Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

impassioned

  • 1 ārdēns

        ārdēns entis, adj. with comp. and sup.    [P. of ardeo], glowing, fiery, hot, ablaze: caelum, L.: (zona) ardentior illis, O.: sagittae, H.: oculi, sparkling, V.: radiis lucis nubes, gleaming, V.: apes auro, V.: ardentis Falerni Pocula, fiery, H.: siti fauces, L.—Burning, ardent: iuvenis ardentis animi, L.: studia suorum: miserere ardentis (amore), O.: avaritia: oratio, impassioned: orator.
    * * *
    ardentis (gen.), ardentior -or -us, ardentissimus -a -um ADJ
    burning, flaming, glowing, fiery; shining, brilliant; eager, ardent, passionate

    Latin-English dictionary > ārdēns

  • 2 calidus and (poet.) caldus

       calidus and (poet.) caldus adj. with comp.    [3 CAL-], warm, hot: omne quod est calidum: calidior quam aë: cruor, O.: de pectore flumen (sanguinis), V.— Plur n. as subst: Frigida pugnabant calidis, cold with heat, O.— Sing f. as subst, warm water: lavi calidā, Ta. — Fig., fiery, rash, eager, spirited, fierce, impassioned, vehement: equus animis, of a fiery spirit, V.: redemptor, H.: iuventā, H.—Inconsiderate, hasty, rash: Vide ne nimium calidum hoc sit, T.: consilia: consilia calidiora, L.: Caldior est, too quick of temper, H.

    Latin-English dictionary > calidus and (poet.) caldus

  • 3 acuo

    ăcŭo, ui, ūtum, 3, v. a. ( part. fut. acuturus, not used) [cf. 2. acer], to make sharp or pointed, to sharpen, whet.
    I.
    Lit.:

    ne stridorem quidem serrae audiunt, cum acuitur,

    Cic. Tusc. 1, 40; so,

    ferrum,

    Verg. A. 8, 386; Hor. C. 1, 2, 21:

    enses,

    Ov. M. 15, 776:

    gladium,

    Vulg. Deut. 32, 41:

    sagittas,

    id. Jer. 51, 11.— Poet.:

    fulmen,

    Lucr. 6, 278:

    dentes,

    Hor. C. 3, 20, 10; cf. Tib. 4, 3, 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    First, of the tongue, qs. to whet, i. e. to sharpen, exercise, improve:

    acuere linguam exercitatione dicendi,

    Cic. Brut. 97:

    linguam causis,

    Hor. Ep. 1, 3, 23; so Vulg. Psa. 139, 4; so in gen.: se, to exercise one's self, to make one's self ready:

    acueram me ad exagitandam hanc ejus legationem,

    Cic. Att. 2, 7: mentem, ingenium, prudentiam, etc.; to sharpen:

    multa, quae acuant mentem, multa quae obtundant,

    Cic. Tusc. 1, 33; so id. Brut. 33; id. Phil. 2, 17; id. de Or. 1, 20.—
    B.
    Acuere aliquem (with or without ad aliquid), to spur on, incite, stir up, arouse:

    ad crudelitatem,

    Cic. Lig. 4; id. Fam. 15, 21:

    illos sat aetas acuet,

    Ter. Ad. 5, 3, 49; Cic. Rosc. Am. 33, 110:

    ita duae res, quae languorem afferunt ceteris, illum acuebant, otium et solitudo,

    id. Off. 3, 1; Liv. 28, 19:

    curis acuens mortalia corda,

    Verg. G. 1, 123:

    auditisque lupos acuunt balatibus agni,

    id. ib. 4, 435:

    quam Juno his acuit verbis,

    id. A. 7, 330.—
    C.
    Aliquid, to rouse up, kindle, excite (mostly poet.):

    saevus in armis Aeneas acuit Martem et se suscitat irā,

    Verg. A. 12, 108:

    iram,

    Vulg. Sap. 5, 21:

    studia,

    Val. Max. 2, 2, no. 3.—
    D.
    In gramm.: acuere syllabam, to give an acute accent to (opp. gravem ponere), Quint. 1, 5, 22; cf. Prisc. Op. Min. 159 Lind.: accentus acutus ideo inventus est, quod acuat sive elevet syllabam.—Hence, ăcūtus, a, um, P.a., sharpened, made pointed; hence,
    A.
    Lit., sharp, pointed ( acer denotes natural sharpness, etc.: acutus, that produced by exertion, skill, etc.: sermo acer, impassioned, passionate; sermo acutus, pointed, acute discourse):

    vide ut sit acutus culter probe,

    Plaut. Mil. 5, 4:

    ferrum,

    Hor. A. P. 304:

    cuspis,

    Verg. A. 5, 208:

    gladius,

    Vulg. Psa. 56, 5:

    carex,

    Verg. G. 3, 231; elementa, i. e. pointed, jagged atoms (opp. to perplexa, connected), Lucr. 2, 463:

    nasus,

    Plaut. Cap. 3, 4, 114:

    oculi,

    of a pointed shape, id. Ps. 4, 7, 121:

    aures,

    pointed, Hor. C. 2, 19, 4:

    saxa,

    id. ib. 3, 27, 61; so Verg. A. 1, 45.—
    2.
    Transf.
    a.
    Of the senses themselves, sharp, keen:

    oculos acrīs atque cicutos,

    Cic. Planc. 66:

    nares,

    Hor. S. 1, 3, 29; Cels. 2, 6.—
    b.
    Of objects affecting the senses, sharp, acute; of the voice, soprano or treble: inde loci lituus sonitus effudit acutos, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 116 Müll. (Ann. v. 522 ed. Vahl.):

    hinnitu,

    Verg. G. 3, 94:

    voces,

    id. Cir. 107; Ov. M. 3, 224:

    stridore,

    Hor. C. 1, 34, 15:

    vocem ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum recipiunt,

    from the highest treble to the lowest base, Cic. de Or. 1, 59, 251; cf. ib. 3, 57, 216; Somn. Scip. 5; Rep. 6, 18.—
    c.
    In gen., of things affecting the body, of either heat or cold from their similar effects, keen, sharp, violent, severe:

    sol,

    Hor. Ep. 1, 10, 17:

    radii solis,

    Ov. H. 4, 159:

    gelu,

    Hor. C. 1, 9, 4; cf. Lucr. 1, 495; Verg. G. 1, 93; so,

    febris,

    Cels. 2, 4:

    morbus,

    id. 3 (opp. longus), rapid.— Subst. with gen.:

    acuta belli,

    violent, severe misfortunes of war, Hor. C. 4, 4, 76 (= graves belli molestias).—
    B.
    Fig.
    1.
    Of intellectual qualities, acute, clear-sighted, intelligent, sagacious (very freq.):

    Antisthenes homo acutus magis quam eruditus,

    Cic. Att. 12, 37; so id. de Or. 1, 51; id. N. D. 1, 16; Nep. Dion. 8, 1:

    homo ingenio prudentiāque acutissimus,

    Cic. de Or. 1, 39:

    acutae sententiae,

    id. Opt. Gen. Or. 2, 5:

    motus animorum ad excogitandum acuti,

    id. Or. 1, 113:

    studia,

    id. Gen. 50:

    conclusiones,

    Quint. 2, 20, 5.—
    2.
    In gramm.: accentus acutus, the acute accent (opp. gravis), Prisc. p. 159, ed. Lindem.— Comp. Plin. 13, 1, 2.— Adv.: ăcūte, sharply, keenly, acutely:. cernere, Lucr. 4, 804; ib. 811:

    conlecta,

    Cic. Deiot. 33:

    excogitat,

    id. Verr. 4, 147:

    respondeo,

    id. Cael. 17:

    scribo,

    id. Verr. 3, 20; so, ăcūtum:

    cernis,

    Hor. S. 1, 3, 26:

    resonarent,

    ib. 8, 41: and, ăcūta: canis ululat, Enn. ap. Fest. p. 9 Müll. (Ann. 346 Vahl.).— Comp., Cic. Inv. 2, 16.— Sup., Cic. Off. 1, 44; id. Verr. 3, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > acuo

  • 4 acuta

    ăcŭo, ui, ūtum, 3, v. a. ( part. fut. acuturus, not used) [cf. 2. acer], to make sharp or pointed, to sharpen, whet.
    I.
    Lit.:

    ne stridorem quidem serrae audiunt, cum acuitur,

    Cic. Tusc. 1, 40; so,

    ferrum,

    Verg. A. 8, 386; Hor. C. 1, 2, 21:

    enses,

    Ov. M. 15, 776:

    gladium,

    Vulg. Deut. 32, 41:

    sagittas,

    id. Jer. 51, 11.— Poet.:

    fulmen,

    Lucr. 6, 278:

    dentes,

    Hor. C. 3, 20, 10; cf. Tib. 4, 3, 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    First, of the tongue, qs. to whet, i. e. to sharpen, exercise, improve:

    acuere linguam exercitatione dicendi,

    Cic. Brut. 97:

    linguam causis,

    Hor. Ep. 1, 3, 23; so Vulg. Psa. 139, 4; so in gen.: se, to exercise one's self, to make one's self ready:

    acueram me ad exagitandam hanc ejus legationem,

    Cic. Att. 2, 7: mentem, ingenium, prudentiam, etc.; to sharpen:

    multa, quae acuant mentem, multa quae obtundant,

    Cic. Tusc. 1, 33; so id. Brut. 33; id. Phil. 2, 17; id. de Or. 1, 20.—
    B.
    Acuere aliquem (with or without ad aliquid), to spur on, incite, stir up, arouse:

    ad crudelitatem,

    Cic. Lig. 4; id. Fam. 15, 21:

    illos sat aetas acuet,

    Ter. Ad. 5, 3, 49; Cic. Rosc. Am. 33, 110:

    ita duae res, quae languorem afferunt ceteris, illum acuebant, otium et solitudo,

    id. Off. 3, 1; Liv. 28, 19:

    curis acuens mortalia corda,

    Verg. G. 1, 123:

    auditisque lupos acuunt balatibus agni,

    id. ib. 4, 435:

    quam Juno his acuit verbis,

    id. A. 7, 330.—
    C.
    Aliquid, to rouse up, kindle, excite (mostly poet.):

    saevus in armis Aeneas acuit Martem et se suscitat irā,

    Verg. A. 12, 108:

    iram,

    Vulg. Sap. 5, 21:

    studia,

    Val. Max. 2, 2, no. 3.—
    D.
    In gramm.: acuere syllabam, to give an acute accent to (opp. gravem ponere), Quint. 1, 5, 22; cf. Prisc. Op. Min. 159 Lind.: accentus acutus ideo inventus est, quod acuat sive elevet syllabam.—Hence, ăcūtus, a, um, P.a., sharpened, made pointed; hence,
    A.
    Lit., sharp, pointed ( acer denotes natural sharpness, etc.: acutus, that produced by exertion, skill, etc.: sermo acer, impassioned, passionate; sermo acutus, pointed, acute discourse):

    vide ut sit acutus culter probe,

    Plaut. Mil. 5, 4:

    ferrum,

    Hor. A. P. 304:

    cuspis,

    Verg. A. 5, 208:

    gladius,

    Vulg. Psa. 56, 5:

    carex,

    Verg. G. 3, 231; elementa, i. e. pointed, jagged atoms (opp. to perplexa, connected), Lucr. 2, 463:

    nasus,

    Plaut. Cap. 3, 4, 114:

    oculi,

    of a pointed shape, id. Ps. 4, 7, 121:

    aures,

    pointed, Hor. C. 2, 19, 4:

    saxa,

    id. ib. 3, 27, 61; so Verg. A. 1, 45.—
    2.
    Transf.
    a.
    Of the senses themselves, sharp, keen:

    oculos acrīs atque cicutos,

    Cic. Planc. 66:

    nares,

    Hor. S. 1, 3, 29; Cels. 2, 6.—
    b.
    Of objects affecting the senses, sharp, acute; of the voice, soprano or treble: inde loci lituus sonitus effudit acutos, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 116 Müll. (Ann. v. 522 ed. Vahl.):

    hinnitu,

    Verg. G. 3, 94:

    voces,

    id. Cir. 107; Ov. M. 3, 224:

    stridore,

    Hor. C. 1, 34, 15:

    vocem ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum recipiunt,

    from the highest treble to the lowest base, Cic. de Or. 1, 59, 251; cf. ib. 3, 57, 216; Somn. Scip. 5; Rep. 6, 18.—
    c.
    In gen., of things affecting the body, of either heat or cold from their similar effects, keen, sharp, violent, severe:

    sol,

    Hor. Ep. 1, 10, 17:

    radii solis,

    Ov. H. 4, 159:

    gelu,

    Hor. C. 1, 9, 4; cf. Lucr. 1, 495; Verg. G. 1, 93; so,

    febris,

    Cels. 2, 4:

    morbus,

    id. 3 (opp. longus), rapid.— Subst. with gen.:

    acuta belli,

    violent, severe misfortunes of war, Hor. C. 4, 4, 76 (= graves belli molestias).—
    B.
    Fig.
    1.
    Of intellectual qualities, acute, clear-sighted, intelligent, sagacious (very freq.):

    Antisthenes homo acutus magis quam eruditus,

    Cic. Att. 12, 37; so id. de Or. 1, 51; id. N. D. 1, 16; Nep. Dion. 8, 1:

    homo ingenio prudentiāque acutissimus,

    Cic. de Or. 1, 39:

    acutae sententiae,

    id. Opt. Gen. Or. 2, 5:

    motus animorum ad excogitandum acuti,

    id. Or. 1, 113:

    studia,

    id. Gen. 50:

    conclusiones,

    Quint. 2, 20, 5.—
    2.
    In gramm.: accentus acutus, the acute accent (opp. gravis), Prisc. p. 159, ed. Lindem.— Comp. Plin. 13, 1, 2.— Adv.: ăcūte, sharply, keenly, acutely:. cernere, Lucr. 4, 804; ib. 811:

    conlecta,

    Cic. Deiot. 33:

    excogitat,

    id. Verr. 4, 147:

    respondeo,

    id. Cael. 17:

    scribo,

    id. Verr. 3, 20; so, ăcūtum:

    cernis,

    Hor. S. 1, 3, 26:

    resonarent,

    ib. 8, 41: and, ăcūta: canis ululat, Enn. ap. Fest. p. 9 Müll. (Ann. 346 Vahl.).— Comp., Cic. Inv. 2, 16.— Sup., Cic. Off. 1, 44; id. Verr. 3, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > acuta

  • 5 admiror

    ad-mīror, ātus, 1, v. dep., to wonder at, to be astonished at, to regard with admiration, to admire, to be in a state of mind in which something pleases us by its extraordinary greatness, its sublimity, or perfection; while mirari signifies to be surprised at, to have the feeling of the new, singular, unusual.
    I.
    In gen.:

    quorum ego copiam non modo non contemno, sed etiam vehementer admiror,

    Cic. de Or. 1, 51:

    ingenium tuum, Crasse, vehementer admirans,

    id. ib. 1, 20 fin.:

    res gestas,

    id. Brut. 94, 323:

    quem et admiror et diligo,

    id. Ac. 2, 36; so id. Scaur. 1, 4:

    magnitudinem animi,

    id. Fam. 1, 7; Nep. Dion. 2; id. Alcib. 11:

    illum,

    Verg. G. 4, 215 (cf. mirari in Hor. C. 4, 14, 43, and the Gr. thaumazein, Eurip. Med. 1144).—
    II.
    Esp.
    A.
    To gaze at passionately, to strive after a thing from admiration of it, to desire to obtain it:

    nihil hominem nisi quod honestum decorumque sit, aut admirari aut optare aut expetere oportere,

    Cic. Off. 1, 20: nil admirari prope res est una, Numici, Solaque quae possit facere et servare beatum, not to be brought by any thing into an impassioned state of mind, or into a state of desire or longing (as in the Gr. mê thaumazein;

    acc. to Pythagoras the limit of all philos. effort),

    Hor. Ep. 1, 6, 1.—
    B.
    More freq., to fall into a state of wonder or astonishment at a thing, to wonder at, be astonished at. —Constr. with acc., acc. with inf., de, super aliquam rem, with a relat. clause, quod, cur, etc.:

    quid admirati estis?

    why are you so surprised? Plaut. Am. prol. 99:

    admiratus sum brevitatem epistulae,

    Cic. Att. 6, 9:

    hoc maxime admiratus sum, mentionem te hereditatum ausum esse facere,

    id. Phil. 2, 16 fin.; so Nep. Alcib. 1; id. Epam. 6, 3:

    de diplomate admiraris, quasi, etc.,

    Cic. Att. 10, 17:

    de Dionysio sum admiratus, qui, etc.,

    id. ib. 9, 12; so id. Mur. 19:

    super quae admiratus pater,

    Vulg. Tob. 5, 10; ib. Act. 13, 12:

    cave quidquam admiratus sis, quā causā id fiat,

    Ter. Heaut. 4, 6, 22:

    admirantium, unde hoc studium exstitisset,

    Cic. N. D. 1, 3:

    admiratur quidnam Vettius dicturus sit,

    id. Verr. 3, 167:

    admiror, quo pacto, etc.,

    Hor. S. 1, 4, 99:

    admiratus sum, quod, etc.,

    Cic. Att. 6, 9:

    ne quis sit admiratus, cur, etc.,

    id. Off. 2, 10, 35.
    Pass.: Propter venustatem vestimentorum admirari, to be admired, Canutius ap. Prisc. 792 P.— Part. fut. pass.: admīrandus, a, um, to be admired; admirable, wonderful:

    suspicienda et admiranda,

    Cic. Div. 2, 72, 148:

    quo magis pravitas eorum admiranda est,

    Sall. J. 2, 4. —Hence also adj., = admirabilis:

    patiens admirandum in modum,

    Nep. Ep. 3: exposuit quae in Italia viderentur admiranda, id. Cat. fin.:

    admiranda spectacula,

    Verg. G. 4, 3:

    vir subtilis et in plurimis admirandus,

    Quint. 3, 11, 22.— Comp. and adv. not used.— Sup. is found in Salv. Ep. 8: admirandissimi juvenes; cf. Barth, Adv. 35, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > admiror

  • 6 autem

    autem, conj. [v. aut init. ], on the other hand, but, yet, however, nevertheless; sometimes an emphasized and (it is never found at the beginning of a clause, but after one or more words; v. fin.; like at, it joins to a preceding thought a new one, either entirely antithetical or simply different; it differs from the restricting sed in like manner with at; v. at init., and cf.: [Popilius imperator tenebat provinciam;

    in cujus exercitu Catonis filius tiro militabat. Cum autem Popilio videretur unam dimittere legionem, Catonis quoque filium... dimisit. Sed cum amore pugnandi in exercitu permansisset, Cato ad Popilium scripsit, etc.],

    Cic. Off. 1, 11, 36 B. and K. (most freq. in philos. lang.; rare in the histt., being used by Caes. only 59 times, by Sall. 23, and by Tac. 31; and very rare in the poets).
    I.
    In joining an entirely antithetical thought, on the contrary, but = at quidem, at vero, se sê, esp. freq. with the pronouns ego, tu, ille, qui, etc.:

    Ait se obligāsse crus fractum Aesculapio, Apollini autem bracchium,

    Plaut. Men. 5, 3, 9:

    Nam injusta ab justis impetrari non decet, Justa autem ab injustis petere insipientiast,

    id. Am. prol. 35:

    ego hic cesso, quia ipse nihil scribo: lego autem libentissime,

    Cic. Fam. 16, 22; id. de Or. 1, 25, 115; Plaut. Men. 2, 1, 43: i sane cum illo, Phrygia;

    tu autem, Eleusium, Huc intro abi ad nos,

    id. Aul. 2, 5, 7; id. Capt. 2, 3, 4; id. Bacch. 4, 8, 58; id. Mil. 4, 4, 13; id. Ep. 5, 2, 7; Cic. Ac. 2, 19, 61:

    mihi ad enarrandum hoc argumentumst comitas, Si ad auscultandum vostra erit benignitas. Qui autem auscultare nolit, exsurgat foras,

    Plaut. Mil. 2, 1, 3; so id. Ep. 2, 2, 95; id. Capt. 3, 4, 24:

    Quid tu aïs, Gnatho? Numquid habes quod contemnas? Quid tu autem, Thraso?

    Ter. Eun. 3, 2, 22: e principio oriuntur omnia;

    ipsum autem nullā ex re aliā nasci potest,

    Cic. Tusc. 1, 23, 54.—
    II.
    In joining a thought that is simply different.
    A.
    In gen., on the other hand, but, moreover.
    a.
    Absol., as the Gr. se:

    Vehit hic clitellas, vehit hic autem alter senex,

    Plaut. Most. 3, 2, 91:

    cum Speusippum, sororis filium, Plato philosophiae quasi heredem reliquisset, duo autem praestantissimos studio atque doctrinā, Xenocratem Chalcedonium et Aristotelem Stagiritem, etc.,

    Cic. Ac. 1, 4, 17; id. Off. 1, 5, 16:

    Alexandrum consultum, cui relinqueret regnum, voluisse optimum deligi, judicatum autem ab ipso optimum Perdiccam, cui anulum tradidisset,

    Curt. 10, 6, 16:

    Atque haec in moribus. De benevolentiā autem, quam etc.,

    Cic. Off. 1, 15, 46 sq.; 1, 23, 81: Sed poëtae quid quemque deceat ex personā judicabunt;

    nobis autem personam imposuit natura etc.,

    id. ib. 1, 28, 97; 1, 28, 98; 1, 43, 152: Quod semper movetur aeternum est;

    quod autem motum adfert alicui etc.,

    id. Tusc. 1, 23, 53; 1, 28, 68 sq.; 1, 30, 74; 1, 36, 87.—So sometimes when one conditional sentence is opposed to another, si—sin autem, in Gr. ei men— ei se:

    Nam si supremus ille dies non exstinctionem, sed commutationem adfert loci, quid optabilius? Sin autem etc.,

    Cic. Tusc. 1, 49, 117; 1, 49, 118 al.—In adducing an example of a rule:

    Et Demosthenes autem ad Aeschinem orationem in prooemio convertit, et M. Tullius etc.,

    Quint. 4, 1, 66 Spald.;

    also in passing from a particular to a general thought: Et sane plus habemus quam capimus. Insatiabilis autem avaritia est etc.,

    Curt. 8, 8, 12.—
    b.
    Preceded by quidem, as in Gr. men—se (perh. most freq. in Cicero's philosophical works, under the influence of Greek style): Et haec quidem hoc modo;

    nihil autem melius extremo,

    Cic. Tusc. 1, 41, 99:

    Sed nunc quidem valetudini tribuamus aliquid, cras autem etc.,

    id. ib. 1, 49, 119; id. Off. 1, 7, 24; and thus in Tac. several times, but only in Ann. and Or.: bene intellegit ceteros quidem iis niti... Marcellum autem et Crispum attulisse etc., Or. 8; 18 bis; 25; A. 3, 53; 3, 73;

    4, 28.—So often in transitions from one subject to another: Ac de inferendā quidem injuriā satis dictum est. Praetermittendae autem defensionis etc.,

    Cic. Off. 1, 8, 27 sq.; 1, 13, 41; 1, 45, 160.—So very often in Vulg. in direct reproduction of men—se: Ego quidem baptizo vos in aquā in paenitentiam; qui autem post me etc., Matt. 3, 11; 9, 37; 13, 23; 13, 32; 17, 11 sq.; 23, 28; 25, 33; 26, 24. —
    B.
    Esp.
    1.
    In any kind of transition:

    M. Antonius in eo libro, quem unum reliquit, disertos ait se vidisse multos, eloquentem omnino neminem. Vir autem acerrimo ingenio (sic enim fuit) multa etc.,

    Cic. Or. 5, 18:

    hic (pater) prout ipse amabat litteras, omnibus doctrinis, quibus puerilis aetas impertiri debet, filium erudivit: erat autem in puero summa suavitas oris,

    Nep. Att. 1, 2;

    also in questions: Quid autem magno opere Oppianicum metuebat, etc.,

    Cic. Clu. 60, 167. Freq. several times repeated:

    Expetuntur autem divitiae cum ad usus vitae necessarios, tum ad perfruendas voluptates: in quibus autem major est animus, in iis pecuniae cupiditas spectat ad opes, etc.,

    Cic. Off. 1, 8, 24 and 25; cf. Wopkens, Lectt. Tull. pp. 53 and 122: Orbis situm dicere adgredior... Dicam autem alias plura et exactius, Mel. prooem. 2.—
    2.
    In repeating a word from a previous clause, in continuing a train of thought:

    admoneri me satis est: admonebit autem nemo alius nisi rei publicae tempus,

    Cic. Pis. 38, 94: disces quam diu voles;

    tam diu autem velle debebis, quoad etc.,

    id. Off. 1, 1, 2:

    nunc quod agitur, agamus: agitur autem, liberine vivamus an mortem obeamus,

    id. Phil. 11, 10, 24. —So esp. in impassioned discourse, Plant. Mil. 3, 1, 84:

    humanum amare est, humanum autem ignoscere est,

    id. Merc. 2, 2, 48; id. Ps. 4, 8, 1:

    quot potiones mulsi! quot autem prandia!

    id. Stich. 1, 3, 68; id. Ep. 5, 2, 6:

    quā pulchritudine urbem, quibus autem opibus praeditam, servitute oppressam tenuit civitatem,

    Cic. Tusc. 5, 20, 57.—
    3.
    Like sed, vero, igitur, etc., in resuming a train of thought interrupted by a parenthesis:

    Omnino illud honestum, quod ex animo excelso magnificoque quaerimus, animi efficitur non corporis viribus: exercendum tamen corpus et ita adficiendum est, ut oboedire consilio rationique possit in exsequendis negotiis et in labore tolerando: honestum autem id, quod exquirimus, totum est positum in animi curā, etc.,

    Cic. Off. 1, 23, 79; 1, 43, 153.—
    4.
    In introducing a parenthetical clause itself: quae autem nos ut recta aut recte facta dicamus, si placet (illi autem appellant katorthômata) omnes numeros virtutis continent, Cic. Fin. 3, 7, 24:

    quod vitium effugere qui volet (omnes autem velle debent) adhibebit etc.,

    id. Off. 1, 6, 18; 1, 33, 120; id. Tusc. 1, 33, 80; 1, 36, 88:

    In primis foedera ac leges (erant autem eae duodecim tabuiae et quaedam regiae leges) conquiri etc.,

    Liv. 6, 1, 10; Curt. 4, 6, 2:

    ex hoc Quodcumque est (minus est autem quam rhetoris aera) Discipuli custos praemordet,

    Juv. 7, 217.—
    5.
    In enumerations, for the purpose of adding an important circumstance:

    magnus dicendi labor, magna res, magna dignitas, summa autem gratia,

    but, and indeed, Cic. Mur. 13, 29:

    animis omnes tenduntur insidiae... vel ab eā, quae penitus in omni sensu implicata insidet, imitatrix boni, voluptas, malorum autem mater omnium,

    yea, the parent of all evil, id. Leg. 1, 17, 47; id. N. D. 2, 22, 58:

    docet ratio mathematicorum, luna quantum absit a proxumā Mercurii stellā, multo autem longius a Veneris,

    id. Div. 2, 43, 91.—
    6.
    In the syllogism, to introduce the minor proposition (the assumptio or propositio minor; cf. atque, IV. 9., and atqui, II. D.), now, but; but now:

    Aut hoc, aut illud: hoc autem non, igitur illud. Itemque: aut hoc, aut illud: non autem hoc: illud igitur,

    Cic. Top. 14, 56:

    Si lucet, lucet: lucet autem, lucet igitur,

    id. Ac. 2, 30, 96:

    Si dicis te mentiri verumque dicis, mentiris: dicis autem te mentiri verumque dicis: mentiris igitur,

    id. ib.; id. Top. 2, 9; id. Tusc. 5, 16, 47.—
    7.
    Like the Gr. se or sê in adding an emphatic question (freq. in the comic poets), but, indeed.
    a.
    In gen.:

    Quem te autem deum nominem?

    Plaut. As. 3, 3, 126:

    Perii: quid hoc autemst mali?

    Ter. Eun. 5, 7, 5:

    Quī istuc? Quae res te sollicitat autem?

    id. Heaut. 2, 3, 10:

    Quae autem divina? Vigere, sapere, invenire, meminisse,

    Cic. Tusc. 1, 26, 65: Quo modo autem moveri animus ad appetendum potest, si id, quod videtur, non percipitur? pôs sê, id. Ac. 2, 8, 25:

    Quo modo autem tibi placebit JOVEM LAPIDEM jurare, cum scias etc.,

    id. Fam. 7, 12, 2:

    Veni ad Caesarem: quis est autem Caesar?

    Flor. 3, 10, 11.—So in exclamations:

    Quantā delectatione autem adficerer, cum etc.,

    Cic. Tusc. 1, 41, 98.—
    b.
    In questions implying rebuke, reproach: Ba. Metuo credere. Ps. Credere autem? eho, etc., Plaut. Ps. 1, 3, 70: Th. Ego non tangam meam? Ch. Tuam autem, furcifer? yours do you say? yours indeed! Ter. Eun. 4, 7, 28.—
    c.
    In a question where a correction is made: Num quis testis Postumum appellavit? testis autem? ( witness did I say?) num accusator? Cic. Rab. Post. 5, 10:

    Alio me vocat numerosa gloria tua: alio autem? quasi vero etc.,

    Plin. Pan. 28:

    Quid tandem isti mali in tam tenerā insulā non fecissent? non fecissent autem? imo quid ante adventum meum non fecerunt?

    Cic. Att. 6, 2; 5, 13; 7, 1: Adimas etiam Hispanias? Et si inde cessero, in Africam transcendes. Transcendes autem dico? Liv. 21, 44, 7 Weissenb.—
    8.
    And in questions sed autem are sometimes both used, especially by the comic poets, but indeed, but now, like the Gr. alla—se Alla pou se boulei kathezomenoi anagnômen; Plat. Phaedr. 228 E.):

    Sed autem quid si hanc hinc apstulerit quispiam Sacram urnam Veneris?

    Plaut. Rud. 2, 5, 15;

    and separated: Sed quid haec hic autem tam diu ante aedīs stetit?

    id. Truc. 2, 3, 14:

    Attat Phaedriae Pater venit. Sed quid pertimui autem, belua?

    Ter. Phorm. 4, 2, 11: Sed quid ego haec autem nequiquam ingrata revolvo? * Verg. A. 2, 101.—Once ast autem: ast autem tenui [p. 212] quae candent lumine Phatnae, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 1170 P. (IV. 2, p. 555 Orell.).—
    9.
    With interjections:

    Heia autem inimicos!

    Plaut. Am. 3, 2, 20:

    Ecce autem litigium,

    but lo! id. Men. 5, 2, 34; so id. Curc. 1, 2, 41; id. Most. 2, 1, 35; id. Mil. 2, 2, 48; id. Most. 3, 1, 131; 3, 1, 146:

    Ecce autem alterum,

    Ter. Eun. 2, 3, 6 Ruhnk.:

    Ecce autem subitum divortium,

    Cic. Clu. 5, 14; so id. Verr. 2, 5, 34; id. Leg. 1, 2, 5; id. Rep. 1, 35, 55; id. Or. 9, 30:

    Ecce autem aliud minus dubium,

    Liv. 7, 35, 10:

    Eccere autem capite nutat,

    Plaut. Mil. 2, 2, 52; so id. Pers. 2, 4, 29:

    eccui autem non proditur [revertenti]?

    Cic. Mur. 33, 68.
    In good prose writers autem is usu.
    placed after the first word of a clause; but if several words, a subst. and prep., the verb esse with the predicate, a word with a negative, etc., together form one idea, then autem stands after the second or third word. But the poets, especially the comic poets, allow themselves greater liberty, and sometimes place this particle, without any necessity in the nature of the clause, in the third, fourth, or fifth place; but autem is never found in good writers at the beginning of a clause or sentence; cf. Quint. 1, 5, 39. See more upon this word in Hand, Turs. I. pp. 558-588.

    Lewis & Short latin dictionary > autem

  • 7 Calidae Aquae

    călĭdus and caldus, a, um, adj. (contr. access. form caldus in the anteAug. per. is freq. only in Cato and Varr.; Lucr. and Cic. use only calidus; acc. to Quint. 1, 6, 19, caldus appears to have been predom. in the Aug. per., though used by Aug. poets only when demanded by the rules of prosody, as comp. caldior, Hor. S. 1, 3, 53) [caleo, like fervidus, frigidus, from ferveo, etc., aridus from areo, etc.], warm, hot.
    I.
    Lit.:

    fons luce diurnă Frigidus, et calidus nocturno tempore,

    Lucr. 6, 850; 6, 749; 6, 888:

    corpora secreta omnino calidi vaporis,

    devoid of warmth, id. 2, 844; 2, 858; 3, 127; 3, 216; 5, 568; 5, 595; 5, 796; 6, 859;

    6, 949 al.: fervor,

    id. 6, 657; 5, 604:

    fornaces,

    id. 6, 148:

    lavacra,

    id. 6, 800:

    corpus,

    id. 6, 856:

    febres,

    id. 2, 34.—As epitheton ornans with ignis, Lucr. 1, 648; 1, 1087; 2, 431; 6, 516; 6, 689;

    with flamma,

    id. 3, 903:

    omne quod est calidum et igneum, etc.,

    Cic. N. D. 2, 9, 23:

    calidior est enim, vel potius ardentior, animus, quam hic aër,

    id. Tusc. 1, 18, 42:

    calidissimae hiemes,

    Vitr. 2, 1:

    aestas,

    Sen. Hippol. 765:

    dies,

    Plin. 10, 54, 75, § 152; Quint. 11, 3, 27.—Contr. form in agro caldo, Cato, R. R. 6, 1; 6, 2:

    sole caldo,

    Varr. R. R. 3, 2, 1:

    calda puls,

    id. L. L. 5, § 127 Müll.— Comp.:

    caldior est,

    Hor. S. 1, 3, 53.— Prop. nom.: Călĭdae Ăquae, = /(gdata Therma, Hot Springs, a bathing place in Zeugitana, now Hammam Gurbos, Liv. 30, 24, 9.—
    B.
    Subst.
    1.
    călĭda ( calda), ae, f. (sc. aqua), warm water, Cato, R. R. 156, 3; Plin. 25, 7, 38, § 77; Tac. G. 22; cf. Just. 44, 2, 6;

    contr. calda,

    Col. 6, 13 fin.; 6, 30, 5; Plin. 23, 4, 41, § 83; Sen. Ep. 77, 9; 83, 5; Mart. 1, 12.—
    2.
    călĭ-dum ( caldum), i, n., = to thermon (sc. hudôr), a hot drink (a mixture of wine and boiling hot water), Plaut. Curc. 2, 3, 14:

    calix a caldo, quod in eo calda puls apponebatur et caldum eo bibebant,

    Varr. L. L. 5, § 127 Müll.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., fiery, rash, eager, spirited, fierce, impassioned, vehement (of living beings, only in the poets):

    equus calidus animis,

    of a fiery spirit, Verg. G. 3, 119:

    redemptor,

    eager, active, Hor. Ep. 2, 2, 72:

    calidus juventă,

    id. C. 3, 14, 27:

    caldior est,

    id. S. 1, 3, 53:

    rixa,

    id. C. 3, 27, 70.—
    2.
    Esp. freq. (also in prose): consilium, of a conclusion made under excitement, inconsiderate, hasty, rash = temerarium, praeceps (v. Ruhnk. ad Ter. Eun. 2, 3, 89; Doed. Syn. II. p. 124; cf. also Lidd. and Scott under thermos):

    reperias multos, quibus periculosa et calida consilia quietis et cogitatis et splendidiora et majora videantur,

    Cic. Off. 1, 24, 82; Hirt. ap. Cic. Att. 15, 6, 2:

    agitabanturque pro ingenio ducis consilia calidiora,

    Liv. 22, 24, 2:

    consilia calida et audacia primă specie laeta, tractatu dura, eventu tristia esse,

    id. 35, 32, 13; Ter. Eun. 2, 3, 89; cf.:

    calidoque habitata Gradivo Pectora,

    Sil. 15, 337 Drak. ad loc.—Hence,
    3.
    As a Roman proper name, Caldus ( hot-head):

    idcirco aliquem Caldum (al. Calidium) vocari, quod temerario et repentino consilio sit,

    Cic. Inv. 2, 9, 28.—So C. Caelius Caldus, Cic. Fam. 2, 19.—
    B.
    With the prevailing idea of haste, quick, ready, prompt (rare;

    perh. only anteclass.): huic homini opus est quadraginta minis celeriter calidis,

    quickly procured, Plaut. Ep. 1, 2, 39: pedes, Varr. ap. Non. p. 263, 20.—Esp.: consilium, quick, ready device or plan:

    reperiamus aliquid calidi conducibilis consili,

    Plaut. Ep. 2, 2, 73:

    reperi, comminiscere, cedo calidum consilium cito,

    id. Mil. 2, 2, 73 Brix. ad loc.; cf.:

    calidum hercle audivi esse optumum mendacium,

    id. Most. 3, 1, 136.—Hence, * adv.: călĭdē, quickly, promptly, etc.:

    calide quicquid acturus,

    Plaut. Ep. 2, 2, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > Calidae Aquae

  • 8 calidum

    călĭdus and caldus, a, um, adj. (contr. access. form caldus in the anteAug. per. is freq. only in Cato and Varr.; Lucr. and Cic. use only calidus; acc. to Quint. 1, 6, 19, caldus appears to have been predom. in the Aug. per., though used by Aug. poets only when demanded by the rules of prosody, as comp. caldior, Hor. S. 1, 3, 53) [caleo, like fervidus, frigidus, from ferveo, etc., aridus from areo, etc.], warm, hot.
    I.
    Lit.:

    fons luce diurnă Frigidus, et calidus nocturno tempore,

    Lucr. 6, 850; 6, 749; 6, 888:

    corpora secreta omnino calidi vaporis,

    devoid of warmth, id. 2, 844; 2, 858; 3, 127; 3, 216; 5, 568; 5, 595; 5, 796; 6, 859;

    6, 949 al.: fervor,

    id. 6, 657; 5, 604:

    fornaces,

    id. 6, 148:

    lavacra,

    id. 6, 800:

    corpus,

    id. 6, 856:

    febres,

    id. 2, 34.—As epitheton ornans with ignis, Lucr. 1, 648; 1, 1087; 2, 431; 6, 516; 6, 689;

    with flamma,

    id. 3, 903:

    omne quod est calidum et igneum, etc.,

    Cic. N. D. 2, 9, 23:

    calidior est enim, vel potius ardentior, animus, quam hic aër,

    id. Tusc. 1, 18, 42:

    calidissimae hiemes,

    Vitr. 2, 1:

    aestas,

    Sen. Hippol. 765:

    dies,

    Plin. 10, 54, 75, § 152; Quint. 11, 3, 27.—Contr. form in agro caldo, Cato, R. R. 6, 1; 6, 2:

    sole caldo,

    Varr. R. R. 3, 2, 1:

    calda puls,

    id. L. L. 5, § 127 Müll.— Comp.:

    caldior est,

    Hor. S. 1, 3, 53.— Prop. nom.: Călĭdae Ăquae, = /(gdata Therma, Hot Springs, a bathing place in Zeugitana, now Hammam Gurbos, Liv. 30, 24, 9.—
    B.
    Subst.
    1.
    călĭda ( calda), ae, f. (sc. aqua), warm water, Cato, R. R. 156, 3; Plin. 25, 7, 38, § 77; Tac. G. 22; cf. Just. 44, 2, 6;

    contr. calda,

    Col. 6, 13 fin.; 6, 30, 5; Plin. 23, 4, 41, § 83; Sen. Ep. 77, 9; 83, 5; Mart. 1, 12.—
    2.
    călĭ-dum ( caldum), i, n., = to thermon (sc. hudôr), a hot drink (a mixture of wine and boiling hot water), Plaut. Curc. 2, 3, 14:

    calix a caldo, quod in eo calda puls apponebatur et caldum eo bibebant,

    Varr. L. L. 5, § 127 Müll.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., fiery, rash, eager, spirited, fierce, impassioned, vehement (of living beings, only in the poets):

    equus calidus animis,

    of a fiery spirit, Verg. G. 3, 119:

    redemptor,

    eager, active, Hor. Ep. 2, 2, 72:

    calidus juventă,

    id. C. 3, 14, 27:

    caldior est,

    id. S. 1, 3, 53:

    rixa,

    id. C. 3, 27, 70.—
    2.
    Esp. freq. (also in prose): consilium, of a conclusion made under excitement, inconsiderate, hasty, rash = temerarium, praeceps (v. Ruhnk. ad Ter. Eun. 2, 3, 89; Doed. Syn. II. p. 124; cf. also Lidd. and Scott under thermos):

    reperias multos, quibus periculosa et calida consilia quietis et cogitatis et splendidiora et majora videantur,

    Cic. Off. 1, 24, 82; Hirt. ap. Cic. Att. 15, 6, 2:

    agitabanturque pro ingenio ducis consilia calidiora,

    Liv. 22, 24, 2:

    consilia calida et audacia primă specie laeta, tractatu dura, eventu tristia esse,

    id. 35, 32, 13; Ter. Eun. 2, 3, 89; cf.:

    calidoque habitata Gradivo Pectora,

    Sil. 15, 337 Drak. ad loc.—Hence,
    3.
    As a Roman proper name, Caldus ( hot-head):

    idcirco aliquem Caldum (al. Calidium) vocari, quod temerario et repentino consilio sit,

    Cic. Inv. 2, 9, 28.—So C. Caelius Caldus, Cic. Fam. 2, 19.—
    B.
    With the prevailing idea of haste, quick, ready, prompt (rare;

    perh. only anteclass.): huic homini opus est quadraginta minis celeriter calidis,

    quickly procured, Plaut. Ep. 1, 2, 39: pedes, Varr. ap. Non. p. 263, 20.—Esp.: consilium, quick, ready device or plan:

    reperiamus aliquid calidi conducibilis consili,

    Plaut. Ep. 2, 2, 73:

    reperi, comminiscere, cedo calidum consilium cito,

    id. Mil. 2, 2, 73 Brix. ad loc.; cf.:

    calidum hercle audivi esse optumum mendacium,

    id. Most. 3, 1, 136.—Hence, * adv.: călĭdē, quickly, promptly, etc.:

    calide quicquid acturus,

    Plaut. Ep. 2, 2, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > calidum

  • 9 calidus

    călĭdus and caldus, a, um, adj. (contr. access. form caldus in the anteAug. per. is freq. only in Cato and Varr.; Lucr. and Cic. use only calidus; acc. to Quint. 1, 6, 19, caldus appears to have been predom. in the Aug. per., though used by Aug. poets only when demanded by the rules of prosody, as comp. caldior, Hor. S. 1, 3, 53) [caleo, like fervidus, frigidus, from ferveo, etc., aridus from areo, etc.], warm, hot.
    I.
    Lit.:

    fons luce diurnă Frigidus, et calidus nocturno tempore,

    Lucr. 6, 850; 6, 749; 6, 888:

    corpora secreta omnino calidi vaporis,

    devoid of warmth, id. 2, 844; 2, 858; 3, 127; 3, 216; 5, 568; 5, 595; 5, 796; 6, 859;

    6, 949 al.: fervor,

    id. 6, 657; 5, 604:

    fornaces,

    id. 6, 148:

    lavacra,

    id. 6, 800:

    corpus,

    id. 6, 856:

    febres,

    id. 2, 34.—As epitheton ornans with ignis, Lucr. 1, 648; 1, 1087; 2, 431; 6, 516; 6, 689;

    with flamma,

    id. 3, 903:

    omne quod est calidum et igneum, etc.,

    Cic. N. D. 2, 9, 23:

    calidior est enim, vel potius ardentior, animus, quam hic aër,

    id. Tusc. 1, 18, 42:

    calidissimae hiemes,

    Vitr. 2, 1:

    aestas,

    Sen. Hippol. 765:

    dies,

    Plin. 10, 54, 75, § 152; Quint. 11, 3, 27.—Contr. form in agro caldo, Cato, R. R. 6, 1; 6, 2:

    sole caldo,

    Varr. R. R. 3, 2, 1:

    calda puls,

    id. L. L. 5, § 127 Müll.— Comp.:

    caldior est,

    Hor. S. 1, 3, 53.— Prop. nom.: Călĭdae Ăquae, = /(gdata Therma, Hot Springs, a bathing place in Zeugitana, now Hammam Gurbos, Liv. 30, 24, 9.—
    B.
    Subst.
    1.
    călĭda ( calda), ae, f. (sc. aqua), warm water, Cato, R. R. 156, 3; Plin. 25, 7, 38, § 77; Tac. G. 22; cf. Just. 44, 2, 6;

    contr. calda,

    Col. 6, 13 fin.; 6, 30, 5; Plin. 23, 4, 41, § 83; Sen. Ep. 77, 9; 83, 5; Mart. 1, 12.—
    2.
    călĭ-dum ( caldum), i, n., = to thermon (sc. hudôr), a hot drink (a mixture of wine and boiling hot water), Plaut. Curc. 2, 3, 14:

    calix a caldo, quod in eo calda puls apponebatur et caldum eo bibebant,

    Varr. L. L. 5, § 127 Müll.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., fiery, rash, eager, spirited, fierce, impassioned, vehement (of living beings, only in the poets):

    equus calidus animis,

    of a fiery spirit, Verg. G. 3, 119:

    redemptor,

    eager, active, Hor. Ep. 2, 2, 72:

    calidus juventă,

    id. C. 3, 14, 27:

    caldior est,

    id. S. 1, 3, 53:

    rixa,

    id. C. 3, 27, 70.—
    2.
    Esp. freq. (also in prose): consilium, of a conclusion made under excitement, inconsiderate, hasty, rash = temerarium, praeceps (v. Ruhnk. ad Ter. Eun. 2, 3, 89; Doed. Syn. II. p. 124; cf. also Lidd. and Scott under thermos):

    reperias multos, quibus periculosa et calida consilia quietis et cogitatis et splendidiora et majora videantur,

    Cic. Off. 1, 24, 82; Hirt. ap. Cic. Att. 15, 6, 2:

    agitabanturque pro ingenio ducis consilia calidiora,

    Liv. 22, 24, 2:

    consilia calida et audacia primă specie laeta, tractatu dura, eventu tristia esse,

    id. 35, 32, 13; Ter. Eun. 2, 3, 89; cf.:

    calidoque habitata Gradivo Pectora,

    Sil. 15, 337 Drak. ad loc.—Hence,
    3.
    As a Roman proper name, Caldus ( hot-head):

    idcirco aliquem Caldum (al. Calidium) vocari, quod temerario et repentino consilio sit,

    Cic. Inv. 2, 9, 28.—So C. Caelius Caldus, Cic. Fam. 2, 19.—
    B.
    With the prevailing idea of haste, quick, ready, prompt (rare;

    perh. only anteclass.): huic homini opus est quadraginta minis celeriter calidis,

    quickly procured, Plaut. Ep. 1, 2, 39: pedes, Varr. ap. Non. p. 263, 20.—Esp.: consilium, quick, ready device or plan:

    reperiamus aliquid calidi conducibilis consili,

    Plaut. Ep. 2, 2, 73:

    reperi, comminiscere, cedo calidum consilium cito,

    id. Mil. 2, 2, 73 Brix. ad loc.; cf.:

    calidum hercle audivi esse optumum mendacium,

    id. Most. 3, 1, 136.—Hence, * adv.: călĭdē, quickly, promptly, etc.:

    calide quicquid acturus,

    Plaut. Ep. 2, 2, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > calidus

  • 10 ecqua

    1.
    ecqui, ecquae, or ecqua (cf. Zumpt ad Cic. Verr. 2, 4, 11, § 25, and v. aliqui), ecquod ( gen. is not in use), pron. interr. adj. [ec, cf. ecce, and qui], Is there any one who? Any? in impassioned interrogation, i. q. num qui, quae (qua) quod.
    I.
    Prop. (with a subst.; class.):

    ecqui pudor est? ecquae religio, Verres? ecqui metus?

    Cic. Verr. 2, 4, 8; cf. id. Sest. 52.—In the fem.:

    ecquae,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 1; id. Stich. 2, 2, 42; Cic. Ac. 2, 26 fin.; id. Att. 8, 12, 4; Ov. H. 16, 341;

    but: ecqua,

    Plaut. Most. 3, 2, 83; id. Men. 1, 2, 86; id. Mil. 3, 1, 199; Ter. Eun. 3, 3, 15; Cic. Verr. 2, 1, 24 fin.; id. Att. 7, 8, 4; id. Inv. 2, 12 fin. (thrice); Verg. A. 3, 341 al.:

    rus Sunii ecquod haberem,

    Ter. Eun. 3, 3, 13; so,

    ecquod,

    Cic. Verr. 2, 3, 57; id. Inv. 2, 12 fin.; Liv. 1, 9; Ov. P. 3, 1, 3 al.:

    ecquem trapezitam,

    Plaut. Curc. 2, 3, 62; so,

    ecquem,

    id. Poen. 5, 2, 84; id. Rud. 1, 2, 37; 2, 2, 7 al.; Ter. Hec. 5, 3, 6; cf.

    ecquam,

    Plaut. Epid. 3, 4, 5; id. Mil. 3, 1, 187; id. Merc. 2, 3, 56 al.:

    ecquas,

    id. Ps. 1, 5, 69:

    ecqui silices,

    Ov. P. 4, 10, 3.—With suffixed nam:

    Ecquaenam origo,

    Lucr. 5, 1211:

    accessio,

    Cic. Fin. 4, 24, 67:

    ecquodnam curriculum,

    id. Brut. 6, 22:

    ecquonam modo, ecquonam loco,

    id. Part. 14.—
    * II.
    Without a subst.:

    quis cenā poscit? ecqui poscit prandio?

    Does any one bid a breakfast? Plaut. Stich. 1, 3, 69.
    2.
    ecqui, adv.; see the foll. art. II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > ecqua

  • 11 ecquae

    1.
    ecqui, ecquae, or ecqua (cf. Zumpt ad Cic. Verr. 2, 4, 11, § 25, and v. aliqui), ecquod ( gen. is not in use), pron. interr. adj. [ec, cf. ecce, and qui], Is there any one who? Any? in impassioned interrogation, i. q. num qui, quae (qua) quod.
    I.
    Prop. (with a subst.; class.):

    ecqui pudor est? ecquae religio, Verres? ecqui metus?

    Cic. Verr. 2, 4, 8; cf. id. Sest. 52.—In the fem.:

    ecquae,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 1; id. Stich. 2, 2, 42; Cic. Ac. 2, 26 fin.; id. Att. 8, 12, 4; Ov. H. 16, 341;

    but: ecqua,

    Plaut. Most. 3, 2, 83; id. Men. 1, 2, 86; id. Mil. 3, 1, 199; Ter. Eun. 3, 3, 15; Cic. Verr. 2, 1, 24 fin.; id. Att. 7, 8, 4; id. Inv. 2, 12 fin. (thrice); Verg. A. 3, 341 al.:

    rus Sunii ecquod haberem,

    Ter. Eun. 3, 3, 13; so,

    ecquod,

    Cic. Verr. 2, 3, 57; id. Inv. 2, 12 fin.; Liv. 1, 9; Ov. P. 3, 1, 3 al.:

    ecquem trapezitam,

    Plaut. Curc. 2, 3, 62; so,

    ecquem,

    id. Poen. 5, 2, 84; id. Rud. 1, 2, 37; 2, 2, 7 al.; Ter. Hec. 5, 3, 6; cf.

    ecquam,

    Plaut. Epid. 3, 4, 5; id. Mil. 3, 1, 187; id. Merc. 2, 3, 56 al.:

    ecquas,

    id. Ps. 1, 5, 69:

    ecqui silices,

    Ov. P. 4, 10, 3.—With suffixed nam:

    Ecquaenam origo,

    Lucr. 5, 1211:

    accessio,

    Cic. Fin. 4, 24, 67:

    ecquodnam curriculum,

    id. Brut. 6, 22:

    ecquonam modo, ecquonam loco,

    id. Part. 14.—
    * II.
    Without a subst.:

    quis cenā poscit? ecqui poscit prandio?

    Does any one bid a breakfast? Plaut. Stich. 1, 3, 69.
    2.
    ecqui, adv.; see the foll. art. II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > ecquae

  • 12 ecqui

    1.
    ecqui, ecquae, or ecqua (cf. Zumpt ad Cic. Verr. 2, 4, 11, § 25, and v. aliqui), ecquod ( gen. is not in use), pron. interr. adj. [ec, cf. ecce, and qui], Is there any one who? Any? in impassioned interrogation, i. q. num qui, quae (qua) quod.
    I.
    Prop. (with a subst.; class.):

    ecqui pudor est? ecquae religio, Verres? ecqui metus?

    Cic. Verr. 2, 4, 8; cf. id. Sest. 52.—In the fem.:

    ecquae,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 1; id. Stich. 2, 2, 42; Cic. Ac. 2, 26 fin.; id. Att. 8, 12, 4; Ov. H. 16, 341;

    but: ecqua,

    Plaut. Most. 3, 2, 83; id. Men. 1, 2, 86; id. Mil. 3, 1, 199; Ter. Eun. 3, 3, 15; Cic. Verr. 2, 1, 24 fin.; id. Att. 7, 8, 4; id. Inv. 2, 12 fin. (thrice); Verg. A. 3, 341 al.:

    rus Sunii ecquod haberem,

    Ter. Eun. 3, 3, 13; so,

    ecquod,

    Cic. Verr. 2, 3, 57; id. Inv. 2, 12 fin.; Liv. 1, 9; Ov. P. 3, 1, 3 al.:

    ecquem trapezitam,

    Plaut. Curc. 2, 3, 62; so,

    ecquem,

    id. Poen. 5, 2, 84; id. Rud. 1, 2, 37; 2, 2, 7 al.; Ter. Hec. 5, 3, 6; cf.

    ecquam,

    Plaut. Epid. 3, 4, 5; id. Mil. 3, 1, 187; id. Merc. 2, 3, 56 al.:

    ecquas,

    id. Ps. 1, 5, 69:

    ecqui silices,

    Ov. P. 4, 10, 3.—With suffixed nam:

    Ecquaenam origo,

    Lucr. 5, 1211:

    accessio,

    Cic. Fin. 4, 24, 67:

    ecquodnam curriculum,

    id. Brut. 6, 22:

    ecquonam modo, ecquonam loco,

    id. Part. 14.—
    * II.
    Without a subst.:

    quis cenā poscit? ecqui poscit prandio?

    Does any one bid a breakfast? Plaut. Stich. 1, 3, 69.
    2.
    ecqui, adv.; see the foll. art. II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > ecqui

  • 13 ecquid

    ecquis, ecquid (abl. ecqui, v. infra, II. B.), pron. interrog. subst., Is there any one who? Any, any one, any body, any thing? in impassioned interrogation, i. q. num quis, quid (class.).
    I.
    Prop.:

    aperite hoc: heus, ecquis hic est? ecquis hoc aperit ostium?

    Plaut. Am. 4, 1, 12; so,

    ecquis,

    id. Bacch. 4, 1, 9 sq.; id. Most. 4, 2, 19 sq.; id. Capt. 2, 3, 99 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 16 sq.; Liv. 3, 68; Verg. A. 9, 51; Hor. S. 2, 7, 34 al.:

    ecquid,

    Plaut. As. 3, 3, 58; id. Curc. 1, 2, 39; Ter. Heaut. 3, 3, 34; Cic. Verr. 2, 2, 62; id. Att. 12, 7; id. Fam. 7, 11; Liv. 40, 40 al.: [p. 625] eccui, Cic. Mur. 33:

    ecquem,

    Plaut. Cist. 4, 2, 42; Cael. in Cic. Fam. 8, 15 et saep.— With suffix nam, Cic. Vatin. 16; id. Fin. 4, 24; id. Top. 21; Auct. Her. 2, 17:

    quid huc tantum hominum incedunt? ecquidnam afferunt?

    Plaut. Poen. 3, 3, 5.—
    B.
    Adj. for ecqui:

    ecquis alius Sosia intu'st,

    Plaut. Am. 2, 2, 226; id. Most. 2, 1, 7; id. Men. 4, 2, 110; Liv. 23, 12 fin.; Verg. E. 10, 28; Ov. Am. 3, 1, 15 al.—
    II.
    Hence, derivv. the adverbs,
    A.
    ecquid, i. q. numquid, num, whether, perchance, in direct and indirect interrogation:

    ecquid audis?

    Do you hear? Plaut. Am. 2, 1, 29; id. Aul. 2, 3, 3; id. Curc. 2, 8, 19; id. Bacch. 1, 2, 53 al.; Ter. And. 5, 2, 30; id. Eun. 2, 2, 48; Cic. Clu. 26, 71; id. Ac. 2, 39, 122; id. Rep. 3, 11; id. Tusc. 1, 8; id. Att. 2, 2, 3; Liv. 3, 11 fin.; 4, 3; 5, 52; Verg. A. 3, 342; Hor. Ep. 1, 18, 82 et saep.; cf.

    with tandem,

    Cic. Rosc. Am. 16, 46: Tr. Ecquid placent (aedes)? Th. Ecquid placeant me rogas? Plaut. Most. 3, 3, 4; id. Bacch. 4, 10, 10; id. Mil. 3, 1, 114; 4, 2, 3; Cic. Fam. 7, 16, 3; Liv. 27, 10; 44, 27.—Rarely (like quid) for cur, Liv. 42, 26.—
    * B.
    ecqui, i. q. num aliqui, whether? in indirect interrog.: coepi observare, ecqui majorem filius mi honorem haberet, etc., whether, etc., Plaut. Aul. prol. 16 (but the true reading, Cic. Tusc. 1, 8, 15, and Plin. Ep. 6, 4, 2, is ecquid, v. Draeger, Hist Synt. I. p. 318).—
    C.
    ec-quo, i. q. num aliquo, anywhere? ecquo te tua virtus provexisset? ecquo industria? Cic. Phil. 13, 11, 24, cf. on these adverbs Hand, Turs. II. pp. 351-355.

    Lewis & Short latin dictionary > ecquid

  • 14 ecquis

    ecquis, ecquid (abl. ecqui, v. infra, II. B.), pron. interrog. subst., Is there any one who? Any, any one, any body, any thing? in impassioned interrogation, i. q. num quis, quid (class.).
    I.
    Prop.:

    aperite hoc: heus, ecquis hic est? ecquis hoc aperit ostium?

    Plaut. Am. 4, 1, 12; so,

    ecquis,

    id. Bacch. 4, 1, 9 sq.; id. Most. 4, 2, 19 sq.; id. Capt. 2, 3, 99 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 16 sq.; Liv. 3, 68; Verg. A. 9, 51; Hor. S. 2, 7, 34 al.:

    ecquid,

    Plaut. As. 3, 3, 58; id. Curc. 1, 2, 39; Ter. Heaut. 3, 3, 34; Cic. Verr. 2, 2, 62; id. Att. 12, 7; id. Fam. 7, 11; Liv. 40, 40 al.: [p. 625] eccui, Cic. Mur. 33:

    ecquem,

    Plaut. Cist. 4, 2, 42; Cael. in Cic. Fam. 8, 15 et saep.— With suffix nam, Cic. Vatin. 16; id. Fin. 4, 24; id. Top. 21; Auct. Her. 2, 17:

    quid huc tantum hominum incedunt? ecquidnam afferunt?

    Plaut. Poen. 3, 3, 5.—
    B.
    Adj. for ecqui:

    ecquis alius Sosia intu'st,

    Plaut. Am. 2, 2, 226; id. Most. 2, 1, 7; id. Men. 4, 2, 110; Liv. 23, 12 fin.; Verg. E. 10, 28; Ov. Am. 3, 1, 15 al.—
    II.
    Hence, derivv. the adverbs,
    A.
    ecquid, i. q. numquid, num, whether, perchance, in direct and indirect interrogation:

    ecquid audis?

    Do you hear? Plaut. Am. 2, 1, 29; id. Aul. 2, 3, 3; id. Curc. 2, 8, 19; id. Bacch. 1, 2, 53 al.; Ter. And. 5, 2, 30; id. Eun. 2, 2, 48; Cic. Clu. 26, 71; id. Ac. 2, 39, 122; id. Rep. 3, 11; id. Tusc. 1, 8; id. Att. 2, 2, 3; Liv. 3, 11 fin.; 4, 3; 5, 52; Verg. A. 3, 342; Hor. Ep. 1, 18, 82 et saep.; cf.

    with tandem,

    Cic. Rosc. Am. 16, 46: Tr. Ecquid placent (aedes)? Th. Ecquid placeant me rogas? Plaut. Most. 3, 3, 4; id. Bacch. 4, 10, 10; id. Mil. 3, 1, 114; 4, 2, 3; Cic. Fam. 7, 16, 3; Liv. 27, 10; 44, 27.—Rarely (like quid) for cur, Liv. 42, 26.—
    * B.
    ecqui, i. q. num aliqui, whether? in indirect interrog.: coepi observare, ecqui majorem filius mi honorem haberet, etc., whether, etc., Plaut. Aul. prol. 16 (but the true reading, Cic. Tusc. 1, 8, 15, and Plin. Ep. 6, 4, 2, is ecquid, v. Draeger, Hist Synt. I. p. 318).—
    C.
    ec-quo, i. q. num aliquo, anywhere? ecquo te tua virtus provexisset? ecquo industria? Cic. Phil. 13, 11, 24, cf. on these adverbs Hand, Turs. II. pp. 351-355.

    Lewis & Short latin dictionary > ecquis

  • 15 ecquod

    1.
    ecqui, ecquae, or ecqua (cf. Zumpt ad Cic. Verr. 2, 4, 11, § 25, and v. aliqui), ecquod ( gen. is not in use), pron. interr. adj. [ec, cf. ecce, and qui], Is there any one who? Any? in impassioned interrogation, i. q. num qui, quae (qua) quod.
    I.
    Prop. (with a subst.; class.):

    ecqui pudor est? ecquae religio, Verres? ecqui metus?

    Cic. Verr. 2, 4, 8; cf. id. Sest. 52.—In the fem.:

    ecquae,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 1; id. Stich. 2, 2, 42; Cic. Ac. 2, 26 fin.; id. Att. 8, 12, 4; Ov. H. 16, 341;

    but: ecqua,

    Plaut. Most. 3, 2, 83; id. Men. 1, 2, 86; id. Mil. 3, 1, 199; Ter. Eun. 3, 3, 15; Cic. Verr. 2, 1, 24 fin.; id. Att. 7, 8, 4; id. Inv. 2, 12 fin. (thrice); Verg. A. 3, 341 al.:

    rus Sunii ecquod haberem,

    Ter. Eun. 3, 3, 13; so,

    ecquod,

    Cic. Verr. 2, 3, 57; id. Inv. 2, 12 fin.; Liv. 1, 9; Ov. P. 3, 1, 3 al.:

    ecquem trapezitam,

    Plaut. Curc. 2, 3, 62; so,

    ecquem,

    id. Poen. 5, 2, 84; id. Rud. 1, 2, 37; 2, 2, 7 al.; Ter. Hec. 5, 3, 6; cf.

    ecquam,

    Plaut. Epid. 3, 4, 5; id. Mil. 3, 1, 187; id. Merc. 2, 3, 56 al.:

    ecquas,

    id. Ps. 1, 5, 69:

    ecqui silices,

    Ov. P. 4, 10, 3.—With suffixed nam:

    Ecquaenam origo,

    Lucr. 5, 1211:

    accessio,

    Cic. Fin. 4, 24, 67:

    ecquodnam curriculum,

    id. Brut. 6, 22:

    ecquonam modo, ecquonam loco,

    id. Part. 14.—
    * II.
    Without a subst.:

    quis cenā poscit? ecqui poscit prandio?

    Does any one bid a breakfast? Plaut. Stich. 1, 3, 69.
    2.
    ecqui, adv.; see the foll. art. II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > ecquod

  • 16 funda

    funda, ae, f. [Sanscr. spandē, itch; Gr. sphadazô, to move convulsively; sphodros, sphedanos, impassioned; sphendonê; cf. 3. fūsus], a sling.
    I.
    Lit.:

    funda dicta eo, quod ex ea fundantur lapides, id est emittantur,

    Isid. Orig. 18, 10, 1:

    inde fundis, sagittis, tormentis hostes propelli ac summoveri jussit,

    Caes. B. G. 4, 25, 1; 5, 35 fin.; 5, 43, 1; Liv. 38, 29, 4 sq.; Plin. 7, 56, 57, § 201; Plaut. Poen. 2, 32 sq.; Ter. Eun. 4, 7, 16; Cic. poët. Fragm. ap. Quint. 8, 6, 73; Verg. G. 1, 309; id. A. 9, 586; Ov. M. 4, 517 al.—
    II.
    Transf.
    A.
    That which is thrown with a sling, the sling-stone, missile,, Sil. 10, 152. —
    B.
    A casting-net, drag-net, Verg. G. 1, 141.—
    C.
    (From the similarity to the hollow of a sling in which the stone lay, like sphendonê.) The hollow of a ring in which a jewel is set, the bezel, Plin. 37, 8, 37, § 116 (in Cic. Off. 3, 9, 38, called pala anuli).—
    D.
    A money-bag, purse, Macr. S. 2, 4 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > funda

  • 17 inclinatio

    inclīnātĭo, ōnis, f. [id.], a leaning, bending, inclining to one side (class., esp. in the trop. signif.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    (corporis) ingressus, cursus, accubitio, inclinatio, sessio, etc.,

    Cic. N. D. 1, 34, 94:

    corporis,

    Quint. 1, 11, 16:

    fortis ac virilis laterum,

    id. ib. 18:

    incumbentis in mulierculam,

    id. 11, 3, 90:

    alternā egerunt scobem,

    Plin. 16, 43, 83, § 227:

    merso navigio inclinatione lateris unius,

    id. 8, 51, 77, § 208.— In plur.:

    variis trepidantium inclinationibus,

    Tac. H. 2, 35; Plin. 37, 10, 58, § 160.—
    B.
    In partic.: caeli, a transl. of the Gr. klima, the inclination or slope of the earth from the equator to the pole, a parallel of latitude, clime, Vitr. 1, 1; Gell. 14, 1, 8;

    for which, mundi,

    Vitr. 6, 1.—
    II.
    Trop., an inclination, tendency.
    A.
    In gen.:

    ad meliorem spem,

    Cic. Sest. 31, 67:

    crudelitas est inclinatio animi ad asperiora,

    Sen. Clem. 2, 4 med.:

    alii (loci communes) ad totius causae inclinationem (faciunt),

    Quint. 5, 13, 57.—
    B.
    In partic., inclination, bias, favor:

    voluntatis,

    Cic. de Or. 2, 29, 129; cf.

    voluntatum,

    id. Mur. 26, 53:

    judicum ad aliquem,

    Quint. 6, 1, 20:

    principum inclinatio in hos, offensio in illos,

    Tac. A. 4, 20:

    utendum ea inclinatione Caesar ratus,

    id. ib. 1, 28:

    senatus,

    id. ib. 2, 38:

    animorum,

    Liv. 44, 31, 1:

    in aliquem,

    Tac. H. 2, 92 —
    C.
    Transf.
    1.
    (Qs., a leaning or bending out of its former position; hence.) An alteration, change:

    communium temporum,

    Cic. Balb. 26, 58:

    an ignoratis, populi Romani vectigalia perlevi saepe momento fortunae inclinatione temporis pendere?

    id. Agr. 2, 29, 80; cf. id. Phil. 5, 10, 26:

    hoc amplius Theophrastus (scripsit), quae essent in re publica rerum inclinationes et momenta temporum,

    id. Fin. 5, 4, 11:

    inclinationes temporum atque momenta,

    id. Fam. 6, 10, 5; cf. id. Planc. 39, 94.—
    2.
    Rhet. t. t.: vocis, the play of the voice, its elevation and depression in impassioned speech, Cic. Brut. 43, 158; plur., Quint. 11, 3, 168. —
    3.
    In the old gram. lang., the formation or derivation of a word, Varr. L. L. 9, § 1 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > inclinatio

См. также в других словарях:

  • impassioned — impassioned, passionate, ardent, fervent, fervid, perfervid mean actuated by or showing intense feeling. Impassioned, though applicable to persons, is more often found in reference to utterance or artistic expression or to the mood or mental… …   New Dictionary of Synonyms

  • Impassioned — Im*pas sioned, p. p. & a. Actuated or characterized by passion or zeal; showing warmth of feeling; ardent; animated; excited; as, an impassioned orator or discourse. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • impassioned — index eager, earnest, eloquent, fanatical, fervent, intense, perfervid, vehement, zealous …   Law dictionary

  • impassioned — (adj.) c.1600, pp. adjective from IMPASSION (Cf. impassion) …   Etymology dictionary

  • impassioned — [adj] excited, vehement animated, ardent, blazing, burning, deep, fervent, fervid, fierce, fiery, fired up*, flaming, furious, glowing, heated*, hot blooded*, inflamed, inspired, intense, melodramatic, moving, mushy, overemotional, passionate,… …   New thesaurus

  • impassioned — ► ADJECTIVE ▪ filled with or showing great emotion …   English terms dictionary

  • impassioned — [im pash′ənd] adj. filled with passion; having or showing strong feeling; passionate; fiery; ardent SYN. PASSIONATE impassionedly adv …   English World dictionary

  • impassioned — adjective Date: 1603 filled with passion or zeal ; showing great warmth or intensity of feeling Synonyms: impassioned, passionate, ardent, fervent, fervid, perfervid mean showing intense feeling. impassioned implies warmth and intensity without… …   New Collegiate Dictionary

  • impassioned — im|pas|sioned [ımˈpæʃənd] adj full of strong feeling and emotion ▪ She appeared on television to make an impassioned plea for help. ▪ an impassioned speech …   Dictionary of contemporary English

  • impassioned — [[t]ɪmpæ̱ʃ(ə)nd[/t]] ADJ GRADED: usu ADJ n An impassioned speech or piece of writing is one in which someone expresses their strong feelings about an issue in a forceful way. [JOURNALISM or, WRITTEN] He made an impassioned appeal for peace. Syn:… …   English dictionary

  • impassioned — adjective an impassioned speech, request, argument etc is full of strong feeling and emotion: She appeared on television to make an impassioned appeal to the kidnappers …   Longman dictionary of contemporary English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»