-
81 θαλασσο-κρατέω
θαλασσο-κρατέω, das Meer beherrschen, die Oberherrschaft zur See haben; Her. 3, 122; Thuc. 7, 48; Pol. 1, 7, 6; Lucill. 112 (XI, 247). – Pass., com. bei E. M. 335, 18.
-
82 λογο-λέσχης
λογο-λέσχης, ὁ, der Schwätzer über Worte u. Reden, von den Grammatikern, Lucill. 28 (XI, 140).
-
83 οὐρεο-φοιτάς
οὐρεο-φοιτάς, άδος, ἡ, fem. zum Folgdn, Νύμφαι, Lucill. 1 (VI, 194).
-
84 λᾱ-τομία
-
85 οἰνάριον
-
86 λῡσί-μαχος
λῡσί-μαχος, Kampf, Streit auflösend, schlichtend, zum Wortspiel mit dem bekannten Eigennamen benutzt, Lucill. 114 Rutin. 9 (XI, 210. V, 71); Ar. Lys. 554 bildet deshalb auch das fem. λυσιμάχη.
-
87 νῆμα
νῆμα, τό, das Gesponnene (νέω), der Faden, das Garn, Od. 2, 98. 4, 134. 19, 143; auch der Faden des Spinngewebes, Hes. O. 779, wie ἀράχνης Lucill. 65 (XI, 106); νήματα ἵετο πέδῳ, Eur. Gr. 1433; Plat. Polit. 282 e, der Faden; neben ὑφή, Plut. sol. anim. 10; ἐκ λεπτῶν νημάτων, Luc. Cont. 16.
-
88 ἀπ-ελπίζω
ἀπ-ελπίζω, 1) die Hoffnung aufgeben, verzweifeln, absol., Pol. 3, 63; τὰ πράγματα, τὴν σωτηρίαν, 1, 19. 2, 54; τῆς γῆς, τοῦ ζῆν, 1, 55. 15, 10; so auch vom Arzte, τινός, ihn aufgeben, c. inf., 16, 30, wie τὸ ζῆν, am Leben verzweifeln, D. Sic. 17, 106; περί τινος 2, 25. – Pass., aufgegeben werden, τόποι Pol. 7, 15; ἐλπίδες 24, 9. – 2) Einen hoffnungslos machen, ihn zur Verzweiflung bringen, Lucill. 41 (XI, 114). – 3) von Einem etwas hoffen, N. T., Luc. 6, 35.
-
89 ἀπ-οσφραίνομαι
ἀπ-οσφραίνομαι (s. ὀσφραίνομαι), dep. med., nach etwas riechen, τινός, Sp.; das act. hat Lucill. 98 (XI, 165) γλήχωνι αὑτὸν ἀποσφραίνει, er riecht zur Stärkung daran.
-
90 ἀπο-σφίγγω
ἀπο-σφίγγω, zusammendrücken, zusammenschnüren, Sp., z. B. Lucill. ep. 114 (XI, 210); dah. im guten Sinne, λόγος, παραδείγματα ἀπεσφιγμένα, gedrängte, kernhafte, Luc. Rhet. praec. 9.
-
91 ἀπο-σκαρίζω
ἀπο-σκαρίζω, zappelnd sterben, Lucill. 41 (XI, 114); LXX.
-
92 ἀπ-οχή
-
93 ἀρχέ-τυπος
ἀρχέ-τυπος, e. gtl. zuerst geprägt, τὸ ἀρχέτυπον, das Urbild, Original, Arist.; Cic. Att. 12, 5. 16, 3. Bei Luc. Alex. 21 das Urbild des Siegels; vgl. Lucill. 83 (XI, 253); übh. Bild, Ep. ad. 307 ( Plan. 151).
-
94 ἀργυρο-φεγγής
ἀργυρο-φεγγής, ές (φέγγος), silberglänzend, Nonn.; komisch λιμός Lucill. 26 (XI, 313), bei leeren silbernen Schüsseln.
-
95 ἀράχνη
-
96 ἀττέλαβος
-
97 ὀ-φρύς
ὀ-φρύς, ύος, ἡ, nach Arcad. 92 ὀφρῦς (vgl. die Braue, ό ist also bloßer Vorschlag), – 1) die Augenbraue; gew. im plur.; κυανέῃσιν ἐπ' ὀφρύσι νεῦσε Κρονίων, Il. 1, 528, öfter, mit den Augenbrauen winken, als Zeichen der Bejahung, auch des Befehls (vgl. νεύω); ὑπ' ὀφρύσι δάκρυα λεῖβον, 13, 88 u. öfter; vgl. Soph., der Ant. 825 sogar sagt τέγγει δ' ὑπ' όφρύσι παγκλαύστοις δειράδας; Hom. κοίμησόν μοι Ζηνὸς ὑπ' ὀφρύσιν ὄσσε, Il. 14, 236; ὄσσε λαμπέσϑην βλοσυρῇσιν ὑπ' ὀφρύσιν, 15, 608; ὑπ' ὀφρύσι πῦρ ἀμάρυσσε, Hes. Th. 827. Oft bei den Dichtern als der Theil des Gesichts, durch welchen Freude u. Trauer ausgedrückt wird, ἡ δ' ἐγέλασσεν χείλεσιν, οὐδὲ μέτωπον ἐπ' ὀφρύσι κυανέῃσιν ἰάνϑη, Il. 15, 102; ἀγανᾷ γελάσσαις ὀφρύϊ, Pind. P. 9, 39; μειδιᾶν ὀφρύσι; vom Zorn, νωμῶντ' ὀφρύν, Aesch. Ch. 283; vom Unwillen, τὰς ὀφρῦς συνήγομεν κἀποιοῦμεν δεινά, Ar. Nub. 574, wie wir sagen »die Stirne runzeln«; στυγνὸν ὀφρύων νέφος, wie στυγνὴν ὀφρύν, Eur. Hipp. 173. 290; u. bes. vom Stolz u. Hochmuth, bes. bei Sp., wie in der Anth. oft, στρεβλὴν ὀφρὺν ἐφελκόμενος, Leon. Tar. 85 (VII, 440), wie Alciphr. 1, 34, τὰς ὀφρῦς ὑπὲρ τοὺς κροτάφους ἐπῆρας; vgl. Luc. bis accus. 28; Diphil. bei Ath. II, 35 c τὸν τὰς ὀφρῦς αἴροντα (der ein ernstes Gesicht macht) πείϑεις γελᾶν; στυγνὴν ὀφρύων τάσιν λύεις, Diosc. 3 (XII, 42); κατεσπακὼς τὰς ὀφρῦς, Alciphr. 3, 3, vgl. καταβάλλειν τὰς ὀφρῦς Eur. Cycl. 167; συνάγειν, Pallad. 5 (X, 56), wie Luc. Dem. enc. 16 Icarom. 29; συνέσπακε τὰς ὀφρῦς, Vit. auct. 7; ἀνατείνειν, Tim. 54; Lucill. 119 (X, 122) sagt τὴν ὀφρὺν καὶ τὸν τῦφον καταπαύσει; τὰς ὀφρῦς εἰς ἕν ἀγείρειν, Paul. Sil. 35 (V, 300); ἐρύσσαι, Agath. 4 (V, 216); ὀφρύες πέσον, ὀφρὺν ὑπερέσχεϑεν, 13. 22 (V, 273. 299). – 2) übh. jeder erhöhete Rand, Hügelrand, Hügel; Il. 20, 151; ἐπ' ὀφρύϊ Παρνασίᾳ, Pind. Ol. 13, 102; εἰς Νεῖλον ἀπ' ὀφρύος ἥλατο, Ep. ad. 418 (IX, 252); τοῦ ποταμοῦ, Uferrand, Pol. 2, 33, 7 u. öfter; τὰ ἐπίπεδα ὑπὲρ τὰς ὀφρῦς τῶν λόφων, 7, 6, 3; προβαλλόμενος ὀφρὺν ἀπότομον, 36, 6, 2; ἐπ' ὀφρύσιν αἰγιαλοῖο, Ap. Rh. 1, 178; N. T. u. a. Sp. (vgl. ὀφρύη). – Der acc. ὀφρύα statt des gewöhnlichen ὀφρύν findet sich Strat. 28 (XII, 186) Opp. Cyn. 4, 405; accus. plur. ὀφρύας Od. 9, 389, ὀφρῦς Il. 16, 740. – [Υ ist im nom. u. acc. sing. lang, in den Zusammensetzungen aber kurz, εὔοφρυς u. ä.]
-
98 ἀ-χαλκέω
-
99 ὀξύ-βαφον
ὀξύ-βαφον, τό, Essignäpfchen zum Eintauchen, βάπτω, u. übh. ein flaches Tischgeschirr; Ar. Av. 361; εἶδος κύλικος μικρᾶς κεραμέας, Ath. XI, 494 c aus Antiphan; Lucill. 64 (XI, 105); vgl. Ath. II, 67 e u. Suid. – Als Maaß, der vierte Theil der κοτύλη od. 24 Drachmen. – Auch ein musikalisches Instrument, z. B. Anonym. Bellerm. de mus. 17.
-
100 ἀ-γράμματος
ἀ-γράμματος, 1) ohne wissenschaftliche Bildung, illiteratus, ἀγρ. καὶ ἄμουσοι Plat. Tim. 23 b; vgl. Crit. 109 d; Diod. S. 12, 13; μάγειρος Damox. Ath. III, 102 a; bes. der nicht lesen u. schreiben kann, Xen. Mem. 4, 2, 20; Luc. Halc. 7; Lucill. 47 (XI, 154). – 2) nicht aufgeschrieben, dem ἐν γράμμασι entgegengesetzt, Plat. Polit. 295 a. – Sp. auch unverständlich, von Lauten, Arist. Interpr. 2, 2.
См. также в других словарях:
LUCILL — Lucillae … Abbreviations in Latin Inscriptions
Cyberpiper — „Cyberpiper“ ist das Pseudonym des luxemburgischen Musikers Pit Vinkowsky (bürgerlich Pit Vinandy; * 2. Juli 1960), der außergewöhnliche Musik auf einem außergewöhnlichen Instrument, einem elektronischen Dudelsack spielt. Seine Melodien stammen… … Deutsch Wikipedia
Lucellus (3) — 3Lucellus, (21. März), ein Sohn des Hua Kierain, wird im Mart. Taml. und von Marianus Gormanus den Heiligen beigezählt, steht aber bei den Bollandisten nur unter den Prätermissen. Bei Dr. Kelly heißt er Lucill Mac h. Ciara. (III. 256) … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Scilla luciliae — ? Scilla luciliae Общий вид растения … Википедия
Мейми Ван Дорен — Mamie Van Doren … Википедия
DISCERNICULUM — apud Lucill. Euplocamo digiti, discerniculumque capillo: Nonio acus est, quae capillos mulierum ante frontem dividit. Alias discriminalis acus, vide supra in voce Acus. Ornatus autem ipse, quo capilli sic dividuntur, Discrimen appellatum est, ut… … Hofmann J. Lexicon universale
LECTIS honestiores olim Romae efferebantur (In) — In LECTIS honestiores olim Romae efferebantur Propert. l. 4. Eleg. 7. v. 30. Iussisses lectum lentius ire tuum. Torum vocat Mart. 1. 8. Epigr. 44. v. 14. cuius Epigraphe ad Titullum, qui farciebatur papyro, scirpo et aliâ omni materiâ… … Hofmann J. Lexicon universale