-
1 indīgnandus
indīgnandus adj. [P. of indignor], to be despised, deserving contempt: (vestis) lecto, O. -
2 indignandus
indignandus, a, um, P. a., from indignor. -
3 indignor
in-dīgnor, ātus sum, ārī depon. [ indignus ]1) считать недостойным, возмутительным, негодовать, возмущаться, досадовать, сердиться (i. aliquam rem C, V etc., реже de aliquā re bH)i. quod hoc factum est Cs etc. — возмущаться тем, что это произошлоindignandus O, VF — приводящий в негодование, возмутительный2) поэт. не выносить, гневно бушевать, яростно биться (fluvius indignatur pontem V; freta indignantia O) -
4 indignor
indignor, ātus sum, āri (indignus), etwas für unwürdig-, für unanständig-, für empörend halten, über etwas unwillig-, unmutig-, entrüstet sein oder werden, sich entrüsten, a) v. Pers.: alqd, Cic. u.a.: de alqa re, Auct. b. Hisp.: pro alqo (zu jmds. Gunsten), Ov.: mit folg. quod, Caes. u. Liv.: mit folg. quandoque, Hor.: mit folg. si, Sulpic. in Cic. ep., Val. Max. u.a.: mit folg. Acc. u. Infin., Cic. ep., Caes. u. Liv.: m. folg. Infin., Lucr., Ov., Liv. 34, 5, 13. Vell. 2, 119, 4. Quint. 1, 1, 8 u. 1, 2, 10. – dah. indignandus, a, um, worüber man unwillig werden muß, Unwillen verdienend, Ov. u. Val. Flacc. – b) übtr. v. lebl. Subjj.: α) übh.: pontem indignatus Araxes, Verg.: suam vicem, Liv.: freta indignantia, Ov. – β) als spät. mediz. t. t., krankhaft erregt-, gereizt werden, sich entzünden, ne percussu tumentia indignentur, Cael. Aur. de morb. acut. 3, 3, 13: faucibus indignatis, Th. Prisc. 1, 15: loca indignantia iuvat, Th. Prisc. 2. chron. 13. – / Parag. Infin. indignarier, Lucr. 3, 868. – indignāns als PAdi. s. bes.
-
5 indignor
indignor, ātus sum, āri (indignus), etwas für unwürdig-, für unanständig-, für empörend halten, über etwas unwillig-, unmutig-, entrüstet sein oder werden, sich entrüsten, a) v. Pers.: alqd, Cic. u.a.: de alqa re, Auct. b. Hisp.: pro alqo (zu jmds. Gunsten), Ov.: mit folg. quod, Caes. u. Liv.: mit folg. quandoque, Hor.: mit folg. si, Sulpic. in Cic. ep., Val. Max. u.a.: mit folg. Acc. u. Infin., Cic. ep., Caes. u. Liv.: m. folg. Infin., Lucr., Ov., Liv. 34, 5, 13. Vell. 2, 119, 4. Quint. 1, 1, 8 u. 1, 2, 10. – dah. indignandus, a, um, worüber man unwillig werden muß, Unwillen verdienend, Ov. u. Val. Flacc. – b) übtr. v. lebl. Subjj.: α) übh.: pontem indignatus Araxes, Verg.: suam vicem, Liv.: freta indignantia, Ov. – β) als spät. mediz. t. t., krankhaft erregt-, gereizt werden, sich entzünden, ne percussu tumentia indignentur, Cael. Aur. de morb. acut. 3, 3, 13: faucibus indignatis, Th. Prisc. 1, 15: loca indignantia iuvat, Th. Prisc. 2. chron. 13. – ⇒ Parag. Infin. indignarier, Lucr. 3, 868. – indignāns als PAdi. s. bes.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > indignor
-
6 indignor
in-dignor, ātus, 1 (archaic inf. indignarier for indignari, Lucr. 3, 870), v. dep. a. [in-dignus], to consider as unworthy or improper, to be angry or displeased at, to be indignant (syn. stomachor).I.In gen. (class.).(α).With acc.:(β).se ipsum, Lucr. l. l.: ea, quae indignentur adversarii, tibi quoque indigna videri,
Cic. Inv. 1, 17, 24; Sen. Tranq. 10:suam vicem,
Liv. 2, 31 fin.:imperia,
Quint. 1, 3, 6:casum insontis amici,
Verg. A. 2, 93 al. —With quod:(γ).indignantes milites, quod conspectum suum hostes ferre possent,
Caes. B. G. 7, 19, 4; Verg. A. 5, 651.—With si: nos homunculi indignamur, si quis nostrum interiit, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 4; so Curt. 6, 5, 5.—(δ).With inf. or acc. and inf.:(ε).cedere peritis indignantur,
Quint. 1, 1, 8:vinci,
Ov. M. 10, 604:regem ad causam dicendam evocari,
Caes. B. C. 3, 108; so Sall. J. 31, 9; Quint. 10, 1, 101:veteri parere clienti,
Juv. 5, 64 al. —With dat. (only post-class.):(ζ).quique contaminationi non indignatur,
Dig. 48, 5, 2.—Absol.:B.utrum ridere audientes an indignari debuerint,
Quint. 6, 3, 83; so id. 11, 3, 58; 61; 123 al.—Of inanim. and abstr. things:* II.(venti) indignantes Circum claustra fremunt,
Verg. A. 1, 55:pontem indignatus Araxes,
disdaining to bear, id. ib. 8, 728:indignatum magnis stridoribus aequor,
id. G. 2, 162.—In partic., of wounds, to injure, damage:A.ne tumentia indignentur,
Cael. Aur. Acut. 3, 3, 13.— Hence,indignandus, a, um, P. a., that at which one should be indignant, deserving of indignation:B.(vestis) lecto non indignanda saligno,
Ov. M. 8, 660; Val. Fl. 1, 547.—indignans, antis, P. a., that cannot endure or suffer any thing, impatient, indignant (a favorite word of Ovid):genus indignantissimum servitutis,
Col. 8, 17, 7:verbaque quaerenti satis indignantia linguae Defuerunt,
Ov. M. 6, 584:pectus,
id. F. 4, 896; cf.corda,
Stat. Th. 3, 599:bella gerunt venti, fretaque indignantia miscent,
Ov. M. 11, 491.— Adv.: indignanter, indignantly, with indignation (post-class.):mussitare,
Arn. 3, 103:ferre,
Amm. 15, 1, 3.
Перевод: с латинского на все языки
со всех языков на латинский- Со всех языков на:
- Латинский
- С латинского на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий
- Русский