Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ocellus

  • 1 ocellus

    ocellus, i, m. [st2]1 [-] petit oeil, joli petit oeil; oeil. [st2]2 [-] au fig. perle, bijou, trésor.
    * * *
    ocellus, i, m. [st2]1 [-] petit oeil, joli petit oeil; oeil. [st2]2 [-] au fig. perle, bijou, trésor.
    * * *
        Ocellus, ocelli, Diminutiuum. Pers. Oeillet.
    \
        Peninsularum, insularumque ocellus. Catul. La plus belle de toutes les isles.

    Dictionarium latinogallicum > ocellus

  • 2 ocellus

    ocellus, ī, m. (Demin. v. oculus), I) das kleine Auge, das Äuglein, Auge, Plaut. u. Ov. – bildl., von etw. Vortrefflichem, ocelli Italiae, villulae nostrae, Cic.: insularum ocelle, Catull. – in Liebkosungen, ocelle mi! »mein Augapfel!« Plaut. – II) übtr., der Knollen an den Wurzeln des Rohres, sonst oculus gen., Plin. 21, 20.

    lateinisch-deutsches > ocellus

  • 3 ocellus

    ocellus, ī, m. (Demin. v. oculus), I) das kleine Auge, das Äuglein, Auge, Plaut. u. Ov. – bildl., von etw. Vortrefflichem, ocelli Italiae, villulae nostrae, Cic.: insularum ocelle, Catull. – in Liebkosungen, ocelle mi! »mein Augapfel!« Plaut. – II) übtr., der Knollen an den Wurzeln des Rohres, sonst oculus gen., Plin. 21, 20.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ocellus

  • 4 ocellus

        ocellus ī, m dim.    [oculus], a little eye, eyelet: victis ocellis, O.: ocelli angulus, Iu.: ocelli Italiae, villulae meae, eyeballs.
    * * *
    (little) eye; darling

    Latin-English dictionary > ocellus

  • 5 ocellus

    ŏcellus, i, m. dim. [oculus], a little eye, eyelet (mostly poet.).
    I.
    Lit.:

    blanda quies furtim vietis obrepsit ocellis,

    Ov. F. 3, 19:

    ut in ocellis hilaritudo est!

    Plaut. Rud. 2, 4, 8:

    turgiduli,

    Cat. 3, 17:

    ebrii,

    id. 43, 11:

    irati,

    Ov. Am. 2, 8, 15:

    acre malum semper stillantis ocelli,

    Juv. 6, 109:

    si prurit frictus ocelli angulus,

    id. 6, 578.—As a term of endearment:

    ocelle mi!

    my little eye! my darling! Plaut. Trin. 2, 1, 18:

    aureus,

    id. As. 3, 3, 101: jucundissimus meus, Aug. ap. Gell. 15, 7, 3:

    cave despuas, ocelle,

    Cat. 50, 19.—So of things, like our apple of the eye:

    cur ocellos Italiae, villulas meas, non vides?

    Cic. Att. 16, 6, 2:

    insularum,

    Cat. 31, 1.—
    II.
    Transf., a bulb or knob on the roots of the reed (called also oculus), Plin. 21, 4, 10, § 20.

    Lewis & Short latin dictionary > ocellus

  • 6 ocellus

    ī m. [demin. к ocůlus\]
    1) глазок Pl, O
    2) краса, перл ( ocelli Italiae C); ласк. радость ( ocelle mil Pl)

    Латинско-русский словарь > ocellus

  • 7 ocellus

    , i m
      глазок, глазик, глаз

    Dictionary Latin-Russian new > ocellus

  • 8 Ptinus ocellus

    2. RUS
    3. ENG Australian [unspotted] spider beetle
    4. DEU
    5. FRA ptine m ocellé

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Ptinus ocellus

  • 9 ocellati

    Латинско-русский словарь > ocellati

  • 10 patro

    āvī, ātum, āre [одного корня с impetro ]
    приводить в исполнение, совершать ( facīnus — acc.— patratus и patraturus Sl, T); выполнять ( promissa C); заключать ( pacem L); заканчивать ( bellum Sl); завершать ( victoriā patratā T)

    Латинско-русский словарь > patro

  • 11 ebrius

    ēbrius, a, um, trunken, betrunken, berauscht, I) eig. u. meton.: A) eig. (Ggstz. sobrius), Plaut., Cic. u.a. – subst., der Betrunkene, Berauschte, P. Syr. sent. 12 R.2: öfter Plur., Cic. u.a. – poet., prägnant, v. Lebl., vestigia, trunkene, taumelnde, Prop.: ebenso gradus, Sen. poët.: nox, wo viel getrunken wird, Mart.: so bruma, Mart.: verba, im Rausche gesprochene, d.i. freie, Tibull. – B) meton., satt, übersatt, dick und voll, von Flüssigkeiten (Ggstz. satur), quom tu eris satura atque ebria, dich ganz satt, dick u. voll gegessen u. getrunken hast, Ter. Hec. 769: unde saturitate ego exivi ebrius, dick u. voll (weidlich) angetrunken, Plaut. capt. 109. – poet. v. Lebl., reichlich-, überreichlich versehen, cenam facite, ut ebria sit, Plaut.: ebria lana de sanguine Sidoniae conchae, gesättigt, getränkt mit usw., Mart.: u. so linteolum (Lampendocht) ebrium, Prud. cath. 5, 18. – II) übtr., trunken, berauscht = erfüllt von usw., ocellus, liebetrunken, Catull.: sanguine civium, Plin.: dulci fortunā, Hor.: curis, betäubt von S., weder ein noch aus wissend vor S., Lucr.

    lateinisch-deutsches > ebrius

  • 12 meus

    meus, a, um, Vokat. Sing. Maskul. (vom Pronominalstamme me; vgl. εμός), Pron. poss., mein, mir gehörig, mir eigen, I) adi.: 1) subjektiv: a) übh.: meus gnatus, Ter.: meum dictum consulis, Liv.: mei sunt ordines, mea est descriptio, mein Werk sind usw., Cic.: simulatio non est mea, ist nicht meine Sache, liegt nicht in meinem Charakter, Ter.: non est meum od. non istuc meum est, ist nicht meine Art, Plaut. – dah. meum est m. Infin., es ist meine Sache od. Art, non est mentiri meum, Ter.: non est meum (es würde sich schlecht für mich schicken), committere, ut etc., Cic.; od. es ist meine Pflicht, kommt mir zu, meum fuit cum causa accedere ad accusandum, Cic.: puto esse meum quid sentiam exponere, Cic. – meum est m. folg. quod (daß), es ist mein Werk, Ov. met. 13, 173 u. 237. – meus illic homo est, den hab ich, Plaut. (s. Brix u. Lorenz Plaut. mil. 334): u. so meus hic est, hamum vorat, Plaut.: u. so en meus est, Ov. – ego meorum solus sum meus, ich selbst bin bloß mein eigen von allem meinem Eigentum, Ter. – vix (me) meum (kaum bei Sinnen) firmat deus, Ov. – postquam meus (als mein eigener Herr) a praetore recessi, Pers. – nisi plane esse vellem meus, wenn ich nicht ganz mein eigen (= ganz selbständig, ganz Original) sein wollte, Cic. – Nero meus, mein (= mein Freund) N., Cic. – homo meus, mein (unser) Mann, mein guter Mann (von dem eben die Rede ist), Petron. u. Phaedr.: ebenso interpres meus, Petron.: iste meus stupor, mein Dämling, Catull.; vgl. die Auslgg. zu Phaedr. 5, 7, 32. – in der Anrede, mi homo, mein Lieber, Plaut.: mi Attice, Cic.: mi frater, Cic.: mea Pythias, meine (liebe) P., Ter.: mea tu, meine Liebe, Ter. – b) insbes., mir gewogen, quis homo sit magis meus quam tu es? Plaut. mil. 615. – 2) objektiv = gegen mich, iniuria mea, Sall.: crimina mea, Liv. – II) subst.: a) mea, ae, f., meine Liebe, Komik. (s. Lorenz Plaut. most. 333): o mea, Ov. met. 14, 761. – aber Plur., pars mearum, meiner Verehrerinnen, Ov. met. 9, 696. – b) meum, ī, n., das Meinige, meum mihi reddatur, Ter.: potat de meo, Ter.: an, cui de meo sestertium sedecies contuli, huic quadringentorum milium paulo amplius de adventicio denegem? Plin. ep.: bildl., haruspicum sunt verba haec omnia; nihil addo de meo, Cic. – u. Plur. mea, ōrum, n., das Meinige, meine Habe, omnia mea mecum porto, Cic.: bildl., mea ne finxisse minora putarer, meinen Einfluß bei dir, Hor. – c) meī, ōrum, m., die Meinigen = meine Angehörigen, Cic. u. Ov.; u. = meine Gefährten, Ov.; u. = meine Leute (Sklaven), Plin. ep. – / α) Nbf. mius (s. Diom. 331, 13), zB. ex ministerio mio, Corp. inscr. Lat. 10, 7457, 11: u. so mieis (= miis) moribus, Corp. inscr. Lat. 1, 38: zsgz. mis, Plaut. trin. 822 (dazu Brix): dav. regelm. Vokat. mi, zB. mi homo, Plaut.: mi Attice, Cic. (s. oben): auch bei fem., mi soror, mi coniunx, Apul.: mater mi, Iul. Val.: u. beim Plur., mi homines, Plaut.: o mi hospites, Petron.: vgl. Haupt opusc. 3, 450 sq.: Vokat. mei senex, Plaut. merc. 525 G. – Vokat. aber auch meus, bei Dichtern, zB. meus ocellus, Plaut. Poen. 366 u. sanguis meus, Verg. Aen. 6, 835: u. bei Spät., zB. Solli meus, Sidon. epist. 1, 9, 6: domine meus, ibid. 4, 10, 1. – β) Genet. Plur. zsgz. maiorum meûm, Plaut. Pers. 391 u.a. – γ) verstärkt durch die Suffixe pte u. met, wie mēpte, meōpte, meāpte, Komik. (s. Brix Plaut. capt. 368), meamet, Plaut. u. Sall. – Vgl. übh. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 423 u. 424.

    lateinisch-deutsches > meus

  • 13 Ocella

    Ocella, ae, m. (ocellus), der Kleinäugige, röm. Beiname, Plin. 11, 150.

    lateinisch-deutsches > Ocella

  • 14 ocellatus

    ocellātus, a, um (ocellus) = ὠμματωμένος, mit kleinen Augen versehen, subst. Plur., ocellātī, ōrum, m. (sc. lapilli), a) ovale Edelsteinchen, Varro sat. Men. 283. – b) Steinchen, Schnellkügelchen, die mit Augen bezeichnet sind, wie die Würfel, ludere ocellatis, Suet. Aug. 83.

    lateinisch-deutsches > ocellatus

  • 15 oh

    o (oh), interj. ô, oh! ah! (pour appeler, invoquer, exprimer un voeu, la joie, l'indignation...).    - o + vocatif - o mi Furni! Cic.: ô mon cher Furnius!    - o, salve, Pamphile! Ter.: eh! bonjour, Pamphile!    - o + acc. exclam. - o me perditum! Cic.: ah! c'en est fait de moi!    - o faciem pulchram! Ter.: oh! le beau visage!
    * * *
    o (oh), interj. ô, oh! ah! (pour appeler, invoquer, exprimer un voeu, la joie, l'indignation...).    - o + vocatif - o mi Furni! Cic.: ô mon cher Furnius!    - o, salve, Pamphile! Ter.: eh! bonjour, Pamphile!    - o + acc. exclam. - o me perditum! Cic.: ah! c'en est fait de moi!    - o faciem pulchram! Ter.: oh! le beau visage!
    * * *
        Oh, Interiectio. Un escri que nous faisons à la venue d'un ami, lequel dés long temps n'avions veu.
    \
        Oh, Admirantis, cum contemptu quodam. Terent. Oh, tibi ego vt credam furcifer! Avec admiration et contemnement.
    \
        Oh, affirmantis, cum certitudine quadam. Terentius, Oh, dubiumne id est? Affermant avec une certitude.
    \
        Oh, Dolentis et reprehendentis. Terent. Oh, iniquus es, qui me tacere de re tanta postules. Quand on est marri, et reprend on une personne d'une parolle qu'il nous a dicte.
    \
        Oh, Dolentis et deprehensi. Plautus, - oh, perii, Manifesto miser teneor. Quand on est marri d'estre surprins en quelque chose.
    \
        Oh, Exultantis ob rem bene gestam. Plaut. Oh, probus homo sum. S'esjouissant d'avoir bien faict ses besongnes.
    \
        Oh oh, Exultantis. Plautus. Oh oh ocellus es meus. Un escri de joye.
    \
        Oh oh oh oh. Plaut. Un brayement avec pleur.

    Dictionarium latinogallicum > oh

  • 16 ebrius

    ēbrius, a, um, trunken, betrunken, berauscht, I) eig. u. meton.: A) eig. (Ggstz. sobrius), Plaut., Cic. u.a. – subst., der Betrunkene, Berauschte, P. Syr. sent. 12 R.2: öfter Plur., Cic. u.a. – poet., prägnant, v. Lebl., vestigia, trunkene, taumelnde, Prop.: ebenso gradus, Sen. poët.: nox, wo viel getrunken wird, Mart.: so bruma, Mart.: verba, im Rausche gesprochene, d.i. freie, Tibull. – B) meton., satt, übersatt, dick und voll, von Flüssigkeiten (Ggstz. satur), quom tu eris satura atque ebria, dich ganz satt, dick u. voll gegessen u. getrunken hast, Ter. Hec. 769: unde saturitate ego exivi ebrius, dick u. voll (weidlich) angetrunken, Plaut. capt. 109. – poet. v. Lebl., reichlich-, überreichlich versehen, cenam facite, ut ebria sit, Plaut.: ebria lana de sanguine Sidoniae conchae, gesättigt, getränkt mit usw., Mart.: u. so linteolum (Lampendocht) ebrium, Prud. cath. 5, 18. – II) übtr., trunken, berauscht = erfüllt von usw., ocellus, liebetrunken, Catull.: sanguine civium, Plin.: dulci fortunā, Hor.: curis, betäubt von S., weder ein noch aus wissend vor S., Lucr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ebrius

  • 17 meus

    meus, a, um, Vokat. Sing. Maskul. (vom Pronominalstamme me; vgl. εμός), Pron. poss., mein, mir gehörig, mir eigen, I) adi.: 1) subjektiv: a) übh.: meus gnatus, Ter.: meum dictum consulis, Liv.: mei sunt ordines, mea est descriptio, mein Werk sind usw., Cic.: simulatio non est mea, ist nicht meine Sache, liegt nicht in meinem Charakter, Ter.: non est meum od. non istuc meum est, ist nicht meine Art, Plaut. – dah. meum est m. Infin., es ist meine Sache od. Art, non est mentiri meum, Ter.: non est meum (es würde sich schlecht für mich schicken), committere, ut etc., Cic.; od. es ist meine Pflicht, kommt mir zu, meum fuit cum causa accedere ad accusandum, Cic.: puto esse meum quid sentiam exponere, Cic. – meum est m. folg. quod (daß), es ist mein Werk, Ov. met. 13, 173 u. 237. – meus illic homo est, den hab ich, Plaut. (s. Brix u. Lorenz Plaut. mil. 334): u. so meus hic est, hamum vorat, Plaut.: u. so en meus est, Ov. – ego meorum solus sum meus, ich selbst bin bloß mein eigen von allem meinem Eigentum, Ter. – vix (me) meum (kaum bei Sinnen) firmat deus, Ov. – postquam meus (als mein eigener Herr) a praetore recessi, Pers. – nisi plane esse vellem meus, wenn ich nicht ganz mein eigen (= ganz selbständig, ganz Original) sein wollte, Cic. – Nero meus, mein (= mein Freund) N., Cic. – homo meus, mein (unser)
    ————
    Mann, mein guter Mann (von dem eben die Rede ist), Petron. u. Phaedr.: ebenso interpres meus, Petron.: iste meus stupor, mein Dämling, Catull.; vgl. die Auslgg. zu Phaedr. 5, 7, 32. – in der Anrede, mi homo, mein Lieber, Plaut.: mi Attice, Cic.: mi frater, Cic.: mea Pythias, meine (liebe) P., Ter.: mea tu, meine Liebe, Ter. – b) insbes., mir gewogen, quis homo sit magis meus quam tu es? Plaut. mil. 615. – 2) objektiv = gegen mich, iniuria mea, Sall.: crimina mea, Liv. – II) subst.: a) mea, ae, f., meine Liebe, Komik. (s. Lorenz Plaut. most. 333): o mea, Ov. met. 14, 761. – aber Plur., pars mearum, meiner Verehrerinnen, Ov. met. 9, 696. – b) meum, ī, n., das Meinige, meum mihi reddatur, Ter.: potat de meo, Ter.: an, cui de meo sestertium sedecies contuli, huic quadringentorum milium paulo amplius de adventicio denegem? Plin. ep.: bildl., haruspicum sunt verba haec omnia; nihil addo de meo, Cic. – u. Plur. mea, ōrum, n., das Meinige, meine Habe, omnia mea mecum porto, Cic.: bildl., mea ne finxisse minora putarer, meinen Einfluß bei dir, Hor. – c) meī, ōrum, m., die Meinigen = meine Angehörigen, Cic. u. Ov.; u. = meine Gefährten, Ov.; u. = meine Leute (Sklaven), Plin. ep. – α) Nbf. mius (s. Diom. 331, 13), zB. ex ministerio mio, Corp. inscr. Lat. 10, 7457, 11: u. so mieis (= miis) moribus, Corp. inscr. Lat. 1, 38: zsgz. mis, Plaut. trin. 822 (dazu Brix): dav. regelm. Vokat.
    ————
    mi, zB. mi homo, Plaut.: mi Attice, Cic. (s. oben): auch bei fem., mi soror, mi coniunx, Apul.: mater mi, Iul. Val.: u. beim Plur., mi homines, Plaut.: o mi hospites, Petron.: vgl. Haupt opusc. 3, 450 sq.: Vokat. mei senex, Plaut. merc. 525 G. – Vokat. aber auch meus, bei Dichtern, zB. meus ocellus, Plaut. Poen. 366 u. sanguis meus, Verg. Aen. 6, 835: u. bei Spät., zB. Solli meus, Sidon. epist. 1, 9, 6: domine meus, ibid. 4, 10, 1. – β) Genet. Plur. zsgz. maiorum meûm, Plaut. Pers. 391 u.a. – γ) verstärkt durch die Suffixe pte u. met, wie mēpte, meōpte, meāpte, Komik. (s. Brix Plaut. capt. 368), meamet, Plaut. u. Sall. – Vgl. übh. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 423 u. 424.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > meus

  • 18 Ocella

    Ocella, ae, m. (ocellus), der Kleinäugige, röm. Beiname, Plin. 11, 150.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Ocella

  • 19 ocellatus

    ocellātus, a, um (ocellus) = ὠμματωμένος, mit kleinen Augen versehen, subst. Plur., ocellātī, ōrum, m. (sc. lapilli), a) ovale Edelsteinchen, Varro sat. Men. 283. – b) Steinchen, Schnellkügelchen, die mit Augen bezeichnet sind, wie die Würfel, ludere ocellatis, Suet. Aug. 83.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ocellatus

  • 20 stīllō

        stīllō āvī, ātus, āre    [stilla], to make drops, give drops, drop, distil, drip: stillantem pugionem ferre: paenula multo nimbo, Iu.: Sanguine sidera, O.: Ex oculis rorem, H.: stillata cortice myrrha, O.: acre malum stillans ocellus, Iu.—Of liquids, to fall in drops, drop, trickle: de viridi ilice mella, O.: ros, O.—Fig., to instil, whisper, breathe: stillavit in aurem Exiguum de veneno, Iu.: litterae quae mihi quiddam quasi animulae stillarunt.
    * * *
    stillare, stillavi, stillatus V
    fall in drops; drip; cause to drip; pour in drops

    Latin-English dictionary > stīllō

См. также в других словарях:

  • OCELLUS — nomen floris eximii, Oeillet, de quo sic Franc. Pomey, Ocellus, anne sic dictus, quod in eius aspectu blandissime acquiescat oculus, an quod ipsemet sit hortorum oculus et ornamentum? Nihil certe spectare oculus possit, vel eius formosius formâ;… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Ocellus — O*cel lus, n.; pl. {Ocelli}. [L., dim. of oculus an eye.] (Zo[ o]l.) (a) A little eye; a minute simple eye found in many invertebrates. (b) An eyelike spot of color, as those on the tail of the peacock. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Ocellus — (lat.), 1) Äuglein; 2) so v.w. Auge 3) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • ocellus — [ō sel′əs] n. pl. ocelli [ō sel′ī΄] [L, dim. of oculus,EYE] 1. the simple eyespot of certain invertebrates, as distinguished from the compound eye of an insect or the camera type eye of vertebrates and cephalopods 2. an eyelike spot, as on a… …   English World dictionary

  • Ocellus — An ocellus (plural: ocelli) is a type of photoreceptor organ in animals. Also called simple eyes , ocelli are miniature eyes capable of sensing light but not distinguishing its direction. See also stemmata, which are structurally similar. Ocelli… …   Wikipedia

  • Ocellus — Gesichtspartie eines Triops mit zwei Komplexaugen und einem Ocellus Als Ocellus (lat. „Äuglein“, Mehrzahl Ocelli bzw. Ocellen) werden in der Zoologie die punktförmigen Lichtsinnesorgane (Punktaugen) und Hautaugen verschiedener Tiergruppen… …   Deutsch Wikipedia

  • ocellus — (plural ocelli)) an eye like spot, usually rounded with a lighter border, e.g. the ocellus on the wings of some Rajidae …   Dictionary of ichthyology

  • Ocellus Lucanus — Ocellus Lucanus, a Pythagorean philosopher, born in Lucania in the 5th century BC, was perhaps a pupil of Pythagoras himself. Stobaeus (Ecl. Phys. i. 13) has preserved a fragment of his Περὶ νόμου (if he was really the author) in the Doric… …   Wikipedia

  • Ocellus Lucanus — Ocellus Lucanus, s. Okellos …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Ocellus Lucanus — d.h. O. aus Lukanien (Großgriechenland), ein um 500 v. Chr. lebender Philosoph, der noch den Unterricht des Pythagoras genossen haben soll. Diogenes Laertius erwähnt mehre Schriften von ihm, die Echtheit einer noch vorhandenen Abhandlung über die …   Herders Conversations-Lexikon

  • OCELLUS Indicus — Gall. Oeillet d Inde, nomen itidem floris, quem, nisi terrâ enascentem cerneremus et ceterorum more surgentem solô, quis Florem crederet, ac non potius circum incisam eleganti opere, ex auro crispo, sphaerulam? Sane, non aeque specioso flavescit… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»