-
1 misereo
mĭsĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. n. and mĭsĕ-rĕor, ĭtus, 2 ( inf. pres. misererier, Lucr. 5, 1023; ante- and post-class. part. perf. misertus for miseritus, Scip. Afric. ap. Macr. S. 2, 10; Hyg. Fab. 58), v. dep. [miser], to feel pity, have compassion, to pity, compassionate, commiserate.I.In the verb. finit. (in the act. form only ante-class.).(α).Form misereo:(β).piaculumst miserere nos hominum rem male gerentum,
Plaut. Truc. 2, 1, 13: miserete anuis, Enn. ap. Non. 474, 30 (Trag. v. 232 Vahl.): cogebant hostes, ut misererent, id. ap. Prisc. p. 824 P.:ipse sui miseret,
Lucr. 3, 881.—Form misereor (class.):II.miseremini sociorum,
Cic. Verr. 2, 1, 28, § 72:postulat, ut sui misereantur,
Auct. Her. 1, 14, 24: miserere temporis, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 1: nescio qui nostri miseritus tandem deus, Afran. ap. Gell. 20, 6, 5:deos miseritos nominis Romani,
Liv. 27, 33 fin.:cum misereri mei debent,
Cic. Att. 4, 5, 2:laborum tantorum,
Verg. A. 2, 143:miserere mei, miserere meorum,
Ov. H. 12, 81:miserere inopum sociorum,
Juv. 8, 89.—With dat.:cui Venus postea miserta est,
Hyg. Fab. 58; Diom. p. 294 P. —With acc. (dub.):tot miserere animas,
Grat. Cyneg. 440 (al. miserare).— Impers. pass.:ut supplicum misereatur,
that we should feel pity for suppliants, Cic. Inv. 1, 30, 48.—Impers.: miseret and (less freq.) miseretur me alicujus and alicujus rei, it distresses me, I feel pity or compassion for a person or thing.(α).Form miseret: miseret me eādem formā dicitur, quā piget, poenitet, taedet, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.: tui me miseret, mei piget, Enn. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 82 Vahl.); cf.: quos non miseret neminis, id. ap. Fest. p. 162 Müll. (Trag. v. 174 ib.):(β).miseret et aliorum, tui te nec miseret nec pudet,
Plaut. Trin. 2, 4, 30:eorum nos miseret,
Cic. Mil. 34, 92:neque te mei tergi misereret, si, etc.,
Plaut. Ps. 5, 2, 25:nilne te miseret,
id. ib. 1, 3, 74.—Form miseretur, miseritum (misertum) est: patris me miseretur, Turp. ap. Non. 477, 15: neque me minus vestri quam mei miserebitur, L. Crassus ap. Prisc. p. 824: quando te nostrum et reipublicae miserebitur? Quadrig. ap. Gell. 20, 6, 11:cave te fratrum pro fratris salute obsecrantium misereatur,
Cic. Lig. 5, 14, acc. to Prisc. p. 797 P. (Klotz, misereat):neque metui, neque tuorum liberum misereri potest,
id. Verr. 2, 1, 30, § 77 Zumpt N. cr.:me ejus miseritum'st,
Plaut. Trin. 2, 4, 29: quo me reipublicae maxime misertum est, Scip. Afric. ap. Macr. S. 2, 10.—With gen.: miseretur tui, Pac. ap. Non. 477, 16. -
2 (misereō)
(misereō) see miseret. -
3 misereo
Imiserere, miserui, miseritus Vpity, feel pity; show/have mercy/compassion/pity for (w/GEN)IImiserere, miserui, misertus Vpity, feel pity; show/have mercy/compassion/pity for (w/GEN) -
4 misereo
, misereorto pity. -
5 miseresco
mĭsĕresco, ĕre, v. inch. n. [misereo].I.To feel pity, have compassion (only poet.):B.his lacrimis vitam damus et miserescimus ultro,
Verg. A. 2, 145:miserescite regis,
id. ib. 8, 573:generis miseresce tui,
Stat. Th. 1, 280.—Impers.: miserescit me alicu jus, it distresses me, I feel pity, take compassion (cf. miseret, under misereo, II.):* II.inopis nunc te miserescat mei,
Ter. Heaut. 5, 4, 3.—I. q. miserum fieri, to become wretched, miserable:sed quid est homini miseriarum, quo miserescat miser ex animo,
Plaut. Ep. 4, 1, 1. -
6 miserēscō
-
7 misericors
misericors cordis, adj. with comp. [misereo+ cor], tender-hearted, pitiful, compassionate, merciful: in suos: in re: in furibus aerari, S.: animus: in illā victoriā quis P. Sullā misericordior inventus est?: mendacium, charitable.—Mean, pitiful: iracundi aut misericordes.* * *(gen.), misericordis ADJmerciful, tenderhearted -
8 misereor
mĭsĕrĕor, ĭtus, 2, v. misereo. -
9 miseret
mĭsĕret, v. misereo, II. -
10 miseretur
mĭsĕrētur, v. misereo, II. -
11 misericors
mĭsĕrĭcors, cordis, adj. [misereo-cor], tender-hearted, pitiful, compassionate, merciful (class.).—Of persons and things:II.credc misericors est,
Plaut. Am. 1, 1, 141:misericordem se praebere,
Cic. Caecin. 10, 26:misericors et mansuetus,
Auct. Her. 2, 17, 25:misericordem esse in aliquem,
Cic. Lig. 5, 15; Curt. 9, 6, 12; Sen. Contr. 3, 23, 1:sint misericordes in furibus aerarii,
Sall. C. 52, 12:animus,
Cic. Inv. 1, 55, 106:Dominus est,
Vulg. Jacob. 5, 11:(Deus) miseretur ei, quem viderit misericordem,
Lact. Div. Just. Epit. 5.— Comp.:misericordior nulla est me feminarum,
Plaut. Rud. 1, 5, 23:in illā gravi L. Sullae turbulentāque victoriā quis P. Sulla mitior, quis misericordior inventus est?
Cic. Sull. 26, 72.— Sup.:quando misericordissimus exstitisset,
Aug. Ep. 48:canes misericordissimi,
Sid. Ep. 8, 6.—Mean, pitiful, contemptible:qui autem natura dicuntur iracundi aut misericordes aut invidi aut tale quid,
Cic. Tusc. 4, 37, 80.— Hence, adv.: mĭsĕrĭcordĭter, tenderheartedly, pitifully, compassionately, mercifully (ante- and post-class.): crudeliter illi, nos misericorditer, Quadrig. ap. Non. 510, 20; Lact. 6, 18, 9; Aug. Civ. Dei, 3, 31; 5, 23.— Comp.:misericordius,
Aug. Doctr. Chr. 1, 16.— Sup.:misericordissime,
Aug. Ep. 149. -
12 miseritus
-
13 misertus
См. также в других словарях:
miséricorde — (mi zé ri kor d ) s. f. 1° Sentiment par lequel la misère d autrui touche notre coeur. C est un homme sans miséricorde. • Celui qui dans le temps n aura pas exercé la miséricorde, n a point de miséricorde à espérer dans l éternité, BOURDAL.… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré