Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

lĭcĭnus

  • 1 Licinus

    1.
    lĭcĭnus, a, um, adj., bent or turned upward: Licini boves (i. e. qui sursum versum reflexa cornua habent), Serv. and Philarg. on Verg. G. 3, 55.
    2.
    Lĭcĭnus, i, m., a surname in the gens Fabia and Porcia.—Also, the name of a barber and freedman of Augustus, celebrated for his wealth, Hor. A. P. 301; Mart. 8, 3, 6; Varr. Atac. in Anth. Lat. T. 1, p. 205. — Plur.:

    ego possideo plus Pallante et Licinis,

    Juv. 1, 109.

    Lewis & Short latin dictionary > Licinus

  • 2 licinus

    1.
    lĭcĭnus, a, um, adj., bent or turned upward: Licini boves (i. e. qui sursum versum reflexa cornua habent), Serv. and Philarg. on Verg. G. 3, 55.
    2.
    Lĭcĭnus, i, m., a surname in the gens Fabia and Porcia.—Also, the name of a barber and freedman of Augustus, celebrated for his wealth, Hor. A. P. 301; Mart. 8, 3, 6; Varr. Atac. in Anth. Lat. T. 1, p. 205. — Plur.:

    ego possideo plus Pallante et Licinis,

    Juv. 1, 109.

    Lewis & Short latin dictionary > licinus

  • 3 famatus

    fāmātus, a, um, adj. [fama, II. B. 2.], in bad odor, notorious, disreputable:

    quibus criminibus haec causa famata est,

    Cic. Scaur. 13 dub. (al., ex conject., diffamata): tonsor Licinus, Schol. Cruq. ad Hor. A. P. 301.

    Lewis & Short latin dictionary > famatus

  • 4 lax

    lax [cf. Gr. lechris; Lat.: licinus, luxus], fraud, deception: lacit decipiendo inducit. Lax etenim fraus est, Paul. ex Fest. p. 116.

    Lewis & Short latin dictionary > lax

  • 5 Limus

    1.
    līmus, a, um ( līmis, e, Amm. 20, 9, 2; v. infra), adj. [Gr. lechrios, lechris, loxos; Lat. licinus, ob-liquus, luxus], sidelong, askew, aslant, askance.
    I.
    Lit.:

    limis oculis aspicere,

    to look sideways, look askance, Plaut. Mil. 4, 6, 2:

    limis subrisit ocellis,

    Ov. Am. 3, 1, 33:

    (leones) nec limis intuentur oculis aspicique simili modo nolunt,

    Plin. 8, 16, 19, § 52:

    limibus oculis eos contuens,

    Amm. 20, 9.—So, limis aspicere (sc. oculis), Ter. Eun. 3, 5, 53:

    limi, et ut sic dicam venerei (sc. oculi),

    Quint. 11, 3, 76:

    oculi contuitu quoque multiformes, truces et limi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145:

    limi Di,

    the guardian gods of obliquities, Arn. 4, 132.—
    II.
    Transf., of persons, looking sideways: neque post respiciens, neque ante prospiciens, sed limus intra limites culinae, Varr. ap. Non. 133, 31; cf. id. ib. 442, 33.—Hence, adv.: līmō, sideways, askance:

    leones numquam limo vident,

    Sol. 27, 20; for which: limis oculis in Plin. 8, 16, 19, § 52 (v. the passage above).
    2.
    līmus, i, m. [root lib-; Gr. leibô, to pour; cf. Lat. lino; Gr. limnê, limên], slime, mud, mire.
    I.
    Lit.:

    atque omnis mundi quasi limus in imum Confluxit gravis et subsedit funditus ut faex,

    Lucr. 5, 496: luta et limum aggerebant, Cic. Fragm. ap. Non. 212, 16:

    frumenti acervos sedisse illitos limo,

    Liv. 2, 5:

    profundo limo cum ipsis equis hausti sunt,

    id. 31, 27:

    amnis abundans Exit et obducto late tenet omnia limo,

    Verg. G. 1, 116:

    amnes Felicem trahunt limum,

    id. ib. 2, 188:

    limo Turbata aqua,

    Hor. S. 1, 1, 59:

    veteri craterae limus adhaesit,

    id. ib. 2, 4, 80.—
    B.
    Transf.
    1.
    Excrement in the intestines, Pall. 3, 31.—
    2.
    Dirt, mire:

    limumque inducere monstrat,

    Ov. F. 3, 759.—
    II.
    Trop., filth, pollution, etc.:

    pectora sic mihi sunt limo vitiata malorum,

    Ov. P. 4, 2, 17.
    3.
    līmus, i, m. [perh. for lig-mus, from ligo], a girdle or apron trimmed with purple, which the sacrificing priests and other servants of the magistrates wore about the abdomen:

    velati limo,

    Verg. A. 12, 120; cf.: limus autem est vestis, qua ab umbilico usque ad pedes teguntur pudenda poparum. Haec autem vestis in extremo sui purpuram limam, i. e. flexuosam habet. Unde et nomen accepit. Nam limum obliquum dicimus, Serv. ad Verg. l. l.: licio transverso, quod limum appellatur, cincti erant, Tiro ap. Gell. 12, 3, 3.
    4.
    Līmus, i, m., the god of oblique glances, Arn. 4, cap. 9.

    Lewis & Short latin dictionary > Limus

  • 6 limus

    1.
    līmus, a, um ( līmis, e, Amm. 20, 9, 2; v. infra), adj. [Gr. lechrios, lechris, loxos; Lat. licinus, ob-liquus, luxus], sidelong, askew, aslant, askance.
    I.
    Lit.:

    limis oculis aspicere,

    to look sideways, look askance, Plaut. Mil. 4, 6, 2:

    limis subrisit ocellis,

    Ov. Am. 3, 1, 33:

    (leones) nec limis intuentur oculis aspicique simili modo nolunt,

    Plin. 8, 16, 19, § 52:

    limibus oculis eos contuens,

    Amm. 20, 9.—So, limis aspicere (sc. oculis), Ter. Eun. 3, 5, 53:

    limi, et ut sic dicam venerei (sc. oculi),

    Quint. 11, 3, 76:

    oculi contuitu quoque multiformes, truces et limi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145:

    limi Di,

    the guardian gods of obliquities, Arn. 4, 132.—
    II.
    Transf., of persons, looking sideways: neque post respiciens, neque ante prospiciens, sed limus intra limites culinae, Varr. ap. Non. 133, 31; cf. id. ib. 442, 33.—Hence, adv.: līmō, sideways, askance:

    leones numquam limo vident,

    Sol. 27, 20; for which: limis oculis in Plin. 8, 16, 19, § 52 (v. the passage above).
    2.
    līmus, i, m. [root lib-; Gr. leibô, to pour; cf. Lat. lino; Gr. limnê, limên], slime, mud, mire.
    I.
    Lit.:

    atque omnis mundi quasi limus in imum Confluxit gravis et subsedit funditus ut faex,

    Lucr. 5, 496: luta et limum aggerebant, Cic. Fragm. ap. Non. 212, 16:

    frumenti acervos sedisse illitos limo,

    Liv. 2, 5:

    profundo limo cum ipsis equis hausti sunt,

    id. 31, 27:

    amnis abundans Exit et obducto late tenet omnia limo,

    Verg. G. 1, 116:

    amnes Felicem trahunt limum,

    id. ib. 2, 188:

    limo Turbata aqua,

    Hor. S. 1, 1, 59:

    veteri craterae limus adhaesit,

    id. ib. 2, 4, 80.—
    B.
    Transf.
    1.
    Excrement in the intestines, Pall. 3, 31.—
    2.
    Dirt, mire:

    limumque inducere monstrat,

    Ov. F. 3, 759.—
    II.
    Trop., filth, pollution, etc.:

    pectora sic mihi sunt limo vitiata malorum,

    Ov. P. 4, 2, 17.
    3.
    līmus, i, m. [perh. for lig-mus, from ligo], a girdle or apron trimmed with purple, which the sacrificing priests and other servants of the magistrates wore about the abdomen:

    velati limo,

    Verg. A. 12, 120; cf.: limus autem est vestis, qua ab umbilico usque ad pedes teguntur pudenda poparum. Haec autem vestis in extremo sui purpuram limam, i. e. flexuosam habet. Unde et nomen accepit. Nam limum obliquum dicimus, Serv. ad Verg. l. l.: licio transverso, quod limum appellatur, cincti erant, Tiro ap. Gell. 12, 3, 3.
    4.
    Līmus, i, m., the god of oblique glances, Arn. 4, cap. 9.

    Lewis & Short latin dictionary > limus

  • 7 lucuns

    lŭcuns, untis, f. [root lic or luc, crooked, as in obliquus, luxus; Gr. loxos; cf.: licinus, limus], a kind of pastry, Varr. ap. Non. 131, 24; cf.: lucuntem genus operis pistorii, Paul. ex Fest. p. 119 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > lucuns

  • 8 luxo

    luxo, āvi, ātum, 1, v. a. [Gr. loxos, slanting, akin to obliquus, limus, licinus], to put out of joint, to dislocate.
    I.
    Lit.:

    luxatum si quod est, sanum faciet,

    Cato, R. R. 157:

    luxata in locum reponere,

    Sen. Ep. 104, 18:

    articulis luxatis,

    Plin. 30, 9, 23, § 79:

    luxata corpora,

    id. 31, 6, 37, § 71.—
    II.
    Transf., to put out of place, displace:

    luxare vitium radices,

    Plin. 17, 24, 37, § 227:

    luxatae machinae,

    fallen apart, id. 36, 15, 24, § 119:

    luxata cornua,

    id. 8, 45, 70, § 179.

    Lewis & Short latin dictionary > luxo

  • 9 obliquus

    oblīquus ( oblīcus, v. Orthogr. Vergl. p. 449 Wagner), a, um, adj. [ob and liquus; root lek-; Gr. lechrios, lechris, slantwise (cf.: loxos, Loxias); Lat. licinus, limus, luxus, luxare], sidelong, slanting, awry, oblique (freq. and class.; cf.: transversus, imus).
    I.
    Lit.:

    motus corporis, pronus, obliquus, supinus,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    hos partim obliquos, partim aversos, partim etiam adversos stare vobis,

    on one side of you, sideways, id. Rep. 6, 19, 20:

    obliquo claudicare pede,

    Ov. Am. 2, 17, 20:

    sublicae,

    Caes. B. G. 4, 17:

    ordines,

    id. ib. 7, 73:

    iter,

    id. B. C. 1, 70:

    obliquam facere imaginem,

    a side-likeness, profile, Plin. 35, 10, 36, § 90:

    chordae,

    i. e. of the triangular harp, Juv. 3, 64:

    verris obliquum meditantis ictum Sanguine donare,

    Hor. C. 3, 22, 7:

    obliquo dente timendus aper,

    Ov. H. 4, 104:

    rex aquarum cursibus obliquis fluens,

    id. M. 9, 18:

    radix,

    id. ib. 10, 491:

    obliquo capite speculari,

    Plin. 8, 24, 36, § 88:

    non istic obliquo oculo mea commoda quisquam Limat,

    with a sidelong glance, an envious look, Hor. Ep. 1, 14, 37:

    non obliquis oculis sed circumacto capite cernere,

    Plin. 11, 37, 55, § 151:

    obliquoque notat Proserpina vultu,

    Stat. S. 2, 6, 102.— Adverbial phrases: ab obliquo, ex obliquo, per obliquum, in obliquum, obliquum, from the side, sideways, not straight on:

    ab obliquo,

    Ov. R. Am. 121:

    nec supra ipsum nec infra, sed ex obliquo,

    Plin. 2, 31, 31, § 99:

    serpens per obliquum similis sagittae Terruit mannos,

    Hor. C. 3, 27, 6:

    cancri in obliquom aspiciunt,

    Plin. 11, 37, 55, § 152: obliquum, obliquely, askance:

    oculis obliquum respiciens,

    App. M. 3, p. 140.— Comp.:

    quia positio signiferi circa media sui obliquior est,

    Plin. 2, 77, 79, § 188.—
    II.
    Fig.
    A.
    Of relationship, not direct, collateral ( poet. and late Lat.):

    obliquum a patre genus,

    i. e. not born of the same mother with myself, Stat. Th. 5, 221:

    obliquo maculat qui sanguine regnum,

    by collateral consanguinity, Luc. 8, 286; cf.:

    tertio gradu veniunt... ex obliquo fratris sororisque filius,

    Paul. Sent. 4, 11, 3.—
    B.
    Of speech.
    1.
    Indirect, covert:

    obliquis orationibus carpere aliquem,

    Suet. Dom. 2:

    insectatio,

    Tac. A. 14, 11:

    dicta,

    Aur. Vict. Epit. 9:

    verba,

    Amm. 15, 5, 4.—
    2.
    In a bad sense, envious, hostile (post-class.):

    Cato adversus potentes semper obliquus,

    Flor. 4, 2, 9.—
    3.
    In gram.
    a.
    Obliquus casus, an oblique case (i. e. all the cases except the nom. and voc.), opp. rectus:

    alia casus habent et rectos et obliquos,

    Varr. L. L. 8, § 49 Müll.—
    b.
    Obliqua oratio, indirect speech: apud historicos reperiuntur obliquae allocutiones, ut in T. Livii primo statim libro (c. 9): urbes quoque, ut cetera, ex infimo nasci;

    deinde, etc.,

    Quint. 9, 2, 37:

    oratio,

    Just. 38, 3, 11.— Hence, adv.: oblīquē, sideways, athwart, obliquely.
    A.
    Lit. (class.):

    quae (atomi) recte, quae oblique ferantur,

    Cic. Fin. 1, 6, 20:

    sublicae oblique agebantur,

    Caes. B. G. 4, 17, 9: procedere. Plin. 9, 30, 50, § 95:

    situs signifer,

    id. 2, 15, 13, § 63.—
    B.
    Trop., indirectly, covertly (post-Aug.):

    aliquem castigare,

    Tac. A. 3, 35:

    perstringere aliquem,

    id. ib. 5, 2:

    admonere,

    Gell. 3, 2, 16:

    agere,

    id. 7, 17, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > obliquus

  • 10 praedives

    prae-dīvĕs, ĭtis, adj., very rich, very plentiful (not in Cic. or Cæs.;

    opp. inops pecuniae),

    Liv. 45, 40:

    praedives et praepotens,

    Tac. A. 15, 64:

    Senecae praedivitis hortos,

    Juv. 10, 16:

    Licinus,

    id. 14, 306:

    praedivite cornu Auctumnum,

    Ov. M. 9, 91.

    Lewis & Short latin dictionary > praedives

  • 11 relicinus

    rĕ-lĭcĭnus, a, um, adj., bent or curled backwards or upwards (App.);

    comā relicinus,

    App. Flor. p. 341, 37:

    frons,

    i. e. open, id. ib. p. 344, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > relicinus

  • 12 δωδεκέμβριος

    δωδεκέμβριος, , = Dodecember, month invented by Licinus, D.C. 54.21.

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > δωδεκέμβριος

  • 13 ἀνάθριξ

    ἀνάθριξ·
    A licinus, reburrus, Gloss.

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > ἀνάθριξ

  • 14 λοξός

    Grammatical information: adj.
    Meaning: `bent to the side, slanting, oblique', metaph. `ambiguous' (IA.).
    Compounds: late compp., e.g. λοξο-κέλευθος `with oblique paths' (Nonn.), παρά-λοξος `slanting, oblique' (Sor.; cf. παρα-λοξαίνομαι below).
    Derivatives: Λοξίας, ion. - ίης m. surn. of Apollon as prophesying god (B., Hdt., trag.), also of the ecliptic (astr.; cf. v. Wilamowitz Glaube 1, 256), Λοξώ f. daughter of Boreas (Call., Nonn., EM 641, 57). - λοξικὸς κύκλος `the ecliptic' (astr.), λοξότης `obliquity, ambiguity' (Str., Plu.). - Denomin. verbs: λοξόομαι, - όω, also with ἐπι-, ὑπο-, `be, make oblique, look aslant' (Sophr., Hp., Herod.) with λόξωσις `inclination, obliquity (of the ecliptic)' (Epicur., Str.); ( δια-)λοξεύω `make aslant, ambiguous' (Lib.) with λοξεύματα pl. `obliquities' (Man.); παρα-λοξαίνομαι `be made obliquely' (Hp.),
    Origin: XX [etym. unknown]
    Etymology: There are several adj. with comparable meaning with σο-suffix: γαυσός, καμψός, φοξός, ῥυσός etc. (Schwyzer 516, Chantraine Form. 434, Specht Ursprung 199ff.). Connection with λέχριος, and to λεκροί (s. Λοκροί) seems very probable, but as with so many of these adj. the exact formation cannot be determined; the o -vowel speaks for a nominal basis. Further connections are not very clear, e.g. the supposed relation with λέκος, λεκάνη `trough, dish', Lat. lanx (mean.!). Semantically closer comes Lat. licinus `upside bent'; quite hypothetical the Gaul. PN Lexovii, Lixovii; from Celtic one adduces Welsh llechwedd `declivity, slope'. Further there are expressions for elbow, arm and other (crooked) body-parts with initial vowel, e.g. Lith. alkúne `elbow', Russ. lókotь `el(bow)' (PSlav. * olkъt-), Arm. olok` `shin-bone'. - If one cuts off the k and adds (without motivation) ei (IE el-ei-, l-ei- `bend') one is helpless lost "in the etymological marsh", s. WP. 1, 156ff., Pok. 307ff., W.-Hofmann s. lacertus, lanx, valgus. So nothing remotely probable.
    Page in Frisk: 2,136-137

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > λοξός

См. также в других словарях:

  • Licinus — silphoides Научная классификация …   Википедия

  • Licinus — Licinus, eine Art Gierkäfer, s.d. t) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • LICINUS — s. LICINIUS inter divitum exempla Iuv. Sat. 1. l. 1. v. 109. ego possideo plus Pallante et Licinis ex Germ. puer captus, tantae industriae fuit, ut reliquias cibario. rum inter conservos foeneraret et cui quid credidisset, quasi poterat,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Licinus —   Licinus …   Wikipedia Español

  • Licinus — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Marcus Fabius Licinus fut consul en 246 av. J. C. avec Manius Otacilius Crassus. Caius Fabius Dorso Licinus était un homme politique romain de la famille… …   Wikipédia en Français

  • Lucius Porcius Licinus (Prätor) — Lucius Porcius Licinus war ein Mitglied des römischen Plebejergeschlechts der Porcier und 207 v. Chr. Prätor. Leben Lucius Porcius Licinus war der Sohn eines nicht näher bekannten Marcus Porcius Licinus.[1] Er wird zuerst während des Zweiten… …   Deutsch Wikipedia

  • Lucius Porcius Licinus — ist der Name folgender Personen: Lucius Porcius Licinus (Prätor), römischer Prätor 207 v. Chr. Lucius Porcius Licinus (Konsul 184 v. Chr.), römischer Konsul Lucius Porcius Licinus (Duumvir), römischer Duumvir 181 v. Chr. Lucius Porcius Licinus… …   Deutsch Wikipedia

  • Lucius Porcius Licinus (Konsul 184 v. Chr.) — Lucius Porcius Licinus war ein Mitglied des römischen Plebejergeschlechts der Porcier und 184 v. Chr. Konsul. Leben Lucius Porcius Licinius, dessen Filiation durch die Fasti Capitolini bekannt ist,[1] war der Sohn des gleichnamigen Prätors von… …   Deutsch Wikipedia

  • Alcimosphenus licinus — Alcimosphenus licinus …   Wikipédia en Français

  • Marcus Fabius Licinus — entstammte dem römischen Patriziergeschlecht der Fabier und war 246 v. Chr. Konsul. Leben Marcus Fabius Licinus war wohl der Sohn des Konsuls von 273 v. Chr., Gaius Fabius Dorso Licinus. Zum Konsulat gelangte Fabius 246 v. Chr. zusammen mit… …   Deutsch Wikipedia

  • Caius Fabius Dorso Licinus — Pour les articles homonymes, voir Licinus. Caius Fabius Dorso Licinus était un homme politique romain de la famille patricienne des Fabii. Fils de Marcus Fabius Dorso (consul en 345 av. J. C.) et père de Marcus Fabius Licinus (consul en 246 av. J …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»