Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

perhĭbĕo

  • 1 perhibeo

    perhĭbĕo, ēre, bŭi, bĭtum [per + habeo] - tr. - [st1]1 [-] présenter, fournir.    - sine eo, quem Caecilius suo nomine perhiberet, Cic. Att. 1, 1, 4: sans celui que Cécilius devait présenter comme son mandataire.    - perhibere exemplum, Plin. 7, 93: fournir un exemple.    - perhibere testimonium Varr. R. 2, 5, 1: fournir un témoignage. [st1]2 [-] attribuer.    - alicui rei palmam perhibere, Plin. 31, 80: donner la préférence à une chose. --- cf. 29, 138, etc.    - perhibere vim herbae, Plin.: attribuer une propriété à une herbe. [st1]3 [-] rapporter, raconter.    - ut Graii perhibent, Virg. En. 8, 135: comme le rapportent les Grecs. --- cf. Plaut. Cist. 66.    - perhibent + prop. inf. Catul. 64, 76: on rapporte que. --- cf. Pacuv. Tr. 104.    - passif pers. (Romulus) perhibetur tantum ceteris praestitisse, ut... Cic. Rep 2, 4: (Romulus), à ce qu'on rapporte, surpassa tous les autres à tel point que...    - cf. Cic. Tusc. 1, 28 ; Plaut. St. 2, 5; Trin. 692. [st1]4 [-] mettre en avant, citer, nommer.    - nec minus est Spartiates Agesilaus ille perhibendus, Cic. Fam. 5, 12, 7: et il ne faut pas moins citer cet illustre Spartiate Agésilas.    - avec deux accus. vatem hunc perhibebo optimum, Cic. poet. Div. 2, 12: je l'appellerai un excellent devin. --- cf. Enn. An. 23 ; 149.    - passif pers. sophiam sapientia quae perhibetur, Enn An. 227: la sagesse qu'on appelle sapience. --- cf. Plaut. d. Gell 7, 7. 3.
    * * *
    perhĭbĕo, ēre, bŭi, bĭtum [per + habeo] - tr. - [st1]1 [-] présenter, fournir.    - sine eo, quem Caecilius suo nomine perhiberet, Cic. Att. 1, 1, 4: sans celui que Cécilius devait présenter comme son mandataire.    - perhibere exemplum, Plin. 7, 93: fournir un exemple.    - perhibere testimonium Varr. R. 2, 5, 1: fournir un témoignage. [st1]2 [-] attribuer.    - alicui rei palmam perhibere, Plin. 31, 80: donner la préférence à une chose. --- cf. 29, 138, etc.    - perhibere vim herbae, Plin.: attribuer une propriété à une herbe. [st1]3 [-] rapporter, raconter.    - ut Graii perhibent, Virg. En. 8, 135: comme le rapportent les Grecs. --- cf. Plaut. Cist. 66.    - perhibent + prop. inf. Catul. 64, 76: on rapporte que. --- cf. Pacuv. Tr. 104.    - passif pers. (Romulus) perhibetur tantum ceteris praestitisse, ut... Cic. Rep 2, 4: (Romulus), à ce qu'on rapporte, surpassa tous les autres à tel point que...    - cf. Cic. Tusc. 1, 28 ; Plaut. St. 2, 5; Trin. 692. [st1]4 [-] mettre en avant, citer, nommer.    - nec minus est Spartiates Agesilaus ille perhibendus, Cic. Fam. 5, 12, 7: et il ne faut pas moins citer cet illustre Spartiate Agésilas.    - avec deux accus. vatem hunc perhibebo optimum, Cic. poet. Div. 2, 12: je l'appellerai un excellent devin. --- cf. Enn. An. 23 ; 149.    - passif pers. sophiam sapientia quae perhibetur, Enn An. 227: la sagesse qu'on appelle sapience. --- cf. Plaut. d. Gell 7, 7. 3.
    * * *
        Perhibeo, perhibes, pen. cor. perhibui, perhibere. Colum. Dire et affermer.
    \
        - pulmo enim (Quod perhibent) prius venisset, quam tu aduenisti mihi. Plaut. Comme on dict.
    \
        Nusquam perhibentur blandiores gentium. Plaut. On ne dict point, ou Il n'est point mention qu'il y en ait nulle part de plus courtoises.
    \
        Persarum montes qui esse aurei perhibentur. Plaut. Qu'on dict estre tout d'or.
    \
        Si vos vultis perhiberi probos. Terent. Si vous voulez estre dicts gents de bien.
    \
        Cum quibus (vt perhibent) ausa est contendere. Cic. Comme on dict.
    \
        Bene qui coniiciet, vatem hunc perhibebo optimum. Cic. Je diray qu'il est, etc.
    \
        Perhibere, Donner. Plautus, - cur ego vestem, Aurum, atque ea quibus est vobis vsui, perhibeo?
    \
        Testimonium perhibere. Plin. iunior. Donner ou Porter tesmoignage.
    \
        Vt verba perhibes, me periisse praedicas. Plautus. A t'ouir parler, c'est faict de moy, Selon les parolles que tu dis, Selon ton dire.
    \
        Honorem perhibere. Plin. Porter honneur.

    Dictionarium latinogallicum > perhibeo

  • 2 perhibeo

    perhibeo perhibeo, bui, bitum, ere предлагать

    Латинско-русский словарь > perhibeo

  • 3 perhibeo

    perhibeo perhibeo, bui, bitum, ere предоставлять

    Латинско-русский словарь > perhibeo

  • 4 perhibeo

    perhibeo perhibeo, bui, bitum, ere высказывать, произносить

    Латинско-русский словарь > perhibeo

  • 5 perhibeō

        perhibeō uī, itus, ēre    [pro+habeo], to bring forward, adduce: alquem suo nomine.— To say, assert: ut Grai perhibent, V.: fratres, qui nuntii fuisse perhibentur.— To call, name: vatem hunc optimum: tellus, quae perhibetur amara, V.: nec minus est Agesilaus ille perhibendus, to be cited.
    * * *
    perhibere, perhibui, perhibitus V
    present, give, bestow; regard, hold; name

    Latin-English dictionary > perhibeō

  • 6 perhibeo

    hibuī, hibitum, ēre [ per + habeo ]
    1) пред(о)ставлять, предлагать
    p. aliquem C — предлагать кого-л. в защитники
    3) придавать, приписывать ( vim herbae PM); признавать
    alicui rei palmam p. PM — признавать за чем-л. превосходство
    4) высказывать, произносить (testimonium Vr, PJ); приводить ( exemplum PM); утверждать, говорить
    Romulus perhibetur omnibus rebus ceteris praestitisse C — говорят, что Ромул превосходил всех прочих во всех отношениях
    nuntii fuisse perhibentur C — (Диоскуры) были, говорят, вестниками (победы Эмилия Павла над Персеем Македонским при Пидне в 168 г. до н. э.)
    5) упоминать (non minus est Agesilaus ille perhibendus C)

    Латинско-русский словарь > perhibeo

  • 7 perhibeo

    per-hibeo, buī, bitum, ēre (per u. habeo), hinhalten, darbieten, I) eig.: alqm, (als Anwalt) zur Stelle schaffen, aufstellen, Cic. ad Att. 1, 1. § 4. – II) übtr.: A) im allg.: a) erweisen, operam rei publicae fortem atque strenuam, Cato fr. b. Gell.: honorem alci, Plin.: alci gratias, Apul. – b) beilegen, alci auctoritatem, Plin.: vim herbae, Plin.: alci rei palmam, den Vorzug geben, Plin. – B) mündlich von sich geben, 1) im allg.: testimonium, Varro u.a.: apud principem testimonium merentibus, Plin. pan.: alci constantiae testimonium, Plin. pan. – 2) insbes.: a) angeben, sagen, mit dopp. Acc., conditorem templi regem Aëriam, ut perhibent, wie man sagt, Verg. u. Solin.: perhibent mit folg. Acc. u. Infin., Catull. 64, 76 u. 124: im Passiv m. Nom. u. Infin., qui non modo adiutores in proeliis victoriae populi Romani, sed etiam nuntii fuisse perhibentur, der Sage nach waren, Cic. Tusc. 1, 28: Romulus perhibetur (soll) et corporis viribus et animi ferocitate tantum ceteris praestitisse, ut etc., Cic. de rep. 2, 4: u. so Lact. 1, 14, 9. Augustin. de civ. dei 18, 18, 3. p. 280, 3 D.2: im Passiv m. dopp. Nom., India perhibetur molibus ferarum mirabilis, Colum. 3, 8, 3. – b) nennen, anführen, vatem hunc perhibebo optimum, Cic.: Agesilaus ille perhibendus, Cic.: nos Tuscum (mare), Graii Tyrrhenum perhibent, Mela.

    lateinisch-deutsches > perhibeo

  • 8 perhibeo

    per-hibeo, buī, bitum, ēre (per u. habeo), hinhalten, darbieten, I) eig.: alqm, (als Anwalt) zur Stelle schaffen, aufstellen, Cic. ad Att. 1, 1. § 4. – II) übtr.: A) im allg.: a) erweisen, operam rei publicae fortem atque strenuam, Cato fr. b. Gell.: honorem alci, Plin.: alci gratias, Apul. – b) beilegen, alci auctoritatem, Plin.: vim herbae, Plin.: alci rei palmam, den Vorzug geben, Plin. – B) mündlich von sich geben, 1) im allg.: testimonium, Varro u.a.: apud principem testimonium merentibus, Plin. pan.: alci constantiae testimonium, Plin. pan. – 2) insbes.: a) angeben, sagen, mit dopp. Acc., conditorem templi regem Aëriam, ut perhibent, wie man sagt, Verg. u. Solin.: perhibent mit folg. Acc. u. Infin., Catull. 64, 76 u. 124: im Passiv m. Nom. u. Infin., qui non modo adiutores in proeliis victoriae populi Romani, sed etiam nuntii fuisse perhibentur, der Sage nach waren, Cic. Tusc. 1, 28: Romulus perhibetur (soll) et corporis viribus et animi ferocitate tantum ceteris praestitisse, ut etc., Cic. de rep. 2, 4: u. so Lact. 1, 14, 9. Augustin. de civ. dei 18, 18, 3. p. 280, 3 D.2: im Passiv m. dopp. Nom., India perhibetur molibus ferarum mirabilis, Colum. 3, 8, 3. – b) nennen, anführen, vatem hunc perhibebo optimum, Cic.: Agesilaus ille perhibendus, Cic.: nos Tuscum (mare), Graii Tyrrhenum perhibent, Mela.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > perhibeo

  • 9 perhibeo

    pĕr-hĭbĕo, ui, ĭtum, 2, v. a. [habeo], to hold out, extend, present, produce, bestow, grant, give, afford; to attribute, ascribe, assign, etc.
    I.
    In gen. (mostly ante-class. and post-Aug.; cf.: edo, exhibeo): operam rei publicae fortem atque strenuam, Cato ap. Gell. 3, 7, 19:

    magnanimitatis exemplum,

    Plin. 7, 25, 26, § 93:

    testimonium,

    to bear witness, Varr. R. R. 2, 5, 1; Col. 3, 9; Plin. 7, 30, 31, § 112; 7, 38, 39, § 127:

    ut testimonium perhiberet de lumine,

    Vulg. Joan. 1, 8; Aug. Civ. Dei, 10, 2 fin.; Vulg. Rom. 10, 2 et saep.:

    in causā universorum creditorum, qui sine eo, quem Caecilius suo nomine perhiberet, facile causam communem sustinerent,

    to bring forward, furnish, Cic. Att. 1, 1, 4:

    magnam auctoritatem huic animali perhibet Nigidius,

    attributes, Plin. 29, 6, 39, § 138:

    alicui rei palmam,

    to give the preference, id. 31, 7, 39, § 80:

    cui (Vettonicae) tanta vis perhibetur, ut, etc.,

    id. 25, 8, 55, § 101; 18, 11, 26, § 104:

    ut rebus praecipuis honos in primis perhibeatur,

    id. 29, 1, 9, § 29.—
    II.
    In partic., to say, assert any thing; to call, name any thing (mostly poet.; in Cic. very rare, perh. only three times; cf. Madv. Opusc. Acad. p. 200, and ad Cic. Fin. p. 163): vento quem perhibent Graium genus aëra linguā, Enn. ap. Prob. ad Verg. E. 6, 31 (Ann. v. 149 Vahl.); cf.: id quod nostri caelum memorant, Grai perhibent aethera, Pac. ap. Varr. L. L. 5, § 17 Müll. (Trag. Rel. p. 71 Rib.): est locus Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.): omnes corde patrem perhibent, id. ap. Don. ad Ter. Phorm. 5, 8, 39 (id. v. 460 ib.): Jove propagatus est, ut perhibent, Tantalus, Poët. ap. Quint. 9, 3, 57; so,

    ut perhibent viri,

    Plaut. Cist. 1, 1, 68; and:

    Electrā, ut Graii perhibent, Atlantide cretus,

    Verg. A. 8, 135: bene qui coniciet, vatem hunc perhibebo optimum, Cic. poët. Div. 2, 5, 12.—With acc. and inf.: fortunam insanam esse perhibent philosophi, Pac. ap. Auct. Her. 2, 22, 36 (Trag. Rel. p. 104 Rib.).—In pass.: sophiam sapientia quae perhibetur, Enn. ap. Fest. p. 325 Müll. (Ann. v. 227 Vahl.): sane ego me nolo fortem perhiberi virum, Plaut. Fragm. ap. Gell. 7, 7, 3:

    quis me inprobior perhibeatur esse,

    id. Trin. 3, 2, 66:

    montes, qui esse aurei perhibentur,

    are said to be, id. Stich. 1, 1, 25:

    Tyndaridae fratres, qui nuntii fuisse perhibentur,

    Cic. Tusc. 1, 12, 28:

    his (Romulus) dicitur... perhibetur ceteris praestitisse,

    id. Rep. 2, 2, 4:

    nec minus est Spartiates Agesilaus ille perhibendus,

    to be named, cited, id. Fam. 5, 12, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > perhibeo

  • 10 for

    for, fātus, 1, v. defect. (the forms in use are fatur, fantur, fabor, fabitur; part. perf. fatus; perf. fatus sum or eram; imper. fare, poet.; inf. fari; and parag. farier, Verg. A. 11, 242; gerund. fandi, fando; sup. fatu; part. praes. fans, fantis, fantem; for praes. faris, v. Diom. p. 375;

    fantur,

    Varr. L. L. 6, 7, § 52; Paul. Diac. p. 88, 11; imperf. subj. farer, August. Conf. 1, 8), n. and a. [Sanscr. bhā-mi, appear; bhās, shine; bhāsh, speak; Gr. pha-, phainô, and phêmi; Lat. fama, fas, fax, facies, favilla, etc.; cf.: facetus, focus, v. Curt. Gr. Etym. p. 297 sq.; Corss. Ausspr. 1, 420 sqq.], to speak, say (mostly poet.; cf.:

    quaedam vetera etiam necessario interim sumuntur, ut fari,

    Quint. 8, 3, 27; syn.: loquor, dico, perhibeo; inquam. aio).
    I.
    In gen.
    A.
    Neutr.: fatur is, qui primum homo significabilem ore mittit vocem. Ab eo ante quam id faciant, pueri dicuntur infantes;

    cum id faciant, jam fari,

    Varr. L. L. 6, § 52 Müll.; cf.:

    filius Croesi, cum jam per aetatem fari posset, infans erat,

    Gell. 5, 9, 1:

    non enim eram infans, qui non farer,

    Aug. Conf. 1, 8:

    nescios fari pueros,

    Hor. C. 4, 6, 18:

    cum primum fari coepisset,

    Suet. Aug. 94:

    tum ad eos is deus, qui omnia genuit, fatur: haec vos, etc.,

    Cic. Univ. 11; Val. Fl. 3, 616:

    Venulus dicto parens ita farier infit,

    Verg. A. 11, 242:

    praetor qui tum fatus est, si, etc.,

    Varr. L. L. 6, § 30 Müll.:

    sic fatus validis ingentem viribus hastam contorsit,

    Verg. A. 2, 50:

    meum ingenium fans atque infans tu nondum edidicisti,

    Plaut. Pers. 2, 1, 7:

    coram data copia fandi,

    Verg. A. 1, 520: fandi doctissima Cymodocea, id. ib. 10, 225:

    quae mollissima fandi Tempora,

    id. ib. 4, 293:

    quid fando tua tela manusque Demoror?

    Stat. Th. 1, 655:

    his fando si nuntius exstitit oris,

    Val. Fl. 4, 170.—Fando, for famā, rumore, report, hearsay:

    neque fando umquam accepit quisquam, etc.,

    by report, by hearsay, Plaut. Am. 2, 1, 41; cf.:

    ne fando quidem auditum est, crocodilum aut ibim violatum ab Aegyptio,

    Cic. N. D. 1, 29, 82; Verg. A. 2, 81; Ov. M. 15, 497, Sil. 10, 484:

    haud mollia fatu,

    Verg. A. 12, 25:

    lapis fatu dignissimus,

    Sol. 3: famino, dicito, Paul. ex Fest. p. 87, 10 (cf. praefor and fruor init.).—
    B.
    Act.
    (α).
    With acc.:

    (animus) dementit deliraque fatur,

    Lucr. 3, 464:

    qui sapere et fari possit, quae sentiat,

    Hor. Ep. 1, 4, 9: fabitur hoc aliquis, Cic. Poët. ap. Gell. 15, 6, 3:

    vix ea fatus eram,

    Verg. A. 2, 323:

    dehinc talia fatur,

    id. ib. 1, 256:

    cui talia fanti,

    id. ib. 6, 46; cf.:

    haec fantem,

    Prop. 3, 7 (4, 6), 65:

    quis talia fando temperet a lacrimis?

    Verg. A. 2, 6.—
    (β).
    With interrog. clauses:

    fare age, quid venias,

    Verg. A. 6, 389; cf.:

    sed te qui vivum casus, age fare vicissim Attulerint,

    id. ib. 6, 531:

    fare, an patriam spes ulla videndi,

    Val. Fl. 5, 552.—
    II.
    In partic.
    A.
    To utter in prophecy, to foretell, predict: Venus quem fata docet fari, divinum pectus habere, Enn. ap. Prob. Verg. E. 6, 31 (Ann. v. 19 ed. Vahl.); cf.: fatis fandis, id. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 80 ib.):

    fabor enim, quando haec te cura remordet, Longius et volvens fatorum arcana movebo,

    Verg. A. 1, 261. Cf. also in the foll.—
    B.
    To sing in verse, to celebrate:

    Tarpeium nemus et Tarpeiae turpe sepulcrum Fabor,

    Prop. 4 (5), 4, 2.
    In pass.
    signif.: Fasti dies sunt, in quibus jus fatur, Suet. ap. Prisc. p. 793 P.— Hence, fandus, a, um, P. a., that may be spoken or uttered, right (opp. to nefandus, wrong):

    omnia fanda, nefanda malo permixta furore,

    Cat. 64, 406:

    respersae fando nefandoque sanguine arae, i. e. with blood both of sacrifice and of murder,

    Liv. 10, 41, 3; cf.:

    at sperate deos memores fandi atque nefandi,

    Verg. A. 1, 543:

    non fanda timemus,

    Luc. 1, 634:

    inexpleto non fanda piacula busto,

    id. 2, 176.

    Lewis & Short latin dictionary > for

  • 11 perhibitus

    pĕrhĭbĭtus, a, um, Part., from perhibeo.

    Lewis & Short latin dictionary > perhibitus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»