Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

nōtĭo

  • 41 notion

    f. (de notio) 1. познание; 2. понятие, идея, концепция.

    Dictionnaire français-bulgare > notion

  • 42 prénotion

    f. (lat. prњnotio) първоначално познание.

    Dictionnaire français-bulgare > prénotion

  • 43 Знакомство

    - usus (usus atque commercium; alicujus, cum aliquo); notio; notitia; cognitio;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Знакомство

  • 44 Значение

    (смысл, содержание) - significatio; significatum; notio; notitia; sententia; voluntas; (важность, значительность) - dignitas; momentum; pondus; valor; vis (verbi; nominis; legis); auctoritas; opes; meritum;

    • название неизвестного значения - nomen significationis ignotae;

    • имеет значение - interest;

    • иметь значение - valere (definitio in omnes valet; sine justitia nihil valebit prudentia);

    • иметь большое значение - magni valoris (momenti) esse;

    • не иметь большого значения - exigui (levioris) valoris esse;

    • не иметь никакого значения - nullius momenti esse;

    • эти признаки не имеют никакого значения - hae notae nullius momenti sunt;

    • терять значение - obsolescere;

    • практическое значение - usus;

    • придавать большое значение пустякам - nugis addere pondus;

    • всякий правовой вопрос состоит или в точном значении слов, или в предположительном истолковании смысла - quaestio juris omnis aut verborum proprietate, aut voluntatis conjectura consistit;

    • политическое значение обстоятельств - vis in re publica temporum;

    • понимать точное значение слов - vim verborum tenere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Значение

  • 45 Идея

    - idea; notio; species; ratio, notitia, imago f; sententia; simulacrum rerum, propositum; cogitatio; inventum (repentinum); praesensio; inceptum, consilium, opinio; essentia, natura;

    • способность к формированию и восприятию идей - ideatio;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Идея

  • 46 Лейтмотив

    - melos i m: mele n (Gr) perductorium / melus i m perductorius, symphoniae / meli thema atis n; notio perductoria;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Лейтмотив

  • 47 Ознакомление

    - cognitio; notio;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Ознакомление

  • 48 Смысл

    - sensus; sententia; intellectus; intellegentia; notio; ratio; vis (verbi; nominis; legis);

    • здравый смысл - bona mens; ratio;

    • сохранять здравый смысл - animo stare;

    • иметь смысл - valere (definitio in omnes valet; sine justitia nihil valebit prudentia);

    • в чём смысл старческой скупости, не понимаю - avaritia senilis quid sibi velit, non intellego;

    • таков смысл этих слов - haec est in his verbis vis;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Смысл

  • 49 Узнавание

    - cognitio; notio;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Узнавание

  • 50 beati

    bĕo, āvi, ātum, 1, v. a. [akin to benus, bonus, and, acc. to Fick, connected with deidô, deinos], to make happy, to bless (as verb. finit. rare, and mostly poet. for fortuno, beatum efficio; not in Cic.).
    I.
    In gen., to gladden, rejoice, refresh:

    hoc me beat,

    Plaut. Am. 2, 2, 12:

    foris aliquantillum etiam quod gusto, id beat,

    id. Capt. 1, 2, 34:

    ecquid beo te?

    does that gladden thee? Ter. Eun. 2, 2, 47.—Hence, in colloq. lang. beas or beasti, that delights me, I am rejoiced at that, Plaut. As. 2, 2, 66; Ter. And. 1, 1, 79.—
    II.
    Aliquem aliquā re, to make happy, reward with, enrich:

    caelo Musa beat,

    Hor. C. 4, 8, 29:

    seu te... bearis Interiore notā Falerni,

    id. ib. 2, 3, 7:

    ne dominus Munere te parvo beet,

    id. Ep. 1, 18, 75:

    Latium beabit divite linguā,

    id. ib. 2, 2, 121.—Hence, bĕātus, a, um, P. a.
    A.
    Happy, prosperous, blessed, fortunate (very freq. in prose and poetry; cf.:

    felix, fortunatus): neque ulla alia huic verbo, cum beatum dicimus, subjecta notio est, nisi, secretis malis omnibus, cumulata bonorum complexio,

    Cic. Tusc. 5, 10, 29:

    hic tyrannus ipse judicavit quam esset beatus,

    id. ib. 5, 20, 61:

    qui beatus est, non intellego, quid requirat, ut sit beatior: si est enim quod desit, ne beatus quidem est,

    id. ib. 5, 8, 23:

    beatus, ni unum hoc desit,

    Ter. Phorm. 1, 3, 18; Afran. ap. Non. p. 517, 17:

    beatus ille, qui procul negotiis, etc.,

    Hor. Epod. 2, 1:

    nihil est ab omni Parte beatum,

    id. C. 2, 16, 28:

    beatissima vita,

    Cic. Tusc. 5, 8, 23.—
    2.
    Transf.:

    satisne videtur declarasse Dionysius nihil ei esse beatum, cui, etc.,

    a cause of happiness, Cic. Tusc. 5, 21, 62.—
    3.
    Subst.
    (α).
    bĕāti, ōrum, m., the happy, fortunate persons:

    istam oscitantem sapientiam Scaevolarum et ceterorum beatorum concedamus,

    Cic. de Or. 2, 33, 144:

    Phraaten numero beatorum Eximit Virtus,

    Hor. C. 2, 2, 18.—
    (β).
    bĕātum, i, n. ( = beatitas, beatitudo, q. v.), happiness, blessedness:

    in quā sit ipsum etiam beatum,

    Cic. Fin. 5, 28, 84:

    ex bonis, quae sola honesta sunt, efficiendum est beatum,

    id. Tusc. 5, 15, 45.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of outward prosperity, opulent, wealthy, rich, in good circumstances:

    Dionysius tyrannus fuit opulentissumae et beatissumae civitatis (sc. Syracusarum),

    Cic. N.D. 3, 33, 81:

    res omnes quibus abundant ii, qui beati putantur,

    id. ib. 2, 37, 95; Plaut. Curc. 3, 1:

    ut eorum ornatus... hominis non beatissimi suspicionem prae, beret,

    Nep. Ages. 8, 2; Hor. C. 2, 4, 13; 2, 18, 14; 3, 7, 3; 3, 16, 32; 3, 29, 11; id. S. 2-8, 1; id. Epod. 16, 41; Ov. Am. 1, 15, 34.— As subst.: bĕāti, ōrum, m., the rich:

    noli nobilibus, noli conferre beatis,

    Prop. 2, 9, 33.—
    b.
    Poet., of inanimate things, rich, abundant, excellent, splendid, magnificent:

    gazae,

    Hor. C. 1, 29, 1:

    arces,

    id. ib. 2, 6, 21:

    Cyprus,

    id. ib. 3, 26, 9:

    copia,

    id. C.S. 59:

    rus,

    id. Ep. 1, 10, 14.—With abl., Hor. Ep. 2, 1, 139:

    nectar,

    Mart. 9, 12, 5; Cat. 68, 14: argentum felix omnique beatius auro, Ov P 2, 8, 5.— Trop.:

    ubertas,

    overflowing, Quint. 10, 1, 109:

    copia,

    id. 10, 1, 61:

    eventus,

    Tac. Dial. 9.—
    2.
    Late Lat., blessed, i. e. deceased, dead:

    quem cum beatum fuisse Sallustius respondisset, intellexit occisum,

    Amm. 25, 3, 21:

    beatae memoriae,

    of blessed memory, Hier. Ep. ad Marc. 24; cf.: si nobis, cum ex hac vitā emigraverimus, in beatorum insulis inmortale aevum, ut fabulae ferunt, degere liceret, Cic. ap. Aug. Trin. 14, 9 (Fragm. Hortens. 40 B. and K.).—
    3.
    Beatissimus, in late Lat., a title of the higher clergy, Cod. 1, 4, 13; Auct. Collat. 9, 6; Novell. 123, 3 al. —Hence, adv.: bĕātē, happily, Cat. 14, 10:

    vivere,

    Cic. Ac. 1, 9, 33; id. Div. 2, 1, 2; id. Tusc. 2, 12, 29; id. Fin. 2, 27, 86; id. Par 1, 3, 15.— Comp., Sen. Ep. 92, 24.— Sup., Sen. Cons. Helv. 9, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > beati

  • 51 beo

    bĕo, āvi, ātum, 1, v. a. [akin to benus, bonus, and, acc. to Fick, connected with deidô, deinos], to make happy, to bless (as verb. finit. rare, and mostly poet. for fortuno, beatum efficio; not in Cic.).
    I.
    In gen., to gladden, rejoice, refresh:

    hoc me beat,

    Plaut. Am. 2, 2, 12:

    foris aliquantillum etiam quod gusto, id beat,

    id. Capt. 1, 2, 34:

    ecquid beo te?

    does that gladden thee? Ter. Eun. 2, 2, 47.—Hence, in colloq. lang. beas or beasti, that delights me, I am rejoiced at that, Plaut. As. 2, 2, 66; Ter. And. 1, 1, 79.—
    II.
    Aliquem aliquā re, to make happy, reward with, enrich:

    caelo Musa beat,

    Hor. C. 4, 8, 29:

    seu te... bearis Interiore notā Falerni,

    id. ib. 2, 3, 7:

    ne dominus Munere te parvo beet,

    id. Ep. 1, 18, 75:

    Latium beabit divite linguā,

    id. ib. 2, 2, 121.—Hence, bĕātus, a, um, P. a.
    A.
    Happy, prosperous, blessed, fortunate (very freq. in prose and poetry; cf.:

    felix, fortunatus): neque ulla alia huic verbo, cum beatum dicimus, subjecta notio est, nisi, secretis malis omnibus, cumulata bonorum complexio,

    Cic. Tusc. 5, 10, 29:

    hic tyrannus ipse judicavit quam esset beatus,

    id. ib. 5, 20, 61:

    qui beatus est, non intellego, quid requirat, ut sit beatior: si est enim quod desit, ne beatus quidem est,

    id. ib. 5, 8, 23:

    beatus, ni unum hoc desit,

    Ter. Phorm. 1, 3, 18; Afran. ap. Non. p. 517, 17:

    beatus ille, qui procul negotiis, etc.,

    Hor. Epod. 2, 1:

    nihil est ab omni Parte beatum,

    id. C. 2, 16, 28:

    beatissima vita,

    Cic. Tusc. 5, 8, 23.—
    2.
    Transf.:

    satisne videtur declarasse Dionysius nihil ei esse beatum, cui, etc.,

    a cause of happiness, Cic. Tusc. 5, 21, 62.—
    3.
    Subst.
    (α).
    bĕāti, ōrum, m., the happy, fortunate persons:

    istam oscitantem sapientiam Scaevolarum et ceterorum beatorum concedamus,

    Cic. de Or. 2, 33, 144:

    Phraaten numero beatorum Eximit Virtus,

    Hor. C. 2, 2, 18.—
    (β).
    bĕātum, i, n. ( = beatitas, beatitudo, q. v.), happiness, blessedness:

    in quā sit ipsum etiam beatum,

    Cic. Fin. 5, 28, 84:

    ex bonis, quae sola honesta sunt, efficiendum est beatum,

    id. Tusc. 5, 15, 45.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of outward prosperity, opulent, wealthy, rich, in good circumstances:

    Dionysius tyrannus fuit opulentissumae et beatissumae civitatis (sc. Syracusarum),

    Cic. N.D. 3, 33, 81:

    res omnes quibus abundant ii, qui beati putantur,

    id. ib. 2, 37, 95; Plaut. Curc. 3, 1:

    ut eorum ornatus... hominis non beatissimi suspicionem prae, beret,

    Nep. Ages. 8, 2; Hor. C. 2, 4, 13; 2, 18, 14; 3, 7, 3; 3, 16, 32; 3, 29, 11; id. S. 2-8, 1; id. Epod. 16, 41; Ov. Am. 1, 15, 34.— As subst.: bĕāti, ōrum, m., the rich:

    noli nobilibus, noli conferre beatis,

    Prop. 2, 9, 33.—
    b.
    Poet., of inanimate things, rich, abundant, excellent, splendid, magnificent:

    gazae,

    Hor. C. 1, 29, 1:

    arces,

    id. ib. 2, 6, 21:

    Cyprus,

    id. ib. 3, 26, 9:

    copia,

    id. C.S. 59:

    rus,

    id. Ep. 1, 10, 14.—With abl., Hor. Ep. 2, 1, 139:

    nectar,

    Mart. 9, 12, 5; Cat. 68, 14: argentum felix omnique beatius auro, Ov P 2, 8, 5.— Trop.:

    ubertas,

    overflowing, Quint. 10, 1, 109:

    copia,

    id. 10, 1, 61:

    eventus,

    Tac. Dial. 9.—
    2.
    Late Lat., blessed, i. e. deceased, dead:

    quem cum beatum fuisse Sallustius respondisset, intellexit occisum,

    Amm. 25, 3, 21:

    beatae memoriae,

    of blessed memory, Hier. Ep. ad Marc. 24; cf.: si nobis, cum ex hac vitā emigraverimus, in beatorum insulis inmortale aevum, ut fabulae ferunt, degere liceret, Cic. ap. Aug. Trin. 14, 9 (Fragm. Hortens. 40 B. and K.).—
    3.
    Beatissimus, in late Lat., a title of the higher clergy, Cod. 1, 4, 13; Auct. Collat. 9, 6; Novell. 123, 3 al. —Hence, adv.: bĕātē, happily, Cat. 14, 10:

    vivere,

    Cic. Ac. 1, 9, 33; id. Div. 2, 1, 2; id. Tusc. 2, 12, 29; id. Fin. 2, 27, 86; id. Par 1, 3, 15.— Comp., Sen. Ep. 92, 24.— Sup., Sen. Cons. Helv. 9, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > beo

  • 52 cognitio

    cognĭtĭo, ōnis, f. [cognosco].
    I.
    In gen., a becoming acquainted with, learning to know, acquiring knowledge, knowledge as a consequence of perception or of the exercise of our mental powers, knowing, acquaintance, cognition (in good prose; esp. freq. in Cic. and Quint.).
    A.
    Abstr.:

    cognitio contemplatioque naturae,

    Cic. Off. 1, 43, 153:

    rerum occultarum,

    id. ib. 1, 4, 13:

    rerum,

    id. Fin. 3, 5, 17:

    animi,

    id. Tusc. 1, 29, 71:

    deorum,

    id. N. D. 2, 56, 140:

    urbis,

    id. Imp. Pomp. 14, 40:

    in studiis sententiae cognitionisque versabitur,

    id. Off. 1, 6, 19; cf. id. ib. 1, 44, 158; id. Fin. 5, 12, 34:

    illi, quorum studia vitaque omnis in rerum cognitione versata est,

    id. Off. 1, 44, 155; cf. id. ib. §

    157: quorum ego copiam magnitudinem cognitionis atque artis non contemno,

    culture, id. de Or. 1, 51, 219; Quint. 1, 10, 10; 12, 11, 17 al.:

    omnia, quae cognitione digna sunt,

    Cic. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5:

    cognitione atque hospitio dignus,

    id. Arch. 3, 5; id. Fin. 3, 11, 37; cf. Quint. 10, 1, 90:

    cognitio et aestimatio rerum,

    id. 2, 18, 1; 4, 2, 40.—
    B.
    Concr.
    1.
    ( = notio, katalêpsis.) A conception, notion, idea:

    intellegi necesse est esse deos, quoniam insitas eorum vel potius innatas cognitiones habemus,

    Cic. N. D. 1, 17, 44; 1, 14, 36; id. Fin. 2, 5, 16 Madv.; 3, 5, 17.—
    2.
    Knowledge, a branch of learning (late Lat.):

    studiosus cognitionum omnium princeps,

    Amm. 21, 1, 7: 25, 4, 7.—
    II.
    Specif., a legal t. t., a judicial examination, inquiry, cognizance, trial (very freq.):

    ne quod judicium, neve ipsius cognitio illo absente de existimatione ejus constitueretur,

    Cic. Verr. 2, 2, 25, § 60:

    lex earum rerum consulibus cognitionem dedit,

    id. Att. 16, 16, C, 11; cf. id. ib. §

    12: captorum agrorum,

    id. Agr. 2, 22, 60; so,

    principum et senatūs,

    Quint. 3, 10, 1; 7, 2, 20:

    patrum,

    Tac. A. 1, 75:

    magistratuum,

    Suet. Claud. 12:

    praetoria,

    Quint. 3, 6, 70:

    rerum capitalium,

    Liv. 1, 49, 4:

    falsi testamenti,

    Suet. Claud. 9:

    caedis,

    id. Rhet. 6:

    vacantium militiae munere,

    Liv. 4, 26, 12:

    de Christianis,

    Plin. Ep. 10, 97:

    de famosis libellis,

    Tac. A. 1, 72:

    de ejusmodi criminibus ac reis,

    Suet. Tib. 28:

    de Votieno Montano,

    Tac. A. 4, 42:

    inter patrem et filium,

    Liv. 1, 50, 9:

    dies cognitionis,

    the day of trial, Cic. Brut. 32, 87.—
    III.
    In Terence twice for agnitio, recognition, discovery (cf. cognosco), Ter. Hec. 5, 3, 33; id. Eun. 5, 3, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > cognitio

  • 53 conformatio

    conformātĭo, ōnis, f. [id.], a symmetrical forming or fashioning, conformation, shape, form (freq. in the philos. and rhet. writings of Cic.; elsewhere rare).
    I.
    Prop.:

    lineamentorum,

    Cic. N. D. 1, 18, 47:

    qualis sit (animus) in ipso corpore, quae conformatio, quae magnitudo, qui locus,

    id. Tusc. 1, 22, 50:

    membrorum,

    id. N. D. 2, 33, 85:

    quaedam et figura totius oris et corporis,

    id. de Or. 1, 25, 114:

    theatri,

    Vitr. 5, 6.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    vocis,

    expression of voice, Cic. de Or. 1, 5, 18:

    verborum,

    arrangement, id. ib. 1, 33, 151:

    verborum et sententiarum,

    id. ib. 3, 52, 201:

    conformatio et moderatio continentiae et temperantiae,

    conformation, id. Off. 3, 25, 96:

    animi, i. q. notio,

    an idea, notion, conception, id. N. D. 1, 38, 105.—Also without animi, Cic. de Or. 2, 87, 357; id. Top. 5, 27.—
    B.
    Esp., in rhet., a figure of speech, Cic. Brut. 37, 140; Quint. 9, 1, 4; 9, 2, 1.—
    2.
    In later rhett. esp., a prosopopœia, Auct. Her. 4, 53, 66; Prisc. p. 1340 P.

    Lewis & Short latin dictionary > conformatio

  • 54 differentia

    diffĕrentĭa, ae, f. [differo], a difference, diversity (cf.: discrepantia, distantia, discrimen, diversitas, variatio—good prose, esp. freq. in Quint.).
    (α).
    With gen.:

    honesti et decori,

    Cic. Off. 1, 27, 94:

    naturarum,

    id. ib. 1, 31, 112:

    morum,

    Petr. 84, 1:

    personarum, locorum temporumque,

    Quint. 12, 10, 70:

    nostri Graecique sermonis,

    id. 9, 4, 146 et saep.—In plur.:

    Graeci sermonis,

    Quint. 11, 2, 50.—
    (β).
    With in:

    quanta differentia est in principiis naturalibus,

    Cic. Fin. 5, 7, 19; Quint. 3, 7, 25; 3, 8, 37; 7, 2, 48 et saep.—
    (γ).
    Absol.:

    ut facies infinitam habet differentiam,

    Quint. 11, 3, 18; so id. 9, 4, 45.—
    II.
    Esp. a species:

    genus est notio ad pluris differentias pertinens,

    Cic. Top. 7, 31; cf.:

    definitionem omnem ex genere et differentia consistere,

    Gell. 4, 1, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > differentia

  • 55 genus

    1.
    gĕnus, ĕris, n. [= genos, root GEN, gigno, gens], birth, descent, origin; and concr., a race, stock, etc. (cf.: familia, gens, stirps).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: bono genere gnati, Cato ap. Gell. 10, 3, 17; cf.:

    ii, qui nobili genere nati sunt,

    Cic. Verr. 2, 5, 70, § 180:

    amplissimo genere natus,

    Caes. B. G. 4, 12, 4:

    genere regio natus,

    Cic. Rep. 1, 33:

    C. Laelius, cum ei quidam malo genere natus diceret, indignum esse suis majoribus, at hercule, inquit, tu tuis dignus,

    id. de Or. 2, 71, 286:

    genere et nobilitate et pecunia sui municipii facile primus,

    id. Rosc. Am. 6, 15:

    esse genere divino,

    id. Rep. 2, 2:

    contempsisti L. Murenae genus, extulisti tuum,

    id. Mur. 7, 15:

    hic sacra, hic genus, hic majorum multa vestigia,

    id. Leg. 2, 1, 3; cf. id. Brut. 58, 212; id. Rep. 1, 18:

    adulescens, cujus spei nihil praeter genus patricium deesset,

    Liv. 6, 34, 11:

    in famam generis ac familiae,

    Quint. 3, 11, 12; 5, 10, 24:

    genus Lentulorum,

    id. 6, 3, 67:

    Atys, genus unde Atii duxere Latini,

    Verg. A. 5, 568:

    fortuna non mutat genus,

    Hor. Epod. 4, 6:

    virginem plebei generis petiere juvenes, alter virgini genere par, alter, etc.,

    Liv. 4, 9, 4:

    qui sibi falsum nomen imposuerit, genus parentesve finxerit, etc.,

    Plaut. Sent. 5, 25, 11.— Plur.:

    summis gnati generibus,

    Plaut. Most. 5, 2, 20.—
    B.
    In partic., birth, for high or noble birth (mostly poet.):

    cum certi propter divitias aut genus aut aliquas opes rem publicam tenent, est factio,

    Cic. Rep. 3, 14: pol mihi fortuna magis nunc defit quam genus, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 394 Vahl.):

    et genus et virtus, nisi cum re vilior alga est,

    Hor. S. 2, 5, 8; cf.:

    et genus et formam regina pecunia donat,

    id. Ep. 1, 6, 37:

    non, Torquate, genus, non te facundia, non te Restituet pietas,

    id. C. 4, 7, 23:

    jactes et genus et nomen inutile,

    id. ib. 1, 14, 13; cf.:

    cui genus et quondam nomen natique fuissent,

    Verg. A. 5, 621:

    nunc jam nobis patribus vobisque plebei promiscuus consulatus patet, nec generis, ut ante, sed virtutis est praemium,

    Liv. 7, 32, 14; cf. id. 4, 4, 7.
    II.
    Transf.
    A.
    Like gens and stirps, a descendant, offspring, child; and collect., descendants, posterity, race ( poet.): neve tu umquam in gremium extollas liberorum ex te genus, Enn. ap. Cic. Or. 46, 155 (Trag. v. 347 Vahl.):

    credo equidem, genus esse deorum,

    Verg. A. 4, 12:

    Uraniae genus, Hymen,

    i. e. her son, Cat. 61, 2:

    audax Iapeti,

    i. e. his son Prometheus, Hor. C. 1, 3, 27:

    Jovis,

    i. e. Perseus, Ov. M. 4, 609; cf. also Prop. 2, 2, 9; Hor. C. 2, 14, 18:

    genus Adrasti,

    i. e. Diomede, grandson of Adrastus, Ov. F. 6, 433;

    so of a grandson,

    id. M. 2, 743; cf.

    nepotum,

    Hor. C. 3, 17, 4:

    Tantali genus,

    id. ib. 2, 18, 37:

    Danai,

    id. ib. 2, 14, 18:

    Messi clarum genus Osci,

    id. S. 1, 5, 54:

    ab alto Demissum genus Aenea,

    i. e. Octavianus, as the adopted son of Julius Cœsar, id. ib. 2, 5, 63:

    sive neglectum genus et nepotes Respicis auctor,

    i. e. the Romans, id. C. 1, 2, 35; cf. ib. 3, 6, 18:

    regium genus,

    id. ib. 2, 4, 15. —
    B.
    Of an assemblage of objects (persons, animals, plants, inanimate or abstract things) which are related or belong together in consequence of a resemblance in natural qualities; a race, stock, class, sort, species, kind (in this signif. most freq. in all periods and kinds of writing).
    1.
    In gen.
    a.
    Of living things: ne genus humanum temporis longinquitate occideret, propter hoc marem cum femina esse coniunctum, Cic. ap. Col. 12, 1 (Fragm. Cic. 1, 5 Baiter):

    quod ex infinita societate generis humani ita contracta res est, etc.,

    of the human race, Cic. Lael. 5, 20; cf. id. Rep. 1, 2 fin.:

    o deorum quicquid in caelo regit Terras et humanum genus,

    Hor. Epod. 5, 2;

    for which: consulere generi hominum,

    Cic. Rep. 3, 12; cf.:

    cum omni hominum genere,

    id. ib. 2, 26; Hor. Ep. 2, 1, 7:

    solivagum genus,

    Cic. Rep. 1, 25: potens vir cum inter sui corporis homines tum etiam ad plebem, quod haudquaquam inter id genus contemptor ejus habebatur, i. e. among the Plebeians, Liv. 6, 34, 5: Graium genus, the Grecian race, Enn. ap. Prob. ad Verg. E. 6, 31 (Ann. v. 149 Vahl.):

    virtus est propria Romani generis atque seminis,

    Cic. Phil. 4, 5, 13; cf. id. Ac. 2, 27, 86:

    Ubii, paulo quam sunt ejusdem generis et ceteris humaniores,

    Caes. B. G. 4, 3, 3; cf.

    also: impellit alios (Aeduos) iracundia et temeritas, quae maxime illi hominum generi est innata,

    race of men, id. ib. 7, 42, 2; so, like gens, of nations, peoples, tribes: ferox, Sall. Fragm. ap. Arus. Mess. s. v. insolens, p. 241 Lind. (Hist. 1, 14 Gerl.); Liv. 34, 7, 6:

    implacidum (Genauni),

    Hor. C. 4, 14, 10:

    durum ac velox (Ligures),

    Flor. 2, 3, 4:

    omne in paludes diffugerat,

    id. 3, 10, 14:

    Graecorum,

    Cic. Fl. 4, 9:

    Numidarum,

    Liv. 30, 12, 18:

    genus omne nomenque Macedonum,

    id. 13, 44, 6; Nep. Reg. 2:

    Italici generis multi mortales,

    Sall. J. 47, 1:

    Illyriorum,

    Liv. 27, 32, 4; 27, 48, 10; 42, 47 fin.:

    Scytharum,

    Just. 2, 3, 16; Tac. H. 2, 4; Suet. Ner. 37; Vell. 2, 118, 1.—In plur.:

    conventus is, qui ex variis generibus constaret,

    Caes. B. C. 2, 36, 1:

    olim isti fuit generi quondam quaestus apud saeclum prius... est genus hominum, qui se primos esse omnium rerum volunt,

    class of men, profession, Ter. Eun. 2, 2, 15 and 17:

    firmi et stabiles et constantes (amici), cujus generis est magna penuria,

    Cic. Lael. 17, 62:

    saepius genus ejus hominis (sc. procuratoris rei publicae) erit in reliqua nobis oratione tractandum,

    id. Rep. 2, 29 fin.; cf.:

    genus aliud tyrannorum,

    id. ib. 1, 44:

    judicum genus et forma,

    id. Phil. 5, 5, 13:

    istius generis asoti,

    id. Fin. 2, 8, 23; cf.:

    omnium ejus generis poëtarum haud dubie proximus,

    Quint. 10, 1, 85:

    liberrimum hominum,

    id. 10, 12, 2, § 22:

    irritabile vatum,

    Hor. Ep. 2, 2, 102:

    hoc omne (ambubajarum, etc.),

    id. S. 1, 2, 2:

    hominum virile, muliebre,

    Cic. Inv. 1, 24, 35:

    equidem fabulam et fictam rem ducebam esse, virorum omne genus in aliqua insula conjuratione muliebri ab stirpe sublatum esse,

    Liv. 34, 2, 3:

    cedat consulari generi praetorium,

    Cic. Planc. 6, 15:

    ad militare genus = ad milites,

    Liv. 24, 32, 2:

    alia militaris generis turba,

    id. 44, 45, 13:

    castellani, agreste genus,

    id. 34, 27, 9 Weissenb. ad loc.— Sing. with plur. predicate:

    Ministrantibus sibi omni genere turpium personarum,

    Capitol. Ver. 4.—In plur.:

    eorum hominum... genera sunt duo,

    Caes. B. G. 6, 13, 1:

    tria auditorum,

    Quint. 3, 4, 6.— Repeated in the relative-clause:

    duo genera semper in hac civitate fuerunt... quibus ex generibus,

    Cic. Sest. 45, 96.—In the acc., of description (v. Roby's Gram. 2, p. 42 sq.):

    quot et quod genus pastores habendi,

    of what kind, Varr. R. R. 2, 10, 1:

    quod genus ii sunt, etc.,

    Auct. Her. 2, 30, 48; cf. in the foll.—
    (β).
    Of animals, plants, etc.: genus altivolantum, the race of birds, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 84 Vahl.); cf.: genu' pennis condecoratum, id. Fragm. ap. Varr. L. L. 5, § 59:

    lanigerum, id. Fragm. ap. Paul. ex Fest. s. v. Cyprio, p. 59 Müll.: squamigerum,

    Lucr. 1, 162; cf.

    piscium,

    Hor. C. 1, 2, 9:

    silvestre,

    Lucr. 5, 1411:

    omne ferarum,

    id. 5, 1338:

    acre leonum,

    id. 5, 862:

    malefici generis plurima animalia,

    Sall. J. 17, 6:

    diversum confusa genus panthera camelo,

    Hor. Ep. 2, 1, 195:

    animantūm propagare genus,

    to propagate the race, Lucr. 1, 195:

    ad genus faciendum,

    Just. 2, 9 fin.:

    juxta genus suum,

    Vulg. Gen. 1, 11 saep.— Plur.:

    quae vero et quam varia genera bestiarum vel cicurum vel ferarum!

    Cic. N. D. 2, 39, 99:

    piscium genera,

    Quint. 5, 10, 21.—In the acc., of description:

    porticus avibus omne genus oppletae,

    Varr. R. R. 3, 5, 11:

    pascuntur omne genus objecto frumento,

    id. ib. 3, 6:

    boves et id genus pecua,

    App. M. 2, p. 115, 4; id. Flor. p. 37. —
    b.
    Of inanim. and abstr. things, kind, sort, description, class, order, character:

    genus ullum materiaï,

    Lucr. 2, 304:

    cum is (sol) quoque efficiat, ut omnia floreant et in suo quaeque genere pubescant,

    Cic. N. D. 2, 15, 41:

    naves omni genere armorum ornatissimae,

    Caes. B. G. 3, 14, 2:

    cibi genus,

    id. ib. 4, 1, 9:

    cum omni genere commeatus,

    Liv. 30, 36, 2:

    frugum,

    id. 38, 15, 9:

    hoc sphaerae genus,

    Cic. Rep. 1, 14:

    hoc triplex rerum publicarum genus,

    id. ib. 2, 23:

    regale civitatis,

    id. ib.; cf.:

    totum regiae civitatis,

    id. ib. 2, 29:

    novum imperii,

    id. ib. 2, 32:

    ipsum istud genus orationis exspecto,

    id. ib. 1, 24 fin.; cf.: dulce orationis, id. Or. 13, 42:

    qua re esset hoc bellum genere ipso necessarium,

    id. de Imp. Pomp. 10, 27; cf.:

    genus hoc erat pugnae, quo, etc.,

    Caes. B. G. 1, 48, 4:

    potestas annua (consulum) genere ipso ac jure regia,

    Cic. Rep. 2, 32:

    genus vitae... genus aetatis,

    id. Off. 1, 32, 117:

    optimum emendandi,

    Quint. 10, 4, 2:

    dicendi,

    Cic. Off. 1, 1, 3; Quint. 8, 3, 56; 12, 10, 69:

    simplex rectumque loquendi,

    id. 9, 3, 3:

    omnis generis tormenta,

    Liv. 32, 16, 10:

    praeda ingens omnis generis,

    id. 27, 5, 9; so,

    omnis generis, with tela,

    id. 38, 26, 4;

    with naves,

    id. 34, 8, 5;

    with eloquentia,

    id. 39, 40, 7, etc.—Repeated in the relative-clause:

    erat haec (ratio) ex eodem genere, quod ego maxime genus ex sociorum litteris reperire cupiebam,

    Cic. Verr. 2, 2, 74, § 183.—In plur.:

    Caesar haec genera munitionis instituit,

    Caes. B. G. 7, 72, 1:

    disserere de generibus et de rationibus civitatum,

    Cic. Rep. 2, 11; cf. id. ib. 1, 26;

    28: genera juris institutorum, morum consuetudinumque describere,

    id. ib. 3, 10:

    genera furandi,

    id. Verr. 2, 2, 7, § 18.—In the acc., of description: omne, hoc, id, quod genus, for omnis, ejus, hujus, cujus generis, of every, of this, of which kind:

    sub urbe hortum omne genus, coronamenta omne genus,

    Cato, R. R. 8, 2; Varr. R. R. 1, 29, 1:

    omne genus simulacra feruntur,

    Lucr. 4, 735:

    si hoc genus rebus non proficitur,

    Varr. R. R. 2, 1, 23; id. L. L. 9, § 110 Müll.; Lucr. 6, 917 and Hor. S. 2, 6, 44:

    in id genus verbis,

    Varr. L. L. 10, § 79; 8, 7, 108, § 17:

    in id genus libris,

    Gell. 3, 8, 1:

    scis me ante orationes aut aliquid id genus solitum scribere,

    Cic. Att. 13, 12, 3:

    vitanda sunt illa, quae propinqua videntur: quod genus, fidentiae contrarium est diffidentia, etc.,

    for example, id. Inv. 2, 54, 165; so ib. 2, 52, 157; 2, 54, 162; 2, 57, 172; Lucr. 4, 271; 6, 1058:

    lege jus est id quod populi jussu sanctum est, quod genus: ut in jus eas cum voceris,

    Auct. Her. 2, 13, 19; cf.

    ib. sqq.— In gen.: i. q. res or aliquid: ut in omni genere hujus populi (Graeci) consuetudinem videretur imitatus,

    in all respects, in everything, Cic. Rep. 2, 20; cf.:

    innumerabiles res sunt, in quibus te quotidie in omni genere desiderem,

    id. Q. Fr. 2, 2 fin.:

    incredibile est, quam me in omni genere delectarit,

    id. Att. 16, 5, 2:

    medici assiduitas et tota domus in omni genere diligens,

    id. ib. 12, 33, 2;

    7, 1, 2: qui in aliquo genere aut inconcinnus aut multus est, is ineptus dicitur,

    in any respect whatever, id. de Or. 2, 4, 17:

    qua de re et de hoc genere toto pauca cognosce,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 4.—Adverb.: in genus, in general, generally:

    sermones in genus communes,

    Gell. 4, 1 fin.
    2.
    In partic.
    a.
    In philos. lang., opp. partes, and comprising them within itself, a general term, logical genus:

    genus est id, quod sui similes communione quadam, specie autem differentes, duas aut plures complectitur partes,

    Cic. de Or. 1, 42, 189; cf.: genus est, quod plures partes amplectitur, ut animal;

    pars est, quae subest generi, ut equus. Sed saepe eadem res alii genus, alii pars est: nam homo animalis pars est, Thebani aut Trojani genus,

    id. de Inv. 1, 22, 32: genus est, quod partes aliquas amplectitur, ut cupiditas;

    pars est, quae subest generi, ut cupiditati amor, avaritia,

    id. ib. 1, 28, 42; cf.

    also: genus est notio ad plures differentias pertinens,

    id. Top. 7, 31:

    nec vero sine philosophorum disciplina genus et speciem cujusque rei cernere neque eam definiendo explicare nec tribuere in partes possumus, etc.,

    id. Or. 4, 16; cf. ib. 33, 117:

    formae dicendi specie dispares, genere laudabiles,

    id. de Or. 3, 9, 34:

    perturbationes sunt genere quatuor, partibus plures,

    id. Tusc. 3, 11, 24; cf. ib. 5, 25, 71:

    et conjuncta quaeremus, et genera et partes generibus subjectas, et similitudines, etc.,

    id. de Or. 2, 39, 166;

    opp. species and pars,

    Varr. R. R. 3, 3, 3.—
    b.
    In gram., gender: transversi sunt (ordines) qui ab recto casu obliqui declinantur, ut albus, albi, albo;

    directi sunt, qui ab recto casu in rectos declinantur, ut albus, alba, album. Transversorum ordinum partes appellantur casus, directorum genera: utrisque inter se implicatis forma,

    Varr. L. L. 10, § 22 Müll.:

    quod ad verborum temporalium rationem attinet, cum partes sint quatuor: temporum, personarum, generum, divisionum, etc.,

    ib. 9, § 95:

    in nominibus tria genera,

    Quint. 1, 4, 23:

    barbarismum fieri per numeros aut genera,

    id. 1, 5, [p. 811] 16;

    9, 3, 6: in verbis quoque quis est adeo imperitus, ut ignoret genera et qualitates, etc.,

    id. 1, 4, 27.
    2.
    gĕnus, ūs, v. genu.

    Lewis & Short latin dictionary > genus

  • 56 insero

    1.
    in-sĕro, sēvi, sĭtum, 3, v. a. [in-, 1. sero], to sow or plant in; to ingraft (class.).
    I.
    Lit.:

    frumentum,

    Col. 5, 7, 3:

    pirum bonam in pirum silvaticam,

    to ingraft, graft, Varr. R. R. 1, 40, 5:

    vitem,

    Col. Arb. 8, 2:

    fissā modo cortice virgam Inserit,

    Ov. M. 14, 631; Hor. Epod. 2, 12:

    inseritur et nucis arbutus horrida fetu,

    Verg. G. 2, 69 Forbig. ad loc.; so,

    cum Vergilius insitam nucibus arbutum dicat,

    Plin. 15, 15, 17, § 57. —
    II.
    Trop., to implant:

    num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura,

    Hor. S. 1, 3, 35:

    remedia herbis invisis,

    Plin. 22, 6, 7, § 15:

    animos corporibus,

    to unite, Cic. Univ. 12, 38.—Hence, insĭtus, a, um, P.a., ingrafted, grafted.
    A.
    Lit.:

    arbor,

    Col. Arb. 20, 2:

    mala,

    Verg. G. 2, 33.—
    2.
    Transf., of animals:

    discordantem utero suo generis alieni stirpem insitam recipere,

    a hybrid, Col. 6, 36, 2.— Subst.: insĭtum, i, n., a graft, scion, Col. 5, 11, 8.—
    III.
    Trop., implanted by nature, inborn, innate, natural:

    O generosam stirpem et tamquam in unam arborem plura genera, sic in istam domum multorum insitam atque illigatam sapientiam,

    Cic. Brut. 58, 213: reliqua est ea causa, quae non jam recepta, sed innata;

    neque delata ad me, sed in animo sensuque meo penitus affixa atque insita est,

    id. Verr. 2, 5, 53, § 139:

    Deorum cognitiones,

    id. N. D. 1, 17, 44:

    tam penitus insita opinio,

    id. Clu. 1, 4:

    notio quasi naturalis atque insita in animis nostris,

    id. Fin. 1, 9, 31:

    menti cognitionis amor,

    id. ib. 4, 7, 18:

    hoc naturā est insitum, ut,

    id. Sull. 30, 83:

    feritas,

    Liv. 34, 20, 2.— In gen., taken in, incorporated, admitted, adopted:

    ex deserto Gavii horreo in Calatinos Atilios insitus,

    Cic. Sest. 33, 72:

    insitus et adoptivus,

    Tac. A. 13, 14.
    2.
    in-sĕro, sĕrŭi, sertum, 3, v. a. [in-, 2. sero], to put, bring, or introduce into, to insert (class.); constr. with in and acc., or with dat.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    collum in laqueum,

    Cic. Verr. 2, 4, 17, § 37; id. de Or. 2, 39, 162:

    oculos in pectora,

    Ov. M. 2, 94:

    caput in tentoria,

    Liv. 8, 36, 6:

    gemmas aureis soleis,

    Curt. 9, 1, 29:

    falces longuriis,

    Caes. B. G. 3, 14:

    subtegmen radiis,

    Ov. M. 6, 56:

    in avium nidis aliquid,

    Plin. 24, 19, 113, § 174.—
    B.
    In partic., to ingraft: quidquid inserueris, vimine diligenter ligato, Col. Arb. 8, 2:

    surculus insertus,

    id. ib. 3.—
    II.
    Trop., to bring into, introduce, to mix or mingle with:

    amputanda plura sunt illi aetati, quam inserenda,

    Cic. Cael. 31, 76:

    jus est, quod non opinio genuit, sed quaedam innata vis inseruit,

    id. Inv. 2, 53, 161:

    historiae jocos,

    Ov. Tr. 2, 444:

    querelas,

    Tac. H. 1, 23:

    adeo minimis etiam rebus prava religio inserit Deos,

    Liv. 27, 23, 2:

    contiones directas operi suo,

    Just. 38, 3:

    tantae rerum magnitudini hoc inserere,

    Vell. 2, 107, 1:

    haec libello,

    Suet. Dom. 18: manus, to set one ' s hands to, Luc. 8, 552:

    liberos sceleri,

    to draw into, involve in crime, Sen. Thyest. 322:

    nomina alienae gentis Aeacidis,

    Ov. M. 13, 33; cf.:

    ignobilitatem suam magnis nominibus,

    Tac. A. 6, 2: se, to mingle with, join, engage in:

    inserentibus se centurionibus,

    id. H. 2, 19:

    se turbae,

    Ov. A. A. 1, 605:

    se bellis civilibus,

    id. M. 3, 117: civium numero, to reckon or enroll among, Suet. Aug. 42:

    Liviorum familiae,

    id. Tib. 3:

    stellis et concilio Jovis,

    Hor. C. 3, 25, 6:

    aliquem vitae,

    i. e. to preserve alive, Stat. S. 5, 5, 72: nomen famae, to attach to fame, i. e. to render celebrated, Tac. Or. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > insero

  • 57 naturale

    nātūrālis, e, adj. [natura], natural, i. e.,
    I.
    By birth, one's own:

    naturalis pater, opp. to adoptive father,

    Cic. Phil. 3, 6, 15:

    in adoptionem dato redire in familiam liceat, si pater naturalis sine liberis decesserit,

    Quint. 3, 6, 96: filius ( = kata phusin uios), Liv. 42, 52:

    Pauli nepos,

    id. 44, 44; Suet. Tib. 52; Gai. Inst. 2, 137; 3, 31:

    qui in avi sui naturalis potestate est,

    Dig. 37, 8, 1, § 2; also, natural, illegitimate ( = nothus), Dig. 40, 5, 40; 36, 1, 80, § 2; Aug. Conf. 6, 12; Inscr. Grut. 945, 3.—
    II.
    Of or belonging to the nature of things, produced by or agreeable to nature, natural:

    naturale est alicui,

    it is natural to one, it is his innate quality, Plin. 11, 37. 54, §

    144: historia, id. praef. § 1: motus naturalis,

    Cic. Fin. 1, 6, 19:

    societas,

    id. Off. 1, 16, 50:

    lex,

    id. N. D. 1, 14, 36:

    notio naturalis atque insita in animis nostris,

    id. Fin. 1, 9, 31:

    naturalis, non fucatus nitor,

    id. Brut. 9, 36:

    bonum,

    id. Cael. 5, 11: dies, a natural day, i. e. from sunrise to sunset, opp. to the dies civilis, Censor. de Die Nat. 23;

    v. civilis: mors,

    a natural, not a violent death, Plin. 7, 53, 54, § 180 (for the class. mors necessaria, Cic. Mil. 7, 16):

    naturales exitus,

    the anus, Col. 6, 30, 8:

    naturalia desideria,

    the serual impulse, id. 6, 24, 2; 6, 27, 7: loca naturalia, the sexual parts of men and animals, Cels. 1, p. 11 Milligan.—As subst.: nātūrāle, is, n., the private parts:

    sanguinis pars per naturale descendit,

    Cels. 5, 26, 13; 7, 26, 1 al.—More freq. plur., nātūrālĭa, ĭum, n., in same sense, Cels. 4, 21 init.; 5, 20, 4; 6, 18, 2 al.; Col. 6, 27, 10; Just. 1, 4, 2.—
    III.
    Of or concerning nature, natural:

    naturales quaestiones,

    Cic. Part. 18, 64:

    historia, Plin. H. N. praef. § 1: philosophia,

    Isid. Orig. 2, 24, 12.—
    IV.
    Opp. to fictitious, natural, real:

    philosophi duos Joves fecerunt, unum naturalem, alterum fabulosum,

    Lact. 1, 11. —Hence, adv.: nātūrālĭter, naturally, conformably to nature, by nature:

    nec vero umquam animus hominis naturaliter divinat,

    Cic. Div. 1, 50, 113:

    alacritas naturaliter innata,

    Caes. B. C. 3, 92:

    inter naturaliter dissimillimos,

    Vell. 2, 60, 5; Plin. 11, 37, 47, § 130:

    profluere (urinam),

    Cels. 7, 26, 1; Hirt. B. Alex. 8:

    est aliquid in omni materiā naturaliter primum,

    Quint. 3, 8, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > naturale

  • 58 naturalia

    nātūrālis, e, adj. [natura], natural, i. e.,
    I.
    By birth, one's own:

    naturalis pater, opp. to adoptive father,

    Cic. Phil. 3, 6, 15:

    in adoptionem dato redire in familiam liceat, si pater naturalis sine liberis decesserit,

    Quint. 3, 6, 96: filius ( = kata phusin uios), Liv. 42, 52:

    Pauli nepos,

    id. 44, 44; Suet. Tib. 52; Gai. Inst. 2, 137; 3, 31:

    qui in avi sui naturalis potestate est,

    Dig. 37, 8, 1, § 2; also, natural, illegitimate ( = nothus), Dig. 40, 5, 40; 36, 1, 80, § 2; Aug. Conf. 6, 12; Inscr. Grut. 945, 3.—
    II.
    Of or belonging to the nature of things, produced by or agreeable to nature, natural:

    naturale est alicui,

    it is natural to one, it is his innate quality, Plin. 11, 37. 54, §

    144: historia, id. praef. § 1: motus naturalis,

    Cic. Fin. 1, 6, 19:

    societas,

    id. Off. 1, 16, 50:

    lex,

    id. N. D. 1, 14, 36:

    notio naturalis atque insita in animis nostris,

    id. Fin. 1, 9, 31:

    naturalis, non fucatus nitor,

    id. Brut. 9, 36:

    bonum,

    id. Cael. 5, 11: dies, a natural day, i. e. from sunrise to sunset, opp. to the dies civilis, Censor. de Die Nat. 23;

    v. civilis: mors,

    a natural, not a violent death, Plin. 7, 53, 54, § 180 (for the class. mors necessaria, Cic. Mil. 7, 16):

    naturales exitus,

    the anus, Col. 6, 30, 8:

    naturalia desideria,

    the serual impulse, id. 6, 24, 2; 6, 27, 7: loca naturalia, the sexual parts of men and animals, Cels. 1, p. 11 Milligan.—As subst.: nātūrāle, is, n., the private parts:

    sanguinis pars per naturale descendit,

    Cels. 5, 26, 13; 7, 26, 1 al.—More freq. plur., nātūrālĭa, ĭum, n., in same sense, Cels. 4, 21 init.; 5, 20, 4; 6, 18, 2 al.; Col. 6, 27, 10; Just. 1, 4, 2.—
    III.
    Of or concerning nature, natural:

    naturales quaestiones,

    Cic. Part. 18, 64:

    historia, Plin. H. N. praef. § 1: philosophia,

    Isid. Orig. 2, 24, 12.—
    IV.
    Opp. to fictitious, natural, real:

    philosophi duos Joves fecerunt, unum naturalem, alterum fabulosum,

    Lact. 1, 11. —Hence, adv.: nātūrālĭter, naturally, conformably to nature, by nature:

    nec vero umquam animus hominis naturaliter divinat,

    Cic. Div. 1, 50, 113:

    alacritas naturaliter innata,

    Caes. B. C. 3, 92:

    inter naturaliter dissimillimos,

    Vell. 2, 60, 5; Plin. 11, 37, 47, § 130:

    profluere (urinam),

    Cels. 7, 26, 1; Hirt. B. Alex. 8:

    est aliquid in omni materiā naturaliter primum,

    Quint. 3, 8, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > naturalia

  • 59 naturalis

    nātūrālis, e, adj. [natura], natural, i. e.,
    I.
    By birth, one's own:

    naturalis pater, opp. to adoptive father,

    Cic. Phil. 3, 6, 15:

    in adoptionem dato redire in familiam liceat, si pater naturalis sine liberis decesserit,

    Quint. 3, 6, 96: filius ( = kata phusin uios), Liv. 42, 52:

    Pauli nepos,

    id. 44, 44; Suet. Tib. 52; Gai. Inst. 2, 137; 3, 31:

    qui in avi sui naturalis potestate est,

    Dig. 37, 8, 1, § 2; also, natural, illegitimate ( = nothus), Dig. 40, 5, 40; 36, 1, 80, § 2; Aug. Conf. 6, 12; Inscr. Grut. 945, 3.—
    II.
    Of or belonging to the nature of things, produced by or agreeable to nature, natural:

    naturale est alicui,

    it is natural to one, it is his innate quality, Plin. 11, 37. 54, §

    144: historia, id. praef. § 1: motus naturalis,

    Cic. Fin. 1, 6, 19:

    societas,

    id. Off. 1, 16, 50:

    lex,

    id. N. D. 1, 14, 36:

    notio naturalis atque insita in animis nostris,

    id. Fin. 1, 9, 31:

    naturalis, non fucatus nitor,

    id. Brut. 9, 36:

    bonum,

    id. Cael. 5, 11: dies, a natural day, i. e. from sunrise to sunset, opp. to the dies civilis, Censor. de Die Nat. 23;

    v. civilis: mors,

    a natural, not a violent death, Plin. 7, 53, 54, § 180 (for the class. mors necessaria, Cic. Mil. 7, 16):

    naturales exitus,

    the anus, Col. 6, 30, 8:

    naturalia desideria,

    the serual impulse, id. 6, 24, 2; 6, 27, 7: loca naturalia, the sexual parts of men and animals, Cels. 1, p. 11 Milligan.—As subst.: nātūrāle, is, n., the private parts:

    sanguinis pars per naturale descendit,

    Cels. 5, 26, 13; 7, 26, 1 al.—More freq. plur., nātūrālĭa, ĭum, n., in same sense, Cels. 4, 21 init.; 5, 20, 4; 6, 18, 2 al.; Col. 6, 27, 10; Just. 1, 4, 2.—
    III.
    Of or concerning nature, natural:

    naturales quaestiones,

    Cic. Part. 18, 64:

    historia, Plin. H. N. praef. § 1: philosophia,

    Isid. Orig. 2, 24, 12.—
    IV.
    Opp. to fictitious, natural, real:

    philosophi duos Joves fecerunt, unum naturalem, alterum fabulosum,

    Lact. 1, 11. —Hence, adv.: nātūrālĭter, naturally, conformably to nature, by nature:

    nec vero umquam animus hominis naturaliter divinat,

    Cic. Div. 1, 50, 113:

    alacritas naturaliter innata,

    Caes. B. C. 3, 92:

    inter naturaliter dissimillimos,

    Vell. 2, 60, 5; Plin. 11, 37, 47, § 130:

    profluere (urinam),

    Cels. 7, 26, 1; Hirt. B. Alex. 8:

    est aliquid in omni materiā naturaliter primum,

    Quint. 3, 8, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > naturalis

  • 60 perceptio

    perceptĭo, ōnis, f. [percipio], a taking, receiving; a gathering in, collecting.
    I.
    Lit., Ambros. in Luc. 4, 15:

    frugum fruetuumque reliquorum,

    Cic. Off. 2, 3, 12:

    fructuum,

    Col. 1, 3, 2.—
    II.
    Trop., perception, comprehension (cf.:

    notio, cognitio): animi perceptiones,

    notions, ideas, Cic. Ac. 2, 7, 22: cognitio aut perceptio, aut si verbum e verbo volumus comprehensio, quam katalêpsin illi vocant, id. ib. 2, 6, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > perceptio

См. также в других словарях:

  • Notio —         (лат.). понятие. Философский энциклопедический словарь. М.: Советская энциклопедия. Гл. редакция: Л. Ф. Ильичёв, П. Н. Федосеев, С. М. Ковалёв, В. Г. Панов. 1983 …   Философская энциклопедия

  • Notio — Notio, lat., Begriff …   Herders Conversations-Lexikon

  • notio — index idea, notion Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • notio — notio·thau·mi·dae; …   English syllables

  • Notio — Coordenadas: 37°59′34″N 27°11′51″E / 37.9928, 27.1975 Notio (griego antiguo Νότιον, sur ) fue una antigua polis (ciudad) griega de la …   Wikipedia Español

  • Notio — No|tio, die; , ...ones, No|ti|on, die; , en [lat. notio (Gen. notionis) = das Kennenlernen; Kenntnis; Begriff, zu: notus, ↑Notiz] (Philos.): Begriff, Gedanke …   Universal-Lexikon

  • Notio — No|tio die; , ...iones [...ne:s] u. Notion die; , en <aus lat. notio »das Kennenlernen; Kenntnis; »Begriff« zu notus, Part. Perf. von noscere »kennenlernen, erkennen«> Begriff, Gedanke (Philos.) …   Das große Fremdwörterbuch

  • Notio Aigaio — Verwaltungsregion Südliche Ägäis Περιφέρεια Νότιου Αιγαίου …   Deutsch Wikipedia

  • Notio Steno Kerkyras — Sp Kèrkyros sąsiauris Ap Νότιο Στενό Κέρκυρας/Notio Steno Kerkyras L Jonijos j., V Graikija …   Pasaulio vietovardžiai. Internetinė duomenų bazė

  • Notio Aigaio — Sp Pietų Egėjas Ap Νότιο Αίγαίο/Notio Aigaio L Graikijos adm. sritis …   Pasaulio vietovardžiai. Internetinė duomenų bazė

  • Notio Evvoikos Kolpos — Sp Pietų Eubòjos įlanka Ap Νότιο Ευβοικός Κόλπος/Notio Evvoikos Kolpos L Egėjo j., Graikija …   Pasaulio vietovardžiai. Internetinė duomenų bazė

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»