-
1 perhibeo
perhĭbĕo, ēre, bŭi, bĭtum [per + habeo] - tr. - [st1]1 [-] présenter, fournir. - sine eo, quem Caecilius suo nomine perhiberet, Cic. Att. 1, 1, 4: sans celui que Cécilius devait présenter comme son mandataire. - perhibere exemplum, Plin. 7, 93: fournir un exemple. - perhibere testimonium Varr. R. 2, 5, 1: fournir un témoignage. [st1]2 [-] attribuer. - alicui rei palmam perhibere, Plin. 31, 80: donner la préférence à une chose. --- cf. 29, 138, etc. - perhibere vim herbae, Plin.: attribuer une propriété à une herbe. [st1]3 [-] rapporter, raconter. - ut Graii perhibent, Virg. En. 8, 135: comme le rapportent les Grecs. --- cf. Plaut. Cist. 66. - perhibent + prop. inf. Catul. 64, 76: on rapporte que. --- cf. Pacuv. Tr. 104. - passif pers. (Romulus) perhibetur tantum ceteris praestitisse, ut... Cic. Rep 2, 4: (Romulus), à ce qu'on rapporte, surpassa tous les autres à tel point que... - cf. Cic. Tusc. 1, 28 ; Plaut. St. 2, 5; Trin. 692. [st1]4 [-] mettre en avant, citer, nommer. - nec minus est Spartiates Agesilaus ille perhibendus, Cic. Fam. 5, 12, 7: et il ne faut pas moins citer cet illustre Spartiate Agésilas. - avec deux accus. vatem hunc perhibebo optimum, Cic. poet. Div. 2, 12: je l'appellerai un excellent devin. --- cf. Enn. An. 23 ; 149. - passif pers. sophiam sapientia quae perhibetur, Enn An. 227: la sagesse qu'on appelle sapience. --- cf. Plaut. d. Gell 7, 7. 3.* * *perhĭbĕo, ēre, bŭi, bĭtum [per + habeo] - tr. - [st1]1 [-] présenter, fournir. - sine eo, quem Caecilius suo nomine perhiberet, Cic. Att. 1, 1, 4: sans celui que Cécilius devait présenter comme son mandataire. - perhibere exemplum, Plin. 7, 93: fournir un exemple. - perhibere testimonium Varr. R. 2, 5, 1: fournir un témoignage. [st1]2 [-] attribuer. - alicui rei palmam perhibere, Plin. 31, 80: donner la préférence à une chose. --- cf. 29, 138, etc. - perhibere vim herbae, Plin.: attribuer une propriété à une herbe. [st1]3 [-] rapporter, raconter. - ut Graii perhibent, Virg. En. 8, 135: comme le rapportent les Grecs. --- cf. Plaut. Cist. 66. - perhibent + prop. inf. Catul. 64, 76: on rapporte que. --- cf. Pacuv. Tr. 104. - passif pers. (Romulus) perhibetur tantum ceteris praestitisse, ut... Cic. Rep 2, 4: (Romulus), à ce qu'on rapporte, surpassa tous les autres à tel point que... - cf. Cic. Tusc. 1, 28 ; Plaut. St. 2, 5; Trin. 692. [st1]4 [-] mettre en avant, citer, nommer. - nec minus est Spartiates Agesilaus ille perhibendus, Cic. Fam. 5, 12, 7: et il ne faut pas moins citer cet illustre Spartiate Agésilas. - avec deux accus. vatem hunc perhibebo optimum, Cic. poet. Div. 2, 12: je l'appellerai un excellent devin. --- cf. Enn. An. 23 ; 149. - passif pers. sophiam sapientia quae perhibetur, Enn An. 227: la sagesse qu'on appelle sapience. --- cf. Plaut. d. Gell 7, 7. 3.* * *Perhibeo, perhibes, pen. cor. perhibui, perhibere. Colum. Dire et affermer.\- pulmo enim (Quod perhibent) prius venisset, quam tu aduenisti mihi. Plaut. Comme on dict.\Nusquam perhibentur blandiores gentium. Plaut. On ne dict point, ou Il n'est point mention qu'il y en ait nulle part de plus courtoises.\Persarum montes qui esse aurei perhibentur. Plaut. Qu'on dict estre tout d'or.\Si vos vultis perhiberi probos. Terent. Si vous voulez estre dicts gents de bien.\Cum quibus (vt perhibent) ausa est contendere. Cic. Comme on dict.\Bene qui coniiciet, vatem hunc perhibebo optimum. Cic. Je diray qu'il est, etc.\Perhibere, Donner. Plautus, - cur ego vestem, Aurum, atque ea quibus est vobis vsui, perhibeo?\Testimonium perhibere. Plin. iunior. Donner ou Porter tesmoignage.\Vt verba perhibes, me periisse praedicas. Plautus. A t'ouir parler, c'est faict de moy, Selon les parolles que tu dis, Selon ton dire.\Honorem perhibere. Plin. Porter honneur. -
2 perhibeo
perhibeo perhibeo, bui, bitum, ere предлагать -
3 perhibeo
perhibeo perhibeo, bui, bitum, ere предоставлять -
4 perhibeo
perhibeo perhibeo, bui, bitum, ere высказывать, произносить -
5 perhibeō
perhibeō uī, itus, ēre [pro+habeo], to bring forward, adduce: alquem suo nomine.— To say, assert: ut Grai perhibent, V.: fratres, qui nuntii fuisse perhibentur.— To call, name: vatem hunc optimum: tellus, quae perhibetur amara, V.: nec minus est Agesilaus ille perhibendus, to be cited.* * *perhibere, perhibui, perhibitus Vpresent, give, bestow; regard, hold; name -
6 perhibeo
hibuī, hibitum, ēre [ per + habeo ]1) пред(о)ставлять, предлагатьp. aliquem C — предлагать кого-л. в защитники2) оказывать ( alicui honorem PM); выражать ( alicui gratias Ap)3) придавать, приписывать ( vim herbae PM); признаватьalicui rei palmam p. PM — признавать за чем-л. превосходство4) высказывать, произносить (testimonium Vr, PJ); приводить ( exemplum PM); утверждать, говоритьRomulus perhibetur omnibus rebus ceteris praestitisse C — говорят, что Ромул превосходил всех прочих во всех отношенияхnuntii fuisse perhibentur C — (Диоскуры) были, говорят, вестниками (победы Эмилия Павла над Персеем Македонским при Пидне в 168 г. до н. э.)6) считать или называть ( aliquem optimum vatem C) -
7 perhibeo
per-hibeo, buī, bitum, ēre (per u. habeo), hinhalten, darbieten, I) eig.: alqm, (als Anwalt) zur Stelle schaffen, aufstellen, Cic. ad Att. 1, 1. § 4. – II) übtr.: A) im allg.: a) erweisen, operam rei publicae fortem atque strenuam, Cato fr. b. Gell.: honorem alci, Plin.: alci gratias, Apul. – b) beilegen, alci auctoritatem, Plin.: vim herbae, Plin.: alci rei palmam, den Vorzug geben, Plin. – B) mündlich von sich geben, 1) im allg.: testimonium, Varro u.a.: apud principem testimonium merentibus, Plin. pan.: alci constantiae testimonium, Plin. pan. – 2) insbes.: a) angeben, sagen, mit dopp. Acc., conditorem templi regem Aëriam, ut perhibent, wie man sagt, Verg. u. Solin.: perhibent mit folg. Acc. u. Infin., Catull. 64, 76 u. 124: im Passiv m. Nom. u. Infin., qui non modo adiutores in proeliis victoriae populi Romani, sed etiam nuntii fuisse perhibentur, der Sage nach waren, Cic. Tusc. 1, 28: Romulus perhibetur (soll) et corporis viribus et animi ferocitate tantum ceteris praestitisse, ut etc., Cic. de rep. 2, 4: u. so Lact. 1, 14, 9. Augustin. de civ. dei 18, 18, 3. p. 280, 3 D.2: im Passiv m. dopp. Nom., India perhibetur molibus ferarum mirabilis, Colum. 3, 8, 3. – b) nennen, anführen, vatem hunc perhibebo optimum, Cic.: Agesilaus ille perhibendus, Cic.: nos Tuscum (mare), Graii Tyrrhenum perhibent, Mela.
-
8 perhibeo
per-hibeo, buī, bitum, ēre (per u. habeo), hinhalten, darbieten, I) eig.: alqm, (als Anwalt) zur Stelle schaffen, aufstellen, Cic. ad Att. 1, 1. § 4. – II) übtr.: A) im allg.: a) erweisen, operam rei publicae fortem atque strenuam, Cato fr. b. Gell.: honorem alci, Plin.: alci gratias, Apul. – b) beilegen, alci auctoritatem, Plin.: vim herbae, Plin.: alci rei palmam, den Vorzug geben, Plin. – B) mündlich von sich geben, 1) im allg.: testimonium, Varro u.a.: apud principem testimonium merentibus, Plin. pan.: alci constantiae testimonium, Plin. pan. – 2) insbes.: a) angeben, sagen, mit dopp. Acc., conditorem templi regem Aëriam, ut perhibent, wie man sagt, Verg. u. Solin.: perhibent mit folg. Acc. u. Infin., Catull. 64, 76 u. 124: im Passiv m. Nom. u. Infin., qui non modo adiutores in proeliis victoriae populi Romani, sed etiam nuntii fuisse perhibentur, der Sage nach waren, Cic. Tusc. 1, 28: Romulus perhibetur (soll) et corporis viribus et animi ferocitate tantum ceteris praestitisse, ut etc., Cic. de rep. 2, 4: u. so Lact. 1, 14, 9. Augustin. de civ. dei 18, 18, 3. p. 280, 3 D.2: im Passiv m. dopp. Nom., India perhibetur molibus ferarum mirabilis, Colum. 3, 8, 3. – b) nennen, anführen, vatem hunc perhibebo optimum, Cic.: Agesilaus ille perhibendus, Cic.: nos Tuscum (mare), Graii Tyrrhenum perhibent, Mela.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > perhibeo
-
9 perhibeo
pĕr-hĭbĕo, ui, ĭtum, 2, v. a. [habeo], to hold out, extend, present, produce, bestow, grant, give, afford; to attribute, ascribe, assign, etc.I.In gen. (mostly ante-class. and post-Aug.; cf.: edo, exhibeo): operam rei publicae fortem atque strenuam, Cato ap. Gell. 3, 7, 19:II.magnanimitatis exemplum,
Plin. 7, 25, 26, § 93:testimonium,
to bear witness, Varr. R. R. 2, 5, 1; Col. 3, 9; Plin. 7, 30, 31, § 112; 7, 38, 39, § 127:ut testimonium perhiberet de lumine,
Vulg. Joan. 1, 8; Aug. Civ. Dei, 10, 2 fin.; Vulg. Rom. 10, 2 et saep.:in causā universorum creditorum, qui sine eo, quem Caecilius suo nomine perhiberet, facile causam communem sustinerent,
to bring forward, furnish, Cic. Att. 1, 1, 4:magnam auctoritatem huic animali perhibet Nigidius,
attributes, Plin. 29, 6, 39, § 138:alicui rei palmam,
to give the preference, id. 31, 7, 39, § 80:cui (Vettonicae) tanta vis perhibetur, ut, etc.,
id. 25, 8, 55, § 101; 18, 11, 26, § 104:ut rebus praecipuis honos in primis perhibeatur,
id. 29, 1, 9, § 29.—In partic., to say, assert any thing; to call, name any thing (mostly poet.; in Cic. very rare, perh. only three times; cf. Madv. Opusc. Acad. p. 200, and ad Cic. Fin. p. 163): vento quem perhibent Graium genus aëra linguā, Enn. ap. Prob. ad Verg. E. 6, 31 (Ann. v. 149 Vahl.); cf.: id quod nostri caelum memorant, Grai perhibent aethera, Pac. ap. Varr. L. L. 5, § 17 Müll. (Trag. Rel. p. 71 Rib.): est locus Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.): omnes corde patrem perhibent, id. ap. Don. ad Ter. Phorm. 5, 8, 39 (id. v. 460 ib.): Jove propagatus est, ut perhibent, Tantalus, Poët. ap. Quint. 9, 3, 57; so,ut perhibent viri,
Plaut. Cist. 1, 1, 68; and:Electrā, ut Graii perhibent, Atlantide cretus,
Verg. A. 8, 135: bene qui coniciet, vatem hunc perhibebo optimum, Cic. poët. Div. 2, 5, 12.—With acc. and inf.: fortunam insanam esse perhibent philosophi, Pac. ap. Auct. Her. 2, 22, 36 (Trag. Rel. p. 104 Rib.).—In pass.: sophiam sapientia quae perhibetur, Enn. ap. Fest. p. 325 Müll. (Ann. v. 227 Vahl.): sane ego me nolo fortem perhiberi virum, Plaut. Fragm. ap. Gell. 7, 7, 3:quis me inprobior perhibeatur esse,
id. Trin. 3, 2, 66:montes, qui esse aurei perhibentur,
are said to be, id. Stich. 1, 1, 25:Tyndaridae fratres, qui nuntii fuisse perhibentur,
Cic. Tusc. 1, 12, 28:his (Romulus) dicitur... perhibetur ceteris praestitisse,
id. Rep. 2, 2, 4:nec minus est Spartiates Agesilaus ille perhibendus,
to be named, cited, id. Fam. 5, 12, 7. -
10 for
for, fātus, 1, v. defect. (the forms in use are fatur, fantur, fabor, fabitur; part. perf. fatus; perf. fatus sum or eram; imper. fare, poet.; inf. fari; and parag. farier, Verg. A. 11, 242; gerund. fandi, fando; sup. fatu; part. praes. fans, fantis, fantem; for praes. faris, v. Diom. p. 375;I.fantur,
Varr. L. L. 6, 7, § 52; Paul. Diac. p. 88, 11; imperf. subj. farer, August. Conf. 1, 8), n. and a. [Sanscr. bhā-mi, appear; bhās, shine; bhāsh, speak; Gr. pha-, phainô, and phêmi; Lat. fama, fas, fax, facies, favilla, etc.; cf.: facetus, focus, v. Curt. Gr. Etym. p. 297 sq.; Corss. Ausspr. 1, 420 sqq.], to speak, say (mostly poet.; cf.:quaedam vetera etiam necessario interim sumuntur, ut fari,
Quint. 8, 3, 27; syn.: loquor, dico, perhibeo; inquam. aio).In gen.A.Neutr.: fatur is, qui primum homo significabilem ore mittit vocem. Ab eo ante quam id faciant, pueri dicuntur infantes;B.cum id faciant, jam fari,
Varr. L. L. 6, § 52 Müll.; cf.:filius Croesi, cum jam per aetatem fari posset, infans erat,
Gell. 5, 9, 1:non enim eram infans, qui non farer,
Aug. Conf. 1, 8:nescios fari pueros,
Hor. C. 4, 6, 18:cum primum fari coepisset,
Suet. Aug. 94:tum ad eos is deus, qui omnia genuit, fatur: haec vos, etc.,
Cic. Univ. 11; Val. Fl. 3, 616:Venulus dicto parens ita farier infit,
Verg. A. 11, 242:praetor qui tum fatus est, si, etc.,
Varr. L. L. 6, § 30 Müll.:sic fatus validis ingentem viribus hastam contorsit,
Verg. A. 2, 50:meum ingenium fans atque infans tu nondum edidicisti,
Plaut. Pers. 2, 1, 7:coram data copia fandi,
Verg. A. 1, 520: fandi doctissima Cymodocea, id. ib. 10, 225:quae mollissima fandi Tempora,
id. ib. 4, 293:quid fando tua tela manusque Demoror?
Stat. Th. 1, 655:his fando si nuntius exstitit oris,
Val. Fl. 4, 170.—Fando, for famā, rumore, report, hearsay:neque fando umquam accepit quisquam, etc.,
by report, by hearsay, Plaut. Am. 2, 1, 41; cf.:ne fando quidem auditum est, crocodilum aut ibim violatum ab Aegyptio,
Cic. N. D. 1, 29, 82; Verg. A. 2, 81; Ov. M. 15, 497, Sil. 10, 484:haud mollia fatu,
Verg. A. 12, 25:lapis fatu dignissimus,
Sol. 3: famino, dicito, Paul. ex Fest. p. 87, 10 (cf. praefor and fruor init.).—Act.(α).With acc.:(β).(animus) dementit deliraque fatur,
Lucr. 3, 464:qui sapere et fari possit, quae sentiat,
Hor. Ep. 1, 4, 9: fabitur hoc aliquis, Cic. Poët. ap. Gell. 15, 6, 3:vix ea fatus eram,
Verg. A. 2, 323:dehinc talia fatur,
id. ib. 1, 256:cui talia fanti,
id. ib. 6, 46; cf.:haec fantem,
Prop. 3, 7 (4, 6), 65:quis talia fando temperet a lacrimis?
Verg. A. 2, 6.—With interrog. clauses:II.fare age, quid venias,
Verg. A. 6, 389; cf.:sed te qui vivum casus, age fare vicissim Attulerint,
id. ib. 6, 531:fare, an patriam spes ulla videndi,
Val. Fl. 5, 552.—In partic.A.To utter in prophecy, to foretell, predict: Venus quem fata docet fari, divinum pectus habere, Enn. ap. Prob. Verg. E. 6, 31 (Ann. v. 19 ed. Vahl.); cf.: fatis fandis, id. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 80 ib.):B.fabor enim, quando haec te cura remordet, Longius et volvens fatorum arcana movebo,
Verg. A. 1, 261. Cf. also in the foll.—To sing in verse, to celebrate:► In pass.Tarpeium nemus et Tarpeiae turpe sepulcrum Fabor,
Prop. 4 (5), 4, 2.signif.: Fasti dies sunt, in quibus jus fatur, Suet. ap. Prisc. p. 793 P.— Hence, fandus, a, um, P. a., that may be spoken or uttered, right (opp. to nefandus, wrong):omnia fanda, nefanda malo permixta furore,
Cat. 64, 406:respersae fando nefandoque sanguine arae, i. e. with blood both of sacrifice and of murder,
Liv. 10, 41, 3; cf.:at sperate deos memores fandi atque nefandi,
Verg. A. 1, 543:non fanda timemus,
Luc. 1, 634:inexpleto non fanda piacula busto,
id. 2, 176. -
11 perhibitus
pĕrhĭbĭtus, a, um, Part., from perhibeo.
Перевод: с латинского на все языки
со всех языков на латинский- Со всех языков на:
- Латинский
- С латинского на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий
- Русский
- Французский