Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

lurcor

  • 1 lurcor

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > lurcor

  • 2 lurco

    [st1]1 [-] lurco, āre: c. lurcor. [st1]2 [-] lurco, ōnis, m.: glouton. [st1]3 [-] Lurco, ōnis, m.: Lurco (surnom).
    * * *
    [st1]1 [-] lurco, āre: c. lurcor. [st1]2 [-] lurco, ōnis, m.: glouton. [st1]3 [-] Lurco, ōnis, m.: Lurco (surnom).
    * * *
        Lurco, lurconis. Suet. Un goulu, Un gourmand, qui despend touts ses biens en gourmandise.

    Dictionarium latinogallicum > lurco

  • 3 collurc(h)inatio

    col-lurc(h)inātio, ōnis f. [lurcor\]
    страсть к кутежам, разгульная жизнь Ap

    Латинско-русский словарь > collurc(h)inatio

  • 4 collurc(h)inatio

    col-lurc(h)inātio, ōnis f. [lurcor\]
    страсть к кутежам, разгульная жизнь Ap

    Латинско-русский словарь > collurc(h)inatio

  • 5 lurco

    I —, —, āre и lurcor, —, ārī depon.
    объедаться, обжираться LM, Vr
    II lurco, ōnis m.
    обжора, кутила, расточитель, мот LM, Pl, Ap, Su

    Латинско-русский словарь > lurco

  • 6 collurcinatio

    collurcinātio, ōnis, f. (con u. lurcor), große Schwelgerei, Völlerei, Plur., Apul. apol. 75. Cl. Mam. de stat. anim. 2, 9, 4 (codd. conlucernationes).

    lateinisch-deutsches > collurcinatio

  • 7 lurco [1]

    1. lurco (altlat. lurcho), āre, u. lurcor (lurchor), ārī (2. lurco), den Fresser machen, fressen, absol., lurcare cum Flora, Varro sat. Men. 136. – mit Acc., lardum lurchare, Pompon. com. 169, lurcari, Lucil. 79.

    lateinisch-deutsches > lurco [1]

  • 8 collurcinatio

    collurcinātio, ōnis, f. (con u. lurcor), große Schwelgerei, Völlerei, Plur., Apul. apol. 75. Cl. Mam. de stat. anim. 2, 9, 4 (codd. conlucernationes).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > collurcinatio

  • 9 lurco

    1. lurco (altlat. lurcho), āre, u. lurcor (lurchor), ārī (2. lurco), den Fresser machen, fressen, absol., lurcare cum Flora, Varro sat. Men. 136. – mit Acc., lardum lurchare, Pompon. com. 169, lurcari, Lucil. 79.
    ————————
    2. lurco (lurcho), ōnis, m., ein Fresser, Schlemmer, Wüstling, bes. als Schimpfwort, Lucil. 75 (Plur.). Suet. gr. 15: lurco edax, Plaut. Pers. 421: obszön v. einem Wollüstling, Apul. met. 8, 25. – als Beiname, M. Aufidius Lurco, der zuerst einen Pfau mästete, Varro r. r. 3, 6, 1. Plin. 10, 45; M. Perpenna Lurco, Corp. inscr. Lat. 6, 916: u. dav. Lurcōniānus, a, um, lurkonianisch, eines Lurko, Apiciana et Lurconiana condimenta, Tert. de anim. 33. – Alte Schreibweise lurcho, s. Serv. Verg. Aen. 6, 4. Prob. cath. 16, 33 K.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > lurco

  • 10 collurchinatio

    col-lurchĭnātĭo ( conl-, and - lurcĭn-), ōnis, f. [lurcor], gross gluttony, gormandizing (post-class. and rare), App. Mag. p. 322, 33; Claud. Mam. Stat. An. 2, 9 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > collurchinatio

  • 11 collurcinatio

    col-lurchĭnātĭo ( conl-, and - lurcĭn-), ōnis, f. [lurcor], gross gluttony, gormandizing (post-class. and rare), App. Mag. p. 322, 33; Claud. Mam. Stat. An. 2, 9 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > collurcinatio

  • 12 conlurchinatio

    col-lurchĭnātĭo ( conl-, and - lurcĭn-), ōnis, f. [lurcor], gross gluttony, gormandizing (post-class. and rare), App. Mag. p. 322, 33; Claud. Mam. Stat. An. 2, 9 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > conlurchinatio

  • 13 lurcho

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > lurcho

  • 14 Lurco

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > Lurco

  • 15 lurco

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > lurco

  • 16 Lurconianus

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > Lurconianus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»