Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

objurgo

  • 1 objurgo

    ob-jurgo (old form objūrĭgo, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32), āvi, ātum, 1 ( part. pass. objurgatus, as a dep. in the act. signif.: Hirrius Curionem non mediocriter objurgatus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1), v. a., to chide, scold, blame, rebuke, reprove (freq. and class.; syn.: increpo, improbo, vitupero); constr. usually with acc. of the person or thing; post-class. also with dat.
    I.
    In gen.:

    objurgat is, qui id facit (i. e. jurgat) juste,

    Varr. L. L. 7, § 93 Müll.:

    Menelaus me objurgat, Enn. ap. Rufin. Fig. (Trag. v. 264 Vahl.): quod Chrysalus med objurgavit plurimis verbis malis,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 97:

    hanc,

    id. Trin. 2, 2, 74:

    objurgavit M. Caelium, sicut neminem umquam parens,

    Cic. Cael. 11, 25:

    monendi amici saepe sunt et objurgandi,

    id. Lael. 24, 88; 90:

    ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari,

    id. Fam. 3, 8, 6:

    aliquem molli bracchio de aliquā re,

    moderately, id. Att. 2, 1, 6:

    cum objurgarer, quod nimiā laetitiā paene desiperem,

    id. Fam. 2, 9, 2.—With an abstract object:

    Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10; 3, 1, 2, § 5:

    si objurgaret populi segnitiem,

    Quint. 6, 5, 8:

    fatum,

    Sen. Ep. 93, 1:

    naturam,

    id. ib. 107, 9.— Absol.:

    recte objurgat,

    Plaut. Curc. 1, 3, 15: sic objurgant, quasi oderint, Quint. 2, 2, 7:

    cum objurgamus, maledicimus,

    id. 3, 4, 3.—
    (β).
    With dat.: objurgo filium veteres dicebant; nos, objurgo filio, ut Graeci (sc. epitiman tini), Diom. p. 305 P.:

    objurgavi eos,

    Vulg. 2 Esdr. 13, 25.—With double acc.:

    objurgare haec me,

    Plaut. Merc. 1, 1, 46.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To dissuade or deter one from any thing, by means of reproof:

    objurgans me a peccatis,

    Plaut. Trin. 3, 2, 54.—
    2.
    To urge in a tone of reproof, to exhort earnestly:

    quā (epistulā) me objurgas, ut firmior sim,

    Cic. Att. 3, 15, 1.—
    B.
    Objurgare aliquem aliquā re, to punish, chastise, correct a person with any thing, = ferire, plectere (postAug.):

    colaphis objurgare puerum,

    Petr. 34:

    verberibus,

    Sen. Ira, 3, 12, 6:

    flagris,

    Suet. Oth. 2:

    ferulis,

    id. Calig. 20:

    soleā rubrā,

    Pers. 5, 169: sestertio centies objurgatus, punished, i. e. fined, Sen. Ben. 4, 36, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > objurgo

  • 2 objurgo

    ob-jūrgo, avī, ātum, āre
    1) бранить, порицать, делать выговор (aliquem de или in aliquā re C, редко MF alicujus rei)
    2) отговаривать, отклонять ( aliquem a peccatis Pl)
    3) наказывать, бить (aliquem verberibus Sen, colaphis Pt)

    Латинско-русский словарь > objurgo

  • 3 objurgo

    objurgare, objurgavi, objurgatus V
    scold, chide, reproach

    Latin-English dictionary > objurgo

  • 4 objurgo

    , objurgavi, objurgatum, objurgare 1
      бранить; наказывать

    Dictionary Latin-Russian new > objurgo

  • 5 objurigo

    ob-jurgo (old form objūrĭgo, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32), āvi, ātum, 1 ( part. pass. objurgatus, as a dep. in the act. signif.: Hirrius Curionem non mediocriter objurgatus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1), v. a., to chide, scold, blame, rebuke, reprove (freq. and class.; syn.: increpo, improbo, vitupero); constr. usually with acc. of the person or thing; post-class. also with dat.
    I.
    In gen.:

    objurgat is, qui id facit (i. e. jurgat) juste,

    Varr. L. L. 7, § 93 Müll.:

    Menelaus me objurgat, Enn. ap. Rufin. Fig. (Trag. v. 264 Vahl.): quod Chrysalus med objurgavit plurimis verbis malis,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 97:

    hanc,

    id. Trin. 2, 2, 74:

    objurgavit M. Caelium, sicut neminem umquam parens,

    Cic. Cael. 11, 25:

    monendi amici saepe sunt et objurgandi,

    id. Lael. 24, 88; 90:

    ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari,

    id. Fam. 3, 8, 6:

    aliquem molli bracchio de aliquā re,

    moderately, id. Att. 2, 1, 6:

    cum objurgarer, quod nimiā laetitiā paene desiperem,

    id. Fam. 2, 9, 2.—With an abstract object:

    Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10; 3, 1, 2, § 5:

    si objurgaret populi segnitiem,

    Quint. 6, 5, 8:

    fatum,

    Sen. Ep. 93, 1:

    naturam,

    id. ib. 107, 9.— Absol.:

    recte objurgat,

    Plaut. Curc. 1, 3, 15: sic objurgant, quasi oderint, Quint. 2, 2, 7:

    cum objurgamus, maledicimus,

    id. 3, 4, 3.—
    (β).
    With dat.: objurgo filium veteres dicebant; nos, objurgo filio, ut Graeci (sc. epitiman tini), Diom. p. 305 P.:

    objurgavi eos,

    Vulg. 2 Esdr. 13, 25.—With double acc.:

    objurgare haec me,

    Plaut. Merc. 1, 1, 46.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To dissuade or deter one from any thing, by means of reproof:

    objurgans me a peccatis,

    Plaut. Trin. 3, 2, 54.—
    2.
    To urge in a tone of reproof, to exhort earnestly:

    quā (epistulā) me objurgas, ut firmior sim,

    Cic. Att. 3, 15, 1.—
    B.
    Objurgare aliquem aliquā re, to punish, chastise, correct a person with any thing, = ferire, plectere (postAug.):

    colaphis objurgare puerum,

    Petr. 34:

    verberibus,

    Sen. Ira, 3, 12, 6:

    flagris,

    Suet. Oth. 2:

    ferulis,

    id. Calig. 20:

    soleā rubrā,

    Pers. 5, 169: sestertio centies objurgatus, punished, i. e. fined, Sen. Ben. 4, 36, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > objurigo

  • 6 objurgatio

    objūrgātio, ōnis f. [ objurgo ]
    брань C, Sen; порицание, выговор (o. contumeliā careat C; objurgatione dignus Ap)

    Латинско-русский словарь > objurgatio

  • 7 objurgator

    objūrgātor, ōris m. [ objurgo ]
    бранящий, порицающий, порицатель C, Ap, Macr

    Латинско-русский словарь > objurgator

  • 8 objurgatorius

    objūrgātōrius, a, um [ objurgo ]
    бранный, ругательный, порицающий (epistula C; verba AG)

    Латинско-русский словарь > objurgatorius

  • 9 objurgito

    objūrgito, —, —, āre [intens. к objurgo ]

    Латинско-русский словарь > objurgito

  • 10 objurgor

    objūrgor, —, ārī depon. (редко) Caelius ap. C = objurgo

    Латинско-русский словарь > objurgor

  • 11 objurigo

    objūrigo, —, —, āre Pl = objurgo

    Латинско-русский словарь > objurigo

  • 12 exagito

    ex-ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a., to drive out of its position or place; to stir up, rouse up, disturb.
    I.
    Lit. (very seldom):

    ut quicquid faecis subsederit exagitet, et in summum reducat,

    Col. 12, 19, 4:

    vis (venti) exagitata foras erumpitur,

    Lucr. 6, 583. — Poet.:

    lustra ferarum Venatu,

    to disturb, Sil. 16, 553:

    lepus hic aliis exagitandus erit,

    to rouse, start, Ov. A. A. 3, 662; cf. Petr. 131, 7.—
    II.
    Trop., to rouse up (qs. like a wild beast), to disquiet, harass, persecute, disturb, torment.
    A.
    In gen.:

    insectandis exagitandisque nummariis judicibus,

    Cic. Att. 1, 16, 8; cf. Prop. 2, 8, 19:

    permulti sedes suas patrias, istius injuriis exagitati, reliquerant,

    Cic. Verr. 2, 3, 18:

    ab Suevis complures annos exagitati bello premebantur et agricultura prohibebantur,

    Caes. B. G. 4, 1, 2; cf. id. ib. 2, 29 fin.:

    at omnes di exagitent me, si, etc.,

    Hor. S. 2, 6, 54; cf. Ov. F. 5, 141:

    exagitari verberibus Furiarum,

    Suet. Ner. 34:

    quos flagitium, egestas, conscius animus exagitabat,

    Sall. C. 14, 3:

    senatus vulgi rumoribus exagitatus,

    id. ib. 29, 1:

    rem publicam seditionibus,

    id. ib. 51, 32.—
    B.
    In partic.
    1.
    To scold, rail at, to attack violently, to censure, criticise, satirize, rally (cf.: objurgo, improbo, increpo, vitupero, calumnior, reprehendo;

    peto, incuso, etc.): hi omnes convicio L. Lentuli consulis correpti exagitabantur,

    Caes. B. C. 1, 2, 4:

    cum etiam Demosthenes exagitetur ut putidus,

    Cic. Or. 8 fin.; cf. Suet. Aug. 86:

    inventi sunt, qui hanc dicendi exercitationem exagitarent atque contemnerent,

    Cic. de Or. 3, 16:

    in rebus palam a consularibus exagitatis et in summam invidiam adductis,

    id. Fam. 1, 1 fin.; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 3:

    exagitabantur omnes ejus fraudes atque fallaciae,

    Cic. Clu. 36, 101; cf. id. Sull. 21:

    quod apud Lucilium scite exagitat in Albucio Scaevola, quam lepide lexeis compostae, etc.,

    id. Or. 44, 149.—
    2.
    To stir up, irritate, excite:

    coepere (tribuni) senatum criminando plebem exagitare,

    Sall. C. 38, 1; cf.

    vulgum,

    id. J. 73, 5.—In a good sense:

    hujus disputationibus et exagitatus maxime orator est et adjutus,

    incited, urged onwards, Cic. Or. 3, 12.—Of abstract objects:

    in tali tempore tanta vis hominis leniunda quam exagitanda videbatur,

    Sall. C. 48, 5; Tac. A. 4, 12.—
    b.
    Transf., to stir up, excite the passions themselves: ne et meum maerorem exagitem et te in eundem luctum vocem, Cic. Att. 3, 7, 2;

    tristes curas,

    Luc. 8, 44:

    furores immiti corde,

    Cat. 64, 94.

    Lewis & Short latin dictionary > exagito

  • 13 objurgatio

    objurgātĭo, ōnis, f. [objurgo], a chiding, reproving, reproof, rebuke, reprehension (class.): objurgatio post turpe factum castigatio; monitio vero est ante commissum, Paul. ex Fest. p. 196 Müll.:

    ut objurgatio contumeliā careat,

    Cic. Lael. 24, 89:

    tum objurgatio, si est auctoritas, tum admonitio quasi lenior objurgatio,

    id. de Or. 2, 83, 339:

    objurgationes etiam non numquam incidunt necessariae, in quibus utendum est fortasse et vocis contentione majore et verborum gravitate acriori,

    id. Off. 1, 38, 136:

    aut castigatione aut objurgatione dignum putare,

    id. Att. 3, 10, 3; id. Off. 3, 21, 81:

    deliciarum,

    id. Cael. 11, 27:

    sui,

    Quint. 11, 3, 49:

    objurgationes (opp. laudationes),

    Sen. Ep. 94, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > objurgatio

  • 14 objurgito

    objurgĭto, 1, v. freq. a. [objurgo], to chide, rebuke, reproach violently (Plautin.):

    aliquem verbis multis,

    Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32.

    Lewis & Short latin dictionary > objurgito

  • 15 obprobro

    opprō̆bro ( obp-), no perf., ātum, 1, v. a. [ob-probrum], to reproach, taunt, upbraid (ante- and post-class.;

    syn.: vitupero, objurgo, reprehendo): opprobrare, probrum obicere,

    Fest. p. 187 Müll.:

    egone id exprobrem, qui mihimet cupio id opprobrarier?

    Plaut. Most. 1, 3, 143:

    rus alicui,

    id. Truc. 2, 2, 25:

    adversariis,

    Gell. 17, 1, 11:

    mollities cuidam opprobrata acerbe,

    id. 3, 5 in lemm.

    Lewis & Short latin dictionary > obprobro

  • 16 opprobro

    opprō̆bro ( obp-), no perf., ātum, 1, v. a. [ob-probrum], to reproach, taunt, upbraid (ante- and post-class.;

    syn.: vitupero, objurgo, reprehendo): opprobrare, probrum obicere,

    Fest. p. 187 Müll.:

    egone id exprobrem, qui mihimet cupio id opprobrarier?

    Plaut. Most. 1, 3, 143:

    rus alicui,

    id. Truc. 2, 2, 25:

    adversariis,

    Gell. 17, 1, 11:

    mollities cuidam opprobrata acerbe,

    id. 3, 5 in lemm.

    Lewis & Short latin dictionary > opprobro

  • 17 vitupero

    1.
    vĭtŭpĕro, āvi, ātum ( inf. vituperarier, Plaut. Most. 1, 3, 21), 1, v. a. [vitiumparo, qs. to find fault, accuse of a fault; hence, transf.], to inflict censure, to blame, censure, disparage, vituperate (class.; syn.: culpo, objurgo, damno).
    I.
    In gen.:

    deos,

    Plaut. Mil. 3, 1, 142:

    an mavis vituperarier falso quam vero extolli?

    id. Most. 1, 3, 21:

    notare ac vituperare,

    Cic. de Or. 2, 85, 349:

    multimodis cum istoc animo es vituperandus,

    Ter. Phorm. 3, 1, 1:

    Pompeius noster in amicitiā P. Lentuli vituperatur,

    Cic. Q. Fr. 2, 6, 5:

    artem aut scientiam aut studium quodpiam vituperare propter eorum vitia, qui in eo studio sunt,

    Auct. Her. 2, 27, 44:

    si quis universam (philosophiam) velit vituperare,

    Cic. Tusc. 2, 1, 4:

    mensae, quae a Platone graviter vituperantur,

    id. Fin. 2, 28, 92:

    tuum consilium,

    id. Mur. 29, 60:

    (Rhodiorum res publica) minime quidem vituperanda,

    id. Rep. 3, 35, 48.— Prov.: qui caelum vituperant, who find fault with heaven itself, i. e. are satisfied with nothing, Phaedr. 4, 7, 26.—
    * II.
    In relig. lang., to render defective, to spoil an omen:

    cur omen mihi vituperat?

    Plaut. Cas. 2, 6, 59 dub.
    2.
    vĭtŭpĕro, ōnis, m. [1. vitupero], a blamer, censurer, vituperator (post-class.), Gell. 19, 7, 16; Sid. Ep. 4, 22; 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > vitupero

См. также в других словарях:

  • ԱՂԱՐՏԵՄ — (եցի.) NBH 1 0034 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 8c, 9c, 10c, 11c ն. Ընդ վայր հարկանել (որպէս զանպիտան արտ աղի). յոչինչ կամ պիղծ եւ անհարազատ համարել. առ ոտն հարկանել. թշնամանել. բամբասել. անարգել. անգոսնել. ἑξουδενέω …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԶԶՈՒԵՄ — (եցի.) NBH 1 0733 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 7c, 10c, 12c ն. κακῶς ἑρέω, ὐπερφανέω, ἑπιτιμάω male tracto, superbe contemno, fastidio, objurgo θρυλλέω diffamo Ընդ վայր կամ առ ոտն հարկանել զոք ամբարտաւանութեամբ որպէս …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԿՇՏԱՄԲԵՄ — (եցի.) NBH 1 1108 Chronological Sequence: Early classical, 10c ն. ἑλέγχω, ἑτάζω, αἱτιάομαι, ἑγκαλέω increpo, redarguo, corripio, culpo, objurgo եւն. Յերեսս կամ յանդիման հարկանել զյանցանս. յանդիմանել. սաստել. պատուհասել. մեղադրալ. խրատել. մեկին… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՊԱԽԱՐԱԿԵՄ — (եցի.) NBH 2 0583 Chronological Sequence: Early classical, 6c, 8c, 10c, 12c, 14c ն. ἑξουδενόω nihili facio, contemno, sperno ἑπιτιμάω, καταγινώσκω reprehendo, objurgo μέμφω, καταμέμφομαι incuso, vitupero, vitio verto λαμβάνω, ομαι deprehendo,… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՊԱՏՈՒՀԱՍԱԿՈԾ — ( ) NBH 2 0622 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 11c ՊԱՏՈՒՀԱՍԱԿՈԾ ԱՌՆԵԼ, ԼԻՆԵԼ. ἁπειλέω minor, comminor προσπέττω, σσω arguo ἑπιτιμάω, ἑγκαλέω reprehendo, objurgo, increpo. պատուհասիւք սաստից կոծել, ահագին սաստիւք… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՊԱՏՈՒՀԱՍԵՄ — (եցի.) NBH 2 0622 Chronological Sequence: Early classical, 6c, 8c, 11c ն. τιμωρέω punio, ulciscor. Պատուհաս ʼի վերայ ածել. պատժել. տանջել. ... *Տուեալ քեզ իշխանութիւն պատուհասել եւ խոշտանգել. ՟Ա. Եզր. ՟Ը. 27: *Զդաստիրակն ջնեալ պատուհասէր: (հեղի.) …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՍԱՍՏԵՄ — (եցի.) NBH 2 0696 Chronological Sequence: Unknown date, 10c, 11c չ. ἑπιτιμάω increpo, corripio, objurgo ἑκβρεμάομαι indignor κατάρχω impero եւն. Սաստ ʼի վերայ ածել. սաստիկ խօսել. յանդիմանել. կշտամբել. սպառնալ. մռնչել. ցասնուլ. պատուհասել (բանիւ) …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»