-
1 lurco
[st1]1 [-] lurco, āre: c. lurcor. [st1]2 [-] lurco, ōnis, m.: glouton. [st1]3 [-] Lurco, ōnis, m.: Lurco (surnom).* * *[st1]1 [-] lurco, āre: c. lurcor. [st1]2 [-] lurco, ōnis, m.: glouton. [st1]3 [-] Lurco, ōnis, m.: Lurco (surnom).* * *Lurco, lurconis. Suet. Un goulu, Un gourmand, qui despend touts ses biens en gourmandise. -
2 lurco
1. lurco (altlat. lurcho), āre, u. lurcor (lurchor), ārī (2. lurco), den Fresser machen, fressen, absol., lurcare cum Flora, Varro sat. Men. 136. – mit Acc., lardum lurchare, Pompon. com. 169, lurcari, Lucil. 79.————————2. lurco (lurcho), ōnis, m., ein Fresser, Schlemmer, Wüstling, bes. als Schimpfwort, Lucil. 75 (Plur.). Suet. gr. 15: lurco edax, Plaut. Pers. 421: obszön v. einem Wollüstling, Apul. met. 8, 25. – als Beiname, M. Aufidius Lurco, der zuerst einen Pfau mästete, Varro r. r. 3, 6, 1. Plin. 10, 45; M. Perpenna Lurco, Corp. inscr. Lat. 6, 916: u. dav. Lurcōniānus, a, um, lurkonianisch, eines Lurko, Apiciana et Lurconiana condimenta, Tert. de anim. 33. – ⇒ Alte Schreibweise lurcho, s. Serv. Verg. Aen. 6, 4. Prob. cath. 16, 33 K. -
3 Lurco
1.lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:2.lurcare est cum aviditate cibum sumere,
Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):ut lurcaretur lardum,
Lucil. ib. 11, 2.lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:3.lurco, edax, furax, fugax,
Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,
Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—B.Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,II.Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:Apiciana et Lurconiana condimenta,
Tert. Anim. 33. -
4 lurco
1.lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:2.lurcare est cum aviditate cibum sumere,
Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):ut lurcaretur lardum,
Lucil. ib. 11, 2.lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:3.lurco, edax, furax, fugax,
Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,
Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—B.Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,II.Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:Apiciana et Lurconiana condimenta,
Tert. Anim. 33. -
5 lurco [2]
2. lurco (lurcho), ōnis, m., ein Fresser, Schlemmer, Wüstling, bes. als Schimpfwort, Lucil. 75 (Plur.). Suet. gr. 15: lurco edax, Plaut. Pers. 421: obszön v. einem Wollüstling, Apul. met. 8, 25. – als Beiname, M. Aufidius Lurco, der zuerst einen Pfau mästete, Varro r. r. 3, 6, 1. Plin. 10, 45; M. Perpenna Lurco, Corp. inscr. Lat. 6, 916: u. dav. Lurcōniānus, a, um, lurkonianisch, eines Lurko, Apiciana et Lurconiana condimenta, Tert. de anim. 33. – / Alte Schreibweise lurcho, s. Serv. Verg. Aen. 6, 4. Prob. cath. 16, 33 K.
-
6 lurco [1]
-
7 lurco
I —, —, āre и lurcor, —, ārī depon.объедаться, обжираться LM, VrII lurco, ōnis m.обжора, кутила, расточитель, мот LM, Pl, Ap, Su -
8 lurco
прил.общ. прожорливый -
9 lurcho
1.lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:2.lurcare est cum aviditate cibum sumere,
Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):ut lurcaretur lardum,
Lucil. ib. 11, 2.lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:3.lurco, edax, furax, fugax,
Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,
Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—B.Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,II.Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:Apiciana et Lurconiana condimenta,
Tert. Anim. 33. -
10 Lurconianus
1.lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:2.lurcare est cum aviditate cibum sumere,
Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):ut lurcaretur lardum,
Lucil. ib. 11, 2.lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:3.lurco, edax, furax, fugax,
Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,
Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—B.Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,II.Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:Apiciana et Lurconiana condimenta,
Tert. Anim. 33. -
11 lurcor
1.lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:2.lurcare est cum aviditate cibum sumere,
Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):ut lurcaretur lardum,
Lucil. ib. 11, 2.lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:3.lurco, edax, furax, fugax,
Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,
Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—B.Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,II.Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:Apiciana et Lurconiana condimenta,
Tert. Anim. 33. -
12 Aufidius
ī m.Ауфидий, римск. по- men1) Cn. A., народный трибун в 114 г. до н. э., претор в 108 г. до н. э., автор истории Рима (на греч. языке) C2) Cn. A. Orestes Aurelianus, приёмный сын предыдущего, консул в 71 г. до н. э. C3) M. A. Lurco, народный трибун в 61 г. до н. э., автор закона de ambitu C, Su, PM4) A. Bassus, историк, современник Августа и Тиберия T, PJ, р -
13 lurcho
ōnis m. арх. = lurco II -
14 Aufidius
Aufidius, a, um, Name eines römischen Geschlechts, aus dem am bekanntesten: Cn. Aufidius, Volkstribun 114 v. Chr., Prätor 108 v. Chr., obgleich im hohen Alter blind, dennoch tätig im Staate u. in der Wissenschaft, Verfasser einer römischen Geschichte in griech. Sprache, Cic. Tusc. 5, 112. Cic. de fin. 5, 54. Da er kinderlos war (Cic. fragm. p. 490 ed. Orell.), adoptierte er den Cn. Aufidius Orestes (Aurelianus), Cic. de dom. 35, der 71 v. Chr. Konsul war, Cic. Planc. 52; de off. 2, 58. – M. Aufidius Lurco, Volkstribun 61 v. Chr., wahrsch. identisch mit dem Auf., der als Zeuge gegen Flaccus auftrat, Cic. Flacc. 10, u. mit dem Großvater der Livia, Suet. Cal. 23, führte zuerst das Mästen von Pfauen ein, Varr. r. r. 3, 6, 1. Plin. 10, 45. – T. Aufidius, ein röm. Redner, Cic. Brut. 179. – Sex. Aufidius, ein röm. Ritter, Cic. ep. 12, 26 sq. – Aufidius Luscus, ein berüchtigter Schlemmer, Hor. sat. 1, 5, 34 u. 2, 4, 24. – Aufidius Bassus, ein römischer Geschichtschreiber unter Augustus u. Tiberius, Verfasser einer Geschichte der röm. Bürgerkriege, sowie einer Geschichte der röm. Kriege in Germanien, die Plinius der Altere fortsetzte, s. die Auslegg. zu Tac. dial. 23, 3. Sen. ep. 30 in. Plin. ep. 3, 5, 6. Quint. 10, 1, 103. – Dav. Aufidiānus, a, um, aufidianisch, des (Sex.) Aufidius, nomen, Cic. ep. 16, 19.
-
15 прожорливый
-
16 Aufidius
Aufidius, a, um, Name eines römischen Geschlechts, aus dem am bekanntesten: Cn. Aufidius, Volkstribun 114 v. Chr., Prätor 108 v. Chr., obgleich im hohen Alter blind, dennoch tätig im Staate u. in der Wissenschaft, Verfasser einer römischen Geschichte in griech. Sprache, Cic. Tusc. 5, 112. Cic. de fin. 5, 54. Da er kinderlos war (Cic. fragm. p. 490 ed. Orell.), adoptierte er den Cn. Aufidius Orestes (Aurelianus), Cic. de dom. 35, der 71 v. Chr. Konsul war, Cic. Planc. 52; de off. 2, 58. – M. Aufidius Lurco, Volkstribun 61 v. Chr., wahrsch. identisch mit dem Auf., der als Zeuge gegen Flaccus auftrat, Cic. Flacc. 10, u. mit dem Großvater der Livia, Suet. Cal. 23, führte zuerst das Mästen von Pfauen ein, Varr. r. r. 3, 6, 1. Plin. 10, 45. – T. Aufidius, ein röm. Redner, Cic. Brut. 179. – Sex. Aufidius, ein röm. Ritter, Cic. ep. 12, 26 sq. – Aufidius Luscus, ein berüchtigter Schlemmer, Hor. sat. 1, 5, 34 u. 2, 4, 24. – Aufidius Bassus, ein römischer Geschichtschreiber unter Augustus u. Tiberius, Verfasser einer Geschichte der röm. Bürgerkriege, sowie einer Geschichte der röm. Kriege in Germanien, die Plinius der Altere fortsetzte, s. die Auslegg. zu Tac. dial. 23, 3. Sen. ep. 30 in. Plin. ep. 3, 5, 6. Quint. 10, 1, 103. – Dav. Aufidiānus, a, um, aufidianisch, des (Sex.) Aufidius, nomen, Cic. ep. 16, 19.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Aufidius
-
17 Обжора
- polyphagus; barathrum macelli; homo edax, gulosus, vorax; glutto; gulo; lurco; mando; manducus; estrix, -icis f; -
18 fugax
fŭgax, ācis, adj. [fugio], apt to flee, flying swiftly, swift, fleet (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf. fugitivus).I.Lit.:II.fugaces Lyncas et cervos cohibentis arcu,
Hor. C. 4, 6, 33; so,caprea,
Verg. A. 10, 724:ferae,
id. ib. 9, 591:cervi,
id. G. 3, 539:mors et fugacem persequitur virum,
Hor. C. 3, 2, 14; cf.:comes atra (cura) premit sequiturque fugacem,
id. S. 2, 7, 115:Pholoe,
who flees from wooers, coy, id. C. 2, 5, 17:lympha,
id. ib. 2, 3, 12.— Comp.:ventis, volucrique fugacior aurā,
Ov. M. 13, 807.— Sup.:ignavissimus et fugacissimus hostis,
Liv. 5, 28, 8.—As a term of vituperation, of a slave:lurco, edax, furax, fugax,
runaway, Plaut. Pers. 3, 3, 16.—Trop.A.Fleeting, transitory: haec omnia quae habent speciem gloriae, contemne: brevia, fugacia, caduca existima; * Cic. Fam. 10, 12, 5:B.fugaces Labuntur anni,
Hor. C. 2, 14, 1: blanditiae, Plin. poët. Ep. 7, 4, 7.— Comp.:non aliud pomum fugacius,
that sooner spoils, Plin. 15, 12, 11, § 40.— Sup.:bona,
Sen. Ep. 74 med. —With gen., fleeing, shunning, avoiding a thing:sollicitaeque fugax ambitionis eram,
Ov. Tr. 4, 10, 38:fugax rerum,
id. ib. 3, 2, 9:fugacissimus gloriae,
Sen. Ben. 4, 32.—Hence, adv.: fŭgācĭ-ter, in fleeing; only comp.:utrum a se audacius an fugacius ab hostibus geratur bellum,
whether in prosecuting the war his own boldness or the enemy's disposition to flee was the greater, Liv. 28, 8, 3. -
19 lurchabundus
lurchĭnābundus ( lurcĭnābun-dus and lurchābundus), a, um, adj. [1. lurco], voracious, Cat. ap. Quint. 1, 6, 42; cf. Spald. ad loc. -
20 lurchinabundus
lurchĭnābundus ( lurcĭnābun-dus and lurchābundus), a, um, adj. [1. lurco], voracious, Cat. ap. Quint. 1, 6, 42; cf. Spald. ad loc.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
lurco — agg. [dal lat. lurco ( onis )] (pl. m. chi ), lett. [che mangia e beve smodatamente] ▶◀ famelico, ghiotto, goloso, ingordo, insaziabile, (ant.) leccardo, (fam.) mangione, vorace. ◀▶ frugale, parco, sobrio … Enciclopedia Italiana
lurco — lùr·co agg. LE ghiottone, mangione e beone: e come là tra li Tedeschi lurchi (Dante) {{line}} {{/line}} DATA: av. 1313. ETIMO: dal lat. lŭrco, nom., der. di lurcāre mangiare avidamente … Dizionario italiano
lurco — {{hw}}{{lurco}}{{/hw}}agg. (pl. m. chi ) (lett.) Ingordo … Enciclopedia di italiano
lurco — pl.m. lurchi sing.f. lurca pl.f. lurche … Dizionario dei sinonimi e contrari
lurco — agg. (ant., lett.) ingordo, mangione, epulone, vorace, goloso, ghiottone, mangiatore CONTR. frugale, parco, sobrio … Sinonimi e Contrari. Terza edizione
Aufidius Lurco — Marcus Aufidius (or Alfidius) Lurco or known as Aufidius Lurco, was a Roman magistrate who lived in the 1st century BC. Lurco was a member of the gens Aufidius, a Roman family of Plebs status, who appeared in the Roman Republic and Roman Empire.… … Wikipedia
Aufidio Lurco — Saltar a navegación, búsqueda Aufidio (o Alfidio o Aufidius) Lurco fue un magistrado romano del siglo I a. C., oriundo de la ciudad itálica de Fondi. Pertenecía a la gens Aufidius. Si bien plebeyos, con el consulado de Cneo Aufidius… … Wikipedia Español
Aulus Petronius Lurco — (* wohl vor 15 n. Chr.; † nach 58) war ein Politiker der römischen Kaiserzeit und Suffektkonsul des Jahres 58 n. Chr. Von Aulus Petronius Lurco ist fast nichts bekannt, außer dass er im Jahr 58 in den Monaten Juli bis Dezember zusammen mit Aulus… … Deutsch Wikipedia
Aufidius Lurco — Marcus Aufidius Lurco Marcus Aufidius Lurco est un sénateur romain du Ier siècle av. J. C. Membre de la gens Aufidia, Aufidius, ou Alfidius, il naît probablement à Fundi, en Italie. En 61 av. J. C., il est tribun de la plèbe et rédige la Lex … Wikipédia en Français
Marcus Aufidius Lurco — est un sénateur romain du Ier siècle av. J.‑C. Membre de la gens Aufidia, Aufidius, ou Alfidius, il naît probablement à Fundi, en Italie. En 61 av. J. C., il est tribun de la plèbe et rédige la Lex Aufidia, aussi appelée la Lex Aufidia… … Wikipédia en Français
Lex Petronia — Die lex Petronia, auch lex Petronia de servis oder nur lex de servis genannt, war ein römisches Gesetz aus dem 1. Jahrhundert n. Chr., das verbot, Sklaven ohne richterliches Urteil an Tierhetzen zu verkaufen. Inhaltsverzeichnis 1 Inhalt 2 Zweck 3 … Deutsch Wikipedia