Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

ingressum

  • 1 ingressum

    ingressum, ī, n. (ingredior), der Eingang, Plur. bei Gromat. vet. 303, 2 sq.

    lateinisch-deutsches > ingressum

  • 2 ingressum

    ingressum, ī, n. (ingredior), der Eingang, Plur. bei Gromat. vet. 303, 2 sq.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ingressum

  • 3 ingressus

    ingressus, ūs, m. [id.], a going into, entering, an entrance.
    I.
    Lit.:

    Antonii in castra,

    Vell. 2, 63, 2:

    turba ad ingressum tuum te consalutavit,

    Plin. Pan. 5, 4; 22 fin.:

    haec in ipso ingressu meo (sc. in provinciam) scripsi,

    Plin. Ep. ad Traj. 17, 4.— Esp.
    B.
    A hostile entrance, inroad:

    ingressus hostiles,

    Tac. A. 15, 3.—
    C.
    A going, walking, gait:

    ingressus, cursus, accubitio, etc.,

    Cic. N. D. 1, 34, 94:

    prohiberi ingressu,

    were prevented from moving, could not stir a step, Caes. B. C. 1, 84; cf.:

    instabilemque ingressum praebere,

    Liv. 24, 34, 15; so,

    praebere ingressum,

    Front. Stat. 3, 7, 4:

    quaedam terrae ad ingressus tremunt,

    Plin. 2, 94, 96, § 209:

    celsior,

    id. 11, 16, 16, § 51. —
    II.
    Transf., the way into a place, entrance, passage:

    trini ingressus,

    Prud. Psych. 843; cf.:

    vulgus quod Horatius arcet ingressu,

    Aus. Edyll. 6 ep. —
    III.
    Trop., an entering upon any thing, beginning, commencement:

    in ingressu,

    Quint. 9, 4, 72:

    in ingressu (causae) ac fine,

    id. 8 prooem. §

    7: in ingresssu operis,

    id. 10, 1, 48:

    ingressus capere,

    Verg. G. 4, 316:

    Cannensis pugnae temerarius ingressus,

    Val. Max. 4, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > ingressus

  • 4 ingressus

    [st1]1 [-] ingressus, a, um: part. passé de ingredior. [st1]2 [-] ingressŭs, ūs, m.: a - action d'entrer, entrée.    - Plin. Pan 5, 4 ; Tac. An, 15, 3. b - commencement.    - Quint. 9, 4, 72 ; 10, 1, 48; 8 prooem. § 7; 10, 1, 48; Virg. G. 4, 316; Val. Max. 4, 5, 2. c - marche, démarche, allure.    - celsior ingressus, Plin.: démarche altière.    - ingressu prohiberi, Caes. BC. 1, 84, 4: ne pouvoir faire un pas librement.    - instabilem ingressum praebere, Liv. 24, 34, 15: rendre la marche mal assurée.
    * * *
    [st1]1 [-] ingressus, a, um: part. passé de ingredior. [st1]2 [-] ingressŭs, ūs, m.: a - action d'entrer, entrée.    - Plin. Pan 5, 4 ; Tac. An, 15, 3. b - commencement.    - Quint. 9, 4, 72 ; 10, 1, 48; 8 prooem. § 7; 10, 1, 48; Virg. G. 4, 316; Val. Max. 4, 5, 2. c - marche, démarche, allure.    - celsior ingressus, Plin.: démarche altière.    - ingressu prohiberi, Caes. BC. 1, 84, 4: ne pouvoir faire un pas librement.    - instabilem ingressum praebere, Liv. 24, 34, 15: rendre la marche mal assurée.
    * * *
        Ingressus, huius ingressus, masc. gen. Cic. Alleure, Marcheure.
    \
        Ingressus. Quintil. Commencement et entree de quelque chose.
    \
        Ciuilis et humanus ingressus. Quintil. Doulx et gratieux commencement de parler.

    Dictionarium latinogallicum > ingressus

  • 5 claudo [1]

    1. claudo, clausī, clausum, ere, in der Volksspr. u. daraus in der Schriftspr. auch clūdo, clūsī, clūsum, ere (vgl. κληίζω, κλείω, ich schließe), schließen, sperren, I) im allg. = zuschließen, zumachen, verschließen, versperren ( absperren), verstopfen, 1) eig.: a) eine Öffnung, einen offenen Raum (Ggstz. aperire, patefacere, reserare), ianuam, Cic.: ianua clauditur serā firmā, Tibull.: im Bilde, omnibus et virtutibus ianuam claudit et delictis aperit, Val. Max. – valvae repagulis clausae, Cic.: valvae clausae subito se aperuerunt, Cic. – cl. forem cubiculi, Cic.: fores carceris adamante clausae, Ov. – clausae fenestrae (Ggstz. apertae fenestrae), Cels.: pars adaperta fuit, pars altera clausa fenestrae, Ov. – cl. portas, Caes.: portas obice firmo, Ov.: portas alci, Caes. u. (Ggstz. alqm suā urbe recipere) Cic.: Ianum (Quirinum od. Quirin i), den Janustempel (was dann geschah, wenn im ganzen röm. Reiche Ruhe war), Liv., Hor. u. Suet., u. so Ianum geminum, Flor. – cubiculum, Quint.: domum, Verg. u. Tac.: domum alci, Plin., u. (im Bilde) alci rei od. contra alqd, Cic. – tabernas, Cic.: claudi tabernas totā urbe iussit, Liv. – oppidum undique, Sall. – cl. curiam, Liv.: u. im Bilde, clausa curia pauperibus est, Ov. – nostros ocellos (v. Tode), Prop.: lumina (v. der Nacht), Ov.: in aeternam lumina noctem, Verg. – cl. aures alci rei u. ad alqd (bildl., Ggstz. aures aperire, reserare), Cic., adversus alqd, Sen.: os (den Mund), Tac. – corpore cluso adversus vim veneni, Tac. – donec ex toto plaga claudatur, Cels. – cl. foramina (tibiarum), Plin.: fistulam demisso linteolo, Cels. – neque congesta aut clausa humus, kein Hügel über ihr erhoben, kein Grab geschlossen, Tac. – v. verschließenden Ggstdn. selbst, mille domos clausere serae, Ov.: palpebrae aptissime factae et ad claudendas pupulas et ad aperiendas, Cic.: lingua (επιγλωττίς), quae arteriam claudit, Cels. – im Bilde, in ipsius consuetudinem, quam adhuc meus pudor mihi clausit, insinuabo, Cic. ep. 4, 13, 6. – Partiz. subst., clausum, ī, n., der Verschluß, Schloß und Riegel, assueta clauso corpora, Sen. exc. contr. 3. pr. § 15. p. 245, 12 K.: ponere in clauso, *Titin. com. 61. Verg. georg. 4, 303: sub clauso habere, Col. 7, 6, 5: clauso custodire fructus, Col. 12. pr. § 3. – Plur., clausa domorum, viarum, Lucr. 1, 354: clausa effringere, Schlösser u. Riegel aufsprengen, Sall. Iug. 12, 5. – b) einen Weg, Paß, ein Land usw. verschließen, sperren, versperren = ungangbar, unbetretbar, unzugänglich machen, iter, Ov.: pollice vocis iter, Ov.: flumina ac terras et quodam modo caelum (durch hohe Bauten), Tac. – omnia litora ac portus custodiā clausos teneri, Caes.: portus obiectā ad ingressum catenā clausus, Frontin.: cl. terrestres aditus opportune positis praesidiis, Liv.: longis navi bus versum in Italiam mare, Tac.: omnes aditus custodiis, Tac.: forum saepietur, omnes aditus claudentur, Cic. – v. den Ggstdn. selbst, die eine Örtl. versperren, in ipso exitu ita conferti obstitere Galli, ut clauderent viam, Liv.: si manantia corpuscula iter claudunt, Cels.: clauderet ut Tatio fervidus umor iter, Ov. – clausam Alpibus Italiam, Tac. – c) etw. schließen = sich unmittelbar an etw. anschließen, anlehnen, als geogr. t. t. v. Örtl. usw., insula ea sinum ab alto claudit, in quo Carthago sita est, Liv.: dextra laevaque (Akk. Plur.) duo maria (Nom. Plur.) claudunt (nobis) nullam ne ad effugium quidem navem habentibus, Liv.: Angrivarios et Chamavos a tergo Dulgubnii et Chasuarii claudunt, Tac. – u. als milit. t. t., v. Bedeckung, Nachhut usw., agmen claudere, den Zug schließen, Caes. u.a. (vgl. agmen no. II, 2, a, α): dextrum, sinistrum latus, decken, Tac. – 2) übtr.: a) ein Land für den Verkehr verschließen, sperren, Britanniam tam diu clausam aperire, Mela: patefactum nostris legionibus Pontum, qui antea populo Romano ex omni aditu clausus fuisset, Cic.: tamquam clausa sit Asia, sic nihil perfertur ad nos praeter rumores de oppresso Dolabella, Cic. – quod clausae hieme Alpes essent, Liv.: rura tum gelu claudit hiems, Verg. – u. bes. cl. mare, das Meer für die Schiffahrt schließen (v. Stürmen, Winter usw.), gew. im Passiv, adhuc clausum fuisse mare scio, Cic.: sociis nostris mare per hos annos clausum fuisse, Cic.: ex die III. Id. Nov. usque in diem VI. Id. Martiis maria clauduntur. Veget. mil. – u. dafür clausum litus, Tac. hist. 4, 38. – b) schließen = beschließen, beendigen, α) übh.: (Ggstz. inchoare, incipere), opus, Ov.: epistulam, Ov. – insigne facinus strenuo ac forti exitu, die Krone aufsetzen, Val. Max. – als nachaug. rhet. t. t., claudit (absol.) optime prima pars versus (des V.), Quint.: cum versus cluditur Apennino et armamentis, Quint.: cludendi inchoandique sententias ratio, Quint.: disputatio illa contra Gorgian ita clauditur, ουκοῦν etc., Quint.: cum ventum est ad ipsum illud, quo veteres comoediae tragoediaeque clauduntur, ›Plaudite!‹ Quint. – β) eine Zeit beschließen, octavum lustrum, Hor. carm. 2, 4, 24: diem vitae huius extremum, Augustin. de civ. dei 21, 22: octavo anno imperii sui diem ultimum, Capit. Anton. phil. 18, 1. – c) Partiz. clausus, verschlossen dem Charakter nach, Tiberius, Tac. ann. 3, 15.

    II) prägn.: A) = intercludere, etwas in seinem Laufe, Fortgange absperren, abschneiden, rivos, Verg.: fontes (Ggstz. novos fontes emittere, v. der Schöpfung), Ov.: sanguinem, stillen, Plin. u. Iustin. – u. transitum (Durchgang), Liv.: maritimos exitus, Cic.: commeatus, Liv.: longis navibus versum in Italiam mare, Liv.: portā castrorum ducis principumque fuga clausa erat, Liv.: u. v. lebl. Gegenständen, horum ferocia vocem Euandri clausit, Liv. 44, 45, 12: neutra (littera) claudet vocem Latinam, Quint. 1, 5, 31. – B) = concludere, includere, etw. einschließen, 1) eig.: a) eine Sache verschließen, thesauros, Quint.: vilissima quaeque anulo clausa, Tac.: cui tot consulum vina cluduntur, Sen.: Aeoliis aquilonem in antris, Ov. – od. leb. Wesen einsperren, cl. filium, Nep.: fera animalia clausa tenere, Tac.: clausus pavo, Publil. com. fr. – cl. alqm in curiam, Liv., u. alqm in curia, Liv. (s. Drak., Fabri u. Weißenb. Liv. 23, 2, 9): alqm in arca, Hor.: alqm cum cane in cavea, Iustin.: alqm cum alqo harā, Ov.: in carcere claudi, Tac.: carcere claudi, Ov.: claudi cubiculo, Tac.: cl. pecus textis cratibus, einpferchen, Hor. – se Daphnae (zu D.), Iustin. – pictor intra officinam suam clausus, Sen. – b) umzingeln, umstellen, α) als milit. t. t.: Numantiam, Sen.: oppidum undique, Sall.: alqm in urbe, Iustin.: adversarios locorum augustiis, Nep.: exercitum Caesaris multitudine suā, Auct. b. Afr.: urbem operibus, obsidione, Nep.: iudicium militibus, Quint.: im Passiv, claudi multitudine, locorum angustiis, Nep.: clausus armis senatus, Tac. -β) als t. t. der Jägerspr.: nemorum saltus, Verg.: colles indagine, Tibull.: valles insidiis, Tibull.: capreas leporemque rete, Ov. – c) übh. = umgeben, quae macerie ad villam venationis causā cluduntur, Varr.: forum porticibus tobernisque, Liv.: non portu illud oppidum clauditur, Cic.: urbs loci naturā terrā marique clauditur, Cic.: quasdam gemmas auro clusit, Plin.: neque congesta aut clusa humus, eingefriedigt, Tac. – 2) übtr.: a) übh.: aliud clausum in pectore, aliud in lingua promptum habere, Sall.: quod habere clausa non potuerit sua consilia de Verre, Cic. – b) als rhet. t. t., sententias numeris, Cic.: verba pedibus, Hor.: universa comprehensio et species clausa et terminata est, hat Schluß u. Abrundung, Cic. – / Parag. Infin. Präs. Pass. claudier, Ter. Andr. 573. – Über die Form clūdo (in der Zusammensetzung allein üblich) s. Georges, Lexik. d. lat. Wortf. S. 140 (unter 2. claudo).

    lateinisch-deutsches > claudo [1]

  • 6 gradus

    gradus, ūs, m. (gradior), I) der Schritt, A) im allg.: 1) eig.: militaris, Doppelschritt, Plaut.: praegrandi gradu, Pacuv. fr.: tardo gradu, Acc. fr.: gradum proferre pedum, Enn. fr. scen. 213: gradum facere, einen Schritt tun, Cic.: gradum inferre in hostes, anrücken, vorrücken gegen usw., Liv.: gradum conferre, handgemein werden, Liv., od. zum Gespräch (= eine Unterredung halten), Plaut. u. Verg.: ingentes gradus ferre, große Schritte machen, Ov.: gradum celerare, Verg., od. corripere, Hor., eilen: u. so gradum addere (sc. gradui), einen Schritt (rasch) nach dem andern tun, Liv.: gradum suspendere (gradus suspensus), s. sus-pendo: gradum referre, zurückgehen, Liv.: gradum sistere, Verg. u. Curt., od. sustinere, Ov., Halt machen: citato gradu se proripere, schnell usw., Liv.: pleno gradu (im Geschwindschritt) ad castra hostium tendere, Liv.: u. so im Bilde, ingressum pleno gradu non intermittemus, Trebon. in Cic. ep.: non gradu (schrittweise), sed praecipiti cursu (im Sturmlauf, Sturm) a virtute descitum, ad vitia transcursum, Vell.: (spondëus) habet stabilem quendam et non expertem dignitatis gradum (Schritt, Gang), Cic. – 2) bildl.: a) der Schritt zu etw. (= Handlung, die einen Erfolg hat), primus gradus imperii factus est, der erste Schritt (zur Ausbreitung) unseres Reichs, Cic.: gradum fecit ad censuram, ist sogleich Zensor geworden, Liv.: gradus reditus mei, zu meiner R., Liv.: eo gradu via facta est ad consulatum, Liv. – b) der Anschritt = das Herannahen, quem mortis timuit gradum, Hor. carm. 1, 3, 17. – B) prägn., als t. t. der Fechtersprache, die von den Kämpfenden eingenommene Stellung, stare in gradu, Ov.: de gradu, stehenden Fußes (fechten usw.), Liv.: nescio, quid de gradu faciat, wie er zu Fuß kämpft, Sen. ep.: alqm gradu movere od. demovere, aus seiner St. vertreiben, Liv.: bildl., alqm de gradu deicere od. gradu depellere, einen aus seinem Vorteile verdrängen, aus der Fassung bringen, Cic., Nep. u.a.

    II) meton., die Stufe, Staffel einer Treppe, die Sprosse einer Leiter (als Stützpunkt u. als Schrittmaß der Auf- u. Absteigenden), A) eig.: a) im allg.: gradus templorum, Cic.: scalarum gradus alios tollere alios incīdere, Cic.: alqm per gradus deicere, Liv.: per gradus decĭdere od. labi, Liv.: per confragosos scalae gradus decĭdere, Sulp. Sev.: per gradus saltare, von Sprosse zu Sprosse, Petron. – b) insbes., Plur. gradus = die stufenartig aufgebauten Sitzreihen der Schaugerüste, Tribünen für Zuschauer (spectacula) im Theater, subitarii gradus et scaena, Tac. ann. 14, 20: u. so im Sing., at Novius collega gradu post me sedet uno, sitzt eine Sitzreihe tiefer als ich, bildl. = er steht eine Stufe (im Range) tiefer als ich, Hor. sat. 1, 6, 40. – auf den Straßen bei öffentl. Aufzügen, Triumphen, spectaculorum gradus, Tac. ann. 14, 13.

    B) übtr., die Stufe, Staffel, Abstufung, 1) konkr.: a) als t. t. des Landbaues, ein Spatenstich als Absatz, secundus vel tertius gradus, Col. 3, 13, 9: gr. soli crudi, Col. 4, 1, 3. – b) als astron. t. t. der Grad eines Kreises, Manil. 1, 581. – c) eine Runzel auf dem Gaumen des Pferdes (deren zwölf gezählt werden), Veget. mul. 1, 22, 11: sanguinem detrahere gradu tertio de palato, Veget. mul. 2, 4 Schn. – d) die Flechte des Haares, comam in gradus formare od. frangere, Suet. Ner. 51. Quint. 1, 6, 44: caput in gradus atque anulos comere, Quint. 12, 10, 47. – 2) abstr.: a) als musik. t. t. die Tonstufe, Stufe, sonorum gradus, Cic. de or. 3, 227: omnes sonorum gradus, Cic. or. 59: ab ima (voce) ad summam ac retro multi gradus (sunt), Quint. 11, 3, 15. – b) als gramm. t. t., die Stufe, der Grad der Vergleichung, gradus (Plur.) comparationis, Diom. 324, 16: gr. positivus, Prisc. 8, 8: gr. absolutus od. primitivus (der Positiv), comparativus, superlativus, Charis. 112, 15 sq. Diom. 324, 16 sq. – c) die Stufe, der Grad = die Reihenfolge, Reihe, α) übh.: tertio gradu (Grade) primores civitatis scripserat (heredes), Tac.: complectitur inguina cortex perque gradus (stufenweise, sukzessive), uterum pectusque, Ov.: renuntiatio gradus habet, hat ihre Reihenfolge, erfolgt sukzessive, Cic.: a beatis ad virtutem, a virtute ad rationem video te venisse gradibus (stufenweise, sukzessive), Cic. – β) die Stufe der Zeit, des Alters, gradus temporum, Cic. u. Quint.: gradus aetatis, Lucr. u. Vell.: omnes gradus aetatis, Cic.: inferior gradus aetatis, Varro: per aetatis gradus, Suet.: per omnes gradus aetatis, Suet.: pro gradu aetatis, Iustin.: opportunum quaerere gradum, einen gelegenen Zeitpunkt (zur Überfahrt nach Afrika), Val. Max. 3, 6, 1. – d) der Grad der Verwandtschaft, der Grad, die Stufe, der Rang, den jmd. in der Familie und in der Freundschaft einnimmt, gradus cognationis, Sen. rhet.: ex gradu hereditario, Inscript.: gradus a consortio coniugii exceptus, verbotener Gr. der Verwandtschaft (bei Verheiratungen), Ambros.: remotus iam deficientis affinitatis gr., Plin. pan.: necessitudinum gradus, Cic.: ille gradu propior sanguinis, Ov.: gradu cognationis alqm attingere, Sen. rhet.: nullo gradu contingere Caesarum domum, Suet.: a matre alqm artissimo gradu contingere, Suet.: gradus plures sunt societatis hominum, Cic.: gradum (Rang) filii habere apud alqm, Liv.: ab illo traditi ad hunc gradum amicitiae tuae ascendimus, Curt.: quo propiore gradu amicitiae me contingis, hoc maius est dissimulationis tuae facinus, Curt. – e) die Stufe, der Rang der Ehrenstellen, der Würden, gr. senatorius, Cic.: primus od. summus honoris gradus, Cic.: altior, altissimus od. amplissimus dignitatis gradus, Cic.: ascendere gradibus magistratuum, Cic.: altiorem grad um dignitatis ascendere od. consequi, Cic.: secundum gradum imperii tenere, Nep.: eodem gradu fuit apud Alexandrum, Nep.: suum cuique honorem et gradum redditum, Cic.: summum ad gradum claritatis venire, Laber. fr. – f) die Stufe, Abstufung von Zuständen u. Verhältnissen aller Art übh.: infimus fortunae gr., Cic.: nulli contumeliarum gradus, Plin. pan.: ut gradus essent ambitionis inter aequales, Cic.: oratorum aetates et gradus persequi, Cic.: an censes non eosdem gradus oratorum vulgi iudicio et doctorum fuisse? Cic. – / Archaist. Genet. Sing. graduis, Varro de vit. P. R. 2. fr. 5 (bei Non. 494, 17). – Dat. gradu, Lucil. 965. – Nomin. Plur. (nach der 2. Deklin.) gradi, Itin. Hieros. p. 587 Wess. – Akk. Plur. (nach der 2. Dekl.) grados, Pacuv. tr. 172. Corp. inscr. Lat. 3, 167.

    lateinisch-deutsches > gradus

  • 7 ingressus

    ingressus, ūs, m. (ingredior), I) der Eintritt, 1) eig. u. meton.: a) übh., der Eintritt, Eingang, der Einzug, Antonii ingr. in castra, Vell. 2, 63, 2: ingr. tuus, Plin. pan. 5, 4; 22, 5: haec tibi in ipso ingressu meo (gleich bei meinem Eintr. in die Provinz) scripsi, Plin. ep. 10, 17 (28), 4: fuit ingressus Severi odiosus atque terribilis, Spart. Sev. 7, 3: alqm ingressu arcere, Auson. XXV. Bissula 1, 3. p. 125, 3 Schenkl. – b) das feindl. Eindringen in eine Stadt, der feindl. Einfall in ein Land, per alveum veterem, qui siccatus ingressum praebebat, urbem intravit, Frontin. 3, 7, 4: hostiles ingressus praesidiis intercipere, Tac. ann. 15, 3. – c) meton., der Eingang als Ort, trinis ingressibus, Prud. psych. 843. – 2) übtr.: a) das Eingehen auf etwas, Cannensis pugnae temerarius ingr., die unbes. Annahme der usw., Val. Max. 4, 5, 2: operum ingressus (Plur.), die Ausführung der Werke, Vitr. 1, 1, 16. – b) der Eingang = der Anfang (Ggstz. finis), utriusque operis, Quint.: in ingressu, im Eingang = in der Vorrede, Quint.: ingressus capere, seinen Anf. nehmen, Verg.: Ianus Iunonius, quasi non solum mensis Ianuarii, sed mensium omnium ingressus tenens, Macr.: in ingressu adulescentiae suae, Augustin. – II) das Einherschreiten, der Gang, ingressus, cursus, accubitio, inclinatio, sessio, Cic.: ingr. celsior, Plin.: non ingressu modo defici, sed et visu, Suet.: tarditatibus in ingressu uti mollioribus, Cic.: ingressu prohiberi, keinen freien Schritt tun (sich nicht rühren) können, Caes.: quaedam terrae ad ingressus tremunt, Plin.

    lateinisch-deutsches > ingressus

  • 8 mare

    mare, is, Abl. ī, n. (gotisch marei, ahd. meri), das Meer (Ggstz. terra, u. Ggstz. ager), I) eig.: mare Aegaeum, Cic., Hadriaticum, Caes., Ionium, Liv.: mare Oceanus, Caes. u. Tac.: mare fluctuosum, Plaut.: vadosum, Caes. u. Sen.: mare tranquillum, Plaut., Cic. u.a., lene et tranquillum, Curt.: mare placidum, Verg. u. Plin. ep.: latum ac turbidum, Sen.: turbatum, turbatius, Plin. ep. u. Suet.: aestuans (Ggstz. tranquillum), Ps. Quint. decl.: mare vastum atque apertum, Caes.: nostrum mare, das Mittelländische Meer, Caes.: superum, das obere Adriatische u. Jonische, Cic.: inferum, das Etrurische, Cic.: conclusum, ein Binnenmeer, wie das Mittelländische, im Gegensatz zum offenen Weltmeere, Caes.: clausum, nicht schiffbares, Cic.: maris pontus, Meerestiefe, Verg. Aen. 10, 377: poet. Meeresflut, ibid. 1, 114. – se in mare deicere (vom Schiffe aus), Nep.: mare ingredi, zur See gehen, Cic.: mare turbatius ingredi, Suet.: mare pedibus ingredi, Lact. 4, 15, 21: numquam ingressum esse mare, Ter.: placido od. turbato mari vehi, Plin. ep.: infero mari hieme maximā navigare, Cic.: mare vastissimum hieme transire, Cic.: mare sulcare, Verg.: per mare currere (fahren), Hor.: ire mari, Verg.: mare infestum habere, unsicher machen (v. Seeräubern), Cic.: mari exactum esse, Plin. pan. – poet. übtr., mare aëris, Luftmeer = Luft, Lucr. – mari, zur See, Nep.: terrā marique, terrā et (ac) mari u. dgl., s. terra. – poet., v. einem Hartherzigen, e mari natus, od. mare te genuit, Catull., Tibull. u. Ov. – maria omnia caelo miscere, Himmel u. Erde vermengen = entsetzlichen Sturm erregen, Verg. Aen. 5, 790: mare caelo confundere, Himmel u. Erde vermengen = alles Mögliche versuchen, Iuven. 6, 283. – maria montesque polliceri, sprichw., goldene Berge versprechen, Sall. Cat. 23, 3. – in mare fundere aquas, sprichw., Wasser in einen Brunnen tragen, Ov. trist. 5, 6, 44. – II) meton.: 1) das Meerwasser, Seewasser, vinum mari condire, Plin.: Chium (vinum) maris expers, nicht mit Meerwasser vermischt, Hor. – 2) die Meerfarbe, Plin. 37, 80. – / Ungew. Abl. mare, Varro fr. u.a. bei Charis. 61, 6 sqq. Lucr. 1, 161. Ov. art. am. 3, 94; trist. 5, 2, 20; ex Pont. 4, 6, 46. Lact. de mort. pers. 21, 11: Genet. Plur. marum, Naev. bell. Pun. I. fr. V III. p. 10 ed. Vahlen. – Nbf. Nomin, maris, Corp. inscr. Lat. 5, 3014: Akk. marem, Inscr. in Visconti Mus. Pio-Clem. 1. p. 67 (wo usque ad marem).

    lateinisch-deutsches > mare

  • 9 vt

        Vt, Coniunctio causatiua. Cic. A fin, A celle fin.
    \
        Syracusana ciuitas (vt eam potissimum nominem) dedit ipsi statuam. Cic. A fin que, etc.
    \
        Quam sis audax (vt alia obliuiscar) hinc omnes intelligere potuerunt. Cic. Sans faire recit du demourant.
    \
        Et (vere vt dicam) de te futurum est. Cic. Pour dire vray.
    \
        Vt ad pauca redeam, vxorem deduxi domum. Terent. Pour le faire brief ou court.
    \
        Vt ita dicam. Quintil. Par maniere de parler, ou de dire.
    \
        Mihi suasit vt ad te irem. Plaut. Que j'allasse à toy.
    \
        Vt, eleantiae causa aliquando ponitur. Cicero, Inuitus feci, vt L. Flaminium e Senatu eiicerem. Je l'ay mis hors bien envi et contre ma volunté.
    \
        Impuratus me ille vt etiam irrideat? Terent. Que ce meschant homme là se mocque de moy? Dict par grand courroux.
    \
        Vt non, pro Quin. Cicero, Fieri nullo pacto potest, vt non dicas quid non probes eius a quo dissentias. Que tu ne dies, etc.
    \
        Vereor vt non iam ferat quisquam. Quintil. Je crains que personne ne l'endure.
    \
        - vt abii abs te, fit forte obuiam Mihi Phormio. Terent. Apres que je m'en fuz parti de toy.
    \
        Est annus vt repulsam tulit. Cic. Il y a un an que, etc.
    \
        Vt illos de Republica libros edidisti, nihil a te sane postea accepimus. Cic. Depuis que.
    \
        Vt regem aequaeuum vidi. Virgil. Incontinent que.
    \
        - omnes profecto mulieres Te amant, vt quaeque aspexit. Plaut. Soubdain que chascune t'a regardé.
    \
        - vt quisque venerat, Accedebam, Adolescens dicdum quaeso, etc. Terent. A autant, ou A chascun qui venoit, A mesure qu'ils venoyent, ou Selon qu'ils venoyent.
    \
        Vt et confestim. Liuius, Vt Hostius cecidit, confestim Romana inclinatur acies. Apres que, etc.
    \
        Vt haec audiuit, sic exarsit ad id, etc. Cic. Incontinent qu'il eut ouy ceci, etc.
    \
        Vt primum fletu represso loqui posse coepi. Cicero. Tout incontinent que.
    \
        Misi cum Tirone plures, quibus singulis, vt quidque accidisset, dares literas. Hirt. Selon qu'il surviendroit, ou à mesure que, etc.
    \
        Vt quisque me viderat. Cic. Incontinent que aucun m'avoit veu.
    \
        Vt tute es, item censes omnes esse. Plaut. Il te semble que chascun te resemble.
    \
        Vt illud incredibile est mortem oblatam esse patri a filio, sic hoc verisimile non est, etc. Cic. Comme c'est chose incroyable, etc.
    \
        Vt operum fastigia spectantur, latent fundamenta. Quintil. Tout ainsi comme on, etc.
    \
        Vt et Ita, cum superlatiuo, pro Tanto et Quanto. Cicero, Vt quisque optime dicit, ita maxime dicendi difficultatem pertimescit. D'autant plus qu'un chascun parle bien, d'autant plus, etc.
    \
        Vt voles esse me, ita ero. Plaut. Je seray tel, que tu vouldras que je soye.
    \
        Ita sunt deinde dulces, vt non legantur modo, sed etiam ediscantur. Cic. Si doulces, que non seulement, etc.
    \
        Vt res dant sese, ita magni atque humiles sumus. Terent. Selon que les choses s'addonnent, nous, etc.
    \
        Vt optime possumus. Quintil. Tout le mieulx que nous povons.
    \
        Ei te commendaui, vt diligentissime potui. Cic. Tout le plus diligemment que j'ay peu.
    \
        Nec vtique damno, vt qui dixerim esse in omnibus vtilitatis aliquid. Quintil. Veu que j'ay dict, ou Attendu que j'ay dict que, etc.
    \
        Vt cum verbis Metuo, vereor, et timeo iunctum, pro NENON sumitur: Metuo vt substet hospes. Terent. Qu'il ne puisse, etc.
    \
        Firmae hae vereor vt sint nuptiae. Terent. Qu'elles ne soyent point assez fermes et asseurees.
    \
        Timeo vt sustineas. Cic. Que tu ne puisses soustenir.
    \
        Scis mea consilia vt tibi credam omnia. Terent. Comment ne t'ay communiqué touts mes secrets.
    \
        Credo te audisse vt me circunsteterint. Cic. Comment ils m'ont environné.
    \
        Vt apparet. Cic. Comme il semble.
    \
        Multum (vt dixi) et diu cogitaui. Cic. Comme j'ay dict.
    \
        Eludensque artem (vt ferunt) Agedum, inquit, etc. Liuius. Comme on dict.
    \
        Pecunia (vt fama est) ab rege accepta. Liu. Comme le bruit est.
    \
        Verum (vt fit) multa saepe imprudentibus imperatoribus vis belli, ac turba molitur. Cic. Comme il advient.
    \
        Vt saepe venit. Columel. Comme il advient souvent.
    \
        Vt perhibent. Virgil. Comme on dict.
    \
        Horum authoritate finitimi adducti (vt sunt Gallorum subita et repentina consilia) eadem de causa, etc. Caesar. Selon le naturel des Gaulois qui sont soubdains à deliberer et prendre conseil et advis des affaires.
    \
        Vt mihi rem narras Callicles, nullo modo potest fieri. Plautus. Veu, ou A ce, ou Entendu ce que tu dis.
    \
        Vt est hominum genus nimis acutum et suspiciosum. Cic. D'autant que c'est une nation grandement fine et souspeconneuse, ou Comme c'est une, etc.
    \
        Vt par est. Cic. Comme il appartient.
    \
        Vt potest. Cic. Selon qu'il est possible.
    \
        Multae etiam vt in homine Romano literae. Cic. Selon que les Romains ont accoustumé de scavoir.
    \
        Erat cum literis Latinis, tum etiam Graecis, vt temporibus illis, satis eruditus. Cic. Selon qu'en ce temps là les gents estoyent scavants, Pour ce temps là.
    \
        Orationem salutarem, vt in tali tempore, habuit. Liu. Selon le temps, Eu regard au temps.
    \
        Vt populi Romani aetas est, senes: vt Atheniensium secula numerantur, adolescentes debent videri. Cic. Selon le compte, etc.
    \
        Nonnihil, vt in tantis malis, est profectum. Cic. Eu esgard aux grands mauls.
    \
        Vt nunc est, mansurae videntur. Cic. Selon que les affaires se portent pour le present, ou Selon qu'on ne peult juger pour le present.
    \
        Eius negotium sic velim suscipias, vt si esset res mea. Cic. Comme si c'estoit mon propre affaire.
    \
        Vt diei tempus est. Terentius. Veu l'heure du jour, Veu l'heure qu'il est.
    \
        - rus vt ibat, vt multum forte pluerat, Ingressum fluuium rapidum. Plaut. Ayant beaucoup pleu, Comme il avoit beaucoup pleu.
    \
        Vt numerabatur forte argentum. Terent. Ainsi qu'on, ou A l'heure qu'on, ou Lors d'adventure qu'on comptoit l'argent.
    \
        Vt mea memoria est. Cic. Selon qu'il m'en peult souvenir.
    \
        Vt Dicaearcho visum est. Cic. Selon l'opinion de Dicearchus.
    \
        Vt in quoque erat authoritatis plurimum. Cic. Selon qu'ils avoyent credit et estoyent estimez.
    \
        Vt vales? Plaut. Comment te portes tu?
    \
        Vt, pro Quam, vel O quam, admiratiue. Cic. Vt ille tum humilis, vt demissus erat! vt ipse etiam sibi, non iis solum qui aderant, displicebat! O que, etc.
    \
        Vt praeter spem euenit! Terent. O que la chose est bien advenue autrement que je ne pensoye!
    \
        Vt falsus animi est! Terent. O qu'il est abusé!
    \
        Vt omnia contra opinionem acciderent, tamen multo se plurimum nauibus posse prospiciebant. Caes. Ja soit que, ou Encore que, ou Posé que tout veint au rebours, et tout autrement qu'on n'espere, toutesfois, etc.
    \
        Vt enim quaeras omnia, quomodo Graeci ineptum appellent, non reperies. Cic. Ja soit que, etc.
    \
        Verum vt ita sit, tamen, etc. Cic. Pren le cas qu'ainsi soit, toutesfois, etc.
    \
        Vt alia non sint, certe ne lassescat fortuna, metus est. Plin. Prenez encore qu'il n'y en ait point d'autres, Certes si est il à craindre que, etc.
    \
        Vt pro Vtinam. Terentius, Vt te omnes equidem di, deaeque perdiunt. Que je prie à Dieu qu'il, etc.
    \
        Quod plerique omnes faciunt adolescentuli, Vt animum ad aliquod studium adiungant. Terent. A scavoir d'appliquer, ou C'est à scavoir d'appliquer leur esprit, etc.
    \
        Iam vt in limine, iam vt intra limen auditur. Plin. iun. Comme s'il estoit à l'entree, etc.
    \
        Tum illa, vt consuetum facile amorem cerneres, Reiecit se in eum flens, quam familiariter! Terent. Tellement qu'il estoit facile à veoir et congnoistre, etc.
    \
        Est autem oratio scripta elegantissime sententiis, verbis, vt nihil possit vltra. Cic. Tellement qu'il n'est possible de mieulx.
    \
        Operam vt det. PA. dabit. Plaut. Pourveu qu'il m'aide.
    \
        Verum, vt omnes dii adiuuent, cum decimo. Cic. A tout rompre, Au plus hault, Au mieulx faire, Au mieulx aller, Au mieulx venir.
    \
        Vt maxime. Columel. Pour le plus.
    \
        Domus celebratur ita vt quum maxime. Cic. Autant que jamais, Aussi fort qu'elle estoit du temps qu'elle estoit la plus hantee.
    \
        Vt multum. Martial. Pour le plus.
    \
        Tribus vt plurimum bonitatibus distat. Plin. Pour le plus.
    \
        Vt qui. Comme estants tels qui, etc. Colum. Concepta diutius in partum adolescunt, vt quae peracto anno mense tertiodecimo vix eduntur.
    \
        Vt ne addam quod sine sumptu ingenuam, liberalem nactus es. Terent. Sans ce qu'il soit besoing de dire, etc.
    \
        Vt ne. Plaut. A fin que ne.
    \
        Licet laudem fortunam, tamen vt ne Salutem culpem. Plaut. Toutesfois c'est sans blasmer Salus.
    \
        Vt ne id videam, misera huc effugi foras. Terent. A fin que je ne voye, etc.
    \
        Ita velim, vt nequid properes. Cic. Je vouldroye bien que tu ne te hastasses point en rien.
    \
        Vt ne longius abeam, declarat ista ascriptio esse aliquid. Cic. Sans aller plus loing.
    \
        Vt iis quae habeant, modice et scienter vtantur, et vt ne dedeceat. Cic. A fin qu'il ne messiece.
    \
        Vt quid? Liu. Cic. Pourquoy?
    \
        Vtvt. Plaut. Comment qu'il en soit.
    \
        - iam istuc gaudeo, Vtvt erga me merita. Plaut. Quelque mal qu'elle m'ait faict.
    \
        Vtvt est, non ibo tamen. Plaut. Comment qu'il en soit.
    \
        Vtvt erat, mansum tamen oportuit. Terent. Comment qu'il en fust.
    \
        Vtvt erant alia, illi certe, quae nunc domi tuae est, consuleres. Terent. Quoy qu'il en fust des autres.
    \
        Vtvt haec sunt facta. Terent. En quelque maniere que ces choses soyent faictes.
    \
        Rem patri, vtvt erat gesta, indicauit. Terent. Tout en la sorte et maniere que la chose avoit esté faicte.

    Dictionarium latinogallicum > vt

  • 10 claudo

    1. claudo, clausī, clausum, ere, in der Volksspr. u. daraus in der Schriftspr. auch clūdo, clūsī, clūsum, ere (vgl. κληίζω, κλείω, ich schließe), schließen, sperren, I) im allg. = zuschließen, zumachen, verschließen, versperren ( absperren), verstopfen, 1) eig.: a) eine Öffnung, einen offenen Raum (Ggstz. aperire, patefacere, reserare), ianuam, Cic.: ianua clauditur serā firmā, Tibull.: im Bilde, omnibus et virtutibus ianuam claudit et delictis aperit, Val. Max. – valvae repagulis clausae, Cic.: valvae clausae subito se aperuerunt, Cic. – cl. forem cubiculi, Cic.: fores carceris adamante clausae, Ov. – clausae fenestrae (Ggstz. apertae fenestrae), Cels.: pars adaperta fuit, pars altera clausa fenestrae, Ov. – cl. portas, Caes.: portas obice firmo, Ov.: portas alci, Caes. u. (Ggstz. alqm suā urbe recipere) Cic.: Ianum (Quirinum od. Quirin i), den Janustempel (was dann geschah, wenn im ganzen röm. Reiche Ruhe war), Liv., Hor. u. Suet., u. so Ianum geminum, Flor. – cubiculum, Quint.: domum, Verg. u. Tac.: domum alci, Plin., u. (im Bilde) alci rei od. contra alqd, Cic. – tabernas, Cic.: claudi tabernas totā urbe iussit, Liv. – oppidum undique, Sall. – cl. curiam, Liv.: u. im Bilde, clausa curia pauperibus est, Ov. – nostros ocellos (v. Tode), Prop.: lumina (v. der Nacht), Ov.: in aeternam lumina noctem, Verg. – cl. aures alci rei u. ad alqd (bildl.,
    ————
    Ggstz. aures aperire, reserare), Cic., adversus alqd, Sen.: os (den Mund), Tac. – corpore cluso adversus vim veneni, Tac. – donec ex toto plaga claudatur, Cels. – cl. foramina (tibiarum), Plin.: fistulam demisso linteolo, Cels. – neque congesta aut clausa humus, kein Hügel über ihr erhoben, kein Grab geschlossen, Tac. – v. verschließenden Ggstdn. selbst, mille domos clausere serae, Ov.: palpebrae aptissime factae et ad claudendas pupulas et ad aperiendas, Cic.: lingua (επιγλωττίς), quae arteriam claudit, Cels. – im Bilde, in ipsius consuetudinem, quam adhuc meus pudor mihi clausit, insinuabo, Cic. ep. 4, 13, 6. – Partiz. subst., clausum, ī, n., der Verschluß, Schloß und Riegel, assueta clauso corpora, Sen. exc. contr. 3. pr. § 15. p. 245, 12 K.: ponere in clauso, *Titin. com. 61. Verg. georg. 4, 303: sub clauso habere, Col. 7, 6, 5: clauso custodire fructus, Col. 12. pr. § 3. – Plur., clausa domorum, viarum, Lucr. 1, 354: clausa effringere, Schlösser u. Riegel aufsprengen, Sall. Iug. 12, 5. – b) einen Weg, Paß, ein Land usw. verschließen, sperren, versperren = ungangbar, unbetretbar, unzugänglich machen, iter, Ov.: pollice vocis iter, Ov.: flumina ac terras et quodam modo caelum (durch hohe Bauten), Tac. – omnia litora ac portus custodiā clausos teneri, Caes.: portus obiectā ad ingressum catenā clausus, Frontin.: cl. terrestres aditus opportune positis praesidiis, Liv.: longis navi-
    ————
    bus versum in Italiam mare, Tac.: omnes aditus custodiis, Tac.: forum saepietur, omnes aditus claudentur, Cic. – v. den Ggstdn. selbst, die eine Örtl. versperren, in ipso exitu ita conferti obstitere Galli, ut clauderent viam, Liv.: si manantia corpuscula iter claudunt, Cels.: clauderet ut Tatio fervidus umor iter, Ov. – clausam Alpibus Italiam, Tac. – c) etw. schließen = sich unmittelbar an etw. anschließen, anlehnen, als geogr. t. t. v. Örtl. usw., insula ea sinum ab alto claudit, in quo Carthago sita est, Liv.: dextra laevaque (Akk. Plur.) duo maria (Nom. Plur.) claudunt (nobis) nullam ne ad effugium quidem navem habentibus, Liv.: Angrivarios et Chamavos a tergo Dulgubnii et Chasuarii claudunt, Tac. – u. als milit. t. t., v. Bedeckung, Nachhut usw., agmen claudere, den Zug schließen, Caes. u.a. (vgl. agmen no. II, 2, a, α): dextrum, sinistrum latus, decken, Tac. – 2) übtr.: a) ein Land für den Verkehr verschließen, sperren, Britanniam tam diu clausam aperire, Mela: patefactum nostris legionibus Pontum, qui antea populo Romano ex omni aditu clausus fuisset, Cic.: tamquam clausa sit Asia, sic nihil perfertur ad nos praeter rumores de oppresso Dolabella, Cic. – quod clausae hieme Alpes essent, Liv.: rura tum gelu claudit hiems, Verg. – u. bes. cl. mare, das Meer für die Schiffahrt schließen (v. Stürmen, Winter usw.), gew. im Passiv, adhuc clausum fuisse mare scio, Cic.: sociis nostris
    ————
    mare per hos annos clausum fuisse, Cic.: ex die III. Id. Nov. usque in diem VI. Id. Martiis maria clauduntur. Veget. mil. – u. dafür clausum litus, Tac. hist. 4, 38. – b) schließen = beschließen, beendigen, α) übh.: (Ggstz. inchoare, incipere), opus, Ov.: epistulam, Ov. – insigne facinus strenuo ac forti exitu, die Krone aufsetzen, Val. Max. – als nachaug. rhet. t. t., claudit (absol.) optime prima pars versus (des V.), Quint.: cum versus cluditur Apennino et armamentis, Quint.: cludendi inchoandique sententias ratio, Quint.: disputatio illa contra Gorgian ita clauditur, ουκοῦν etc., Quint.: cum ventum est ad ipsum illud, quo veteres comoediae tragoediaeque clauduntur, ›Plaudite!‹ Quint. – β) eine Zeit beschließen, octavum lustrum, Hor. carm. 2, 4, 24: diem vitae huius extremum, Augustin. de civ. dei 21, 22: octavo anno imperii sui diem ultimum, Capit. Anton. phil. 18, 1. – c) Partiz. clausus, verschlossen dem Charakter nach, Tiberius, Tac. ann. 3, 15.
    II) prägn.: A) = intercludere, etwas in seinem Laufe, Fortgange absperren, abschneiden, rivos, Verg.: fontes (Ggstz. novos fontes emittere, v. der Schöpfung), Ov.: sanguinem, stillen, Plin. u. Iustin. – u. transitum (Durchgang), Liv.: maritimos exitus, Cic.: commeatus, Liv.: longis navibus versum in Italiam mare, Liv.: portā castrorum ducis principumque fuga clausa erat, Liv.: u. v. lebl. Gegenständen,
    ————
    horum ferocia vocem Euandri clausit, Liv. 44, 45, 12: neutra (littera) claudet vocem Latinam, Quint. 1, 5, 31. – B) = concludere, includere, etw. einschließen, 1) eig.: a) eine Sache verschließen, thesauros, Quint.: vilissima quaeque anulo clausa, Tac.: cui tot consulum vina cluduntur, Sen.: Aeoliis aquilonem in antris, Ov. – od. leb. Wesen einsperren, cl. filium, Nep.: fera animalia clausa tenere, Tac.: clausus pavo, Publil. com. fr. – cl. alqm in curiam, Liv., u. alqm in curia, Liv. (s. Drak., Fabri u. Weißenb. Liv. 23, 2, 9): alqm in arca, Hor.: alqm cum cane in cavea, Iustin.: alqm cum alqo harā, Ov.: in carcere claudi, Tac.: carcere claudi, Ov.: claudi cubiculo, Tac.: cl. pecus textis cratibus, einpferchen, Hor. – se Daphnae (zu D.), Iustin. – pictor intra officinam suam clausus, Sen. – b) umzingeln, umstellen, α) als milit. t. t.: Numantiam, Sen.: oppidum undique, Sall.: alqm in urbe, Iustin.: adversarios locorum augustiis, Nep.: exercitum Caesaris multitudine suā, Auct. b. Afr.: urbem operibus, obsidione, Nep.: iudicium militibus, Quint.: im Passiv, claudi multitudine, locorum angustiis, Nep.: clausus armis senatus, Tac. -β) als t. t. der Jägerspr.: nemorum saltus, Verg.: colles indagine, Tibull.: valles insidiis, Tibull.: capreas leporemque rete, Ov. – c) übh. = umgeben, quae macerie ad villam venationis causā cluduntur, Varr.: forum porticibus tobernisque, Liv.: non portu illud oppidum
    ————
    clauditur, Cic.: urbs loci naturā terrā marique clauditur, Cic.: quasdam gemmas auro clusit, Plin.: neque congesta aut clusa humus, eingefriedigt, Tac. – 2) übtr.: a) übh.: aliud clausum in pectore, aliud in lingua promptum habere, Sall.: quod habere clausa non potuerit sua consilia de Verre, Cic. – b) als rhet. t. t., sententias numeris, Cic.: verba pedibus, Hor.: universa comprehensio et species clausa et terminata est, hat Schluß u. Abrundung, Cic. – Parag. Infin. Präs. Pass. claudier, Ter. Andr. 573. – Über die Form clūdo (in der Zusammensetzung allein üblich) s. Georges, Lexik. d. lat. Wortf. S. 140 (unter 2. claudo).
    ————————
    2. claudo, s. claudeo.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > claudo

  • 11 gradus

    gradus, ūs, m. (gradior), I) der Schritt, A) im allg.: 1) eig.: militaris, Doppelschritt, Plaut.: praegrandi gradu, Pacuv. fr.: tardo gradu, Acc. fr.: gradum proferre pedum, Enn. fr. scen. 213: gradum facere, einen Schritt tun, Cic.: gradum inferre in hostes, anrücken, vorrücken gegen usw., Liv.: gradum conferre, handgemein werden, Liv., od. zum Gespräch (= eine Unterredung halten), Plaut. u. Verg.: ingentes gradus ferre, große Schritte machen, Ov.: gradum celerare, Verg., od. corripere, Hor., eilen: u. so gradum addere (sc. gradui), einen Schritt (rasch) nach dem andern tun, Liv.: gradum suspendere (gradus suspensus), s. suspendo: gradum referre, zurückgehen, Liv.: gradum sistere, Verg. u. Curt., od. sustinere, Ov., Halt machen: citato gradu se proripere, schnell usw., Liv.: pleno gradu (im Geschwindschritt) ad castra hostium tendere, Liv.: u. so im Bilde, ingressum pleno gradu non intermittemus, Trebon. in Cic. ep.: non gradu (schrittweise), sed praecipiti cursu (im Sturmlauf, Sturm) a virtute descitum, ad vitia transcursum, Vell.: (spondëus) habet stabilem quendam et non expertem dignitatis gradum (Schritt, Gang), Cic. – 2) bildl.: a) der Schritt zu etw. (= Handlung, die einen Erfolg hat), primus gradus imperii factus est, der erste Schritt (zur Ausbreitung) unseres Reichs, Cic.: gradum fecit ad censuram, ist sogleich Zensor geworden,
    ————
    Liv.: gradus reditus mei, zu meiner R., Liv.: eo gradu via facta est ad consulatum, Liv. – b) der Anschritt = das Herannahen, quem mortis timuit gradum, Hor. carm. 1, 3, 17. – B) prägn., als t. t. der Fechtersprache, die von den Kämpfenden eingenommene Stellung, stare in gradu, Ov.: de gradu, stehenden Fußes (fechten usw.), Liv.: nescio, quid de gradu faciat, wie er zu Fuß kämpft, Sen. ep.: alqm gradu movere od. demovere, aus seiner St. vertreiben, Liv.: bildl., alqm de gradu deicere od. gradu depellere, einen aus seinem Vorteile verdrängen, aus der Fassung bringen, Cic., Nep. u.a.
    II) meton., die Stufe, Staffel einer Treppe, die Sprosse einer Leiter (als Stützpunkt u. als Schrittmaß der Auf- u. Absteigenden), A) eig.: a) im allg.: gradus templorum, Cic.: scalarum gradus alios tollere alios incīdere, Cic.: alqm per gradus deicere, Liv.: per gradus decĭdere od. labi, Liv.: per confragosos scalae gradus decĭdere, Sulp. Sev.: per gradus saltare, von Sprosse zu Sprosse, Petron. – b) insbes., Plur. gradus = die stufenartig aufgebauten Sitzreihen der Schaugerüste, Tribünen für Zuschauer (spectacula) im Theater, subitarii gradus et scaena, Tac. ann. 14, 20: u. so im Sing., at Novius collega gradu post me sedet uno, sitzt eine Sitzreihe tiefer als ich, bildl. = er steht eine Stufe (im Range) tiefer als ich, Hor. sat. 1, 6, 40. – auf den Straßen bei öffentl. Aufzügen,
    ————
    Triumphen, spectaculorum gradus, Tac. ann. 14, 13.
    B) übtr., die Stufe, Staffel, Abstufung, 1) konkr.: a) als t. t. des Landbaues, ein Spatenstich als Absatz, secundus vel tertius gradus, Col. 3, 13, 9: gr. soli crudi, Col. 4, 1, 3. – b) als astron. t. t. der Grad eines Kreises, Manil. 1, 581. – c) eine Runzel auf dem Gaumen des Pferdes (deren zwölf gezählt werden), Veget. mul. 1, 22, 11: sanguinem detrahere gradu tertio de palato, Veget. mul. 2, 4 Schn. – d) die Flechte des Haares, comam in gradus formare od. frangere, Suet. Ner. 51. Quint. 1, 6, 44: caput in gradus atque anulos comere, Quint. 12, 10, 47. – 2) abstr.: a) als musik. t. t. die Tonstufe, Stufe, sonorum gradus, Cic. de or. 3, 227: omnes sonorum gradus, Cic. or. 59: ab ima (voce) ad summam ac retro multi gradus (sunt), Quint. 11, 3, 15. – b) als gramm. t. t., die Stufe, der Grad der Vergleichung, gradus (Plur.) comparationis, Diom. 324, 16: gr. positivus, Prisc. 8, 8: gr. absolutus od. primitivus (der Positiv), comparativus, superlativus, Charis. 112, 15 sq. Diom. 324, 16 sq. – c) die Stufe, der Grad = die Reihenfolge, Reihe, α) übh.: tertio gradu (Grade) primores civitatis scripserat (heredes), Tac.: complectitur inguina cortex perque gradus (stufenweise, sukzessive), uterum pectusque, Ov.: renuntiatio gradus habet, hat ihre Reihenfolge, erfolgt sukzessive, Cic.: a beatis ad virtutem, a virtute ad rationem video te ve-
    ————
    nisse gradibus (stufenweise, sukzessive), Cic. – β) die Stufe der Zeit, des Alters, gradus temporum, Cic. u. Quint.: gradus aetatis, Lucr. u. Vell.: omnes gradus aetatis, Cic.: inferior gradus aetatis, Varro: per aetatis gradus, Suet.: per omnes gradus aetatis, Suet.: pro gradu aetatis, Iustin.: opportunum quaerere gradum, einen gelegenen Zeitpunkt (zur Überfahrt nach Afrika), Val. Max. 3, 6, 1. – d) der Grad der Verwandtschaft, der Grad, die Stufe, der Rang, den jmd. in der Familie und in der Freundschaft einnimmt, gradus cognationis, Sen. rhet.: ex gradu hereditario, Inscript.: gradus a consortio coniugii exceptus, verbotener Gr. der Verwandtschaft (bei Verheiratungen), Ambros.: remotus iam deficientis affinitatis gr., Plin. pan.: necessitudinum gradus, Cic.: ille gradu propior sanguinis, Ov.: gradu cognationis alqm attingere, Sen. rhet.: nullo gradu contingere Caesarum domum, Suet.: a matre alqm artissimo gradu contingere, Suet.: gradus plures sunt societatis hominum, Cic.: gradum (Rang) filii habere apud alqm, Liv.: ab illo traditi ad hunc gradum amicitiae tuae ascendimus, Curt.: quo propiore gradu amicitiae me contingis, hoc maius est dissimulationis tuae facinus, Curt. – e) die Stufe, der Rang der Ehrenstellen, der Würden, gr. senatorius, Cic.: primus od. summus honoris gradus, Cic.: altior, altissimus od. amplissimus dignitatis gradus, Cic.: ascendere gradibus magistratuum, Cic.: altiorem grad-
    ————
    um dignitatis ascendere od. consequi, Cic.: secundum gradum imperii tenere, Nep.: eodem gradu fuit apud Alexandrum, Nep.: suum cuique honorem et gradum redditum, Cic.: summum ad gradum claritatis venire, Laber. fr. – f) die Stufe, Abstufung von Zuständen u. Verhältnissen aller Art übh.: infimus fortunae gr., Cic.: nulli contumeliarum gradus, Plin. pan.: ut gradus essent ambitionis inter aequales, Cic.: oratorum aetates et gradus persequi, Cic.: an censes non eosdem gradus oratorum vulgi iudicio et doctorum fuisse? Cic. – Archaist. Genet. Sing. graduis, Varro de vit. P. R. 2. fr. 5 (bei Non. 494, 17). – Dat. gradu, Lucil. 965. – Nomin. Plur. (nach der 2. Deklin.) gradi, Itin. Hieros. p. 587 Wess. – Akk. Plur. (nach der 2. Dekl.) grados, Pacuv. tr. 172. Corp. inscr. Lat. 3, 167.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > gradus

  • 12 ingressus

    ingressus, ūs, m. (ingredior), I) der Eintritt, 1) eig. u. meton.: a) übh., der Eintritt, Eingang, der Einzug, Antonii ingr. in castra, Vell. 2, 63, 2: ingr. tuus, Plin. pan. 5, 4; 22, 5: haec tibi in ipso ingressu meo (gleich bei meinem Eintr. in die Provinz) scripsi, Plin. ep. 10, 17 (28), 4: fuit ingressus Severi odiosus atque terribilis, Spart. Sev. 7, 3: alqm ingressu arcere, Auson. XXV. Bissula 1, 3. p. 125, 3 Schenkl. – b) das feindl. Eindringen in eine Stadt, der feindl. Einfall in ein Land, per alveum veterem, qui siccatus ingressum praebebat, urbem intravit, Frontin. 3, 7, 4: hostiles ingressus praesidiis intercipere, Tac. ann. 15, 3. – c) meton., der Eingang als Ort, trinis ingressibus, Prud. psych. 843. – 2) übtr.: a) das Eingehen auf etwas, Cannensis pugnae temerarius ingr., die unbes. Annahme der usw., Val. Max. 4, 5, 2: operum ingressus (Plur.), die Ausführung der Werke, Vitr. 1, 1, 16. – b) der Eingang = der Anfang (Ggstz. finis), utriusque operis, Quint.: in ingressu, im Eingang = in der Vorrede, Quint.: ingressus capere, seinen Anf. nehmen, Verg.: Ianus Iunonius, quasi non solum mensis Ianuarii, sed mensium omnium ingressus tenens, Macr.: in ingressu adulescentiae suae, Augustin. – II) das Einherschreiten, der Gang, ingressus, cursus, accubitio, inclinatio, sessio, Cic.: ingr. celsior, Plin.: non ingressu modo defici, sed et visu, Suet.: tar-
    ————
    ditatibus in ingressu uti mollioribus, Cic.: ingressu prohiberi, keinen freien Schritt tun (sich nicht rühren) können, Caes.: quaedam terrae ad ingressus tremunt, Plin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ingressus

  • 13 mare

    mare, is, Abl. ī, n. (gotisch marei, ahd. meri), das Meer (Ggstz. terra, u. Ggstz. ager), I) eig.: mare Aegaeum, Cic., Hadriaticum, Caes., Ionium, Liv.: mare Oceanus, Caes. u. Tac.: mare fluctuosum, Plaut.: vadosum, Caes. u. Sen.: mare tranquillum, Plaut., Cic. u.a., lene et tranquillum, Curt.: mare placidum, Verg. u. Plin. ep.: latum ac turbidum, Sen.: turbatum, turbatius, Plin. ep. u. Suet.: aestuans (Ggstz. tranquillum), Ps. Quint. decl.: mare vastum atque apertum, Caes.: nostrum mare, das Mittelländische Meer, Caes.: superum, das obere Adriatische u. Jonische, Cic.: inferum, das Etrurische, Cic.: conclusum, ein Binnenmeer, wie das Mittelländische, im Gegensatz zum offenen Weltmeere, Caes.: clausum, nicht schiffbares, Cic.: maris pontus, Meerestiefe, Verg. Aen. 10, 377: poet. Meeresflut, ibid. 1, 114. – se in mare deicere (vom Schiffe aus), Nep.: mare ingredi, zur See gehen, Cic.: mare turbatius ingredi, Suet.: mare pedibus ingredi, Lact. 4, 15, 21: numquam ingressum esse mare, Ter.: placido od. turbato mari vehi, Plin. ep.: infero mari hieme maximā navigare, Cic.: mare vastissimum hieme transire, Cic.: mare sulcare, Verg.: per mare currere (fahren), Hor.: ire mari, Verg.: mare infestum habere, unsicher machen (v. Seeräubern), Cic.: mari exactum esse, Plin. pan. – poet. übtr., mare aëris, Luftmeer = Luft,
    ————
    Lucr. – mari, zur See, Nep.: terrā marique, terrā et (ac) mari u. dgl., s. terra. – poet., v. einem Hartherzigen, e mari natus, od. mare te genuit, Catull., Tibull. u. Ov. – maria omnia caelo miscere, Himmel u. Erde vermengen = entsetzlichen Sturm erregen, Verg. Aen. 5, 790: mare caelo confundere, Himmel u. Erde vermengen = alles Mögliche versuchen, Iuven. 6, 283. – maria montesque polliceri, sprichw., goldene Berge versprechen, Sall. Cat. 23, 3. – in mare fundere aquas, sprichw., Wasser in einen Brunnen tragen, Ov. trist. 5, 6, 44. – II) meton.: 1) das Meerwasser, Seewasser, vinum mari condire, Plin.: Chium (vinum) maris expers, nicht mit Meerwasser vermischt, Hor. – 2) die Meerfarbe, Plin. 37, 80. – Ungew. Abl. mare, Varro fr. u.a. bei Charis. 61, 6 sqq. Lucr. 1, 161. Ov. art. am. 3, 94; trist. 5, 2, 20; ex Pont. 4, 6, 46. Lact. de mort. pers. 21, 11: Genet. Plur. marum, Naev. bell. Pun. I. fr. V III. p. 10 ed. Vahlen. – Nbf. Nomin, maris, Corp. inscr. Lat. 5, 3014: Akk. marem, Inscr. in Visconti Mus. Pio-Clem. 1. p. 67 (wo usque ad marem).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mare

  • 14 ingressus

    (subst.) 1) вход, доступ: ingressum secretarii consessumque habere (см. cousidere s. 2). 2) начало, ingr. anni (1. 8 D. 33, 1);

    gerendorum honorum (1. 1 § 3 D. 1, 13. 1. 7 § 5 D. 2, 14);

    ingr. litis (l. 15 C. 3, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > ingressus

  • 15 interpellō

        interpellō āvī, ātus, āre    [1 PAL-], to interrupt, break in upon: interpellando trahere tempus, S.: Interpellandi locus erat, H.: alqm ingressum in sermonem, Cs.: nihil te interpellabo: ab alqo interpellari, Cu.— To urge as an objection: quod priore actione interpellavit.—To disturb, hinder, obstruct, molest: in suo iure se, Cs.—To hinder, prevent, obstruct: alveolum, Cu.: partam iam victoriam, Cs.: poenam, L.: haec res interpellata bello refrixerat: Pransus quantum interpellet inani Ventre diem durare, H.: tribunis interregem interpellantibus, ne, etc., interpose their veto, L.
    * * *
    interpellare, interpellavi, interpellatus V
    interrupt, break in on; interpose an objection; disturb, hinder, obstruct

    Latin-English dictionary > interpellō

  • 16 amplifico

    amplĭfĭco, āvi, ātum, 1, v. a. [amplusfacio], to make wide, to widen, extend, enlarge, increase (class., but mostly in prose).
    I.
    In gen.:

    ingressum domūs et atrii amplificavit,

    Vulg. Eccli. 50, 5: dolorem, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 50:

    divitias,

    Cic. Rep. 3, 12:

    fortunam,

    id. Am. 16, 59:

    sonum,

    to strengthen, increase, id. N. D. 2, 57:

    urbem,

    id. Cat. 3, 1; Liv. 1, 44:

    rem publicam,

    Cic. N. D. 2, 3:

    civitatem,

    Vulg. Eccli. 50, 5.— Trop.:

    auctoritas amplificata,

    Cic. Imp. Pomp. 16:

    Aeduorum auctoritatem apud omnes Belgas,

    Caes. B. G. 2, 14:

    Amplificet Deus nomen Salomonis,

    Vulg. 3 Reg. 1, 47. —Aliquem aliquā re:

    (eos) festinatis honoribus amplificat atque auget,

    Plin. Pan. 69:

    honore et gloriā amplificati,

    Cic. Leg. 3, 14:

    amplificatus auro et argento,

    Vulg. 1 Macc. 2, 18.—
    II.
    Esp., in rhet. t. t., to place a subject in some way in a clearer light, to amplify, dilate upon, enlarge upon:

    summa laus eloquentiae est amplificare rem ornando,

    Cic. de Or. 3, 26, 104; cf. id. ib. 1, 51, 221; id. Ac. 2, 2 al.; v. amplificatio.

    Lewis & Short latin dictionary > amplifico

  • 17 ingredior

    in-grĕdĭor, essus 3, (in tmesi:

    ut velit ire inque gredi,

    Lucr. 4, 888), v. dep. n. and a. [1. in-gradior]
    I.
    Prop., to go into, to enter (class.; syn. intro, introeo).
    1.
    With in and acc.:

    in stadium,

    Cic. de Or. 1, 32, 147:

    in templum,

    id. Phil. 14, 5, 12:

    in navem,

    id. Verr. 2, 5, 62, § 160:

    cum in antiquum fundum ingredi vellet, frequentes armati obstiterunt,

    id. Caecin. 8, 21; 11, 31:

    in castra,

    Liv. 38, 27, 5:

    in urbem,

    id. 9, 7, 10.—
    2.
    With acc.:

    iter pedibus,

    Cic. Sen. 10, 34:

    domum,

    id. Phil. 2, 27, 68:

    pontem Mulvium,

    id. Cat. 3, 2, 6:

    via, quam nobis quoque ingrediendum sit,

    id. Sen. 2, 6:

    hoc mare,

    Quint. 12 prooem. §

    4: mare,

    Sall. H. 3, 77:

    regnum,

    id. ib. 2, 45:

    curiam,

    Liv. 44, 19, 7; 40, 8, 1; Curt. 4, 7, 6; 9, 10, 1 al.—
    3.
    With intra:

    ingrediens intra finem ejus loci,

    Cic. Caecin. 8, 22:

    ingredi intra munitiones,

    Caes. B. G. 5, 9, 6:

    intra fines,

    id. ib. 2, 4, 2.—
    4.
    With dat.:

    castris ingressus Etruscis,

    Verg. A. 10, 148. —
    5.
    With ad:

    ad quos (sc. deos penates) paulo ante ingressus hospitaliter fecerat,

    Just. 8, 3, 4.—
    B. 1.
    With in and acc. (so most freq.):

    in vitam paulo serius, tanquam in viam, ingressus,

    Cic. Brut. 96, 330:

    jam ingrediar in disputationem,

    id. Rep. 1, 24, 38: in eam rationem, id. de Or. 2, 53, 213:

    in spem libertatis,

    id. Fam. 12, 25:

    in orationem,

    id. Phil. 7, 3:

    in bellum,

    id. Cat. 2, 6:

    in causam,

    id. Div. in Caecin. 12, 40; id. Fam. 6, 1, 4; id. Planc. 3, 8:

    in sermonem,

    Caes. B. C. 3, 18:

    in rem publicam,

    to engage in public affairs, Hirt. B. Afr. 22.—
    2.
    With simple acc.:

    quam quisque viam vivendi sit ingressurus,

    Cic. Off. 1, 32, 118:

    disputationem mecum,

    id. Caecin. 28, 79:

    vitam,

    id. Off. 3, 2, 6; id. Ac. 2, 36, 114:

    magistratum,

    Sall. J. 43, 2:

    consulatum,

    Quint. 6, 1, 35:

    eadem pericula,

    Cic. Mur. 2, 4:

    hanc partem,

    Quint. 4, 3, 1:

    studia,

    id. 1, 10, 2:

    hunc video mihi principem ad ingrediendam rationem horum studiorum exstitisse,

    Cic. Arch. 1, 1:

    eloquendi rationem,

    Quint. 12 prooem. § 3.—
    3.
    With ad:

    ad discendum,

    Cic. de Or. 1, 21, 94.—
    C.
    To enter upon, begin, commence an action, speech, etc.
    1.
    With inf.:

    posteaquam sum ingressus eas res mandare monumentis,

    Cic. Ac. 1, 1, 3:

    dicere,

    id. Att. 15, 11, 2:

    describere aliquid,

    id. de Sen. 14, 49:

    scribere,

    id. Div. 2, 1, 3; Quint. 1, 3, 18:

    versare dolos,

    Verg. A. 11, 704.—
    2.
    Absol.: sic contra est ingressa Venus, thus began Venus (to speak), Verg. A. 4, 107:

    Anchises lacrimis ingressus obortis,

    id. ib. 6, 867.—
    3.
    With acc.:

    quam orationem cum ingressus essem,

    Cic. Att. 15, 11, 1:

    tibi res antiquae laudis et artis Ingredior,

    Verg. G. 2, 175:

    longinquam profectionem,

    Suet. Aug. 92.—
    4.
    With in and acc.:

    quem ingressum in sermonem Pompeius interpellavit,

    at the beginning of his speech, Caes. B. C. 3, 18, 3; cf. 1, 2, 2.—
    D.
    Of time, to enter upon, begin, commence:

    Caesar decimum nonum annum ingressus,

    Vell. 2, 61, 1: ingresso vere, when spring has begun or arrived, Luc. 10, 224.—
    II.
    Transf., = incedo.— Prop., to go along, advance, proceed, march.
    1.
    Absol.: si stas, ingredere;

    si ingrederis, curre,

    Cic. Att. 2, 23, 3.—
    2.
    With per:

    rex pedes per nivem et glaciem ingredi coepit,

    Curt. 5, 7, 8.—
    3.
    With adv.:

    tardius,

    Cic. Tusc. 1, 31, 75:

    quacumque,

    Ov. F. 4, 481:

    elephanti gregatim ingrediuntur,

    Plin. 8, 5, 5, § 11.—
    4.
    With abl.:

    campo,

    Verg. A. 10, 763:

    solo,

    id. ib. 4, 177; 10, 767.—
    B.
    Fig., to walk, go.
    1.
    With abl.:

    vestigiis patris,

    Cic. Rep. 6, 24, 26; for which,
    2.
    With acc.:

    vestigia patris,

    to follow, walk in, Liv. 37, 53, 11.—
    3.
    With per:

    per titulos ingredimurque tuos,

    Ov. F. 2, 16.—
    4.
    Absol.:

    sublimia debent ingredi, lenia duci, acria currere, delicata fluere,

    to march majestically, Quint. 9, 4, 139:

    nec tragoedia socco ingreditur,

    id. 10, 2, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > ingredior

  • 18 prooemium

    prŏoemĭum, ii, n., = prooimion.
    I.
    An introduction, preface, proem (class.; syn.: exordium, principium): quod principium Latine vel exordium dicitur, majore quădam ratione Graeci videntur prooimion nominasse:

    quia a nostris initium modo significatur, illi satis clare partem hanc esse ante ingressum rei, de quă dicendum sit, ostendunt..certe prooemium est, quod apud judicem, priusquam causam cognoverit, prosit,

    Quint. 4, 1, 1; cf. id. 4, 1, 53; 2, 13, 1; 3, 9, 1;

    3, 11, 28 et saep.: citharoedi prooemium,

    prelude, Cic. de Or. 2, 80, 325:

    longo et alte petito prooemio respondere,

    id. Clu. 21, 58 ' volumen prooemiorum..prooemio abuti prooemium exarare, desecare, agglutinare, id. Att. 16, 6, 4:

    legis prooemium,

    id. Leg. 2, 7, 16.—
    II.
    Transf., in gen., a beginning ( poet.): rixae, Juv 3, 288.

    Lewis & Short latin dictionary > prooemium

  • 19 serus

    sērus, a, um, adj. [cf. series; Sanscr. sărat, thread; that which is long drawn out], late (freq. and class.; cf.: tardus, lentus): nescis quid vesper serus vehat (the title of a work by Varro), Varr. ap. Gell. 1, 22, 4; 13, 11, 1:

    sero a vespere,

    Ov. M. 4, 415:

    serā nocte,

    Liv. 1, 57, 9; Col. 1 praef.; Prop. 1, 3, 10; Val. Fl. 7, 400:

    crepuscula,

    Ov. M. 1, 219:

    lux,

    id. ib. 15, 651:

    dies,

    Tac. H. 3, 82 (cf. infra, B.):

    hiems,

    Liv. 32, 28, 6:

    anni,

    i. e. ripe years, age, Ov. M. 6, 29; 9, 434; id. F. 5, 63; cf.

    aetas,

    id. A. A. 1, 65; Plaut. Aul. 4, 1, 4:

    gratulatio,

    Cic. Fam. 2, 7, 1:

    portenta deūm Tarda et sera nimis, id. poët. Div. 2, 30, 64: nepotes,

    Ov. M. 6, 138:

    posteritas,

    id. P. 1, 4, 24: sera eruditio, quam Graeci opsimathian appellant, Gell. 11, 7, 3; cf. poet., of persons, with gen.: o seri studiorum! ye late-learned, opsimatheis (i. e. backward, ignorant), Hor. S. 1, 10, 21 (v. infra, b. a): ulmus, late - or slowly-growing (acc. to others, old), Verg. G. 4, 144; so,

    ficus,

    late in bearing, Col. 5, 10, 10; cf. serotinus, and v. the foll. under sup.—Comp. (rare; not in Cic. or Cæs.; cf. adv. infra fin.):

    serior mors (opp. maturior),

    Cels. 2, 6 med.:

    senectus,

    Mart. 5, 6, 3:

    spe omnium serius bellum,

    Liv. 2, 3, 1:

    serior putatio,

    Col. 4, 23, 1; 2, 10, 15.— Poet., for posterior:

    serior aetas,

    Ov. Tr. 5, 9, 7; Tib. 1, 4, 33:

    hora,

    Ov. H. 19, 14.— Sup.:

    successores quam serissimi,

    Vell. 2, 131, 2:

    serissima omnium (pirorum) Amerina, etc.,

    ripening the latest, Plin. 15, 15, 16, § 55; cf. supra.—
    b.
    Poet.
    (α).
    For the adv. sero, of one who does any thing late:

    serus in caelum redeas,

    Hor. C. 1, 2, 45:

    serus Graecis admovit acumina chartis,

    id. Ep. 2, 1, 161:

    jusserit ad se Maecenas serum sub lumina prima venire Convivam,

    late in the day, id. S. 2, 7, 33:

    nec nisi serus abi,

    Ov. A. A. 2, 224:

    poena tamen tacitis sera venit pedibus,

    Tib. 1, 10, 3:

    (me) Arguit incepto serum accessisse labori,

    Ov. M. 13, 297.—So with things as subjects:

    sera rubens accendit lumina Vesper,

    Verg. G. 1, 251:

    imposita est sero tandem manus ultima bello,

    Ov. M. 13, 403:

    seros pedes assumere,

    id. ib. 15, 384:

    Cantaber serā domitus catenā,

    Hor. C. 3, 8, 22:

    serum ut veniamus ad amnem Phasidos,

    Val. Fl. 4, 708.—With gen.:

    o seri studiorum!

    Hor. S. 1, 10, 21 (v. supra); so,

    belli serus,

    Sil. 3, 255.—With inf.:

    cur serus versare boves et plaustra Bootes?

    Prop. 3, 5 (4, 4), 35.—
    (β).
    For adverb. use of sera and serum, v. adv. infra.—
    B.
    Substt.
    1.
    sēra, ae, f. (sc. hora), a late hour, the evening hour, hespera, sera, vespra, crepusculum, Gloss. Vet.—
    2.
    sērum, i, n., late time, late hour (of the day or night; first in Liv.;

    esp. in the historians): serum erat diei,

    Liv. 7, 8, 4:

    quia serum diei fuerit,

    id. 26, 3, 1:

    jamque sero diei subducit ex acie legionem,

    Tac. A. 2, 21 fin.:

    extrahebatur in quam maxime serum diei certamen,

    Liv. 10, 28, 2 Drak. N. cr.:

    in serum noctis convivium productum,

    id. 33, 48; cf.: ad serum [p. 1682] usque diem, Tac. H. 3, 82.— Absol., in Sueton., of a late hour of the day:

    in serum dimicatione protractā,

    Suet. Aug. 17; id. Ner. 22:

    in serum usque patente cubiculo,

    id. Oth. 11.—
    II.
    Pregn., too late (class.):

    ut magis exoptatae Kalendae Januariae quam serae esse videantur,

    Cic. Phil. 5, 1:

    neque rectae voluntati serum est tempus ullum, etc.,

    Quint. 12, 1, 31:

    tempus cavendi,

    Sen. Thyest. 487: bellum, Sall. Fragm. ap. Philarg. Verg. G. 4, 144:

    Antiates serum auxilium post proelium venerant,

    Liv. 3, 5 fin.; 31, 24:

    auxilia,

    Val. Fl. 3, 562:

    improbum consilium serum, ut debuit, fuit: et jam profectus Virginius erat, etc.,

    Liv. 3, 46 fin.:

    redit Alcidae jam sera cupido,

    Val. Fl. 4, 247:

    seras conditiones pacis tentare,

    Suet. Aug. 17:

    cum tandem ex somno surrexissent, in quod serum erat, aliquot horas remis in naves collocandis absumpserunt,

    which was too late, Liv. 33, 48, 8:

    hoc serum est,

    Mart. 8, 44, 1; and with a subj.-clause:

    dum deliberamus, quando incipiendum sit, incipere jam serum est,

    Quint. 12, 6, 3; so,

    serum est, advocare iis rebus affectum, etc.,

    id. 4, 2, 115.—
    b.
    Poet. for the adverb (cf. supra, I. b. a):

    tum decuit metuisse tuis: nunc sera querelis Haud justis assurgis,

    too late, Verg. A. 10, 94:

    ad possessa venis praeceptaque gaudia serus,

    Ov. H. 17, 107:

    Herculeas jam serus opes spretique vocabis Arma viri,

    Val. Fl. 3, 713:

    serā ope vincere fata Nititur,

    Ov. M. 2, 617:

    auxilia ciere,

    Val. Fl. 3, 562.—Hence, adv., in three forms.
    1.
    sēră, late ( poet. and very rare):

    sera comans Narcissus,

    late in flowering, Verg. G. 4, 122.—
    2.
    sērum, late at night ( poet. and very rare):

    quae nocte sedens serum canit,

    Verg. A. 12, 864.—
    3.
    sērō̆.
    A.
    (Acc. to I.) Late.
    a.
    Late, at a late hour of the day or night (rare but class.):

    eo die Lentulus venit sero,

    Cic. Att. 7, 21, 1 (cf. infra, B.):

    domum sero redire,

    id. Fam. 7, 22.—
    b.
    Late, at a late period of time, in gen. (freq. and class.):

    res rustica sic est: si unam rem sero feceris omnia opera sero facies,

    Cato, R. R. 5, 7; Cic. Brut. 10, 39; Quint. 6, 3, 103:

    doctores artis sero repertos,

    id. 2, 17, 7; 2, 5, 3.— Comp.:

    modo surgis Eoo Temperius caelo, modo serius incidis undis,

    Ov. M. 4, 198; Liv. 31, 11, 10:

    serius, quam ratio postulat,

    Quint. 2, 1, 1:

    scripsi ad Pompeium serius quam oportuit,

    Cic. Fam. 14, 10; 15, 1, 4; id. Sest. 31, 67; Liv. 37, 45, 18; 42, 28, 1:

    itaque serius aliquanto notatus et cognitus (numerus),

    Cic. Or. 56, 186:

    serius egressus vestigia vidit in alto Pulvere,

    Ov. M. 4, 105:

    ipse salutabo decimā vel serius horā,

    Mart. 1, 109, 9: omnium Versatur urna serius ocius Sors exitura, later or earlier (or, as we say, inverting the order, sooner or later), Hor. C. 2, 3, 26; so,

    serius aut citius sedem properamus ad unam,

    Ov. M. 10, 33:

    serius ei triumphandi causa fuit, ne, etc.,

    Liv. 39, 6, 4; 38, 27, 4:

    in acutis morbis serius aeger alendus est,

    Cels. 3, 2.— Sup.:

    ut quam serissime ejus profectio cognosceretur,

    Caes. B. C. 3, 75 (Scaliger ex conj.); so,

    legi pira Tarentina,

    Plin. 15, 17, 18, § 61 (al. serissima).—
    B.
    (Acc to II.) Too late (freq. and class.):

    abi stultus, sero post tempus venis,

    Plaut. Capt. 4, 2, 90:

    idem, quando illaec occasio periit, post sero cupit,

    id. Aul. 2, 2, 71; id. Am. 2, 2, 34; id. Men. 5, 6, 31; id. Pers. 5, 1, 16 (Opp. temperi); id. Trin. 2, 4, 14; 2, 4, 167; 4, 2, 147; Ter. Heaut. 2, 3, 103; id. Ad. 2, 4, 8. (Scipio) factus est consul bis:

    primum ante tempus: iterum sibi suo tempore, rei publicae paene sero,

    Cic. Lael. 3, 11; id. Q. Fr. 1, 2, 3, § 9:

    sero resistimus ei, quem per annos decem aluimus contra nos,

    id. Att. 7, 5, 5; id. Verr. 2, 5, 63, § 164 et saep.:

    ne nimis sero ad extrema veniamus,

    far too late, id. Phil. 2, 19, 47; Liv. 21, 3, 5.—Hence, in a double sense, alluding to the signif. A. a.:

    cum interrogaret (accusator), quo tempore Clodius occisus esset? respondit (Milo), Sero,

    Quint. 6, 3, 49.—Prov.: sero sapiunt Phryges, are wise too late, are troubled with after-wit; v. sapio.— Comp., in the same sense:

    possumus audire aliquid, an serius venimus?

    Cic. Rep. 1, 13, 20:

    ad quae (mysteria) biduo serius veneram,

    id. de Or. 3, 20, 75:

    doleo me in vitam paulo serius tamquam in viam ingressum,

    id. Brut. 96, 330: erit verendum mihi, ne non hoc potius omnes boni serius a me, quam quisquam crudelius factum esse dicat, id. Cat. 1, 2, 5:

    serius a terrā provectae naves,

    Caes. B. C. 3, 8; Suet. Tib. 52.

    Lewis & Short latin dictionary > serus

  • 20 spectaclum

    spectācŭlum (contr. spectāclum, Prop. 4 (5), 8, 21 and 56), i, n. [specto], a show, sight, spectacle (class.).
    I.
    In gen.:

    lepidum spectaculum,

    Plaut. Poen. 1, 1, 81:

    superarum rerum atque caelestium,

    Cic. N. D. 2, 56, 140:

    bis terque mutatae dapis,

    Hor. Epod. 5, 34:

    potius quam hoc spectaculum viderem,

    Cic. Mil. 38, 103: capere oblatae spectacula praedae, Ov. M. 3, 246; cf. id. ib. 7, 780:

    scorti procacis,

    Liv. 39, 43:

    Euripi,

    id. 45, 27:

    non hoc ista sibi tempus spectacula poscit,

    Verg. A. 6, 37:

    spectaclum ipsa sedens,

    i. e. exposed to public view, in the sight of all, Prop. 4 (5), 8, 21:

    neque hoc parentes Effugerit spectaculum,

    Hor. Epod. 5, 102.—Esp. in the phrases:

    spectaculum (alicui) praebere, spectaculum (spectaculo) esse alicui: circuitus solis et lunae spectaculum hominibus praebent,

    Cic. N. D. 2, 62, 155; so,

    praebere,

    Liv. 45, 28:

    praebent spectacula capti,

    Ov. A. A. 2, 581:

    o spectaculum illud hominibus luctuosum, cedere e patriā servatorem ejus, manere in patriā perditores!

    Cic. Phil. 10, 4, 8; cf. id. Corn. 1, § 19:

    homini non amico nostra incommoda spectaculo esse nolim,

    id. Att. 10, 2, 2:

    insequitur acies ornata armataque, ut hostium quoque magnificum spectaculum esset,

    Liv. 10, 40 fin.
    II.
    In partic.
    A.
    Lit., in the theatre, circus, etc., a public sight or show, a stageplay, spectacle (cf.:

    munus, ludi, fabula): spectacula sunt tributim data,

    Cic. Mur. 34, 72:

    apparatissimum,

    id. Phil. 1, 15, 36:

    gladiatorium,

    Liv. 39, 42:

    gladiatorum,

    id. 28, 21 fin.; Plin. 2, 26, 25, § 96:

    circi,

    Liv. 7, 2:

    scenae,

    Ov. A. A. 3, 351:

    ludorum,

    Suet. Aug. 14:

    athletarum,

    id. ib. 44; id. Ner. 12:

    naumachiae,

    id. Caes. 44:

    nondum commisso spectaculo,

    Liv. 2, 36, 1:

    interesse spectaculo,

    id. 2, 38, 4:

    inter matutina harenae spectacula,

    Sen. Ira, 3, 43, 2:

    meridianum,

    id. Ep. 7, 3.—
    B.
    Transf., the place whence plays are witnessed, the seats of the spectators, seats, places in the theatre, the amphitheatre:

    spectacula ruunt,

    Plaut. Curc. 5, 2, 47:

    ex omnibus spectaculis plausus est excitatus,

    Cic. Sest. 58, 124:

    resonant spectacula plausu,

    Ov. M. 10, 668:

    loca divisa patribus equitibusque, ubi spectacula sibi quisque facerent,

    Liv. 1, 35, 8:

    spectaculorum gradus,

    Tac. A. 14, 13:

    spectaculis detractus et in harenam deductus,

    Suet. Calig. 35; id. Dom. 10.—
    2.
    In gen., the theatre:

    ingressum spectacula,

    Suet. Calig. 35:

    in caelum trabibus spectacula textis surgere,

    Calp. Ecl. 7, 23.—
    3.
    The spectators:

    spectacula tantum este, viri,

    Sil. 2, 230:

    virtutis,

    id. 8, 556.—
    C.
    A wonder, miracle: spectacula septem, the seven wonders of the world:

    in septem spectaculis nominari,

    Vitr. 2, 8, 11:

    numerari inter septem omnium terrarum spectacula,

    Gell. 10, 18, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > spectaclum

См. также в других словарях:

  • ingressif — ● ingressif, ingressive adjectif (latin ingressum, de ingredi, commencer) ingressif nom masculin (latin ingressum, de ingredi, commencer) Synonyme de inchoatif. ● ingressif, ingressive (synonymes) …   Encyclopédie Universelle

  • ingressive — ● ingressive nom féminin Consonne réalisée par la formation d un appel d air orienté vers l intérieur du conduit vocal (par exemple l émission des clics). ● ingressif, ingressive adjectif (latin ingressum, de ingredi, commencer) ingressif nom… …   Encyclopédie Universelle

  • Ingress — In|grẹss 〈m. 1〉 Eingang, Zugang, Zutritt [<lat. ingressus „Eintritt“] * * * In|grẹss, der; es, e [lat. ingressum = Eingang, zu: ingressum, 2. Part. von: ingredi, ↑ Ingrediens] (veraltet): Eingang, Zutritt. * * * In|grẹss, der; es, e [lat.… …   Universal-Lexikon

  • PROMONTORIUM — I. PROMONTORIUM Aromata, Cap de Guardafuy, in Africa, et in ora maris Arabici. II. PROMONTORIUM Condaeum, Cap de Conde Gallis, Cap Cecil Anglis, Cad d Orange Belgis, est in Guiana regione Americae meridionalis, in ora maris Borealis, atque inter… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Ди Артур (Dee) — Ди (Dee), Артур известный врач (1579 1651), родом англичанин. В 1621 г. переселился в Москву, врачом царя Михаила Феодоровича . В 1634 г. вернулся на родину, где сделался врачом короля Карла I. Занимался астрологией и алхимией и еще в Москве… …   Биографический словарь

  • Traditional Ambrosian Rite — This article is about the form of the Ambrosian Rite used before the Vatican II; for an explanation of the history and of the current form of this Rite, see Ambrosian Rite. Traditional Ambrosian Rite is the form of the Ambrosian Rite used before… …   Wikipedia

  • Ди Артур — (Arthur Dee) известный врач, род. в 1579 г.; изучал медицину в Оксфорде и Лондоне, а в 1621 г. переселился в Москву, врачом царя Михаила Федоровича, чрезвычайным расположением которого он пользовался. В 1634 г. уволен от службы и вернулся на… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Aktionsart — Die Aktionsart (auch Handlungsart, Handlungsstufe, Phasenbedeutung) eines Verbs kennzeichnet die Verlaufsweise und Abstufung des Geschehens, die durch das Verb selbst oder seine grammatische Form bezeichnet werden. [1] Die verschiedenen… …   Deutsch Wikipedia

  • Atelisch — Die Aktionsart (auch Handlungsart, Handlungsstufe, Phasenbedeutung) eines Verbs kennzeichnet die Verlaufsweise und Abstufung des Geschehens, die durch das Verb selbst oder seine grammatische Form bezeichnet wird. [1] Die verschiedenen… …   Deutsch Wikipedia

  • Carrach — Johann Tobias Carrach Johann Tobias Carrach (* 1. Januar 1702 in Magdeburg; † 21. Oktober 1775 in Halle (Saale)) war ein deutscher Rechtswissenschaftler. Inhaltsverzeichnis 1 Leb …   Deutsch Wikipedia

  • Johann Tobias Carrach — (* 1. Januar 1702 in Magdeburg; † 21. Oktober 1775 in Halle (Saale)) war ein deutscher Rechtswissenschaftler. Inhaltsverzeichnis …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»