-
1 īnsolenter
īnsolenter adv. with comp. [insolens], unusually, contrary to custom: evenire.—Immoderately, haughtily, insolently: laete atque insolenter ferre, with insolent exultation: hostis nostros insequens, Cs.: se insolentius iactare: nostros premere, Cs.* * *insolentius, insolentissime ADVhaughtily, arrogantly, insolently; immoderately; unusually, contrary to custom -
2 superbē
superbē adv. with comp. and sup. [superbus], haughtily, proudly, superciliously: inluditis me, T.: imperare, Cs.: hostis eludebat, L.: legati appellati superbius: superbissime preces repudiasti.* * *superbius, superbissime ADVarrogantly, proudly, haughtily; superciliously -
3 adroganter (arr-)
adroganter (arr-) adv. with comp. [adrogans], presumptuously, arrogantly, haughtily: scribere: facere, Cs.: consulere, Ta.: nihil dicam adrogantius. -
4 ēlātē
ēlātē adv. with comp. [elatus], loftily, proudly: loqui: elatius se gerere, N.* * *elatius, elatissime ADVhaughtily, proudly; insolently; in a grand/lofty style of speech/writing -
5 (īnflātē)
(īnflātē) adv. [1 inflatus].—Only comp, haughtily, proudly, pompously: inflatius commemorare, Cs.: haec perscribebat, with exaggeration, Cs. -
6 māgnificē
māgnificē adv. with comp. māgnificentius, and sup. māgnificentissimē [magnificus], nobly, magnificently, generously, grandly, sumptuously, richly, splendidly, excellently: te tractare, T.: convivium apparat: vincere, gloriously: magnificentius restitutum (templum): consulatum magnificentissime gerere.— Pompously, proudly, haughtily, boastfully: alqd dicere, T.: loqui, L.: iactare se.* * *magnificentius, magnificentissime ADVsplendidly, in fine/lordly manner/language; superbly; proudly/boastfully -
7 adroganter
adrogentius, adrogentissime ADVinsolently, arrogantly, haughtily; presumptuously; in a conceited manner -
8 arroganter
arrogentius, arrogentissime ADVinsolently, arrogantly, haughtily; presumptuously; in a conceited manner -
9 adrogo
ar-rŏgo ( adr-, Fleck., B. and K., Dietsch, Halm, Weissenb.; arr-, Holder, Dinter; Keller uses both forms), āvi, ātum, 1, v. a.I.Jurid. and polit. t. t.A.To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, * Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.—* B.Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of:C.cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus,
Liv. 7, 25, 11.—To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.—Hence,II.Transf.A.To appropriate that which does not belong to one, to claim as one's own, to arrogate to one's self, to assume:B.quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc.,
Cic. Planc. 1:non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc.,
id. Rosc. Am. 32:sapientiam sibi adrogare,
id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, [p. 166] quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.:Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt,
Sall. J. 85, 25:Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae,
Tac. H. 1, 30:Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem,
Hor. S. 2, 4, 35.—Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare):A.Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus,
Hor. Ep. 2, 1, 35:decus arrogavit,
id. C. 4, 14, 40:nihil non arroget armis,
adjudge every thing to arms, think every thing must yield to, id. A. P. 121.— Hence, arrŏgans ( adr-), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one's own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox).Lit.:B.si essent adrogantes, non possem ferre fastidium,
Cic. Phil. 10, 9:Induciomarus iste minax atque adrogans,
id. Font. 12; id. Verr. 2, 1, 60:ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur,
Caes. B. C. 3, 1:pigritia adrogantior,
Quint. 12, 3, 12:adrogantissima persuasio,
id. Decl. 8, 9.—As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.):proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina,
Cic. Verr. 1, 6:de se persuasio,
Quint. 2, 4, 16:crudelitas adrogans,
Cic. Fam. 5, 4, 2:dictum,
id. Sull. 8, 25:consilium,
id. de Or. 2, 39, 165:moderatio,
Tac. A. 1, 3:adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis,
id. ib. 11, 21:omnem adrogantem humilia,
Vulg. Job, 40, 6:abominatio Domino est omnis adrogans,
ib. Prov. 16, 5:beatos dicimus adrogantes,
ib. Mal. 3, 15.— Adv.: arrŏgan-ter ( adr-), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently:aliquid dicere,
Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86:scribere,
Cic. Att. 6, 1:aliquid praejudicare,
id. ad Brut. 1, 4:petere,
id. Lig. 10, 30:adsentire,
id. Inv. 2, 3, 10:facere,
Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, * Vulg. Soph. 1, 9:consulere in deditos,
Tac. Agr. 16.— Comp.:multo adrogantius factum,
Suet. Caes. 79:insolentius et adrogantius uti gloriā artis,
Plin. 36, 10, 36, § 71:adrogantius et elatius praefari,
Gell. 9, 15.— Sup., Oros. 7, 25; 7, 35. -
10 arrogo
ar-rŏgo ( adr-, Fleck., B. and K., Dietsch, Halm, Weissenb.; arr-, Holder, Dinter; Keller uses both forms), āvi, ātum, 1, v. a.I.Jurid. and polit. t. t.A.To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, * Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.—* B.Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of:C.cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus,
Liv. 7, 25, 11.—To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.—Hence,II.Transf.A.To appropriate that which does not belong to one, to claim as one's own, to arrogate to one's self, to assume:B.quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc.,
Cic. Planc. 1:non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc.,
id. Rosc. Am. 32:sapientiam sibi adrogare,
id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, [p. 166] quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.:Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt,
Sall. J. 85, 25:Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae,
Tac. H. 1, 30:Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem,
Hor. S. 2, 4, 35.—Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare):A.Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus,
Hor. Ep. 2, 1, 35:decus arrogavit,
id. C. 4, 14, 40:nihil non arroget armis,
adjudge every thing to arms, think every thing must yield to, id. A. P. 121.— Hence, arrŏgans ( adr-), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one's own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox).Lit.:B.si essent adrogantes, non possem ferre fastidium,
Cic. Phil. 10, 9:Induciomarus iste minax atque adrogans,
id. Font. 12; id. Verr. 2, 1, 60:ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur,
Caes. B. C. 3, 1:pigritia adrogantior,
Quint. 12, 3, 12:adrogantissima persuasio,
id. Decl. 8, 9.—As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.):proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina,
Cic. Verr. 1, 6:de se persuasio,
Quint. 2, 4, 16:crudelitas adrogans,
Cic. Fam. 5, 4, 2:dictum,
id. Sull. 8, 25:consilium,
id. de Or. 2, 39, 165:moderatio,
Tac. A. 1, 3:adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis,
id. ib. 11, 21:omnem adrogantem humilia,
Vulg. Job, 40, 6:abominatio Domino est omnis adrogans,
ib. Prov. 16, 5:beatos dicimus adrogantes,
ib. Mal. 3, 15.— Adv.: arrŏgan-ter ( adr-), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently:aliquid dicere,
Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86:scribere,
Cic. Att. 6, 1:aliquid praejudicare,
id. ad Brut. 1, 4:petere,
id. Lig. 10, 30:adsentire,
id. Inv. 2, 3, 10:facere,
Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, * Vulg. Soph. 1, 9:consulere in deditos,
Tac. Agr. 16.— Comp.:multo adrogantius factum,
Suet. Caes. 79:insolentius et adrogantius uti gloriā artis,
Plin. 36, 10, 36, § 71:adrogantius et elatius praefari,
Gell. 9, 15.— Sup., Oros. 7, 25; 7, 35. -
11 inflo
I.Lit.A.In gen.:B.age, jam infla buccas,
Plaut. Stich. 5, 5, 26:ex ore in os palumbi inflare aquam,
Cato, R. R. 90:tumidoque inflatur carbasus Austro,
is swelled, Verg. A. 3, 357:merito quin illis Juppiter ambas Iratus buccas inflet,
should in a rage puff up both his cheeks, Hor. S. 1, 1, 21:inflant (corpus) omnia fere legumina,
make flatulent, Cels. 2, 26.—In partic., to play upon a wind instrument:II.inflare cavas cicutas,
Lucr. 5, 1383:calamos leves,
Verg. E. 5, 2.— Absol., to blow:simul inflavit tibicen, a perito carmen agnoscitur,
Cic. Ac. 2, 27, 86.— With cognate acc.:sonum,
Cic. de Or. 3, 60, 225. —Trop., to puff up, inflate:A.spe falsa animos,
Cic. Pis. 36, 89:regis spem (with erigere animos),
Liv. 35, 42, 5:animos ad intolerabilem superbiam,
id. 45, 31, 31; 37, 26, 4:purpuratis solita vanitate spem ejus inflantibus,
Curt. 3, 2, 10; 5, 10, 3:crescentem tumidis infla sermonibus utrem,
Hor. S. 2, 5, 98:ipse erit glorià inflandus,
Quint. 11, 1 med. — Absol., of speech:Antipater paulo inflavit vehementius,
blew a little too hard, Cic. Leg. 1, 2, 6.—Of music:illi qui fecerunt modos, a quibus aliquid extenuatur, inflatur, variatur,
id. de Or. 3, 26, 102 fin.:et ea (medicamenta) quae ob caritatem emendi mulo inedicorum cupiditas inflaverat,
puffed, bepraised, Veg. Vet. 4, 7, 4.— Hence, inflātus, a, um, P. a., blown into, filled with blowing.Lit.:2.si tibiae inflatae non referant sonum,
Cic. Brut. 51, 192:bucina cecinit jussos inflata receptus,
Ov. M. 1, 340:nolo verba inflata et quasi anhelata gravius exire,
with a too great expenditure of breath, Cic. de Or. 3, 11, 40.—Transf., swelled up, swollen, puffed up:B.serpens inflato collo,
Cic. Vatin. 2, 4:bucca inflatior,
Suet. Rhet. 5:inflatum hesterno venas Iaccho,
Verg. E. 6, 15:Volturnus amnis inflatus aquis,
swollen, enlarged, Liv. 23, 19, 4:amnes,
id. 40, 33, 2:capilli,
hanging loose, dishevelled, Ov. A. A. 3, 145:inflata rore non Achaico turba,
Verg. Cat. 7, 2. — Comp.:vestis inflatior,
Tert. Pall. 4 med. —Trop.1.In gen., puffed up, inflated, haughty, proud:2.quibus illi rebus elati et inflati non continebantur,
Cic. Agr. 2, 35, 97:inflatus et tumens animus,
id. Tusc. 3, 9, 19:inflata spe atque animis,
id. Mur. 15, 33:promissis,
id. ib. 24, 49:laetitia atque insolentia,
id. Phil. 14, 6, 15:jactatione,
Liv. 29, 37, 9:assensionibus,
id. 24, 6, 8:estne quisquam tanto inflatus errore,
Cic. Ac. 2, 36, 116:opinionibus,
id. Off. 1, 26, 91:his opinionibus animus,
Liv. 6, 11, 6, 6, 18, 5:vana spe,
id. 35, 49, 4:vano nuntio,
id. 24, 32, 3:successu tantae rei,
id. 37, 12, 4:legionum numero,
Vell. 2, 80, 2:superbus et inflatus,
Juv. 8, 72:elatus inflatusque,
Suet. Ner. 37.— Comp.:juvenis inflatior,
Liv. 39, 53, 8.—In partic., of style, inflated, turgid:Attici pressi et integri, Asiani inflati et inanes,
Quint. 12, 10, 16:inflatus et tumidus,
Tac. Or. 18:Callimachus,
Prop. 2, 34 (3, 32), 32; Suet. Rhet. 2.— Hence, adv.: inflātē, only in comp., haughtily, proudly, pompously:aliquid latius atque inflatius perscribere,
Caes. B. C. 2, 17, 3:inflatius commemorare,
id. ib. 2, 39, 4:inflatius multo, quam res erat gesta, fama percrebuerat,
id. ib. 3, 79, 4:fabulari inflatius,
Amm. 22, 16, 10. -
12 insolens
in-sŏlens, ntis, adj. [2. in-soleo].I.In gen., i. q. insuetus, contrary to custom, unaccustomed to a thing; unusual, not in use (class.); constr. absol., or with gen.:II.quid tu Athenas insolens?
Ter. And. 5, 4, 4:mutatos deos flebit et aspera aequora emirabitur insolens (= antea insuetus tam celeris immutationis),
Hor. C. 1, 5, 8:verbum, i. q. insuetum, insolitum,
Cic. Or. 8, 25; Quint. 4, 1, 58; Gell. 11, 7, 1; cf. in sup.: insolentissimum nomen, Quint. prooem. § 14.—With gen.:infamiae,
Cic. Att. 2, 21, 3; id. de Or. 1, 48, 207:belli,
Caes. B. C. 2, 36:bellorum,
Tac. H. 1, 87:audiendi,
id. A. 15, 67:vera accipiendi,
Sall. H. 4, 48 Dietsch:ruris colendi,
Gell. 19, 12, 7:malarum artium,
Sall. C. 3, 4 al. —In partic.A.Excessive, immoderate; haughty, arrogant, insolent:B. C. 1.insolenti alacritate gestire,
Cic. Tusc. 5, 14, 42:ostentatio,
id. Par. 6, 1, 42:victoria,
id. Marc. 3, 9:laetitia,
Hor. C. 2, 3, 3:exercitus,
id. ib. 1, 6, 21:nec erat ei verendum, ne vera de se praedicans, nimis videretur aut insolens, aut loquax,
Cic. de Sen. 10, 31:ne in re nota multus et insolens sim,
id. de Or. 2, 87, 358:non tam insolens sum, quam ineruditus,
id. Dom. 34, 92:nihil umquam neque insolens, neque gloriosum ex ore ejus exiit,
Nep. Tim. 4:Fortuna ludum insolentem ludere pertinax,
Hor. C. 3, 29, 50.— Comp.:secundis rebus insolentiores,
Hirt. B. G. 8, 13.— Sup.: insolentissimi homines, Cael. ad Cic. Fam. 8, 12, 3.—Unusually, contrary to custom (class.):2.evenire insolenter et raro,
Cic. Inv. 1, 28, 43:verbum fingere,
Gell. 1, 21, 5.— Comp.:insolentius hac figura uti,
Gell. 10, 13, 4.—Immoderately; haughtily, insolently:Gorgias his festivitatibus insolentius abutitur,
Cic. Or. 52, 176:auctorem extinctum laete atque insolenter ferre,
with insolent exultation, id. Phil. 9, 3, 7:victoriā suā insolenter gloriari,
Caes. B. G. 1, 14:se efferre,
Cic. Tusc. 4, 17, 39:a sorore irrisa,
Flor. 1, 26:dictum,
Quint. 1, 5, 9:hostis insequens,
Caes. B. C. 1, 45.— Comp.:se insolentius jactare,
Cic. Cat. 2, 9, 20; Caes. B. C. 3, 46. — Sup.:insolentissime obequitare,
Val. Max. 3, 2, 21. -
13 insolenter
in-sŏlens, ntis, adj. [2. in-soleo].I.In gen., i. q. insuetus, contrary to custom, unaccustomed to a thing; unusual, not in use (class.); constr. absol., or with gen.:II.quid tu Athenas insolens?
Ter. And. 5, 4, 4:mutatos deos flebit et aspera aequora emirabitur insolens (= antea insuetus tam celeris immutationis),
Hor. C. 1, 5, 8:verbum, i. q. insuetum, insolitum,
Cic. Or. 8, 25; Quint. 4, 1, 58; Gell. 11, 7, 1; cf. in sup.: insolentissimum nomen, Quint. prooem. § 14.—With gen.:infamiae,
Cic. Att. 2, 21, 3; id. de Or. 1, 48, 207:belli,
Caes. B. C. 2, 36:bellorum,
Tac. H. 1, 87:audiendi,
id. A. 15, 67:vera accipiendi,
Sall. H. 4, 48 Dietsch:ruris colendi,
Gell. 19, 12, 7:malarum artium,
Sall. C. 3, 4 al. —In partic.A.Excessive, immoderate; haughty, arrogant, insolent:B. C. 1.insolenti alacritate gestire,
Cic. Tusc. 5, 14, 42:ostentatio,
id. Par. 6, 1, 42:victoria,
id. Marc. 3, 9:laetitia,
Hor. C. 2, 3, 3:exercitus,
id. ib. 1, 6, 21:nec erat ei verendum, ne vera de se praedicans, nimis videretur aut insolens, aut loquax,
Cic. de Sen. 10, 31:ne in re nota multus et insolens sim,
id. de Or. 2, 87, 358:non tam insolens sum, quam ineruditus,
id. Dom. 34, 92:nihil umquam neque insolens, neque gloriosum ex ore ejus exiit,
Nep. Tim. 4:Fortuna ludum insolentem ludere pertinax,
Hor. C. 3, 29, 50.— Comp.:secundis rebus insolentiores,
Hirt. B. G. 8, 13.— Sup.: insolentissimi homines, Cael. ad Cic. Fam. 8, 12, 3.—Unusually, contrary to custom (class.):2.evenire insolenter et raro,
Cic. Inv. 1, 28, 43:verbum fingere,
Gell. 1, 21, 5.— Comp.:insolentius hac figura uti,
Gell. 10, 13, 4.—Immoderately; haughtily, insolently:Gorgias his festivitatibus insolentius abutitur,
Cic. Or. 52, 176:auctorem extinctum laete atque insolenter ferre,
with insolent exultation, id. Phil. 9, 3, 7:victoriā suā insolenter gloriari,
Caes. B. G. 1, 14:se efferre,
Cic. Tusc. 4, 17, 39:a sorore irrisa,
Flor. 1, 26:dictum,
Quint. 1, 5, 9:hostis insequens,
Caes. B. C. 1, 45.— Comp.:se insolentius jactare,
Cic. Cat. 2, 9, 20; Caes. B. C. 3, 46. — Sup.:insolentissime obequitare,
Val. Max. 3, 2, 21. -
14 magnificus
magnĭfĭcus, a, um, adj. ( comp. magnificentior; sup. magnificentissimus; v. in the foll.; old form of comp. magnificior, acc. to Fest. p. 154 Müll., and sup. magnificissimus, acc. to Fest. p. 151; so in the adv. magnificissime, Att. ap. Prisc. p. 603 P.) [magnus-facio], great in deeds or in sentiment, noble, distinguished, eminent, august, great in soul, high-minded (cf. splendidus).I.Lit.A.In a good sense (class.):B.vir factis magnificus,
Liv. 1, 10:Rhodiorum civitas magna atque magnifica,
great, glorious, Sall. C. 51:animus excelsus magnificusque,
Cic. Off. 1, 23, 79:cives in suppliciis deorum magnifici, domi parci,
magnificent, splendid, grand, fond of splendor, Sall. C. 9:elegans, non magnificus,
fond of show, Nep. Att. 13; Suet. Ner. 30:magnificus in publicum,
Plin. Pan. 51, 3; Vell. 2, 130.—In a bad sense, bragging, boastful (ante-class.):II.cum magnifico milite, urbis verbis qui inermus capit,
Plaut. Bacch. 4, 9, 42; id. As. 2, 2, 84.—Transf., of inanim. and abstr. things, splendid, rich, fine, costly, sumptuous, magnificent, etc. (class.):magnificae villae,
Cic. Leg. 2, 1, 2:oppidum,
Plin. 6, 19, 22, § 67:apparatus,
Cic. Off. 1, 8, 25:ornatus,
id. Verr. 2, 1, 22, § 58:funera,
Caes. B. G. 6, 18:funus,
Curt. 4, 8, 8:venationes,
Cic. Fam. 7, 1, 3:nomen,
Tac. H. 4, 15:res gestae,
Liv. 26, 2, 1.—Of speech, of high strain, lofly, sublime:genus dicendi magnificum atque praeclarum,
Cic. de Or. 2, 21, 89:oratio,
Plin. 35, 4, 9, § 26; cf. in the comp.:magnificentius dicendi genus et ornatius,
Cic. Brut. 32, 123.—In a bad sense, boastful, bragging:verba,
Ter. Eun. 4, 6, 3:litterae,
Suet. Calig. 44.— Sup.:Crassus magnificentissimā aedilitate functus,
Cic. Off. 2, 16.—Of medicaments, valuable, useful, admirable, Plin. 19, 3, 15, § 38.—Hence, adv., in two forms: magnĭfĭcē and (postAug.) magnĭfĭcenter, nobly, magnificently, generously, grandly, sumptuously, richly, splendidly, excellently:magnifice conscreabor,
Plaut. Pers. 2, 5, 7:cesso magnifice patriceque,
id. Cas. 3, 6, 7:magnifice laudare,
Cic. Brut. 73, 254:ornare convivium,
id. Quint. 30, 93:comparare convivi um,
id. Verr. 2, 1, 26, § 65:vivere,
id. Off. 1, 26, 65:vincere,
splendidly, gloriously, id. Cat. 2, 1, 1:radicula ex melle prodest magnifice ad tussim,
admirably, excellently, Plin. 24, 11, 58, § 96; 30, 14, 47, § 139.—In a bad sense, pompously, proudly, haughtily, boastfully: se jactare. Auct. Her. 4, 21, 29:incedere,
Liv. 2, 6.—In the form magnificenter:oppidum magnificenter aedificatum et eleganter,
Vitr. 1, 6.— Comp.:magnificentius et dicere et sentire,
grandly, loftily, Cic. Or. 34, 119.— Sup.:consulatum magnificentissime gerere,
Cic. Fam. 4, 7, 2:gloriosissime et magnificentissime aliquid conficere,
id. Att. 14, 4, 2: jactare se, 2, 21, 3. -
15 Superbus
sŭperbus, a, um, adj. [super; cf. Gr. huperbios].I.In a bad sense, that thinks himself above others, haughty, proud, arrogant, insolent, discourteous, uncivil, rude, supercilious, domineering (cf.: arrogans, insolens, fastidiosus, vanus, elatus): reges odisse superbos, Poët. ap. Cic. Att. 6, 3, 7:b.reges,
Lucr. 5, 1222:domini,
id. 2, 1091; Verg. A. 12, 236:juvenis,
id. ib. 3, 326; 10, [p. 1805] 514:victor,
id. G. 3, 226:non decet superbum esse hominem servom,
Plaut. As. 2, 4, 64:freti virtute et viribus superbi,
id. Am. 1, 1, 58:superbum se praebuit in fortunā,
Cic. Att. 8, 4, 1:vide ne superbi (animi) sit aspernari ejusdem liberalitatem,
id. Fam. 4, 9, 4:atque meo nunc Superbus incedis malo,
Hor. Epod. 15, 18:licet superbus ambules pecuniā,
id. ib. 4, 5:opibus superbi,
Verg. A. 5, 268:utrum superbiorem te pecunia facit, an quod te imperator consulit,
Cic. Fam. 7, 13, 1:laudato pavone superbior,
Ov. M. 13, 802:homines superbissimi,
Sall. J. 31, 12;Auct. B. Afr. 57, 6: eum, qui de suā unius sententiā omnia gerat, superbum judico magis quam sapientem,
Liv. 44, 22, 11:non respondere vereor, ne superbum sit,
id. 42, 40, 2.—In a pun on the literal meaning of super: Merc. Faciam ego te superbum, nisi hinc abis. So. Quonam modo? Merc. Auferere, non abibis, si ego fustem sumpsero, I will make you, i. e. one who rides or is carried, rather than walks, Plaut. Am. 1, 1, 201.—Transf., of things concr. or abstr.:B.aures,
Liv. 34, 5, 13:oculi,
Ov. M. 6, 169:arces,
Hor. Epod. 7, 5:postisque superbos Unguit amaracino,
Lucr. 4, 1179:sceptra,
id. 5, 1137:voces,
id. 5, 1173:dens,
delicate, fastidious, squeamish, Hor. S. 2, 6, 87:corpus,
id. ib. 2, 2, 109:inguen,
id. Epod. 8, 19:manus,
Sen. Med. 205:vultus,
id. Herc. Fur. 721:non est inhumana virtus neque immanis neque superba,
Cic. Lael. 14, 50:victoria, quae naturā insolens et superba est,
id. Marcell. 3, 9:pax,
Liv. 9, 12, 1:jura,
id. 31, 29, 9; cf.:superbissima lex,
id. 4, 4, 10:mutatio vestis,
id. 9, 18, 4:vita,
Prop. 3, 11 (4, 10), 48:aures quarum est judicium superbissimum,
i. e. very severe, utterly impartial, Cic. Or. 44, 150:scilicet aspera mea natura, difficilis aditus, superba responsa,
uncivil, arrogant, id. Vatin. 3, 8:cujus tu superbissima decreta et preces repudiasti,
id. Pis. 27, 64:ipsum dicendi genus nihil superbum, nihil elatum saltem ac sublime desideret,
Quint. 6, 2, 19; cf. id. 11, 1, 37.—With foll. inf., Sil. 3, 374; 12, 433; 14, 646.— Neutr. absol.:reliqua multo major multitudo neque excluderetur suffragiis, ne superbum esset, nec valeret nimis, ne esset periculosum,
Cic. Rep. 2, 22, 39:superba loqui,
Prop. 1, 10, 22.—Superbum est, with a subject-clause, Cic. Verr. 2, 4, 20, § 45; Ov. M. 13, 17.—Sŭperbus, i, m., surname of the younger Tarquin, the last king of Rome, Cic. Rep. 2, 15, 28; id. Tusc. 1, 16, 38; Liv. 1, 49, 1; Ov. F. 2, 718 al.; cf. Cic. Rep. 1, 37, 58.—II.In a good sense, proud, superior, excellent, distinguished; splendid, magnificent, superb ( poet. and in post-Aug. prose):B.quae (virtus) inter hanc fortunam et illam superba incedit cum magno utriusque contemptu,
Sen. Ep. 76, 21:populum late regem belloque superbum,
Verg. A. 1, 21:animae virtute et factis,
Sil. 10, 573:triumphus,
Hor. C. 1, 35, 3; 1, 37, 31:merum,
id. ib. 2, 14, 27; cf.:limina civium potentiorum,
id. Epod. 2, 7:postes,
id. C. 4, 15, 7:Tibur,
Verg. A. 7, 630:Phoebe superbe lyrā,
Tib. 4, 2, 22:sedes Dolopum,
Verg. A. 2, 785; Cat. 64, 85:domus,
Sen. Herc. Oet. 509:dapes,
Mart. 3, 45, 3.—In partic.1.Superba pira, an excellent kind of pear, perh. the muscatel, Col. 5, 10, 18; Plin. 15, 15, 16, § 54; cf. superbia, II. B.—2.Olivae, of a very large and plump kind, Plin. 15, 3, 4, § 17.—3. (α).Form sŭ-perbē, Plaut. Merc. 5, 4, 38; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 22; Lucr. 5, 1224:(β).imperare,
Caes. B. G. 1, 31 (with crudeliter); Liv. 2, 45, 6 (with insolenter); 37, 10, 2 (with contemptim); 24, 25, 8 (opp. humiliter); 9, 14;10, 10: Rhodii, superbe commemoratis meritis suis, etc.,
id. 44, 14, 8.—Form sŭperbĭter (anteclass.), Naev. and Afran. ap. Non. 515, 10 sq.; 516, 1; Enn. ap. Prisc. p. 1010 P. (Enn. p. 180, 40 Vahl.).—b.Comp.:c.superbius,
Cic. Imp. Pomp. 5, 11:preces alicujus superbius accipere,
Tac. A. 2, 37.—Sup.:superbissime,
Cic. Pis. 27, 64. -
16 superbus
sŭperbus, a, um, adj. [super; cf. Gr. huperbios].I.In a bad sense, that thinks himself above others, haughty, proud, arrogant, insolent, discourteous, uncivil, rude, supercilious, domineering (cf.: arrogans, insolens, fastidiosus, vanus, elatus): reges odisse superbos, Poët. ap. Cic. Att. 6, 3, 7:b.reges,
Lucr. 5, 1222:domini,
id. 2, 1091; Verg. A. 12, 236:juvenis,
id. ib. 3, 326; 10, [p. 1805] 514:victor,
id. G. 3, 226:non decet superbum esse hominem servom,
Plaut. As. 2, 4, 64:freti virtute et viribus superbi,
id. Am. 1, 1, 58:superbum se praebuit in fortunā,
Cic. Att. 8, 4, 1:vide ne superbi (animi) sit aspernari ejusdem liberalitatem,
id. Fam. 4, 9, 4:atque meo nunc Superbus incedis malo,
Hor. Epod. 15, 18:licet superbus ambules pecuniā,
id. ib. 4, 5:opibus superbi,
Verg. A. 5, 268:utrum superbiorem te pecunia facit, an quod te imperator consulit,
Cic. Fam. 7, 13, 1:laudato pavone superbior,
Ov. M. 13, 802:homines superbissimi,
Sall. J. 31, 12;Auct. B. Afr. 57, 6: eum, qui de suā unius sententiā omnia gerat, superbum judico magis quam sapientem,
Liv. 44, 22, 11:non respondere vereor, ne superbum sit,
id. 42, 40, 2.—In a pun on the literal meaning of super: Merc. Faciam ego te superbum, nisi hinc abis. So. Quonam modo? Merc. Auferere, non abibis, si ego fustem sumpsero, I will make you, i. e. one who rides or is carried, rather than walks, Plaut. Am. 1, 1, 201.—Transf., of things concr. or abstr.:B.aures,
Liv. 34, 5, 13:oculi,
Ov. M. 6, 169:arces,
Hor. Epod. 7, 5:postisque superbos Unguit amaracino,
Lucr. 4, 1179:sceptra,
id. 5, 1137:voces,
id. 5, 1173:dens,
delicate, fastidious, squeamish, Hor. S. 2, 6, 87:corpus,
id. ib. 2, 2, 109:inguen,
id. Epod. 8, 19:manus,
Sen. Med. 205:vultus,
id. Herc. Fur. 721:non est inhumana virtus neque immanis neque superba,
Cic. Lael. 14, 50:victoria, quae naturā insolens et superba est,
id. Marcell. 3, 9:pax,
Liv. 9, 12, 1:jura,
id. 31, 29, 9; cf.:superbissima lex,
id. 4, 4, 10:mutatio vestis,
id. 9, 18, 4:vita,
Prop. 3, 11 (4, 10), 48:aures quarum est judicium superbissimum,
i. e. very severe, utterly impartial, Cic. Or. 44, 150:scilicet aspera mea natura, difficilis aditus, superba responsa,
uncivil, arrogant, id. Vatin. 3, 8:cujus tu superbissima decreta et preces repudiasti,
id. Pis. 27, 64:ipsum dicendi genus nihil superbum, nihil elatum saltem ac sublime desideret,
Quint. 6, 2, 19; cf. id. 11, 1, 37.—With foll. inf., Sil. 3, 374; 12, 433; 14, 646.— Neutr. absol.:reliqua multo major multitudo neque excluderetur suffragiis, ne superbum esset, nec valeret nimis, ne esset periculosum,
Cic. Rep. 2, 22, 39:superba loqui,
Prop. 1, 10, 22.—Superbum est, with a subject-clause, Cic. Verr. 2, 4, 20, § 45; Ov. M. 13, 17.—Sŭperbus, i, m., surname of the younger Tarquin, the last king of Rome, Cic. Rep. 2, 15, 28; id. Tusc. 1, 16, 38; Liv. 1, 49, 1; Ov. F. 2, 718 al.; cf. Cic. Rep. 1, 37, 58.—II.In a good sense, proud, superior, excellent, distinguished; splendid, magnificent, superb ( poet. and in post-Aug. prose):B.quae (virtus) inter hanc fortunam et illam superba incedit cum magno utriusque contemptu,
Sen. Ep. 76, 21:populum late regem belloque superbum,
Verg. A. 1, 21:animae virtute et factis,
Sil. 10, 573:triumphus,
Hor. C. 1, 35, 3; 1, 37, 31:merum,
id. ib. 2, 14, 27; cf.:limina civium potentiorum,
id. Epod. 2, 7:postes,
id. C. 4, 15, 7:Tibur,
Verg. A. 7, 630:Phoebe superbe lyrā,
Tib. 4, 2, 22:sedes Dolopum,
Verg. A. 2, 785; Cat. 64, 85:domus,
Sen. Herc. Oet. 509:dapes,
Mart. 3, 45, 3.—In partic.1.Superba pira, an excellent kind of pear, perh. the muscatel, Col. 5, 10, 18; Plin. 15, 15, 16, § 54; cf. superbia, II. B.—2.Olivae, of a very large and plump kind, Plin. 15, 3, 4, § 17.—3. (α).Form sŭ-perbē, Plaut. Merc. 5, 4, 38; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 22; Lucr. 5, 1224:(β).imperare,
Caes. B. G. 1, 31 (with crudeliter); Liv. 2, 45, 6 (with insolenter); 37, 10, 2 (with contemptim); 24, 25, 8 (opp. humiliter); 9, 14;10, 10: Rhodii, superbe commemoratis meritis suis, etc.,
id. 44, 14, 8.—Form sŭperbĭter (anteclass.), Naev. and Afran. ap. Non. 515, 10 sq.; 516, 1; Enn. ap. Prisc. p. 1010 P. (Enn. p. 180, 40 Vahl.).—b.Comp.:c.superbius,
Cic. Imp. Pomp. 5, 11:preces alicujus superbius accipere,
Tac. A. 2, 37.—Sup.:superbissime,
Cic. Pis. 27, 64. -
17 tumidus
I.Lit.:II.membrum tumidum ac turgidum,
Cic. Tusc. 3, 9, 19:serpens inflato collo, tumidis cervicibus,
id. Vatin. 2, 4:Python,
Ov. M. 1, 460:Echidnae,
id. ib. 10, 313:venter,
id. Am. 2, 14, 15:papillae,
id. R. Am. 338:virginitas,
i. e. with swelling breasts, Stat. Th. 2, 204:mare,
Verg. A. 8, 671:aequor,
id. ib. 3, 157; Ov. M. 14, 544:fluctus,
id. ib. 11, 480:Nilus,
Hor. C. 3, 3, 48:vela,
id. Ep. 2, 2, 201:montes,
Ov. Am. 2, 16, 51:terrae Germaniae,
Tac. A. 2, 23 Ritter; cf.Nipperd. ad loc. (Halm, umidis): crudi tumidique lavemur,
i. e. swollen, stuffed with food, Hor. Ep. 1, 6, 61.— Comp.:oculi,
Cels. 2, 6:humus,
Col. 4, 1, 3.—Trop.A.Swollen or swelling with passionate excitement; excited, incensed, enraged, exasperated; puffed up, elated, haughty, arrogant; restless, violent, ready to break out (mostly poet.; not in Cic.);B.with anger: tumida ex irā tum corda residunt,
Verg. A. 6, 407:ōs,
Hor. A. P. 94:es tumidus genitoris imagine falsi,
Ov. M. 1, 754.—With pride, Ov. M. 8, 396; 8, 495; Hor. S. 1, 7, 7:sermo,
id. ib. 2, 5, 98:minae,
id. C. 4, 3, 8:cum tumidum est cor,
i. e. swells with ambition, Hor. S. 2, 3, 213:tumidi minantur,
swelling with rage, Stat. Achill. 1, 155:ingenia genti tumida,
Just. 41, 3, 7:tumidae gentium inflataeque cervices,
Flor. 4, 12, 2:quem tumidum ac sui jactantem et ambitiosum institorem eloquentiae videat,
Quint. 11, 1, 50.— Sup.:(Alexander) tumidissimum animal,
most arrogant, Sen. Ben. 2, 16, 2:Eridani tumidissimus accola Celtae,
most seditious, Sil. 11, 25.—Of style, etc.1.Of the orator himself, bombastic, pompous:2.fiunt pro grandibus tumidi,
Quint. 10, 2, 16:quem (Ciceronem) et suorum homines temporum incessere audebant ut tumidiorem, ut Asianum et redundantem,
id. 12, 10, 12.—Of speech, inflated, turgid, tumid, bombastic:III.non negaverim et totam Asiae regionem inaniora parere ingenia et nostrorum tumidiorem sermonem esse,
Liv. 45, 23, 16:quod alibi magnificum, tumidum alibi,
Quint. 8, 3, 18:visus es mihi in scriptis meis annotasse quaedam ut tumida, quae ego sublimia arbitrabar,
Plin. Ep. 9, 26, 5; 7, 12, 4; Quint. 8, 3, 13; 8, 3, 56; 2, 5, 10:sufflati atque tumidi,
Gell. 7, 14, 5.— Comp.:tumidior sermo,
Liv. 45, 23, 16:ut tibi tumidius videretur, quod est sonantius et elatius,
Plin. Ep. 7, 12, 4:fuisset tumidius, si, etc.,
Quint. 11, 1, 28.—Act., puffing up, causing to swell:tumidoque inflatur carbasus Austro,
Verg. A. 3, 357 Forbig. ad loc.:nec tumidos causabitur Euros,
Ov. Am. 1, 9, 13.— Trop.:Qui nunc in tumidum jactando venit honorem,
Prop. 2, 24, 31 (3, 16, 15) Paley ad loc.—Hence, adv.: tŭmĭdē (acc. to II. A.), haughtily, pompously:tumidissime dixit Murrhedius,
Sen. Contr. 4, 25 fin.
См. также в других словарях:
Haughtily — Haugh ti*ly (h[add] t[i^]*l[y^]), adv. [From {Haughty}.] In a haughty manner; arrogantly. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
haughtily — adverb In a haughty manner. With excessive or undeserved pride. He haughtily demanded the best table, even though people looked and wondered who he was … Wiktionary
haughtily — adv. Haughtily is used with these verbs: ↑reply, ↑sniff … Collocations dictionary
haughtily — haughty ► ADJECTIVE (haughtier, haughtiest) ▪ arrogantly superior and disdainful. DERIVATIVES haughtily adverb haughtiness noun. ORIGIN Old French hault high from Latin altus … English terms dictionary
haughtily — adverb in a haughty manner (Freq. 1) he peered haughtily down his nose • Derived from adjective: ↑haughty … Useful english dictionary
haughtily — adverb see haughty … New Collegiate Dictionary
haughtily — See haughty. * * * … Universalium
haughtily — adv. arrogantly, snobbishly, disdainfully … English contemporary dictionary
haughtily — haugh·ti·ly … English syllables
haughtily — See: haughty … English dictionary
haughty — haughtily, adv. haughtiness, n. /haw tee/, adj., haughtier, haughtiest. 1. disdainfully proud; snobbish; scornfully arrogant; supercilious: haughty aristocrats; a haughty salesclerk. 2. Archaic. lofty or noble; exalted. [1520 30; obs. haught (sp … Universalium