Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

mente+captus

  • 1 mente captus

    mente captus (лат.) несообрази́тельный, недога́дливый; невменя́емый

    Allgemeines Lexikon > mente captus

  • 2 mente captus

    лат. несообразительный, недогадливый; невменяемый

    БНРС > mente captus

  • 3 captus

    Allgemeines Lexikon > captus

  • 4 captus

    [st1]1 [-] captus, a, um: part. passé de capio. - [abcl][b]a - pris, saisi, conquis, enlevé. - [abcl]b - pris, choisi. - [abcl]c - privé de l'usage d'un sens ou de la raison, paralysé, enchaîné, qui n'est pas maître de soi. - [abcl]d - touché, séduit, charmé, trompé.[/b] [st1]2 [-] captŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de prendre, prise, acquisition. - [abcl]b - capacité (physique ou intellectuelle), portée de l'intelligence. - [abcl]c - condition, état.[/b]    - ut est captus Germanorum, Caes. BG. 4, 3, 3: autant qu'il est possible chez les Germains.    - Graeci homines, non satis animosi, prudentes, ut est captus hominum, satis, hostem aspicere non possunt, eidem morbos toleranter atque humane ferunt, Cic. Tusc. 2, 65: les Grecs, qui ne sont pas assez courageux, mais qui sont assez avisés - autant qu'il est possible pour des hommes - ne sont pas capables de regarder l'ennemi en face et pourtant supportent la maladie avec patience et résignation.    - pro captu rerum, Amm.: suivant l'état des choses.
    * * *
    [st1]1 [-] captus, a, um: part. passé de capio. - [abcl][b]a - pris, saisi, conquis, enlevé. - [abcl]b - pris, choisi. - [abcl]c - privé de l'usage d'un sens ou de la raison, paralysé, enchaîné, qui n'est pas maître de soi. - [abcl]d - touché, séduit, charmé, trompé.[/b] [st1]2 [-] captŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de prendre, prise, acquisition. - [abcl]b - capacité (physique ou intellectuelle), portée de l'intelligence. - [abcl]c - condition, état.[/b]    - ut est captus Germanorum, Caes. BG. 4, 3, 3: autant qu'il est possible chez les Germains.    - Graeci homines, non satis animosi, prudentes, ut est captus hominum, satis, hostem aspicere non possunt, eidem morbos toleranter atque humane ferunt, Cic. Tusc. 2, 65: les Grecs, qui ne sont pas assez courageux, mais qui sont assez avisés - autant qu'il est possible pour des hommes - ne sont pas capables de regarder l'ennemi en face et pourtant supportent la maladie avec patience et résignation.    - pro captu rerum, Amm.: suivant l'état des choses.
    * * *
        Captus, Participium. Cic. Prins.
    \
        Capti conatus frustra. Liu. Peines perdues.
    \
        Mentes captae. Ouid. Coeurs esprins d'amour.
    \
        Pectus captum. Ouid. Prins, ou Esprins d'amour.
    \
        Captus est: Subaudi, amore. Terent. Il est prins et ravi d'amour.
    \
        Auro captus. Horat. Affriandé, Abusé.
    \
        Carmine captus. Virgil. Delecté, Attraict.
    \
        Captus dulcedine pecuniae. Matius ad Ciceronem. Abusé.
    \
        Dulcedine vocis captus. Ouid. Amiellé.
    \
        Forma capta viri. Ouid. Abusee et ravie par la beaulté, etc.
    \
        Verbis capta puella. Ouid. Trompee et abusee de parolles.
    \
        Captus et fraudatus. Cic. Trompé et deceu.
    \
        Auribus et oculis captus. Ci. Sourd et aveugle. Qui n'oit ne ne voit goutte.
    \
        Corde captus amans. Plaut. Insensé.
    \
        Membris captus. Cic. Entreprins, Qui ne se peult aider de ses membres, Perclu.
    \
        Mente captus. Cic. Fol, Insensé, Qui court les rues.
    \
        Captus, huius captus, m. g. Terent. La capacité et portee d'aucun.
    \
        Vt captus est seruulorum. Terent. Autant qu'un povre serf peult estre digne de foy. B.
    \
        Flos cuiuscunque generis, trium digitorum captu, dysentericos emendat. Plin. Autant de la fleur qu'on en pourroit prendre à trois doigts.

    Dictionarium latinogallicum > captus

  • 5 captus

    БНРС > captus

  • 6 Умалишённый

    - mente captus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Умалишённый

  • 7 Помешанный

    - mente captus; cerritus; demens (Orestes); commotus; homo alienata mente; delirus; insanus; furibundus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Помешанный

  • 8 mens

    mens, mentis, f. [st2]1 [-] principe immatériel, esprit, âme. [st2]2 [-] principe pensant, esprit, intelligence, raison, sagesse, goût. [st2]3 [-] dispositions d'esprit, caractère, sentiments. [st2]4 [-] courage. [st2]5 [-] pensée, imagination, idée, mémoire. [st2]6 [-] courage. [st2]7 [-] idée, projet, intention, volonté, dessein. [st2]8 [-] la Raison (déesse).    - mihi venit in mentem (+ gén.): je me souviens de.    - venit mihi Catonis in mentem: je me souviens de Caton.    - mihi venit in mentem + inf.: il me vient à l'idée de.    - mihi venit in mentem + prop. inf.: il me vient à l’idée que.    - non mihi mens est (+ inf. ou gér. en -di): je n’ai pas l’intention de.    - ea mente ut: avec l’intention de.    - mente captus: qui a perdu la tête, fou.    - esse suae mentis: avoir sa raison.    - mentes alicui dare: donner du courage à qqn.    - eadem mente esse: persister dans la même résolution.    - mentis acies: vivacité d'esprit.
    * * *
    mens, mentis, f. [st2]1 [-] principe immatériel, esprit, âme. [st2]2 [-] principe pensant, esprit, intelligence, raison, sagesse, goût. [st2]3 [-] dispositions d'esprit, caractère, sentiments. [st2]4 [-] courage. [st2]5 [-] pensée, imagination, idée, mémoire. [st2]6 [-] courage. [st2]7 [-] idée, projet, intention, volonté, dessein. [st2]8 [-] la Raison (déesse).    - mihi venit in mentem (+ gén.): je me souviens de.    - venit mihi Catonis in mentem: je me souviens de Caton.    - mihi venit in mentem + inf.: il me vient à l'idée de.    - mihi venit in mentem + prop. inf.: il me vient à l’idée que.    - non mihi mens est (+ inf. ou gér. en -di): je n’ai pas l’intention de.    - ea mente ut: avec l’intention de.    - mente captus: qui a perdu la tête, fou.    - esse suae mentis: avoir sa raison.    - mentes alicui dare: donner du courage à qqn.    - eadem mente esse: persister dans la même résolution.    - mentis acies: vivacité d'esprit.
    * * *
        Mens, mentis, foem. gen. Cic. Sens et entendement, ou La memoire.
    \
        Mens. Virgil. Vouloir et intention.
    \
        Mala mens, malus animus. Terent. Un mauvais vouloir et courage.
    \
        Ego autem defenderem hac eum mente fuisse, etc. Cic. Qu'il avoit eu ce vouloir.
    \
        Nostram nunc accipe mentem. Virg. Nostre conseil et advis.
    \
        Mentis compos, Idem quod sanae mentis, vel suae mentis. Cic. Qui est en son bon sens, ou de sens rassis.
    \
        Discordia mentis. Ouid. Debat d'esprit.
    \
        Exul mentis. Ouid. Hors de son bon sens, Hors du sens.
    \
        Mentis inops. Ouid. Esperdu, Qui ne scait qu'il doibt faire.
    \
        Adultera mens. Ouid. Volunté de commettre adultere.
    \
        Altae mentis capax animal. Ouid. L'homme povant comprendre choses haultes et divines.
    \
        Antiqua mens. Ouid. L'affection et volunté ancienne, telle qu'elle souloit estre auparavant.
    \
        Caeca futuri mens hominum. Stat. Ignorant les choses futures.
    \
        Furtiua mens. Ouid. Secrete.
    \
        Ignea mens. Sil. Celeste, ou Ardant en vertus.
    \
        Laeua. Virgilius. Sot. ou Contraire.
    \
        Solida mens. Horat. Ferme, Constant.
    \
        Rudis mens. Quint. Esprit qui n'est encore apprins ou faconné.
    \
        Adiicere mentem dictis. Ouid. Escouter soingneusement, Appliquer son esprit à, etc.
    \
        Mente captus. Festus. Fol, Insensé, Hors du sens, Aliené de l'entendement.
    \
        Concipere aliquid mente. Tacit. Concevoir en son esprit et entendement.
    \
        Molem mentis corruere. Lucret. Precipiter, Ruiner et degaster.
    \
        Tota mente deficere. Ouid. Perdre tout sens et entendement.
    \
        Demittere mentem. Virgil. Perdre coeur et courage, Perdre toute esperance.
    \
        Mentem, mentumque in gremiis mimarum deponere. Cic. Mettre son entendement, etc.
    \
        Exuere mentem. Virgil. Oster, Se despouiller d'une volunté et affection.
    \
        Composita mente ferre aliquid. Ouid. Porter patiemment.
    \
        Fodere mentes stimulo inuidiae. Silius. Irriter et stimuler.
    \
        Dii illum in eam mentem impulerunt, Dii illi mentem dederunt, Dii illi mentem iniecerunt vt conaretur, etc. Cic. Ceste pensee et vouloir.
    \
        Mens intelligentiaque nostra infixa in eas imagines, etc. Cic. Nostre pensee.
    \
        Insertare mentem caelo. Stat. Appliquer son esprit à congnoistre les choses celestes.
    \
        Madet mens. Lucret. Est yvre.
    \
        Humanas oblimat copia mentes. Claud. Richesse aveugle, etc.
    \
        Superas recludere mentes. Sil. Declarer la volunté de Dieu.
    \
        Reponere mentem alicui. Valer. Flac. Rendre le courage.
    \
        Suae mentis esse. Cic. Estre en son bon sens.
    \
        Haec mihi fere in mentem veniebant. Cic. Me venoyent en memoire.
    \
        Nunquam ea res tibi tam belle in mentem venire potuisset. Cic. Tu ne t'eusses peu si bien adviser de cest affaire, Il ne te fust pas si bien venu en l'entendement.
    \
        Quum Dolabellae venit in mentem, paulum respiro. Cic. Quand il me souvient de Delabella.
    \
        Solet in mentem venire illius temporis. Cic. Il me souvient.
    \
        Haec mihi veniebant in mentem de duabus illis commotionibus, etc. Cicero. Me venoyent en memoire, Il me souvenoit de, etc.

    Dictionarium latinogallicum > mens

  • 9 capio

    I cēpī, captum, ere
    1) брать, взять ( aliquiu in manum Ter и manu V)
    c. exemplum ex и de aliquo Ter, C — взять пример с кого-л.
    c. consilium C — принять решение (решиться), но тж. обдумывать, рассуждать SenT
    2) pass. cum abl.
    capi aliquā re — лишиться чего-л.
    3) получать, принимать (pecuniam ab aliquo C etc.; praemia V)
    testamento aliquid c. C — получить что-л. по завещанию
    c. gloriam C — стяжать славу, прославиться
    c. detrimentum C — понести убыток, потерпеть ущерб
    c. somnum C и somno capi Sl — заснуть, спать
    c. quietem Cотдыхать
    c. exordium ab aliquā re C и c. initium ex aliquā re Q — начать с чего-л.
    c. laetitiam Cрадоваться
    4) выбирать, избирать ( virginem Vestalem Su)
    5) привлекать, приглашать ( magistrum Ter)
    6) перенимать, усваивать (virtutem, consuetudinem C); принимать внутрь, поглощать ( cibum et potum CC); принимать (как гостей) ( fessos O)
    7)
    а) брать, захватывать
    б) завладевать, завоёвывать (urbem, castra hostium C)
    Graecia capta ferum victorem cepit Hзавоёванная (Римом) Греция (сама) завоевала (т. е. обуздала своего) дикого победителя
    в) отнимать, присваивать, отторгать (pecuniam ex hostibus L; agros de hostibus C); взимать (vectigal ex aliquā re L, Nep); охватывать, овладевать ( metus capit aliquem L)
    nos servitutis oblivio ceperat C — мы забыли, что такое рабство
    8) ловить, поймать (aves Vr; pisces C); взять, захватить в плен (hostem, aliquem vivum Nep)
    captus Nep etc. — пленник, пленный
    in capiendo adversario versutus C — (оратор), умеющий запутывать своего противника
    9) пленять, увлекать, восхищать, очаровывать
    amore captus L — увлечённый (охваченный) любовью, влюблённый
    c. aliquem dulcedine vocis O — очаровывать кого-л. приятным голосом (речью)
    captus misericordiā C — движимый (охваченный) жалостью, состраданием, но
    c. animum alicujus C — пленить кого-л.
    10) достигать, добираться, прибывать, доезжать, доплывать (insulam, portum Cs); устремляться (montes fugā c. L)
    12) терпеть, сносить, переносить, выдерживать (magnitudinem fortunae QC; dolorem ex aliquā re C); совладать (iram non c. suam O)
    13) усваивать, понимать, постигать
    veram speciem alicujus rei cepisse L — познать истинную сущность чего-л.
    II capio, ōnis f. [ capio II ]
    завладевание (dominii Cato, Dig); взимание ( pignoris Dig)

    Латинско-русский словарь > capio

  • 10 mens

    mēns, mentis, f. (Stamm in me-min-i, μένος, vgl. altindisch mati-h, Sinn, Gedanke), I) der innere Sinn, A) die Sinnesart, Denkart, Gemütsart, Gesinnung, der Charakter, mens animi, Gesinnung des Herzens, Plaut., Lucr. u. Catull.: mala mens, malus animus, schlechter Sinn, schlechtes Herz (δόλιαι ψυχαί, δόλιαι φρένες), Ter.: mens illiberalis, niedrige Gesinnung, Quint.: vestrae mentes atque sententiae, Gesinnungen und Meinungen, Cic. – B) das Innere als Empfindungsart, das Herz, die Seele, das Gemüt, der Sinn, 1) im allg.: mens cuiusque is est quisque, die Seele eines Menschen ist sein Ich, Cic.: mens mollis ad perferendas calamitates, Cic.: animi, qui nostrae mentis sunt, die Gefühle, Neigungen, Empfindungen unserer Seele, unseres Gemüts, Liv.: multas mente expromam querelas, aus dem Innersten, aus tiefer Brust, Catull.: Plur. mentes in einer Pers., wie wir »die Herzen, die Sinne«, Apul. de Plat. 1, 2 u. 2, 16. – 2) insbes., das mahnende Innere, das Gewissen, cum vero iurato sententia dicenda erit, meminerit deum se adhibere testem, id est, ut ego arbitror, mentem suam, Cic. de off. 3, 44. – II) die höheren Seelenkräfte, das Geistige, Denkende, das Denkvermögen, Verstand u. Vernunft, der Geist (im Gegensatz zu animus, d.i. die Lebenskraft das Empfindende, Begehrende, die Sinnlichkeit, das Gemüt), A) im allg.: mens, cui regnum totius animi (Seele) a natura tributum est, Cic.: mens et ratio, Vernunft u. Verstand, Cic.: animus et mens, Herz u. Geist, Cic.: mentis acies, Cic.: mens sana (Ggstz. amentia), Cic.: mens turbata, Geistesstörung, Tac.: mens publica, Staatsweisheit, Cic. (u. so auch templum mentis, Cic.): esse suae mentis, bei Verstande sein, Cic., Ggstz. mentis suae non esse, Cels.: suae mentis compotem esse (mächtig sein), Cic.: mente captus, Cic., od. inops mentis, Ov., mente lapsus, Suet., blödsinnig, wahnsinnig: quasi mente incitati, begeistert, Cic.: mentem amittere, den V. verlieren, Cic. de harusp. resp. 15, 31: mente comprehendere od. complecti, begreifen, fassen, Cic.: sua quem fraus de sanitate ac mente (gesunde Vernunft) deturbat, Cic.: haec eius urbana audacia, quam ille praesens in mentibus vestris oculisque defixit, deren Bild er eingeprägt hat in usw., Cic.: tum (definitio) in sensum et mentem iudicis intrare non potest, Cic. – B) insbes., v. den einzelnen Seelenkräften: 1) die Überlegung, Besinnung, Einsicht, sine ulla mente, Cic.: dicenti effluit (entschwindet) mens, Cic.: mens ut rediit, Ov.: quae tantā mente fiunt, Cic. – 2) der Mut, fortuna urbis Volscis praedonum potius mentem quam hostium dedit, Liv.: so auch addere mentem, Hor. – 3) (wie θυμός) die Leidenschaft, mala mens furorque vecors, Catull. 15, 14: dolor quod suaserit et mens, Hor. ep. 1, 2, 60. – bes. Unmut, Zorn, Hor. carm. 1, 16, 22. – 4) die Gedanken, a) übh.: mentem inicere od. dare, Cic., od. mittere, Verg., eingeben, einflößen: mentem vobis meliorem dari, Ter.: optemus meretrici bonam mentem, Sen. rhet. – venit (mihi) in mentem, es fällt mir ein, ich erinnere mich, α) mit dem, dessen ich mich erinnere, im Genet., hominum fortunas (= fortunae), Naev. fr.: temporis, hominis, Cic.: tuarum virtutum, Cic. – β) mit dem, was mir einfällt, im Nomin. od. Infin. od. Acc. u. Infin., auch in einem Satze mit ut u. Konj., non venit in mentem pugna apud Regillum lacum? Liv.: numquam ea res tibi tam belle in mentem venire potuisset, nisi etc., du hättest nimmermehr diesen schönen Einfall haben können, wenn nicht usw., Cic.: quî in mentem venit tibi istaec dicta dicere? Plaut.: quid venit in mentem Callistheni dicere deos gallis signum dedisse cantandi, cum etc.? Cic.: neque venit in mentem suis tergis suisque cervicibus virgas illas securesque imminere, Liv.: ei in Gallia primum venit in mentem, ut etc., Cic.: veniat in mentem, ut trepidos quondam maiores vestros defenderimus, Liv. – γ) m. de u. Abl., ut lepide atque astute in mentem venit de speculo malae, Plaut. most. 271. – in mentem (mihi) est, ich komme darauf, es fällt mir ein, ego dicam, quod mihi in mentem est, Ter. heaut. 986: u. in mentem mi est od. fuit m. folg. Acc. u. Infin., Plaut. Amph. 180; Bacch. 161 u. 1193. – hāc mente (in diesem Gedanken, so denkend) amicis summas potestates dederant, Nep.: ebenso id eā mente comparavit, ut etc., Cic. – b) insbes.: α) die Meinung, Ansicht, mentibus (Ggstz. vocibus) reliquorum respondebo, Cic.: longe mihi alia mens est, meine Ansicht ist eine ganz andere, Sall.: eādem mente esse, Nep. – β) der Vorsatz, die Absicht, der Wille, der Plan, m. Genet., mens ruendi in ferrum, Lucan.: muta iam istam mentem, Cic.: quā facere id possis, nostram accipe mentem, Verg.: quaesitas intravit mentes superûm, erkannte den Willen der Götter, Sil.: u. so explorare mentes deorum, Sil.: mens est (= animus est), es ist die Absicht, m. folg. Infin., Ov. her. 2, 134. – C) personif., Mens, als Gottheit der Besinnungskraft, deren Fest am 8. Juni gefeiert wurde, Cic. de legg. 2, 19. Liv. 22, 9,10; vgl. Ov. fast. 6, 241. – / Nomin. mentis, Enn. fr. var. 51 bei Varro LL. 5, 59 u. bei Prisc. 7, 64: vulg. Abl. Sing. menti, Colum. poët. 10, 211. Gargil. de cura boum 19 (wo menti precante). – Genet. Plur. immer mentium, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 412.

    lateinisch-deutsches > mens

  • 11 mens

    mēns, mentis, f. (Stamm in me-min-i, μένος, vgl. altindisch mati-h, Sinn, Gedanke), I) der innere Sinn, A) die Sinnesart, Denkart, Gemütsart, Gesinnung, der Charakter, mens animi, Gesinnung des Herzens, Plaut., Lucr. u. Catull.: mala mens, malus animus, schlechter Sinn, schlechtes Herz (δόλιαι ψυχαί, δόλιαι φρένες), Ter.: mens illiberalis, niedrige Gesinnung, Quint.: vestrae mentes atque sententiae, Gesinnungen und Meinungen, Cic. – B) das Innere als Empfindungsart, das Herz, die Seele, das Gemüt, der Sinn, 1) im allg.: mens cuiusque is est quisque, die Seele eines Menschen ist sein Ich, Cic.: mens mollis ad perferendas calamitates, Cic.: animi, qui nostrae mentis sunt, die Gefühle, Neigungen, Empfindungen unserer Seele, unseres Gemüts, Liv.: multas mente expromam querelas, aus dem Innersten, aus tiefer Brust, Catull.: Plur. mentes in einer Pers., wie wir »die Herzen, die Sinne«, Apul. de Plat. 1, 2 u. 2, 16. – 2) insbes., das mahnende Innere, das Gewissen, cum vero iurato sententia dicenda erit, meminerit deum se adhibere testem, id est, ut ego arbitror, mentem suam, Cic. de off. 3, 44. – II) die höheren Seelenkräfte, das Geistige, Denkende, das Denkvermögen, Verstand u. Vernunft, der Geist (im Gegensatz zu animus, d.i. die Lebenskraft das Empfindende, Begehrende, die Sinnlichkeit, das Gemüt), A) im
    ————
    allg.: mens, cui regnum totius animi (Seele) a natura tributum est, Cic.: mens et ratio, Vernunft u. Verstand, Cic.: animus et mens, Herz u. Geist, Cic.: mentis acies, Cic.: mens sana (Ggstz. amentia), Cic.: mens turbata, Geistesstörung, Tac.: mens publica, Staatsweisheit, Cic. (u. so auch templum mentis, Cic.): esse suae mentis, bei Verstande sein, Cic., Ggstz. mentis suae non esse, Cels.: suae mentis compotem esse (mächtig sein), Cic.: mente captus, Cic., od. inops mentis, Ov., mente lapsus, Suet., blödsinnig, wahnsinnig: quasi mente incitati, begeistert, Cic.: mentem amittere, den V. verlieren, Cic. de harusp. resp. 15, 31: mente comprehendere od. complecti, begreifen, fassen, Cic.: sua quem fraus de sanitate ac mente (gesunde Vernunft) deturbat, Cic.: haec eius urbana audacia, quam ille praesens in mentibus vestris oculisque defixit, deren Bild er eingeprägt hat in usw., Cic.: tum (definitio) in sensum et mentem iudicis intrare non potest, Cic. – B) insbes., v. den einzelnen Seelenkräften: 1) die Überlegung, Besinnung, Einsicht, sine ulla mente, Cic.: dicenti effluit (entschwindet) mens, Cic.: mens ut rediit, Ov.: quae tantā mente fiunt, Cic. – 2) der Mut, fortuna urbis Volscis praedonum potius mentem quam hostium dedit, Liv.: so auch addere mentem, Hor. – 3) (wie θυμός) die Leidenschaft, mala mens furorque vecors, Catull. 15, 14: dolor quod suaserit et mens,
    ————
    Hor. ep. 1, 2, 60. – bes. Unmut, Zorn, Hor. carm. 1, 16, 22. – 4) die Gedanken, a) übh.: mentem inicere od. dare, Cic., od. mittere, Verg., eingeben, einflößen: mentem vobis meliorem dari, Ter.: optemus meretrici bonam mentem, Sen. rhet. – venit (mihi) in mentem, es fällt mir ein, ich erinnere mich, α) mit dem, dessen ich mich erinnere, im Genet., hominum fortunas (= fortunae), Naev. fr.: temporis, hominis, Cic.: tuarum virtutum, Cic. – β) mit dem, was mir einfällt, im Nomin. od. Infin. od. Acc. u. Infin., auch in einem Satze mit ut u. Konj., non venit in mentem pugna apud Regillum lacum? Liv.: numquam ea res tibi tam belle in mentem venire potuisset, nisi etc., du hättest nimmermehr diesen schönen Einfall haben können, wenn nicht usw., Cic.: quî in mentem venit tibi istaec dicta dicere? Plaut.: quid venit in mentem Callistheni dicere deos gallis signum dedisse cantandi, cum etc.? Cic.: neque venit in mentem suis tergis suisque cervicibus virgas illas securesque imminere, Liv.: ei in Gallia primum venit in mentem, ut etc., Cic.: veniat in mentem, ut trepidos quondam maiores vestros defenderimus, Liv. – γ) m. de u. Abl., ut lepide atque astute in mentem venit de speculo malae, Plaut. most. 271. – in mentem (mihi) est, ich komme darauf, es fällt mir ein, ego dicam, quod mihi in mentem est, Ter. heaut. 986: u. in mentem mi est od. fuit m. folg. Acc. u. Infin., Plaut. Amph. 180; Bacch.
    ————
    161 u. 1193. – hāc mente (in diesem Gedanken, so denkend) amicis summas potestates dederant, Nep.: ebenso id eā mente comparavit, ut etc., Cic. – b) insbes.: α) die Meinung, Ansicht, mentibus (Ggstz. vocibus) reliquorum respondebo, Cic.: longe mihi alia mens est, meine Ansicht ist eine ganz andere, Sall.: eādem mente esse, Nep. – β) der Vorsatz, die Absicht, der Wille, der Plan, m. Genet., mens ruendi in ferrum, Lucan.: muta iam istam mentem, Cic.: quā facere id possis, nostram accipe mentem, Verg.: quaesitas intravit mentes superûm, erkannte den Willen der Götter, Sil.: u. so explorare mentes deorum, Sil.: mens est (= animus est), es ist die Absicht, m. folg. Infin., Ov. her. 2, 134. – C) personif., Mens, als Gottheit der Besinnungskraft, deren Fest am 8. Juni gefeiert wurde, Cic. de legg. 2, 19. Liv. 22, 9,10; vgl. Ov. fast. 6, 241. – Nomin. mentis, Enn. fr. var. 51 bei Varro LL. 5, 59 u. bei Prisc. 7, 64: vulg. Abl. Sing. menti, Colum. poët. 10, 211. Gargil. de cura boum 19 (wo menti precante). – Genet. Plur. immer mentium, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 412.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mens

  • 12 berauben

    berauben, privare alqm alqā re (beraubend von einer Person wegnehmen, so daß dieselbe dadurch einen Verlust erleidet). – spoliare, stärker despoliare od. exspoliare (eig. ausziehen, eine Person von dem, was ihr zur Zierde oder zum Nutzen dient, entblößen), entweder jmd. od. etwas, alqm od. alqd, od. jmd. einer Sache, alqm alqā re. – adimere (nehmen), eripere (entreißen) alci alqd. – detrahere alci alqd (entziehen, herunterziehen, -reißen); verb. detrahere spoliareque alqd. – auferre alci alqd od. alqd ab alqo (wegtragen, wegnehmen). – depeculari (bestehlen, Menschen, Tempel etc.); verb. spoliare alqm alqā re et depeculari. – expilare. compilare (rein ausplündern, Tempel, die Staatskasse etc.), letzteres auch alqd alqā re. – fraudare alqm alqā re (betrügerischerweise um etwas bringen). – nudare, denudare, exuere alqm alqā re (von etwas entblößen, also = des Nötigsten berauben); verb. spoliare nudareque alqm. – orbare alqm alqā re (etwas nehmen, was uns lieb ist, bes. Kinder, die Hoffnung etc.). – multare alqm alqā re (jmdm. gleichs. zur Strafe etwas wegnehmen, jmd. um etwas bringen, z. B. des Reiches, des Vaterlandes b.). – jmd. des Reiches, der Herrschaft b., regno alqm nudare, expellere, multare: des Vaterlandes, patriā alqm privare, expellere: jmd. seines ganzen Vermögens b., alqm omnibus bonis evertere; [414] alqm de fortunis omnibus deturbare: jmd. seiner Kinder b., alqm orbare liberis (jmd. seiner Kinder verlustig machen); liberos ab alqo abstrahere (gewaltsam wegführen, z. B. als Geiseln, obsidum nomine): jmd. seines gefunden Verstandes b., alqm deturbare de mente et sanitate: jmd. aller Sinne, alqm omnibus orbare sensibus. – sich einer Sache beraubt sehen, alqā re carēre (einer Sache entbehren müssen). – Partiz. beraubt, auch orbus alqā re. – seiner Kinder beraubt, liberis orbatus: des Gebrauchs seiner Glieder, membris captus: des Gesichts u. Gehörs, des Verstandes oculis et auribus, mente captus: der Hoffnung. spe orbatus; gänzlich, spe deiectus. Beraubung, privatio. – spoliatio. direptio. expilatio. orbatio (s. »berauben« die Begriffsbest. der Verba). – B. der Staatskasse, peculatus.

    deutsch-lateinisches > berauben

  • 13 wahnsinnig

    wahnsinnig, vesanus. – mente captus. mente alienatus (geistesabwesend, irre). – insanus (toll). – amens (aberwitzig, unsinnig handelnd). – w. sein, mente captum od. mente alienatum esse; insanire (toll sein); in furore esse (in Raserei befangen sein). – w. werden, mente alienari (den Verstandverlieren); in insaniam incĭdere (toll werden); furere coepisse (rasend werden): jmd. w. machen, ad insaniam adigere alqm: sich w. stellen, alienationem mentis simulare (Geistesabwesenheit erheucheln); se furere simulare (sich rasend stellen).

    deutsch-lateinisches > wahnsinnig

  • 14 compos

    compos, potis (com u. potis), einer Sache völlig mächtig, in voller Gewalt, in vollem Gebrauche od. Besitze od. Genusse von etw., einer Sache ganz teilhaftig, a) v. Besitz des Bewußtseins, Verstandes, des Körpers u. seiner Glieder, c. mentis od. mentis suae, seiner Sinne (des Bewußtseins) mächtig, bei Sinnen, bei Verstand (Ggstz. mente captus u. dgl.), Cic. u.a. (vgl. Mützell Curt. 6, 3 [9], 16): fervente adhuc et compote mentis pectore, des Bewußtseins mächtig, Tac.: u. so compotes sui, bei sich, bei Sinnen, Cels. (Ggstz. mente lapsi) u. Curt. (Ggstz. lymphatici): u. alienatas discordiā mentes hominum compotes sui facere, zur Besinnung zurückbringen, Liv. – mit vorhergeh. Negation vix sum c. animi (bin fast außer mir); ita ardeo iracundiā, Ter.: u. öfter vix od. non satis mentis suae c. u. ne mentis quidem c., fast besinnungslos, ganz betäubt (von in Ohnmacht Gefallenen od. in einem ähnlichen Zustand der Betäubung Befindlichen), Curt. u.a. (vgl. Mützell Curt. 3, 5 [12], 4); ebenso mit Abl., vix mente c., Ps. Verg. cul.: qui essent animo et scientiā compotes, Cic. de or. 1, 210: corpore atque animo (der Sinne) vix prae gaudio compotes, Liv.: neque animo neque linguā satis compos, Sall.; vgl. Drak. Liv. 4, 40, 3. – absol., vix c. (sc. sui) Imilce, Sil. 4, 808. – b) v. Besitz eines geistigen od. moral. Gutes od. (selten) Übels, scientiae compotem esse, etwas wissen können, Cic.: rationis et consilii c., der Vernunft u. Überlegung fähig, Cic.: certi compotesque consili, Enn. fr.: animus rationis concentionisque compos et particeps, Cic.: c. voti, der seinen Wunsch erreicht, erlangt hat, Hor., Liv. u.a. – probri c., Naev. fr.: culpae compotem esse, Schuld haben, Plaut.: sceleris compotem esse, das Verbrechen wirklich begehen, Quint. – m. Abl., magnis compos et multis malis, heimgesucht von usw., Acc. tr. 36. – absol., nec multitudine compotum (der Teilhaftigen) eius doni vulgari laudem, Liv. 1, 10, 7. – c) vom moral. od. (selten) vom mater. Besitz äußerer Güter etw. genießend, im Genuß od. Besitz einer Sache, eiusdem fortunae c., Liv. fr. 49 H. (fr. 50 W.): tum patriae compotem me numquam siris esse, wollest mir nie wieder den Genuß meines V. verschaffen, Liv.: qui me huius urbis compotem fecerunt, die mir den Genuß des Aufenthalts in dieser Stadt wiederverschafft haben, Cic.: u. so alqm compotem facere libertatis, patriae, Plaut. – m. Abl., praedā ingenti compos exercitus, im Besitz einer ungeh. B., Liv. 3, 70, 13. – / Abl. Sing. immer compote, Genet. Plur. immer compotum. – Nbf. v(oti) s(ui) compote(s) factus, Corp. inscr. Lat. 11, 3247; vgl. Bücheler Grundr. der lat. Dekl. S. 8.

    lateinisch-deutsches > compos

  • 15 verrückt

    verrückt, insanus (ohne gesunden Verstand, toll). – mente captus (am Verstand geschwächt). – delirus (wahnsinnig, wahnwitzig). – verrückt sein, insanire; mente captum esse; delirare: v. werden, mente capi oder alienari.

    deutsch-lateinisches > verrückt

  • 16 compos

    compos, potis (com u. potis), einer Sache völlig mächtig, in voller Gewalt, in vollem Gebrauche od. Besitze od. Genusse von etw., einer Sache ganz teilhaftig, a) v. Besitz des Bewußtseins, Verstandes, des Körpers u. seiner Glieder, c. mentis od. mentis suae, seiner Sinne (des Bewußtseins) mächtig, bei Sinnen, bei Verstand (Ggstz. mente captus u. dgl.), Cic. u.a. (vgl. Mützell Curt. 6, 3 [9], 16): fervente adhuc et compote mentis pectore, des Bewußtseins mächtig, Tac.: u. so compotes sui, bei sich, bei Sinnen, Cels. (Ggstz. mente lapsi) u. Curt. (Ggstz. lymphatici): u. alienatas discordiā mentes hominum compotes sui facere, zur Besinnung zurückbringen, Liv. – mit vorhergeh. Negation vix sum c. animi (bin fast außer mir); ita ardeo iracundiā, Ter.: u. öfter vix od. non satis mentis suae c. u. ne mentis quidem c., fast besinnungslos, ganz betäubt (von in Ohnmacht Gefallenen od. in einem ähnlichen Zustand der Betäubung Befindlichen), Curt. u.a. (vgl. Mützell Curt. 3, 5 [12], 4); ebenso mit Abl., vix mente c., Ps. Verg. cul.: qui essent animo et scientiā compotes, Cic. de or. 1, 210: corpore atque animo (der Sinne) vix prae gaudio compotes, Liv.: neque animo neque linguā satis compos, Sall.; vgl. Drak. Liv. 4, 40, 3. – absol., vix c. (sc. sui) Imilce, Sil. 4, 808. – b) v. Besitz eines geistigen od. moral. Gutes od. (selten) Übels, scien-
    ————
    tiae compotem esse, etwas wissen können, Cic.: rationis et consilii c., der Vernunft u. Überlegung fähig, Cic.: certi compotesque consili, Enn. fr.: animus rationis concentionisque compos et particeps, Cic.: c. voti, der seinen Wunsch erreicht, erlangt hat, Hor., Liv. u.a. – probri c., Naev. fr.: culpae compotem esse, Schuld haben, Plaut.: sceleris compotem esse, das Verbrechen wirklich begehen, Quint. – m. Abl., magnis compos et multis malis, heimgesucht von usw., Acc. tr. 36. – absol., nec multitudine compotum (der Teilhaftigen) eius doni vulgari laudem, Liv. 1, 10, 7. – c) vom moral. od. (selten) vom mater. Besitz äußerer Güter etw. genießend, im Genuß od. Besitz einer Sache, eiusdem fortunae c., Liv. fr. 49 H. (fr. 50 W.): tum patriae compotem me numquam siris esse, wollest mir nie wieder den Genuß meines V. verschaffen, Liv.: qui me huius urbis compotem fecerunt, die mir den Genuß des Aufenthalts in dieser Stadt wiederverschafft haben, Cic.: u. so alqm compotem facere libertatis, patriae, Plaut. – m. Abl., praedā ingenti compos exercitus, im Besitz einer ungeh. B., Liv. 3, 70, 13. – Abl. Sing. immer compote, Genet. Plur. immer compotum. – Nbf. v(oti) s(ui) compote(s) factus, Corp. inscr. Lat. 11, 3247; vgl. Bücheler Grundr. der lat. Dekl. S. 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > compos

  • 17 mens

    1) разум, mentem alienare, mentis alienatio (см.);

    suae mentis non esse (1. 9 § 5 D. 1, 16. 1. 5 § 2 D. 9, 2. 1. 39 pr. D. 5, 1. 1. 4 D. 14, 4);

    compos mentis (1. 13 § 1 D. 1, 18. 1. 16 § 1. 1. 20 § 4 D. 28,1. 1. 2 § 11 D. 38, 17. 1. 24 pr. D. 44, 7);

    integra mente (1. 20 D. 28, 3);

    mente captus (1. cit. 1. 45 § 2 D. 27, 1. 1. 14 D. 27, 10. 1. 23 § 1 D. 39, 5).

    2) ум, сердце: mentis trepidatio (1. 1 D. 4, 2). 3) намерение, мысль, мнение, prior atque potentior est quam vox, mens dicentis (1. 7 § 2 D. 33, 10. 1. 28 § 1 D. 50, 16. 1. 116 eod. 1. 24 § 8 D. 40, 5. 1. 50 § 3 D. 30. 1. 49 § 3 eod. 1. 5 pr. D. 34, 3. 1. 52 pr. D. 45, 1. 1. 20 § 1 D. 37, 4. 1. 41 § 12 D. 30. 1. 30 § 4 D. 40, 5. 1. 25 § 5 D. 5, 3. 1. 7 § 4 D. 14, 6. 1. 47 D. 24, 3. 1. 32 § 16 D. 24, 1. 1. 12 § 8 D. 49, 15);

    ea mens est, ut etc. (1. 30 pr. D. 38, 1);

    eius m. esse, ut etc. (1. 225 D. 50, 16);

    eam m. habere, ut s. ne etc. (1. 8 D. 35, 1. 1. 38 pr. D. 41, 2. 1. 1 § 20 eod. 1. 25 § 5 D. 5, 3);

    dare ea mente, ut etc. (1. 1 pr. D. 39, 5. 1. 17 § 1 D. 21, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > mens

  • 18 commoveo

    com-mŏvĕo ( conm-), mōvi, mōtum, 2 (contr. forms:

    commōrunt,

    Lucr. 2, 766; commōrat, Turp. ap. Non. p. 278, 2; Ter. Phorm. 1, 2, 51; commōrit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 1; Hor. S. 2, 1, 45;

    commossem,

    Cic. Planc. 37, 90;

    commosset,

    id. Verr. 2, 3, 18, § 45;

    commosse,

    id. ib. 2, 5, 37, § 96; id. Fam. 7, 18, 3), v. a., to put something in violent motion, to move; both of removing from a place and backwards and forwards in a place; to shake, stir (freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    To remove from a place, to carry away, displace, to start, set in motion, move:

    neque miser me commovere possum prae formidine,

    Plaut. Am. 1, 1, 181; id. Truc. 4, 3, 44:

    facilius est currentem incitare quam commovere languentem,

    Cic. de Or. 2, 44, 186:

    columnas,

    id. Verr. 2, 1, 55, § 145:

    castra ex eo loco,

    to move forward, decamp, id. ib. 2, 5, 37, § 96; cf.

    aciem,

    to set the line in motion, Liv. 2, 65, 5; 9, 27, 10:

    se ex eo loco,

    Cic. Fin. 5, 15, 42:

    se domo,

    id. Fam. 9, 5, 2:

    me Thessalonicā,

    id. Att. 3, 13, 1:

    te istinc,

    id. Fam. 6, 20, 3: agmen loco. to force back, cause to retreat, Sisenn. ap. Non. p. 58, 20; so,

    hostem,

    Liv. 9, 40, 9; 10, 29, 9:

    cervum,

    Verg. A. 7, 494:

    molem,

    Val. Fl. 2, 33:

    nummum,

    i. e. to use in business, Cic. Font. 5, 11 (1, 1); id. Fl. 19, 44:

    ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

    id. Fin. 4, 19, 53.—Sacra, t. t., to move or carry about the sacred utensils, images, etc., for religious use, Verg. A. 4, 301 Serv.; cf. Cato, R. R. 134, 4:

    ancilia,

    Serv. ad Verg. A. 8, 3:

    tripodes,

    Sen. Med. 786.—Hence, humorously: mea si commovi sacra, if I put my instruments (artifices, tricks, etc.) in motion, Plaut. Ps. 1, 1, 107. —Prov.:

    glaebam commosset in agro decumano Siciliae nemo,

    would have stirred a clod, Cic. Verr. 2, 3, 18, § 45.—
    B. 1.
    Of things:

    magni commorunt aequora venti,

    Lucr. 2, 766:

    alas,

    Verg. A. 5, 217; cf.:

    penna commota volucris,

    Sil. 6, 59; Sen. Agam. 633. —
    2.
    Of persons, with se:

    quis sese commovere potest, cujus ille (sc. Roscius) vitia non videat?

    can stir, Cic. de Or. 2, 57, 233:

    num infitiari potes te... meā diligentiā circumclusum commovere te contra rem publicam non potuisse,

    id. Cat. 1, 3, 7; Nep. Ages. 6, 3; Liv. 2, 54, 6; cf.:

    Lanuvii hastam se commovisse,

    id. 21, 62, 4.—
    II.
    Trop.
    A.
    (Acc. to I. A.) To move, drive back, distodge, refute, confute:

    nunc comminus agamus experiamurque, si possimus cornua commovere disputationis tuae,

    Cic. Div. 2, 10, 26:

    si convellere adoriamur ea, quae commoveri non possunt,

    id. de Or. 2, 51, 205.—
    B.
    (Acc. to I. B.) To throw into disorder, physical or mental; to unbalance, unsettle, shake, disturb (rare but class.):

    adflantur alii sidere, alii commoventur statis temporibus alvo, nervis, capite, mente,

    Plin. 2, 41, 41, § 108:

    perleviter commotus fuerat... (postea) eum vidi plane integrum,

    Cic. Q. Fr. 2, 5, 2: Bacchi sacris commota, Poët. ap. Cic. Div. 1, 36, 80:

    commotus habebitur, i. e. mente captus,

    frantic, crazed, Hor. S. 2, 3, 209; cf.:

    commota mens,

    id. ib. 2, 3, 278; Plin. 36, 21, 40, § 152; and:

    commotus mente,

    id. 23, 1, 16, § 23.—
    2. (α).
    With abl.: commorat hominem lacrimis, Turp. ap. Non. p. 278, 2:

    aliquem nimiā longinquitate locorum ac desiderio suorum,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 23:

    aut libidine aliquā aut metu,

    id. Off. 1, 29, 102; id. Font. 16, 36 (12, 26):

    ludis,

    id. Mur. 19, 40:

    quis enim, cum sibi fingit aliquid et cogitatione depingit, non simul ac se ipse commovit atque ad se revocavit, sentit, etc.,

    aroused, id. Ac. 2, 16, 51:

    et amore fraterno et existimatione vulgi,

    Caes. B. G. 1, 20:

    adfectibus,

    Quint. 9, 4, 4:

    doctā voce,

    id. 2, 16, 9:

    cujus atrocitate,

    id. 6, 1, 32:

    vix sum apud me, ita animus commotu'st metu, Spe, gaudio,

    Ter. And. 5, 4, 34; Quint. 1, 2, 30:

    commota vehementi metu mens,

    Lucr. 3, 153. —
    (β).
    Absol.:

    commorat omnes nos,

    Ter. Phorm. 1, 2, 51:

    cum aliqua species utilitatis objecta est, commoveri necesse est,

    one must be affected by it, it must make an impression on one, Cic. Off. 3, 8, 35:

    nihil me clamor iste commovet,

    id. Rab. Perd. 6, 18:

    si quos adversum proelium et fuga Gallorum commoveret,

    Caes. B. G. 1, 40:

    in commovendis judiciis,

    Cic. de Or. 2, 45, 189; cf.:

    commotus ab oratore judex,

    Quint. 6, 2, 7:

    qui me commorit, flebit,

    provoke, rouse, Hor. S. 2, 1, 45:

    Neptunus graviter commotus,

    Verg. A. 1, 126:

    domo ejus omnia abstulit quae paulo magis animum cujuspiam aut oculos possent commovere,

    Cic. Verr. 2, 2, 34, § 83; Quint. 12, 10, 50: dormiunt;

    pol ego istos commovebo,

    awake, arouse, Ter. Heaut. 4, 4, 8:

    porticus haec ipsa et palaestra Graecarum disputationum memoriam quodammodo commovent,

    stir up, awaken, revive, Cic. de Or. 2, 5, 20.—Of things:

    aes alienum,

    to demand, Tac. A. 6, 17:

    commotā principis domo,

    id. ib. 4, 52 init.:

    si umquam vitae cupiditas in me fuisset, ego... omnium parricidarum tela commossem?

    provoked, Cic. Planc. 37, 90. —
    (γ).
    With in and abl.:

    qui cum ingeniis conflictatur ejus modi, Neque commovetur animus in eā re tamen,

    Ter. And. 1, 1, 67:

    vidi enim vos in hoc nomine, cum testis diceret, commoveri,

    Cic. Verr. 2, 4, 56, § 125:

    in hac virgine commotus sum,

    i. e. in love, Ter. Eun. 3, 5, 19.—
    (δ).
    With ex and abl.:

    nam cum esset ex aere alieno commota civitas,

    Cic. Rep. 2, 33, 58; Auct. B. Afr. 57, 72.—
    (ε).
    With ad and acc.:

    nec sane satis commoveor animo ad ea. quae vis canenda,

    Cic. ad Q. Fr. 3, 5, 4:

    homines ad turpe compendium,

    Auct. Her. 4, 40, 52.—
    (ζ).
    With ut and subj.:

    adeone me ignavom putas, ut neque me consuetudo neque amor Commoveat neque commoneat, ut servem fidem?

    Ter. And. 1, 5, 45:

    tua nos voluntas commovit, ut conscriberemus, etc.,

    Auct. Her. 1, 1, 1.—
    b.
    Of the passions, etc., to rouse, stir up, excite, produce, generate: belli magnos commovit funditus aestus, moved the waves of strife from their foundations, Lucr. 5, 1434; cf.:

    commovere tumultum aut bellum,

    Cic. Verr. 2, 5, 8, § 20:

    misericordiam, invidiam, iracundiam,

    id. de Or. 2, 47, 195; cf.:

    commovere miserationem,

    Quint. 6, 1, 46; 10, 1, 64:

    magnum et acerbum dolorem,

    Cic. Verr. 2, 4, 21, § 47:

    invidiam aliquam in me,

    id. Phil. 3, 7, 18:

    summum odium in eum,

    id. Inv. 1, 54, 103:

    bilem,

    id. Att. 2, 7, 2:

    multorum scribendi studia,

    id. N. D. 1, 4, 8:

    adfectus,

    Quint. 4, prooem. § 6; 5, 8, 3; cf.:

    adfectus vehementer commotos (opp. lenes),

    id. 6, 2, 9.—
    C.
    In discourse:

    nova quaedam,

    to start new doctrines, adduce novelties, Cic. Ac. 2, 6, 18.— Hence, commōtus, a, um, P. a., moved, excited, aroused:

    genus (dicendi) in agendo,

    Cic. de Or. 3, 9, 32; cf.:

    Fimbria paulo fervidior atque commotior,

    id. Brut. 34, 129:

    incidere in rem commotam (i. e. amorem),

    Sen. Ep. 116, 5:

    animus commotior,

    Cic. Div. 1, 37, 80:

    commotius ad omnia turbanda consilium,

    Liv. 6, 14, 9 Weissenb. ad loc.:

    Drusus animo commotior,

    more violent, passionate, Tac. A. 4, 3; cf.:

    commotus ingenio,

    id. ib. 6, 45; and:

    Agrippina paulo commotior,

    id. ib. 1, 33:

    commoto similis,

    to one provoked, enraged, Suet. Aug. 51; cf. id. Tib. 51.— Sup. and adv. apparently not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > commoveo

  • 19 conmoveo

    com-mŏvĕo ( conm-), mōvi, mōtum, 2 (contr. forms:

    commōrunt,

    Lucr. 2, 766; commōrat, Turp. ap. Non. p. 278, 2; Ter. Phorm. 1, 2, 51; commōrit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 1; Hor. S. 2, 1, 45;

    commossem,

    Cic. Planc. 37, 90;

    commosset,

    id. Verr. 2, 3, 18, § 45;

    commosse,

    id. ib. 2, 5, 37, § 96; id. Fam. 7, 18, 3), v. a., to put something in violent motion, to move; both of removing from a place and backwards and forwards in a place; to shake, stir (freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    To remove from a place, to carry away, displace, to start, set in motion, move:

    neque miser me commovere possum prae formidine,

    Plaut. Am. 1, 1, 181; id. Truc. 4, 3, 44:

    facilius est currentem incitare quam commovere languentem,

    Cic. de Or. 2, 44, 186:

    columnas,

    id. Verr. 2, 1, 55, § 145:

    castra ex eo loco,

    to move forward, decamp, id. ib. 2, 5, 37, § 96; cf.

    aciem,

    to set the line in motion, Liv. 2, 65, 5; 9, 27, 10:

    se ex eo loco,

    Cic. Fin. 5, 15, 42:

    se domo,

    id. Fam. 9, 5, 2:

    me Thessalonicā,

    id. Att. 3, 13, 1:

    te istinc,

    id. Fam. 6, 20, 3: agmen loco. to force back, cause to retreat, Sisenn. ap. Non. p. 58, 20; so,

    hostem,

    Liv. 9, 40, 9; 10, 29, 9:

    cervum,

    Verg. A. 7, 494:

    molem,

    Val. Fl. 2, 33:

    nummum,

    i. e. to use in business, Cic. Font. 5, 11 (1, 1); id. Fl. 19, 44:

    ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

    id. Fin. 4, 19, 53.—Sacra, t. t., to move or carry about the sacred utensils, images, etc., for religious use, Verg. A. 4, 301 Serv.; cf. Cato, R. R. 134, 4:

    ancilia,

    Serv. ad Verg. A. 8, 3:

    tripodes,

    Sen. Med. 786.—Hence, humorously: mea si commovi sacra, if I put my instruments (artifices, tricks, etc.) in motion, Plaut. Ps. 1, 1, 107. —Prov.:

    glaebam commosset in agro decumano Siciliae nemo,

    would have stirred a clod, Cic. Verr. 2, 3, 18, § 45.—
    B. 1.
    Of things:

    magni commorunt aequora venti,

    Lucr. 2, 766:

    alas,

    Verg. A. 5, 217; cf.:

    penna commota volucris,

    Sil. 6, 59; Sen. Agam. 633. —
    2.
    Of persons, with se:

    quis sese commovere potest, cujus ille (sc. Roscius) vitia non videat?

    can stir, Cic. de Or. 2, 57, 233:

    num infitiari potes te... meā diligentiā circumclusum commovere te contra rem publicam non potuisse,

    id. Cat. 1, 3, 7; Nep. Ages. 6, 3; Liv. 2, 54, 6; cf.:

    Lanuvii hastam se commovisse,

    id. 21, 62, 4.—
    II.
    Trop.
    A.
    (Acc. to I. A.) To move, drive back, distodge, refute, confute:

    nunc comminus agamus experiamurque, si possimus cornua commovere disputationis tuae,

    Cic. Div. 2, 10, 26:

    si convellere adoriamur ea, quae commoveri non possunt,

    id. de Or. 2, 51, 205.—
    B.
    (Acc. to I. B.) To throw into disorder, physical or mental; to unbalance, unsettle, shake, disturb (rare but class.):

    adflantur alii sidere, alii commoventur statis temporibus alvo, nervis, capite, mente,

    Plin. 2, 41, 41, § 108:

    perleviter commotus fuerat... (postea) eum vidi plane integrum,

    Cic. Q. Fr. 2, 5, 2: Bacchi sacris commota, Poët. ap. Cic. Div. 1, 36, 80:

    commotus habebitur, i. e. mente captus,

    frantic, crazed, Hor. S. 2, 3, 209; cf.:

    commota mens,

    id. ib. 2, 3, 278; Plin. 36, 21, 40, § 152; and:

    commotus mente,

    id. 23, 1, 16, § 23.—
    2. (α).
    With abl.: commorat hominem lacrimis, Turp. ap. Non. p. 278, 2:

    aliquem nimiā longinquitate locorum ac desiderio suorum,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 23:

    aut libidine aliquā aut metu,

    id. Off. 1, 29, 102; id. Font. 16, 36 (12, 26):

    ludis,

    id. Mur. 19, 40:

    quis enim, cum sibi fingit aliquid et cogitatione depingit, non simul ac se ipse commovit atque ad se revocavit, sentit, etc.,

    aroused, id. Ac. 2, 16, 51:

    et amore fraterno et existimatione vulgi,

    Caes. B. G. 1, 20:

    adfectibus,

    Quint. 9, 4, 4:

    doctā voce,

    id. 2, 16, 9:

    cujus atrocitate,

    id. 6, 1, 32:

    vix sum apud me, ita animus commotu'st metu, Spe, gaudio,

    Ter. And. 5, 4, 34; Quint. 1, 2, 30:

    commota vehementi metu mens,

    Lucr. 3, 153. —
    (β).
    Absol.:

    commorat omnes nos,

    Ter. Phorm. 1, 2, 51:

    cum aliqua species utilitatis objecta est, commoveri necesse est,

    one must be affected by it, it must make an impression on one, Cic. Off. 3, 8, 35:

    nihil me clamor iste commovet,

    id. Rab. Perd. 6, 18:

    si quos adversum proelium et fuga Gallorum commoveret,

    Caes. B. G. 1, 40:

    in commovendis judiciis,

    Cic. de Or. 2, 45, 189; cf.:

    commotus ab oratore judex,

    Quint. 6, 2, 7:

    qui me commorit, flebit,

    provoke, rouse, Hor. S. 2, 1, 45:

    Neptunus graviter commotus,

    Verg. A. 1, 126:

    domo ejus omnia abstulit quae paulo magis animum cujuspiam aut oculos possent commovere,

    Cic. Verr. 2, 2, 34, § 83; Quint. 12, 10, 50: dormiunt;

    pol ego istos commovebo,

    awake, arouse, Ter. Heaut. 4, 4, 8:

    porticus haec ipsa et palaestra Graecarum disputationum memoriam quodammodo commovent,

    stir up, awaken, revive, Cic. de Or. 2, 5, 20.—Of things:

    aes alienum,

    to demand, Tac. A. 6, 17:

    commotā principis domo,

    id. ib. 4, 52 init.:

    si umquam vitae cupiditas in me fuisset, ego... omnium parricidarum tela commossem?

    provoked, Cic. Planc. 37, 90. —
    (γ).
    With in and abl.:

    qui cum ingeniis conflictatur ejus modi, Neque commovetur animus in eā re tamen,

    Ter. And. 1, 1, 67:

    vidi enim vos in hoc nomine, cum testis diceret, commoveri,

    Cic. Verr. 2, 4, 56, § 125:

    in hac virgine commotus sum,

    i. e. in love, Ter. Eun. 3, 5, 19.—
    (δ).
    With ex and abl.:

    nam cum esset ex aere alieno commota civitas,

    Cic. Rep. 2, 33, 58; Auct. B. Afr. 57, 72.—
    (ε).
    With ad and acc.:

    nec sane satis commoveor animo ad ea. quae vis canenda,

    Cic. ad Q. Fr. 3, 5, 4:

    homines ad turpe compendium,

    Auct. Her. 4, 40, 52.—
    (ζ).
    With ut and subj.:

    adeone me ignavom putas, ut neque me consuetudo neque amor Commoveat neque commoneat, ut servem fidem?

    Ter. And. 1, 5, 45:

    tua nos voluntas commovit, ut conscriberemus, etc.,

    Auct. Her. 1, 1, 1.—
    b.
    Of the passions, etc., to rouse, stir up, excite, produce, generate: belli magnos commovit funditus aestus, moved the waves of strife from their foundations, Lucr. 5, 1434; cf.:

    commovere tumultum aut bellum,

    Cic. Verr. 2, 5, 8, § 20:

    misericordiam, invidiam, iracundiam,

    id. de Or. 2, 47, 195; cf.:

    commovere miserationem,

    Quint. 6, 1, 46; 10, 1, 64:

    magnum et acerbum dolorem,

    Cic. Verr. 2, 4, 21, § 47:

    invidiam aliquam in me,

    id. Phil. 3, 7, 18:

    summum odium in eum,

    id. Inv. 1, 54, 103:

    bilem,

    id. Att. 2, 7, 2:

    multorum scribendi studia,

    id. N. D. 1, 4, 8:

    adfectus,

    Quint. 4, prooem. § 6; 5, 8, 3; cf.:

    adfectus vehementer commotos (opp. lenes),

    id. 6, 2, 9.—
    C.
    In discourse:

    nova quaedam,

    to start new doctrines, adduce novelties, Cic. Ac. 2, 6, 18.— Hence, commōtus, a, um, P. a., moved, excited, aroused:

    genus (dicendi) in agendo,

    Cic. de Or. 3, 9, 32; cf.:

    Fimbria paulo fervidior atque commotior,

    id. Brut. 34, 129:

    incidere in rem commotam (i. e. amorem),

    Sen. Ep. 116, 5:

    animus commotior,

    Cic. Div. 1, 37, 80:

    commotius ad omnia turbanda consilium,

    Liv. 6, 14, 9 Weissenb. ad loc.:

    Drusus animo commotior,

    more violent, passionate, Tac. A. 4, 3; cf.:

    commotus ingenio,

    id. ib. 6, 45; and:

    Agrippina paulo commotior,

    id. ib. 1, 33:

    commoto similis,

    to one provoked, enraged, Suet. Aug. 51; cf. id. Tib. 51.— Sup. and adv. apparently not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > conmoveo

  • 20 capere

    1) приобретать, получать (1. 71 pr. D. 50, 16. 1. 51 D. 50, 17. 1. 140 D. 50, 16); особ. а) о приобретении собственности по давности (1. 5 pr. 1. 12. 1. 15 § 16. 26 D. 39, 2. 1. 3 § 3. 23. 1. 26. 36 D. 41, 2. 1. 10 § 1. 1. 21. 23 pr. D. 41, 3);

    usu сар. (1. 28 eod. 1. 2 § 6 D. 41, 4); отсюда capio, давность (1. 48 § 1 D. 41, 1. 1. 4 § 1 D. 41, 4);

    b) о приобретении по завещанию: cap. hereditatem (1. 62 pr. D. 28, 5. 1. 12 § 1 D. 37, 1), legatum (1. 24 § 12 D. 40, 5; (ex testamento) cap. posse, cap. prohiberi legibus (Gai. I. 23 seq. 25. 123. 11. 110 seq. 225. 274. sq. 284. 286. Ulp. XXII 3, 1. 11 D. 28, 6. 1. 128 D. 30. 1. 10 § 1 D. 34, 9);

    usque ad certum modum cap. posse (1. 27 D. 22, 3);

    solidum, totum cap. (non) posse, solidi capiendi jus (Ulp. XVII. 1. 1. 72. 78 § 3 D. 28, 5. 1. 55 § 1 D. 31);

    partem cap. (1. 42. eod.);

    jus capiendi (1. 2 § 2 D. 49, 14);

    non capiens, неспособный приобретать (1. 46 D. 5, 3. 1. 43 § 3 D. 28, 6. 1. 59 § 1 D. 35, 2. 1. 122 et seq. D. 30);

    c) всакого рода приобретения, обусловливавшиеся смертью известного лица: mortis causa capere, т. с. capio (1. 31 pr. D. 39, 6. 1. 8. 18 pr. § 3. 1. 21. 22. 31 § 2. 1. 35 pr. 36 eod.).

    2) вооб. получать, принимать, cap. donum (1. 18 D. 1, 18), dignitatem (1. 6 pr. D. 50, 4), munera civilia (1. 18 D. 50, 16), fructus (1. 31. 203 eod. 1. 2 D. 22, 1), alimenta (1. 4. 11 D. 34, 1), vectigal (1. 17 § 1 D. 50, 16), initium, statum eventus (1. 201 D. 50, 17), interpretationem (1. 168 § 1 eod.). 3) брать, взять, отнимать: сар. bona alicujus (1. 5 C. 10, 1); (1. 15 § 2. 4. 7 D. 42, 1);

    capio (pignoris), задержание (Gai. IV. 26, 28, 1. 15 § 4 D. 42, 1. 1. 2 C. 10. 21. 1. 2 C. Th. 11, 9).

    4) занимать, loca ab hostibus capta (1. 36 D. 11, 7). 5) брать в плен, ab hostibus capi (1. 4 § 3 D. 1, 5);

    cap. animalia (1. 1 § 1. 1. 3 D. 41, 1), aquam, собирать (1. 19 D. 8, 2);

    amore capi (1. 2 § 24 D. 1, 2).

    6) обманывать (1. 3 § 4. 9 § 2. 1. 11 § 2-4 D. 4, 4. 1. 116 § 1 D. 50, 17). 7) лишать: luminibus captus (1. 17 pr. D. 50, 1);

    mente captus (1. 17 D. 28, 1).

    8) вмещать в себя: certam mensuram cap. (1. 6 § 4 D. 19, 1); обознач. также умственные силы, волеспособность: cap. intellectum (1. 1 § 3 D. 41, 2), dolum (1. 15 D. 40, 12). 9) допускать: res capit restitutionem (1. 9 § 4 D. 4 D. 4, 4).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > capere

См. также в других словарях:

  • mente captus — (izg. mȅnte kȁptus) DEFINICIJA ograničen (duševno), zaglupljen ETIMOLOGIJA lat …   Hrvatski jezični portal

  • Mente captus — (lat.), närrisch, wahnsinnig …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Mente captus — (lat.), beschränkten Verstandes; stumpf , blödsinnig …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Mente captus — (lat.), stumpf , blödsinnig …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Mente captus — Mente captus, lat., des Verstandes beraubt …   Herders Conversations-Lexikon

  • mente captus — mẹn|te cạp|tus des Verstandes beraubt, unzurechnungsfähig, begriffsstutzig [lat.] * * * mẹnte cạptus   [lateinisch], bildungssprachlich für: nicht bei Verstand, unzurechnungsfähig; begriffsstutzig. * * * mẹn|te cạp|tus [lat., eigtl. = im… …   Universal-Lexikon

  • mente captus — mẹn|te cạp|tus 〈geh.〉 des Verstandes beraubt, unzurechnungsfähig, begriffsstutzig [Etym.: lat.] …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • mente captus — men|te cap|tus [ kap...] <lat. ;eigtl. »am Verstand gelähmt«, zu capere »ergreifen, befallen«>: 1. begriffsstutzig. 2. nicht bei Verstand, unzurechnungsfähig …   Das große Fremdwörterbuch

  • mente captus — /mentiy ksptas/ Persons who are habitually insane. Clanton v. Shattuck, 211 La. 750, 30 So.2d 823, 824 …   Black's law dictionary

  • mente captus — /mentiy ksptas/ Persons who are habitually insane. Clanton v. Shattuck, 211 La. 750, 30 So.2d 823, 824 …   Black's law dictionary

  • mentecapto — mentecapto, a (del lat. «mente captus», torpe de la mente; ant.) adj. y n. Mentecato. * * * mentecapto, ta. (Del lat. mente captus, falto de mente). adj. desus. mentecato. Era u. t. c. s …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»