Перевод: с латинского на русский

с русского на латинский

peculio

  • 1 peculio

    pecūlio, āvī, ātum, āre [ peculium ]
    давать в собственность, одарять ( aliquem Pl)

    Латинско-русский словарь > peculio

  • 2 cedere

    1) удаляться, уходить (1. 7 § 4 D. 9, 2); об ответчике: не отвечать на иск, против. ultra contendere (1. 1 pr. D. 2, 13);

    lite cedere, отказываться от предъявления иска, от спора (1. 63 § 2 D. 36, 1), отсюда in jure cedere, in jure cessio, форма приобретения права собственности на вещи, или установления служебности; вся сделка была мнимою виндикацией, где приобретающий выступал в качестве мнимого истца, отчуждающий - в качестве мнимого ответчика, и претор разрешал мнимый спор. Гай упоминает, что в его время редко уже прибегали к этой форме передачи права собственности, а в Юстиниановом праве от in j. c. не осталось более следов (Gai. 11, 54-37. 96. Ulp. XIX, 9-15. Panl III, 6 § 32. Vat § 47, 50);

    cedere, cessio касается особенно установления сервитута, ced. servitutem (1. 39 D. 8, 2), usumfr. (l. 78 § 2 D. 23, 3), jus eundi, agendi, etc. (1. 3 § 3. 1. 10. 11. 14. D. 8, 3. 1. 15 D. 8, 4): cessio aquae (1. 9 pr. D. 39, 3);

    cessio facultatum, утрата имущества (1. 4 C. 1, 3).

    2) уступить, предоставить, ced. loco, fundo (1 7 D. 39, 3). aedibus (1. 13 § 11 D. 39, 2), ced. alicui possessione (1. 16 eod. 1. 1 § 20. 1. 52 § 2 D. 41, 2. 1. 33 § 3 D. 41, 3);

    foro ced., сделаться несостоятельным, в особ. о менялах (1. 7 § 2 D. 16, 3);

    ced. peculio mercibus, rebus peculiaribus (1. 9 D. 10, 3. 1. 7 § 1 D. 14, 4), parte, portione heredit. (1. 8 D. 5, 4. 1. 11 § 3 D. 32), usufr. (1. 17 § 1 D 9. 4), bonis, уступить имущество верителям;

    cessio bonorum, уступка имущества (tit. D. 42, 3. C. 7, 71).

    3) уступать владение, possessionem cedere (1. 1 § 4 D. 41, 2), actionem ced. alicui, уступать право иска (1. 21. 63 D. 6, 1. 1. 7 pr. D. 12, 4. 1. 21 D. 27, 3. 1. 13 § 1. 1. 70 pr. D. 31. 1. 76. 95 § 11 D. 46, 3);

    cessio actionum, уступка иска (1. 76 D. 46, 3. 1. 2 C. 5, 52);

    cessio nominum (1. 30 D. 5, 3);

    ced. auxilium in integr. restitutionis (1. 24 pr. D. 4, 4); (1. 10 D. 8, 3);

    ced. improbilati (1. 9 § 4 D. 1, 16).

    4) касаться до, включать во, переходить, ced. in alimenta (1. 8 § 22 D. 2, 15), in fructum (l. 7 § 12 D. 24, 3), in vicem usurarum (l. 5 § 21 D. 36, 4), usuris (1. 102 § 1 D. 46, 3), in computationem legis Falc. (1. 30 § 8 D. 35, 2) in modum agri (1. 51 D. 18, 1), in numerum (1. 6 § 3 D. 48, 5);

    ced. loco solutionis s. pro solut. (1. 27. 35 § l D. 12. 2), pro petitione (1. 2 D. 22, 2), loco praedae (1. 20 § 1 D. 49, 15);

    ced. legato. instrumento, peculio, penori legato, входить в состав отказа (1. 12 § 35. 1. 17. 18 § 13. 1. 20 § 3. 4 D. 33. 7. 1. 6 § 4 D. 33, 8. 1. 3 § 3. 5 D. 33, 9. 1. 14 D. 33, 10);

    tapeta vesti cedunt (1. 25 § 5 D. 34, 2);

    dolia ia horreis defossa horreorum venditioni cessisse videntur (1. 76 pr. D. 18, 1);

    accessio cedit principali, придаточная вещь следует за главною (1. 19 § 13. D. 34, 2. § 33. 44. J. 2, 1).

    5) доставаться кому, принадлежать: pars thesauri, quae inventori cedit, quae domino soli cedit (1. 63 § 1. 2 D. 41, 1), merces (insulae locatae) emtori cedit (1. 53 pr. D. 19. 1);

    felicitas cessura alicui (1. 2 C. 11, 65);

    bono, commodo, lucro alicujus s. alicui ced. (l. 35 § 1 D. 6, 1. 1. 69 D. 7, 1. 1. 17 D. 23, 5. 1. 17 pr. D. 31. 1. 16 D. 33, 2);

    ad utilitates alicujus ced., пригодиться, быть полезным (1. 16 C. 5, 71).

    6) уходить, уносить, наступать: tempus luctus cedit ex die mortis mariti (1. 8 D. 3, 2);

    tempora cedunt alicui (1. 4 pr. D. 48, 5);

    annus cedit, cedere incipit (1. 6 D. 3, 6. 1. 28 § 4 D. 4, 6. 1. 15 § 4 D. 43, 24);

    dies petendae bon. poss. cessit alicui (1. 14 D. 37, 1), dies vacationis incipit cedere (1. 4 D. 50, 5);

    dies cedit fidejussoribus (1. 13 pr. D. 46, 7); (1. 45 § 1 D. 27, 1); по отношению к требованиям dies cedit означ. а) день с наступлением которого возникает право, прот. dies venit, в котором можно судебным порядком требовать осуществления права, исполнения обязательств (1. 213 pr. D. 50, 16. "Cedere diem significat incipere deberi pecniam, venire diem significat;

    cum diem venisse quo peti possit");

    dies legati cedit, т. е. день смерти завещателя, с наступлением которого отказоприниматель получал право на отказ (tit. D. 36, 2. 1. un. D. 7, 3); отсюда cessio diei прот. petitio (1. 7 pr. D. 36, 2);

    b) наступление срока платежу: cessit dies solvendae pecuniae (1. 27 D. 40, 9), dies usurarum (1. 58 § 2 D. 36, 1);

    cedit dies operarum, т. к. operae cedunt (1. 13 § 2. 1. 23 § 1. 1. 34. D. 38, 1. 1. 73 pr. D. 45, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > cedere

  • 3 exoro

    ex-ōro, āvī, ātum, āre
    1) упрашивать, уговаривать, склонять просьбами, умолять (aliquem Pl etc., реже ab aliquo Just); поэт. смягчать, трогать, умилостивлять (Jovem peculio Pt; carmina exorant deos O)
    2) выпрашивать (aliquam rem ab aliquo Pl etc. или aliquem aliquam rem Pt, St)
    3) вызывать, внушать ( facies exorat amorem O)

    Латинско-русский словарь > exoro

  • 4 peculiatus

    1. pecūliātus, a, um
    part. pf. к peculio
    2. adj.
    bene p. C — зажиточный, состоятельный

    Латинско-русский словарь > peculiatus

  • 5 peculium

    pecūlium, ī n. [ pecus ]
    1) собственность, имущество ( cura pecūli V)
    2) сбережения Pl, H, L, Dig
    4) шутл. добавление в письме для чьего-л. личного сведения (epistula sine ullo ad me peculio Sen)
    5) membrum virile Pt, Lampr

    Латинско-русский словарь > peculium

  • 6 ancilla

    рабыня, ancillarum nomine de peculio actio datur (1. 27 pr. D. 15, 1);

    ancillarum partus (см. s. 2 b.), ancillaris vestis, рабское платье (1. 15 § 15 D. 47, 10).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > ancilla

  • 7 convenire

    1) сходиться, собираться (1. 1 § 3 D. 2, 14);

    conv. in domum aliquam (1. 9 § 2 D. 48, 5);

    conv. adversus rempubl. (1. 1 § 1 D. 48, 4);

    conv. in manum (см. s. 4);

    conv. in matrimonium, выходить замуж (1. 15 D. 23, 2. 1. 121 § 1 D. 45, 1);

    in secundas nuptias (1. 18 C. 5. 4); тоже без слов: in matrimonio (1. 17 pr. D 25. 2);

    corpore conv., совокупляться (1. 8 C. 5, 5).

    2) соглашаться (1. 1 § 3 D. 2, 14. 1. 9 § 1 D. 2, 15. 1. 3 D. 22, 4);

    ex mente convenientium aestimandum est (1. 7 § 8 D. 2, 14);

    pactum conventum (1. 13 § 1. 1. 7 § 7 eod.);

    tacite conventum (1. 2 pr. eod. 1. 6 D. 20, 2); условиться: convenit alicui cum aliquo (1. 36 D 2. 14. 1. 1 § 10 D 39, 1);

    inter aliquos (1. 26 D. 42, 1. 1 23 D. 50, 17. 1. 2. 4. 5 D. 23, 4); тк. обоз. convenit; решено, si de corpore conveniat, error autem sit in vocabulo (1. 5 § 4 D. 6, 1);

    inter omnes convenit (1. 12 D. 2, 8).

    3) соответствовать, быть сообразным с: conv. moribus nostris (1. 34 D. 1, 7), boni judicis arbitrio (1. 3 § 3 D. 13, 6);

    Praetoris officio conv. excutere, an etc. (I. 5 § 9 D. 27, 9);

    conveniens (adi.) convenienter (adv.) соответственный, сообразный, conveniens est viri boni arbitrio (1. 6 D. 17, 2);

    convenienter fieri (§ 2 J. 3, 26).

    4) приглашать, вызывать, напоминать кому-либо о чем, conv. aliquem, conveniri testato (1. 10 § 3 D. 42, 8. 1. 122 § 3 D. 45, 1), denunciationibus (1. 7 C. 7, 43. 1. 10 C. 8, 14), muneribus et oneribus (1. 1 C. 12, 47); особ. звать к суду, предъявлять иск против кого: conv. debitores judicio (1. 6 § 12 D. 3, 5);

    conv. judicio mandati (1. 32 pr. eod.);

    couveniri negotiorum gestorum (1. 3 § 1 eod.). judicati (1. 20 § 5 D. 5, 3), dotis judicio (1. 55 D. 24, 1), de peculio, de in rem verso (1. 19. 20. D. 2, 14), nomine hereditario (1. 13 § 1 D. 4, 3); (1. 49 eod.);

    in rem conveniri (1. 36 § l D. 6, 1); (1. 7 pr. D. 39, 4);

    conventus et condemnatus (1. 7 § 1 D. 2, 15. 1. 8 § 4. 1. 15 D. 10, 3);

    conveniri, по отношению к спорному предмету: поmina, quae conveniri possunt (1. 5 § 9 D. 27, 9);

    nullam possessionem - pro alienis debitis praecipimus conveniri (1. 4 C. 12, 61); т. к. касательно судьи, который принимает что-нибудь в соображение, utrum ipsi judices convenient (1. 39 § 7 D. 26, 7).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > convenire

  • 8 decernere

    постановлять, а) решиться, de petenda bon. Possess. (1. 1 § 2 D. 38, 3), de hereditate (1. 13 § 2 D. 29, 2); определить, cum nihil de peculio decrevit filius (1. 9 D. 49, 17);

    b) о корпорациях и коллегиях: постановлять;

    decretum (subs.), постановление, quod ordo (decurionum) decrevit (1. 5 D. 50, 9); (1. 2 eod.);

    decr. civitatis (I. 36 pr. D. 50, 1); (1. 9 § 2 D. 14, 6. 1. 32 § 24 D. 24, 1);

    decr. pontificum (1. 8 pr. D. 11, 7);

    c) о решениях судей, высших сановников и императоров: решать, постановлять, на основании causae cognitio, si quis aliquid novi iuris obtinuerit - eodem iure adversus eum decernetur (1. 1 § 1 D. 2, 2); (1. 10 pr. D. 48, 6); (1. 3 D. 48, 11); (1. 23 § 2 D. 4, 2); (1. 3 D. 1, 14); (1. 1 § 1 D. 1, 4);

    a Principibus decretum est (1. 1 D. 48, 21);

    decern. (alicui, contra aliquem) actionem, utiles actiones, предоставить иск после рассм. дела (1. 1 § 4. D. 4, 3. 1. 22 D. 13, 5. 1 5 D. 26, 3 1. 46 § 1 D. 26, 7. 1. 2 § 3 D. 28, 6. 1. 98 D. 29, 2. 1. 55 § 1 D. 40, 5);

    decern. bonorum possessionem (1. 1 § 7 D. 38, 9);

    decern. (alicui) alimenta, присудить кому деньги на содержание (1. 27 § 3 D. 5, 2. 1. 38 D. D, 2. 1. 2 § 2. 1. 3 pr. D. 27, 2);

    decretum (subst.) решение, приговор, постановление после causae cognitio (1. 9 § 1 D. 1, 16); (1. 3 § 8 D. 37, 1): pro tribunali decr. interpositum (1. 7 § 1 D. 26, 3);

    decreta a Praetoribus latine interponi debent (1. 48 D. 42, 1);

    edicta et decreta Fraelorum (1. 75 D. 5, 1); (Gai. IV. 139);

    decreta Consulum v. Praesidum (1. 3 pr. D. 4, 4); (1. 2 D. 26, 3); (1. 29 § 2. 1. 47 § 1 D. 4, 4); (1. 15 § 16 D. 39, 2);

    bon. possessio, quae cognitionem pro tribunali desiderat, vel quae decretum exposcit. противоп. b. р., quae de plano peti potuit (l. 2 § 1 D. 38, 15); отсюда decretalis bon poss. (1. 1 § 7 D. 38, 9);

    decreto bon. possessionem accipere, petere;

    ex decreto admitti (1. 14 § 1 D. 37, 4. 1. 4 D. 37, 8. 1. 2 § 11 D. 38, 17): decreto filio succurrendum est (1. 84 D. 29, 2); (Carbonianum decretum, см. Carbon.);

    decreta principum, постановления императоров, т. е. решения судебных дел, которые рассматривались в auditorium principis (1. 7 pr. D. 1, 1. 1. 1 § 1 D. 4, 6. cf. 1. 22 pr. D. 36, 1. 1. 7 D. 48, 7);

    decretum divi Marci (1. 13 D. 4, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > decernere

  • 9 deducere

    1) уводить, отводить, deduc. colonias s. colonos (1. 239 § 5 D. 50, 16. 1. 1 § 7. 8 D. 50, 15);

    deduci (in) domum, или просто, deduci, ввод жены в дом мужа (1. 5 § 10 D. 13, 6. 1. 5. D. 23, 2. 1. 68. 69 § 3 D. 23, 3. 1, 66 рг. D. 24, 1. 1. 13 § 8 D. 48, 5);

    deduci in hortos (1. 66 § l D. 34, 1).

    2) приводить, доводить, deduc. furem ad Praesidem (1. 58 § 1 D. 47, 2);

    deduci ad supplicium (1. 19 D. 48, 19);

    in vincula (1. 2 § 5 D. 49, 14); (1. 4 pr. D. 48, 4); (1. 10 D. 47, 9);

    deduci in servitutem (1. 7 pr. D. 41, 1), in servilem causam (1. 3 § 1 D. 4, 5), in assusationem (1. 9 C. 9, 2); (1. 78 pr. D. 3, 3);

    causa in conditione iurisiurandi deducta, дело зависит от подтверждения присягою (1. 39 D. 12, 2);

    in censum deduc. aliquid, представить что-нб. для оценки, как предмет имущества (1. 64 D. 41, 1);

    ad licitationem rem ded., довести до публичной продажи (1. 6 D. 10, 2);

    rem s. litem in iudicium deduc., предъявлять, подавать иск о чем, ходатайствовать (1. 12 D. 2, 14. 1. 66 D. 3, 3. 1. 31 § 2 D. 3, 5. 1. 22. 23 D. 26, 7. 1. 4. 11. § 7 D. 44, 2. 1. 1 C. 3, 9: здесь resin iudicium deducta = lis contestata); касательно отдельных предметов in iudicium deducere обозначает: делать предметом иска, in iudicium s. in iudicio deduci: сделатьься предметом исковаго притязания (1. 3 рг. D. 2, 10. 1. 17 D. 3, 5. 1. 30 D. 10, 2. - 1. 51 § 1 eod. 1. 18 D. 10, 3. -1. 28 § 4 D. 12, 2. - 1. 11 § 1 D. 19, 1); (1. 11 § 5 D. 44, 2); (1. 21 рг. eod. 1. 90 D. 45, I); тоже самое обозн. deducere, deduci in controversiam, in litem (1. 17 pr. D. 16, 3. 1. 31 § 1 D. 46. 2);

    deduci in actionem s. in actione (l. 27 § 3 D. 6, 1. 1. 7 § 14 D. 6, 2. 1. 37 D. 17, 2. 1. 13 pr. D. 40, 12), in petitionem (1. 7 § 5 D. 44, 2), in intentionem condemnationemve (1. 2 pr. D. 44, 1);

    deduci in causam s. in causa fideicommissi, сделаться предметом фидеикоммисса (1. 3 pr. D. 33, 7. 1. 15 § 6 D. 35, 2. 1. 25 § 3 D. 36, 1), in obligationem, сделаться предметом обязательства (1. 75 § 1. 8. 1. 109. D. 45,1);

    in stipulationem s. in stipulatum (1. 76 § 1. 1. 89. 103. 125. 136 eod.), in cautionem (1. 24 pr. D. 33, 2. cp. 1. 25 § 4 D. 22, 3), in aestimationem (1. 81 § 4 D. 30), in compensationem (1. 8. 15 D. 16, 2).

    3) вычесть, deducitur de peculio, si quid dominus servi nomine obligatus est (1. 9. 8 D. 15, 1);

    deduc. quod sibi debetur (1. 11 § 7 eod. 1. 36 pr. D. 5, 3). impensas (1. 38 eod.); (1. 36 § 5 eod. 1. 7 pr. D. 24, 3); (1. 46 pr. 1). 7, 1. 1. 1 § 4. 1. 3 § 1 1. 5. 6 § 1 D. 7, 2);

    fundum deducto usufr. dari iubere (1. 26 pr. D. 33, 2);

    deducto aere alieno (1. 125 D. 50, 16). Deductio, вычет, deductio impensarum (1. 41 § 1 D. 31);

    privilegium s. ius deductionis (1. 5 § 7 D. 14. 4. 1. 14 § 1 D. 15, 1);

    deductionem pati (1. 38 § 2 eod.), (Gai. IV. 65 - 68).

    4) (diducere), разделять (1. 3 § 2. 1. 5 § 1 D. 6, 1);

    in tres partes hereditatem ded. (1. 13 § 3 D. 37, 4).

    5) растянуть, ferri materies, quae facile deducatur ignibus (1. 1 C. 11, 9).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > deducere

  • 10 directus

    (adi.) directo (adv.) прямой, linea in directum traducta (1. 29. D. 41, 1); (1. 2 § 21 D. 43, 8); непосредственно, non directo, sed per successionem hereditas pervenit ad aliquem (1. 103 pr D. 32);

    verba directa, противоп. inflexa, precaria (1. 15 C. 6, 23);

    directis verbis stipulationem compositae (1. 10 C. 8, 38), cp. § 1 J. 3, 15;

    verbis dir. adimere hereditatem (1. 4 C 6, 35);

    verbis dir. S. iure directo dare libertatem (1. 9. 10. C. 7, 2);

    directo dare libertatem, противоп. per fideiconmissum;

    ex directo (противоп. ex fideicomm.) ad libertatem pervenire (1. 56 D. 40, 4. 1. 12 § 2. 1. 16. 55 § 1 D. 40, 5. § 2 J. 2, 24);

    libertas directa, противоп. fideicommissaria (1. 12 pr. 1. 28 D. 29, 4. 1. 11 § 2. 1. 16 § 13. 1. 22 § 1 D. 36, 1. 1. 14 C. 7, 2);

    institutio, substitutio directa противоп. precaria, fideicommiss. (l. 19 pr. D. 29, 1. 1. 26 C. 3, 28. 1. 5 C. 2, 26);

    directo substituere (1. 15 D. 28, 6);

    donatio directa противои. mortis causa instituta sive conditione suspensa (1. 25 C. 8, 54);

    actio directa, iudicinm directum: a) первоначальный иск противоп. а. utilis, аналогическому иску, который может быть предъявлен propter paritatem rationis и в других случаях, подобных тем, для которых он первоначально был предназначен (§ 16 J. 4, 3. 1. 27 § 1 D. 3, 3. 1. 47 § l D. 3, 5. 1. 13 pr. D. 9, 2. 1. 26 § 3 D. 23, 4. 1. 37 pr. D. 44, 7);

    actio directo competit (1. 45 D. 24, 3);

    directa in rem actio, первоначальный гражданский иск, вытекающий из права собственности, rei vndicatio, противоп. Publiciana, который претор предоставлял бонитарному собственнику (§ 4 J. 4, 6. 1. 6 C. 7, 35);

    directo vindicare противоп. utilis in rem actio (1. 55 D. 24, 1);

    electio erit actori utrum directo agere velit - an praetoria (1. 26 § 2 D. 9, 4);

    b) противоп. actio contraria (см. contrarius s. 1. a) - иск об исполнении главного обязательства (§ 2 J. 4, 16. 1. 20 D. 3, 5); с) противоп. приготовительному иску, actio ad exhibendum обозн. - главный иск, который может быть предъявлен после изъяснения известных второстепенных обстоятельствь (напр., rei vindicatio, actio in rem) (1. 3 § 13. 1. 17 D. 10, 4);

    d) противоп. a. restitutoria s. rescissoria обознач. - иск, вытекающий из гражданского права, а не в силу реституции in integrum (1. 8 § 12. 13 D. 16, 1. 1. 24 C. 3, 32);

    e) противон. а. noxalis - иск, который предъявляется прямо против виновника (§ 5 J. 4, 8. 1. 26 § 4 D. 9, 4);

    f) обознач. иск, который вчинается прямо (directo agere) против сына, как должника, в противоположность иску, который можеть быть предъявлен против отца, по поручению коего сын вступил в обязательное отношение, напр. act. quod iussu, de peculio (1. 3 § 4 D. 13, 6); выражения: directo agere s. condicere относятся также к искам, вытекающим из обязательств filii-familias, servi, institoris, magistri navis, - которые вчинались против отца, господина, собственника промышленных заведений, хозяина корабля, противопол. act. adiecticiae qualitatis (§ 8 J. 4, 7. 1. 84 D. 17, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > directus

  • 11 dolus

    прот. dolus bonus (см. bonus s. 3), обман, хитрость, ухищрение: 1) в обширнейшем смысле называется всякое действие стороны, не соответствующее истине и справедливости (bona fides-aequitas), что особ. иметь место: а) при exceptio doli (generalis), которая покоится на соображении, что предъявление претензии и требование осуществления таковой вопреки существующему возражению - есть действие contra bonam fidem и оправдывает защиту посред. exc. doli (tit. D. 44, 4. cf. I. 2 § 5. - 1. 7 eod.);

    b) такой смысл обмана явствует из прибавления к actio de peculio и de in rem verso: "et si quis dolo malo domini captus fraudatusque actor est" (1. 36 D. 15, 1. cf. 1. 21 eod.);

    e) в учении о вознаграждении за вред и убытки при обязательных отношениях dolus обозначает прямое, злонамеренное нарушение главного содержания обязательства в противоположность culpa (см. sub fine и 1. с.);

    dolus malus, quem semper abesse oportet in iudicio emti, quod bonae f. sit (1. 6 § 9 D. 19, 1);

    illud nulla pactione effici potest, ne dolus praestetur (1. 27 § 3 D. 2. 14. cf. 1. 17 pr. D. 13, 6. 1. 1 § 7 D. 16, 3. 1. 23 D. 50, 17);

    cautio, stipulatio: dolum malum abesse afuturumque esse, clausula doli m s. de dolo m. (1. 22. 53. 119. 121 D. 45, 1. 1. 19 D. 46, 7. 1. 19. 22. § 7 D. 46, 8);

    d) при всяком имущественном ущербе, вызванном злым намерением (dolus malus) кого-лб., потерпевшему предоставлен был преторским эдиктом общий иск, если нельзя было прибегнуть к другому какому-лб. специальному судебному средству, si alia actio non sit (1. 1 § 4. D. 4, 3. 1. 3 § 1 D. 47, 20);

    e) при недозволенных противоправных действиях (вне обязательных отношений), под dolus разумеется положительная воля совершить противозаконное действие, напр. iudex tunc litem suam facere intelligitur, quam dolo malo in fraudem legis sententiam dixerit (1. 15 § 1 D. 5, 1. 1. 7 D. 2, 1. § 4 eod.), (1. 1-3 D. 2, 10), (1. 1 pr. 1 3 D. 11, 3), (1. 12. 26 § 1D. 9, 4), (I. 131. 150. 157 § 1 D. 50, 17. cf. 1. 36 § 3 D. 5, 3. 1. 52 D. 6, 1. 1. 1 § 7 D. 43, 3);

    eum, qui dolo m fecerit, quominus possit restituere, perinde habendum, ac si posset (1. 15 § 10 D. 43, 24. cf. 1. 68 D. 6, 1. 1. 25 § 1 D. 24, 3), (1. 167 § 1. D. 50, 17), (1. 55 eod.), (1. 7 pr. D. 48, 8); (1. 22 pr. D. 48. 10); (1. 3 § 1 D. 47, 10);

    impuberem furtum facere posse, si iam doli capax sit (1. 23 pr. D. 47, 2), (Gai. III. 211).

    2) в строгом смысле слова обман имеет место тогда, когда одна сторона, желая склонить другую к принятию обязательства, употребила ко вреду последней нарочно такие ухищрения, без которых другая сторона не заключила бы договора. Сюда относятся actio doli (tit. D. 4, 3 C. 2, 21), exceptio doli (specialis). Такой обман служит основанием недействительности договора (1. 7 § 9 D. 2, 14. § 10 eod. - "inest dolo et fraus". 1. 1 § 2 D. 4, 3. 1. 3. D. 17, 2. 1. 43 § 2 D. 18, 1. 1. 13 § 4 D. 19, 1. 1. 36 D. 45, 1. § 1 J. 4, 13).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > dolus

  • 12 dolus malus

    прот. dolus bonus (см. bonus s. 3), обман, хитрость, ухищрение: 1) в обширнейшем смысле называется всякое действие стороны, не соответствующее истине и справедливости (bona fides-aequitas), что особ. иметь место: а) при exceptio doli (generalis), которая покоится на соображении, что предъявление претензии и требование осуществления таковой вопреки существующему возражению - есть действие contra bonam fidem и оправдывает защиту посред. exc. doli (tit. D. 44, 4. cf. I. 2 § 5. - 1. 7 eod.);

    b) такой смысл обмана явствует из прибавления к actio de peculio и de in rem verso: "et si quis dolo malo domini captus fraudatusque actor est" (1. 36 D. 15, 1. cf. 1. 21 eod.);

    e) в учении о вознаграждении за вред и убытки при обязательных отношениях dolus обозначает прямое, злонамеренное нарушение главного содержания обязательства в противоположность culpa (см. sub fine и 1. с.);

    dolus malus, quem semper abesse oportet in iudicio emti, quod bonae f. sit (1. 6 § 9 D. 19, 1);

    illud nulla pactione effici potest, ne dolus praestetur (1. 27 § 3 D. 2. 14. cf. 1. 17 pr. D. 13, 6. 1. 1 § 7 D. 16, 3. 1. 23 D. 50, 17);

    cautio, stipulatio: dolum malum abesse afuturumque esse, clausula doli m s. de dolo m. (1. 22. 53. 119. 121 D. 45, 1. 1. 19 D. 46, 7. 1. 19. 22. § 7 D. 46, 8);

    d) при всяком имущественном ущербе, вызванном злым намерением (dolus malus) кого-лб., потерпевшему предоставлен был преторским эдиктом общий иск, если нельзя было прибегнуть к другому какому-лб. специальному судебному средству, si alia actio non sit (1. 1 § 4. D. 4, 3. 1. 3 § 1 D. 47, 20);

    e) при недозволенных противоправных действиях (вне обязательных отношений), под dolus разумеется положительная воля совершить противозаконное действие, напр. iudex tunc litem suam facere intelligitur, quam dolo malo in fraudem legis sententiam dixerit (1. 15 § 1 D. 5, 1. 1. 7 D. 2, 1. § 4 eod.), (1. 1-3 D. 2, 10), (1. 1 pr. 1 3 D. 11, 3), (1. 12. 26 § 1D. 9, 4), (I. 131. 150. 157 § 1 D. 50, 17. cf. 1. 36 § 3 D. 5, 3. 1. 52 D. 6, 1. 1. 1 § 7 D. 43, 3);

    eum, qui dolo m fecerit, quominus possit restituere, perinde habendum, ac si posset (1. 15 § 10 D. 43, 24. cf. 1. 68 D. 6, 1. 1. 25 § 1 D. 24, 3), (1. 167 § 1. D. 50, 17), (1. 55 eod.), (1. 7 pr. D. 48, 8); (1. 22 pr. D. 48. 10); (1. 3 § 1 D. 47, 10);

    impuberem furtum facere posse, si iam doli capax sit (1. 23 pr. D. 47, 2), (Gai. III. 211).

    2) в строгом смысле слова обман имеет место тогда, когда одна сторона, желая склонить другую к принятию обязательства, употребила ко вреду последней нарочно такие ухищрения, без которых другая сторона не заключила бы договора. Сюда относятся actio doli (tit. D. 4, 3 C. 2, 21), exceptio doli (specialis). Такой обман служит основанием недействительности договора (1. 7 § 9 D. 2, 14. § 10 eod. - "inest dolo et fraus". 1. 1 § 2 D. 4, 3. 1. 3. D. 17, 2. 1. 43 § 2 D. 18, 1. 1. 13 § 4 D. 19, 1. 1. 36 D. 45, 1. § 1 J. 4, 13).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > dolus malus

  • 13 dominicus

    1) господский, касающийся собственника, особ господина раба;

    quod servus separatum a ratione domin. habet (1 5 § 4 D. 15, 1); (1. 4 § 5 eod.), ex domin. causa (противоп. ex peculio) solvere (1. 19 D. 46, 1);

    negotium domin. gerere (1. 35 D. 46, 3), institor dominicue mercis (1. 11 § 7 D. 14, 3); (1. 13 § 2 eod.); (1. 1 § 1 D. 7, 2 cf. 1. 67 D. 29, 2); (1. 40 § 3 D. 39, 2); (1. 13 § 8 D. 7,1. 1. 3 pr. D. 33, 9).

    2) Божий, Господний, dies solis, quos domincos rite dixere maiores (1. 7 C. 3, 12). 3) императорский, государственный, ne rei dom. vindicatio temporis praescriptione summoveatur (rubr. C. 7, 38);

    domin coloni et patrimoniales;

    coloni, emphyteuticarii dominici iuris (1. 2 eod. 1. 7 C. 3, 26).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > dominicus

  • 14 esse

    1) s. edere, есть (1. l § 4 D. 19, 1. 1. 3 § 1-3 D. 33, 9. 1. 19 § 10 D. 34, 2);

    esus, ядение, еда: penu legata contineri, quae esui potuique sunt (1. 3 pr. § 1 D. 33, 9);

    esca, пища (1. 19 § 12 D. 34, 2);

    escaria (sc. vasa), столовая посуда (1. 3 § 3 D. 33, 10);

    argentum escarium s. escale, сереб. посуда (1. 8 eod. 1. 19 § 12. 1. 32 § 2 D. 34, 2);

    esculentus, съестной (1. 18 D. 1, 18. 1. 3 § 3 D. 33, 9);

    penus escul. (1. 3 § 2 eod.).

    2) быть;

    a) как вспомогательный глагол (1. 34 § 1. 2 D. 34, 2. 1. 123 D. 50, 17);

    b) как сказуемое, heres esto, heredes sunto (1. 142 eod.);

    damnas esto (см. damnas);

    c) находиться, быть в положении, состоянии: esse in causa aliqua, in pari, in duriore loco (1. 1 D. 2, 9);

    in potestate - sui iuris esse (l. 1 D. 1, 6), esse in servitute, libertate (1. 4 D. 1, 1. 1. 10 D. 40, 12);

    in possessione (1. 10 § 1 D. 41, 2), in concubinatu (1. 2. 3. D. 25, 7);

    in sententia alicuius esse, быть согласно с мнением кого-нб. (1. 60 D. 29, 2);

    d) быть, пребывать: Romae, Capuae esse (1. 2 § 8 D. 2, 11. 1. 30 § 5 D. 32);

    ibi csse, ubi etc. (1. 7 D. 33, 1);

    eo loci esse (1. 199 D. 50, 16);

    esse cum aliquo (1. 5. 13 § 2 D. 34, 1), circa aliq. (1. 33 D. 12, 1); е) = быть в самом деле, существовать, жить, nondum esse, nec sperari (1. 10 pr. D. 26, 2);

    res, quae est;

    ius, quod est (1. 1 D. 50, 17), si nihil sit in peculio (1. 6 § 6 D. 3, 5);

    si ager ita corruerit, ut nusquam sit (1. 15 § 2 D. 19, 2);

    si quid sit, quod imputetur (1. 2 § 8 D. 2, 11);

    f) происходить: provincia, unde es, ubique moraris (1. 11 C. 5, 62);

    g) заключаться, состоять: in dofe esse (1. 18 § 4 D. 23, 3);

    nolle rerum suarum esse aliquid (§ 47. J. 2, 1); (1. 19 § 5 D. 34, 2);

    amplius quam in facultatibus est (1. 10 D. 40, 9); (1. 13 D. 40, 1);

    h) быть чьим, принадлежать;

    totum meum esse, cuius non potest ulla pars dici alterius esse (1. 25 pr. D. 50,16);

    desinere esse alicuius (1. 1 § 1 D. 2, 9); (1. 71 D. 1, 2);

    universitatis esse (1. 6 § 1 D. 1, 8);

    i) иметь место, служить кому, actionem competere esseve oportet (1. 10 pr. D. 42, 8), (1. 6 § 7. 1. 9. 42 D. 3, 5);

    nullam esse actionem (1. 34 D. 1, 7);

    provocatio est ab aliquo (1. 2 § 16 D. 1, 2);

    eius est, non velle, qui potest velle (1. 3 D. 50,17), (1. 102 § 1 eod.);

    vix est, ut non videatur (1. 40 D. 41, 1);

    pro qua sententia est, quod etc. (1. 1 § 10 D. 3, 1);

    k) означать, обозначать: "in eadem causa" quid sit, vdeamus (1. 1 § 1 D. 2, 9); (1. 4 D. 1. 1);

    nihil est aliud hereditas, quam etc. (1. 24 D. 50, 16);

    palam est coram pluribus (1. 33 eod.);

    probrum et obprobrium idem est (1. 42 eod.);

    penes tu amplius est, quam apud te (1. 63 eod.);

    aliud est capere, aliud accipere (1. 71 pr. eod.); 1) для означения цены, стоить: quanti id iu eo anno plurimi fuit (1. 2 pr. D. 9, 2);

    m) est, следует = licet: est exemplum capere (1. 11 § 2 D. 36, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > esse

  • 15 minor

    1) меньший, меньше, lanx minor (1. 31 D. 34, 2);

    min. pondera (1. 18 § 3 D. 4, 3. 1. 1 C. 1, 55);

    min. dies. прот. amplior numerus dierum (1. 4 § 5 D. 42, 1. 1. 69 D. 5, 1);

    m. crimen (1. 7 § 5 D. 48, 2);

    capitis deminutio m. (см. caput s. 5);

    m. honor, magistratus (1. 7 § 22 D. 48, 22. 1. 4 pr. 1. 14 § 5 D. 50, 4);

    min. iudicem appellare (1. 1 § 3 D. 49, 1);

    min. usurae (1. 9 § 1. 1. 13 pr. D. 22, 1. 1. 5 D. 33, 4);

    reditus min. facti (1. 38 D. 33, 2. 1. 35 § 2 D. 28, 5);

    in peculio, legato (1. 8 § 3 D. 33, 8. 1. 41 § 2 D. 21, 2. 1. 7 § 2 D. 14, 4. 1. 18 pr. 1. 47 pr. D. 21, 1. 1. 25 D. 26, 7. 1. 4 § 3 D. 12, 3. 1. 9 § 3 D. 11, 3. 1. 36 D. 21, 1. 1. 3 § 3 D. 19, 1);

    minoris emere (1. 13 pr. eod. 1. 6 D. 40, 5);

    venire (1. 32 § 26 D. 24, 1. 1. 63 D. 46, 1);

    locata venditave res (1. 2 D. 3, 6. 1. 12 § 1 D. 50, 17. 1. 32 cf. 1. 82 eod. 1. 1 § 43 D. 16, 3. 1. 110 pr. cf. 1. 21 D. 50, 17);

    minus (adv.) б) меньше, менее, m. delinquere (1. 1 § 7 D. 3, 1);

    m. solvendo esse (1. 9 § 1 D. 4, 3);

    m. frequentari (1. 1 § 1 D. 11, 1);

    m. audiens (1. 11 D. 26, 4. 1. 27 § § 2 D. 4, 8. 1. 5 § 10 D. 27, 9. 1. 192 § 1 D. 50, 17); в) недостаточно, мало (1. 88 § 17 D. 31. 1. 3 § 3 D. 26, 7. 1. 1 § 11 D. 37, 10. 1. 1 § 5 D. 27, 8); г) не, напр. si - si minus (1. 6 § 9 D. 2, 13. 1. 73 § 3 D. 5, 1);

    quo minus = ut non s. ne, напр. dolo facere, quo m. etc. (1. 9 pr. D. 10, 4. 1. 7 § 2 D. 14, 4);

    moram facere, quo m. (1. 4 pr. D. 2, 7);

    impediri, quo m. (1. 3 § 2. 3 D. 2, 10).

    2) младший, sc. aetate, напр. nec (debet arrogare) maiorem minor (1. 15 § 3 D. 1, 7);

    minor LX annis (§ 2 eod.);

    m. XX annis dominus (§ 4 I. 1, 6. 1. 102 D. 30. 1. 1 D. 40, 1);

    m. XVIII annis (1. 13 D. 40, 2. 1. 57 D. 42, 1);

    min. XXV annis (tit. D. 4, 4. 1. 1 § 1 eod.);

    cp. Gai. II. 163. IV. 57. 1. 6 eod. cf. 1. 15 § 6 D. 48, 5); тк. прямо minor в смысле m. ХХV annis, несовершеннолетний, напр. Praetor minoribus auxilium promisit, non maioribus (1. 3 § 4 h. t.); (§ 1 eod. 1. 3. cf. 1. 2 C. 2, 43. 1. 6 D. 4, 1. 1. 13 D. 26, 5. 1. 39 § 6 D. 3, 3);

    m. iudex, Praetor, Consul (1. 57 D. 42, 1);

    m. aetas, несовершеннолетие (1. 2 C. 2, 30).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > minor

  • 16 peculium

    1) имущество = patrimonium (pusillum), pecunia (1. o§ 3 D. 15, 1. 1. l6 pr. D. 36, 1. 1. 7 § 1 C. 12, 58). 2) в тесн. смыс. отдельное, самостоятельное имущество, напр. деньги, сбереженные на непредвидимый случай, на случай нужды (praesidii causa) (1. 79 § 1 D. 32); тк. имущество жены, не назначенное в приданое (para pherna) (1. 9 § 3 D. 23, 3. 1. 31 § 1 D. 39, 5); особ. о боз. pec. самостоятельное имущество сына или раба, предоставленное им отцом или господином, с правом распоряжаться и пользоваться этим имением (1. 5 § 4 D. 15, 1. cf. 1. 4 pr. eod. 1. 39 eod. 1. 37 § 1 D. 41, 4. 1. 182 D. 50, 16); прот. patrimonium liberi hominis, patrim. eius, cuius in potestate fuerit filius (1. 2 pr. D. 14, 5. 1. 47 § 6 D. 15, 1. § 5 eod. 1. 30 pr. D. 19, 1. 1. 24 D. 41, 2. 1. 34 pr. D. 46, 2. 1. 48 pr. D. 15, 1. 1. 7 pr. D. 39, 5. cf. 1. 28 § 2 D. 2, 14);

    pec. legatum (tit. D. 33, 8. Gai II. 106. IV. 73. 74. 74a);

    actio de peculio s. in peculium, иск, на основании которого домовладелец (отец или господин) отвечал по обязательствам, заключенным сыном или рабом по отношению к т. н. peculium, но только в объеме этого последнего (§ 10 I. 4, 6. § 4 I. 4, 7. 1. 30 § 1 D. 2, 14. 1. 1 pr. § 4. 1. 3. 10. 11 § 8. 1. 41 D. 15, 1. 1. 1 seq. D. 15, 2. 1. 43 pr. D. 47, 2. 1. 23 § 4. 1. 57 pr. § 1 D. 21, 1. 1. 3 § 1. 2. 5. 6. 1. 5 pr. § 1. 1. 19 § 1. 1. 30 § 1 D. 15, 1); под peculium разумеется тк. во время императоров имущество, наз. pec. paganum, pec. castrense, quasi castr. (см.).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > peculium

  • 17 tenus

    (praep.) 1) до, по (1. 4 § 4 D. 33, 9. cf. 1. 87 D. 50, 16);

    peculio ten. praestare (1. 57 pr. D. 21, 1);

    credito ten. interesse (1. 15 pr. D. 47, 2).

    2) по отношению, по, titulo ten. (под видом) allegare aes alienum (1. 5 § 13 D. 27, 9);

    voce, verbo ten. (см.).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > tenus

См. также в других словарях:

  • Peculio — Saltar a navegación, búsqueda Se entiende por peculio una masa o conjunto de bienes. El término es utilizado principalmente en Derecho romano, dado que en la actualidad el sinónimo utilizado de forma habitual es el de patrimonio. Derecho Romano… …   Wikipedia Español

  • peculio — adventicio peculio castrense peculio cuasi castrense peculio profecticio …   Diccionario de Economía Alkona

  • peculio — adventicio peculio castrense peculio cuasi castrense peculio profecticio …   Diccionario de Economía

  • peculio — Sustantivo masculino (del lat. peculium) que significa ‘caudal o bienes que posee una persona’: «Gran parte de su peculio [...] provenía de la reventa mayorista de ropa usada» (Donoso Elefantes [Chile 1995]). Por influjo del adjetivo pecuniario… …   Diccionario panhispánico de dudas

  • peculio — sustantivo masculino 1. (no contable) Uso/registro: restringido. Dinero o bienes que posee una persona: Los gastos inesperados redujeron mucho su peculio. Sinónimo: patrimonio …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • peculio — /pe kuljo/ (ant. pecuglio) s.m. [dal lat. peculium beni, sostanze )], scherz. [quantità di denaro accumulata risparmiando] ▶◀ capitale, gruzzolo, (scherz.) marsupio, risparmi, somma …   Enciclopedia Italiana

  • pecúlio — s. m. 1. Dinheiro que o indivíduo adquiriu pelo seu trabalho e economia. 2. Bens. 3. Reserva de dinheiro. 4. Coleção de apontamentos, de notas científicas ou literárias …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • peculio — (Del lat. peculĭum). 1. m. Hacienda o caudal que el padre o señor permitía al hijo o siervo para su uso y comercio. 2. Dinero que particularmente tiene cada uno, sea o no hijo de familia …   Diccionario de la lengua española

  • peculio — (Del lat. peculium, ahorros.) ► sustantivo masculino 1 HISTORIA Bienes o caudales que el padre entregaba al hijo o el señor al siervo para su uso y comercio. 2 Dinero que tiene cada persona. SINÓNIMO patrimonio * * * peculio (del lat. «peculĭum») …   Enciclopedia Universal

  • peculio — pe·cù·lio s.m. 1. OB gregge; bestiame | OB LE fig., comunità religiosa: ma l suo peculio (di san Domenico) di nova vivanda | è fatto ghiotto (Dante) 2a. TS dir.rom. parte limitata di patrimonio che il padre di famiglia assegnava al figlio o a uno …   Dizionario italiano

  • peculio — {{#}}{{LM P29546}}{{〓}} {{SynP30256}} {{[}}peculio{{]}} ‹pe·cu·lio› {{《}}▍ s.m.{{》}} Conjunto de bienes o cantidad de dinero que alguien posee. {{★}}{{\}}ETIMOLOGÍA:{{/}} Del latín peculium. {{★}}{{\}}PRONUNCIACIÓN:{{/}} Incorrecto *[pekúnio].… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»