Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

lucullus

  • 21 Neapolites

    Nĕāpŏlis, is, f., = Neapolis (Newtown).
    I.
    A celebrated maritime city in Campania, a colony of the Cumæans, called by the early Romans Novapolis, now Napoli, Naples, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 62; Varr. L. L. 6, § 58 Müll.; Cic. Balb. 24, 55; id. Rab. Post. 10, 26:

    otiosa,

    Hor. Epod. 5, 43:

    docta,

    Mart. 5, 78, 14:

    hospita Musis,

    Sil. 12, 31.—Hence,
    1.
    Nĕāpŏlītānus, a, um, adj., of or belonging to Naples, Neapolitan: piscinae, Varr. ap. Non. 543, 33:

    ager,

    Plin. 17, 17, 26, § 122:

    mala cotonea,

    id. 15, 11, 10, § 38.—
    b.
    Subst.
    (α).
    Nĕāpŏlītānum, i, n., a villa near Naples; of Pompey, Cic. Att. 7, 2, 5;

    of Lucullus,

    id. Ac. 2, 3, 9;

    of Pontius,

    id. Att. 14, 21, 3.—
    (β).
    Nĕāpŏlītāni, ōrum, m., the Neapolitans, Cic. Fam. 13, 30, 1; id. Off. 1, 10, 33; id. Tusc. 1, 35, 86.—
    2.
    Nĕāpŏlītes, ae, m., a Neapolitan: Dion, Varr. ap. Aug. Civ. Dei, 21, 8.—
    3.
    Nĕā-pŏlītis, ĭdis, f., a (female) Neapolitan: meretrix, Afran. ap. Non. 318, 6.—
    II.
    A city in Zeugitana, now Nabal, Mel. 1, 7; Plin. 5, 4, 3, § 24; Auct. B. Afr. 2.—
    III.
    The fourth quarter of the city of Syracuse, Cic. Verr. 2, 4, 53, § 119; Liv. 25, 25, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > Neapolites

  • 22 Neapolitis

    Nĕāpŏlis, is, f., = Neapolis (Newtown).
    I.
    A celebrated maritime city in Campania, a colony of the Cumæans, called by the early Romans Novapolis, now Napoli, Naples, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 62; Varr. L. L. 6, § 58 Müll.; Cic. Balb. 24, 55; id. Rab. Post. 10, 26:

    otiosa,

    Hor. Epod. 5, 43:

    docta,

    Mart. 5, 78, 14:

    hospita Musis,

    Sil. 12, 31.—Hence,
    1.
    Nĕāpŏlītānus, a, um, adj., of or belonging to Naples, Neapolitan: piscinae, Varr. ap. Non. 543, 33:

    ager,

    Plin. 17, 17, 26, § 122:

    mala cotonea,

    id. 15, 11, 10, § 38.—
    b.
    Subst.
    (α).
    Nĕāpŏlītānum, i, n., a villa near Naples; of Pompey, Cic. Att. 7, 2, 5;

    of Lucullus,

    id. Ac. 2, 3, 9;

    of Pontius,

    id. Att. 14, 21, 3.—
    (β).
    Nĕāpŏlītāni, ōrum, m., the Neapolitans, Cic. Fam. 13, 30, 1; id. Off. 1, 10, 33; id. Tusc. 1, 35, 86.—
    2.
    Nĕāpŏlītes, ae, m., a Neapolitan: Dion, Varr. ap. Aug. Civ. Dei, 21, 8.—
    3.
    Nĕā-pŏlītis, ĭdis, f., a (female) Neapolitan: meretrix, Afran. ap. Non. 318, 6.—
    II.
    A city in Zeugitana, now Nabal, Mel. 1, 7; Plin. 5, 4, 3, § 24; Auct. B. Afr. 2.—
    III.
    The fourth quarter of the city of Syracuse, Cic. Verr. 2, 4, 53, § 119; Liv. 25, 25, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > Neapolitis

  • 23 Paris

    Păris, ĭdis, m., = Paris.
    I.
    The son of Priam and Hecuba, also called Alexandros. As soon as he was born, on account of an ominous dream of his mother, he was exposed on Mount Ida to perish; he was there reared by the shepherds, and there he decided the dispute between Juno, Pallas, and Venus in favor of the last, who promised him Helen, the most beautiful of women, as a reward; by carrying her off to Troy, he was the cause of the Trojan war, in which he fell by the arrow of Philoctetes: quapropter Parim pastores nunc Alexandrum vocant, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 82 Müll. (Trag. v. 74 Vahl.):

    culpatus Paris,

    Verg. A. 2, 602:

    judicium Paridis spretaeque injuria formae,

    id. ib. 1, 27.— Voc.:

    Pari,

    Prop. 2, 2 (3), 47.—
    B.
    Cicero sarcastically applies the name of Paris to C. Memmius, on account of his relations with the wives of Lucullus and Pompey, Cic. Att. 1, 18, 3.—
    II.
    The name of an actor, a freedman of Domitia, Suet. Dom. 3; Tac. A. 13, 21; Juv. 6, 87.—
    III.
    The name of a pantomime, Suet. Dom. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Paris

  • 24 respondeo

    rē-spondĕo, di, sum, 2, v. a.
    I.
    Lit., to promise a thing in return for something else; to offer or present in return. So, only in a few examples, the phrase par pari (dat.) respondere, to return like for like: par pari respondes dicto, you return tit for tat with your tongue (syn. refero), Plaut. Pers. 2, 2, 41; cf.: istuc serva; et verbum verbo par pari ut respondeas, Ter Phorm. 1, 4, 35; and:

    paria paribus respondimus,

    Cic. Att. 6, 1, 23.— Pass.: provide, si cui quid debetur, ut sit, unde par pari respondeatur, i. e. that there be wherewithal to meet the demand, Atticus ap. Cic. Att. 16, 7, 6; cf. also under II. A. 1, the lusus verbb. with spondeo; and II. B. init.
    II.
    In a more general signification.
    A.
    To answer, reply, respond (either to a question, or to any statement or remark, and either in a friendly or hostile signif.); constr. aliquid alicui, ad, adversus, contra aliquem ( aliquid).
    1.
    In gen.
    a.
    Lit.: Th. Aliud te rogo. Tr. Aliud ergo nunc tibi respondeo, Plaut. Most. 5, 1, 70; cf. id. Merc. 1, 2, 73.— Absol.:

    prius respondes, quam rogo,

    Plaut. Merc. 2, 3, 119:

    eā legatione Papirius auditā... respondit,

    Liv. 9, 14, 2; 27, 40, 8; 33, 38, 7; Nep. Milt. 1, 4:

    ille appellatus respondit,

    Caes. B. G. 5, 36; 5, 41; Cic. Leg. 3, 13, 30; id. Verr. 2, 4, 62, § 138; id. Fam. 3, 6, 2; 5, 2, 8; 7, 24, 2;

    9, 14, 2. — So usu. of an oral answer: tibi non rescribam, sed respondeam,

    Sen. Ep. 67, 2;

    but also of writing: epistulae,

    Cic. Att. 9, 9, 1 et saep.; v. infra:

    ab his sermo oritur, respondet Laelius,

    Cic. Lael. 1, 5; Plaut. Men. 5, 5, 28: olli respondit rex Albaï Longaï, Enn. ap. Fortun. p. 2691 P. (Ann. v. 34 Vahl.):

    cui orationi Caepionis ore respondit Aelius,

    Cic. Brut. 46, 169:

    criminibus,

    id. Planc. 2, 4:

    supremae tuae paginae,

    id. Att. 6, 2, 1:

    cui opinioni,

    Quint. 4, 4, 1:

    tam aequae postulationi,

    id. 7, 1, 47 al.:

    summā constantiā ad ea, quae quaesita erant, respondebat,

    Cic. Phil. 1, 1, 2; cf.:

    arbitrabar me satis respondisse ad id quod quaesierat Laelius,

    id. Rep. 2, 39, 65:

    nec absurde adversus utrosque respondisse visus est,

    Liv. 35, 50; 8, 32:

    adversus haec imperator respondit,

    id. 30, 31; 33, 35 fin.With acc. of neutr. pron.:

    illud respondere cogam,

    to make answer to that, Cic. Cael. 28, 67; cf. id. Vatin. 7, 18; 17, 41:

    multa contra patronos venuste testis saepe respondet,

    Quint. 5, 7, 31; 5, 7, 24; cf.:

    accipe, quid contra juvenis responderit,

    Hor. S. 2, 3, 233.— With object-clause:

    respondent, bello se et suos tutari posse,

    Plaut. Am. 1, 1, 59; id. Curc. 2, 3, 54; id. Mil. 2, 2, 23; id. Merc. 5, 2. 102 al. —Introducing a direct answer:

    cum dixisset, Quid agis, Grani? respondit, Immo vero tu, Druse, quid agis!

    Cic. Planc. 14, 33; id. Att. 5, 21, 12; id. Inv. 1, 31, 51; id. Tusc. 5, 19, 56.— In impers. perf.:

    postquam mihi responsum est, abeo, etc.,

    Plaut. Curc. 2, 3, 57; cf. id. Mil. 4, 2, 93: quid nunc renunciem abs te responsum? Ter. Heaut. 4, 8, 18:

    sic existimet: Responsum non dictum esse, quia laesit prior,

    id. Eun. prol. 6.— In plur.:

    multa ejus et in senatu et in foro vel provisa prudenter vel acta constanter vel responsa acute ferebantur,

    Cic. Lael. 2, 6.— In the sup.:

    (haec) quam brevia responsu,

    Cic. Clu. 59 fin. — In a lusus verbb. with spondeo: Er. Sponden' tu istud? He. Spondeo. Er. At ego, tuum tibi advenisse filium, respondeo, and in return I promise you, i. e. assure you, Plaut. Capt. 4, 2, 119; cf.:

    fideiussores, qui salvam rempublicam fore responderunt, etc.,

    promised, gave assurance, Dig. 50, 1, 17 fin.
    b.
    Trop., to answer, respond, reply to, re-echo, resound, etc.:

    saxa et solitudines voci respondent,

    Cic. Arch. 8, 19;

    respondent flebile ripae,

    Ov. M. 11, 53; and:

    respondentia tympana,

    Stat. Achill. 2, 175: urbes coloniarum respondebunt Catilinae tumulis silvestribus, will give an answer to, i. e. will prove a match for, Cic. Cat. 2, 11, 24.—
    2.
    In partic.
    a.
    Of lawyers, priests, oracles, etc., to give an opinion, advice, decision, response:

    quaeris, num juris consultus (sit)? quasi quisquam sit, qui sibi hunc falsum de jure respondisse dicat,

    Cic. Planc. 25, 62; so,

    de jure,

    id. Brut. 30, 113; cf.:

    de jure consulentibus respondere,

    id. Mur. 4, 9;

    in a like signif., also simply jus,

    id. Leg. 1, 4, 12:

    facultas respondendi juris,

    id. ib. 2, 12, 29; id. de Or. 1, 45, 198; Plin. Ep. 6, 15, 3 al.; cf.:

    civica jura,

    Hor. Ep. 1, 3, 24; and:

    quae consuluntur, minimo periculo respondentur, etc.,

    Cic. Mur. 13, 28; id. Brut. 89, 306. — Absol., Dig. 2, 14, 7; and so very freq. of the jurists in the Digests;

    v. responsum: pater Roscii ad haruspices retulit: qui responderunt, nihil illo puero clarius fore,

    Cic. Div. 1, 36, 79:

    cum ex prodigiis haruspices respondissent,

    Sall. C. 47, 2; Liv. 27, 37; 31, 5; 5, 54; Vell. 2, 24, 3:

    responsum est,

    Suet. Aug. 94, 97:

    deliberantibus Pythia respondit, ut moenibus ligneis se munirent,

    gave advice, Nep. Them. 2, 6; cf. Just. 11, 11, § 11:

    possumus seniores amici quiete respondere,

    to give advice, Tac. A. 14, 54 fin.
    b.
    Of the answering of a person summoned when his name is called; hence, meton., to appear: citatus neque respondit neque excusatus est, Varr. ap. Gell. 11, 1, 4; cf.:

    cives, qui ad nomina non respondissent,

    Liv. 7, 4:

    quia Romae non respondebant,

    id. 39, 18; Val. Max. 6, 3, 4; Suet. Tib. 38; id. Ner. 44; Hor. S. 1, 9, 36 (vadato, dat., i.e. ei qui eum vadatus erat; v. vador); Dig. 3, 3, 35; 41, 1, 14 et saep.—
    (β).
    Esp., to appear before a tribunal, to answer an accusation, meet a charge, etc.:

    perfectus in exsilium Tubulus est nec respondere ausus,

    Cic. Fin. 2, 16, 54:

    Verrem alterā actione responsurum non esse,

    id. Verr. 2, 1, 1, § 1:

    nemo Epaminondam responsurum putabat,

    Nep. Epam. 8, 1.—
    (γ).
    Transf., in gen., to appear, be present:

    ipsi (sc. paeon et herous) se offerent et respondebunt non vocati,

    Cic. de Or. 3, 49, 191:

    verba (with res se ostendent),

    Quint. 10, 3, 9:

    ut ii, qui debent, non respondeant ad tempus,

    Cic. Att. 16, 2, 2; cf.:

    podagra ad tempus (with venit ad horam),

    Sen. Q. N. 3, 16, 1:

    sanguis per menstrua,

    Cels. 4, 4, 5.—
    B.
    To answer to; to meet, agree, accord, or correspond with a thing; constr. usually with dat. or absol.:

    ut omnia omnibus paribus paria respondeant,

    Cic. N. D. 1, 19, 50:

    ut horum auctoritatibus illorum orationi, qui dissentiunt, respondere posse videamur,

    id. Imp. Pomp. 23, 68:

    ut verba verbis quasi demensa et paria respondeant,

    id. Or. 12, 38; and:

    respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus,

    id. Fin. 5, 28, 83: (Aristoteles dicit) illam artem (sc. rhetoricam) quasi ex alterā parte respondere dialecticae, that it corresponds to, i. e. forms the counterpart of, id. Or. 32, 114:

    aedificare alteram porticum quae Palatio responderet,

    id. Har. Resp. 23, 49; cf.

    of a locality: contra elata mari respondet Gnosia tellus,

    i. e. lies opposite, Verg. A. 6, 23:

    Pachyni pulsata Ionio respondent saxa profundo,

    Sil. 14, 73:

    est mihi magnae curae, ut ita erudiatur (Lucullus), ut et patri et Caepioni nostro et tibi tam propinquo respondeat,

    Cic. Fin. 3, 2, 8: satis Graecorum [p. 1582] gloriae responderunt, id. Tusc. 1, 2, 3:

    tua virtus opinioni hominum,

    id. Fam. 2, 5, 2; id. Lael. 16, 56:

    fortuna meis optatis,

    id. Fam. 2, 1, 2; cf.:

    seges votis,

    Verg. G. 1, 47:

    arma Caesaris non responsura lacertis,

    Hor. Ep. 2, 2, 48:

    favor meritis,

    id. ib. 2, 1, 9:

    ne prior officio quisquam respondeat,

    id. S. 2, 6, 24:

    par fama labori,

    id. ib. 2, 8, 66:

    fructus labori,

    Ov. F. 4, 641:

    non mihi respondent veteres in carmine vires,

    id. H. 15, 197 al.:

    familiam nemo speciosiorem producet, sed hominibus non respondet,

    he does not pay his debts, Sen. Ep. 87, 6:

    amori amore respondere,

    i. e. to return it, repay it, Cic. Fam. 15, 21, 4; cf.:

    Quinti fratris liberalitati subsidiis amicorum,

    id. Att. 4, 3, 6:

    qui ex vico ortus est, eam patriam intellegitur habere, cui reipublicae vicus ille respondet,

    to which it belongs, Dig. 50, 1, 30.—

    In mal. part.: mulieribus,

    Plaut. Mil. 4, 1, 17.—With ad:

    respondere ad parentum speciem,

    resemble, Varr. R. R. 2, 5, 9:

    deformentur directiones, ut longitudines ad regulam et lineam, altitudines ad perpendiculum, anguli ad normam respondentes exigantur,

    Vitr. 7, 3; cf.:

    structuram ad perpendiculum respondere oportet,

    Plin. 36, 22, 51, § 172:

    quia non tota ad animum responderat (villa),

    Suet. Caes. 48:

    ad spem eventus respondit,

    Liv. 28, 6.—With dat.:

    Papirio quoque brevi ad spem eventus respondit,

    Liv. 9, 15.— With ex:

    quicquid non ex voluntate respondet, iram provocat,

    Sen. Ep. 47, 19:

    speculum quocumque obvertimus oris, Res sibi respondent simili formā atque colore,

    i. e. correspond, are reflected, Lucr. 4, 167.— Absol.:

    sidera respondent in aquā,

    Lucr. 4, 213:

    quia raro verba belle respondeant,

    Quint. 6, 3, 48: medicus aliquid oportet inveniat, quod non ubique fortasse, sed saepius tamen etiam respondeat, may answer, be suitable, Cels. praef.—
    C.
    To return, make a return, yield:

    frumenta quando cum quarto responderint (sc. colono),

    have returned, yielded, Col. 3, 3, 4; cf. with abl. and dat.:

    humus cum est repetita cultu, magno fenore colono respondet,

    id. 2, 1, 3:

    vitis, nisi praepingui solo, non respondet,

    id. 3, 2, 11; cf.:

    metalla plenius responsura fodienti,

    Sen. Ep. 23, 5.—Hence, rēspon-sum, i, n., an answer, reply, response (equally freq. in sing. and plur.).
    1.
    In gen.:

    suis postulatis responsa exspectare,

    Caes. B. C. 1, 5 fin.:

    haec paucis diebus ex illius ad nostra responsa responsis intellegentur, quorsum evasura sint,

    Cic. Att. 7, 17, 4:

    responsum senatūs,

    Liv. 7, 31:

    sine responso legatos dimisit,

    id. 9, 38:

    nullo ab nostris dato responso,

    Caes. B. G. 5, 58:

    responsum dedisti tantis de rebus,

    Cic. Verr. 2, 5, 16, § 40; 2, 4, 39, § 85; so,

    dare responsum,

    Liv. 5, 32, 8; Val. Max. 9, 5, ext. 3; Curt. 3, 12, 9; Liv. 3, 50, 12:

    reddere alicui,

    Cic. Planc. 14, 34; cf.:

    triste redditum,

    Liv. 9, 16:

    ferre (ab aliquo),

    to receive, Cic. Cat. 1, 8, 19; Caes. B. G. 6, 4 fin.:

    referre (ab aliquo),

    to deliver, Cic. Att. 7, 17, 2; Hirt. B. G. 8, 23; Liv. 37, 6:

    elicere,

    Quint. 5, 7, 20:

    petere,

    Hor. C. S. 55:

    responsum accipere,

    Liv. 5, 36, 4; Just. 12, 2, 8:

    responsum non fuit in eis,

    Vulg. Jer. 5, 13.—
    2.
    In partic. (acc. to II. A. 2.), an answer, reply of a lawyer, priest, oracle, etc.; an opinion, response, oracle:

    cum responsumque ab eo (Crasso) verum magis, quam ad suam rem accommodatum abstulisset, etc.,

    Cic. de Or. 1, 56, 239:

    res judicatae, decreta, responsa,

    id. ib. 2, 27, 116; id. Mur. 13, 29.—

    The responsa prudentium, or authoritative opinions of leading lawyers, were an important source of the Roman law,

    Just. Inst. 1, 2, 8 Sandars ad loc.:

    haruspicum responsa,

    Cic. Cat. 3, 4, 9; cf. Quint. 5, 10, 30; Ov. M. 3, 340; 527:

    legatus a Delphis Romam rediit, responsumque ex scripto recitavit,

    Liv. 23, 11; cf. id. 1, 56; Quint. 3, 7, 11; 5, 7, 35; Tac. H. 1, 10; 4, 65 al.; Plaut. Ps. 1, 5, 65; Ter. And. 4, 2, 15; Verg. A. 7, 86 et saep.—

    In eccl. Lat.: responsum Dei, ab angelo, etc.,

    Vulg. Mich. 3, 7; id. Luc. 2, 26; id. Act. 10, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > respondeo

  • 25 tamen

    tămen, adv. [perh. from tam and en, Corss. Ausspr. 1, 842; but cf. Rib. Lat. Part. p. 27 sqq.], notwithstanding, nevertheless, for all that, however, yet, still, etc.
    I.
    In gen.
    A.
    With a corresp. concessive or conditional particle ( quamquam, quamvis, etsi, etiamsi, tametsi, licet, si, ut, cum, etc.; tamen stands at the beginning of the clause or after a prominent word; cf.: certe, nihilo minus).
    1.
    With quamquam:

    verumtamen, quamquam abest a culpā, suspitione tamen non caret,

    Cic. Rosc. Am. 20, 55:

    quamquam me vester honos vigilare jubet, tamen, etc.,

    id. Agr. 2, 28, 77; id. Imp. Pomp. 1, 1; 12, 34; id. Cat. 2, 9, 19; 3, 12, 29.—
    2.
    With quamvis:

    quamvis sit magna (exspectatio), tamen eam vinces,

    Cic. Rep. 1, 23, 37.—
    3.
    With etsi:

    etsi abest maturitas aetatis, jam tamen, etc.,

    Cic. Fam. 6, 18, 4; cf.:

    sed tamen etsi omnium causā, quos commendo, velle debeo, tamen, etc.,

    id. ib. 13, 71.—
    4.
    With tametsi:

    tametsi miserum est, tamen, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 20, 55:

    tametsi ille venerit, tamen,

    id. Imp. Pomp. 5, 13; 17, 51; Sall. C. 3, 2; Caes. B. G. 1, 30; 7, 43, and v. tametsi, II.—
    5.
    With etiam si:

    etiamsi natura abripuit, virtus tamen, etc.,

    Cic. Rep. 1, 16, 25; id. Caecin. 21, 59; id. Div. 2, 64, 131:

    etiam si ab hoste defendant, tamen,

    id. Imp. Pomp. 5, 13.—
    6.
    With licet:

    licet tibi significarim, ut ad me venires: tamen intellego, etc.,

    Cic. Att. 3, 12, 3.—
    7.
    With ut:

    equidem, ut verum esset... tamen arbitrarer, etc.,

    Cic. Rep. 1, 6, 11.—
    8.
    With si:

    si taceo, interii tamen,

    Plaut. Mil. 2, 3, 36:

    si Massilienses per delectos cives... reguntur, inest tamen in eā conditione, etc.,

    Cic. Rep. 1, 27, 43:

    si ipsa minus honestas, contumelia tamen, etc.,

    id. Part. Or. 26, 92:

    si omnes deos hominesque celare possimus, nihil tamen, etc.,

    id. Off. 3, 8 fin.; id. Imp. Pomp. 17, 50; id. Cat. 3, 3, 7:

    si nullus erit pulvis, tamen excute nullum,

    Ov. A. A. 1, 151; Curt. 5, 8, 15; 7, 5, 42.—
    9.
    With cum:

    cum ea consecutus nondum eram... tamen, etc.,

    Cic. Fam. 3, 7, 5; id. Rep. 1, 10, 16:

    cui (senatus auctoritati) cum Cato et Caninius intercessissent, tamen est perscripta,

    id. Fam. 1, 2, 4.—
    B.
    Without correl. particle:

    retraham ad me illud argentum tamen,

    Ter. Heaut. 4, 2, 11: Divitiacus dixit, scire se illa esse vera;

    sese tamen amore fraterno commoveri,

    Caes. B. G. 1, 20: expellitur ex oppido Gergoviā;

    non destitit tamen,

    id. ib. 7, 4:

    equites conflixerunt, tamen ut nostri superiores fuerint,

    id. ib. 5, 15:

    propterea quod reliquis tamen fugae facultas daretur, Sequanis vero, etc.,

    at least, id. ib. 1, 32; so,

    neque recordatur illi ipsi tam infelici imperatori patuisse tamen portus Africae,

    Liv. 28, 43, 17:

    quo, defendente nullo, tamen armatis adscendere esset difficile,

    Hirt. B. G. 8, 33; Sall. C. 20, 12; Curt. 4, 4, 21; 4, 6, 28:

    semper Ajax fortis, fortissimus tamen in furore,

    Cic. Tusc. 4, 23, 52:

    qui plusque fore dicant in pluribus consilii quam in uno, et eandem tamen aequitatem,

    id. Rep. 1, 35, 55:

    id ipsum tam mite ac tam moderatum imperium tamen, quia unius esset, deponere eum in animo habuisse quidam auctores sunt,

    Liv. 1, 48, 9:

    et Philippus minime, quin rebellandum esset, dubius, quia tamen inmaturae ad id vires erant, ad moram, etc.,

    id. 39, 35, 2 Weissenb. (dub.): haec e pectoribus altis et eruditis orta sunt;

    illud tamen non minus admirabile, quod servilis animus cepit,

    Val. Max. 3, 3, 7.—Emphat., beginning a sentence:

    tamen contemptus abs te, haec habui in memoriā,

    Ter. Eun. 1, 2, 90:

    tamen aliquid nullius est... tanta copia quae enarrare tuas res gestas possit. Tamen adfirmo, etc.,

    Cic. Marcell. 2, 4; Liv. 21, 55, 10.—
    II.
    Esp.
    A.
    With sed, in transitions, in resuming the thought after a parenthesis, or in limiting or correcting something already said, or some inference from it, but yet, but nevertheless, but still:

    hi non sunt permolesti: sed tamen insident et urgent,

    Cic. Att. 1, 18, 2:

    sed tamen velim scire, etc.,

    id. Rep. 1, 30, 46:

    difficile factu est, sed conabor tamen,

    id. ib. 1, 43, 66:

    ipse ad me non venisset... sed tamen,

    id. Fam. 4, 3, 1:

    quicquid arte fieri potuerit—non enim jam satis est consilio pugnare... —sed tamen quicquid elaborari aut effici potuerit,

    id. ib. 9, 16, 2:

    non perfectum illud quidem, sed tolerabile tamen,

    id. Rep. 1, 26, 42; id. Imp. Pomp. 4, 10; 17, 52; id. Cat. 2, 9, 20; 4, 5, 9:

    gravi morbo est inplicitus. Sed animo tamen aegrum magis quam corpore, etc.,

    Liv. 40, 56, 9; Curt. 4, 4, 12; Sen. Q. N. 6, 16, 3; cf. also verumtamen. —
    B.
    Si tamen, if at least, if only, = si modo:

    aliqua et mihi gratia ponto est: Si tamen in medio quondam concreta profundo Spuma fui,

    Ov. M. 4, 537; so id. Tr. 3, 14, 24:

    si tamen illi (amici) non gravantur,

    Plin. Ep. 3, 1, 4; 6, 21, 6 et saep.—
    2.
    Ellipt. (very rare): utilissimo quidem exemplo;

    si tamen acta excellentissimorum virorum humiliter aestimare... permittitur ( = ita tamen utilissimo, si, etc.),

    Val. Max. 2, 7, 14.—
    C.
    In an interrogation:

    si quinque hominum milibus ad vim, facinus caedemque delectis locus quaeritur, tamenne patiemini vestro nomine contra vos firmari opes?

    in spite of this, notwithstanding this, Cic. Agr. 2, 28, 77;

    so. si... tamenne?

    id. Fl. 10, 21; id. Font. 7, 16 (3, 6); id. Dom. 19, 50.—Without ne:

    cur nolint, etiam si tacerent, satis dicunt. Verum non tacent. Tamen his invitissimis te offers?

    Cic. Div. in Caecil. 6, 21: —Quare tamen per plures dies motus [p. 1839] fuit? yet why, etc., Sen. Q. N. 6, 31, 1;

    so even at the beginning of a letter: tamen a malitiā non discedis?

    and yet, Cic. Fam. 9, 19, 1.—
    D.
    Ac tamen, and yet, and that although: admirabile est quantum inter omnis unus excellat;

    ac tamen, cum esset Demosthenes, multi oratores fuerunt, etc.,

    Cic. Or. 2, 6; 8, 26; id. Sest. 54, 115:

    quantus iste est hominum error! Ac tamen facile patior, etc.,

    id. Rep. 2, 15, 29; cf.:

    atque is tamen aliquis Ligarius non fuit,

    yet not even, id. Lig. 7, 22.—
    E.
    Neque... nec tamen, nor, on the other hand, and yet not:

    Cyri vitam legunt, praeclaram illam quidem, sed neque tam nostris rebus aptam nec tamen Scauri laudibus anteponendam,

    Cic. Brut. 29, 112.—
    F.
    Ne tamen, that by no means:

    veni igitur, quaeso, ne tamen semen urbanitatis unā cum re publicā intereat,

    Cic. Fam. 7, 31, 2.—
    G.
    With rel. pron.: qui tamen, etc., who however, although he ( she, it, they, etc.):

    L. Lucullus, qui tamen eis incommodis mederi fortasse potuisset,... partem militum Glabrioni tradidit,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 26:

    ut possint eam vitam, quae tamen esset reddenda naturae, pro patriā potissimum reddere,

    id. Rep. 1, 3, 5:

    perturbat me etiam illud interdum, quod tamen, cum te penitus recognovi, timere desino,

    id. Deiot. 2, 4; id. Cat. 4, 11, 23: fuit mirificus in Crasso pudor, qui tamen non modo obesset ejus orationi, sed etiam prodesset, and yet its effect was, etc., id. de Or. 1, 26, 122:

    si vetustum verbum sit, quod tamen consuetudo ferre possit,

    id. ib. 3, 43, 170.—Qui tamen sometimes introduces a paranthetical concession:

    alter, qui tamen se continuerat, senserat tantum aliud atque homines exspectabant,

    Cic. Sest. 53, 114 (v. Fischer, Gram. p. 573, 5).—
    H.
    Strengthened by nihilominus:

    etsi verum judicabant, tamen nihilominus, etc.,

    Cic. Clu. 28, 76: tamen nihilominus Aien aristeuein, etc., id. Fam. 13, 15, 2.
    For tam = tamen, v.
    tam, IV.

    Lewis & Short latin dictionary > tamen

  • 26 thusculum

    1.
    tuscŭlum ( thusc-), i, n. dim. [tus], a little frankincense, Plaut. Aul. 2, 8, 15.
    2.
    Tuscŭlum, i, n., a very ancient town of Latium, on a hill near the modern Frascati, Liv. 2, 15 sq.; 6, 33 sq.; Cic. Font. 18, 41; id. Div. 1, 43, 98; 2, 45, 94; Hor. Epod. 1, 29 al.—Hence,
    A.
    Tuscŭlā-nus, a, um, adj., of or belonging to Tusculum, Tusculan:

    ager,

    Varr. L. L. 7, § 318 Müll.:

    colles,

    Liv. 3, 7, 3:

    aqua,

    Cic. Balb. 20, 45:

    populus,

    Liv. 8, 37:

    sacra,

    Varr. L. L. 6, § 16 Müll. et saep.— Substt.
    a.
    Tuscŭ-lānum, i, n., the name of several estates at Tusculum; so Cicero's estate there, Cic. Att. 2, 1, 11; 7, 5, 3; id. Fam. 7, 23, 3.—Hence, Tusculanae Disputationes, the title of a work written there by Cicero. An estate of Cœsar, Cic. de Or. 2, 3, 13.—Of L. Crassus, Cic. de Or. 1, 7, 24; 1, 21, 98.—Of M. Crassus, Cic. Att. 4, 16, 3.—Of Lucullus, Cic. Ac. 2, 48, 148; id. Fin. 3, 2, 7 al.—Hence, Tuscŭlānen-sis, e, adj., of or pertaining to Tusculum:

    dies,

    passed at the Tusculan estate, Cic. Fam. 9, 6, 4.—
    b.
    Tuscŭlāni, ōrum, m., the inhabitants of Tusculum, Tusculans, Plin. 3, 5, 9, § 64; Varr. L. L. 6, 3, 55; Cic. Off. 1, 11, 35; id. Balb. 13, 31.—
    B.
    Tuscŭlus, a, um, adj., of or belonging to Tusculum, Tusculan ( poet. for Tusculanus):

    tellus,

    Tib. 1, 7, 57; Mart. 9, 61, 2:

    colles,

    id. 4, 64, 13:

    moenia,

    Sil. 7, 692:

    umbra,

    Stat. S. 4, 4, 16.— Plur. subst.: Tuscŭli, ōrum, m., the inhabitants of Tusculum, the Tusculans, Mart. 7, 31, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > thusculum

  • 27 Trebius

    I.
    Statius Trebius, who surrendered his native town Compsa to Hannibal, Liv. 23, 1, 1. —
    II.
    Trebius Niger, a historian, companion of Lucullus, proconsul of Hispania Bætica, Plin. 9, 25, 41, § 80; 9, 30, 48, § 89; 10, 18, 20, § 40; 32, 2, 6, § 15.

    Lewis & Short latin dictionary > Trebius

  • 28 Tusculani

    1.
    tuscŭlum ( thusc-), i, n. dim. [tus], a little frankincense, Plaut. Aul. 2, 8, 15.
    2.
    Tuscŭlum, i, n., a very ancient town of Latium, on a hill near the modern Frascati, Liv. 2, 15 sq.; 6, 33 sq.; Cic. Font. 18, 41; id. Div. 1, 43, 98; 2, 45, 94; Hor. Epod. 1, 29 al.—Hence,
    A.
    Tuscŭlā-nus, a, um, adj., of or belonging to Tusculum, Tusculan:

    ager,

    Varr. L. L. 7, § 318 Müll.:

    colles,

    Liv. 3, 7, 3:

    aqua,

    Cic. Balb. 20, 45:

    populus,

    Liv. 8, 37:

    sacra,

    Varr. L. L. 6, § 16 Müll. et saep.— Substt.
    a.
    Tuscŭ-lānum, i, n., the name of several estates at Tusculum; so Cicero's estate there, Cic. Att. 2, 1, 11; 7, 5, 3; id. Fam. 7, 23, 3.—Hence, Tusculanae Disputationes, the title of a work written there by Cicero. An estate of Cœsar, Cic. de Or. 2, 3, 13.—Of L. Crassus, Cic. de Or. 1, 7, 24; 1, 21, 98.—Of M. Crassus, Cic. Att. 4, 16, 3.—Of Lucullus, Cic. Ac. 2, 48, 148; id. Fin. 3, 2, 7 al.—Hence, Tuscŭlānen-sis, e, adj., of or pertaining to Tusculum:

    dies,

    passed at the Tusculan estate, Cic. Fam. 9, 6, 4.—
    b.
    Tuscŭlāni, ōrum, m., the inhabitants of Tusculum, Tusculans, Plin. 3, 5, 9, § 64; Varr. L. L. 6, 3, 55; Cic. Off. 1, 11, 35; id. Balb. 13, 31.—
    B.
    Tuscŭlus, a, um, adj., of or belonging to Tusculum, Tusculan ( poet. for Tusculanus):

    tellus,

    Tib. 1, 7, 57; Mart. 9, 61, 2:

    colles,

    id. 4, 64, 13:

    moenia,

    Sil. 7, 692:

    umbra,

    Stat. S. 4, 4, 16.— Plur. subst.: Tuscŭli, ōrum, m., the inhabitants of Tusculum, the Tusculans, Mart. 7, 31, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Tusculani

  • 29 Tusculi

    1.
    tuscŭlum ( thusc-), i, n. dim. [tus], a little frankincense, Plaut. Aul. 2, 8, 15.
    2.
    Tuscŭlum, i, n., a very ancient town of Latium, on a hill near the modern Frascati, Liv. 2, 15 sq.; 6, 33 sq.; Cic. Font. 18, 41; id. Div. 1, 43, 98; 2, 45, 94; Hor. Epod. 1, 29 al.—Hence,
    A.
    Tuscŭlā-nus, a, um, adj., of or belonging to Tusculum, Tusculan:

    ager,

    Varr. L. L. 7, § 318 Müll.:

    colles,

    Liv. 3, 7, 3:

    aqua,

    Cic. Balb. 20, 45:

    populus,

    Liv. 8, 37:

    sacra,

    Varr. L. L. 6, § 16 Müll. et saep.— Substt.
    a.
    Tuscŭ-lānum, i, n., the name of several estates at Tusculum; so Cicero's estate there, Cic. Att. 2, 1, 11; 7, 5, 3; id. Fam. 7, 23, 3.—Hence, Tusculanae Disputationes, the title of a work written there by Cicero. An estate of Cœsar, Cic. de Or. 2, 3, 13.—Of L. Crassus, Cic. de Or. 1, 7, 24; 1, 21, 98.—Of M. Crassus, Cic. Att. 4, 16, 3.—Of Lucullus, Cic. Ac. 2, 48, 148; id. Fin. 3, 2, 7 al.—Hence, Tuscŭlānen-sis, e, adj., of or pertaining to Tusculum:

    dies,

    passed at the Tusculan estate, Cic. Fam. 9, 6, 4.—
    b.
    Tuscŭlāni, ōrum, m., the inhabitants of Tusculum, Tusculans, Plin. 3, 5, 9, § 64; Varr. L. L. 6, 3, 55; Cic. Off. 1, 11, 35; id. Balb. 13, 31.—
    B.
    Tuscŭlus, a, um, adj., of or belonging to Tusculum, Tusculan ( poet. for Tusculanus):

    tellus,

    Tib. 1, 7, 57; Mart. 9, 61, 2:

    colles,

    id. 4, 64, 13:

    moenia,

    Sil. 7, 692:

    umbra,

    Stat. S. 4, 4, 16.— Plur. subst.: Tuscŭli, ōrum, m., the inhabitants of Tusculum, the Tusculans, Mart. 7, 31, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Tusculi

  • 30 Tusculum

    1.
    tuscŭlum ( thusc-), i, n. dim. [tus], a little frankincense, Plaut. Aul. 2, 8, 15.
    2.
    Tuscŭlum, i, n., a very ancient town of Latium, on a hill near the modern Frascati, Liv. 2, 15 sq.; 6, 33 sq.; Cic. Font. 18, 41; id. Div. 1, 43, 98; 2, 45, 94; Hor. Epod. 1, 29 al.—Hence,
    A.
    Tuscŭlā-nus, a, um, adj., of or belonging to Tusculum, Tusculan:

    ager,

    Varr. L. L. 7, § 318 Müll.:

    colles,

    Liv. 3, 7, 3:

    aqua,

    Cic. Balb. 20, 45:

    populus,

    Liv. 8, 37:

    sacra,

    Varr. L. L. 6, § 16 Müll. et saep.— Substt.
    a.
    Tuscŭ-lānum, i, n., the name of several estates at Tusculum; so Cicero's estate there, Cic. Att. 2, 1, 11; 7, 5, 3; id. Fam. 7, 23, 3.—Hence, Tusculanae Disputationes, the title of a work written there by Cicero. An estate of Cœsar, Cic. de Or. 2, 3, 13.—Of L. Crassus, Cic. de Or. 1, 7, 24; 1, 21, 98.—Of M. Crassus, Cic. Att. 4, 16, 3.—Of Lucullus, Cic. Ac. 2, 48, 148; id. Fin. 3, 2, 7 al.—Hence, Tuscŭlānen-sis, e, adj., of or pertaining to Tusculum:

    dies,

    passed at the Tusculan estate, Cic. Fam. 9, 6, 4.—
    b.
    Tuscŭlāni, ōrum, m., the inhabitants of Tusculum, Tusculans, Plin. 3, 5, 9, § 64; Varr. L. L. 6, 3, 55; Cic. Off. 1, 11, 35; id. Balb. 13, 31.—
    B.
    Tuscŭlus, a, um, adj., of or belonging to Tusculum, Tusculan ( poet. for Tusculanus):

    tellus,

    Tib. 1, 7, 57; Mart. 9, 61, 2:

    colles,

    id. 4, 64, 13:

    moenia,

    Sil. 7, 692:

    umbra,

    Stat. S. 4, 4, 16.— Plur. subst.: Tuscŭli, ōrum, m., the inhabitants of Tusculum, the Tusculans, Mart. 7, 31, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Tusculum

  • 31 tusculum

    1.
    tuscŭlum ( thusc-), i, n. dim. [tus], a little frankincense, Plaut. Aul. 2, 8, 15.
    2.
    Tuscŭlum, i, n., a very ancient town of Latium, on a hill near the modern Frascati, Liv. 2, 15 sq.; 6, 33 sq.; Cic. Font. 18, 41; id. Div. 1, 43, 98; 2, 45, 94; Hor. Epod. 1, 29 al.—Hence,
    A.
    Tuscŭlā-nus, a, um, adj., of or belonging to Tusculum, Tusculan:

    ager,

    Varr. L. L. 7, § 318 Müll.:

    colles,

    Liv. 3, 7, 3:

    aqua,

    Cic. Balb. 20, 45:

    populus,

    Liv. 8, 37:

    sacra,

    Varr. L. L. 6, § 16 Müll. et saep.— Substt.
    a.
    Tuscŭ-lānum, i, n., the name of several estates at Tusculum; so Cicero's estate there, Cic. Att. 2, 1, 11; 7, 5, 3; id. Fam. 7, 23, 3.—Hence, Tusculanae Disputationes, the title of a work written there by Cicero. An estate of Cœsar, Cic. de Or. 2, 3, 13.—Of L. Crassus, Cic. de Or. 1, 7, 24; 1, 21, 98.—Of M. Crassus, Cic. Att. 4, 16, 3.—Of Lucullus, Cic. Ac. 2, 48, 148; id. Fin. 3, 2, 7 al.—Hence, Tuscŭlānen-sis, e, adj., of or pertaining to Tusculum:

    dies,

    passed at the Tusculan estate, Cic. Fam. 9, 6, 4.—
    b.
    Tuscŭlāni, ōrum, m., the inhabitants of Tusculum, Tusculans, Plin. 3, 5, 9, § 64; Varr. L. L. 6, 3, 55; Cic. Off. 1, 11, 35; id. Balb. 13, 31.—
    B.
    Tuscŭlus, a, um, adj., of or belonging to Tusculum, Tusculan ( poet. for Tusculanus):

    tellus,

    Tib. 1, 7, 57; Mart. 9, 61, 2:

    colles,

    id. 4, 64, 13:

    moenia,

    Sil. 7, 692:

    umbra,

    Stat. S. 4, 4, 16.— Plur. subst.: Tuscŭli, ōrum, m., the inhabitants of Tusculum, the Tusculans, Mart. 7, 31, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > tusculum

  • 32 Tusculus

    1.
    tuscŭlum ( thusc-), i, n. dim. [tus], a little frankincense, Plaut. Aul. 2, 8, 15.
    2.
    Tuscŭlum, i, n., a very ancient town of Latium, on a hill near the modern Frascati, Liv. 2, 15 sq.; 6, 33 sq.; Cic. Font. 18, 41; id. Div. 1, 43, 98; 2, 45, 94; Hor. Epod. 1, 29 al.—Hence,
    A.
    Tuscŭlā-nus, a, um, adj., of or belonging to Tusculum, Tusculan:

    ager,

    Varr. L. L. 7, § 318 Müll.:

    colles,

    Liv. 3, 7, 3:

    aqua,

    Cic. Balb. 20, 45:

    populus,

    Liv. 8, 37:

    sacra,

    Varr. L. L. 6, § 16 Müll. et saep.— Substt.
    a.
    Tuscŭ-lānum, i, n., the name of several estates at Tusculum; so Cicero's estate there, Cic. Att. 2, 1, 11; 7, 5, 3; id. Fam. 7, 23, 3.—Hence, Tusculanae Disputationes, the title of a work written there by Cicero. An estate of Cœsar, Cic. de Or. 2, 3, 13.—Of L. Crassus, Cic. de Or. 1, 7, 24; 1, 21, 98.—Of M. Crassus, Cic. Att. 4, 16, 3.—Of Lucullus, Cic. Ac. 2, 48, 148; id. Fin. 3, 2, 7 al.—Hence, Tuscŭlānen-sis, e, adj., of or pertaining to Tusculum:

    dies,

    passed at the Tusculan estate, Cic. Fam. 9, 6, 4.—
    b.
    Tuscŭlāni, ōrum, m., the inhabitants of Tusculum, Tusculans, Plin. 3, 5, 9, § 64; Varr. L. L. 6, 3, 55; Cic. Off. 1, 11, 35; id. Balb. 13, 31.—
    B.
    Tuscŭlus, a, um, adj., of or belonging to Tusculum, Tusculan ( poet. for Tusculanus):

    tellus,

    Tib. 1, 7, 57; Mart. 9, 61, 2:

    colles,

    id. 4, 64, 13:

    moenia,

    Sil. 7, 692:

    umbra,

    Stat. S. 4, 4, 16.— Plur. subst.: Tuscŭli, ōrum, m., the inhabitants of Tusculum, the Tusculans, Mart. 7, 31, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Tusculus

См. также в других словарях:

  • Lucullus — Lucullus, Famlienname der Licinia gens. Merkwürdig sind: 1) Lucius Licinius L., war Consul 151 v. Chr. u. dann Proconsul in Spanien, wüthete mit Mord u. Plünderung gegen die Torduler, Cantabrer u. Vaccäer. 2) Lucius Licinius L., war 103 v. Chr.… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Lucullus — Lucullus, L. Licinius, röm. Feldherr, tat sich im Marsischen Kriege 90 v. Chr. zuerst hervor, dann als Quästor unter Sullas Oberbefehl im ersten Mithradatischen Krieg und wurde 74 als Konsul mit Führung des Krieges zu Lande gegen Mithradates… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Lucullus — Lucullus, Lucius Licinius, röm. Feldherr, geb. um 114 v. Chr. besiegte 74 67 Mithridates und Tigranes in Kleinasien, lebte dann in Reichtum und Genuß (Lukullische Gastmähler), gest. um 57 …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Lucullus — Lucullus, (31. Oct.), Bischof von Verona. S. Lucillus2 …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Lucullus — Lucullus, Lucius Licinius, röm. Feldherr, der eigentliche Besieger des Mithridates, erbitterte seine Soldaten durch seine strenge Disciplin und wurde von dem Volke abberufen. Darüber erzürnt wandte er sich von dem öffentlichen Leben ab, umgab… …   Herders Conversations-Lexikon

  • Lucullus — (Lucius Licinius) (v. 106 v. 57 av. J. C.) général romain. Victorieux de Mithridate (87 et 69 av. J. C.). Il vécut à Tusculum, près de Rome, dans un faste resté légendaire, notam. pour la magnificence de sa table. Fin lettré, il constitua une… …   Encyclopédie Universelle

  • Lucullus — [lo͞o kul′əs] (Lucius Lucinius) 110? 57? B.C.; Rom. general & consul: proverbial for his wealth & luxurious banquets Lucullan [lo͞o kul′ən] adj. Lucullian [lo͞o kul′ē ən] Lucullean [lo͞o΄kə lē′ən] …   English World dictionary

  • Lucullus — For his grandfather and namesake, see Lucius Licinius Lucullus. Lucius Licinius Lucullus (ca. 118 56 BC) was a military commander and a politician of the Roman Republic, most recognized for supporting Lucius Cornelius Sulla in his march on Rome… …   Wikipedia

  • Lucullus — Lucius Licinius Lucullus (auch Lukullus oder Lukull; * 117 v. Chr.; † 56 v. Chr.) war ein römischer Senator und Feldherr. Er bekleidete 74 v. Chr. das Konsulat. Nach seiner Eroberung des kleinasiatischen Königreiches Pontos führte er den Beinamen …   Deutsch Wikipedia

  • Lucullus — Pour les articles homonymes, voir Lucius Licinius Lucullus. Lucius Licinius Lucullus, né en 115 av. J. C., mort v. 57 av. J. C., est un homme d État et général romain. Il fut le favori de Sylla et envahit l Arménie en 92 avant J. C. et vainquit… …   Wikipédia en Français

  • Lucullus — noun Roman general famous for self indulgence and giving lavish banquets (circa 110 57 BC) • Syn: ↑Licinius Lucullus, ↑Lucius Licinius Lucullus • Derivationally related forms: ↑lucullan • Instance Hypernyms: ↑general, ↑full general …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»