fere placuit peccata, who have made up their minds that, etc., H.: quin etiam, si dis placet, aiunt, etc., please the gods! L.— It is resolved, is determined, is decided, is purposed: deliberatur, incendi placeret an defendi, Cs.: quid placet, dic, your decision, Iu.: quando vobis ita placet, S.: se natui placere, ut C. Pansa, etc., that the senate de cree, etc.: mihi placuit, ut orationes explicarem, I resolved: Venus, cui placet mittere, etc., who likes to send, H.
    * * *
    placere, placui, placitus V DAT
    please, satisfy, give pleasure to (with dat.)

    Latin-English dictionary > placeō

  • 4 placeo

    placeo placeo, ui, itum, ere решать, постановлять

    Латинско-русский словарь > placeo

  • 5 placeo

    placeo placeo, ui, itum, ere нравиться

    Латинско-русский словарь > placeo

  • 6 placeo

    placeo, uī, itum, ēre (verwandt mit placāre, wie sedēre mit sēdāre), gefallen, gefällig sein (Ggstz. displicere, improbari), I) im allg.: a) v. Pers.: alci, Cic.: velle placere alci, jmdm. gefällig sein wollen, Cic.: placere sibi, sich gefallen = mit sich zufrieden sein, Cic. u. Ov. (u. so qui ipsus sibi satis placet, Ggstz. qui ipsus se contemnit [sich gering anschlägt], Plaut. trin. 322 sq.): placens uxor, gefällige, angenehme, Hor.: placuit, ich war damit einverstanden, ich stimmte zu, Komik. (s. Spengel Ter. Andr. 102). – mediales Perf., placitus sum, ich habe gefallen, placita es simplicate tuā, Ov. am. 2, 4, 18. – b) v. Lebl.: placet hoc tibi? gefällt dir das? Cic.: vis et arma satis placebant, dünkten gut genug, Tac.: si illa tibi placet, placenda dos quoque est quam dat tibi, muß gefallen, -genügen, Plaut. trin. 1159. – mediales Perf. (vgl. no. a), quae vobis placita est condicio datur, Ter. Hec. 241: ubi sunt cognitae (fabulae), placitae sunt, Ter. Hec. prol. 2, 21. – m. folg. quod (daß), sibi non placere, quod tam cupide elaborasset, ut etc., Nep. Arist. 1, 4. – m. folg. Infin., displicebat ei, cum esset Romae, habitare in Palatio, ac magis placebat in hortis Sallusti vel in Domitiae vivere, Vopisc. Aurel. 49, 1. – m. folg. Acc. u. Infin., numquam Romanis placuisse imperatorem a suis militibus interfici, Eutr. 4, 16 extr. – II) insbes.: A) v. Bühnendichter und seinen Stücken, v. Schauspieler und von anderen Künstlern = gefallen (Ggstz. exigi, explodi), Ter.: admodum placere in tragoediis, Cic.: Canus choraules mire placens, Suet. Vgl. Westerh. Ter. Hec. II. prol. 13 u. 31. – B) placet mit u. ohne Dat. pers. = ich finde für gut, es beliebt mir, ich stimme dafür, meine Meinung geht dahin, ich beschließe, a) übh.: ut doctissimis placuit, Cic.: mit folg. ut u. Konj., his placuit, ut tu in Cumanum venires, Cic.: ita nobis placitum est, ut ea, quae difficillima essent, potissimum conscriberemus, ich habe für gut befunden, zu schreiben, Cornif. rhet.: inter nos mane placuerat, ut a notariis verba nostra exciperentur, Augustin. epist. 238, 1. – mit folg. bl. Coniunctiv, placuit ad hunc primum ferremus aditum, Apul. met. 4, 9. – m. folg. Infin., nec mihi quidem ipsi tunc placebat diutius abesse ab rei publicae custodia, Cic.: tamen placuit verba apud regem facere, Sall.: absistere oppugnatione placuit, Liv.: non placebat illi orationem inflectere, Sen. rhet.: Veneri placet impares formas atque animos sub iuga aënea mittere, Hor.: mit folg. Acc. u. Infin., placet Stoicis homines hominum causā esse generatos, Cic.: duo placet esse Carneadi genera visorum, Cic.: placuit impigros iuvenes pergere inde rectā ad portam, Liv.: hos corripi placitum est, Tac. – als parenthet. Formel, si placet, Cic.: u. bes. si dis placet, so Gott will, Plaut. u. Liv. (s. Brix Plaut. capt. 451. Weißenb. Liv. 40, 13, 2); u. ironisch = will's Gott, Ter., Cic. u.a. – Abl. absol., sic placito ocius surrexit, Apul. met. 2, 24. – b) als publiz. t. t. v. Senate usw., belieben = verordnen, den Beschluß fassen, sic placitum est, Verg. – m. folg. ut u. Konj., senatui placere, ut etc., Cic.: placitum est (es wurde beliebt, beschlossen), ut reverteretur Pompeius, Cic. – m. folg. ne u. Konj., et placuit, ne (consules) imperium longius quam annuum haberent, Eutr. 1, 9 in. – m. folg. Acc. u. Infin., suggestum adornari placuit, Liv.: post aliquantum nullos fieri placuit, Eutr.: placitum (est) eandem poenam irrogari quam in Aruseium, Tac.

    lateinisch-deutsches > placeo

  • 7 placeo

    placeo, uī, itum, ēre (verwandt mit placāre, wie sedēre mit sēdāre), gefallen, gefällig sein (Ggstz. displicere, improbari), I) im allg.: a) v. Pers.: alci, Cic.: velle placere alci, jmdm. gefällig sein wollen, Cic.: placere sibi, sich gefallen = mit sich zufrieden sein, Cic. u. Ov. (u. so qui ipsus sibi satis placet, Ggstz. qui ipsus se contemnit [sich gering anschlägt], Plaut. trin. 322 sq.): placens uxor, gefällige, angenehme, Hor.: placuit, ich war damit einverstanden, ich stimmte zu, Komik. (s. Spengel Ter. Andr. 102). – mediales Perf., placitus sum, ich habe gefallen, placita es simplicate tuā, Ov. am. 2, 4, 18. – b) v. Lebl.: placet hoc tibi? gefällt dir das? Cic.: vis et arma satis placebant, dünkten gut genug, Tac.: si illa tibi placet, placenda dos quoque est quam dat tibi, muß gefallen, -genügen, Plaut. trin. 1159. – mediales Perf. (vgl. no. a), quae vobis placita est condicio datur, Ter. Hec. 241: ubi sunt cognitae (fabulae), placitae sunt, Ter. Hec. prol. 2, 21. – m. folg. quod (daß), sibi non placere, quod tam cupide elaborasset, ut etc., Nep. Arist. 1, 4. – m. folg. Infin., displicebat ei, cum esset Romae, habitare in Palatio, ac magis placebat in hortis Sallusti vel in Domitiae vivere, Vopisc. Aurel. 49, 1. – m. folg. Acc. u. Infin., numquam Romanis placuisse imperatorem a suis militibus interfici, Eutr. 4, 16 extr. – II) insbes.: A) v. Bühnendichter und sei-
    ————
    nen Stücken, v. Schauspieler und von anderen Künstlern = gefallen (Ggstz. exigi, explodi), Ter.: admodum placere in tragoediis, Cic.: Canus choraules mire placens, Suet. Vgl. Westerh. Ter. Hec. II. prol. 13 u. 31. – B) placet mit u. ohne Dat. pers. = ich finde für gut, es beliebt mir, ich stimme dafür, meine Meinung geht dahin, ich beschließe, a) übh.: ut doctissimis placuit, Cic.: mit folg. ut u. Konj., his placuit, ut tu in Cumanum venires, Cic.: ita nobis placitum est, ut ea, quae difficillima essent, potissimum conscriberemus, ich habe für gut befunden, zu schreiben, Cornif. rhet.: inter nos mane placuerat, ut a notariis verba nostra exciperentur, Augustin. epist. 238, 1. – mit folg. bl. Coniunctiv, placuit ad hunc primum ferremus aditum, Apul. met. 4, 9. – m. folg. Infin., nec mihi quidem ipsi tunc placebat diutius abesse ab rei publicae custodia, Cic.: tamen placuit verba apud regem facere, Sall.: absistere oppugnatione placuit, Liv.: non placebat illi orationem inflectere, Sen. rhet.: Veneri placet impares formas atque animos sub iuga aënea mittere, Hor.: mit folg. Acc. u. Infin., placet Stoicis homines hominum causā esse generatos, Cic.: duo placet esse Carneadi genera visorum, Cic.: placuit impigros iuvenes pergere inde rectā ad portam, Liv.: hos corripi placitum est, Tac. – als parenthet. Formel, si placet, Cic.: u. bes. si dis placet, so Gott will, Plaut. u. Liv. (s. Brix Plaut. capt. 451.
    ————
    Weißenb. Liv. 40, 13, 2); u. ironisch = will's Gott, Ter., Cic. u.a. – Abl. absol., sic placito ocius surrexit, Apul. met. 2, 24. – b) als publiz. t. t. v. Senate usw., belieben = verordnen, den Beschluß fassen, sic placitum est, Verg. – m. folg. ut u. Konj., senatui placere, ut etc., Cic.: placitum est (es wurde beliebt, beschlossen), ut reverteretur Pompeius, Cic. – m. folg. ne u. Konj., et placuit, ne (consules) imperium longius quam annuum haberent, Eutr. 1, 9 in. – m. folg. Acc. u. Infin., suggestum adornari placuit, Liv.: post aliquantum nullos fieri placuit, Eutr.: placitum (est) eandem poenam irrogari quam in Aruseium, Tac.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > placeo

  • 8 placeo

    English-Latin new dictionary > placeo

  • 9 placeo

    cuī, citum, ēre
    1) нравиться (alicui C etc.); иметь успех, цениться (p. in tragoediis C; fabula placet Ter)
    p. sibi C, O, J, Sen, Pt — быть довольным собой, много мнить о себе, но тж. Pt много позволять себе
    victrix causa diis placuit, sed victa Catoni Lcn — боги были на стороне победителей, Катон же — на стороне побеждённых
    placitus amor V — сердечное влечение, пламенная любовь
    videte, numquid hoc placeat Ptсмотрите (т. е. скажите), согласны ли вы на это?
    2) impers.
    placet (реже placitum est) C, Cs etc. — угодно, хочется, желательно
    placet, bene facitis Pl — согласен, вы правы
    si placet C — если (вам, тебе) угодно
    placitum est, ut reverteretur Pompejus C — постановили, чтобы Помпей вернулся
    3) impers. placet кажется, представляется, существует мнение
    placet Carneădi, duo esse genera visorum C — Карнеад полагает (того мнения), что существует два рода явлений

    Латинско-русский словарь > placeo

  • 10 placeo

    , ui, itum, ere
    нравиться

    Латинский для медиков > placeo

  • 11 placeo

    (+ dat.) to please, be agreeble to

    Latin-English dictionary of medieval > placeo

  • 12 placeo

    , ui, itum, ere
    нравиться

    Latin-Russian dictionary > placeo

  • 13 placeo

    , placui, placitum, placere 2
      нравиться, быть угодным

    Dictionary Latin-Russian new > placeo

  • 14 (com-placeō)

       (com-placeō) placitus, ēre,    to please greatly: tibi, T.

    Latin-English dictionary > (com-placeō)

  • 15 per-placeō

        per-placeō —, —, ēre,     to please greatly: ea (lex) mihi perplacet.

    Latin-English dictionary > per-placeō

  • 16 Digito monstrāri

    Когда на тебя указывают пальцем.
    Персий, "Сатиры", I, 28:
    Át pulchrúm (e)st digitó monstrár(i) et dícier: híc est. "Ведь прекрасно, когда на тебя указывают пальцем и говорят: вот он".
    ср. Гораций, "Оды", IV, 3, 21-24 (обращение к Музе):
    Tótum múneris hóc tuí (e)st,
    Rómanáe fidicén lyrae:
    Quód spir(o) ét placeó, sí placeó, tuúmst.
    Только тебе я обязан тем, что на меня встречные показывают пальцем ["Показывать на кого-нибудь пальцем" могло быть у римлян так же, как у нас, и выражением резкого осуждения. Например, у Овидия ("Любовные элегии", III, 6, 77) соблазненная Марсом весталка Илия говорит: Quid moror et digitis designor adultera vulgi? "Зачем я еще терплю, что на меня как на прелюбодейку показывают пальцами в народе?" - авт. ] как на римского поэта. Если я дышу, если я нравлюсь, то это твой дар".
    Она [ Мария Башкирцева ] с неумолимой жаждой добивалась того, чтобы на нее указывали пальцами и говорили: "вот она": digito monstrari et dicier: haec est. (У. Э. Гладстон, Мария Башкирцева.)
    Мало кого посвятил я в свою тайну: мало кто знал о том, что я сочиняю повести, и, надо полагать, повести эти едва ли увидят свет при жизни их автора. Но если бы даже их напечатали, я не стал бы стремиться к известности, digito monstrari. (Вальтер Скотт, Ламмермурская невеста.)
    Мы стремимся покинуть Скарборо вследствие чрезмерной чувствительности нашего сквайра, которому нетерпима мысль быть praetereuntium digito monstratus. (Тобайас Смоллетт, Путешествие Хамфри Клинкера.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Digito monstrāri

  • 17 spiro

    spīro, āvī, ātum, āre (zu Wz. *speis-, blasen, hauchen), I) intr.: 1) blasen, wehen, zephyri spirant, Verg.: cum venti a Pontico mari spirant, Curt.: aurae salubriter spirantes, Amm. – bildl. spirare alci, anwehen = begünstigen (vgl. χάριν τινὶ πνειν), Prop. 2, 24, 5. – 2) hauchen, poet. = schnauben, schäumen, brausen, gären, spirans immane (ungeheuer), Verg.: freta spirantia, Verg.: quā vada non spirant, wo die Untiefe nicht gärt (wo keine Brandung ist), Verg.: spirat e pectore flamma, Verg.: m. Abl.: sp. ignibus, Feuer aushauchen, schnauben, Verg.: u. so veneno od. venenis, Lucan. u. Val. Flacc. – 3) atmen, Atem holen, dum spirare potero, Cic.: querulum (adv.), kläglich atmen, seufzen, Mart.: u. = leben, ab eo spirante defendi, Cic. – dah. übtr., a) atmen, leben, videtur Laelii mens spirare in scriptis, Cic.: spirat adhuc amor, Hor.: spirantia exta, die noch warmen, rauchenden Eingeweide, Verg. – b) gleichs. leben, zu leben scheinen, in bildenden Künsten, nach dem Leben dargestellt sein, spirantia signa, Verg.: spirantia aera, Verg.: spirat picta tabella, Mart. – c) von dichterischer Begeisterung, quod spiro et placeo, si placeo, tuum est, daß mich ein Dichter beseelt, Hor. carm. 4, 3, 24. – d) mit etwas umgehen, spirans Medea venenis, Val. Flacc. 6, 157. – 4) hauchen, duften, thymbra graviter spirans, Verg.: floribus spirabunt arae, Stat. – 5) klingen, tönen, dulcius, Quint. 12, 10, 27. – II) tr.: 1) hauchen, a) atmen, aushauchen, ausatmen, flammas spirantes, feuerspeiende Tiere (wie Drachen), Liv.: sp. ignem naribus (v. Rossen), Verg.: semper frigora (v. Winden), Verg.: sulfur pectore, Claud.: tunc immensa cavi spirant mendacia folles, Iuven. – übtr., homo tribunatum etiamnunc spirans, der noch immer vom Geiste eines Tribunen beseelt sei, Liv.: tragicum satis, von einem tragischen Geiste beseelt sein, tragisches Genie haben, Hor.: quae spirabat amores, der Liebe Glut einhauchte, Hor. – b) einhauchen, ficto corpori animam, Lact. 2, 11, 3. – 2) duften, ausduften, divinum vertice odorem, Verg. Aen. 1, 404: facies pinguia Poppaeana spirat, duftet nach usw., Iuven. 6, 463.

    lateinisch-deutsches > spiro

  • 18 displiceo

    displicĕo, ēre, plicŭi, plicitum [dis + placeo]    - intr. avec dat. - déplaire à.    - displicere alicui: déplaire à qqn.    - displicere sibi: - [abcl]a - être mécontent de soi. - [abcl]b - ne pas se sentir bien, être mal disposé.    - cum e via languerem et mihimet displicerem, Cic. Phil. 1: comme j'étais fatigué du voyage et que je ne me sentais pas bien.    - displiceo mihi nec sine summo scribo dolore, Cic. Att. 2: je suis mécontent de moi et ce n'est pas sans une profonde douleur que j'écris ces lignes.    - disciplicere + prop. inf.: désapprouver que.    - non mihi disciplicet + inf. Cic.: il ne me déplaît pas de.
    * * *
    displicĕo, ēre, plicŭi, plicitum [dis + placeo]    - intr. avec dat. - déplaire à.    - displicere alicui: déplaire à qqn.    - displicere sibi: - [abcl]a - être mécontent de soi. - [abcl]b - ne pas se sentir bien, être mal disposé.    - cum e via languerem et mihimet displicerem, Cic. Phil. 1: comme j'étais fatigué du voyage et que je ne me sentais pas bien.    - displiceo mihi nec sine summo scribo dolore, Cic. Att. 2: je suis mécontent de moi et ce n'est pas sans une profonde douleur que j'écris ces lignes.    - disciplicere + prop. inf.: désapprouver que.    - non mihi disciplicet + inf. Cic.: il ne me déplaît pas de.
    * * *
        Displiceo, displices, pen. corr. displicui, displicitum, pen. corr. displicere. Desplaire.
    \
        Displiceo mihi. Cic. Je me desplais, Tout me desplait.

    Dictionarium latinogallicum > displiceo

  • 19 placatus

    plācātus, a, um part. passé de placeo. [st2]1 [-] calmé, fléchi, apaisé. [st2]2 [-] bien disposé pour, bienveillant, propice. [st2]3 [-] favorable (en parl. des choses). [st2]4 [-] paisible, tranquille.
    * * *
    plācātus, a, um part. passé de placeo. [st2]1 [-] calmé, fléchi, apaisé. [st2]2 [-] bien disposé pour, bienveillant, propice. [st2]3 [-] favorable (en parl. des choses). [st2]4 [-] paisible, tranquille.
    * * *
        Placatus, pe. prod. Participium, siue Nomen ex participio. Plin. Appaisé, Addoulci, Paisible.

    Dictionarium latinogallicum > placatus

  • 20 placendus

    plăcendus, a, um adj. verbal de placeo; qui doit plaire.
    * * *
    plăcendus, a, um adj. verbal de placeo; qui doit plaire.
    * * *
        Placendus, Adiectiuum. Plaut. Qui doibt plaire.

    Dictionarium latinogallicum > placendus

См. также в других словарях:

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

  • List of English words from Latin verb forms — A very large number of English words are derived from Latin verbs in one way or another. Many of these are derived directly from the stem of the Latin verb, such as English evoke from Latin ēvoc ō call out . Others are derived from the stem of… …   Wikipedia

  • Placebo — A "sugar pill" or any dummy medication or treatment. For example, in a controlled clinical trial, one group may be given a real medication while another group is given a placebo that looks just like it in order to learn if the… …   Medical dictionary

  • Placitum — Latin word for a law suit or plea; a case heard before a court. [< Lat. placeo = to please] …   Dictionary of Medieval Terms and Phrases

  • PLACENTA — an a placo, quod eâ solerent Antiqui Deos placere; an a placeo? Graece πλακόεις, an a πλὰξ, κὸς, quod in tabulam extenderetur? Certe, sicut ditiores hostiis animalium Deorum numina sibi propitia reddere satagebant, ita egenos, Placentis hâc fini… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • πλάκα — I Αθηναϊκή συνοικία στους ανατολικούς και τους βόρειους πρόποδες της Ακρόπολης. Η συνοικία αυτή ήταν το κέντρο της Αθήνας από τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης ως τα τελευταία της βασιλείας του Όθωνα. Το όνομά της οφείλεται σε μεγάλη ενεπίγραφη… …   Dictionary of Greek

  • πλασήμπο — το, Ν (φαρμ.) διεθνής όρος που χρησιμοποιείται για να υποδείξει κάθε φάρμακο στο οποίο το ενεργό συστατικό αντικαταστάθηκε από ένα ανενεργό, όπως λ.χ. είναι η ζάχαρη. [ΕΤΥΜΟΛ. < αγγλ. placebo < λατ. placebo, μέλλ. τού placeo «αρέσω,… …   Dictionary of Greek

  • Плацебо — (лат. placeo – нравиться, иметь успех, цениться) – препарат, не имеющий никакой лекарственной ценности и не вызывающий сколько нибудь значительных фармакологических эффектов. Назначается при лечении внушаемых пациентов (при этом предварительно… …   Энциклопедический словарь по психологии и педагогике

  • ԲԱՐԵՀԱՃՈՅ — ( ) NBH 1 451 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 8c, 12c ա. Կարի՛ հաճելի. հաճոյական յոյժ. գովելի. *Եթէ ուղղափառ հաւատս ցուցցուք, եւ բարեհաճոյ գործս, տաճար գտցուք հոգեւորական. Գանձ.: չ. ԲԱՐԵՀԱՃՈՅ ԼԻՆԻՄ ԲԱՐԵՀԱՃՈՅԱՆԱՄ, չ.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԲԱՐԵՀԱՃՈՅԱՆԱՄ — (ացայ.) NBH 1 451 Chronological Sequence: Early classical, 6c, 8c, 12c չ. ԲԱՐԵՀԱՃՈՅ ԼԻՆԻՄ ԲԱՐԵՀԱՃՈՅԱՆԱՄ. εὑαρεστέω placeo, complaceo Ամենայնիւ հաճոյ լինել, ընդունելի, եւ սիրելի. *Որք բարեհաճոյք եղեն Աստուծոյ, եւ արդարացան. Աթ. ՟Դ: *Որոց… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԳԵՂԵՑԿԱՆԱՄ — (ացայ.) NBH 1 0538 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 12c, 13c չ. καλλωπίζομαι decoror, ornor եւ glorior, mihi placeo Գեղեցիկ լինել. զգենուլ զգեղեցկութիւն. աղուորնալ, աղէկ՝ սիրուն՝ եւ սիրելի ըլլալ .... տե՛ս Երգ. ՟Ա. 9: ՟Դ. 10 …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»