Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

invidiosus

  • 1 invidiosus

    invidiōsus, a, um (invidia), I) voll Neid ( Mißgunst), 1) Neid (Mißgunst) hegend, neidisch, mißgünstig, vetustas, Ov. – m. Dat., prae se formosis invidiosa dea est, Prop. – subst., omnes malevoli, iniqui, invidiosi, Cic. Balb. 56. – 2) Neid ( Mißgunst) erregend, dah. beneidet, beneidenswert (auch im guten Sinne, Ggstz. exoptabilis, miserandus), α) v. Pers.: ipse dux invidiosus erat, war ein Gegenstand des Neides, Lucan.: invidiosum se propter nimias opes videre, Iustin.: turba vetus quam non invidiosa erat, wie nicht ben. = wie gar klein, Ov.: Maecenas nostrae pars invidiosa iuventae, Prop. – m. Dat., invidiosa suis, at nunc miseranda vel hosti, Ov.: neque inimicis invidiosa neque amico exoptabilis, Lucil. – β) v. Lebl.: inv. fortuna Caesaris, Vell.: inv. opes, Tac.: est in aqua dulci non invidiosa voluptas, ein neidloses, unverargtes, Ov. – m. Dat., munus etiam diis invidiosum, Plin.: non invidiosa nefandis (Ruchlosen) nec cupienda bonis regna Thoantis erant, Ov. – II) voll Haß, 1) Haß hegend, gehässig, aufsässig, ante Iovem passis stetit invidiosa (Ceres) capillis, voll Hasses (gegen den Verführer), Ov. met. 5, 513. – 2) Haß (Mißfallen, Unwillen) bringend od. erregend, a) gehässig = bei anderen Haß bereitend, böses Blut machend, in Mißkredit bringend, in ein schlechtes Licht stellend, bloßstellend, verunglimp fend (Ggstz. gloriosus, honestus, Ruhm, Ehre bringend), α) v. Pers.: laudatrix Venus est invidiosa mihi, bereitet mir Haß, Ov. her. 17, 126. – β) v. Lebl.: crimen, Cic.: nomina (Benennungen), Liv.: ioci, Suet.: putabant absentis damnationem multo invidiosiorem fore, quam si praesens damnatus esset, Cic.: crimen invidiosissimum, Cic.: id quod erat in illo iudicio invidiosissimum, Cic. – mit Dat., invidiosusne erat aut tibi tertius consulatus aut principi primus? brachte dir Haß usw.? Plin. pan.: id Othoni invidiosius et ipsis honestum, Tac.: hoc ipsis iudicibus invidiosissimum futurum, Cic. – m. in u. Akk., neque id ego dico, ut invidiosum sit in eos, quibus gloriosum etiam hoc esse debet, Cic. Cael. 21. – invidiosum est, invidiosum (esse) puto m. folg. Infin., non accipere triumphum ne invidiosum sit apud bonos, Cic.: pro cetera moderatione non minus invidiosum putat dare hereditatem quam auferre, Plin. pan. – invidiosum est m. solg. Acc. u. Infin., Sen. rhet. – b) passiv, gehässig = verhaßt, mißfällig, mißliebig, widerwärtig, verdächtig, verrufen (Ggstz. gratus, favorabilis, popularis), α) v. Pers.: si is invidiosus aut multis offensus esse videatur, Cic.: ex eo iudicio tam invidiosus discessit, ut etc., Cic.: sive quia miserabiliorem (Priscum), sive quia invidiosiorem fore arbitrabatur, Plin. ep. – mit Praepp., a superiore vita invidiosus, Cael. in Cic. ep. 8, 14, 1: sunt enim illi apud bonos invidiosi, Cic.: se magnis rebus in Graecia gestis non tam gratum apud regem quam invidiosum esse, Iustin. – β) v. Lebl.: pecunia, possessiones, Cic.: cursus, numerus, Cic.: iudicium (Ggstz. iudicium populare), Cic.: lectio senatus, Liv.: nomen sapientiae, Cic.: atrocitas verborum, die schneidende Härte deines Ausdrucks, Cic.: fuit invidiosa senatus potentia, Cic.: vitam invidiosam facere, Sen.: si quae sunt in his invidiosa non mitigant extenuando, sed laudando et efferendo invidiosiora faciunt, Cic.: quo mors foret invidiosior, Ov.

    lateinisch-deutsches > invidiosus

  • 2 invidiosus

    invidiōsus, a, um (invidia), I) voll Neid ( Mißgunst), 1) Neid (Mißgunst) hegend, neidisch, mißgünstig, vetustas, Ov. – m. Dat., prae se formosis invidiosa dea est, Prop. – subst., omnes malevoli, iniqui, invidiosi, Cic. Balb. 56. – 2) Neid ( Mißgunst) erregend, dah. beneidet, beneidenswert (auch im guten Sinne, Ggstz. exoptabilis, miserandus), α) v. Pers.: ipse dux invidiosus erat, war ein Gegenstand des Neides, Lucan.: invidiosum se propter nimias opes videre, Iustin.: turba vetus quam non invidiosa erat, wie nicht ben. = wie gar klein, Ov.: Maecenas nostrae pars invidiosa iuventae, Prop. – m. Dat., invidiosa suis, at nunc miseranda vel hosti, Ov.: neque inimicis invidiosa neque amico exoptabilis, Lucil. – β) v. Lebl.: inv. fortuna Caesaris, Vell.: inv. opes, Tac.: est in aqua dulci non invidiosa voluptas, ein neidloses, unverargtes, Ov. – m. Dat., munus etiam diis invidiosum, Plin.: non invidiosa nefandis (Ruchlosen) nec cupienda bonis regna Thoantis erant, Ov. – II) voll Haß, 1) Haß hegend, gehässig, aufsässig, ante Iovem passis stetit invidiosa (Ceres) capillis, voll Hasses (gegen den Verführer), Ov. met. 5, 513. – 2) Haß (Mißfallen, Unwillen) bringend od. erregend, a) gehässig = bei anderen Haß bereitend, böses Blut machend, in Mißkredit bringend, in ein schlechtes Licht stellend, bloßstellend, verunglimp-
    ————
    fend (Ggstz. gloriosus, honestus, Ruhm, Ehre bringend), α) v. Pers.: laudatrix Venus est invidiosa mihi, bereitet mir Haß, Ov. her. 17, 126. – β) v. Lebl.: crimen, Cic.: nomina (Benennungen), Liv.: ioci, Suet.: putabant absentis damnationem multo invidiosiorem fore, quam si praesens damnatus esset, Cic.: crimen invidiosissimum, Cic.: id quod erat in illo iudicio invidiosissimum, Cic. – mit Dat., invidiosusne erat aut tibi tertius consulatus aut principi primus? brachte dir Haß usw.? Plin. pan.: id Othoni invidiosius et ipsis honestum, Tac.: hoc ipsis iudicibus invidiosissimum futurum, Cic. – m. in u. Akk., neque id ego dico, ut invidiosum sit in eos, quibus gloriosum etiam hoc esse debet, Cic. Cael. 21. – invidiosum est, invidiosum (esse) puto m. folg. Infin., non accipere triumphum ne invidiosum sit apud bonos, Cic.: pro cetera moderatione non minus invidiosum putat dare hereditatem quam auferre, Plin. pan. – invidiosum est m. solg. Acc. u. Infin., Sen. rhet. – b) passiv, gehässig = verhaßt, mißfällig, mißliebig, widerwärtig, verdächtig, verrufen (Ggstz. gratus, favorabilis, popularis), α) v. Pers.: si is invidiosus aut multis offensus esse videatur, Cic.: ex eo iudicio tam invidiosus discessit, ut etc., Cic.: sive quia miserabiliorem (Priscum), sive quia invidiosiorem fore arbitrabatur, Plin. ep. – mit Praepp., a superiore vita invidiosus, Cael. in Cic. ep. 8, 14, 1: sunt enim illi apud bonos invidiosi,
    ————
    Cic.: se magnis rebus in Graecia gestis non tam gratum apud regem quam invidiosum esse, Iustin. – β) v. Lebl.: pecunia, possessiones, Cic.: cursus, numerus, Cic.: iudicium (Ggstz. iudicium populare), Cic.: lectio senatus, Liv.: nomen sapientiae, Cic.: atrocitas verborum, die schneidende Härte deines Ausdrucks, Cic.: fuit invidiosa senatus potentia, Cic.: vitam invidiosam facere, Sen.: si quae sunt in his invidiosa non mitigant extenuando, sed laudando et efferendo invidiosiora faciunt, Cic.: quo mors foret invidiosior, Ov.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > invidiosus

  • 3 invidiosus

    invĭdĭōsus, a, um, adj. [invidia].
    I.
    Full of envy, envious, invidious, hostile (i. q. invidus;

    class.): illa peraeque Prae se formosis invidiosa dea est,

    Prop. 2, 28, 10 (3, 24, 10):

    vetustas,

    Ov. M. 15, 234.—
    II.
    Enviable:

    possessiones,

    Cic. Agr. 2, 26 init.; cf. id. Font. 5, 9:

    pecunia,

    id. Balb. 25, 66; so,

    nec curis erat (Pactolus) invidiosus harenis,

    by reason of, Ov. M. 11, 88; cf.:

    invidiosior mors,

    id. ib. 7, 603;

    and in a good sense,

    Prop. 2, 1, 73:

    spes procorum,

    desired, longed for, Ov. M. 4, 794; 9, 10:

    praemia,

    id. ib. 13, 414:

    solacia,

    Juv. 13, 179.—
    III.
    Exciting envy or hatred, envied, hated, hateful, odious (i. q. invisus):

    etiam si is invidiosus ac multis offensus esse videatur,

    Cic. Clu. 58:

    damnatio,

    id. Verr. 2, 2, 17, § 42:

    triumphum accipere, invidiosum ad bonos,

    id. Att. 8, 3, 6:

    in eos,

    id. Cael. 9:

    invidiosis nominibus utebatur consul,

    Liv. 34, 7:

    invidiosa oratione multitudo credula accenditur,

    Just. 2, 8, 9:

    laudatrix Venus mihi,

    Ov. H. 17, 126. — Sup.:

    invidiosissimus,

    Cic. Font. 5; id. Clu. 37, 103; Sen. Contr. 31 fin. — Hence, invĭdĭōsē, adv., enviously, invidiously; hatefully, odiously (class.):

    dicere,

    Cic. Ac. 2, 47; id. Mil. 5; Sen. Ep. 87; Auct. Her. 4, 20, 28.— Comp.:

    expulsus,

    Vell. 2, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > invidiosus

  • 4 invidiosus

    invidiosus invidiosus, a, um завистливый

    Латинско-русский словарь > invidiosus

  • 5 invidiōsus

        invidiōsus adj. with comp. and sup.    [invidia], full of envy, invidious: vetustas, O.— Plur m. as subst: omnium invidiosorum animos frangere. —Exciting envy, enviable, envied, causing odium: possessiones: nec caris erat (Pactolus) invidiosus harenis, envied for, O.: invidiosior mors, O.: spes procorum, longed for, O.: solacia, Iu.—Exciting hatred, hated, hateful, odious: damnatio: lex: nomina, L.: laudatrix Venus mihi, O.: neque id dico, ut invidiosum sit in eos, etc., to excite prejudice against: quod fuit in iudicio invidiosissimum.
    * * *
    invidiosa -um, invidiosior -or -us, invidiosissimus -a -um ADJ
    arousing hatred/odium/envy; odious, invidious; envible; envious, jealous

    Latin-English dictionary > invidiōsus

  • 6 invidiosus

    invidiōsus, a, um [ invidia ]
    1) полный зависти, завистливый ( vetustas O)
    2) недоброжелательный, полный ненависти, злобный (malevolus et i. C)
    3) достойный зависти, завидный, вызывающий зависть (fortuna VP; opes T)
    4) делающий предметом ненависти, возбуждающий злобу, восстанавливающий (против)
    non invidiosa voluptas O — удовольствие, которое ни в ком не вызовет чувства зависти
    5)
    а) ненавистный ( apud bonos C); отвратительный, гнусный ( crimen C)
    i. ab aliquā re Caelius ap. Cненавидимый за что л

    Латинско-русский словарь > invidiosus

  • 7 invidiosus

    invidus, завистливый (1. 91 D. 28, 5. tit J. 1, 7. 1. 22. 52. D. 49, 14. 1. 1 pr. C. 6, 51).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > invidiosus

  • 8 Завидный

    - invidiosus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Завидный

  • 9 mißliebig

    mißliebig, a) mißbeliebt: invidiosus (verhaßt, mißfällig). – offensus (anstößig); verb. invidiosus offensusque. – populo invisus (dem Volke verhaßt); dah. »allgemein m.«, universo populo invisus. multis oder populo offensus (vielen oder dem Volke anstößig). – m. sein, in invidia esse (v. Pers. u. Lebl.): sehr m. sein, invidiā flagrare: m. werden, in invidia esse coepisse: sehr m. werden, invidiā flagrare coepisse: jmd. m. machen, alci invidiae esse (v. Lebl.); alci invidiam facere (v. Pers.). – b) tadelnd; z.B. mißl. Äußerungen über jmd. tun, alqm sermonibus vituperare.

    deutsch-lateinisches > mißliebig

  • 10 unbeliebt

    unbeliebt, v. Pers., invidiosus, auch bei jmd, apud alqm (mit Mißgunst beladen). – offen sus, auch bei jmd., alci (anstößig); verb. invidiosus offensusque. – bei jmd. nicht unb., non ingratus alci (z.B. exercitui): sehr unb sein, invidiā flagrare: sehr unb. werden, invidiā flagrare coepisse.

    deutsch-lateinisches > unbeliebt

  • 11 invidiose

    invidiōsē [ invidiosus ]
    1) завистливо, злобно, с ненавистью C, VP etc.
    i. queri aliquid Su со — злобой жаловаться на что-л.

    Латинско-русский словарь > invidiose

  • 12 invidiose

    invidiōsē, Adv. (invidiosus), I) neidisch, mißgünstig, gehässig, bitter, Cic. u.a.: queri alqd, sich bitter beschweren über etw., Suet.: invidiosius in alqo conspici, Iustin.: neque quisquam expulsus (est) invidiosius, keine Vertreibung hat mehr Unwillen erregt, Vell. – II) mißliebig, vivere, Cornif. rhet. 4, 28.

    lateinisch-deutsches > invidiose

  • 13 offendo [2]

    2. offendo, fendī, fēnsum, ere (ob u. *fendo), I) intr. an etwas anstoßen, anschlagen, A) eig.: 1) im allg., mit folg. Dat., solido, an etwas Festes, Hor.: mit in u. Akk., in cornua, Solin.: mit ad u. Akk., ad eundem lapidem bis offendere, sprichw., zweimal denselben Fehler machen, Auson. epist. 11 med.; ellipt., bis ad eundem, Cic. ep. 10, 20, 2. – 2) prägn., anstoßend Schaden leiden, verunglücken, naves in redeundo offenderunt, Caes.: in quibus (aquis) offendit naufraga puppis, Ov. – B) übtr.: a) anstoßen, verstoßen = fehlen, einen Fehler machen, etwas versehen, neque in eo solum offenderat, quod etc., Nep.: in quo ipsi offendissent, Cic.: si quid offenderit, Cic.: apud alqm, Cic. – b) an etwas od. jmd. anstoßen, -sich stoßen, -Anstoß nehmen, -etwas auszusetzen od. zu tadeln haben, in me offenditis, Caes.: si in me aliquid offendistis, Cic.: im Passiv unpers., a quibus enim nihil praeter voluptatem aurium quaeritur, in eis offenditur (da nimmt man Anstoß), simul atque imminuitur aliquid de voluptate, Cic. – c) anstößig sein, auffallen, auffallend sein, mißfallen, cum consulare nomen offenderet, Liv. – d) in Gefahr kommen, zu Schaden kommen, in Unglück geraten, im Kriege = eine Niederlage (eine Schlappe) erleiden, ad fortunam, Phaedr.: apud iudices, verurteilt werden, Cic.: cum multi viri fortes offenderint, Cic.: tamquam Atilius primo accessu ad Africam offenderit, Liv.: im Passiv, quoties culpā ducis vel tribuni vitio in exercitu esset offensum, Caes. – II) tr. anstoßen, anschlagen, ( sich) an etwas stoßen, schlagen, A) eig.: 1) im allg.: caput, sich an den Kopf stoßen, Liv.: caput ad fornicem, Quint.: pedem, Val. Max.: pedem suum ad lapidem, Vulg.: pes offensus, der Fuß, an den man sich gestoßen hat, Ov.: alqm pede, Plaut.: scutum, Liv.: lapidem, Apul. – 2) prägn.: a) auf jmd. od. etwas stoßen, jmd. od. etw. antreffen, finden, m. dopp. Acc., alqm imparatum, Cic.: alqm ita affectum, ut etc., Cic.: eundem bonorum sensum, Cic.: cum aliquem offensum fortuito videret minus bene vestitum, den er zufällig traf, Nep.: haec facite ut offendam parata, Plaut.: hocine modo hic rem curatam offendet suam? Plaut.: quod nondum effectum templum offenderant, Cic. – b) anstoßend usw. verletzen, beschädigen, latus vehementer, Cic. – u. übh. einen Körperteil usw. beschweren, belästigen, alcis aures tracti subsellii stridor offendit, Sen.: colorum claritas aciem oculorum offendit, Plin.: polypodion offendit stomachum, Plin.: corpus offensum est, ist angegriffen, Cels.: id demere, quod rancidius offenderet auditum, Rhemn. Palaem. 542, 16 K. – B) übtr.: a) zu nahe treten = verletzen, hos ego sermones, quod et multi sunt et tuam existimationem, ut ego sentio, non offendunt, lacessivi numquam, Cic. ep. 3, 8, 7. – b) belei digen, kränken, alqm od. alcis animum, Cic.: aber animum in alqo, sich durch jmd. beleidigt fühlen, Cic.: honestius putabat offendere quam odisse, Tac. – v. Lebl., eos splendor offendit, Cic.: id quod offendit Etruscos, Liv.: offendit ea res populorum Etruriae animos non maiore odio regni quam ipsius regis, das beleidigte die Völker Etruriens, weil sie ebensosehr den König als das Königtum haßten, Liv. – medial offendi = durch etwas sich beleidigt-, gekränkt fühlen, über etw. unwillig-, aufgebracht werden, fidis medicis, Hor.: maculis, Hor.: offensā in eum militum voluntate, Nep. – mit folg. Acc. u. Infin., ut non offendar surripi (ista munera), Phaedr.: offendebatur (er konnte es nicht leiden) componi aliquid de se, Suet.

    / Partic. offēnsus, a, um, a) beleidigt, aufgebracht, unwillig, animus, Cic.: offensus crudelitate, Iustin.: off. alci, Cic. u.a. – b) anstößig, verhaßt, argumentum, Cic.: forma semel offensa, Hor. – mit Dat. (v. Personen), civibus, Cic.: etiam si is invidiosus aut multis offensus esse videatur, Cic.: pontificibus offensior, Suet. Nero 2, 1. – subst., offēnsum, ī, n., das Anstößige, der Verstoß, offensum est, quod eorum, qui audiunt, voluntatem laedit, Cic. de inv. 1, 92.

    lateinisch-deutsches > offendo [2]

  • 14 quaestus

    quaestus, ūs, m. (quaero), I) das Suchen, in quaestibus istic et voluptatibus amoribusque hominum fuit, gesucht, verehrt u. geliebt von allen, Gell. 16, 19, 6 (vgl. quaestio no. I). – II) der Erwerb, Gewinn, die Einnahme, A) im allg.: α) mit obj. Genet. od. Genet. Gerund.: hunc (deum Mercurium) ad quaestus pecuniae (Gelderwerb) mercaturasque habere vim maximam arbitrantur, Caes. b. G. 6, 17, 1: emendi aut vendendi quaestu et lucro duci, Cic. Tusc. 5, 9. – β) m. subj. Genet. od. m. Adi. od. absol.: qu. carcerarius, E. eines Gefängniswärters, Gefängniswärterei, Plaut.: forensis (auf dem Forum), Cic.: frumentarius (vom Getreide), Cic.: mediocris (mäßiger), Cic.: stabilissimus minimeque invidiosus, Cato: quaestus minimus, Auct. b. Alex.: quaestus maxime pius (unschuldigste) stabilissimusque, Cato: quaestus ac lucrum unius agri et unius anni, Cic.: illiberales et sordidi quaestus (Gewerbe) mercennariorum omnium, Cic.: quaestus magni atque uberes, Cic.: inopia quaestus, Erwerblosigkeit, Tac. – colere suum quaestum, Plaut.: ex Castoris et Pollucis templo quaestum sibi et praedam improbissimam comparare, Cic.: constituere sibi quaestus (Erwerbsquellen) magnos atque uberes ex his causis, quas etc., Cic.: mediocri quaestu contentum esse, Cic.: eo profusius quaestui atque sumptui deditum esse (auf E. u. Aufwand erpicht sein), Sall.: pretio quaestuque duci, Cic.: tibi hominum innocentium sanguis non modo voluptati, sed etiam quaestui fuit, Cic.: quibus fides decus pietas postremo honesta atque inhonesta omnia quaestui sunt, die Handel treiben mit usw., Sall.: ut primum lingua esse coepit in quaestu, zur Erwerbsquelle wurde, Quint.: medicis gravis annus in quaestum est, ist eine Erwerbsquelle, Sen.: et quaestus ex alieno errore (aus fremdem Aberglauben) facilis, quem velut ex concessae artia usu exercebant, Liv.: quaestum carcerarium facere, Plaut.: maximos quaestus praedasque fecisse, Cic.: furtis quaestum facere, auf betrügerische Weise sein Gewerbe treiben, Cic.: quaestum ex adulterio uxoris suae facere, Gewinn ziehen, ICt.: HSCCCIɔɔɔ quaestus facere nolle, einen G. von 100000 S. verschmähen, Cic.: nullum in eo facio quaestum (dabei gewinne ich nichts), quod (daß du usw.) etc., Cic.: in privatis rebus rem mandatam non modo malitiosius gerere sui quaestus aut commodi causā, verum etiam neglegentius, Cic.: quaestui habere (als Erwerbsquelle benutzen) rem publicam, Cic.: equites, Caes.: ab adulescentulo (von Jugend auf) quaestum sibi instituisse (sich zum Lebenszweck gemacht haben) sine impendio, Cic.: quaestu iudiciario pasci, sich vom Gewerbe eines Richters nähren, Cic.: sestertium centiens et octogiens ex aerario sibi attributum Romae in quaestu (auf Zinsen angelegt) relinquere, Cic.: servire quaestui, auf G. sehen, Cels.: nullis quaestibus sustineri, von keinem Erwerbe (Gewerbe) leben, Plin. ep. – B) insbes., das Gewerbe einer Buhlerin oder eines Buhlknaben, das Hurengewerbe (vollst. meretricius quaestus, Plaut. cist. 41 u. Cic. Phil. 2, 44. Donat. Ter. Andr. 4, 5, 9: Plur. meretricii quaestus, Sen. contr. 1, 2. § 4), zB. quaestum corpore facere, Plaut. Poen. 1140. Liv. 26, 33, 8. Val. Max. 6, 1, 6. Tac. ann. 2, 85: quaestum corpore factitare, Val. Max. 6, 1, 10: u. bl. quaestum facere, Plaut. cist. 121. Ter. heaut. 640: quaestum occipere, Plaut. capt. 98. Ter. Andr. 79: prostat et in quaestu pro meretrice sedet, treibt das H., Ov. ex Pont. 2, 3, 20. – / Archaist. Genet. Sing. quaestuis, Nov. com. 105. Varro bei Non. 483, 32. Fest. 258 (a), 1 (wo quaestuis zu lesen): u. quaesti, Caecil. com. 130. Titin. com. 26. Pompon. com. 123. Turpil. com. 42 u. 84. Plaut. most. 1107 u.a. Ter. Hec. 836. Varro sat. Men. 436. Vgl. Fleckeisen Krit. Misc. S. 43 f. – Dativ Sing. quaestu, Plaut. rud. 294.

    lateinisch-deutsches > quaestus

  • 15 gehässig

    gehässig, iniquus (ungünstig gegen jmd. gestimmt, abhold). – infensus. infestus (feindselig, w. s.). – odiosus. invisus. invidiosus (verhaßt). – g. Nachrede, fama atque invidia: g. Beschuldigung, invidiae crimen: g. Äußerungen, odia(n. pl.): g. Anklagen gegen Hannibal, odia accusationesque Hannibalis. – das Gehässige einer Sache, invidia alcis rei (z.B. facti, vocis, criminis).

    deutsch-lateinisches > gehässig

  • 16 kompromittieren

    kompromittieren, jmd., alqm traducere (dem Gelächter etc. anderer aussetzen, z.B. collusorem). – alqm od. alcis famam laedere (jmds. Ruf bloßstellen). – alqm in invidiam adducere [1470]( jmd. dem Hasse bloßstellen). – jmd. durch etw. k., alcis dignitatem alqā re maculare (z.B. et suam et mariti dignitatem centurionis amore): in diesen Schriften war er vielfach kompromittiert, multa erant in his litteris, quae eum laederent: ein Scherz, der einen andern kompromittiert, iocus invidiosus.sich kompr., maculare dignitatem suam (seine hohe Stellung beflecken, auch alqā re, s. vorher); laedere famam suam (seinen Ruf bloßstellen); turpem inveniri (sich unehrenhaft betragen, sich blamieren). – bei etwas kompromittiert sein, versari in alqa re (bei etw. mit im Spiele sein übh.); participem esse alcis rei (bei etw. beteiligt sein, z.B. sceleris, consilii).

    deutsch-lateinisches > kompromittieren

  • 17 mißfällig

    mißfällig, molestus (lästig). – ingratus (unangenehm). – invidiosus (verhaßt). – es ist mir etwas m. (mißfällt mir); s. mißfallen. – Adv.moleste. – m. wahrnehmen, daß etc., moleste od. aegre ferre m. Akk. u. Infin. od. m. folg. quod.

    deutsch-lateinisches > mißfällig

  • 18 mißgünstig

    mißgünstig, malignus (abgünstig). – invidus. invidiosus (neidisch). – malevolus (übelwollend). – Adv. maligne; invidiose.

    deutsch-lateinisches > mißgünstig

  • 19 Neider

    Neider, der, Neiderin, die, neidisch, subst., der, die Neidische, invidus, a (mißgünstig). – lividus, a (scheelsüchtig). – malignus, a (von gehässigem Charakter). – obtrectator, fem.obtrectatrix (der, die Verkleinerungssüchtige). – laude alienā dolens (sich über anderer Ruhm ärgernd). – alienis incrementis inimicus od. inimicissimus, a (auf das Emporkommen anderer mit feindseligen Blicken hinsehend). – neidisch sein, invidere; livere: auf jmd. n. sein, alci invidere; alcis incrementis esse inimicum od. inimicissimum (auf jmds. Emporkommen neidisch hinsehen); alcis laude dolere (sich über jmds. Ruhm ärgern): man ist n. auf mich, invidetur mihi; in invidia sum: auf jmd. wegen etw. n. sein, s. (jmd. um etw.) beneiden. – Adv.cum invidia; maligne. – nicht n., sine invidia. neidlos, a) ohne zu beneiden: non invidens. Adv.sine invidia. – b) unbeneidet: non invidiosus. Advsine invidia.

    deutsch-lateinisches > Neider

  • 20 plump

    plump, I) eig.: informis (unförmlich, ungestaltet). – vastus (plump durch seine ungewöhnliche Form, Höhe, Breite etc., z.B. Tier, Mensch). – Adv.vaste. – pl. gebaut sein, vasto esse corpore (v. Menschen u. Tieren); inscite factum esse (ohne Geschick gemacht sein, v. Dingen). – II) uneig.: vastus. – agrestis (tölpelhaft, linkisch). – inficetus (fade, z.B. mendacium). – illiberalis (eines Freien oder Gebildeten unwürdig). – rudis (roh, ungebi idet). – inscitus (ungeschickt). – inconcinnus (unmanierlich, den Anstand verletzend). – inconditus (nicht gehörig eingerichtet, z.B. blanditiae, motus). – incompositus (nicht gehörig geordnet, z.B. von der Rede u. vom Redner); verb. rudis atque incompositus (z.B. ein Redner dem Stil nach). – inurbanus (unhöflich, unwitzig, z.B. dictum). – rusticus (bäuerisch grob, flegelhaft). – einen pl. Gang haben, corporis motu esse agrestem: ein pl. Vortrag, tamquam adipale dictionis genus: ein pl. Scherz, iocus illiberalis (ein roher übh.); iocus invidiosus (der den, auf den er sich bezieht, bei andern in ein gehässiges Licht stellt): pl. Benehmen, mores rustici; rusticitas. Adv.vaste (z.B. loqui); insci te (z.B. alqd comparare cum alqa re); inficete; inconcinne; incondite; incomposite; illiberaliter; inurbane; rustice – sich pl. benehmen, corporis motu esse agrestem (in Hinsicht der Körperbewegung); rusticum se praebere. rustice facere (in bezug auf das Betragen).

    deutsch-lateinisches > plump

См. также в других словарях:

  • invidiosus — index invidious, odious Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • envieux — envieux, ieuse [ ɑ̃vjø, jøz ] adj. et n. • XIIIe; invidius 1119; lat. invidiosus → envie 1 ♦ Qui éprouve de l envie; qui est sujet à l envie. ⇒ jaloux. Esprit, caractère envieux. Être envieux du bien d autrui, de ce que les autres possèdent. ⇒… …   Encyclopédie Universelle

  • invidios — INVIDIÓS, OÁSĂ, invidioşi, oase, adj., s.m. şi f. 1. adj. Care simte invidie, stăpânit de invidie, care trădează invidia; pizmaş. 2. s.m. şi f. Om invidios (1). [pr.: di os] – Din it. invidioso, lat. invidiosus …   Dicționar Român

  • envieuse — ● envieux, envieuse adjectif (de envie, d après le latin invidiosus, jaloux) Qui manifeste une envie, malveillante ou non, à l égard de quelqu un, qui éprouve du dépit à cause de quelque chose ; jaloux : Être envieux de la réussite de ses… …   Encyclopédie Universelle

  • Envious — En vi*ous, a. [OF. envios, F. envieux, fr. L. invidiosus, fr. invidia envy. See {Envy}, and cf. {Invidious}.] 1. Malignant; mischievous; spiteful. [Obs.] [1913 Webster] Each envious brier his weary legs doth scratch. Shak. [1913 Webster] 2.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Enviously — Envious En vi*ous, a. [OF. envios, F. envieux, fr. L. invidiosus, fr. invidia envy. See {Envy}, and cf. {Invidious}.] 1. Malignant; mischievous; spiteful. [Obs.] [1913 Webster] Each envious brier his weary legs doth scratch. Shak. [1913 Webster]… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Enviousness — Envious En vi*ous, a. [OF. envios, F. envieux, fr. L. invidiosus, fr. invidia envy. See {Envy}, and cf. {Invidious}.] 1. Malignant; mischievous; spiteful. [Obs.] [1913 Webster] Each envious brier his weary legs doth scratch. Shak. [1913 Webster]… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Invidious — In*vid i*ous, a. [L. invidiosus, fr. invidia envy. See {Envy}, and cf. {Envious}.] [1913 Webster] 1. Envious; malignant. [Obs.] Evelyn. [1913 Webster] 2. Worthy of envy; desirable; enviable. [Obs.] [1913 Webster] Such a person appeareth in a far… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Invidiously — Invidious In*vid i*ous, a. [L. invidiosus, fr. invidia envy. See {Envy}, and cf. {Envious}.] [1913 Webster] 1. Envious; malignant. [Obs.] Evelyn. [1913 Webster] 2. Worthy of envy; desirable; enviable. [Obs.] [1913 Webster] Such a person appeareth …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Invidiousness — Invidious In*vid i*ous, a. [L. invidiosus, fr. invidia envy. See {Envy}, and cf. {Envious}.] [1913 Webster] 1. Envious; malignant. [Obs.] Evelyn. [1913 Webster] 2. Worthy of envy; desirable; enviable. [Obs.] [1913 Webster] Such a person appeareth …   The Collaborative International Dictionary of English

  • invidious — adjective Etymology: Latin invidiosus envious, invidious, from invidia envy more at envy Date: 1606 1. tending to cause discontent, animosity, or envy < the invidious task of arbitration > 2. envious 3. a. of an unpleasant or objectionable nature …   New Collegiate Dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»