Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

irreverent

  • 1 irreverens

    I
    (gen.), irreverentis ADJ
    irreverent; disrespectful
    II
    (gen.), irreverentis ADJ
    irreverent; disrespectful

    Latin-English dictionary > irreverens

  • 2 impius (in-p-)

        impius (in-p-) adj., of persons, irreverent, ungodly, undutiful, unpatriotic, abandoned, wicked, impious: impium se esse fateri: Danaides, H.: miles, V.—As subst: has esse in impios poenas: numero impiorum haberi, Cs.—Of things, wicked, shameless, impious: bellum: coniuratio: facinus, S.: cervix, H.: caedes, H.: furor, V.: verba in deos, Tb.: venenum, deadly, O.: Tartara, V.

    Latin-English dictionary > impius (in-p-)

  • 3 impius

    impia, impium ADJ
    wicked, impious, irreverent; showing no regard for divinely imposed moral duty

    Latin-English dictionary > impius

  • 4 inpius

    inpia, inpium ADJ
    wicked, impious, irreverent; showing no regard for divinely imposed moral duty

    Latin-English dictionary > inpius

  • 5 inreverens

    (gen.), inreverentis ADJ
    irreverent; disrespectful

    Latin-English dictionary > inreverens

  • 6 impius

    without respect, irreverent, unpatriotic / wicked.

    Latin-English dictionary of medieval > impius

  • 7 impia

    impĭus ( inp-), a, um, adj. [2. in-pius], without reverence or respect for God, one's parents, or one's country; irreverent, ungodly, undutiful, unpatriotic; abandoned, wicked, impious (rare but class.; cf.: nefarius, sacrilegus).
    I.
    Lit.:

    me fugerat, deorum immortalium has esse in impios et consceleratos poenas certissimas constitutas,

    Cic. Pis. 20, 46:

    numero impiorum et sceleratorum haberi,

    Caes. B. G. 6, 13, 7; cf.:

    scelerosus atque impius,

    Ter. Eun. 4, 3, 1:

    (deos) piorum et impiorum habere rationem,

    Cic. Leg. 2, 7, 15:

    impius ne audeto placare donis iram deorum,

    id. ib. 2, 9, 22:

    dixerunt impium pro parricida,

    Quint. 8, 6, 30; 7, 1, 52:

    impius erga parentes,

    Suet. Rhet. 6:

    impium, qui dividere nolit cum fratre,

    Quint. 7, 1, 45:

    necesse est, iste, qui affinem fortunis spoliare conatus est, impium se esse fateatur,

    Cic. Quint. 6, 26:

    (Danaides) Impiae sponsos potuere duro Perdere ferro!

    Hor. C. 3, 11, 31:

    Titanes,

    id. ib. 3, 4, 42; cf.:

    cohors Gigantum,

    id. ib. 2, 19, 22:

    Saturnus,

    id. ib. 2, 17, 22:

    miles,

    Verg. E. 1, 71:

    Carthago,

    Hor. C. 4, 8, 17:

    gens,

    Verg. G. 2, 537:

    di,

    invoked in imprecations, Tac. A. 16, 31:

    poëtae,

    i. e. accursed, Cat. 14, 7:

    expiari impium non posse,

    Varr. L. L. 6, § 30 Müll.— Sup.:

    impiissimus filius,

    Dig. 28, 5, 46, § 1; Aus. Grat. Act. 17.—
    II.
    Transf., of inanim. or abstr. things (mostly poet.):

    si impias propinquorum manus effugeris,

    Cic. Rep. 6, 12; so,

    manus,

    Hor. Epod. 3, 1:

    cervix,

    id. C. 3, 1, 17:

    pectora Thracum,

    id. Epod. 5, 13:

    ratis,

    id. C. 1, 3, 23; id. Epod. 10, 14:

    ensis,

    Ov. M. 14, 802:

    tura,

    id. H. 14, 26:

    Tartara,

    Verg. A. 5, 733:

    bellum injustum atque impium,

    Cic. Rep. 2, 17:

    caedes,

    Hor. C. 3, 24, 25:

    proelia,

    id. ib. 2, 1, 30:

    furor,

    Verg. A. 1, 294:

    facta,

    Ov. H. 10, 100:

    verba,

    Tib. 1, 3, 52:

    tumultus,

    Hor. C. 4, 4, 46:

    clamor,

    id. ib. 1, 27, 6:

    fama,

    Verg. A. 4, 298:

    vivacitas,

    Quint. 6 praef. §

    3. — Prov.: Impia sub dulci melle venena latent,

    Ov. Am. 1, 8, 104.— Plur. as substt.
    (α).
    impii, ōrum, m., wicked, abandoned men (opp. innoxii), Plaut. Rud. 1, 3, 11.—
    (β).
    impĭa, ōrum, n., profane words, impious sayings:

    impia et illicita dicere,

    Gell. 1, 15, 17. —
    B.
    In partic., impia herba, a plant, perh. the French everlasting, Gnaphalium Gallicum, Plin. 24, 19, 113, § 173.— Adv.: im-pĭē, irreligiously, undutifully, wickedly:

    quae (astra) qui videat, non solum indocte, sed etiam impie faciat, si deos esse neget,

    Cic. N. D. 2, 16, 44:

    impie commissum,

    id. Leg. 2, 9, 22:

    impie ingratus esse,

    id. Tusc. 5, 2, 6:

    fecisti,

    Quint. 7, 1, 53:

    loqui,

    i. e. treasonably, Suet. Dom. 10:

    deserere regem,

    Curt. 5, 12.— Sup.:

    impiissime,

    Salv. de Avar. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > impia

  • 8 impii

    impĭus ( inp-), a, um, adj. [2. in-pius], without reverence or respect for God, one's parents, or one's country; irreverent, ungodly, undutiful, unpatriotic; abandoned, wicked, impious (rare but class.; cf.: nefarius, sacrilegus).
    I.
    Lit.:

    me fugerat, deorum immortalium has esse in impios et consceleratos poenas certissimas constitutas,

    Cic. Pis. 20, 46:

    numero impiorum et sceleratorum haberi,

    Caes. B. G. 6, 13, 7; cf.:

    scelerosus atque impius,

    Ter. Eun. 4, 3, 1:

    (deos) piorum et impiorum habere rationem,

    Cic. Leg. 2, 7, 15:

    impius ne audeto placare donis iram deorum,

    id. ib. 2, 9, 22:

    dixerunt impium pro parricida,

    Quint. 8, 6, 30; 7, 1, 52:

    impius erga parentes,

    Suet. Rhet. 6:

    impium, qui dividere nolit cum fratre,

    Quint. 7, 1, 45:

    necesse est, iste, qui affinem fortunis spoliare conatus est, impium se esse fateatur,

    Cic. Quint. 6, 26:

    (Danaides) Impiae sponsos potuere duro Perdere ferro!

    Hor. C. 3, 11, 31:

    Titanes,

    id. ib. 3, 4, 42; cf.:

    cohors Gigantum,

    id. ib. 2, 19, 22:

    Saturnus,

    id. ib. 2, 17, 22:

    miles,

    Verg. E. 1, 71:

    Carthago,

    Hor. C. 4, 8, 17:

    gens,

    Verg. G. 2, 537:

    di,

    invoked in imprecations, Tac. A. 16, 31:

    poëtae,

    i. e. accursed, Cat. 14, 7:

    expiari impium non posse,

    Varr. L. L. 6, § 30 Müll.— Sup.:

    impiissimus filius,

    Dig. 28, 5, 46, § 1; Aus. Grat. Act. 17.—
    II.
    Transf., of inanim. or abstr. things (mostly poet.):

    si impias propinquorum manus effugeris,

    Cic. Rep. 6, 12; so,

    manus,

    Hor. Epod. 3, 1:

    cervix,

    id. C. 3, 1, 17:

    pectora Thracum,

    id. Epod. 5, 13:

    ratis,

    id. C. 1, 3, 23; id. Epod. 10, 14:

    ensis,

    Ov. M. 14, 802:

    tura,

    id. H. 14, 26:

    Tartara,

    Verg. A. 5, 733:

    bellum injustum atque impium,

    Cic. Rep. 2, 17:

    caedes,

    Hor. C. 3, 24, 25:

    proelia,

    id. ib. 2, 1, 30:

    furor,

    Verg. A. 1, 294:

    facta,

    Ov. H. 10, 100:

    verba,

    Tib. 1, 3, 52:

    tumultus,

    Hor. C. 4, 4, 46:

    clamor,

    id. ib. 1, 27, 6:

    fama,

    Verg. A. 4, 298:

    vivacitas,

    Quint. 6 praef. §

    3. — Prov.: Impia sub dulci melle venena latent,

    Ov. Am. 1, 8, 104.— Plur. as substt.
    (α).
    impii, ōrum, m., wicked, abandoned men (opp. innoxii), Plaut. Rud. 1, 3, 11.—
    (β).
    impĭa, ōrum, n., profane words, impious sayings:

    impia et illicita dicere,

    Gell. 1, 15, 17. —
    B.
    In partic., impia herba, a plant, perh. the French everlasting, Gnaphalium Gallicum, Plin. 24, 19, 113, § 173.— Adv.: im-pĭē, irreligiously, undutifully, wickedly:

    quae (astra) qui videat, non solum indocte, sed etiam impie faciat, si deos esse neget,

    Cic. N. D. 2, 16, 44:

    impie commissum,

    id. Leg. 2, 9, 22:

    impie ingratus esse,

    id. Tusc. 5, 2, 6:

    fecisti,

    Quint. 7, 1, 53:

    loqui,

    i. e. treasonably, Suet. Dom. 10:

    deserere regem,

    Curt. 5, 12.— Sup.:

    impiissime,

    Salv. de Avar. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > impii

  • 9 impius

    impĭus ( inp-), a, um, adj. [2. in-pius], without reverence or respect for God, one's parents, or one's country; irreverent, ungodly, undutiful, unpatriotic; abandoned, wicked, impious (rare but class.; cf.: nefarius, sacrilegus).
    I.
    Lit.:

    me fugerat, deorum immortalium has esse in impios et consceleratos poenas certissimas constitutas,

    Cic. Pis. 20, 46:

    numero impiorum et sceleratorum haberi,

    Caes. B. G. 6, 13, 7; cf.:

    scelerosus atque impius,

    Ter. Eun. 4, 3, 1:

    (deos) piorum et impiorum habere rationem,

    Cic. Leg. 2, 7, 15:

    impius ne audeto placare donis iram deorum,

    id. ib. 2, 9, 22:

    dixerunt impium pro parricida,

    Quint. 8, 6, 30; 7, 1, 52:

    impius erga parentes,

    Suet. Rhet. 6:

    impium, qui dividere nolit cum fratre,

    Quint. 7, 1, 45:

    necesse est, iste, qui affinem fortunis spoliare conatus est, impium se esse fateatur,

    Cic. Quint. 6, 26:

    (Danaides) Impiae sponsos potuere duro Perdere ferro!

    Hor. C. 3, 11, 31:

    Titanes,

    id. ib. 3, 4, 42; cf.:

    cohors Gigantum,

    id. ib. 2, 19, 22:

    Saturnus,

    id. ib. 2, 17, 22:

    miles,

    Verg. E. 1, 71:

    Carthago,

    Hor. C. 4, 8, 17:

    gens,

    Verg. G. 2, 537:

    di,

    invoked in imprecations, Tac. A. 16, 31:

    poëtae,

    i. e. accursed, Cat. 14, 7:

    expiari impium non posse,

    Varr. L. L. 6, § 30 Müll.— Sup.:

    impiissimus filius,

    Dig. 28, 5, 46, § 1; Aus. Grat. Act. 17.—
    II.
    Transf., of inanim. or abstr. things (mostly poet.):

    si impias propinquorum manus effugeris,

    Cic. Rep. 6, 12; so,

    manus,

    Hor. Epod. 3, 1:

    cervix,

    id. C. 3, 1, 17:

    pectora Thracum,

    id. Epod. 5, 13:

    ratis,

    id. C. 1, 3, 23; id. Epod. 10, 14:

    ensis,

    Ov. M. 14, 802:

    tura,

    id. H. 14, 26:

    Tartara,

    Verg. A. 5, 733:

    bellum injustum atque impium,

    Cic. Rep. 2, 17:

    caedes,

    Hor. C. 3, 24, 25:

    proelia,

    id. ib. 2, 1, 30:

    furor,

    Verg. A. 1, 294:

    facta,

    Ov. H. 10, 100:

    verba,

    Tib. 1, 3, 52:

    tumultus,

    Hor. C. 4, 4, 46:

    clamor,

    id. ib. 1, 27, 6:

    fama,

    Verg. A. 4, 298:

    vivacitas,

    Quint. 6 praef. §

    3. — Prov.: Impia sub dulci melle venena latent,

    Ov. Am. 1, 8, 104.— Plur. as substt.
    (α).
    impii, ōrum, m., wicked, abandoned men (opp. innoxii), Plaut. Rud. 1, 3, 11.—
    (β).
    impĭa, ōrum, n., profane words, impious sayings:

    impia et illicita dicere,

    Gell. 1, 15, 17. —
    B.
    In partic., impia herba, a plant, perh. the French everlasting, Gnaphalium Gallicum, Plin. 24, 19, 113, § 173.— Adv.: im-pĭē, irreligiously, undutifully, wickedly:

    quae (astra) qui videat, non solum indocte, sed etiam impie faciat, si deos esse neget,

    Cic. N. D. 2, 16, 44:

    impie commissum,

    id. Leg. 2, 9, 22:

    impie ingratus esse,

    id. Tusc. 5, 2, 6:

    fecisti,

    Quint. 7, 1, 53:

    loqui,

    i. e. treasonably, Suet. Dom. 10:

    deserere regem,

    Curt. 5, 12.— Sup.:

    impiissime,

    Salv. de Avar. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > impius

  • 10 inpius

    impĭus ( inp-), a, um, adj. [2. in-pius], without reverence or respect for God, one's parents, or one's country; irreverent, ungodly, undutiful, unpatriotic; abandoned, wicked, impious (rare but class.; cf.: nefarius, sacrilegus).
    I.
    Lit.:

    me fugerat, deorum immortalium has esse in impios et consceleratos poenas certissimas constitutas,

    Cic. Pis. 20, 46:

    numero impiorum et sceleratorum haberi,

    Caes. B. G. 6, 13, 7; cf.:

    scelerosus atque impius,

    Ter. Eun. 4, 3, 1:

    (deos) piorum et impiorum habere rationem,

    Cic. Leg. 2, 7, 15:

    impius ne audeto placare donis iram deorum,

    id. ib. 2, 9, 22:

    dixerunt impium pro parricida,

    Quint. 8, 6, 30; 7, 1, 52:

    impius erga parentes,

    Suet. Rhet. 6:

    impium, qui dividere nolit cum fratre,

    Quint. 7, 1, 45:

    necesse est, iste, qui affinem fortunis spoliare conatus est, impium se esse fateatur,

    Cic. Quint. 6, 26:

    (Danaides) Impiae sponsos potuere duro Perdere ferro!

    Hor. C. 3, 11, 31:

    Titanes,

    id. ib. 3, 4, 42; cf.:

    cohors Gigantum,

    id. ib. 2, 19, 22:

    Saturnus,

    id. ib. 2, 17, 22:

    miles,

    Verg. E. 1, 71:

    Carthago,

    Hor. C. 4, 8, 17:

    gens,

    Verg. G. 2, 537:

    di,

    invoked in imprecations, Tac. A. 16, 31:

    poëtae,

    i. e. accursed, Cat. 14, 7:

    expiari impium non posse,

    Varr. L. L. 6, § 30 Müll.— Sup.:

    impiissimus filius,

    Dig. 28, 5, 46, § 1; Aus. Grat. Act. 17.—
    II.
    Transf., of inanim. or abstr. things (mostly poet.):

    si impias propinquorum manus effugeris,

    Cic. Rep. 6, 12; so,

    manus,

    Hor. Epod. 3, 1:

    cervix,

    id. C. 3, 1, 17:

    pectora Thracum,

    id. Epod. 5, 13:

    ratis,

    id. C. 1, 3, 23; id. Epod. 10, 14:

    ensis,

    Ov. M. 14, 802:

    tura,

    id. H. 14, 26:

    Tartara,

    Verg. A. 5, 733:

    bellum injustum atque impium,

    Cic. Rep. 2, 17:

    caedes,

    Hor. C. 3, 24, 25:

    proelia,

    id. ib. 2, 1, 30:

    furor,

    Verg. A. 1, 294:

    facta,

    Ov. H. 10, 100:

    verba,

    Tib. 1, 3, 52:

    tumultus,

    Hor. C. 4, 4, 46:

    clamor,

    id. ib. 1, 27, 6:

    fama,

    Verg. A. 4, 298:

    vivacitas,

    Quint. 6 praef. §

    3. — Prov.: Impia sub dulci melle venena latent,

    Ov. Am. 1, 8, 104.— Plur. as substt.
    (α).
    impii, ōrum, m., wicked, abandoned men (opp. innoxii), Plaut. Rud. 1, 3, 11.—
    (β).
    impĭa, ōrum, n., profane words, impious sayings:

    impia et illicita dicere,

    Gell. 1, 15, 17. —
    B.
    In partic., impia herba, a plant, perh. the French everlasting, Gnaphalium Gallicum, Plin. 24, 19, 113, § 173.— Adv.: im-pĭē, irreligiously, undutifully, wickedly:

    quae (astra) qui videat, non solum indocte, sed etiam impie faciat, si deos esse neget,

    Cic. N. D. 2, 16, 44:

    impie commissum,

    id. Leg. 2, 9, 22:

    impie ingratus esse,

    id. Tusc. 5, 2, 6:

    fecisti,

    Quint. 7, 1, 53:

    loqui,

    i. e. treasonably, Suet. Dom. 10:

    deserere regem,

    Curt. 5, 12.— Sup.:

    impiissime,

    Salv. de Avar. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > inpius

  • 11 inreverens

    irrĕvĕrens ( inr-), entis, adj. [2. inrevereor], that does not show due respect or veneration, disrespectful, irreverent (postAug.).
    (α).
    With gen.:

    operis,

    Plin. Ep. 8, 21, 3.—
    (β).
    With dat.:

    matri,

    Spart. Carac. 2. —
    (γ).
    With in and acc.:

    in prophetam,

    Tert. adv. Marc. 2, 14.—
    (δ).
    Absol.:

    anima,

    Vulg. Sirach, 23, 6:

    non eris tam irreverens ut, etc.,

    Symm. 8, 28.— Sup. absol.: quam sint nequissimi et irreverentissimi, Aug. Civ. Dei, 2, 2.—With erga:

    irreverentissimi erga deos vestros,

    Tert. ad Nat. 1, 10. — Adv.: irrĕvĕrenter, disrespectfully, irreverently:

    irreverenter et temere,

    Plin. Ep. 2, 14, 2:

    agere,

    id. ib. 6, 13, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > inreverens

  • 12 irreverens

    irrĕvĕrens ( inr-), entis, adj. [2. inrevereor], that does not show due respect or veneration, disrespectful, irreverent (postAug.).
    (α).
    With gen.:

    operis,

    Plin. Ep. 8, 21, 3.—
    (β).
    With dat.:

    matri,

    Spart. Carac. 2. —
    (γ).
    With in and acc.:

    in prophetam,

    Tert. adv. Marc. 2, 14.—
    (δ).
    Absol.:

    anima,

    Vulg. Sirach, 23, 6:

    non eris tam irreverens ut, etc.,

    Symm. 8, 28.— Sup. absol.: quam sint nequissimi et irreverentissimi, Aug. Civ. Dei, 2, 2.—With erga:

    irreverentissimi erga deos vestros,

    Tert. ad Nat. 1, 10. — Adv.: irrĕvĕrenter, disrespectfully, irreverently:

    irreverenter et temere,

    Plin. Ep. 2, 14, 2:

    agere,

    id. ib. 6, 13, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > irreverens

  • 13 irreverenter

    irrĕvĕrens ( inr-), entis, adj. [2. inrevereor], that does not show due respect or veneration, disrespectful, irreverent (postAug.).
    (α).
    With gen.:

    operis,

    Plin. Ep. 8, 21, 3.—
    (β).
    With dat.:

    matri,

    Spart. Carac. 2. —
    (γ).
    With in and acc.:

    in prophetam,

    Tert. adv. Marc. 2, 14.—
    (δ).
    Absol.:

    anima,

    Vulg. Sirach, 23, 6:

    non eris tam irreverens ut, etc.,

    Symm. 8, 28.— Sup. absol.: quam sint nequissimi et irreverentissimi, Aug. Civ. Dei, 2, 2.—With erga:

    irreverentissimi erga deos vestros,

    Tert. ad Nat. 1, 10. — Adv.: irrĕvĕrenter, disrespectfully, irreverently:

    irreverenter et temere,

    Plin. Ep. 2, 14, 2:

    agere,

    id. ib. 6, 13, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > irreverenter

См. также в других словарях:

  • irreverent — Irreverent …   Thresor de la langue françoyse

  • irrévérent — ⇒IRRÉVÉRENT, ENTE, adj. Qui manque de respect à l égard du sacré : • 1. La madone de Raphaël dont je te parle est la madone de saint Luc. G., qui s est trouvé à la voir repasser ce matin chez Franck, G. irrévérent destructeur d illusions, m a… …   Encyclopédie Universelle

  • irrévérent — irrévérent, ente (i rré vé ran, ran t ) adj. Qui manque de la révérence due, surtout envers les choses saintes. Des discours irrévérents. •   Depuis qu irrévérent envers les immortels, RÉGNIER Épît. I. HISTORIQUE    XVe s. •   Ce Jehan Toustaing… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • Irreverent — Ir*rev er*ent, a. [L. irreverens, entis: cf. F. irr[ e]v[ e]rent. See {In } not, and {Reverent}.] Not reverent; showing a lack of reverence; expressive of a lack of veneration; as, an irreverent babbler; an irreverent jest. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • irreverent — Irreverent, [irrever]ente. adj. Qui est contre le respect, contre la reverence qu on doit. Il ne se dit bien qu en matiere de Religion & des choses saintes. Tourner le dos à l Autel où l on dit la Messe, cela est irreverent. estre dans une… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • irreverent — index contemptuous, impertinent (insolent), pejorative, presumptuous, reprobate, supercilious Burton s Legal Thesaurus …   Law dictionary

  • irreverent — (adj.) mid 15c., from L. irreverentem (see IRREVERENCE (Cf. irreverence)). Related: Irreverently (early 15c.); irreverential …   Etymology dictionary

  • irreverent — [adj] disrespectful aweless, cheeky*, cocky*, contemptuous, crusty*, derisive, flip*, flippant, fresh, iconoclastic, impertinent, impious, impudent, insolent, irreverential, mocking, out of line*, profane, rude, sacrilegious, sassy*, saucy*,… …   New thesaurus

  • irreverent — ► ADJECTIVE ▪ disrespectful. DERIVATIVES irreverence noun irreverently adverb …   English terms dictionary

  • irreverent — ir|rev|e|rent [ıˈrevərənt] adj someone that is irreverent, does not show respect for organizations, customs, beliefs etc that most other people respect often used to show approval ▪ his irreverent sense of humour ▪ She has an irreverent attitude… …   Dictionary of contemporary English

  • irreverent — [[t]ɪre̱vərənt[/t]] ADJ GRADED (approval) If you describe someone as irreverent, you mean that they do not show respect for people or things that are generally respected. She s irreverent, fun and hugely popular... Taylor combined great knowledge …   English dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»