nūllus

nullus, a, um, ( gen. m. nulli, Plaut. Ps. 4, 7, 99 Ritschl; Ter. And. 3, 5, 2; Cic. Rosc. Com. 16, 48; gen. f. nullae, Plaut. Mil. 3, 1, 207; v. Ritschl ad h. l.; dat. m. nullo, Caes. B. G. 6, 13; dat. f. nullae, Prop. 1, 20, 35; and cf. Cato ap. Prisc. p. 694 P.; Caecil. ib. p. 678; gen. usu. nullīus, but nullĭus, Lucr. 1, 224; 926; 4, 1; Hor. Epod. 16, 61; id. Ep. 1, 1, 14), adj. [ne-ullus], not any, none, no.

In gen.: semita nulla. Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 44 Vahl.):

nulla videbatur aptior persona,

Cic. Lael. 1, 4:

praecepta,

id. Off. 1, 37, 132:

lites,

id. de Or. 1, 26, 118:

elephanto beluarum nulla prudentior,

id. N. D. 1, 35, 97:

nullo pacto,

id. Mur. 13, 28:

nullo certo ordine,

Caes. B. G. 2, 11:

nullo discrimine,

Verg. A. 1, 574:

aliter sine populi jussu nulli earum rerum consuli jus est,

no consul has the right, Sall. C. 29, 3 (al. nullius):

nulla verius quam ubi ea cogitentur, hostium castra esse,

Liv. 22, 53, 8 Weissenb. (al. nullo):

nullum meum minimum dictum,

not the slightest word on my part, id. Fam. 1, 9, 21: nullusdum, none as yet:

nulladum via,

Liv. 5, 34; 29, 11: nulli rei esse, to be good for nothing:

nequam hominem dixerunt nulli rei, neque frugis bonae,

Gell. 7, 11, 1; 13, 30, 3: nullius partis esse, on neither side, Asin. Poll. ap. Cic. Fam. 10, 31, 2.—

Subst.: nullus, īus, m., for nemo, no one, nobody (rare in Cic.): Pi. Qui scire possum? Chry. Nullus plus, Plaut. Bacch. 2, 2, 12:

sunt nulli,

Cic. Off. 1, 37, 132:

ut nullo egeat,

id. Lael. 9, 30:

ego quidem nulli vestrum deero,

Liv. 6, 18, 8:

nulli ea placere sententia,

id. 37, 15, 1:

ab nullo repetere beneficia,

Sall. J. 96, 2:

aut nullo aut quam paucissimis praesentibus,

id. ib. 109, 1:

nullo poscente,

Verg. G. 1, 128:

nullo hostium sustinente novum ac velut infernum aspectum,

Tac. G. 43:

a nullo ante nos prodita,

Plin. 18, 28, 69, § 279:

nullus denique tam abjectae condicionis fuit, cujus, etc.,

Suet. Calig. 35:

hoc nullus nisi arte assequi potest,

Quint. 8 prooem. §

16: nulli non parta libertas est,

Curt. 5, 8, 14.— Fem.: nulla, īus, Plaut. Aul. 3, 5, 24; Ter. Heaut. 5, 3, 20; Prop. 2, 3, 1; 3, 24 (31), 41; Ov. R. Am. 747; Just. 28, 4, 4.—In plur. (rare):

nam, reor, nullis, si vita longior daretur, posset esse jucundior,

Cic. Tusc. 1, 39, 93:

nullis adversus Romanos auxilia denegabant,

Hirt. B. G. 8, 45, 1:

nullis defendentibus,

Nep. Them. 4, 1:

nullis magis opus esse magistris vivendi quam plerisque qui, etc.,

Lact. 3, 15, 10; Verg. G. 2, 10; Sen. Ep. 73, 1; Tac. A. 2, 77 fin.; id. H. 2, 20: nulli duo, not two, no two:

nullas duas in tot milibus hominum indiscretas effigies exsistere,

Plin. 7, 1, 1, § 8; so,

ita fit, ut nulli duo concinant,

id. 3, 1, 3, § 16: nullus alter, nullus unus, no other, no one:

scelestiorem nullum illuxere alterum,

Plaut. Bacch. 2, 3, 22:

nullā re unā magis oratorem commendari, quam, etc.,

Cic. Brut. 59, 216; cf.:

ut unum signum Byzantii ex maximo numero nullum haberent,

id. Prov. Cons. 4, 7: nullus non, every:

nullā rerum suarum non relictā inter hostes,

Liv. 8, 26:

nullo non se die extulit,

Sen. Ep. 12, 8; Suet. Caes. 76: non nullus; v. nonnullus.—In the neutr., nul-lum, nullīus, nothing (rare for nihil):

Grai praeter laudem nullius avari,

Hor. A. P. 324:

nullius acrior custos, quam libertatis fuit,

Flor. 1, 26:

nullo sibi relicto praeter querelas, etc.,

Amm. 14, 1, 4:

nullum magnum quod extremum est,

Sen. Ep. 4, 3:

nullo magis studia, quam spe gaudent,

Quint. 2, 4, 43.— Abl. nullo, for nullā re (post-Aug.):

nullo magis exterritus est quam quod, etc.,

Tac. A. 3, 15:

nullo magis Caesarem Augustum demeruit,

Sen. Ben. 2, 25, 1:

deus nullo magis hominem separavit a ceteris animalibus quam dicendi facultate,

Quint. 2, 16, 12; 2, 4, 13; 5, 14, 14.—

(Mostly conversational.) Nullus, = non, not, not at all:

at tu edepol nullus creduas,

Plaut. Trin. 3, 1, 5; id. Rud. 4, 4, 91:

is nullus venit,

id. As. 2, 4, 2:

memini, tametsi nullus moneas,

Ter. Eun. 2, 1, 10; id. Hec. 1, 2, 3 (cf. II. C. infra):

Philotimus non modo nullus venit, sed, etc.,

Cic. Att. 11, 24, 4:

Sextus ab armis nullus discedit,

id. ib. 15, 22; cf. id. ib. 15, 29, 1:

nolite arbitrari, me, cum a vobis discessero, nusquam aut nullum fore,

id. Sen. 22, 79:

hereditas quae nulla debetur,

id. Verr. 2, 2, 17, § 44; id. Rosc. Am. 44, 128.—

In partic.

Of no account or moment, insignificant, trifling:

igitur tu Titias et Appuleias leges nullas putas?

Cic. Leg. 2, 6, 14:

nullum vero id quidem argumentum est,

id. Tusc. 2, 5, 13:

sed vides nullam esse rem publicam, nullum senatum, etc.,

id. Q. Fr. 3, 4, 1; Nep. Phoc. 1, 2:

in his tam parvis atque tam nullis,

Plin. 11, 2, 2, § 2:

alia fuere, quae illos magnos fecere, quae nobis nulla sunt,

Sall. C. 52, 21.—

Null, of no value:

ut sine his studiis vitam nullam esse ducamus,

Cic. de Or. 2, 5, 20; Luc. 1, 589.—

Nullus sum, I am lost, undone, it's all over with me (ante-class.):

si id factum est, ecce me nullum senem,

Plaut. Cas. 2, 4, 26; cf. id. Most. 2, 1, 41; id. Merc. 1, 2, 52; 104:

nullu's, Geta, nisi, etc.,

Ter. Phorm. 1, 4, 1; cf. id. And. 3, 4, 20.

* * *

not any, no, none.

• There is no place like home

• There is no book so bad that it is not profitable on some part. (Pliny the Younger)

nullus, a, um, ( gen. m. nulli, Plaut. Ps. 4, 7, 99 Ritschl; Ter. And. 3, 5, 2; Cic. Rosc. Com. 16, 48; gen. f. nullae, Plaut. Mil. 3, 1, 207; v. Ritschl ad h. l.; dat. m. nullo, Caes. B. G. 6, 13; dat. f. nullae, Prop. 1, 20, 35; and cf. Cato ap. Prisc. p. 694 P.; Caecil. ib. p. 678; gen. usu. nullīus, but nullĭus, Lucr. 1, 224; 926; 4, 1; Hor. Epod. 16, 61; id. Ep. 1, 1, 14), adj. [ne-ullus], not any, none, no.

In gen.: semita nulla. Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 44 Vahl.):

nulla videbatur aptior persona,

Cic. Lael. 1, 4:

praecepta,

id. Off. 1, 37, 132:

lites,

id. de Or. 1, 26, 118:

elephanto beluarum nulla prudentior,

id. N. D. 1, 35, 97:

nullo pacto,

id. Mur. 13, 28:

nullo certo ordine,

Caes. B. G. 2, 11:

nullo discrimine,

Verg. A. 1, 574:

aliter sine populi jussu nulli earum rerum consuli jus est,

no consul has the right, Sall. C. 29, 3 (al. nullius):

nulla verius quam ubi ea cogitentur, hostium castra esse,

Liv. 22, 53, 8 Weissenb. (al. nullo):

nullum meum minimum dictum,

not the slightest word on my part, id. Fam. 1, 9, 21: nullusdum, none as yet:

nulladum via,

Liv. 5, 34; 29, 11: nulli rei esse, to be good for nothing:

nequam hominem dixerunt nulli rei, neque frugis bonae,

Gell. 7, 11, 1; 13, 30, 3: nullius partis esse, on neither side, Asin. Poll. ap. Cic. Fam. 10, 31, 2.—

Subst.: nullus, īus, m., for nemo, no one, nobody (rare in Cic.): Pi. Qui scire possum? Chry. Nullus plus, Plaut. Bacch. 2, 2, 12:

sunt nulli,

Cic. Off. 1, 37, 132:

ut nullo egeat,

id. Lael. 9, 30:

ego quidem nulli vestrum deero,

Liv. 6, 18, 8:

nulli ea placere sententia,

id. 37, 15, 1:

ab nullo repetere beneficia,

Sall. J. 96, 2:

aut nullo aut quam paucissimis praesentibus,

id. ib. 109, 1:

nullo poscente,

Verg. G. 1, 128:

nullo hostium sustinente novum ac velut infernum aspectum,

Tac. G. 43:

a nullo ante nos prodita,

Plin. 18, 28, 69, § 279:

nullus denique tam abjectae condicionis fuit, cujus, etc.,

Suet. Calig. 35:

hoc nullus nisi arte assequi potest,

Quint. 8 prooem. §

16: nulli non parta libertas est,

Curt. 5, 8, 14.— Fem.: nulla, īus, Plaut. Aul. 3, 5, 24; Ter. Heaut. 5, 3, 20; Prop. 2, 3, 1; 3, 24 (31), 41; Ov. R. Am. 747; Just. 28, 4, 4.—In plur. (rare):

nam, reor, nullis, si vita longior daretur, posset esse jucundior,

Cic. Tusc. 1, 39, 93:

nullis adversus Romanos auxilia denegabant,

Hirt. B. G. 8, 45, 1:

nullis defendentibus,

Nep. Them. 4, 1:

nullis magis opus esse magistris vivendi quam plerisque qui, etc.,

Lact. 3, 15, 10; Verg. G. 2, 10; Sen. Ep. 73, 1; Tac. A. 2, 77 fin.; id. H. 2, 20: nulli duo, not two, no two:

nullas duas in tot milibus hominum indiscretas effigies exsistere,

Plin. 7, 1, 1, § 8; so,

ita fit, ut nulli duo concinant,

id. 3, 1, 3, § 16: nullus alter, nullus unus, no other, no one:

scelestiorem nullum illuxere alterum,

Plaut. Bacch. 2, 3, 22:

nullā re unā magis oratorem commendari, quam, etc.,

Cic. Brut. 59, 216; cf.:

ut unum signum Byzantii ex maximo numero nullum haberent,

id. Prov. Cons. 4, 7: nullus non, every:

nullā rerum suarum non relictā inter hostes,

Liv. 8, 26:

nullo non se die extulit,

Sen. Ep. 12, 8; Suet. Caes. 76: non nullus; v. nonnullus.—In the neutr., nul-lum, nullīus, nothing (rare for nihil):

Grai praeter laudem nullius avari,

Hor. A. P. 324:

nullius acrior custos, quam libertatis fuit,

Flor. 1, 26:

nullo sibi relicto praeter querelas, etc.,

Amm. 14, 1, 4:

nullum magnum quod extremum est,

Sen. Ep. 4, 3:

nullo magis studia, quam spe gaudent,

Quint. 2, 4, 43.— Abl. nullo, for nullā re (post-Aug.):

nullo magis exterritus est quam quod, etc.,

Tac. A. 3, 15:

nullo magis Caesarem Augustum demeruit,

Sen. Ben. 2, 25, 1:

deus nullo magis hominem separavit a ceteris animalibus quam dicendi facultate,

Quint. 2, 16, 12; 2, 4, 13; 5, 14, 14.—

(Mostly conversational.) Nullus, = non, not, not at all:

at tu edepol nullus creduas,

Plaut. Trin. 3, 1, 5; id. Rud. 4, 4, 91:

is nullus venit,

id. As. 2, 4, 2:

memini, tametsi nullus moneas,

Ter. Eun. 2, 1, 10; id. Hec. 1, 2, 3 (cf. II. C. infra):

Philotimus non modo nullus venit, sed, etc.,

Cic. Att. 11, 24, 4:

Sextus ab armis nullus discedit,

id. ib. 15, 22; cf. id. ib. 15, 29, 1:

nolite arbitrari, me, cum a vobis discessero, nusquam aut nullum fore,

id. Sen. 22, 79:

hereditas quae nulla debetur,

id. Verr. 2, 2, 17, § 44; id. Rosc. Am. 44, 128.—

In partic.

Of no account or moment, insignificant, trifling:

igitur tu Titias et Appuleias leges nullas putas?

Cic. Leg. 2, 6, 14:

nullum vero id quidem argumentum est,

id. Tusc. 2, 5, 13:

sed vides nullam esse rem publicam, nullum senatum, etc.,

id. Q. Fr. 3, 4, 1; Nep. Phoc. 1, 2:

in his tam parvis atque tam nullis,

Plin. 11, 2, 2, § 2:

alia fuere, quae illos magnos fecere, quae nobis nulla sunt,

Sall. C. 52, 21.—

Null, of no value:

ut sine his studiis vitam nullam esse ducamus,

Cic. de Or. 2, 5, 20; Luc. 1, 589.—

Nullus sum, I am lost, undone, it's all over with me (ante-class.):

si id factum est, ecce me nullum senem,

Plaut. Cas. 2, 4, 26; cf. id. Most. 2, 1, 41; id. Merc. 1, 2, 52; 104:

nullu's, Geta, nisi, etc.,

Ter. Phorm. 1, 4, 1; cf. id. And. 3, 4, 20.

nullus, a, um, ( gen. m. nulli, Plaut. Ps. 4, 7, 99 Ritschl; Ter. And. 3, 5, 2; Cic. Rosc. Com. 16, 48; gen. f. nullae, Plaut. Mil. 3, 1, 207; v. Ritschl ad h. l.; dat. m. nullo, Caes. B. G. 6, 13; dat. f. nullae, Prop. 1, 20, 35; and cf. Cato ap. Prisc. p. 694 P.; Caecil. ib. p. 678; gen. usu. nullīus, but nullĭus, Lucr. 1, 224; 926; 4, 1; Hor. Epod. 16, 61; id. Ep. 1, 1, 14), adj. [ne-ullus], not any, none, no.

In gen.: semita nulla. Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 44 Vahl.):

nulla videbatur aptior persona,

Cic. Lael. 1, 4:

praecepta,

id. Off. 1, 37, 132:

lites,

id. de Or. 1, 26, 118:

elephanto beluarum nulla prudentior,

id. N. D. 1, 35, 97:

nullo pacto,

id. Mur. 13, 28:

nullo certo ordine,

Caes. B. G. 2, 11:

nullo discrimine,

Verg. A. 1, 574:

aliter sine populi jussu nulli earum rerum consuli jus est,

no consul has the right, Sall. C. 29, 3 (al. nullius):

nulla verius quam ubi ea cogitentur, hostium castra esse,

Liv. 22, 53, 8 Weissenb. (al. nullo):

nullum meum minimum dictum,

not the slightest word on my part, id. Fam. 1, 9, 21: nullusdum, none as yet:

nulladum via,

Liv. 5, 34; 29, 11: nulli rei esse, to be good for nothing:

nequam hominem dixerunt nulli rei, neque frugis bonae,

Gell. 7, 11, 1; 13, 30, 3: nullius partis esse, on neither side, Asin. Poll. ap. Cic. Fam. 10, 31, 2.—

Subst.: nullus, īus, m., for nemo, no one, nobody (rare in Cic.): Pi. Qui scire possum? Chry. Nullus plus, Plaut. Bacch. 2, 2, 12:

sunt nulli,

Cic. Off. 1, 37, 132:

ut nullo egeat,

id. Lael. 9, 30:

ego quidem nulli vestrum deero,

Liv. 6, 18, 8:

nulli ea placere sententia,

id. 37, 15, 1:

ab nullo repetere beneficia,

Sall. J. 96, 2:

aut nullo aut quam paucissimis praesentibus,

id. ib. 109, 1:

nullo poscente,

Verg. G. 1, 128:

nullo hostium sustinente novum ac velut infernum aspectum,

Tac. G. 43:

a nullo ante nos prodita,

Plin. 18, 28, 69, § 279:

nullus denique tam abjectae condicionis fuit, cujus, etc.,

Suet. Calig. 35:

hoc nullus nisi arte assequi potest,

Quint. 8 prooem. §

16: nulli non parta libertas est,

Curt. 5, 8, 14.— Fem.: nulla, īus, Plaut. Aul. 3, 5, 24; Ter. Heaut. 5, 3, 20; Prop. 2, 3, 1; 3, 24 (31), 41; Ov. R. Am. 747; Just. 28, 4, 4.—In plur. (rare):

nam, reor, nullis, si vita longior daretur, posset esse jucundior,

Cic. Tusc. 1, 39, 93:

nullis adversus Romanos auxilia denegabant,

Hirt. B. G. 8, 45, 1:

nullis defendentibus,

Nep. Them. 4, 1:

nullis magis opus esse magistris vivendi quam plerisque qui, etc.,

Lact. 3, 15, 10; Verg. G. 2, 10; Sen. Ep. 73, 1; Tac. A. 2, 77 fin.; id. H. 2, 20: nulli duo, not two, no two:

nullas duas in tot milibus hominum indiscretas effigies exsistere,

Plin. 7, 1, 1, § 8; so,

ita fit, ut nulli duo concinant,

id. 3, 1, 3, § 16: nullus alter, nullus unus, no other, no one:

scelestiorem nullum illuxere alterum,

Plaut. Bacch. 2, 3, 22:

nullā re unā magis oratorem commendari, quam, etc.,

Cic. Brut. 59, 216; cf.:

ut unum signum Byzantii ex maximo numero nullum haberent,

id. Prov. Cons. 4, 7: nullus non, every:

nullā rerum suarum non relictā inter hostes,

Liv. 8, 26:

nullo non se die extulit,

Sen. Ep. 12, 8; Suet. Caes. 76: non nullus; v. nonnullus.—In the neutr., nul-lum, nullīus, nothing (rare for nihil):

Grai praeter laudem nullius avari,

Hor. A. P. 324:

nullius acrior custos, quam libertatis fuit,

Flor. 1, 26:

nullo sibi relicto praeter querelas, etc.,

Amm. 14, 1, 4:

nullum magnum quod extremum est,

Sen. Ep. 4, 3:

nullo magis studia, quam spe gaudent,

Quint. 2, 4, 43.— Abl. nullo, for nullā re (post-Aug.):

nullo magis exterritus est quam quod, etc.,

Tac. A. 3, 15:

nullo magis Caesarem Augustum demeruit,

Sen. Ben. 2, 25, 1:

deus nullo magis hominem separavit a ceteris animalibus quam dicendi facultate,

Quint. 2, 16, 12; 2, 4, 13; 5, 14, 14.—

(Mostly conversational.) Nullus, = non, not, not at all:

at tu edepol nullus creduas,

Plaut. Trin. 3, 1, 5; id. Rud. 4, 4, 91:

is nullus venit,

id. As. 2, 4, 2:

memini, tametsi nullus moneas,

Ter. Eun. 2, 1, 10; id. Hec. 1, 2, 3 (cf. II. C. infra):

Philotimus non modo nullus venit, sed, etc.,

Cic. Att. 11, 24, 4:

Sextus ab armis nullus discedit,

id. ib. 15, 22; cf. id. ib. 15, 29, 1:

nolite arbitrari, me, cum a vobis discessero, nusquam aut nullum fore,

id. Sen. 22, 79:

hereditas quae nulla debetur,

id. Verr. 2, 2, 17, § 44; id. Rosc. Am. 44, 128.—

In partic.

Of no account or moment, insignificant, trifling:

igitur tu Titias et Appuleias leges nullas putas?

Cic. Leg. 2, 6, 14:

nullum vero id quidem argumentum est,

id. Tusc. 2, 5, 13:

sed vides nullam esse rem publicam, nullum senatum, etc.,

id. Q. Fr. 3, 4, 1; Nep. Phoc. 1, 2:

in his tam parvis atque tam nullis,

Plin. 11, 2, 2, § 2:

alia fuere, quae illos magnos fecere, quae nobis nulla sunt,

Sall. C. 52, 21.—

Null, of no value:

ut sine his studiis vitam nullam esse ducamus,

Cic. de Or. 2, 5, 20; Luc. 1, 589.—

Nullus sum, I am lost, undone, it's all over with me (ante-class.):

si id factum est, ecce me nullum senem,

Plaut. Cas. 2, 4, 26; cf. id. Most. 2, 1, 41; id. Merc. 1, 2, 52; 104:

nullu's, Geta, nisi, etc.,

Ter. Phorm. 1, 4, 1; cf. id. And. 3, 4, 20.

ăn, conj. [etym. very obscure; v. the various views adduced in Hand, I. p. 296, with which he seems dissatisfied; if it is connected with the Sanscr. anjas, = Germ. ander, = Engl. other, we may comp. the Engl. other and or with the Germ. oder, = or]. It introduces the second part of a disjunctive interrogation, or a phrase implying doubt, and thus unites in itself the signif. of aut and num or -ne, or, or whether (hence the clause with an is entirely parallel with that introduced by num, utrum, -ne, etc., while aut forms only a subdivision in the single disjunctive clause; utrum... aut—an... aut, whether... or, etc.; cf. Ochsn. Eclog. p. 150; v. also aut).

In disjunctive interrogations.

Direct.

Introd. by utrum (in Engl. the introd. particle whether is now obsolete, and the interrogation is denoted simply by the order of the words):

Utrum hac me feriam an ab laevā latus?

Plaut. Cist. 3, 10:

sed utrum tu amicis hodie an inimicis tuis Daturu's cenam?

id. Ps. 3, 2, 88; id. Pers. 3, 1, 13; id. Trin. 1, 2, 138; id. Cas. 2, 4, 11:

Utrum sit annon voltis?

id. Am. prol. 56:

quid facies? Utrum hoc tantum crimen praetermittes an obicies?

Cic. Div. in Caecil. 30 sq.:

in plebem vero Romanam utrum superbiam prius commemorem an crudelitatem?

id. Verr. 1, 122; id. Deiot. 23; id. Fam. 7, 13:

Utrum enim defenditis an impugnatis plebem?

Liv. 5, 3. —And with an twice:

Utrum hoc signum cupiditatis tuae an tropaeum necessitudinis atque hospitii an amoris indicium esse voluisti?

Cic. Verr. 2, 115; id. Imp. Pomp. 57 sq.; id. Rab. 21.—With an three times:

Utrum res ab initio ita ducta est, an ad extremum ita perducta, an ita parva est pecunia, an is (homo) Verres, ut haec quae dixi, gratis facta esse videantur?

Cic. Verr. 2, 61; 3, 83; id. Clu. 183; Liv. 21, 10; and seven times in Cic. Dom. 56-58.—With -ne pleon. (not to be confounded with cases where utrum precedes as pron.; as Cic. Tusc. 4, 4, 9):

sed utrum tu masne an femina es, qui illum patrem voces?

Plaut. Rud. 1, 2, 16; id. Bacch. 1, 1, 42; id. Stich. 5, 4, 26:

Utrum studione id sibi habet an laudi putat Fore, si etc.,

Ter. Ad. 3, 3, 28:

Utrum igitur tandem perspicuisne dubia aperiuntur an dubiis perspicua tolluntur?

Cic. Fin. 4, 24, 67.—And affixed to utrum, but rarely:

Utrumne jussi persequemur otium... an hunc laborem etc.,

Hor. Epod. 1, 7; Plin. 17, 1, 1, § 4; Quint. 12, 1, 40.—

Introduced by -ne:

quid fit? seditio tabetne an numeros augificat suos?

Enn. Trag. Rel. p. 23 Rib.:

servos esne an liber?

Plaut. Am. 1, 1, 186:

idne agebas, ut tibi cum sceleratis an ut cum bonis civibus conveniret?

Cic. Lig. 18; 23:

custosne urbis an direptor et vexator esset Antonius?

id. Phil. 3, 27; id. Mur. 88; id. Sull. 22.—

So with an twice,

Cic. Cat. 1, 28; id. Att. 16, 8;

and five times,

id. Balb. 9.—

Introduced by nonne:

Nonne ad servos videtis rem publicam venturam fuisse? An mihi ipsi fuit mors aequo animo oppetenda?

Cic. Sest. 47; id. Sex. Rosc. 43 sq.; id. Dom. 26; 127.—So with an twice, Cic. Phil. 11, 36.—

Introduced by num:

si quis invidiae metus, num est vehementius severitatis invidia quam inertiae pertimescenda?

Cic. Cat. 1, 29; id. Mur. 76; id. Sest. 80:

Num quid duas habetis patrias an est illa patria communis?

id. Leg. 2, 2.—

Without introductory particle:

quid igitur? haec vera an falsa sunt?

Cic. Ac. 2, 29, 95:

quid enim exspectas? bellum an tabulas novas?

id. Cat. 2, 18:

ipse percussit an aliis occidendum dedit?

id. Sex. Rosc. 74; id. Verr. 2, 106; id. Imp. Pomp. 53; id. Phil. 2, 27:

eloquar an sileam?

Verg. A. 3, 37:

auditis an me ludit amabilis Insania?

Hor. C. 3, 4, 5.—So an twice, Cic. Mil. 54;

three times,

Plin. Ep. 2, 8;

and six times,

Cic. Rab. 14; id. Pis. 40.—

Indirect.

Introduced by utrum:

quid tu, malum, curas, Utrum crudum an coctum edim?

Plaut. Aul. 3, 2, 16; id. Cist. 4, 2, 11; id. Bacch. 3, 4, 1; id. Mil. 2, 3, 74:

quaero, si quis... utrum is clemens an inhumanissimus esse videatur,

Cic. Cat. 4, 12:

agitur, utrum M. Antonio facultas detur an horum ei facere nihil liceat,

id. Phil. 5, 6; id. Sex. Rosc. 72; id. Imp. Pomp. 42; id. Verr. 1, 105.

aut for an: Loquimini de me utrum bovem cujusquam tulerim aut asinum, 1 Reg. 12, 3.—And with -ne pleon.:

res in discrimine versatur, utrum possitne se contra luxuriem parsimonia defendere an deformata cupiditati addicatur,

Cic. Quinct. 92:

numquamne intelleges statuendum tibi esse, utrum illi, qui istam rem gesserunt, homicidaene sint an vindices libertatis?

id. Phil. 2, 30.—

Introduced by -ne:

Fortunāne an forte repertus,

Att. Trag. Rel. p. 159 Rib. agitur autem liberine vivamus an mortem obeamus, Cic. Phil. 11, 24; id. Verr. 4, 73; id. Mil. 16:

nunc vero non id agitur, bonisne an malis moribus vivamus etc.,

Sall. C. 52, 10.—So with an three times, Cic. Or. 61.—

Introduced by an:

haud scio an malim te videri... an amicos tuos plus habuisse,

Cic. Pis. 39.—

Without introd. particle:

... vivam an moriar, nulla in me est metus,

Enn. Trag. Rel. p. 72 Rib.:

vivat an mortuus sit, quis aut scit aut curat?

Cic. Phil. 13, 33; 3, 18; id. Sex. Rosc. 88; id. Red. in Sen. 14.—

Sometimes the opinion of the speaker or the probability inclines to the second interrogative clause (cf. infra, II. E.). and this is made emphatic, as a corrective of the former, or rather, or on the contrary:

ea quae dixi ad corpusne refers? an est aliquid, quod te suā sponte delectet?

Cic. Fin. 2, 33, 107:

Cur sic agere voluistis? An ignoratis quod etc.,

Vulg. Gen. 44, 15.—Hence, in the comic poets, an potius:

cum animo depugnat suo, Utrum itane esse mavelit ut... An ita potius ut etc.,

Plaut. Trin. 2, 2, 31: id. Stich. 1, 2, 18; id. Trin. 2, 2, 25:

an id flagitium est, An potius hoc patri aequomst fieri, ut a me ludatur dolis?

Ter. Eun. 2, 3, 94.—

The first part of the interrogation is freq. not expressed, but is to be supplied from the context; in this case, an begins the interrog., or, or rather, or indeed, or perhaps (but it does not begin an absolute, i. e. not disjunctive, interrog.): De. Credam ego istuc, si esse te hilarem videro. Ar. An tu esse me tristem putas? (where nonne me hilarem esse vides? is implied), Plaut. As. 5, 1, 10: Ch. Sed Thaïs multon ante venit? Py. An abiit jam a milite? Ter. Eun. 4, 5, 7:

An ego Ulixem obliscar umquam?

Att. Trag. Rel. p. 199 Rib.:

An parum vobis est quod peccatis?

Vulg. Josh. 22, 17:

est igitur aliquid, quod perturbata mens melius possit facere quam constans? an quisquam potest sine perturbatione mentis irasci?

Cic. Tusc. 4, 24, 54; cf. id. Clu. 22; id. Off. 3, 29: Debes hoc etiam rescribere, sit tibi curae Quantae conveniat Munatius; an male sarta Gratia nequiquam coit...? or is perhaps, etc., Hor. Ep. 1, 3, 31 K. and H. —So esp. in Cic., in order to make the truth of an assertion more certain, by an argumentum a minore ad majus:

cur (philosophus) pecuniam magno opere desideret vel potius curet omnino? an Scythes Anacharsis potuit pro nihilo pecuniam ducere, nostrates philosophi non potuerunt?

Cic. Tusc. 5, 32, 89 sq.:

An vero P. Scipio T. Gracchum privatus interfecit, Catilinam vero nos consules perferemus?

id. Cat. 1, 1; so id. Rab. Perd. 5; id. Phil. 14, 5, 12 Muret.; id. Fin. 1, 2, 5, ubi v. Madv.—It sometimes introduces a question suggested by the words of another: He. Mane. Non dum audisti, Demea, Quod est gravissimum? De. An quid est etiam anplius? Is there then etc., Ter. Ad. 3, 4, 21:

sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. An me, inquam, nisi te audire vellem censes haec dicturum fuisse?

Cic. Fin. 1, 8, 28; 2, 22, 74; id. Tusc. 5, 26, 73; 5, 12, 35; id. Brut. 184; id. Fat. 2, 4; v. Madv. ad Cic. Fin. 1, 8, 28.—It sometimes anticipates an answer to something going before: At vero si ad vitem sensus accesserit, ut appetitum quendam habeat et per se ipsa moveatur, quid facturam putas? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? shall we not say that, must we not think that etc., Cic. Fin. 5, 14, 38, ubi v. Madv.—

An non. and in one word, annon (in direct questions more freq. than necne):

isne est quem quaero an non?

Ter. Phorm. 5, 6, 12:

Hocine agis an non?

id. And. 1, 2, 15:

Tibi ego dico an non?

id. ib. 4, 4, 23:

utrum sit an non voltis?

Plaut. Am. prol. 56:

utrum cetera nomina in codicem accepti et expensi digesta habes annon?

Cic. Rosc. Com. 3 al. —Also in indirect questions = necne, q. v.:

abi, vise redieritne jam an non dum domum,

Ter. Phorm. 3, 4, 5:

videbo utrum clamorem opere conpleverint, an non est ita,

Vulg. Gen. 18, 21; 24, 21.—

An ne, usually written anne, pleon. for an.

In direct questions:

anne tu dicis quā ex causā vindicaveris?

Cic. Mur. 26. —

In indirect questions:

nec. aequom anne iniquom imperet, cogitabit,

Plaut. Am. 1, 1, 19; id. Ps. 1, 1, 122:

percontarier, Utrum aurum reddat anne eat secum simul,

id. Bacch. 4, 1, 4:

Nam quid ego de consulato loquar, parto vis, anue gesto?

Cic. Pis. 1, 3:

cum interrogetur, tria pauca sint anne multa,

id. Ac. 2, 29:

Gabinio dicam anne Pompeio, an utrique,

id. Imp. Pomp. 19, 57; so id. Or. 61, 206:

Quid enim interest, divitias, opes, valetudinem bona dicas anne praeposita, cum etc.,

id. Fin. 4, 9, 23 Madv.; August. ap. Suet. Aug. 69 al. (for the omission of the second disjunctive clause or the particle necne representing it, v. utrum;

instances of this usage in eccl. Lat. are,

Vulg. Lev. 13, 36; 14, 36; ib. Num. 11, 23 al.).—

In disjunctive clauses that express doubt, or.

Utrum stultitiā facere ego hunc an malitiā Dicam, scientem an imprudentem, incertus sum. Ter. Phorm. 4, 3, 54:

ut nescias, utrum res oratione an verba sententiis illustrentur,

Cic. de Or. 2, 13, 56:

honestumne factu sit an turpe, dubitant,

id. Off. 1, 3, 9:

nescio, gratulerne tibi an timeam,

id. Fam. 2, 5; Caes. B. G. 7, 5:

pecuniae an famae minus parceret, haud facile discerneres,

Sall. C. 25, 3; so id. ib. 52, 10; Suet. Aug. 19; id. Tib. 10; id. Claud. 15:

cognoscet de doctrinā, utrum ex Deo sit an ego a me ipso loquar,

Vulg. Joan. 7, 17; ib. Eccl. 2, 19 al.—

An sometimes denotes uncertainty by itself, without a verb of doubting (dubito, dubium or incertum est, etc., vet in such cases the editors are divided between an and aut; cf. Mos. and Orell. ad Cic. Rep. 1, 12): verene hoc memoriae proditum est [p. 115] regem istum Numam Pythagorae ipsius discipulum, an certe Pythagoreum fuisse? Cic. Rep. 2, 15, where B. and K. read aut certe: Cn. Octavius est an Cn. Cornelius quidam tuus familiaris, summo genere natus, terrae filius;

is etc.,

id. Fam. 7, 9 B. and K.:

Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem,

Simonides or some other person, id. Fin. 2, 32, 104; id. Fam. 7, 9, 3; id. Att. 1, 3, 2; 2, 7, 3; v. Madv. ad Cic. Fin. 2, 32, 104.—

It often stands for sive (so esp. in and after the Aug. per.):

quod sit an non, nihil commovet analogiam,

whether this be so or not, Varr. L. L. 9, § 105 Müll.; Att. ap. Prisc. p. 677 P.; Ov. R. Am. 797:

saucius an sanus, numquid tua signa reliqui,

id. F. 4, 7:

Illa mihi referet, si nostri mutua curast, An minor, an toto pectore deciderim,

Tib. 3, 1, 20; Tac. A. 11, 26:

sive nullam opem praevidebat inermis atque exul, seu taedio ambiguae spei an amore conjugis et liberorum,

id. ib. 14, 59.—

The first disjunctive clause is freq. to be supplied from the gen. idea or an may stand for utrum—necne (cf. supra, I. D.):

qui scis, an, quae jubeam, sine vi faciat? (vine coactus is to be supplied),

how knowest thou whether or not he will do it without compulsion? Ter. Eun. 4, 7, 20:

An dolo malo factum sit, ambigitur,

Cic. Tull. 23:

quaesivi an misisset (periplasmata),

id. Verr. 4, 27:

Vide an facile fieri tu potueris, cum etc.,

id. Fragm. B. 13, 2, 1:

praebete aurem et videte an mentiar,

Vulg. Job, 6, 28: de L. Bruto fortasse dubitaverim an propter infinitum odium tyranni effrenatius in Aruntem invaserit, I might doubt whether or not, etc., Cic. Tusc. 4, 22, 50; id. Verr. 3, 76:

Quis scit an adiciant hodiernae crastina summae Tempora di superi?

Hor. C. 4, 7, 17; Plin. Ep. 6, 21, 3; Quint. 2, 17, 38:

Sine videamus an veniat Elias,

Vulg. Matt. 27, 49:

tria sine dubio rursus spectanda sunt, an sit, quid sit, quale sit,

Quint. 5, 10, 53:

dubium an quaesitā morte,

Tac. A. 1, 5; 6, 50; 4, 74:

Multitudo an vindicatura Bessum fuerit, incertum est,

Curt. 7, 5:

diu Lacedaemonii, an eum summae rei praeponerent, deliberaverunt,

Just. 6, 2, 4 et saep.—

Since in such distrib. sentences expressive of doubt, the opinion of the speaker or the probability usually inclines to the second, i. e. to the clause beginning with an, the expressions haud scio an, nescio an, dubito an (the latter through all pers. and tenses), incline to an affirmative signification, I almost know, I am inclined to think, I almost think, I might say, I might assert that, etc., for perhaps, probably (hence the opinion is incorrect that an, in this situation, stands for an non; for by an non a negation of the objective clause is expressed, e. g. nescio an non beatus sit, I am almost of the opinion that he is not happy, v. infra, and cf. Beier ad Cic. Off. 1, Exc. XI. p. 335 sq.; Cic. uses haud scio an eleven times in his Orations;

nescio an, four times): atque haud scio an, quae dixit sint vera omnia,

Ter. And. 3, 2, 45:

crudele gladiatorum spectaculum et inhumanum non nullis videri solet: et haud scio an ita sit, ut nunc fit,

Cic. Tusc. 2, 17, 41; id. Fl. 26:

testem non mediocrem, sed haud scio an gravissimum,

perhaps, id. Off. 3, 29:

constantiam dico? nescio an melius patientiam possim dicere,

id. Lig. 9; id. Fam. 9, 19:

ingens eo die res, ac nescio an maxima illo bello gesta sit,

Liv. 23, 16; Quint. 12, 11, 7 al.:

si per se virtus sine fortunā ponderanda sit, dubito an Thrasybulum primum omuium ponam,

I am not certain whether I should not prefer Thrasybulus to all others, Nep. Thras. 1 Dähne:

dicitur acinace stricto Darius dubitāsse an fugae dedecus honestā morte vitaret,

i. e. was almost resolved upon, Curt. 4, 5, 30:

ego dubito an id improprium potius appellem,

Quint. 1, 5, 46; Gell. 1, 3 al.—Hence, a neg. objective clause must contain in this connection the words non, nemo, nullus, nihil, numquam, nusquam, etc.:

dubitet an turpe non sit,

he is inclined to believe that it is not bad, Cic. Off. 3, 12, 50:

haud scio an ne opus quidem sit, nihil umquam deesse amicis,

id. Am. 14, 51:

eloquentiā quidem nescio an habuisset parem neminem,

id. Brut. 33: quod cum omnibus est faciendum tum haud scio an nemini potius quam tibi, to no one perhaps more, id. Off. 3, 2, 6:

meā sententiā haud scio an nulla beatior esse possit,

id. Sen. 16; id. Leg. 1, 21:

non saepe atque haud scio an numquam,

id. Or. 2, 7 al. —

Sometimes the distributive clause beginning with an designates directly the opposite, the more improbable, the negative; in which case nescio an, haud scio an, etc., like the Engl. I know not whether, signify I think that not, I believe that not, etc.; hence, in the object. clause, aliquis, quisquam, ullus, etc., must stand instead of nemo, nullus, etc. (so for the most part only after Cic.): an profecturus sim, nescio, I know not (i. e. I doubt, I am not confident) whether I shall effect any thing, Sen. Ep. 25:

opus nescio an superabile, magnum certe tractemus,

id. Q. N. 3, praef. 4; Caecil. ap. Cic. Fam. 6, 7, 6: haud scio an vivere nobis liceret, I know not whether we, etc., Cic. Har. Resp. 11, 22: doleo enim maximam feminam eripi oculis civitatis, nescio an aliquid simile visuris, for I know not whether they will ever see any thing of this kind, Plin. Ep. 7, 19; Val. Max. 5, 2, 9:

nescio an ullum tempus jucundius exegerim,

I do not know whether I have ever passed time more pleasantly, id. 3, 1:

namque huic uni contigit, quod nescio an ulli,

Nep. Timol. 1, 1; Sen. Contr. 3 praef.; Quint. 9, 4, 1:

nostri quoque soloecum, soloecismum nescio an umquam dixerint,

Gell. 5, 20 al. Cf. upon this word Hand, Turs. I. pp. 296-361, and Beier, Exc. ad Cic. Am. pp. 202-238.

an-, v. ambi.

- ăn. This word appears in forsan, forsitan, and fortasse an (Att. Trag. Rel. p. 151 Rib.) or fortassan, seeming to enhance the idea of uncertainty and doubt belonging to fors, etc., and is regarded by some as the Greek conditional particle an, and indeed one of these compounds, forsitan, sometimes in the Vulgate, translates an; as, Joan. 4, 10; 5, 46; 8, 19; and in 3, Joan. 9, it still represents the various reading, an.

nēmō̆ ( o long, Hor. S. 1, 1, 1;

short,

Mart. 1, 40; Juv. 2, 83 al.), ĭnis (but in class. Lat. nullius is used for the gen., and nullo or nullā for the abl.; gen. neminis, Plaut. Capt. 3, 5, 106; Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 162 Müll.; abl. nemine, Plaut. Cist. 1, 1, 89; Cic. Or. Tog. Cand. Fragm. 19, p. 242 Klotz; Tac. A. 16, 27; id. H. 2, 47; Suet. Aug. 45; 95; id. Tib. 12; 17 et saep.; dat. nemini, rare but class., Caes. B. C. 1, 85, 12; Sall. C. 13, 1; id. J. 24, 4), m. and f. [ne-homo; cf. praeda for praehenda: nemo compositum videtur ex ne et homo: quod confirmatur magis, quia in personā semper ponitur, nec pluraliter formari solet, quia intellegitur pro nullo, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.], no man, no one, nobody: quem nemo ferro potuit superare nec auro, Enn. ap. Cic. Rep. 3, 3, 6 (Ann. v. 220 Vahl.): nemo me lacrimis decoret, id. ap. Cic. Tusc. 1, 49, 117 (Epigr. v. 3 ib.): quos non miseret neminis, id. ap. Paul. ex Fest. p. 162 Müll. (Trag. v. 174 ib.); so Cato ib.; Lucil. ap. Non. 143, 19; Plaut. Capt. 3, 5, 106:

facio pluris omnium hominum neminem,

Cic. Att. 8, 2, 4; id. Fam. 6, 6, 10:

amicum ex consularibus neminem tibi esse video, praeter, etc.,

id. ib. 1, 5, b, 2:

in quo (collegio) nemo e decem sanā mente sit,

id. Leg. 3, 10, 24:

nemo ex tanto numero est, quin, etc.,

id. Font. 2, 5:

nemo de iis, qui, etc.,

id. de Or. 1, 43, 191:

omnium mortalium Sthenio nemo inimicior, quam, etc.,

id. Verr. 2, 2, 43, § 107:

nemine juvante,

Just. 9, 1, 4:

ubi nemo est, qui possit corrumpere,

Cic. Verr. 1, 16, 46:

nemo reperietur, qui dicat, etc.,

id. Font. Fragm. 2, 3; Cic. Att. 7, 3, 8.—Nemo non, every one, everybody, all:

aperte adulantem nemo non videt, nisi, etc.,

Cic. Lael. 26, 99:

nemo Arpinas non Plancio studet,

id. Planc. 9, 22; id. Fam. 4, 7, 2:

nemo potest non beatissimus esse,

id. Par. 2, 17.—Non nemo, many a one, some:

video de istis abesse non neminem,

Cic. Cat. 4, 5, 10; id. Caecin. 28, 79:

quas leges ausus est non nemo improbus,

id. Pis. 5, 10.—Strengthened by a negative following:

neminem deo, nec deum, nec hominem carum esse vultis,

Cic. N. D. 1, 43, 121:

nemo umquam neque orator, neque poëta fuit, qui, etc.,

id. Att. 14, 20, 2.—As adj.:

nemo homo,

Plaut. Pers. 2, 2, 29:

ut per biduum nemo hominem homo agnosceret,

Cic. N. D. 2, 38, 96:

ut hominem neminem pluris faciam,

id. Fam. 13, 55, 1.—

Nemo unus,

no one, Liv. 28, 35; 2, 6; 3, 12:

nemo unus contra ire ausus est,

Tac. A. 14, 45.—Nemo quisquam, no one at all, Ter. Eun. 5, 9, 2; Gell. 2, 6, 9.—Nemo alter, Plin. 2, 25, 23, § 91; and nemo alius, no one else:

alium enim cui illam commendem habeo neminem,

Cic. Att. 11, 9, 3; id. Mil. 17, 46.—

In fem.:

vicinam neminem amo magis quam te,

Plaut. Casin. 2, 2, 12; Ter. And. 3, 2, 26.—

Trop., a nobody:

me moverat nemo magis quam is, quem tu neminem putas,

Cic. Att. 7, 3, 8.—

Transf.

Adj., no, not any ( = nullus): nemo civis neque hostis, Enn. ap. Sen. Ep. 18, 5 (Epigr. v. 5 Vahl.):

se adhuc reperire discipulum, potuisse neminem,

Cic. de Or. 1, 28, 129:

vir nemo bonus ab improbo se donari vult,

id. Leg. 2, 16, 41:

opifex,

id. N. D. 2, 32, 81; Nep. Att. 19, 3.—

Of things, for nullus (post-class.): neminem excepit diem, Prud. steph. 10, 744.

nĕ-que or nec (used indifferently before vowels and consonants. The notion that nec in class. prose stands only before consonants is wholly unfounded. Ap. Cic. in the Rep. alone we find nec nineteen times before vowels; viz.: nec accipere, 3, 13, 23: nec alios, 2, 37, 62: nec enim, 1, 24, 38; 6, 25, 27: nec esset, 5, 5, 7: nec ex se, 6, 24, 27:

nec id, 1, 1, 1: nec inportatis, 2, 15, 29: nec in, 6, 23, 25: nec inconstantiam, 3, 11, 18: nec injussu, 6, 15, 15: nec ipsius, 1, 26, 41: nec ipsum, 6, 24, 27: nec ulla, 1, 34, 51: nec ullo, 1, 37, 58: nec una, 2, 1, 2: nec hic, 3, 33, 45: nec hominis, 2, 21, 37: nec hunc, 6, 25, 29. Cf. also such passages as neque reliquarum virtutum, nec ipsius rei publicae,

Cic. Rep. 1, 26, 41:

dabo tibi testes nec nimis antiquos nec ullo modo barbaros,

id. ib. 1, 37, 58:

nec atrocius... neque apertius,

id. Tull. 1, 2:

nec homo occidi nec consulto, etc.,

id. ib. 14, 34. The true distinction is, that in the form nec the negation is more prominent; in the form neque, the connective force of the particle; cf. Hand, Turs. 4, p. 94 sq.), adv. and conj. [ne-que], not; and not, also not.

Adv., like ne, in ante-class. Latinity (v. ne, I.) as a general negative particle, = non, not (usually in the form nec. In class. Lat. this usage seems to be confined to certain formulae, as nec opinans, nec procul abesse, nec mancipi, etc.; v. infra): nec conjunctionem grammatici fere dicunt esse disjunctivam, ut: nec legit, nec scribit: cum si diligentius inspiciatur, ut fecit Sinnius Capito, intellegi possit, eam positam esse ab antiquis pro non, ut et in XII. est: AST EI CVSTOS NEC ESCIT, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.:

SI INTESTATO MORITVR, CVI SVVS HERES NEC SIT, etc., Lex XII. Tab. (v. App. III. tab. 5): SI AGNATVS NEC ESCIT, etc., ib.: magistratus nec obedientem civem coërceto,

Cic. Leg. 3, 3, 6:

senatori, qui nec aderit, culpa esto,

id. ib. 3, 4, 11:

bruti nec satis sardare queunt,

Naev. 1, 4; 1, 7:

tu dis nec recte dicis: non aequum facis,

Plaut. Bacch. 1, 2, 11:

nec recte,

id. As. 1, 3, 3; 2, 4, 65; id. Most. 1, 3, 83; Cat. 30, 4:

alter, qui nec procul aberat,

Liv. 1, 25, 10:

nec ullus = nullus: cui Parcae tribuere nec ullo vulnere laedi,

Verg. Cir. 269:

differentia mancipi rerum et nec mancipi,

Gai. Inst. 2, 18 sq. —Form neque: si quid tibi in illisce suovitaurilibus lactentibus neque satisfactum est, etc., an old formula of prayer in Cato, R. R. 141, 4: neque opinantes insidiatores, Auct. B. Afr. 66; Auct. B. Alex. 75.

Conj., in all periods and kinds of composition.

In gen., = et non, and not, also not.

Alone.

When the negative applies to the principal verb of the clause: multumque laborat, Nec respirandi fit copia, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 437 Vahl.):

illa quae aliis sic, aliis secus, nec iisdem semper uno modo videntur, ficta esse dicimus,

Cic. Leg. 1, 17, 47:

delubra esse in urbibus censeo, nec sequor magos Persarum, quibus, etc.,

id. ib. 2, 10, 26; id. N. D. 1, 29, 81; id. Rep. 2, 1, 2:

quae mei testes dicunt, quia non viderunt nec sciunt,

id. Tull. 10, 24:

non eros nec dominos appellabant eos... sed patres et deos. Nec sine causā. Quid enim? etc.,

id. Rep. 1, 41, 64:

illa, nec invideo, fruitur meliore marito,

Ov. H. 2, 79.—

Less freq. when the negative applies to some other word:

nec inventas illas toto orbe pares vires gloriatur,

Just. 11, 9, 5:

et vidi et perii, nec notis ignibus arsi,

Ov. H. 12, 33:

Anguibus exuitur tenui cum pelle vetustas, Nec faciunt cervos cornua jacta senes ( = et faciunt non senes),

id. A. A. 3, 77:

neque eum aequom facere ait,

Ter. Phorm, 1, 2, 64:

nec dubie ludibrio esse miserias suas,

Liv. 2, 23, 14; 2, 14, 2; esp. in the phrases nec idcirco minus, nec eo minus, nec eo secius, neque eo magis;

thus: nec idcirco minus,

Cic. de Or. 2, 35, 151:

neque eo minus,

Liv. 41, 8, 8; Suet. Oth. 2; id. Vesp. 24:

neque eo secius,

Nep. Att. 2, 2:

neque eo magis,

id. Eum. 4, 2; id. Paus. 3, 5; id. Att. 8, 5:

cum consules in Hernicos exercitum duxissent, neque inventis in agro hostibus, Ferentinum urbem cepissent,

Liv. 7, 9, 1.—

So, nec ullus, nec quisquam, for et nullus, et nemo, etc.:

nec ullo Gallorum ibi viro, etc.,

Liv. 38, 25, 3; Tac. Agr. 16:

nec quidquam magis quam ille, etc.,

Curt. 4, 2, 8.—

With vero, enim, autem, tamen:

neque vero hoc solum dixit, sed ipse et sentit et fecit,

Cic. de Or. 1, 53, 229:

nec vero jam meo nomine abstinent,

id. Rep. 1, 3, 6: nec enim respexit, etc., id. Clod. et Cur. 4, 4; id. Lael. 10, 32:

neque enim tu is es, qui, qui sis nescias,

id. Fam. 5, 12, 6:

nec tamen didici, etc.,

id. Rep. 2, 38, 64:

neque autem ego sum ita demens, ut, etc.,

id. Fam. 5, 12, 6.—

In partic.

Nec [p. 1202] = ne... quidem, not even (in Liv. and later writers;

in Cic. dub. since B. and K. read ne... quidem,

Cic. Ac. 1, 2, 7; id. Tusc. 1, 26, 65; id. Cat. 2, 4, 8; cf.

Hand, Turs. 4, 105 sqq.): ne quid ex antiquo praeter sonum linguae, nec eum incorruptum, retinerent,

Liv. 5, 33, 11:

Maharbal nec ipse eruptionem cohortium sustinuit,

id. 23, 18, 4:

nec nos,

id. 3, 52, 9; 34, 32, 9; 37, 20, 8; 38, 23, 3;

40, 20, 6: non spes modo, sed nec dilatio,

Just. 11, 8, 4:

tam pauper, quam nec miserabilis Irus,

Mart. 6, 77, 1; 5, 70, 6: Juv. 2, 151:

interrogatus, an facta hominum deos fallerent, nec cogitata, inquit,

Val. Max. 7, 2, ext. 8; Tac. G. 6:

nec ipse,

Suet. Claud. 46; Flor. 1, 15, 3; Lact. 5, 13, 12; Amm. 14, 10, 3.—

Nec = etiam non (freq. in Quint.):

ut, si in urbe fines non reguntur, nec aqua in urbe arceatur,

Cic. Top. 4, 23; id. Fin. 1, 11, 39:

nec si quid dicere satis non est, ideo nec necesse est,

Quint. 1, 1, 21:

quod in foro non expedit, illic nec liceat,

id. 9, 2, 67; 5, 10, 86; 12, 3, 6;

2, 13, 7: sed neque haec in principem,

Tac. A. 4, 34; 3, 29; 2, 82.—

Neque (nec)... neque (nec), neither... nor: quae neque Dardaniis campis potuere perire, Nec cum capta capi, nec cum combusta cremari, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 360 Vahl.):

nam certe neque tum peccavi, cum... neque cum, etc.,

Cic. Att. 8, 12, 2:

nec meliores nec beatiores,

id. Rep. 1, 19, 32:

mors nec ad vivos pertineat nec ad mortuos,

id. Tusc. 1, 38, 91:

virtus nec eripi nec surripi potest umquam: neque naufragio neque incendio amittitur,

id. Par. 6, 3, 51: neque ego neque Caesar, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 1; cf.:

haec si neque ego neque tu fecimus,

Ter. Ad. 1, 2, 23; so,

non... nec... neque... neque: perspicuum est, non omni caussae, nec auditori neque personae neque tempori congruere orationis unum genus,

Cic. de Or. 3, 55, 210.—The second nec is rarely placed after a word in the clause ( poet.):

nec deus hunc mensā, dea nec dignata cubili est,

Verg. E. 4, 63; id. A. 4, 365; 696:

sed nec Brutus erit, Bruti nec avunculus usquam,

Juv. 14, 43.—With a preceding negative, which, however, does not destroy the negation contained in neque... neque:

non mediusfidius prae lacrimis possum reliqua nec cogitare nec scribere,

Cic. Att. 9, 12, 1:

ut omnes intellegant, nihil me nec subterfugere voluisse reticendo nec obscurare dicendo,

id. Clu. 1, 1:

nulla vitae pars neque publicis neque privatis, neque forensibus neque domesticis, neque si tecum agas, neque si cum altero contrahas vacare officio potest,

id. Off. 1, 2, 4:

nemo umquam neque poëta neque orator fuit, qui, etc.,

id. Att. 14, 20, 3; 8, 1, 3; Liv. 38, 50, 11.—

Neque (nec)... et (que), and et... neque (nec), when one clause is affirmative, on the one hand not... and on the other hand; not only not... but also; or the contrary, on the one hand... and on the other hand not; not only... but also not.

Neque (nec)... et (que):

id neque amoris mediocris et ingenii summi et sapientiae judico,

Cic. Att. 1, 20, 1:

animal nullum inveniri potest, quod neque natum umquam sit, et semper sit futurum,

id. N. D. 3, 13, 32; id. Off. 2, 12, 43; id. Brut. 58, 198; Caes. B. G. 4, 1; Tac. A. 3, 35:

ex quo intellegitur nec intemperantiam propter se fugiendam esse temperantiamque expetendam,

Cic. Fin. 1, 14, 48:

perficiam, ut neque bonus quisquam intereat, paucorumque poenā vos omnes jam salvi esse possitis,

id. Cat. 2, 13, 28:

sed nec illa exstincta sunt, alunturque potius et augentur cogitatione et memoriā,

id. Lael. 27, 104; Ov. M. 2, 42; 811.—

Et... neque (nec):

ego vero et exspectabo ea quae polliceris neque exigam nisi tuo commodo,

Cic. Brut. 4, 17:

patebat via et certa neque longa,

id. Phil. 11, 2, 4:

intellegitis et animum ei praesto fuisse, nec consilium defuisse,

id. ib. 13, 6, 13:

et... nec... et... et,

id. Tusc. 5, 38, 112.—

Neque (nec) non (also in one word, necnon), emphatically affirmative, and also, and besides, and indeed, and:

nec haec non deminuitur scientia,

Varr. R. R. 1, 4, 4:

neque meam mentem non domum saepe revocat exanimata uxor,

Cic. Cat. 4, 2, 3:

nec vero non eadem ira deorum hanc ejus satellitibus injecit amentiam,

id. Mil. 32, 86:

nec vero Aristoteles non laudandus in eo, quod, etc.,

id. N. D. 2, 16, 44: neque tamen illa non ornant, habiti honores, etc., id. de Or. 2, 85, 347:

neque tristius dicere quicquam debeo hac de re, neque non me tamen mordet aliquid,

id. Fam. 3, 12, 2:

nec non et sterilis, etc.,

Verg. G. 2, 53; id. A. 8, 461; Suet. Tit. 5.—

In Varro and after the Aug. per., nec non (or as one word, necnon) freq. as a simple conjunction = et, and, and likewise, and so too, and also:

ibi vidi greges magnos anserum, gallinarum, gruum, pavonum, necnon glirium, etc.,

Varr. R. R. 3, 2, 14; Col. 8, 15, 6:

nec non et Tyrii per limina laeta frequentes Convenere,

Verg. A. 1, 707; Plin. 13, 22, 38, § 118:

nec non etiam poëmata faciebat ex tempore,

Suet. Gram. 23:

nec non et ante,

Vulg. 2 Reg. 23, 13:

nec non et quasi,

id. 2 Par. 3, 16. —

Neque (nec) dum (also in one word, necdum), and not yet, not yet:

ille autem quid agat, si scis neque dum Romā es profectus, scribas ad me velim,

Cic. Att. 14, 10, 4; Cels. 5, 26, n. 33; Suet. Aug. 10; Juv. 11, 66:

necdum tamen ego Quintum conveneram,

Cic. Att. 6, 3, 2:

necdum etiam audierant inflari classica, necdum Impositos duris crepitare incudibus enses,

Verg. G. 2, 539; id. A. 11, 70.—Strengthened by tamen:

philosophi summi, neque dum tamen sapientiam consecuti, nonne intellegunt in summo se malo esse?

Cic. Tusc. 3, 28, 68; id. Att. 6, 3, 3:

et necdum (post-Aug.),

and not yet, Plin. Pan. 14, 1.—

Nec... quidem; v. quidem.—

Neque = et ne or neve.

Expressing negative purpose.

After ut (class.):

ut ea, quae regie statuit in aratores, praetermittam neque eos appellem, a quibus, etc.,

Cic. Verr. 2, 3, 48, § 115:

hortemur liberos nostros, ut animo rei magnitudinem complectantur, neque eis praeceptis quibus utuntur omnes, ut consequi posse confidant, etc.,

id. de Or. 1, 5, 19:

peterent ut dediticiis suis parcerent, neque in eum agrum arma inferrent,

Liv. 7, 31, 4; 1, 2, 4; 3, 52, 11; 27, 20, 12.—

After ne (not ante-Aug.):

conspirāsse inde, ne manus ad os cibum ferrent, nec os acciperet datum, nec dentes conficerent,

Liv. 2, 32, 10; 3, 21, 6; 4, 4, 11; 26, 42, 2.—

In a prohibition (rare):

nec id mirati sitis, priusquam, etc.,

Liv. 5, 53, 3:

nec a me nunc quisquam quaesiverit, quid, etc.,

id. 9, 9, 9:

nec quicquam raptim aut forte temere egeritis,

id. 23, 5, 3.—

In contrasts, but not, not however (class.):

ubi aetas tantum modo quaestui neque luxuriae modum fecerat,

Sall. C. 24, 3:

gloriosa modo neque belli patrandi,

id. J. 88, 4:

consulatus sine ulla patrum injuriā, nec sine offensione fuit,

Liv. 3, 55, 1:

oppida oppugnata nec obsessa sunt,

id. 5, 12, 5; Plin. Ep. 3, 1, 9; Quint. 8, 6, 74; Tac. Agr. 8.

nōn (old collat. forms noenum and noenu, cf. Lachm. ad Lucr. tom. 2, p. 149 sq.:

noenum pro non Lucilius lib. XXX.: sed tamen hoc dicas, quid est, si noenu molestum'st. Varro Epistola ad Fusium: si hodie noenum venis, cras quidem, etc.,

Non. 143, 33 sq.: noenum rumores ponebat ante salutem, Enn. ap. Macr. S. 6, 1; Ann. v. 314 Vahl.; so, noenum sperando cupide rem prodere summam, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 229 Müll.;

Ann. v. 411 ib.: noenum mecastor,

Plaut. Aul. 1, 1, 28: noenu necesse'st, Enn. ap. Cic. Div. 2, 62, 127;

Ann. v. 161 Vahl.: noenu potest,

Lucr. 3, 199 Lachm. N. cr.:

noenu queunt,

id. 4, 712), adv. [contr. from neoenum, i. e. nec unum, not one, like ne hilum, not any thing (cf. Engl. not, i. q. naught, Angl.-Sax. naht, contr. from ne-aht); cf. Germ. nein], not:

hocine agis an non?

Ter. And. 1, 2, 15:

non erat abundans, non inops tamen,

Cic. Brut. 67, 238:

non est ita, judices, non est profecto,

id. Fl. 22, 53:

cum ipsi auxilium ferre, si cupiant, non queant,

id. Rep. 1, 5, 9; 1, 2, 2:

eam (fugam) si nunc sequor, quonam? Cum illo non,

id. Att. 8, 3, 5.—

Non before negatives forms a weak affirmative, and before adverbs of emphatic assertion (as prorsus, omnino, etc.) a weak negative:

moveo nonnullis suspicionem, velle me navigare: quod tamen fortasse non nollem, si possem ad otium,

Cic. Fam. 2, 16, 2; so,

non nemo, non nihil, non nullus, v. h. vv: Res has non omnino quidem, sed magnam partem relinquere,

Cic. Fam. 9, 15, 3: so, non prorsus, etc.—

After negatives it forms a strong affirmative, and after the adverbs above named a strong negative:

nihil non ad rationem dirigebat,

Cic. Brut. 37, 140;

v. nemo, nihil, nullus: prorsus non arbitror,

id. Tusc. 4, 4, 8:

omnino non dicere,

Quint. 10, 7, 24.—

But the negative force of non is not destroyed by a following ne... quidem, or nec... nec: non fugio ne hos quidem mores. Cic. Verr. 2, 3, 90, § 210; Liv. 28, 42, 16:

non medius fidius prae lacrimis possum reliqua nec cogitare nec scribere,

Cic. Att. 9, 12, 1.—In a very few passages non is added to a negative to strengthen it (cf. Gr. ou mê):

nolle successum non patribus, non consulibus,

Liv. 2, 45, 5; id. 3, 11, 6:

nec sursum nec deorsum non cresco,

Petr. 58:

horam eximere nullam... non possumus,

Cic. Phil. 6, 3, 7; Plaut. Mil. 5, 18; id. Curc. 4, 4, 23; Plin. Ep. 4, 13, 8.—

Unus non = ne unus quidem:

unus enim vir Numantinus non fuit, qui in catenis duceretur,

Flor. 2, 18, 17.—

Per litoten, [p. 1215] emphatic, by no means, not at all, the reverse of:

non ignobilis tragicus,

Quint. 1, 12, 18:

non inimici mihi,

Curt. 7, 10, 7; esp. with sup.:

Cethegus homo non probatissimus,

Cic. Par. 5, 3, 40:

homo non aptissimus ad jocandum,

id. N. D. 2, 17, 47:

non minime commoveri,

id. Verr. 2, 4, 66, § 125:

tu me consiliario fortasse non imperitissimo usus esses,

id. Fam. 1, 9, 2.—

Non quod, non quo, not that, not as if:

non quod sola ornent, sed quod excellant,

Cic. Or. 39, 134: me non sane movet res publica;

non quo sit mihi quidquam carius: sed, etc.,

id. Att. 16, 15, 5:

non quo sit servulus unus, idem quod familia, verum quia,

id. Caecin. 20, 58.—

Non nisi, only:

non nisi vicinas tutus arārit aquas,

Ov. Tr. 3, 12, 36; v. nisi.—

Non vero, truly not:

non vero tam isti quam tu ipse nugator,

Cic. Sen. 9, 27.—

Non modo, non solum... sed or sed etiam, not only... but also:

non modo falsum illud esse, sed hoc verissimum,

Cic. Rep. 2, 44, 70; id. Lael. 15, 54;

v. modo and solum.—Sometimes sed is omitted: nec solum apud Caecinam: Fabii quoque Valentis, etc.,

Tac. H. 2, 27.—

Non modo (solum) non... sed or sed etiam, not only not... but even: sed ne... quidem... but not even:

ut non modo a mente non deserar, sed id ipsum doleam, me, etc.,

Cic. Att. 3, 15, 2:

hoc non modo non laudari, sed ne concedi quidem potest,

id. Mur. 3, 8:

tu id non modo non prohibebas, verum etiam approbabas,

id. Att. 16, 7, 3.—When the verb of the second clause is the common predicate of both clauses, the second non is omitted in the first clause:

talis vir non modo facere, sed ne cogitare quidem quidquam audebit,

Cic. Off. 3, 19, 77:

assentatio, quae non modo amico, sed ne libero quidem digna est,

id. Lael. 24, 89:

advena non modo vicinae sed ne Italicae quidem stirpis,

Liv. 1, 40, 2; 3, 24, 4; 6, 20, 2:

neque solum inscientiam meam, sed ne rerum quidem,

Cic. de Or. 1, 46, 203:

quod mihi non modo irasci, sed ne dolere quidem impune licet,

id. Att. 11, 24, 1:

non mentibus solum consipere, sed ne auribus quidem satis constare poterant,

Liv. 5, 42, 3; 4, 3, 11;

so with sed vix in the second clause: haec genera virtutum non solum in moribus nostris, sed vix jam in libris reperiuntur,

Cic. Cael. 17, 40:

non modo ad expeditiones sed vix ad quietas stationes viribus sufficiebant,

Liv. 3, 6, 8;

very rarely verum ne... quidem, instead of sed ne... quidem,

Cic. Rep. 3, 30, 42; id. Rosc. Am. 19, 54; cf. Zumpt, Gram. § 724.—

Non ita, non tam, not so very, not particularly:

simulacra non ita antiqua,

Cic. Verr. 2, 4, 49, § 109:

non ita lato interjecto mari,

id. Or. 8, 25:

non ita diu,

id. Brut. 66, 233:

quae nunc quidem non tam est in plerisque,

id. ib. 15, 58.—So, non fere, scarcely, hardly (v. fere):

non fere quisquam,

id. Verr. 2, 5, 71, § 182.—

Non si, not even if:

injussu tuo imperator, extra ordinem numquam pugnaverim, non si certam victoriam videam,

Liv. 7, 10; Sen. Ep. 59, 8; Hor. C. 2, 14, 5; so,

followed by idcirco (ideo, eo, propterea, etc.): non si Opimium defendisti, idcirco te isti bonum civem putabunt,

Cic. de Or. 2, 40, 170; id. Cael. 9, 21; id. Top. 16, 60; Liv. 3, 45, 8.—

For nedum, much less:

vix mehercule servis hoc eum suis, non vobis probaturum arbitrer,

Cic. Agr. 2, 9, 22.—

In an interrogation for nonne:

quid haec amentia significat? non vim? non scelus? non latrocinium?

Cic. Quint. 26, 82; id. Rosc. Com. 2, 5; id. Verr. 2, 4, 23, § 50.—

For ne ( poet. and in post-Aug. prose, regarded by Quint. as a solecism):

qui tamen dicat pro illo Ne feceris, Non feceris, in idem incidat vitium, quia alterum negandi est, alterum vetandi,

Quint. 1, 5, 50:

vos quoque non caris aures onerate lapillis... Munditiis capimur: non sint sine lege capilli,

Ov. A. A. 3, 129; id. P. 1, 2, 105:

non Teucros agat in Rutulos,

Verg. A. 12, 78:

non etiam sileas,

Hor. S. 2, 5, 91:

non sit, qui tollere curat,

id. A. P. 460:

non ancilla tuum jecur ulceret ulla puerve,

id. Ep. 1, 18, 72:

non dubitaveris,

Sen. Q. N. 1, 3, 3; so,

non credideris,

Rutil. Lup. 2, 9.—

With substantives coalescing to form one notion:

nec vero, aut quod efficeret aliquid, aut quod efficeretur, posse esse non corpus,

Cic. Ac. 1, 11, 40:

etiam non orator,

Quint. 2, 15, 17; 4, 1, 22: veri non dissimulator amoris, Ov. M. 5, 61:

quasi servitute praedii non possessori relicta,

Dig. 34, 1, 14 fin.:

non dominus,

ib. 43, 15, 7.—

As an answer, no:

aut etiam aut non respondere,

Cic. Ac. 2, 32, 104:

exhereditavitne (pater filium)? Non,

id. Rosc. Am. 19, 54; id. Verr. 1, 7, 20; id. Ac. 2, 30, 97; id. N. D. 1, 25, 70.—

In questions, non expresses surprise, and doubt of the possibility of denial (v. Madv. Gram. §

451): non sum ego servus Amphitruonis Sosia?

Plaut. Am. 1, 1, 247:

non tu scis, etc.?

id. ib. 2, 2, 71:

haec non turpe est dubitare philosophos, quae ne rustici quidem dubitant,

Cic. Off. 3, 19, 77; id. Leg. 3, 20, 47:

Quid? aviam tuam pater tuus non manifesto necavit,

id. Clu. 14, 40.

ullus, a, um; gen. ullīus; dat. ulli ( gen. sing. ulli, Plaut. Truc. 2, 2, 38), adj. dim. [for unulus, dim. of unus], any, any one (usu. in neg. sentences; corresp. with aliquis in affirmations).

In negative declarations (so most usually):

neque praeter te in Alide ullus servus istoc nomine est,

Plaut. Capt. 3, 4, 58:

nec vobis auctor ullus est nec vosmet estis ulli,

id. Curc. 4, 2, 12:

nec ulla deformior species est civitatis quam illa, etc.,

Cic. Rep. 1, 34, 51:

nulium, inquam, horum (signorum) reliquit, neque aliud ullum tamen, praeter unum pervetus ligneum,

id. Verr. 2, 4, 3, § 7:

nullā aliā in civitate... ullum domicilium libertas habet,

id. Rep. 1, 31, 47:

Cluentii nummus nullus judici datus ullo vestigio reperietur,

id. Clu. 36, 102:

omnino nemo ullius rei fuit emptor, cui, etc.,

id. Phil. 2, 38, 97; cf.:

neminem quidem adeo infatuare potuit, ut ei nummum ullum crederet,

id. Fl. 20, 47:

non possum equidem dicere, me ullā in cogitatione, etc.,

id. Rep. 1, 22, 35:

neve ipse navem ullam praeter duos lembos haberet,

Liv. 34, 35, 5.—After sine:

ut plane sine ullo domino sint,

Cic. Rep. 1, 43, 67:

aditus sine ullā facultate navium,

id. Verr. 2, 5, 3, § 6:

sine ullo maleficio iter per provinciam facere,

Caes. B. G. 1, 7; Cic. Off. 2, 11, 40:

negant sapientem suscepturum ullam rei publicae partem,

id. Rep. 1, 6, 10:

communis lex naturae, quae vetat ullam rem esse cujusquam, nisi ejus, etc.,

id. ib. 1, 17, 27.—

Esp., haud ullus, non ullus, emphat. for nullus: di sciunt, culpam meam istanc non esse ullam,

Plaut. Merc. 3, 4, 41:

deinceps explicatur differentia rerum, quam si non ullam esse diceremus, etc.,

Cic. Fin. 3, 15, 50; id. Brut. 90, 112; cf.: non ullam rem aliam extimescens, quam, etc., Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 2:

non ille honorem a pueritiā... non ullum existimationis bonae fructum umquam cogitarat,

Cic. Clu. 13, 39; id. Rosc. Am. 44, 128:

virus haud ullum magis noxium est,

Curt. 9, 1, 12.—

Subst., any one, anybody, etc. (rare but class.): Tr. Quasi non sit intus (erus)! Am. Neque pol est, neque ullus quidem huc venit, Plaut. Rud. 2, 3, 10: nec ulli [p. 1925] verbo male dicat, id. As. 4, 1, 55:

numquam ulli supplicabo,

id. Rud. 5, 2, 49:

negat se more et exemplo populi Romani posse iter ulli per provinciam dare,

Caes. B. G. 1, 8:

nec prohibente ullo,

Liv. 5, 40, 4:

ne quam societatem cum ullo Cretensium aut quodam alio institueret,

id. 34, 35, 9:

reor non ullis, si vita longior daretur, posset esse jucundior,

Cic. Tusc. 1, 39, 94:

nec ullis aut gloria major aut augustior honor,

Tac. Or. 12.—

In questions implying a negation (rare but class.):

est ergo ulla res tanti, aut commodum ullum tam expetendum, ut viri boni nomen amittas?

Cic. Off. 3, 20, 82:

an deus est ullus suavis Suaviatio?

Plaut. Bacch. 1, 2, 12:

cui nescio an ulla pars operis hujus sit magis elaborata,

Quint. 9, 4, 1.—

In hypothetical clauses:

hunc si ullus deus amaret,

Plaut. Bacch. 4, 7, 20:

si ullo pacto ille huc conciliari potest,

id. Capt. 1, 2, 28; cf.:

si posset ullo modo impetrari ut abiret,

id. Mil. 4, 5, 8:

si ullo modo est ut possit,

Ter. Hec. 4, 4, 102:

atqui si tempus est ullum jure hominis necandi, quae multa sunt, etc.,

Cic. Mil. 4, 9:

si ulla mea apud te commendatio valuit,

id. Fam. 13, 40:

filio meo, si erit ulla res publica, satis, etc.,

id. ib. 2, 16, 5:

si ullam partem libertatis tenebo,

id. Q. Fr. 3, 1, 5, § 15:

si vero non ulla tibi facta est injuria, sine scelere eum accusare non potes,

id. Div. in Caecil. 18, 60.—

In affirmative clauses (very rare;

perh. not in Cic.): ita fustibus sum mollior miser magis, quam ullus cinaedus,

Plaut. Aul. 3, 2, 8; cf. id. Rud. 3, 4, 49:

ultra quam ullus spiritus durare possit,

Quint. 8, 2, 17:

dum amnes ulli rumpuntur fontibus,

Verg. G. 3, 428:

nam scelus intra se tacitum qui cogitat ullum, Facti crimen habet,

Juv. 13, 209.

* * *

* * *