Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

pĕtītor

  • 1 petitor

    pĕtītor, ōris, m. [peto].
    I.
    In gen., a seeker, striver after any thing ( poet.):

    famae,

    Luc. 1, 131.—
    II.
    In partic.
    A.
    Polit. t. t., an applicant or candidate for an office (very rare for candidatus; not in Cic.), Scip. Afric. ap. Macr. S. 2, 10:

    e petitoribus non alios adjuvare aut ad honorem pati pervenire,

    Suet. Caes. 23:

    hic generosior Descendat in campum petitor,

    Hor. C. 3, 1, 10.—
    B.
    Judicial t. t., a claimant, plaintiff, in private or civil suits (whereas he who prefers the complaint in a criminal case is termed accusator;

    class.): quis erat petitor? Fannius: quis reus? Flavius,

    Cic. Rosc. Com. 14, 42:

    petitoris personam capere, accusatoris deponere,

    id. Quint. 13, 45; Gai. Inst. 4, 94 et saep.—
    C.
    A suitor, wooer (post-class.), App M. 4, p. 309 Oud.; Sen. Fragm. § 39 Haas; Cod. Th. 3, 7, 1; Ambros. in Luc. 8, 70 fin.
    D.
    In late Lat.:

    MILITIAE,

    a recruiting officer, Inscr. Grut. 531, 10; ib. Murat. 788, 7; 794, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > petitor

  • 2 petītor

        petītor ōris, m    [PET-], a seeker, applicant, candidate: consulatūs: generosior, H.—In a suit at law, a plaintiff, claimant: quis erat petitor?
    * * *
    seeker striver after, applicant, candidate, claimant, plaintiff

    Latin-English dictionary > petītor

  • 3 accusator

    accūsātor, ōris, m. [id.], orig. one who calls another to account; hence, transferred to public life, an accuser, a plaintiff, esp. in a state-offence (while petitor signifies a plaintiff in private causes; yet accusator is often used for every kind of accuser, and then includes the petitor, v. accuso no. II. A.).
    I.
    In gen. (very freq.):

    accusatorem pro omni actore et petitore appello,

    Cic. Part. Or. 32, 110:

    possumus petitoris personam capere, accusatoris deponere?

    id. Quint. 13 fin.; cf. Quint. 6, 1, 36:

    accusatores multos esse in civitate utile est, ut metu contineatur audacia,

    Cic. Rosc. Am. 20:

    acres atque acerbi,

    id. Brut. 36:

    vehemens et molestus,

    id. ib. 34 fin.:

    graves, voluntarii,

    id. Leg. 3, 20, 47:

    firmus verusque,

    id. Div. in Caecil. 9, 29 al.:

    eundem accusatorem capitis sui ac judicem esse,

    Liv. 8, 32, 9:

    ita ille imprudens ipse suus fuit accusator,

    Nep. Lys. 4, 3:

    graviter eos accusat quod, etc.,

    Caes. B. G. 1, 16, 5:

    accusatores tui,

    Vulg. Act. 23, 35; 25, 18 al.—
    II.
    Esp., in silv. age, an informer, a denouncer (= delator):

    accusatorum denuntiationes,

    Suet. Aug. 66; so Juv. 1, 161.

    Lewis & Short latin dictionary > accusator

  • 4 campus

        campus ī, m    [SCAP-], a plain, field, open country, level place: campi patentes: virentes, H.: aequor campi, V.: in aequo campi, L.: campos peragrantes: redeunt iam gramina campis, H.: campi frumenti opulenti, L.: pigri, H.: planus lateque patens, O.: in campo sui facere potestatem, in the open field, N.: ut ignes in campo obstare queratur, in the open plain, H.: agros cum suis opimis campis: tantum campi, so vast a plain, V.: Aëris in campis latis, i. e. the Elysian fields, V.: campis atque Neptuno super, on land and sea, H.—Esp., a grassy plain in Rome, along the Tiber (dedicated to Mars; hence called Campus Martius), the place of assemblage for the people at the comitia centuriata, L.: quorum audaciam reieci in Campo: Descendat in Campum petitor, H.: consularibus comitiis consecratus; it was used for games, exercise, and military drills; hence, campus noster: ludere in campo, H.: uti Et ludis et post decisa negotia Campo, H.: Quantos virūm Campus aget gemitūs (at the funeral of Marcellus), V. — A level surface (of a sea, a rock, etc., poet.): campi liquentes, V.: campus aquae, O.: inmotā attollitur undā Campus (i. e. saxum), V.— Fig., a place of action, field, theatre, arena: aequitatis: magnus in re p.: campus Per quem magnus equos Auruncae flexit alumnus, i. e. the kind of composition practised by Lucilius ( satire), Iu.— The comitia held in the Campus Martius: fors domina Campi.
    * * *
    plain; level field/surface; open space for battle/games; sea; scope; campus

    Latin-English dictionary > campus

  • 5 defensor

    dēfensor, ōris, m., rar. f. [id.].
    I.
    One who fends, wards, averts, or keeps off:

    necis,

    Cic. Mil. 22, 58:

    periculi,

    id. Mur. 2.—
    II.
    A defender, protector.
    1.
    In gen. (for syn. cf.:

    tutor, praeses, vindex, cognitor, curator, patronus, advocatus, causidicus): paterni juris,

    Cic. de Or. 1, 57, 244; cf. id. Mil. 15:

    juris et libertatis, id. Rab. perd. 4, 12: octo tribuni plebis, illius adversarii, defensores mei,

    id. Mil. 15; cf. Hor. S. 2, 5, 30;

    opp. petitor,

    Quint. 4, 2, 132:

    bonus,

    id. 5, 13, 3 et saep.;

    opp. accusator,

    id. 7, 2, 31; 5, 13, 3; Cic. Verr. 2, 4, 38, § 82 et saep.; cf. patronus. Once fem.:

    mulier defensor alicujus,

    Dig. 16, 1, 2 fin.:

    canes defensores,

    Varr. R. R. 2, 9.—
    2.
    Esp. in plur., defensores, the garrison:

    oppidum vacuum ab defensoribus,

    Caes. B. G. 2, 12; id. ib. 3, 25 et saep.; Sall. J. 23; Liv. 21, 11; Verg. A. 2, 521; Ov. M. 13, 274 et saep.—
    3.
    Defensor civitatis, or plebis, or loci, in the later period of the empire (since 365 A.D.), title of a magistrate in the provincial cities, whose chief duty was to afford protection against oppression on the part of the governor;

    he was likewise endowed with a subordinate civil jurisdiction,

    Cod. Theod. 1, 11; Cod. Just. 1, 55; Just. Inst. 1, 20, 5.—
    * B.
    Of inanimate subjects, as the guards (sublicae) of a bridge, Caes. B. G. 4, 17 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > defensor

  • 6 intentio

    intentĭo, ōnis, f. [intendo], a stretching out, straining, tension.
    I.
    Lit.:

    corporis,

    Cic. Tusc. 1, 10, 20:

    nervorum,

    Col. 6, 6:

    vocis,

    Plin. 28, 4, 14, § 53:

    aëris,

    Gell. 5, 16, 2:

    intentionem aëris ostendent tibi inflata,... quid enim est vox nisi intentio aëris?

    Sen. Q. N. 2, 6, 3:

    et remissio motus,

    Gell. 18, 10:

    vultus,

    Tac. A. 16, 34.—
    B.
    Increase, augmentation:

    doloris,

    Sen. Ep. 78, 7:

    ve particula tum intentionem significat, tum minutionem,

    Gell. 16, 5, 5.—
    II. A.
    Exertion, effort:

    animus intentione sua depellit pressum omnem ponderum, opp. remissio,

    Cic. Tusc. 2, 23, 54:

    animi,

    id. ib. 2, 27, 65:

    cogitationum,

    id. ib. 4, 2; id. Inv. 2, 14, 46:

    tantum curae intentionisque,

    Plin. Ep. 2, 10, 5:

    ut libertatem revoces,

    id. Pan. 78 med.:

    ad intentiones capiendas habiliores,

    Gell. 15, 2, 5.—
    B.
    Attention, application to any thing:

    lusūs,

    to play, Liv. 4, 17:

    intentionem alicui accommodare,

    Sen. Ep. 113, 3:

    avocare ab intentione operis destinati,

    Quint. 10, 3, 23:

    rerum,

    id. 6, 3, 1:

    rei familiaris,

    Plin. Ep. 1, 3, 2.—
    C.
    A design, purpose, intention:

    haec intentio tua ut libertatem revoces,

    Plin. Pan. 78:

    defuncti,

    Dig. 34, 1, 10; Ambros. de Jos. Patriarch. 11, 52; Aug. c. Mendac. 18.—
    D.
    A charge, accusation:

    intentio adversariorum,

    Cic. Inv. 2, 43, 125:

    judiciale genus officiis constat duobus, intentionis ac depulsionis,

    Quint. 3, 9, 11; 7, 1, 9.— Hence,
    2.
    Esp., law t. t., that part of the formula or instruction given by the prætor to the court, setting forth the judgment or relief prayed for by a plaintiff in his complaint (cf. Sanders, Inst. of Just. introd. p. 65 sqq.):

    intentio est ea pars formulae qua actor desiderium suum concludit,

    Gai. Inst. 4, 41; 44 sq.;

    53 sq.: cum petitor intentionem suam perdiderit,

    Dig. 10, 4, 9, § 6: quod intentionis vestrae proprias afferre debeatis probationes, Vet. Consult. 6, 14 Huschke.—
    E.
    The first or major premise in a syllogism:

    ita erit prima intentio, secunda assumptio, tertia conexio,

    Quint. 5, 14, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > intentio

  • 7 petitorium

    pĕtītōrĭus, a, um, adj. [petitor].
    I.
    In gen., of or belonging to solicitation (post-class.):

    artes petitorias exercere,

    Mamert. Grat. Act. ad Jul. 16, 2.—
    II.
    In partic., of or belonging to the prosecution of a judicial claim, petitory (post-class.):

    judicium,

    Dig. 6, 1, 36:

    formula,

    Gai. Inst. 4, 91 sq. —Hence, subst.: pĕtītōrĭum, ii, n., the complaint or declaration in a private action, Cod. Th. 10, 10, 29, § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > petitorium

  • 8 petitorius

    pĕtītōrĭus, a, um, adj. [petitor].
    I.
    In gen., of or belonging to solicitation (post-class.):

    artes petitorias exercere,

    Mamert. Grat. Act. ad Jul. 16, 2.—
    II.
    In partic., of or belonging to the prosecution of a judicial claim, petitory (post-class.):

    judicium,

    Dig. 6, 1, 36:

    formula,

    Gai. Inst. 4, 91 sq. —Hence, subst.: pĕtītōrĭum, ii, n., the complaint or declaration in a private action, Cod. Th. 10, 10, 29, § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > petitorius

  • 9 possessor

    possessor, ōris, m. [id.], a possessor (class.)
    I.
    Lit., Cic. Phil. 5, 7, 20:

    bonorum,

    id. Quint. 8, 30:

    regni inertis,

    i. e. Pluto, Luc. 6, 779; Hor. Ep. 1, 2, 49.—Esp. t. t. in law (post-Aug.), the possessor of the thing claimed; hence, the defendant in a suit (opp. petitor), Plin. Ep. 6, 2, 2; Quint. 7, 1, 38; Paul. Sent. 5, 36, 1.—
    II.
    Trop.:

    Aquilo possessor Italici litoris,

    Petr. 114.

    Lewis & Short latin dictionary > possessor

  • 10 reus

    rĕus, i, m., and rĕa, ae, f. [res], jurid. t. t.
    I.
    Originally, a party to an action (res), either plaintiff or defendant; afterwards restricted to the party accused, defendant, prisoner, etc.:

    reos appello non eos modo, qui arguuntur, sed omnes, quorum de re disceptatur. Sic enim olim loquebantur,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; cf.:

    reos appello, quorum res est,

    id. ib. 2, 79, 321: reus nunc dicitur, qui causam dicit: et item qui quid promisit spoponditve ac debet. At Gallus Aelius, lib. II. Significationum verborum quae ad jus pertinent, ait:

    reus est qui cum altero litem contestatam habet, sive is egit, sive cum eo actum est,

    Fest. p. 273 Müll. It is found in this original signif. in the Lex XII. Tab., Fragm. ap. Fest. l. l., which Ulpian periphrases:

    si judex vel alteruter ex litigatoribus morbo sontico impediatur,

    Dig. 2, 11, 2, § 3.—
    II.
    In the stricter sense.
    A.
    A party obliged or under obligation to do or pay any thing, one answerable or responsible for any thing, a bondsman, a debtor: reus dictus est a re, quam promisit ac debet. Reus stipulando est, qui stipulatur. Reus promittendo est, qui suo nomine alteri quid pro altero promisit, Fest. pp. 135 and 227; cf. Dig. 45, 2, 1; and:

    delegare est vice suā alium reum dare creditori vel cui jusserit,

    ib. 46, 2, 11:

    pecuniae reus fieri,

    ib. 16, 1, 17:

    dotis,

    ib. 23, 3, 22, § 2:

    locationis,

    ib. 19, 2, 13, § 9.—
    2.
    Transf., in gen., one who is bound by any thing, who is answerable for any thing, a debtor (very rare): quo intentius custodiae serventur, opportuna loca dividenda praefectis esse, ut suae quisque partis tutandae reus sit, answerable or responsible for, Liv. 25, 30: voti reus, bound by my vow (sc. in having obtained my desire), Verg. A. 5, 237 (voti reus, debitor, Serv.:

    voti reus: Haec vox propria sacrorum est, ut reus vocetur, qui suscepto voto se numinibus obligat, damnatus autem, qui promissa vota non solvit,

    Macr. S. 3, 2). —
    B.
    One who is accused or arraigned, a defendant, prisoner, a criminal, culprit (the predominant signif. at all periods and in all styles; cf.:

    nocens, sons): quis erat petitor? Fannius. Quis reus? Flavius. Quis judex? Cluvius,

    Cic. Rosc. Com. 14, 42:

    inopia reorum... aliquos ad columnam Maeniam reos reperire,

    id. Div. in Caecil. 16, 50:

    privato Milone et reo ad populum accusante P. Clodio,

    id. Mil. 15, 40:

    reus Milonis lege Plotiā fuit Clodius quoad vixit,

    id. ib. 13 fin.:

    facere aliquem reum,

    to accuse one, Nep. Alcib. 4, 3.—

    Persons under criminal charges usually put on mourning: rei ad populum Furius et Manlius circumeunt sordidati,

    Liv. 2, 54, 3 (cf. id. 2, 61; 3, 58; Cic. Verr. 2, 1, 58, § 152). — In fem.:

    ut socrus adulescentis rea ne fiat,

    Cic. Fam. 13, 54:

    tota rea citaretur Etruria,

    id. Mil. 19, 50:

    rea es,

    Sen. Contr. 4, 29. —
    (β).
    With a statement of the crime or the punishment, one guilty of any crime, one condemned to any punishment:

    facti reus,

    Plaut. Cist. 1, 3, 16:

    aliquem rei capitalis reum facere,

    Cic. Verr. 2, 2, 38, § 94; cf.

    capitis,

    Quint. 12, 10, 70:

    avaritiae,

    Cic. Fl. 3, 7:

    lenocinii,

    Quint. 5, 10, 47:

    parricidii,

    id. 7, 2, 17:

    manifesti peculatūs,

    id. 12, 1, 43 et saep.:

    Sestius, qui est de vi reus,

    Cic. Sest. 35, 75; so,

    de vi,

    id. Vatin. 17, 41; Quint. 11, 1, 51:

    de ambitu,

    Cic. Q. Fr. 3, 3, 2:

    de moribus,

    Quint. 4, 2, 3:

    est enim reus uterque ob eandem causam et eodem crimine,

    Cic. Vatin. 17, 41:

    mortis reus,

    Vulg. Matt. 26, 66:

    cum equester ordo reus a consulibus citaretur,

    Cic. Sest. 15, 35. — For the expressions reum facere, agere, peragere, postulare, inter reos referre, etc., v. h. vv.—
    2.
    Transf., in gen.:

    judex sim Reusque ad eam rem,

    Plaut. Trin. 2, 1, 12:

    reus fortunae,

    that was to be blamed for a misfortune, Liv. 6, 24; 9, 8:

    facinoris,

    Tac. A. 2, 66:

    reus agor,

    Ov. H. 20, 91.— In fem.:

    fortuna una accusatur, una agitur rea,

    Plin. 2, 7, 5, § 22:

    cum rea laudis agar,

    Ov. H. 14, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > reus

См. также в других словарях:

  • peţitor — PEŢITÓR, OÁRE, peţitori, oare, subst. 1. s.m. şi f. Persoană care, în numele unui bărbat, cere în căsătorie o fată, de obicei adresându se părinţilor sau rudelor acesteia; (înv. şi pop.; la m.) bărbat care cere (pentru sine) în căsătorie o fată.… …   Dicționar Român

  • Petitor — Pet i*tor, n. [L., fr. petere to seek.] One who seeks or asks; a seeker; an applicant. [R.] Fuller. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Petītor — (lat.), Kläger in Civilstreitigkeiten. Petitorium (Petitorische Rechtsmittel, Petitorienklagen), gerichtliche Verhandlungen, wobei es auf das Recht selbst an einer Sache, das Eigenthum einer Sache, das Recht zu einer Servitut ankommt, im… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Petītor — (lat.), Bittsteller, Bewerber um ein Amt; Kläger in bürgerlichen Rechtsstreitigkeiten …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Petitor — Petītor (lat.), Bittsteller, Bewerber um ein Amt …   Kleines Konversations-Lexikon

  • PETITOR — vide supra Candidatus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • petitor — petitory /pet i tawr e, tohr ee/, adj. /pet i teuhr, peuh tuy teuhr/, n. Obs. a seeker; an applicant or candidate. [1605 15; < L petitor, equiv. to peti , var. s. of petere to seek + tor TOR] * * * …   Universalium

  • Petitor — Pe|ti|tor, der; s, ...oren [lat. petitor, zu: petere, ↑Petition]: 1. (bildungsspr. veraltet) Bewerber [um ein Amt]. 2. (Rechtsspr.) Privatkläger …   Universal-Lexikon

  • Petitor — Pe|ti|tor der; s, ...oren <aus gleichbed. lat. petitor zu petere, vgl. ↑Petition>: 1. (veraltet) [Amts]bewerber. 2. Privatkläger (Rechtsw.) …   Das große Fremdwörterbuch

  • petitor — petitory /pet i tawr e, tohr ee/, adj. /pet i teuhr, peuh tuy teuhr/, n. Obs. a seeker; an applicant or candidate. [1605 15; < L petitor, equiv. to peti , var. s. of petere to seek + tor TOR] …   Useful english dictionary

  • petitor — A petitioner; a plaintiff; a claimant; a demandant …   Ballentine's law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»