oþar-hveða

HVE, high-voltage electrophoresis высоковольтный электрофорез

1) how, in what manner (hvé fór með þeim?); h. heitir þú? how art thou named?;

2) qualifying an a. or adv., how, to what extent; h. gamall maðr hann væri, how old he was; þeir vissu eigi, h. fram var, they did not know the time of day; h. nær? when? (hvé nær mun hann heim koma?).

* * *

adv., hvei, Gþl. 495 A; the vowel was prob., as in all similar monosyllables, sounded long, qs. hvé; prop. an old instrumental case from hvat: [Ulf. hwaiva; A. S. hwu; Engl. how; Germ. wie; Swed. huru; Dan. hvor-ledes]:— how, interrog.; ok freista hve þá hlýddi, Ib. 7; bera vætti, hve fyrir sekð hans var mælt, Grág. i. 83; hve for með þeim, Ísl. ii. 341; kveða á, hve þing heitir, Grág. i. 100 (see heita A. II); hve þú heitir, how art thou named? hve margir, how many? Ld. 74; hve mjök, how much? Nj. 24; hve mikill? Fms. vi. 286, Þiðr. 273, Hom. 35; þeir vissu eigi, hve fram var (mod. hvað framorðið var), they knew not the time, of the day, K. Þ. K. 90; spurði, hve gamall maðr hann væri, Ld. 74; þat var með miklum úlíkindum hve ( how violent) stormr var eðr snæfall, Finnb. 312: hve nær, when?; Stj. 339, Fb. ii. 394, Nj. 142, Hom. 9, passim; but see hvenar below.

[χε:]

1) Техника: high-vacuum environment, high-vacuum evaporator

2) Сокращение: ВПО (высшее профессиональное образование - higher vocational education)

3) Стоматология: high-volume evacuation

4) Транспорт: Human Vehicle Environment

5) Безопасность: Helborne's Viral Enchantment

1. high-vacuum environment - высоковакуумная среда;

2. high-vacuum evaporator - высоковакуумный испаритель

<el> (audio, video, digital video, communication, PC peripherals) ■ Massenelektronik f:V

m. a kind of fish, Edda (Gl.)

* * *

нар. как

jak, jako

см. -ЩТakarmaka+

грам. непереходный

hydantoin vinyl ether — гидантоинвиниловый эфир

cl. 1. P. Ā. Dhātup. XXIII, 39 ;

(HVE) <el> (audio, video, digital video, communication, PC peripherals) ■ Massenelektronik f:V

* * *

conj:

[ hverken... eller] neither... nor;

( efter nægtelse:) either... or ( fx he can't come, either today or tomorrow).

(heit; hét, hétum; heitinn), v.

1) to call give a name to;

Grímni mik hétu, they called me G.;

heitinn eptir e-m, called (named) after one;

2) to call on one;

heita e-n á brott, to call on one to be gone, bid one go (heitit mik héðan);

heita á e-n, to exhort one (in battle);

to invoke (heita á hinn heilaga Ólaf);

heita á e-n til e-s, to invoke (appeal to) one for a thing (hann hét á Þór til fulltings);

3) intrans., the pres. ‘heiti’ (not ‘heit’), to be hight, be called;

Óðinn ek, nú heiti, now I am called Odin;

Ólafr heiti ek, my name is O.;

Úlfr hét maðr, there was a man, whose name was U.;

bœr heitir á Bakka (at búrfelli), there is a farm called B.;

heita (to be reckoned) frjáls maðr, hvers manns níðingr;

4) with dat. to promise (heita e-m e-u);

mantu, hverju þú hézt mér, do you remember what you promised me?

heita e-m hörðu, to threaten one;

Bárði var heitit meyjunni, the maid was promised to B.;

5) refl., heitast, to vow, plight one’s faith (þeir hétust reka Hákon ór landi);

heitast e-m, to vow one’s person to one (heitast hinum heilaga Ólafi konungi);

to be betrothed to one.

(heitta, heittr), v.

1) to heat (heita spjót í eldi);

2) to brew (heita mungát, heita öl).

f. brewing (cf. ölheita).

* * *

pres. heit, heitr, and in A. II. heiti, heitir (bisyllabic), in mod. usage heiti through all significations; pret. hét, hétu, 2nd pers. hézt; part. heitinn.

A. [Ulf. haitan = καλειν; A. S. hâtan; Old Engl. hight, pret. hot; O. H. G. haizan; Germ. heissen; Swed. heta; Dan. hede]:

I. trans. with acc. to call, give name to; hve þik hétu hjú? Fsm. 47; Urð hétu eina, Vsp. 20; Heiði hana hétu, 25; Grímni mik hétu, Gm. 49; hve þik heitir halr, Hkv. Hjörv. 14; Hnikar hétu mik, Skv. 2. 18; hétu Þræl, Rm. 8; hétu Erna (Ernu?), 36: the naming of infants was in the heathen age accompanied by a kind of baptism (ausa vatni), vide ausa, p. 35.

2. metaph. to call on one; in the phrase, heita e-n á brott, to turn one out, call on one to be gone; þá er maðr á brott heitinn ef honum er eigi deildr matr at málum, Grág. i. 149; Vermundr hét hann á brott ok kvað hann eigi þar lengr vera skyldu, Sturl. ii. 230; so also, ef bóndi heitr griðmann sinn af vist foráttalaust, Grág. i. 157; eða heitið mik héðan, Ls. 7; ek var heitinn út ( turned out) fjórum sinnum, Sighvat:—with prep., heita á e-n, to call upon one (for help); hón hét á konur at skilja þá, Landn. 49: to exhort one (in battle), hét á Hólmrygi, Hkm. 2; Úlfr hét á oss, Hkr. iii. (in a verse); Gísli spratt upp skjótt ok heitr á menn sína, at skýli, Gísl. 22: to invoke one (a god, saint), hann trúði á Krist, en hét á Þór til sjófara ok harðræða, Landn. 206; hann heitr nú á fulltrúa sína Þorgerði ok Irpu, Fb. i. 213; ef ek heit á guð minn, Mar.; á Guð skal heita til góðra hluta, Sól. 4.

3. part. pass. hight, called; sú gjöf var heitin gulli betri, Ad. 9; löskr mun hann æ heitinn, Am. 57, Fms. vi. 39 (in a verse); sá maðr mun eigi ílla heitinn ( will not get a bad report) í atferð sinni, Sks. 55 new Ed.

β. heitinn, the late, of one dead; eptir Odd heitinn föður sinn, Dipl. iv. 13; Salgerðr h., the late S., Vm. 37: very freq. in mod. usage, hann Jón heitinn, hún Guðrún heitin, etc.

II. absol. or intrans., in which case pres. bisyllabic heiti (not heit), to be hight, be called, as in Goth. the pass. of haitan; Andvari ek heiti, A. am í hight, Skv. 2. 2; Ólafr heiti ek, Fms. x. 226; ek heiti Ari, Íb. (fine); Jósu vatni, Jarl létu heita, Rm. 31; Óðinn ek nú heiti, Yggr ek áðan hét, Gm. 54; Gangráðr ek heiti, Vþm. 8; Ask veit ek standa, heitir Yggdrasill, Vsp. 19: esp. freq. in an hist. style in introducing a person for the first time, Mörðr hét maðr, hann átti dóttur eina er Unnr hét, móðir hennar hét Þorgerðr, Rútr hét bróðir hans, Nj. 1, 2; þau áttu eptir dóttur er Þuríðr hét, hinn elzti son Bjarnar hét Grímkell, Ísl. ii. 4; Oddr hét maðr, son Önundar breiðskeggs, hann átti þá konu er Jórunn hét; annarr son þeirra hét Þóroddr en annarr Þorvaldr, Þuriðr hét dóttir Odds en önnur Jófriðr, 121, 122; Þorsteinn hét maðr, hann var Egilsson, en Ásgerðr hét móðir Þorsteins, 189; þau gátu son, ok var vatni ausinn ok hét Þórólfr, 146, etc.; and in endless instances answering to Engl. there was a man, and his name was ( he was hight) so and so. The ancients said, hve (or hversu) heitir þú, ‘how’ art thou named? Germ. wie heisst du? thus, hve þú heitir? hve þik kalla konir? answer, Atli ek heiti, and hve þú heitir, hála nágráðug? Hrímgerðr ek heiti, Hkv. Hjörv. 14–17; hve sú jörð heitir, hve sá himinn heitir, hversu máni heitir, hve sjá sól heitir, etc., Alm. 10, 12, 14, 16, 18, 20, 22, 24, 26, 28, 30, 32, 34, Vþm. 11, 13, 15, 17; the northern Icelanders still say, hvers’ (i. e. hversu) heitir maðrinn, sælir verið þér, hvörs’ heitir maðrinn? answer, Hrólfr heitir hann, Asgrímsson að norðan, Sig. Pétr. in Hrólfr (a play), p. 4: in mod. usage, hvat ( what) heitir þú? hvað heitir þú? Eg heiti Jón, Stef. Ól.: the same phrase occurs now and then in old writers, hvat heitir bær sjá? Ld. 234; hvat heitir hón? Helga heitir hón, Ísl. ii. 201 (Cod. Holm. hvart = hversu?): as also in the poem Fsm. (but only preserved in paper MSS.) 9, 11, 13, 19, 23, 31, 35, 37; but hve, 46, 47.

β. of places, often with dat. and prep. of the place; á þeim bæ er á Brjámslæk heitir, Bs. i. 379; land pat er í Hvammi heitir, Gísl. 121; bær hans hét á Stokkum, Fb. iii. 324; á þeim bæ er at Hóli heitir, Hrafn. 5; ok því heitir þat síðan í Geitdal, 3; bær heitir á Bakka, á Meðalhúsum, at Búrfelli, á Auðúlfsstöðum, at Svínavatni, í Vestrhópi, í Sléttadal, Ísl. ii. 322–325.

2. to be called, reckoned so and so; þá heitir hón sönn at sök, then she stands convicted, N. G. L. i. 351; þú skalt frá þessum degi frjáls maðr heita, Ld. 50; heit hvers manns níðingr ella, Nj. 176; heldr en h. kotkarl, eigi er þat nafn fyrir-lítanda, at heita húskarlar konungs, Sks. 270; sá er vill heitinn horskr, Hm. 61.

3. reflex., hétomc, to name oneself or to be called; hétomc Grímnir, hétomc Gangleri, einu nafni hétomc aldregi, hétomc Þundr fyrir þat, Gm. 46, 48, 54.

B. With dat., [cp. Goth. fauraga heitan; A. S. hâtan, pret. het; Germ. verheissen]:—to promise, with dat. both of the person and thing, or the thing in infin., or absol.; heita hörðu, to threaten, Am. 78; h. góðu, Sól.; h. bölvi, Hdl. 49; afarkostum, Fms. i. 75; hann heitr þeim þar í mót fornum lögum, Ó. H. 35; engu heit ek um þat, 167; mantú nokkut hverju þú hézt mér í fyrra, Anal. 190; at lítið mark sé at, hverju þú heitr, Fms. vii. 120; fyrir þau hin fögru fyrirheit er þú hézt þeim manni, er bana-maðr hans yrði—þat skal ek efna sem ek hét þar um, i. 217; kom Þorsteinn þar, sem hann hafði heitið, as he had promised, 72; þú munt göra okkr slíka sæmd sem þú hefir heitið, Nj. 5; Njáll hét at fara, 49.

II. to make a vow, the vow in dat., the god or person invoked with prep. and acc. (h. á e-n), cp. A. above; þat sýndisk mönnum ráð á samkomunni, at h. til verðr-bata, en um þat urðu menn varla ásáttir hverju heita skyldi, vill Ljótr því láta h. at gefa til hofs, en bera út börn en drepa gamal-menni, Rd. 248; þá heitr Ingimundr prestr at bóka-kista hans skyldi á land koma ok bækr, Bs. i. 424; ok skyldu menn taka at heita, þeir hétu at gefa …, 483; hét Haraldr því til sigrs sér, at hann skyldi taka skírn, Fms. i. 107; eptir þat hét hón miklum fégjöfum á hinn helga Jón biskup, Bs. i. 201 and passim, esp. in the Miracle-books.

III. reflex. and pass. to plight oneself, be betrothed; þá sá hón þat at ráði ok með henni vinir hennar at heitask Þórólfi, Eg. 36; þeim hétumk þá þjóðkonungi, Skv. 3. 36: to betroth, varkat ek heima þá er (hón) þér heitin var, when she (the bride) was given to thee, Alm. 4; kom svá, at Bárði var heitið meyjunni, that the maid was betrothed to B., Eg. 26.

2. to vow, plight one’s faith; þeir hétusk reka Hákon ór landi, Jd.: to vow one’s person to one, at hann heitisk hinum heilaga Ólafi konungi, Hkr. iii. 288: to bind oneself, þá menn er honum höfðu heitisk til föruneytis, Fms. vii. 204.

(fet, fat, —), v.

1) to step, find one’s way (f. leið, heim);

2) poet. with infin., hve ek yrkja fat, how I managed to make my poem.

* * *

in old writers strong, pret. fat, pl. fátu; in mod. usage weak, fetaði, and so in paper MSS., Fas. iii. 492; fötuðu, Bs. i. 291, is undoubtedly an error for fátu:

I. to step, with the notion to find one’s way, of one walking in a fog or darkness,

α. act. with acc.; feta braut, Eb. 208 (in a verse); feta leið (acc.), Grág. ii. 44; feta veg sinn, Bs. l. c.; menn fátu trautt leið sína í sumum stöðum, Ann. 1300, cp. Bs. i. 804.

β. absol., feta burt ór völundar húsi, to find the way out of a labyrinth, Lil. 91; en svá fjarri ferr at ek feta (subj.) þangat, Fas. ii. 284; blindr ok fat eigi til dyranna, Orkn. 192; var ok svá at hann fat af því heim, Grett. 46 new Ed.; fátu þeir eigi heim, Fb. i. 97; ætlaði at hann mundi feta til síðarr, Landn. 146; ok fátu hvergi, and could not find the way, Fas. iii. 401.

II. as an auxiliary verb with an infin.; hve ek yrkja fat, how I did make my poem, Höfuðl. 19; hve ek þylja fat, how I did speak, 3; faztú at árna, thou didst earn, Sighvat; ek fet smíða, I do ( can) work, Fms. vi. 170; hann fat gerða, he did gird, Fagrsk. 48; ek fat kjósa, I did choose, Edda 229 (App.); ek fet inna, I do record, Rekst. 29, v. l.; this use, however, although freq. in the poets of the 10th century, became obsolete, and is never met with in prose.

β. in mod. usage, to step, esp. in the phrase, feta í fótspor e-s, to step in one’s foot-prints; þó eg feginn feta vildi fótspor þín, Pass. 30. 10.

adv. how, = hvé.

* * *

adv., proncd. hvursu, (hversug, N. G. L. i. 27, 91, qs. hvers-veg, what way, = hve):— how, Nj. 2, 68, Al. 10, Fms. x. 404, Ísl. ii. 364, N. G. L. i. 91, Hom. 103, passim; for hversu is the common word, whereas hve is obsolete.