Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

jest

  • 81 petulanter

    pĕtŭlans, antis, adj. [prop. part. of the obsol. petulo, from peto, qs. falling upon or assailing in jest, i. e.], forward, pert, saucy, impudent, wanton, freakish, petulant.
    I.
    In gen. (class.;

    syn.: protervus, lascivus, procax): petulantes et petulci etiam appellantur, qui protervo impetu, et crebro petunt laedendi alterius gratiā,

    Fest. p. 206 Müll.:

    homo,

    Cic. de Or. 2, 75, 305:

    effuse petulans,

    id. Pis. 5, 10:

    animalia,

    Gell. 17, 20, 8:

    pictura,

    Plin. 35, 11, 40, § 140:

    petulans et furiosum genus dicendi,

    Cic. Brut. 68, 241:

    Tarentum,

    Juv. 6, 297.— Comp., Arn. 4, 151.— Sup.:

    imitatio petulantissima,

    Petr. 92.—
    II.
    In partic., wanton, lascivious (class.):

    si petulans fuisset in aliquā generosā nobili virgine,

    Cic. Par. 3, 1, 20.— Adv.: pĕtŭlanter, pertly, wantonly, impudently, petulantly (class.):

    in aliquem invehi,

    Cic. Att. 2, 19, 3:

    vivere,

    id. Cael. 16, 38.— Comp.:

    petulantius,

    Cic. Cael. 3, 6. — Sup.:

    petulantissime,

    Cic. Att. 9, 19, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > petulanter

  • 82 puella

    pŭella, ae (dat. and abl. plur. puellabus, Cn. Gell. ap. Charis. p. 39 P.), f. [puellus], a female child, a girl, maiden, lass.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    eam nunc puellam filiam ejus quaerimus,

    Plaut. Cist. 2, 3, 77:

    puellam parere,

    Ter. Heaut. 4, 1, 14:

    parvola puella,

    id. Eun. 1, 2, 29:

    puella infans,

    Hor. Ep. 2, 1, 99:

    pueri atque puellae,

    id. S. 1, 1, 85; 2, 3, 130; Cic. Att. 1, 5, 6:

    audi, Luna, puellas,

    Hor. C. S. 36:

    puellarum chorus,

    id. C 2, 5, 21: pueri innuptaeque puellae, Verg. A. 6, 307.—
    B.
    In partic.
    1.
    A beloved maiden, a sweetheart, mistress ( poet.):

    vixi puellis nuper idoneus,

    Hor. C. 3, 26, 1:

    proditor puellae risus ab angulo,

    id. ib. 1, 9, 22:

    mendax,

    id. S. 1, 5, 82:

    cara,

    id. Ep. 1, 18, 74:

    blanda,

    Ov. Am. 2, 2, 34; Mart. 10, 109, 3 al.— Transf., in jest, of a kitten, Mart. 1, 109, 16.—
    * 2.
    A daughter:

    Danai puellae,

    Hor. C. 3, 11, 23.—
    II.
    Transf., in gen., a young female, young woman, young wife ( poet. and in post-Aug. prose):

    puellae Jam virum expertes,

    Hor. C. 3, 14, 10:

    laborantes utero puellae,

    id. ib. 3, 22, 2:

    viduae cessate puellae,

    Ov. F. 2, 557. So of Penelope, who was married, Ov. H. 1, 115;

    of Antiope,

    Prop. 3, 13 (4, 14), 21; 34;

    of Phædra,

    Ov. H. 4, 2;

    of Helen,

    id. A. A. 1, 54 al.;

    of the wife of a second husband,

    Stat. S. 1, 2, 163;

    of Servilia, wife of the exiled Pollio,

    Tac. A. 16, 30;

    of Octavia, wife of Nero,

    id. ib. 14, 64; cf. Gell. 12, 1, 4.—
    B.
    A female slave (very rare), Hor. C. 4, 11, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > puella

  • 83 reludo

    rĕ-lūdo, si, 3, v. n. and a., to jest or jeer at, to banter (very rare):

    sibi ipse reludat,

    Manil. 5, 170:

    temerarios mariti jocos relusit,

    Sen. Contr. 2, 10, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > reludo

  • 84 rideo

    rīdĕo, si, sum, 2 ( dep. collat. form ridetur, Petr. 57, 3; 61, 4), v. n. and a. [Bœot. kriddemen for krizein gelan, orig. form krid j emen].
    I.
    Neutr., to laugh (cf. cachinnor).
    A.
    In gen.:

    numquam ullo die risi adaeque Neque hoc quod reliquom est plus risuram opinor,

    Plaut. Cas. 5, 1, 4:

    risi te hodie multum,

    id. Stich. 1, 3, 89:

    ridere convivae, cachinnare ipse Apronius,

    Cic. Verr. 2, 3, 25, § 62:

    M. Crassum semel ait in vitā risisse Lucilius,

    id. Fin. 5, 30, 92:

    cum ridere voles,

    Hor. Ep. 1, 4, 16.—With si: ridetque (deus), si mortalis ultra Fas trepidat. Hor. C. 3, 29, 31; so id. Ep. 1, 1, 95 sq.; 1, 19, 43; id. A. P. 105: ridentem dicere verum Quid vetat, while laughing, i. e. in a laughing or jesting manner, id. S. 1, 1, 24; cf. Cic. Fam. 2, 4, 1.—With a homogeneous object: ridere gelôta sardanion, Cic. Fam. 7, 25, 1:

    tempus flendi et tempus ridendi,

    Vulg. Eccl. 3, 4.—
    B.
    In partic.
    1.
    To laugh pleasantly, to smile; and ridere ad aliquem or alicui, to smile on one (so almost entirely poet.; syn. renideo): Juppiter hic risit tempestatesque serenae Riserunt omnes risu Jovis omnipotentis, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 254 (Ann. v. 445 sq. Vahl.); cf.:

    vultu Fortuna sereno,

    Ov. Tr. 1, 5, 27:

    ridere ad patrem,

    Cat. 61, 219.—
    b.
    Transf., of things, to laugh or smile, i. q. to look cheerful or pleasant:

    sedes quietae large diffuso lumine rident,

    Lucr. 3, 22:

    tempestas,

    id. 5, 1395:

    argentum et pulchra Sicyonia,

    id. 4, 1125:

    ille terrarum mihi praeter omnes Angulus ridet,

    Hor. C. 2, 6, 14:

    argento domus,

    id. ib. 4, 11, 6:

    florum coloribus almus ager,

    Ov. M. 15, 205:

    pavonum ridenti lepore,

    Lucr. 2, 502; cf.: colocasia mixta ridenti acantho, smiling, i. e. glad, Verg. E. 4, 20. — With dat.:

    tibi rident aequora ponti,

    smile upon thee, look brightly up to thee, Lucr. 1, 8; Cat. 64, 285. —
    * 2.
    To laugh in ridicule, to mock (cf. II. B. 2.):

    quandoque potentior Largis muneribus riserit aemuli,

    Hor. C. 4, 1, 18.—
    II.
    Act., to laugh at, laugh over any thing.
    A.
    In gen. (class.; cf. Brix ad Plaut. Men. 478):

    rideo hunc,

    Ter. Ad. 4, 2, 9; cf. id. Eun. 5, 6, 7:

    Acrisium (Juppiter et Venus),

    Hor. C. 3, 16, 7 et saep.:

    risi nivem atram,

    Cic. Q. Fr. 2, 13, 1:

    joca tua,

    id. Att. 14, 14, 1:

    haec ego non rideo, quamvis tu rideas,

    say in jest, id. Fam. 7, 11, 13:

    nemo illic vitia ridet,

    Tac. G. 19; cf.: perjuria amantum (Juppiter), Tib. 3, 6, 49; Ov. A. A. 1, 633;

    for which: perjuros amantes,

    Prop. 2, 16 (3, 8), 47.— Poet., with obj.-clause:

    Amphitryoniaden perdere Sidonios umeris amictus,

    Stat. Th. 10, 648. — Pass.:

    haec enim ridentur vel sola vel maxime, quae notant et designant turpitudinem aliquam non turpiter, etc.,

    Cic. de Or. 2, 58, 236 sq.:

    tum enim non sal, sed natura ridetur,

    id. ib. 2. 69, 279;

    2, 70, 281: ridetur ab omni Conventu,

    Hor. S. 1, 7, 22:

    ridear,

    Ov. P. 4, 12, 16:

    neque acute tantum ac venuste, sed stulte, iracunde, timide dicta aut facta ridentur,

    Quint. 6, 3, 7:

    quae in mimis rideri solent,

    id. 6, 3, 29.—
    B.
    In partic.
    1.
    To smile upon one:

    quasi muti silent Neque me rident,

    Plaut. Capt. 3, 1, 21; cf.:

    cui non risere parentes,

    Verg. E. 4, 62.—
    2.
    To laugh at, ridicule a person or thing (milder than deridere, to deride):

    ridet nostram amentiam,

    Cic. Quint. 17, 55:

    O rem, quam homines soluti ridere non desinant,

    id. Dom. 39, 104:

    ut dederis nobis quemadmodum scripseris ad me, quem semper ridere possemus,

    id. Fam. 2, 9, 1; cf.:

    curre et quam primum haec risum veni,

    id. Cael. 8, 14, 4:

    versus Enni gravitate minores (with reprehendere),

    Hor. S. 1, 10, 54:

    risimus et merito nuper poëtam,

    Quint. 8, 3, 19:

    nostram diligentiam,

    id. 2, 11, 1:

    praesaga Verba senis (with spernere),

    Ov. M. 3, 514:

    lacrimas manus impia nostras,

    id. ib. 3, 657 al.— Pass.:

    Pyrrhi ridetur largitas a consule,

    Cic. Rep. 3, 28, 40:

    rideatur merito, qui, etc.,

    Quint. 11, 1, 44; cf. id. 9, 3, 101; Hor. Ep. 2, 2, 106; id. A. P. 356:

    rideri possit eo, quod, etc.,

    id. S. 1, 3, 30:

    peccet ad extremum ridendus,

    id. Ep. 1, 1, 9; cf. Quint. 4, 1, 62; Val. Max. 8, 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > rideo

  • 85 ridiculum

    rīdĭcŭlus, a, um, adj. [rideo], that excites laughter.
    I.
    In a good sense, laughable, droll, funny, amusing, facetious (freq. and class.; syn.: jocularis, jocosus).
    A.
    Adj.:

    quamvis ridiculus est,

    Plaut. Men. 2, 2, 43; cf.:

    quando adbibero, alludiabo, tum sum ridiculissimus,

    id. Stich. 2, 2, 58:

    si ridiculum hominem quaeret quispiam,

    id. ib. 1, 3, 17:

    cavillator facie magis quam facetiis ridiculus,

    Cic. Att. 1, 13, 2:

    homines,

    id. Verr. 2, 1, 46, § 121; id. de Or. 2, 54, 221; Juv. 3, 153:

    mus,

    a funny little mouse, Hor. A. P. 139:

    inest lepos ludusque in hac comoediā: ridicula res est,

    Plaut. As. prol. 14:

    ridicula et jocosa res,

    Cat. 56, 1 and 4:

    dico unum ridiculum dictum de dictis melioribus... nemo ridet,

    Plaut. Capt. 3, 1, 22; so,

    dictum,

    Quint. 6, 3, 6:

    logos ridiculos vendo,

    Plaut. Stich. 1, 3, 68:

    vultus gestusque,

    Quint. 6, 3, 26 et saep.: ridiculum est, with subject-clause:

    ridiculum est, te istuc me admonere,

    Ter. Heaut. 2, 3, 112; so Quint. 6, 3, 94.— Absol.:

    hui, tam cito? ridiculum!

    how comical! Ter. And. 3, 1, 16; so id. ib. 4, 2, 29; id. Eun. 3, 1, 62; id. Phorm. 5, 7, 8.— Poet. with inf.:

    (Porcius) Ridiculus totas simul obsorbere placentas,

    Hor. S. 2, 8, 24.—
    B.
    Substt.
    1.
    rīdĭcŭ-lus, i, m., a jester, buffoon:

    Gelasimo nomen mihi indidit parvo pater. Quia inde jam a pauxillo puero ridiculus fui, etc.,

    Plaut. Stich. 1, 3, 21 sq.; so id. ib. 17 and 64; [p. 1595] 4, 2, 54; id. Capt. 3, 1, 10; 17; Ter. Eun. 2, 2, 13; Vulg. Hab. 1, 10.—
    2.
    rīdĭcŭlum, i, or plur.: rīdĭcŭla, ōrum, n., something laughable, a laughing matter; a jest, joke, etc.: proprium materiae, de quā nunc loquimur, est ridiculum, ideoque haec tota disputatio a Graecis peri geloiou inscribitur, Quint. 6, 3, 22; cf. Cic. de Or. 2, 58, 235 sq. (v. the whole chapter on laughter, when and how it should be excited, etc., Cic. l. l.; and:

    de risu,

    Quint. 6, 3):

    in jaciendo mittendoque ridiculo genera plura sunt... illud admonemus, ridiculo sic usurum oratorem, ut, etc.,

    Cic. Or. 26, 87:

    per ridiculum dicere (opp. severe),

    id. Off. 1, 37, 134:

    ridiculi causā (with joco),

    Plaut. Am. 3, 2, 36:

    mihi solae ridiculo fuit,

    I had the joke all to myself, Ter. Eun. 5, 6, 3:

    quatenus sint ridicula tractanda oratori, perquam diligenter videndum est... materies omnis ridiculorum est in istis vitiis, quae, etc.,

    Cic. de Or. 2, 58, 237 sq.; Plaut. Stich. 3, 2, 2:

    saepe etiam sententiose ridicula dicuntur,

    Cic. de Or. 2, 71, 286:

    facetum non tantum circa ridicula consistere,

    Quint. 6, 3, 19:

    ridicula aut facimus aut dicimus, etc.,

    id. 6, 3, 25.—
    II.
    In a bad sense, laughable, silly, absurd, ridiculous (not freq. till after the Aug. per.; cf.

    rideo, II. B. 2.): hujus insania, quae ridiaula est aliis, mihi tum molesta sane fuit, etc.,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148:

    ludibria,

    Lucr. 2, 47:

    qui ridiculus minus illo (es)?

    Hor. S. 2, 3, 311:

    stulta reprehendere facillimum est, nam per se sunt ridicula,

    Quint. 6, 3, 71; cf.

    (with stulta),

    id. 2, 10, 6:

    poëma (shortly before: inculti versus et male nati),

    Hor. Ep. 2, 1, 238:

    pudor,

    Juv. 11, 55.— Ridiculum est, with subject-clause:

    est ridiculum, ad ea quae habemus nihil dicere, quaerere, quae habere non possumus,

    Cic. Arch. 4, 8; so,

    putare,

    id. Div. in Caecil. 18, 59:

    de confessis praecipere,

    Quint. 5, 13, 7.— Adv.: rīdĭ-cŭlē.
    a.
    (Acc. to I.) Laughably, jokingly, humorously:

    rogitas,

    Plaut. Trin. 4, 2, 60; Ter. Hec. 4, 4, 46:

    non modo acute, sed etiam ridicule ac facete,

    Cic. de Or. 1, 57, 243; 2, 71, 289; id. Fam. 9, 22, 4; Domit. Mars. ap. Quint. 6, 3, 105:

    ridicule magis hoc dictum quam vere,

    Phaedr. 3, 4, 5.—
    b.
    (Acc. to II.) Ridiculously:

    insanus,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148; id. Rosc. Com. 6, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > ridiculum

  • 86 ridiculus

    rīdĭcŭlus, a, um, adj. [rideo], that excites laughter.
    I.
    In a good sense, laughable, droll, funny, amusing, facetious (freq. and class.; syn.: jocularis, jocosus).
    A.
    Adj.:

    quamvis ridiculus est,

    Plaut. Men. 2, 2, 43; cf.:

    quando adbibero, alludiabo, tum sum ridiculissimus,

    id. Stich. 2, 2, 58:

    si ridiculum hominem quaeret quispiam,

    id. ib. 1, 3, 17:

    cavillator facie magis quam facetiis ridiculus,

    Cic. Att. 1, 13, 2:

    homines,

    id. Verr. 2, 1, 46, § 121; id. de Or. 2, 54, 221; Juv. 3, 153:

    mus,

    a funny little mouse, Hor. A. P. 139:

    inest lepos ludusque in hac comoediā: ridicula res est,

    Plaut. As. prol. 14:

    ridicula et jocosa res,

    Cat. 56, 1 and 4:

    dico unum ridiculum dictum de dictis melioribus... nemo ridet,

    Plaut. Capt. 3, 1, 22; so,

    dictum,

    Quint. 6, 3, 6:

    logos ridiculos vendo,

    Plaut. Stich. 1, 3, 68:

    vultus gestusque,

    Quint. 6, 3, 26 et saep.: ridiculum est, with subject-clause:

    ridiculum est, te istuc me admonere,

    Ter. Heaut. 2, 3, 112; so Quint. 6, 3, 94.— Absol.:

    hui, tam cito? ridiculum!

    how comical! Ter. And. 3, 1, 16; so id. ib. 4, 2, 29; id. Eun. 3, 1, 62; id. Phorm. 5, 7, 8.— Poet. with inf.:

    (Porcius) Ridiculus totas simul obsorbere placentas,

    Hor. S. 2, 8, 24.—
    B.
    Substt.
    1.
    rīdĭcŭ-lus, i, m., a jester, buffoon:

    Gelasimo nomen mihi indidit parvo pater. Quia inde jam a pauxillo puero ridiculus fui, etc.,

    Plaut. Stich. 1, 3, 21 sq.; so id. ib. 17 and 64; [p. 1595] 4, 2, 54; id. Capt. 3, 1, 10; 17; Ter. Eun. 2, 2, 13; Vulg. Hab. 1, 10.—
    2.
    rīdĭcŭlum, i, or plur.: rīdĭcŭla, ōrum, n., something laughable, a laughing matter; a jest, joke, etc.: proprium materiae, de quā nunc loquimur, est ridiculum, ideoque haec tota disputatio a Graecis peri geloiou inscribitur, Quint. 6, 3, 22; cf. Cic. de Or. 2, 58, 235 sq. (v. the whole chapter on laughter, when and how it should be excited, etc., Cic. l. l.; and:

    de risu,

    Quint. 6, 3):

    in jaciendo mittendoque ridiculo genera plura sunt... illud admonemus, ridiculo sic usurum oratorem, ut, etc.,

    Cic. Or. 26, 87:

    per ridiculum dicere (opp. severe),

    id. Off. 1, 37, 134:

    ridiculi causā (with joco),

    Plaut. Am. 3, 2, 36:

    mihi solae ridiculo fuit,

    I had the joke all to myself, Ter. Eun. 5, 6, 3:

    quatenus sint ridicula tractanda oratori, perquam diligenter videndum est... materies omnis ridiculorum est in istis vitiis, quae, etc.,

    Cic. de Or. 2, 58, 237 sq.; Plaut. Stich. 3, 2, 2:

    saepe etiam sententiose ridicula dicuntur,

    Cic. de Or. 2, 71, 286:

    facetum non tantum circa ridicula consistere,

    Quint. 6, 3, 19:

    ridicula aut facimus aut dicimus, etc.,

    id. 6, 3, 25.—
    II.
    In a bad sense, laughable, silly, absurd, ridiculous (not freq. till after the Aug. per.; cf.

    rideo, II. B. 2.): hujus insania, quae ridiaula est aliis, mihi tum molesta sane fuit, etc.,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148:

    ludibria,

    Lucr. 2, 47:

    qui ridiculus minus illo (es)?

    Hor. S. 2, 3, 311:

    stulta reprehendere facillimum est, nam per se sunt ridicula,

    Quint. 6, 3, 71; cf.

    (with stulta),

    id. 2, 10, 6:

    poëma (shortly before: inculti versus et male nati),

    Hor. Ep. 2, 1, 238:

    pudor,

    Juv. 11, 55.— Ridiculum est, with subject-clause:

    est ridiculum, ad ea quae habemus nihil dicere, quaerere, quae habere non possumus,

    Cic. Arch. 4, 8; so,

    putare,

    id. Div. in Caecil. 18, 59:

    de confessis praecipere,

    Quint. 5, 13, 7.— Adv.: rīdĭ-cŭlē.
    a.
    (Acc. to I.) Laughably, jokingly, humorously:

    rogitas,

    Plaut. Trin. 4, 2, 60; Ter. Hec. 4, 4, 46:

    non modo acute, sed etiam ridicule ac facete,

    Cic. de Or. 1, 57, 243; 2, 71, 289; id. Fam. 9, 22, 4; Domit. Mars. ap. Quint. 6, 3, 105:

    ridicule magis hoc dictum quam vere,

    Phaedr. 3, 4, 5.—
    b.
    (Acc. to II.) Ridiculously:

    insanus,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148; id. Rosc. Com. 6, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > ridiculus

  • 87 risus

    rīsus, ūs, m. [id.], a laughing, laughter, laugh (equally freq. in sing. and plur.):

    risum movere... quid sit risus,

    Cic. de Or. 2, 58, 235 sq.; cf.

    the whole chapter, De risu,

    Quint. 6, 3:

    alicui risum magis quam stomachum movere,

    Cic. Att. 6, 3, 7; cf.:

    risum judicis movere,

    Quint. 6, 3, 1:

    risus populi factus est,

    Cic. Verr. 2, 4, 12, § 27; cf.: risus facere, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1:

    miros risus nos edere,

    Cic. Q. Fr. 2, 8 (10), 2;

    for which: ne spissae risum tollant coronae,

    Hor. A. P. 381:

    risus captare,

    Cic. Tusc. 2, 7, 17; so,

    risum captare,

    Quint. 6, 3, 26; 8, 3, 48:

    mediocris quidam est risus consecutus non in te, sed, etc.,

    Cic. Fam. 5, 2, 2:

    in eam tabulam magni risus consequebantur,

    id. Q. Fr. 2, 6, 5:

    togam sum ejus magno hominum risu cavillatus,

    id. ib. 2, 10 (12), 2:

    risu cognoscere matrem,

    Verg. E. 4, 60:

    amara lento Temperet risu,

    Hor. C. 2, 16, 26:

    proditor Gratus puellae risus,

    id. ib. 1, 9, 21; id. S. 1, 4, 34:

    risui sorori fuit,

    Liv. 6, 34; Just. 1, 4, 12; 44, 2, 4:

    nimis aegre risum continui,

    Plaut. As. 3, 2, 36:

    nequeo risu me admoderarier,

    id. Mil. 4, 2, 81:

    risu emoriri,

    Ter. Eun. 3, 1, 42: risu clandestino rumpier, Afran. ap. Non. 503, 14:

    unde oriebantur risus dulcesque cachinni,

    Lucr. 5, 1403:

    paene ille timore, ego risu corrui,

    Cic. Q. Fr. 2, 8 (10), 2.—
    II.
    Transf., an object of laughter:

    deus omnibus risus erat,

    Ov. F. 1, 438.—
    2.
    A jest, a practical joke, mockery:

    qui per jocum deos inridens, jussit, etc.... qui risus populo cladem attulit,

    Cic. N. D. 2, 3, 7.—
    3.
    Personified, as a deity, App. M. 3, p. 134, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > risus

  • 88 sarcasmos

    sarcasmos, i, m., = sarkasmos, a keen or bitter jest, a taunt, gibe, sarcasm, a figure of speech, Charis. p. 247 P. (in Quint. 8, 6, 57, and Diom. p. 458 P., written as Greek).

    Lewis & Short latin dictionary > sarcasmos

  • 89 stomachus

    stŏmăchus, i, m., = stomachos.
    I.
    The gullet, the alimentary canal, œsophagus:

    linguam ad radices ejus (oris) haerens excipit stomachus,

    Cic. N. D. 2, 54, 135; Cels. 4, 1, § 6; 5, 26, n. 2, § 15.—
    II.
    Transf., the stomach (freq. and class.):

    eas cum stomachi calore concoxerit,

    Cic. N. D. 2, 49; Cels. 4, 5; Plin. 23, 1, 26, § 53:

    summum gulae fauces vocantur, extremum stomachus,

    id. 11, 37, 68, § 179:

    tendit (gula) ad stomachum,

    id. 11, 37, 66, § 176; Lucr. 4, 632; Hor. S. 2, 2, 18:

    stomachum fovere,

    Cels. 4, 5:

    movere,

    Plin. 13, 23, 44, § 127:

    comprimere,

    Cels. 4, 5 fin.:

    stomacho laborare,

    id. 1, 8:

    aestuans,

    id. 1, 3:

    aeger,

    Hor. S. 2, 2, 43:

    dissolutus,

    Plin. 23, 1, 26, § 53:

    fortiores stomachi,

    id. 32, 7, 26, § 80:

    marcens,

    Suet. Calig. 58:

    corpora, quae stomacho praebent incendia nostro,

    Lucr. 4, 872:

    qualia lassum Pervellunt stomachum,

    Hor. S. 2, 8, 9; Juv. 6, 100.—
    III.
    Trop.
    1.
    Taste, liking (class.):

    ludi non tui stomachi,

    Cic. Fam. 7, 1, 2:

    nosti stomachi mei fastidium,

    id. ib. 2, 16, 2: stomacho esse languenti, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 13, 2:

    in hoc agello stomachum multa sollicitant, vicinitas urbis, opportunitas viae, modus ruris,

    Plin. Ep. 1, 24, 3.—
    2.
    Bonus stomachus, good digestion; hence, peace, rest, quiet, good-humor:

    bono sane stomacho contenti,

    Quint. 2, 3, 3; cf. id. 6, 3, 93:

    adversus quos difficile cottidie habere bonum stomachum,

    Mart. 12, praef.—
    3.
    Distaste, dislike to any thing; hence, displeasure, irritation, vexation, chagrin concerning any thing (freq., esp. in Cic.):

    locus ille animi nostri, stomachus ubi habitat,

    Cic. Att. 4, 16, 10; cf. id. ib. 15, 15, 2: [p. 1764] consuetudo diurna callum jam obduxit stomacho meo, id. Fam. 9, 2, 3:

    bile et stomacho aliquid fingere,

    Suet. Tib. 59 fin.:

    clamore ac stomacho non queo labori suppeditare,

    Plaut. As. 2, 4, 17:

    homo exarsit iracundiā ac stomacho,

    Cic. Verr. 2, 2, 20, § 48:

    epistula plena stomachi et querelarum,

    id. Q. Fr. 3, 8, 1:

    ne in me stomachum erumpant, cum sint tibi irati,

    id. Att. 16, 3, 1:

    in stomacho ridere,

    id. Fam. 2, 16, 7:

    risum magis quam stomachum movere,

    id. Att. 6, 3, 7:

    stomachum movere alicui,

    id. Mur. 13, 28;

    for which: stomachum facere alicui,

    id. Att. 5, 11, 2; id. Fam. 1, 9, 10:

    quae tum mihi majori stomacho, quam ipsi Quinto, fuerunt,

    id. Att. 5, 1, 4; id. Q. Fr. 3, 5, 2:

    intelleges eam (fortitudinem) stomacho non egere,

    id. Tusc. 4, 24, 53:

    summo cum labore, stomacho miseriāque erudiit,

    id. Rosc. Com. 11, 31:

    nec gravem Pelidae stomachum cedere nescii Conamur (scribere),

    Hor. C. 1, 6, 6.—In jest, for the contrary affection: Cicero reddens rationem, cur illa C. Caesaris tempora tam patienter toleraret, Haec aut animo Catonis ferenda sunt, aut Ciceronis stomacho, i. e. with his patience, endurance, Cic. Fragm. ap. Quint. 6, 3, 102.

    Lewis & Short latin dictionary > stomachus

  • 90 Venereae

    1.
    Vĕnus, ĕris ( gen. sing. VENERVS, Inscr. Orell. 1364), f. [v. veneror], the goddess of Love, the goddess Venus, Cic. N. D. 3, 23, 59 sq.; id. Div. 1, 13, 23; id. Or. 2, 5; id. Verr. 2, 4, 60, § 135; Varr. R. R. 1, 1, 6; Lucr. 1, 2; Hor. C. 1, 30, 1:

    filius Veneris,

    i. e. Cupid, Ov. M. 1, 463; cf.

    puerum,

    id. Am. 1, 10, 17; also Æneas, Verg. A. 1, 325; and in jest, Venere prognatus, of C. Julius Cœar, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 2:

    Veneris mensis,

    i. e. April, Ov. F. 4, 61.—
    B.
    Transf.
    1.
    Love, sexual love, venery (as euphemism freq.):

    sine Cerere et Libero friget Venus,

    Ter. Eun. 4, 5, 6:

    Venus trivio conmissa,

    Prop. 4 (5), 7, 19; Verg. G. 3, 97; Ov. M. 10, 80; 10, 434; 11, 306; 12, 198; App. M. 1, p. 106, 13; Quint. 8, 6, 24; Tac. G. 20; Col. 6, 27, 10.—
    2.
    Like the Engl. love, to denote a beloved object, beloved:

    nec veneres nostras hoc fallit,

    Lucr. 4, 1185:

    mea Venus,

    Verg. E. 3, 68; Hor. C. 1, 27, 14; 1, 33, 13.—
    3.
    Qualities that excite love, loveliness, attractiveness, beauty, grace, elegance, charms (sing. and plur.;

    not in Cic.): quo fugit venus? quo color? decens Quo motus?

    Hor. C. 4, 13, 17:

    ac bene nummatum decorat suadela venusque,

    id. Ep. 1, 6, 38; id. A. P. 42; Sen. Ben. 2, 28, 1:

    fabula nullius veneris sine pondere et arte,

    Hor. A. P. 320:

    sermo ipse Romanus non recipere videatur illam solis concessam Atticis venerem,

    Quint. 10, 1, 100:

    quod cum gratiā quādam et venere dicatur,

    id. 6, 3, 18; so (with gratia) id. 4, 2, 116.—

    Of paintings: deesse iis unam illam suam venerem dicebat, quam Graeci charita vocant,

    Plin. 35, 10, 36, § 79.— Plur.:

    profecto Amoenitates omnium venerum atque venustatum adfero,

    Plaut. Stich. 2, 2, 5:

    Isocrates omnes dicendi veneres sectatus est,

    Quint. 10, 1, 79.—
    4.
    The planet Venus, Cic. N. D. 2, 20, 53; id. Rep. 6, 17, 17.—
    5.
    The highest throw at dice, when each of the dice presented a different number, the Venus throw, Prop. 4 (5), 8, 45; Hor. C. 2, 7, 25; Aug. ap. Suet. Aug. 71; cf. in the foll.—
    II.
    Derivv.:

    Vĕnĕrĕus

    or

    Vĕnĕrĭus

    , a, um, adj., of or belonging to Venus:

    sacerdos,

    Plaut. Rud. 2, 2, 23:

    antistita,

    id. ib. 3, 2, 10:

    nepotulus,

    id. Mil. 5, 20; 5, 28:

    nutricatus,

    id. ib. 3, 1, 54:

    servi,

    temple-slaves of the Erycinian Venus in Sicily, Cic. Verr. 2, 3, 20, § 50; 2, 5, 54, § 141; v. also infra, B. 2.: res, voluptates, etc., of or belonging to sexual love, venereous, venereal, Cic. Sen. 14, 47; id. Div. 2, 69, 143:

    visa,

    Plin. 34, 18, 50, § 166; Col. 12, 4, 3; cf. in a pun: homo, belonging to Venus and lascivious (of Verres), Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141:

    delphinus,

    wanton, Gell. 7, 8, 1:

    nostros quoque antiquiores poëtas amasios et Venerios fuisse,

    id. 19, 9, 9:

    pira,

    a kind of pear, Venus-pear, Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; Plin. 15, 15, 16, § 56.—
    B.
    Substt.
    1.
    Vĕnĕrĕus ( Vĕnĕrĭus), i, m. (i. e. jactus), the Venus-throw at dice (v. supra, I. B. 5.), Cic. Div. 1, 13, 23; 2, 21, 48; 2, 59, 121; also Vĕnĕrĕum, i, n.: hoc Venereum [p. 1971] est, Plaut. As. 5, 2, 55.—
    2.
    Vĕnĕrĕi ( Vĕnĕrĭi), ōrum, m. (i. e. servi), the templeslaves of the Erycinian Venus (v. supra), Cic. Verr. 2, 2, 38, § 92; 2, 3, 25, § 61; id. Clu. 15, 43.—
    3.
    Vĕnĕrĕae ( Vĕnĕrĭae), ārum, f. (i. e. conchae), a kind of mussels, Venus-shell, Plin. 9, 33, 52, § 103; 32, 11, 53, § 151.
    2.
    vēnus, ūs, m., or vēnum ( vaen-), i, n. (occurring only in the forms venui, veno, and venum) [Gr. ônos, price; ônê, purchase; cf. Sanscr. vasuas, price; vasuam, wages; and perh. Germ. Gewinn], sale.
    a.
    Dat.
    (α).
    Form venui (late Lat.):

    rogavit haberetne venui lacte?

    App. M. 8, p. 210, 12:

    cantherium venui subicere,

    id. ib. 8, p. 221, 29.—
    (β).
    Form veno (post-Aug.):

    posita veno irritamenta luxus,

    Tac. A. 14, 15:

    quae veno exercerent,

    id. ib. 13, 51.—
    b.
    Acc. venum (class.):

    dare aliquem venum,

    to sell, Liv. 24, 47, 6:

    venum cuncta dari,

    Claud. in Rufin. 1, 179;

    hence the compound venumdo, q. v.: ut ejus familia ad aedem Cereris venum iret,

    Liv. 3, 55, 7:

    pileatos servos venum solitos ire,

    Gell. 7, 4, 1:

    venum iturum,

    Sen. Const. 3, 2:

    seque et sua tradita venum Castra videt,

    Luc. 4, 206:

    venum redibat,

    Claud. in Eutr. 1, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > Venereae

  • 91 Venerei

    1.
    Vĕnus, ĕris ( gen. sing. VENERVS, Inscr. Orell. 1364), f. [v. veneror], the goddess of Love, the goddess Venus, Cic. N. D. 3, 23, 59 sq.; id. Div. 1, 13, 23; id. Or. 2, 5; id. Verr. 2, 4, 60, § 135; Varr. R. R. 1, 1, 6; Lucr. 1, 2; Hor. C. 1, 30, 1:

    filius Veneris,

    i. e. Cupid, Ov. M. 1, 463; cf.

    puerum,

    id. Am. 1, 10, 17; also Æneas, Verg. A. 1, 325; and in jest, Venere prognatus, of C. Julius Cœar, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 2:

    Veneris mensis,

    i. e. April, Ov. F. 4, 61.—
    B.
    Transf.
    1.
    Love, sexual love, venery (as euphemism freq.):

    sine Cerere et Libero friget Venus,

    Ter. Eun. 4, 5, 6:

    Venus trivio conmissa,

    Prop. 4 (5), 7, 19; Verg. G. 3, 97; Ov. M. 10, 80; 10, 434; 11, 306; 12, 198; App. M. 1, p. 106, 13; Quint. 8, 6, 24; Tac. G. 20; Col. 6, 27, 10.—
    2.
    Like the Engl. love, to denote a beloved object, beloved:

    nec veneres nostras hoc fallit,

    Lucr. 4, 1185:

    mea Venus,

    Verg. E. 3, 68; Hor. C. 1, 27, 14; 1, 33, 13.—
    3.
    Qualities that excite love, loveliness, attractiveness, beauty, grace, elegance, charms (sing. and plur.;

    not in Cic.): quo fugit venus? quo color? decens Quo motus?

    Hor. C. 4, 13, 17:

    ac bene nummatum decorat suadela venusque,

    id. Ep. 1, 6, 38; id. A. P. 42; Sen. Ben. 2, 28, 1:

    fabula nullius veneris sine pondere et arte,

    Hor. A. P. 320:

    sermo ipse Romanus non recipere videatur illam solis concessam Atticis venerem,

    Quint. 10, 1, 100:

    quod cum gratiā quādam et venere dicatur,

    id. 6, 3, 18; so (with gratia) id. 4, 2, 116.—

    Of paintings: deesse iis unam illam suam venerem dicebat, quam Graeci charita vocant,

    Plin. 35, 10, 36, § 79.— Plur.:

    profecto Amoenitates omnium venerum atque venustatum adfero,

    Plaut. Stich. 2, 2, 5:

    Isocrates omnes dicendi veneres sectatus est,

    Quint. 10, 1, 79.—
    4.
    The planet Venus, Cic. N. D. 2, 20, 53; id. Rep. 6, 17, 17.—
    5.
    The highest throw at dice, when each of the dice presented a different number, the Venus throw, Prop. 4 (5), 8, 45; Hor. C. 2, 7, 25; Aug. ap. Suet. Aug. 71; cf. in the foll.—
    II.
    Derivv.:

    Vĕnĕrĕus

    or

    Vĕnĕrĭus

    , a, um, adj., of or belonging to Venus:

    sacerdos,

    Plaut. Rud. 2, 2, 23:

    antistita,

    id. ib. 3, 2, 10:

    nepotulus,

    id. Mil. 5, 20; 5, 28:

    nutricatus,

    id. ib. 3, 1, 54:

    servi,

    temple-slaves of the Erycinian Venus in Sicily, Cic. Verr. 2, 3, 20, § 50; 2, 5, 54, § 141; v. also infra, B. 2.: res, voluptates, etc., of or belonging to sexual love, venereous, venereal, Cic. Sen. 14, 47; id. Div. 2, 69, 143:

    visa,

    Plin. 34, 18, 50, § 166; Col. 12, 4, 3; cf. in a pun: homo, belonging to Venus and lascivious (of Verres), Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141:

    delphinus,

    wanton, Gell. 7, 8, 1:

    nostros quoque antiquiores poëtas amasios et Venerios fuisse,

    id. 19, 9, 9:

    pira,

    a kind of pear, Venus-pear, Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; Plin. 15, 15, 16, § 56.—
    B.
    Substt.
    1.
    Vĕnĕrĕus ( Vĕnĕrĭus), i, m. (i. e. jactus), the Venus-throw at dice (v. supra, I. B. 5.), Cic. Div. 1, 13, 23; 2, 21, 48; 2, 59, 121; also Vĕnĕrĕum, i, n.: hoc Venereum [p. 1971] est, Plaut. As. 5, 2, 55.—
    2.
    Vĕnĕrĕi ( Vĕnĕrĭi), ōrum, m. (i. e. servi), the templeslaves of the Erycinian Venus (v. supra), Cic. Verr. 2, 2, 38, § 92; 2, 3, 25, § 61; id. Clu. 15, 43.—
    3.
    Vĕnĕrĕae ( Vĕnĕrĭae), ārum, f. (i. e. conchae), a kind of mussels, Venus-shell, Plin. 9, 33, 52, § 103; 32, 11, 53, § 151.
    2.
    vēnus, ūs, m., or vēnum ( vaen-), i, n. (occurring only in the forms venui, veno, and venum) [Gr. ônos, price; ônê, purchase; cf. Sanscr. vasuas, price; vasuam, wages; and perh. Germ. Gewinn], sale.
    a.
    Dat.
    (α).
    Form venui (late Lat.):

    rogavit haberetne venui lacte?

    App. M. 8, p. 210, 12:

    cantherium venui subicere,

    id. ib. 8, p. 221, 29.—
    (β).
    Form veno (post-Aug.):

    posita veno irritamenta luxus,

    Tac. A. 14, 15:

    quae veno exercerent,

    id. ib. 13, 51.—
    b.
    Acc. venum (class.):

    dare aliquem venum,

    to sell, Liv. 24, 47, 6:

    venum cuncta dari,

    Claud. in Rufin. 1, 179;

    hence the compound venumdo, q. v.: ut ejus familia ad aedem Cereris venum iret,

    Liv. 3, 55, 7:

    pileatos servos venum solitos ire,

    Gell. 7, 4, 1:

    venum iturum,

    Sen. Const. 3, 2:

    seque et sua tradita venum Castra videt,

    Luc. 4, 206:

    venum redibat,

    Claud. in Eutr. 1, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > Venerei

  • 92 Venereum

    1.
    Vĕnus, ĕris ( gen. sing. VENERVS, Inscr. Orell. 1364), f. [v. veneror], the goddess of Love, the goddess Venus, Cic. N. D. 3, 23, 59 sq.; id. Div. 1, 13, 23; id. Or. 2, 5; id. Verr. 2, 4, 60, § 135; Varr. R. R. 1, 1, 6; Lucr. 1, 2; Hor. C. 1, 30, 1:

    filius Veneris,

    i. e. Cupid, Ov. M. 1, 463; cf.

    puerum,

    id. Am. 1, 10, 17; also Æneas, Verg. A. 1, 325; and in jest, Venere prognatus, of C. Julius Cœar, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 2:

    Veneris mensis,

    i. e. April, Ov. F. 4, 61.—
    B.
    Transf.
    1.
    Love, sexual love, venery (as euphemism freq.):

    sine Cerere et Libero friget Venus,

    Ter. Eun. 4, 5, 6:

    Venus trivio conmissa,

    Prop. 4 (5), 7, 19; Verg. G. 3, 97; Ov. M. 10, 80; 10, 434; 11, 306; 12, 198; App. M. 1, p. 106, 13; Quint. 8, 6, 24; Tac. G. 20; Col. 6, 27, 10.—
    2.
    Like the Engl. love, to denote a beloved object, beloved:

    nec veneres nostras hoc fallit,

    Lucr. 4, 1185:

    mea Venus,

    Verg. E. 3, 68; Hor. C. 1, 27, 14; 1, 33, 13.—
    3.
    Qualities that excite love, loveliness, attractiveness, beauty, grace, elegance, charms (sing. and plur.;

    not in Cic.): quo fugit venus? quo color? decens Quo motus?

    Hor. C. 4, 13, 17:

    ac bene nummatum decorat suadela venusque,

    id. Ep. 1, 6, 38; id. A. P. 42; Sen. Ben. 2, 28, 1:

    fabula nullius veneris sine pondere et arte,

    Hor. A. P. 320:

    sermo ipse Romanus non recipere videatur illam solis concessam Atticis venerem,

    Quint. 10, 1, 100:

    quod cum gratiā quādam et venere dicatur,

    id. 6, 3, 18; so (with gratia) id. 4, 2, 116.—

    Of paintings: deesse iis unam illam suam venerem dicebat, quam Graeci charita vocant,

    Plin. 35, 10, 36, § 79.— Plur.:

    profecto Amoenitates omnium venerum atque venustatum adfero,

    Plaut. Stich. 2, 2, 5:

    Isocrates omnes dicendi veneres sectatus est,

    Quint. 10, 1, 79.—
    4.
    The planet Venus, Cic. N. D. 2, 20, 53; id. Rep. 6, 17, 17.—
    5.
    The highest throw at dice, when each of the dice presented a different number, the Venus throw, Prop. 4 (5), 8, 45; Hor. C. 2, 7, 25; Aug. ap. Suet. Aug. 71; cf. in the foll.—
    II.
    Derivv.:

    Vĕnĕrĕus

    or

    Vĕnĕrĭus

    , a, um, adj., of or belonging to Venus:

    sacerdos,

    Plaut. Rud. 2, 2, 23:

    antistita,

    id. ib. 3, 2, 10:

    nepotulus,

    id. Mil. 5, 20; 5, 28:

    nutricatus,

    id. ib. 3, 1, 54:

    servi,

    temple-slaves of the Erycinian Venus in Sicily, Cic. Verr. 2, 3, 20, § 50; 2, 5, 54, § 141; v. also infra, B. 2.: res, voluptates, etc., of or belonging to sexual love, venereous, venereal, Cic. Sen. 14, 47; id. Div. 2, 69, 143:

    visa,

    Plin. 34, 18, 50, § 166; Col. 12, 4, 3; cf. in a pun: homo, belonging to Venus and lascivious (of Verres), Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141:

    delphinus,

    wanton, Gell. 7, 8, 1:

    nostros quoque antiquiores poëtas amasios et Venerios fuisse,

    id. 19, 9, 9:

    pira,

    a kind of pear, Venus-pear, Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; Plin. 15, 15, 16, § 56.—
    B.
    Substt.
    1.
    Vĕnĕrĕus ( Vĕnĕrĭus), i, m. (i. e. jactus), the Venus-throw at dice (v. supra, I. B. 5.), Cic. Div. 1, 13, 23; 2, 21, 48; 2, 59, 121; also Vĕnĕrĕum, i, n.: hoc Venereum [p. 1971] est, Plaut. As. 5, 2, 55.—
    2.
    Vĕnĕrĕi ( Vĕnĕrĭi), ōrum, m. (i. e. servi), the templeslaves of the Erycinian Venus (v. supra), Cic. Verr. 2, 2, 38, § 92; 2, 3, 25, § 61; id. Clu. 15, 43.—
    3.
    Vĕnĕrĕae ( Vĕnĕrĭae), ārum, f. (i. e. conchae), a kind of mussels, Venus-shell, Plin. 9, 33, 52, § 103; 32, 11, 53, § 151.
    2.
    vēnus, ūs, m., or vēnum ( vaen-), i, n. (occurring only in the forms venui, veno, and venum) [Gr. ônos, price; ônê, purchase; cf. Sanscr. vasuas, price; vasuam, wages; and perh. Germ. Gewinn], sale.
    a.
    Dat.
    (α).
    Form venui (late Lat.):

    rogavit haberetne venui lacte?

    App. M. 8, p. 210, 12:

    cantherium venui subicere,

    id. ib. 8, p. 221, 29.—
    (β).
    Form veno (post-Aug.):

    posita veno irritamenta luxus,

    Tac. A. 14, 15:

    quae veno exercerent,

    id. ib. 13, 51.—
    b.
    Acc. venum (class.):

    dare aliquem venum,

    to sell, Liv. 24, 47, 6:

    venum cuncta dari,

    Claud. in Rufin. 1, 179;

    hence the compound venumdo, q. v.: ut ejus familia ad aedem Cereris venum iret,

    Liv. 3, 55, 7:

    pileatos servos venum solitos ire,

    Gell. 7, 4, 1:

    venum iturum,

    Sen. Const. 3, 2:

    seque et sua tradita venum Castra videt,

    Luc. 4, 206:

    venum redibat,

    Claud. in Eutr. 1, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > Venereum

  • 93 Veneriae

    1.
    Vĕnus, ĕris ( gen. sing. VENERVS, Inscr. Orell. 1364), f. [v. veneror], the goddess of Love, the goddess Venus, Cic. N. D. 3, 23, 59 sq.; id. Div. 1, 13, 23; id. Or. 2, 5; id. Verr. 2, 4, 60, § 135; Varr. R. R. 1, 1, 6; Lucr. 1, 2; Hor. C. 1, 30, 1:

    filius Veneris,

    i. e. Cupid, Ov. M. 1, 463; cf.

    puerum,

    id. Am. 1, 10, 17; also Æneas, Verg. A. 1, 325; and in jest, Venere prognatus, of C. Julius Cœar, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 2:

    Veneris mensis,

    i. e. April, Ov. F. 4, 61.—
    B.
    Transf.
    1.
    Love, sexual love, venery (as euphemism freq.):

    sine Cerere et Libero friget Venus,

    Ter. Eun. 4, 5, 6:

    Venus trivio conmissa,

    Prop. 4 (5), 7, 19; Verg. G. 3, 97; Ov. M. 10, 80; 10, 434; 11, 306; 12, 198; App. M. 1, p. 106, 13; Quint. 8, 6, 24; Tac. G. 20; Col. 6, 27, 10.—
    2.
    Like the Engl. love, to denote a beloved object, beloved:

    nec veneres nostras hoc fallit,

    Lucr. 4, 1185:

    mea Venus,

    Verg. E. 3, 68; Hor. C. 1, 27, 14; 1, 33, 13.—
    3.
    Qualities that excite love, loveliness, attractiveness, beauty, grace, elegance, charms (sing. and plur.;

    not in Cic.): quo fugit venus? quo color? decens Quo motus?

    Hor. C. 4, 13, 17:

    ac bene nummatum decorat suadela venusque,

    id. Ep. 1, 6, 38; id. A. P. 42; Sen. Ben. 2, 28, 1:

    fabula nullius veneris sine pondere et arte,

    Hor. A. P. 320:

    sermo ipse Romanus non recipere videatur illam solis concessam Atticis venerem,

    Quint. 10, 1, 100:

    quod cum gratiā quādam et venere dicatur,

    id. 6, 3, 18; so (with gratia) id. 4, 2, 116.—

    Of paintings: deesse iis unam illam suam venerem dicebat, quam Graeci charita vocant,

    Plin. 35, 10, 36, § 79.— Plur.:

    profecto Amoenitates omnium venerum atque venustatum adfero,

    Plaut. Stich. 2, 2, 5:

    Isocrates omnes dicendi veneres sectatus est,

    Quint. 10, 1, 79.—
    4.
    The planet Venus, Cic. N. D. 2, 20, 53; id. Rep. 6, 17, 17.—
    5.
    The highest throw at dice, when each of the dice presented a different number, the Venus throw, Prop. 4 (5), 8, 45; Hor. C. 2, 7, 25; Aug. ap. Suet. Aug. 71; cf. in the foll.—
    II.
    Derivv.:

    Vĕnĕrĕus

    or

    Vĕnĕrĭus

    , a, um, adj., of or belonging to Venus:

    sacerdos,

    Plaut. Rud. 2, 2, 23:

    antistita,

    id. ib. 3, 2, 10:

    nepotulus,

    id. Mil. 5, 20; 5, 28:

    nutricatus,

    id. ib. 3, 1, 54:

    servi,

    temple-slaves of the Erycinian Venus in Sicily, Cic. Verr. 2, 3, 20, § 50; 2, 5, 54, § 141; v. also infra, B. 2.: res, voluptates, etc., of or belonging to sexual love, venereous, venereal, Cic. Sen. 14, 47; id. Div. 2, 69, 143:

    visa,

    Plin. 34, 18, 50, § 166; Col. 12, 4, 3; cf. in a pun: homo, belonging to Venus and lascivious (of Verres), Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141:

    delphinus,

    wanton, Gell. 7, 8, 1:

    nostros quoque antiquiores poëtas amasios et Venerios fuisse,

    id. 19, 9, 9:

    pira,

    a kind of pear, Venus-pear, Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; Plin. 15, 15, 16, § 56.—
    B.
    Substt.
    1.
    Vĕnĕrĕus ( Vĕnĕrĭus), i, m. (i. e. jactus), the Venus-throw at dice (v. supra, I. B. 5.), Cic. Div. 1, 13, 23; 2, 21, 48; 2, 59, 121; also Vĕnĕrĕum, i, n.: hoc Venereum [p. 1971] est, Plaut. As. 5, 2, 55.—
    2.
    Vĕnĕrĕi ( Vĕnĕrĭi), ōrum, m. (i. e. servi), the templeslaves of the Erycinian Venus (v. supra), Cic. Verr. 2, 2, 38, § 92; 2, 3, 25, § 61; id. Clu. 15, 43.—
    3.
    Vĕnĕrĕae ( Vĕnĕrĭae), ārum, f. (i. e. conchae), a kind of mussels, Venus-shell, Plin. 9, 33, 52, § 103; 32, 11, 53, § 151.
    2.
    vēnus, ūs, m., or vēnum ( vaen-), i, n. (occurring only in the forms venui, veno, and venum) [Gr. ônos, price; ônê, purchase; cf. Sanscr. vasuas, price; vasuam, wages; and perh. Germ. Gewinn], sale.
    a.
    Dat.
    (α).
    Form venui (late Lat.):

    rogavit haberetne venui lacte?

    App. M. 8, p. 210, 12:

    cantherium venui subicere,

    id. ib. 8, p. 221, 29.—
    (β).
    Form veno (post-Aug.):

    posita veno irritamenta luxus,

    Tac. A. 14, 15:

    quae veno exercerent,

    id. ib. 13, 51.—
    b.
    Acc. venum (class.):

    dare aliquem venum,

    to sell, Liv. 24, 47, 6:

    venum cuncta dari,

    Claud. in Rufin. 1, 179;

    hence the compound venumdo, q. v.: ut ejus familia ad aedem Cereris venum iret,

    Liv. 3, 55, 7:

    pileatos servos venum solitos ire,

    Gell. 7, 4, 1:

    venum iturum,

    Sen. Const. 3, 2:

    seque et sua tradita venum Castra videt,

    Luc. 4, 206:

    venum redibat,

    Claud. in Eutr. 1, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > Veneriae

  • 94 Venerii

    1.
    Vĕnus, ĕris ( gen. sing. VENERVS, Inscr. Orell. 1364), f. [v. veneror], the goddess of Love, the goddess Venus, Cic. N. D. 3, 23, 59 sq.; id. Div. 1, 13, 23; id. Or. 2, 5; id. Verr. 2, 4, 60, § 135; Varr. R. R. 1, 1, 6; Lucr. 1, 2; Hor. C. 1, 30, 1:

    filius Veneris,

    i. e. Cupid, Ov. M. 1, 463; cf.

    puerum,

    id. Am. 1, 10, 17; also Æneas, Verg. A. 1, 325; and in jest, Venere prognatus, of C. Julius Cœar, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 2:

    Veneris mensis,

    i. e. April, Ov. F. 4, 61.—
    B.
    Transf.
    1.
    Love, sexual love, venery (as euphemism freq.):

    sine Cerere et Libero friget Venus,

    Ter. Eun. 4, 5, 6:

    Venus trivio conmissa,

    Prop. 4 (5), 7, 19; Verg. G. 3, 97; Ov. M. 10, 80; 10, 434; 11, 306; 12, 198; App. M. 1, p. 106, 13; Quint. 8, 6, 24; Tac. G. 20; Col. 6, 27, 10.—
    2.
    Like the Engl. love, to denote a beloved object, beloved:

    nec veneres nostras hoc fallit,

    Lucr. 4, 1185:

    mea Venus,

    Verg. E. 3, 68; Hor. C. 1, 27, 14; 1, 33, 13.—
    3.
    Qualities that excite love, loveliness, attractiveness, beauty, grace, elegance, charms (sing. and plur.;

    not in Cic.): quo fugit venus? quo color? decens Quo motus?

    Hor. C. 4, 13, 17:

    ac bene nummatum decorat suadela venusque,

    id. Ep. 1, 6, 38; id. A. P. 42; Sen. Ben. 2, 28, 1:

    fabula nullius veneris sine pondere et arte,

    Hor. A. P. 320:

    sermo ipse Romanus non recipere videatur illam solis concessam Atticis venerem,

    Quint. 10, 1, 100:

    quod cum gratiā quādam et venere dicatur,

    id. 6, 3, 18; so (with gratia) id. 4, 2, 116.—

    Of paintings: deesse iis unam illam suam venerem dicebat, quam Graeci charita vocant,

    Plin. 35, 10, 36, § 79.— Plur.:

    profecto Amoenitates omnium venerum atque venustatum adfero,

    Plaut. Stich. 2, 2, 5:

    Isocrates omnes dicendi veneres sectatus est,

    Quint. 10, 1, 79.—
    4.
    The planet Venus, Cic. N. D. 2, 20, 53; id. Rep. 6, 17, 17.—
    5.
    The highest throw at dice, when each of the dice presented a different number, the Venus throw, Prop. 4 (5), 8, 45; Hor. C. 2, 7, 25; Aug. ap. Suet. Aug. 71; cf. in the foll.—
    II.
    Derivv.:

    Vĕnĕrĕus

    or

    Vĕnĕrĭus

    , a, um, adj., of or belonging to Venus:

    sacerdos,

    Plaut. Rud. 2, 2, 23:

    antistita,

    id. ib. 3, 2, 10:

    nepotulus,

    id. Mil. 5, 20; 5, 28:

    nutricatus,

    id. ib. 3, 1, 54:

    servi,

    temple-slaves of the Erycinian Venus in Sicily, Cic. Verr. 2, 3, 20, § 50; 2, 5, 54, § 141; v. also infra, B. 2.: res, voluptates, etc., of or belonging to sexual love, venereous, venereal, Cic. Sen. 14, 47; id. Div. 2, 69, 143:

    visa,

    Plin. 34, 18, 50, § 166; Col. 12, 4, 3; cf. in a pun: homo, belonging to Venus and lascivious (of Verres), Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141:

    delphinus,

    wanton, Gell. 7, 8, 1:

    nostros quoque antiquiores poëtas amasios et Venerios fuisse,

    id. 19, 9, 9:

    pira,

    a kind of pear, Venus-pear, Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; Plin. 15, 15, 16, § 56.—
    B.
    Substt.
    1.
    Vĕnĕrĕus ( Vĕnĕrĭus), i, m. (i. e. jactus), the Venus-throw at dice (v. supra, I. B. 5.), Cic. Div. 1, 13, 23; 2, 21, 48; 2, 59, 121; also Vĕnĕrĕum, i, n.: hoc Venereum [p. 1971] est, Plaut. As. 5, 2, 55.—
    2.
    Vĕnĕrĕi ( Vĕnĕrĭi), ōrum, m. (i. e. servi), the templeslaves of the Erycinian Venus (v. supra), Cic. Verr. 2, 2, 38, § 92; 2, 3, 25, § 61; id. Clu. 15, 43.—
    3.
    Vĕnĕrĕae ( Vĕnĕrĭae), ārum, f. (i. e. conchae), a kind of mussels, Venus-shell, Plin. 9, 33, 52, § 103; 32, 11, 53, § 151.
    2.
    vēnus, ūs, m., or vēnum ( vaen-), i, n. (occurring only in the forms venui, veno, and venum) [Gr. ônos, price; ônê, purchase; cf. Sanscr. vasuas, price; vasuam, wages; and perh. Germ. Gewinn], sale.
    a.
    Dat.
    (α).
    Form venui (late Lat.):

    rogavit haberetne venui lacte?

    App. M. 8, p. 210, 12:

    cantherium venui subicere,

    id. ib. 8, p. 221, 29.—
    (β).
    Form veno (post-Aug.):

    posita veno irritamenta luxus,

    Tac. A. 14, 15:

    quae veno exercerent,

    id. ib. 13, 51.—
    b.
    Acc. venum (class.):

    dare aliquem venum,

    to sell, Liv. 24, 47, 6:

    venum cuncta dari,

    Claud. in Rufin. 1, 179;

    hence the compound venumdo, q. v.: ut ejus familia ad aedem Cereris venum iret,

    Liv. 3, 55, 7:

    pileatos servos venum solitos ire,

    Gell. 7, 4, 1:

    venum iturum,

    Sen. Const. 3, 2:

    seque et sua tradita venum Castra videt,

    Luc. 4, 206:

    venum redibat,

    Claud. in Eutr. 1, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > Venerii

  • 95 Venus

    1.
    Vĕnus, ĕris ( gen. sing. VENERVS, Inscr. Orell. 1364), f. [v. veneror], the goddess of Love, the goddess Venus, Cic. N. D. 3, 23, 59 sq.; id. Div. 1, 13, 23; id. Or. 2, 5; id. Verr. 2, 4, 60, § 135; Varr. R. R. 1, 1, 6; Lucr. 1, 2; Hor. C. 1, 30, 1:

    filius Veneris,

    i. e. Cupid, Ov. M. 1, 463; cf.

    puerum,

    id. Am. 1, 10, 17; also Æneas, Verg. A. 1, 325; and in jest, Venere prognatus, of C. Julius Cœar, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 2:

    Veneris mensis,

    i. e. April, Ov. F. 4, 61.—
    B.
    Transf.
    1.
    Love, sexual love, venery (as euphemism freq.):

    sine Cerere et Libero friget Venus,

    Ter. Eun. 4, 5, 6:

    Venus trivio conmissa,

    Prop. 4 (5), 7, 19; Verg. G. 3, 97; Ov. M. 10, 80; 10, 434; 11, 306; 12, 198; App. M. 1, p. 106, 13; Quint. 8, 6, 24; Tac. G. 20; Col. 6, 27, 10.—
    2.
    Like the Engl. love, to denote a beloved object, beloved:

    nec veneres nostras hoc fallit,

    Lucr. 4, 1185:

    mea Venus,

    Verg. E. 3, 68; Hor. C. 1, 27, 14; 1, 33, 13.—
    3.
    Qualities that excite love, loveliness, attractiveness, beauty, grace, elegance, charms (sing. and plur.;

    not in Cic.): quo fugit venus? quo color? decens Quo motus?

    Hor. C. 4, 13, 17:

    ac bene nummatum decorat suadela venusque,

    id. Ep. 1, 6, 38; id. A. P. 42; Sen. Ben. 2, 28, 1:

    fabula nullius veneris sine pondere et arte,

    Hor. A. P. 320:

    sermo ipse Romanus non recipere videatur illam solis concessam Atticis venerem,

    Quint. 10, 1, 100:

    quod cum gratiā quādam et venere dicatur,

    id. 6, 3, 18; so (with gratia) id. 4, 2, 116.—

    Of paintings: deesse iis unam illam suam venerem dicebat, quam Graeci charita vocant,

    Plin. 35, 10, 36, § 79.— Plur.:

    profecto Amoenitates omnium venerum atque venustatum adfero,

    Plaut. Stich. 2, 2, 5:

    Isocrates omnes dicendi veneres sectatus est,

    Quint. 10, 1, 79.—
    4.
    The planet Venus, Cic. N. D. 2, 20, 53; id. Rep. 6, 17, 17.—
    5.
    The highest throw at dice, when each of the dice presented a different number, the Venus throw, Prop. 4 (5), 8, 45; Hor. C. 2, 7, 25; Aug. ap. Suet. Aug. 71; cf. in the foll.—
    II.
    Derivv.:

    Vĕnĕrĕus

    or

    Vĕnĕrĭus

    , a, um, adj., of or belonging to Venus:

    sacerdos,

    Plaut. Rud. 2, 2, 23:

    antistita,

    id. ib. 3, 2, 10:

    nepotulus,

    id. Mil. 5, 20; 5, 28:

    nutricatus,

    id. ib. 3, 1, 54:

    servi,

    temple-slaves of the Erycinian Venus in Sicily, Cic. Verr. 2, 3, 20, § 50; 2, 5, 54, § 141; v. also infra, B. 2.: res, voluptates, etc., of or belonging to sexual love, venereous, venereal, Cic. Sen. 14, 47; id. Div. 2, 69, 143:

    visa,

    Plin. 34, 18, 50, § 166; Col. 12, 4, 3; cf. in a pun: homo, belonging to Venus and lascivious (of Verres), Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141:

    delphinus,

    wanton, Gell. 7, 8, 1:

    nostros quoque antiquiores poëtas amasios et Venerios fuisse,

    id. 19, 9, 9:

    pira,

    a kind of pear, Venus-pear, Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; Plin. 15, 15, 16, § 56.—
    B.
    Substt.
    1.
    Vĕnĕrĕus ( Vĕnĕrĭus), i, m. (i. e. jactus), the Venus-throw at dice (v. supra, I. B. 5.), Cic. Div. 1, 13, 23; 2, 21, 48; 2, 59, 121; also Vĕnĕrĕum, i, n.: hoc Venereum [p. 1971] est, Plaut. As. 5, 2, 55.—
    2.
    Vĕnĕrĕi ( Vĕnĕrĭi), ōrum, m. (i. e. servi), the templeslaves of the Erycinian Venus (v. supra), Cic. Verr. 2, 2, 38, § 92; 2, 3, 25, § 61; id. Clu. 15, 43.—
    3.
    Vĕnĕrĕae ( Vĕnĕrĭae), ārum, f. (i. e. conchae), a kind of mussels, Venus-shell, Plin. 9, 33, 52, § 103; 32, 11, 53, § 151.
    2.
    vēnus, ūs, m., or vēnum ( vaen-), i, n. (occurring only in the forms venui, veno, and venum) [Gr. ônos, price; ônê, purchase; cf. Sanscr. vasuas, price; vasuam, wages; and perh. Germ. Gewinn], sale.
    a.
    Dat.
    (α).
    Form venui (late Lat.):

    rogavit haberetne venui lacte?

    App. M. 8, p. 210, 12:

    cantherium venui subicere,

    id. ib. 8, p. 221, 29.—
    (β).
    Form veno (post-Aug.):

    posita veno irritamenta luxus,

    Tac. A. 14, 15:

    quae veno exercerent,

    id. ib. 13, 51.—
    b.
    Acc. venum (class.):

    dare aliquem venum,

    to sell, Liv. 24, 47, 6:

    venum cuncta dari,

    Claud. in Rufin. 1, 179;

    hence the compound venumdo, q. v.: ut ejus familia ad aedem Cereris venum iret,

    Liv. 3, 55, 7:

    pileatos servos venum solitos ire,

    Gell. 7, 4, 1:

    venum iturum,

    Sen. Const. 3, 2:

    seque et sua tradita venum Castra videt,

    Luc. 4, 206:

    venum redibat,

    Claud. in Eutr. 1, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > Venus

  • 96 venus

    1.
    Vĕnus, ĕris ( gen. sing. VENERVS, Inscr. Orell. 1364), f. [v. veneror], the goddess of Love, the goddess Venus, Cic. N. D. 3, 23, 59 sq.; id. Div. 1, 13, 23; id. Or. 2, 5; id. Verr. 2, 4, 60, § 135; Varr. R. R. 1, 1, 6; Lucr. 1, 2; Hor. C. 1, 30, 1:

    filius Veneris,

    i. e. Cupid, Ov. M. 1, 463; cf.

    puerum,

    id. Am. 1, 10, 17; also Æneas, Verg. A. 1, 325; and in jest, Venere prognatus, of C. Julius Cœar, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 2:

    Veneris mensis,

    i. e. April, Ov. F. 4, 61.—
    B.
    Transf.
    1.
    Love, sexual love, venery (as euphemism freq.):

    sine Cerere et Libero friget Venus,

    Ter. Eun. 4, 5, 6:

    Venus trivio conmissa,

    Prop. 4 (5), 7, 19; Verg. G. 3, 97; Ov. M. 10, 80; 10, 434; 11, 306; 12, 198; App. M. 1, p. 106, 13; Quint. 8, 6, 24; Tac. G. 20; Col. 6, 27, 10.—
    2.
    Like the Engl. love, to denote a beloved object, beloved:

    nec veneres nostras hoc fallit,

    Lucr. 4, 1185:

    mea Venus,

    Verg. E. 3, 68; Hor. C. 1, 27, 14; 1, 33, 13.—
    3.
    Qualities that excite love, loveliness, attractiveness, beauty, grace, elegance, charms (sing. and plur.;

    not in Cic.): quo fugit venus? quo color? decens Quo motus?

    Hor. C. 4, 13, 17:

    ac bene nummatum decorat suadela venusque,

    id. Ep. 1, 6, 38; id. A. P. 42; Sen. Ben. 2, 28, 1:

    fabula nullius veneris sine pondere et arte,

    Hor. A. P. 320:

    sermo ipse Romanus non recipere videatur illam solis concessam Atticis venerem,

    Quint. 10, 1, 100:

    quod cum gratiā quādam et venere dicatur,

    id. 6, 3, 18; so (with gratia) id. 4, 2, 116.—

    Of paintings: deesse iis unam illam suam venerem dicebat, quam Graeci charita vocant,

    Plin. 35, 10, 36, § 79.— Plur.:

    profecto Amoenitates omnium venerum atque venustatum adfero,

    Plaut. Stich. 2, 2, 5:

    Isocrates omnes dicendi veneres sectatus est,

    Quint. 10, 1, 79.—
    4.
    The planet Venus, Cic. N. D. 2, 20, 53; id. Rep. 6, 17, 17.—
    5.
    The highest throw at dice, when each of the dice presented a different number, the Venus throw, Prop. 4 (5), 8, 45; Hor. C. 2, 7, 25; Aug. ap. Suet. Aug. 71; cf. in the foll.—
    II.
    Derivv.:

    Vĕnĕrĕus

    or

    Vĕnĕrĭus

    , a, um, adj., of or belonging to Venus:

    sacerdos,

    Plaut. Rud. 2, 2, 23:

    antistita,

    id. ib. 3, 2, 10:

    nepotulus,

    id. Mil. 5, 20; 5, 28:

    nutricatus,

    id. ib. 3, 1, 54:

    servi,

    temple-slaves of the Erycinian Venus in Sicily, Cic. Verr. 2, 3, 20, § 50; 2, 5, 54, § 141; v. also infra, B. 2.: res, voluptates, etc., of or belonging to sexual love, venereous, venereal, Cic. Sen. 14, 47; id. Div. 2, 69, 143:

    visa,

    Plin. 34, 18, 50, § 166; Col. 12, 4, 3; cf. in a pun: homo, belonging to Venus and lascivious (of Verres), Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141:

    delphinus,

    wanton, Gell. 7, 8, 1:

    nostros quoque antiquiores poëtas amasios et Venerios fuisse,

    id. 19, 9, 9:

    pira,

    a kind of pear, Venus-pear, Col. 5, 10, 18; 12, 10, 4; Plin. 15, 15, 16, § 56.—
    B.
    Substt.
    1.
    Vĕnĕrĕus ( Vĕnĕrĭus), i, m. (i. e. jactus), the Venus-throw at dice (v. supra, I. B. 5.), Cic. Div. 1, 13, 23; 2, 21, 48; 2, 59, 121; also Vĕnĕrĕum, i, n.: hoc Venereum [p. 1971] est, Plaut. As. 5, 2, 55.—
    2.
    Vĕnĕrĕi ( Vĕnĕrĭi), ōrum, m. (i. e. servi), the templeslaves of the Erycinian Venus (v. supra), Cic. Verr. 2, 2, 38, § 92; 2, 3, 25, § 61; id. Clu. 15, 43.—
    3.
    Vĕnĕrĕae ( Vĕnĕrĭae), ārum, f. (i. e. conchae), a kind of mussels, Venus-shell, Plin. 9, 33, 52, § 103; 32, 11, 53, § 151.
    2.
    vēnus, ūs, m., or vēnum ( vaen-), i, n. (occurring only in the forms venui, veno, and venum) [Gr. ônos, price; ônê, purchase; cf. Sanscr. vasuas, price; vasuam, wages; and perh. Germ. Gewinn], sale.
    a.
    Dat.
    (α).
    Form venui (late Lat.):

    rogavit haberetne venui lacte?

    App. M. 8, p. 210, 12:

    cantherium venui subicere,

    id. ib. 8, p. 221, 29.—
    (β).
    Form veno (post-Aug.):

    posita veno irritamenta luxus,

    Tac. A. 14, 15:

    quae veno exercerent,

    id. ib. 13, 51.—
    b.
    Acc. venum (class.):

    dare aliquem venum,

    to sell, Liv. 24, 47, 6:

    venum cuncta dari,

    Claud. in Rufin. 1, 179;

    hence the compound venumdo, q. v.: ut ejus familia ad aedem Cereris venum iret,

    Liv. 3, 55, 7:

    pileatos servos venum solitos ire,

    Gell. 7, 4, 1:

    venum iturum,

    Sen. Const. 3, 2:

    seque et sua tradita venum Castra videt,

    Luc. 4, 206:

    venum redibat,

    Claud. in Eutr. 1, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > venus

См. также в других словарях:

  • jest — jȅst DEFINICIJA 1. 3. l. jd prez. gl. biti 2. a. doslovno uzv. kojim se potvrđuju riječi sugovornika u dijaloškoj situaciji; da, opr. ne, nije b. iron. neslaganje ili negiranje onoga što sugovornik kaže u zn. to je nemoguće, ne dolazi u obzir;… …   Hrvatski jezični portal

  • Jest — (j[e^]st), n. [OE. jeste, geste, deed, action, story, tale, OF. geste, LL. gesta, orig., exploits, neut. pl. from L. gestus, p. p. of gerere to bear, carry, accomplish, perform; perh. orig., to make to come, bring, and perh. akin to E. come. Cf.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Jest — Jest, v. i. [imp. & p. p. {Jested}; p. pr. & vb. n. {Jesting}.] [1913 Webster] 1. To take part in a merrymaking; especially, to act in a mask or interlude. [Obs.] Shak. [1913 Webster] 2. To make merriment by words or actions; to joke; to make… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • jest — jest·ee; jest·er; jest·ing·ly; jest; …   English syllables

  • jest — [n] joke banter, bon mot, crack, fun, funny, gag, game, hoax, jive, jolly, laugh, one liner*, play, pleasantry, prank, quip, rib, rib tickler*, ridicule, sally, spoof, sport, wisecrack, witticism; concept 273 jest [v] joke banter, chaff, deride,… …   New thesaurus

  • jest — [jest] n. [ME geste < OFr, an exploit, tale of exploits < L gesta, neut. pl. pp. of gerere, to perform, carry out] 1. Obs. a notable deed 2. a mocking or bantering remark; jibe; taunt 3. a joke; witticism 4. a lighthearted action or mood;… …   English World dictionary

  • jest — index jape Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • jest — (èst) sr DEFINICIJA lingv. ime slova stare glagoljičke i ćiriličke azbuke; izgovaralo se vjerojatno kao meko, palatalno rusko e …   Hrvatski jezični portal

  • jest — n 1 *joke, jape, quip, witticism, wisecrack, crack, gag Analogous words: *badinage, persiflage, raillery: bantering or banter, chaffing or chaff, jollying or jolly (see BANTER vb): twitting or twit, ridiculing or ridicule, deriding …   New Dictionary of Synonyms

  • jest — ► NOUN ▪ a joke. ► VERB ▪ speak or act in a joking manner. ORIGIN originally in the sense «exploit, heroic deed»: from Old French geste, from Latin gesta actions, exploits …   English terms dictionary

  • jest|er — «JEHS tuhr», noun. 1. a person who jests. 2. a person who amused the family of a king or nobleman by performing antics similar to those of a clown …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»