hulaka

См. также в других словарях:

• hulaka — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos VIIb, CMc. hulakaace {{/stl 8}}{{stl 7}} ktoś często i chętnie uczestniczący w hulankach, tracący czas i pieniądze na zabawach (dziś rzadkie) <ukr.> {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• hulaka — m odm. jak ż III, CMs. hulakaace; lm M. hulakaki, D. hulakaków, B. hulakaków a. hulakaki «człowiek prowadzący hulaszczy tryb życia, spędzający czas na hulankach» ‹ukr.› …   Słownik języka polskiego

• Khalīf — (arab.), Stellvertreter. Unter dem Titel Khalifet Resul Allah (d.i. Stellvertreter u. Nachfolger des Propheten Gottes) hatte Muhammed bei seinen Zügen aus Medina häufig einen Oberaufseher zurückgelassen, u. dieser Titel blieb auch nach Muhammeds… …   Pierer's Universal-Lexikon

• odpłacić — pięknym za nadobne «odwzajemnić się tym samym, najczęściej złem za doznane zło, zrewanżować się»: Ale los zemścił się na „moralnej” hrabinie za jej złośliwości i odpłacił jej pięknym za nadobne. Wnuk i generalny spadkobierca autorki pamiętników,… …   Słownik frazeologiczny

• odpłacać — Odpłacić pięknym za nadobne «odwzajemnić się tym samym, najczęściej złem za doznane zło, zrewanżować się»: Ale los zemścił się na „moralnej” hrabinie za jej złośliwości i odpłacił jej pięknym za nadobne. Wnuk i generalny spadkobierca autorki… …   Słownik frazeologiczny

• birbant — m IV, DB. a, Ms. birbantncie; lm M. ci birbantnci, te y, DB. ów przestarz. «człowiek prowadzący życie hulaszcze, próżniacze, lekkomyślne; utracjusz, hulaka» ‹z wł.› …   Słownik języka polskiego

• hulajdusza — m odm. jak ż II, DCMs. hulajduszaszy; lm M. hulajduszasze, D. hulajduszaszów (hulajduszaszy), B. hulajduszaszów (hulajduszasze) przestarz. «człowiek lubiący hulać; hulaka, zawadiaka» …   Słownik języka polskiego

• korybant — m IV, DB. a, Ms. korybantncie; lm M. korybantnci, DB. ów mit. gr. «jeden z kapłanów bogini Kybele wykonujący podczas jej świąt orgiastyczny taniec przy wtórze bębnów, fletów i cymbałów; bóstwo z otoczenia bogini Kybele» przen. «hulaka» ‹gr.› …   Słownik języka polskiego

• oczajdusza — ż a. m odm. jak ż II, DCMs. oczajduszaszy; lm MB. oczajduszasze, D. oczajduszausz (także DB. oczajduszaszów tylko o mężczyznach) przestarz. «urwis, hultaj, hulaka, oszust» ‹ukr.› …   Słownik języka polskiego

• rozłajdaczyć się — dk VIb, rozłajdaczyć sięczę się, rozłajdaczyć sięczysz się, rozłajdaczyć sięacz się, rozłajdaczyć sięczył się posp. «stać się łajdakiem, rozpustnikiem, hulaką» …   Słownik języka polskiego

• utracjusz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y ( ów) przestarz. «człowiek rozrzutny, lekkomyślnie wydający pieniądze; lekkoduch, hulaka» …   Słownik języka polskiego