Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

in+addition

  • 121 adjunctor

    adjunctor, ōris, m. [id.], one who adds, joins, or unites (used only by Cic. in strong indignation):

    ille Galliae ulterioris adjunctor, i. e. Pompey, by whose influence Gallia Transalpina was granted to Cæsar, in addition to Gallia Cisalpina,

    Cic. Att. 8, 3, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > adjunctor

  • 122 adjuro

    1.
    ad-jūro, āvi, ātum, 1, v. a., to swear to, to confirm by an oath. —With acc., or acc. and inf., or ut.
    I.
    Lit.:

    eam suam esse filiam sancte adjurabat mihi,

    Plaut. Cist. 2, 3, 27; Ter. Hec. 2, 2, 26:

    adjurasque id te me invito non esse facturum,

    Cic. Phil. 2, 9; id. Q. Fr. 2, 8; 3, 5; id. 9, 19; Liv. 7, 5; Suet. Aug. 31; id. Ner. 24; id. Tit. 9; Ov. H. 20, 159; Stat. Th. 7, 129; Just. 24, 2.— Absol.:

    adjurat,

    Cic. Att. 2, 20.—
    II.
    Transf.
    A.
    To swear by any person or thing:

    per omnes deos adjuro, ut, etc.,

    Plaut. Bacch. 4, 6, 8:

    per omnes tibi adjuro deos numquam eam me deserturum,

    Ter. And. 4, 2, 11; Cic. Phil. 2, 4.—In the poetry of the Aug. per. after the manner of the Greek, with the acc. of that by which one swears (cf. omnumi tous theous, in L. and S.):

    adjuro Stygii caput implacabile fontis,

    Verg. A. 12, 816:

    adjuro teque tuomque caput,

    Cat. 66, 40.—
    B.
    To swear to something in addition:

    censores edixerunt, ut praeter commune jus jurandum haec adjurarent, etc.,

    Liv. 43, 14.—
    C.
    In later Lat., to conjure or adjure, to beg or entreat earnestly:

    adjuratum esse in senatu Tacitum, ut optimum aliquem principem faceret,

    Vop. Flor. 1.—
    D.
    In the Church Fathers, to adjure (in exorcising):

    daemones Dei nomine adjurati de corporibus excedunt,

    Lact. 2, 15.
    2.
    adjūro, i. q. adjuvero, v. adjuvo.

    Lewis & Short latin dictionary > adjuro

  • 123 adopto

    ăd-opto, āvi, ātum, 1, v. a., to take to one's self by wish, choice (optando); to choose, select.
    I.
    In gen.:

    sociam te mihi adopto ad meam salutem,

    Plaut. Cist. 4, 2, 78:

    qui manstutorem me adoptavit bonis,

    who has chosen me as a guardian of his property, id. Truc. 4, 4, 6:

    quem sibi illa (provincia) defensorem sui juris adoptavit,

    Cic. Div. in Caecin. 16 fin.: eum sibi patronum, id ib. 20, 64: quem potius adoptem aut invocem, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 9: Frater, Pater, adde; Ut cuique est aetas, ita quemque facetus adopta (i. e. adscisce, adjunge, sc. tuo alloquio, Cruqu.), make him by thy greeting a father, brother, etc., i. e. call him, Hor. Ep. 1, 6, 55:

    Etruscas Turnus adoptat opes,

    strives after, Ov. F. 4, 880.—Hence: adoptare se alicui, to give or attach one's self to:

    qui se potentiae causā Caesaris libertis adoptāsset,

    Plin. 12, 1, 5, § 12.—
    II.
    Esp. as t. t., to take one in the place of a child or grandchild, to adopt (diff. from arrogo; v. adoptio).
    A.
    Lit., constr. with aliquem, also with ab aliquo aliquem (from the real father, a patre naturali), Plaut. Poen. prol. 74 (cf. id. ib. 4, 2, 82):

    adoptat illum puerum subreptitium sibi filium,

    id. Men. prol. 60:

    filium senatorem populum Romanum sibi velle adoptare,

    Cic. Dom. 14:

    adoptatus patricius a plebeio,

    id. Att. 7, 7:

    is qui hunc minorem Scipionem a Paulo adoptavit,

    id. Brut. 19, 77:

    adoptavit eum heredemque fecit ex dodrante,

    Nep. Att. 5, 2:

    adoptatus testamento,

    Suet. Tib. 6: adoptari a se Pisonem pronuntiat, Tac. H. 1, 18:

    Pisonem pro contione adoptavit,

    Suet. Galb. 17:

    quem illa adoptavit,

    Vulg. Exod. 2, 10.—With in and acc.:

    in regnum,

    Sall. J. 22, 3:

    in familiam nomenque,

    Suet. Caes. 83:

    in successionem,

    Just. 9, 2.—
    B.
    Fig.:

    servi in bona libertatis nostrae adoptantur,

    are, as it were, adopted into freedom, are made participants of freedom, Flor. 3, 20;

    and of ingrafting (cf. adoptivus): venerit insitio: fac ramum ramus adoptet,

    Ov. R. Am. 195; so Col. 10, 38. Those who were adopted commonly received the family name of the adoptive father, with the ending -anus, e. g. Aemilianus, Pomponianus, etc.—Hence Cic. says ironic. of one who appropriated to himself the name of another:

    ipse se adoptat: et C. Stalenus, qui se ipse adoptaverat et de Staleno Aelium fecerat,

    had changed himself from a Stalenus to an Ælius, Brut. 68, 241; and Vitruv.: Zoilus qui adoptavit cognomen, ut Homeromastix vocitaretur, had himself called, 7, 8. So:

    ergo aliquod gratum Musis tibi nomen adopta,

    Mart. 6, 31; in Pliny, very often, adoptare aliquid (also with the addition of nomine suo or in nomen), to give a thing its name: Baetis Oceanum Atlanticum, provinciam adoptans, petit, while it gives to the province the name (Baetica). Plin. 3, 1, 3, § 9:

    A Zmyrna Hermus campos facit et nomini suo adoptat,

    id. 5, 29, 31, § 119;

    so 25, 3, 7, § 22: in nomen,

    id. 37, 3, 12, § 50; so also Statius, Theb. 7, 259.

    Lewis & Short latin dictionary > adopto

  • 124 adposco

    ap-posco ( adp-), ĕre, v. a., to demand in addition to something (only in the two foll. exs.): haec talenta dotis adposcunt duo, * Ter. Heaut. 4, 7, 10 Bentl. and Ruhnk.: si plus apposcere visus (est), * Hor. Ep. 2, 2, 100.

    Lewis & Short latin dictionary > adposco

  • 125 adpromitto

    ap-prōmitto ( adp-), ĕre, v. a., to promise in addition to, i. e. also in one's own name:

    cumque id ita futurum T. Roscius Capito appromitteret,

    Cic. Rosc. Am. 9, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > adpromitto

  • 126 adquiro

    ac-quīro ( adqu.), sīvi, sītum, 3, v. a. [quaero], to add to, to get or acquire (in [p. 24] addition), with ad or dat. (freq. in Cic.).
    I.
    Lit.:

    mihi quidem ipsi, quid est quod ad vitae fructum possit acquiri?

    Cic. Cat. 3, 12; 2, 8:

    vides quam omnis gratias non modo retinendas, sed etiam acquirendas putemus,

    but even new favor is to be acquired, id. Att. 1, 1; Sall. J. 13, 6; and poet.: viresque adquirit eundo, and gains (ever new and greater) strength in her course, Verg. A. 4, 175.—
    II.
    In gen.
    A.
    To get, obtain, procure, secure:

    quod ad usum vitae pertineat,

    Cic. Off. 3, 5, 22; id. Fam. 10, 3:

    famam,

    Phaedr. 1, 14:

    moram,

    Cic. Caecin. 2:

    vires,

    Ov. M. 7, 459:

    adquirere pauca (sc. nova verba),

    Hor. A. P. 55.—
    B.
    In later Lat., absol., to acquire or amass riches or money (cf.: quaero, quaestus;

    abundo, abundantia) [mox adquirendi docet insatiabile votum,

    Juv. 14, 125 ]:

    acquirendi ratio,

    Quint. 12, 7, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > adquiro

  • 127 adscriptio

    ascriptĭo ( adscr-), ōnis, f. [ascribo, I.], an addition in writing:

    declarat ipsa asc/riptio esse aliquid,

    Cic. Caecin. 33, 95.

    Lewis & Short latin dictionary > adscriptio

  • 128 adstruo

    a-strŭo ( ads-, Merk., Halm, Dinter), struxi, structum, 3, v. a., to build near or in addition to a thing, to add (mostly in prose and post-Aug.; never in Cic.).
    I.
    Lit.:

    cum veteri adstruitur recens aedificium,

    Col. 1, 5 fin.:

    utrique (villae) quae desunt,

    Plin. Ep. 9, 7 fin.: sicut ante secunda fortuna tot victorias adstruxerat;

    ita nunc adversa destruens quae cumulaverat,

    Just. 23, 3:

    medicamentum adstruere,

    Scrib. Comp. 227.—
    II.
    In gen.
    A.
    To add to:

    adstrue formae,

    Ov. A. A. 2, 119: victus ab [p. 185] eo Pharnaces vix quicquam gloriae ejus adstruxit, Vell. 2, 55:

    aliquid magnificentiae,

    Plin. 9, 35, 58, § 119; so,

    dignitati,

    Plin. Ep. 3, 2, 5:

    famae,

    id. ib. 4, 17, 7:

    felicitati,

    id. Pan. 74, 2:

    alicui laudem,

    id. ib. 46, 8:

    alicui nobilitatem ac decus,

    Tac. H. 1, 78:

    consulari ac triumphalibus ornamentis praedito quid aliud adstruere fortuna poterat?

    id. Agr. 44:

    adstruit auditis... pavor,

    Sil. 4, 8:

    ut quae Neroni falsus adstruit scriptor,

    ascribes, imputes, Mart. 3, 20:

    ut Livium quoque priorum aetati adstruas, i.e. annumeres,

    Vell. 1, 17.—
    B.
    To furnish with something (syn. instruo):

    contignationem laterculo adstruxerunt,

    covered, fastened, Caes. B. C. 2, 9.— Trop.:

    aliquem falsis criminibus,

    i.e. to charge, Curt. 10, 1.
    The signif.
    affirmare, which Agroet. p. 2268 P., and Beda, p. 2334 P. give, is found in no Lat. author; for in Plin. 12, 18, 41, § 83, instead of adstruxerunt, it is better to read adseverant; v. Sillig ad h. l.; so also Jan.

    Lewis & Short latin dictionary > adstruo

См. также в других словарях:

  • Addition — is the mathematical process of putting things together. The plus sign + means that two numbers are added together. For example, in the picture on the right, there are 3 + 2 apples meaning three apples and two other apples which is the same as… …   Wikipedia

  • Addition vectorielle — Addition Pour les articles homonymes, voir Addition (homonymie). Une addition très simple …   Wikipédia en Français

  • addition — [ adisjɔ̃ ] n. f. • 1265; lat. additio « chose ajoutée » 1 ♦ Action d ajouter en incorporant. ⇒ adjonction. L addition de plusieurs choses. Liqueur composée par addition d un sirop à une eau de vie. Chim. Composé d addition, formé par l union de… …   Encyclopédie Universelle

  • Addition electrophile — Addition électrophile L’Addition électrophile est une réaction chimique d’addition en chimie organique où une liaison π est supprimée par la création de deux liaisons covalentes. Sommaire 1 Principe général 2 Addition de H+ 2.1 …   Wikipédia en Français

  • Addition Électrophile — L’Addition électrophile est une réaction chimique d’addition en chimie organique où une liaison π est supprimée par la création de deux liaisons covalentes. Sommaire 1 Principe général 2 Addition de H+ 2.1 …   Wikipédia en Français

  • Addition Des Entiers Naturels — Addition dans l arithmétique de Peano L addition des entiers naturels est une opération arithmétique élémentaire, qui a servi de modèle à la notion générale d addition. Dans cet article, elle est étudiée à partir de son axiomatisation dans l… …   Wikipédia en Français

  • Addition dans l'arithmetique de Peano — Addition dans l arithmétique de Peano L addition des entiers naturels est une opération arithmétique élémentaire, qui a servi de modèle à la notion générale d addition. Dans cet article, elle est étudiée à partir de son axiomatisation dans l… …   Wikipédia en Français

  • Addition des entiers naturels — Addition dans l arithmétique de Peano L addition des entiers naturels est une opération arithmétique élémentaire, qui a servi de modèle à la notion générale d addition. Dans cet article, elle est étudiée à partir de son axiomatisation dans l… …   Wikipédia en Français

  • Addition Nucléophile — En chimie organique, une réaction nucléophile s effectue entre un substrat quelconque et un réactif nucléophile. Une addition, en chimie, consiste en l ajout d un atome ou groupe d atomes sur un substrat possédant une liaison insaturée. Un… …   Wikipédia en Français

  • Addition nucleophile — Addition nucléophile En chimie organique, une réaction nucléophile s effectue entre un substrat quelconque et un réactif nucléophile. Une addition, en chimie, consiste en l ajout d un atome ou groupe d atomes sur un substrat possédant une liaison …   Wikipédia en Français

  • addition — UK US /əˈdɪʃən/ noun ► [C] something extra that is added to something: an addition to sth »The company provides a compensation package which amounts to an addition to the employee s salary. ► [U] the act of adding something to something else: the …   Financial and business terms

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»