Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

grown

  • 41 conroboro

    cor-rōbŏro ( conr-), āvi, ātum, 1, v. a., to strengthen or invigorate, to make strong, to corroborate (in good prose; most freq. in Cic.).
    I.
    Lit.:

    (puerilis tua vox) se corroboravit,

    Cic. Sest. 4, 10:

    cum is jam se corroboravisset ac vir inter viros esset,

    i. e. had become stronger, greater, was grown up, id. Cael. 5, 11; cf. id. ib. 17, 41; Suet. Tib. 11:

    cerebrum,

    Plin. 11, 37, 49, § 134:

    stomachum,

    id. 20, 23, 99, § 263:

    torpentis membrorum partis,

    id. 24, 4, 7, § 13:

    militem opere assiduo,

    Suet. Galb. 6:

    palmitem,

    Col. 4, 24, 10; cf. id. 4, 12, 2.—
    II.
    Trop.:

    mens hominis usque eo philosophiam ipsam corroborat, ut virtutem efficiat, etc.,

    Cic. Ac. 2, 10, 31:

    virtutem,

    id. Fl. 26, 63:

    corroborare et confirmare ingenia,

    id. Lael. 20, 74:

    eloquentiae famam,

    Tac. Or. 34:

    conjurationem nascentem non credendo,

    Cic. Cat. 1, 12, 30:

    audaciam sceleratissimi hominis,

    id. Mil. 12, 32.

    Lewis & Short latin dictionary > conroboro

  • 42 consenesco

    con-sĕnesco, nŭi, 3, v. inch., to grow old together, to grow or become old or gray (class. in prose and poetry).
    I.
    Lit.:

    (Baucis et Philemon) illā consenuere casā,

    Ov. M. 8, 634: socerorum in armis, * Hor. C. 3, 5, 8; cf.:

    in patriā meā,

    Ov. Tr. 4, 8, 12:

    alieno in agro (exercitus),

    Liv. 9, 19, 6:

    in exilio,

    id. 35, 34, 7:

    in ultimo terrarum orbis angulo,

    Vell. 2, 102, 3:

    circa Casilinum Cumasque,

    Liv. 30, 20, 9:

    Smyrnae,

    Suet. Gram. 6.—
    II.
    Meton.
    A.
    In Quint., to grow old or gray in an occupation, to follow it too long:

    in commentariis rhetorum,

    Quint. 3, 8, 67 in quā umbrā, id. 10, 5, 17; and:

    in unā ejus specie,

    id. 12, 11, 16.—
    B.
    In a more general sense (causa pro effectu), to become weak, infirm, powerless, to waste away, fall into disuse, decay, fade, lose force, etc.
    1.
    With living subjects:

    prae maerore atque aegritudine,

    Plaut. Stich. 1, 3, 63; cf. id. Capt. 1, 2, 25:

    in manibus alicujus et gremio maerore et lacrimis,

    Cic. Clu. 5, 13; Liv. 35, 34, 7:

    (columbae) si inclusae consenescunt,

    Varr. R. R. 3, 7, 6; so id. ib. 3, 9, 14:

    veturno,

    Col. 7, 5, 3.—
    b.
    Trop., to lose consideration or respect: omnes illius partis auctores ac socios nullo adversario consenescere. Cic. Att. 2, 23, 2.—
    2.
    With inanimate subjects: ova consenescunt, Varr R. R. 3, 9, 8; cf.:

    vinea soli vitio consenuit,

    Col. 4, 22, 8:

    veru in manibus,

    Plaut. Rud. 5, 2, 15; cf.:

    consenuit haec tabula carie,

    Plin. 35, 10, 36, § 91: haut ulla carina Consenuit, not one has grown old, i. e. all have perished, Prop. 3, 7 (4, 6), 36: (nobis) viget aetas, animus valet; contra illis annis atque divitiis omnia consenuerunt, Sall. C. 20, 10 Kritz and Fabri:

    quamvis consenuerint vires atque defecerint,

    Cic. Sen. 9, 29;

    with vires,

    Liv. 6, 23, 7:

    animum quoque patris consenuisse in adfecto corpore,

    id. 9, 3, 8: noster amicus Magnus, cujus cognomen unā cum Crassi Divitis cognomine consenescit. Cic. Att. 2, 13, 2:

    veteres leges aut. ipsā suā vetustate consenuisse aut novis legibus esse sublatas,

    id. de Or. 1, 58, 247;

    so of laws,

    Liv. 3, 31, 7:

    invidia,

    Cic. Clu. 2, 5:

    rabies et impetus,

    Flor. 3, 3, 5:

    oratio dimetiendis pedibus,

    Quint. 9, 4, 112.

    Lewis & Short latin dictionary > consenesco

  • 43 corroboro

    cor-rōbŏro ( conr-), āvi, ātum, 1, v. a., to strengthen or invigorate, to make strong, to corroborate (in good prose; most freq. in Cic.).
    I.
    Lit.:

    (puerilis tua vox) se corroboravit,

    Cic. Sest. 4, 10:

    cum is jam se corroboravisset ac vir inter viros esset,

    i. e. had become stronger, greater, was grown up, id. Cael. 5, 11; cf. id. ib. 17, 41; Suet. Tib. 11:

    cerebrum,

    Plin. 11, 37, 49, § 134:

    stomachum,

    id. 20, 23, 99, § 263:

    torpentis membrorum partis,

    id. 24, 4, 7, § 13:

    militem opere assiduo,

    Suet. Galb. 6:

    palmitem,

    Col. 4, 24, 10; cf. id. 4, 12, 2.—
    II.
    Trop.:

    mens hominis usque eo philosophiam ipsam corroborat, ut virtutem efficiat, etc.,

    Cic. Ac. 2, 10, 31:

    virtutem,

    id. Fl. 26, 63:

    corroborare et confirmare ingenia,

    id. Lael. 20, 74:

    eloquentiae famam,

    Tac. Or. 34:

    conjurationem nascentem non credendo,

    Cic. Cat. 1, 12, 30:

    audaciam sceleratissimi hominis,

    id. Mil. 12, 32.

    Lewis & Short latin dictionary > corroboro

  • 44 cresco

    cresco, crēvi, crētum, 3 ( inf. perf. sync. cresse, Lucr. 3, 683), v. inch. n. [1. creo].
    I.
    Orig., of things not previously in existence, to come forth, grow, to arise, spring, be born, become visible, appear (so mostly poet.)
    A.
    Lit.:

    cetera, quae sursum crescunt sursumque creantur,

    Lucr. 6, 527:

    quaecumque e terrā corpora crescunt (for which, subsequently, exoriuntur),

    id. 1, 868:

    corpore de patrio ac materno sanguine crescunt,

    id. 4, 1210:

    hic et acanthus Et rosa crescit,

    Verg. Cul. 397.—So esp. freq. in part. perf.: crētus, a, um, arisen, sprung, descended from, born of; with abl.:

    mortali corpore cretus,

    Lucr. 5, 6; 2, 906; cf.:

    mortali semine,

    Ov. M. 15, 760:

    corpore materno,

    Lucr. 4, 1224:

    nativo corpore,

    id. 5, 61:

    Semiramio sanguine,

    Ov. M. 5, 85; cf. id. ib. 13, 31:

    Amyntore,

    id. ib. 8, 307; cf. Verg. A. 9, 672; Ov. M. 13, 750.—With ab:

    ab origine eādem,

    Ov. M. 4, 607; cf.:

    Trojano a sanguine,

    Verg. A. 4, 191.—
    B.
    Trop.:

    haec villa inter manus meas crevit,

    Sen. Ep. 12, 1:

    ingens hic terris crescit labor,

    Sil. 3, 75.—Far more freq.,
    II.
    Of things already in existence, to rise in height, to rise, grow, grow up, thrive, increase, etc.
    A.
    Lit.:

    arbores,

    Lucr. 1, 254; so,

    fruges, arbusta, animantes,

    id. 1, 808:

    omnia paulatim crescunt (with grandescere alique),

    id. 1, 190 sq.:

    ut (ostrea) cum lunā pariter crescant pariterque decrescant,

    Cic. Div. 2, 14, 33:

    in lecticis crescunt (infantes),

    Quint. 1, 2, 7:

    cresce, puer,

    Ov. M. 2, 643 et saep.:

    in cujus domo creverat,

    had grown up, been reared, Suet. Oth. 1; cf.:

    Alexander per quinquennium sub Aristotele doctore mclito crevit,

    Just. 12, 16, 8:

    Nilus in aestatem crescit campisque redundat,

    Lucr. 6, 713; cf.

    of the same,

    id. 6, 737:

    Liger ex nivibus creverat,

    Caes. B. G. 7, 55 fin.:

    in frondem crines, in ramos bracchia,

    to grow into, Ov. M. 1, 550; cf.:

    in ungues manus,

    id. ib. 2, 479:

    in immensum Atlas,

    id. ib. 4, 661:

    in latitudinem,

    to increase in breadth, Col. Arb. 17:

    in longitudinem,

    Plin. 11, 37, 87, § 216:

    super ora caputque onus,

    Ov. M. 12, 516:

    ut clivo crevisse putes,

    id. ib. 8, 191 et saep. —
    2.
    Transf., to increase in number to, augment, multiply:

    non mihi absenti crevisse amicos,

    Cic. Sest. 32, 69 (B. and K. ex conj. de crevisse):

    adhuc crescentibus annis,

    Ov. A. A. 1, 61.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to grow, increase, to be enlarged or strengthened:

    cum Atheniensium opes senescere, contra Lacedaemoniorum crescere videret,

    Nep. Alcib. 5, 3; so,

    hostium opes animique,

    Cic. Imp. Pomp. 15, 45:

    non animi tantum, sed etiam vires crescebant,

    Liv. 5, 46, 4:

    animus laude crescit,

    Quint. 1, 2, 3; Curt. 4, 6, 13; Just. 19, 1, 8:

    animus crevit praetori,

    Liv. 44, 4, 1:

    cujusvis opes contra illius potentiam,

    Sall. C. 17, 7:

    cujusquam regnum per scelus,

    id. J. 14, 7:

    potentia paucorum (opp. plebis opes imminutae),

    id. C. 39, 1; Liv. 4, 2, 2 et saep.:

    haec (mala) primo paulatim,

    Sall. C. 10, 6:

    primo pecuniae, deinde imperii cupido,

    id. ib. 10, 3:

    fuga atque formido latius,

    id. J. 55, 7:

    licentia,

    id. C. 51, 30:

    inopia omnium,

    Liv. 21, 11, 12:

    rerum cognitio cottidie,

    Quint. 12, 11, 17:

    quā ex re creverat cum famā tum opibus,

    Nep. Alcib. 7 fin.; cf.:

    (Saguntini) in tantas brevi creverant opes,

    Liv. 21, 7, 3:

    Rhodiorum civitas populi Romani opibus,

    Sall. C. 51, 5; cf.:

    qui malo rei publicae,

    id. ib. 51, 32:

    usque ego postera Crescam laude recens,

    Hor. C. 3, 30, 8:

    a brevibus in longas (iambi),

    Quint. 9, 4, 136.—
    2.
    In partic., to rise or increase in distinction, honor, courage, etc., to be promoted or advanced, to prosper, to become great, attain honor:

    accusarem alios potius, ex quibus possem crescere,

    Cic. Rosc. Am. 30, 83:

    ex invidiā senatoriā,

    id. Clu. 28, 77:

    ex his,

    Liv. 29, 37, 17:

    ex me,

    id. 35, 19, 5:

    de uno isto, de multis,

    Cic. Verr. 2, 5, 67, § 173:

    dignitate, gratiā,

    Nep. Att. 21, 1; cf. id. ib. 10, 3; and absol.:

    crescendi in curiā occasio,

    Liv. 1, 46, 2:

    cresco et exsulto et discussā senectute recalesco, quotiens, etc.,

    Sen. Ep. 34, 1; cf.:

    gaudet et ex nostro crescit maerore Charaxus,

    Ov. H. 15, 117:

    hic uno modo crescere potest, si se ipse summittat, etc.,

    Plin. Pan. 71, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > cresco

  • 45 ejuncidus

    ē-juncĭdus, a, um, adj. [id.], grown or shot up like a rush, lean, meagre, slender: ejuncidum ekleptôthen, Gloss. Philox.:

    sarmentum,

    Varr. R. R. 1, 31, 3:

    mulieres,

    id. ib. 2, 10, 8:

    vitis,

    Plin. 17, 22, 35, § 173.

    Lewis & Short latin dictionary > ejuncidus

  • 46 excresco

    ex-cresco, crēvi, crētum, 3, v. inch. n., to grow out or forth, to grow up, rise up (not ante-Aug.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    quae si satis excreverint (palmae),

    Col. 4, 21, 3:

    abies, larix, palma in longitudinem,

    Plin. 16, 30, 54, § 125:

    lactucae ad semipedem,

    id. 19, 8, 39, § 131:

    in omni domo nudi ac sordidi in hos artus, in haec corpora quae miramur excrescunt,

    Tac. G. 20; Aug. Serm. 216, 7:

    colles sensim excreverant rudere,

    Front. Aquaed. 18:

    solum tumulo in altum,

    Luc. 4, 11: si quando flumen imbribus ad tempus excrevit, is swollen, Dig. 43, 11, 1.—
    B.
    In partic., of morbid excrescences on the body:

    excreverat in dexteriore latere ejus caro,

    Suet. Galb. 21:

    carnis excrescentes,

    Plin. 23, 6, 59, § 111:

    arsenicum tollit quicquid excrescit,

    id. 34, 18, 56, § 178.—Hence,
    2.
    Subst.: excre-scentia, ium, n., in medic. lang., morbid excrescences on the body, Plin. 20, 9, 36, § 93; 22, 21, 29, § 61; 24, 4, 5, § 9; 24, 5, 11, § 19; 34, 18, 50, § 169 al.—
    II.
    Trop., to grow immoderately, to increase, enlarge:

    nec minus evitanda est immodica ejus prooemii longitudo, ne in caput excrevisse videatur,

    Quint. 4, 1, 62:

    fructus in tantum excrevit, ut, etc.,

    Dig. 36, 1, 27, § 16 fin.:

    litium series,

    Suet. Vesp. 10.—Hence, ex-crētus, a, um, P. a., grown up, fullgrown:

    animalia,

    Lact. 2, 11 med. al. (so, haedi, Verg. G. 3, 398, acc. to Serv., but v. excerno, II. A.).

    Lewis & Short latin dictionary > excresco

  • 47 excretus

    1.
    excrētus, a, um, separated; Part., from excerno.
    2.
    excrētus, a, um, grown up; P. a., from excresco.

    Lewis & Short latin dictionary > excretus

  • 48 grandiusculus

    grandĭuscūlus, a, um, adj. dim. [grandis, I. B.]. pretty well grown up:

    virgo,

    Ter. And. 4, 5, 19 (dub.; Fleck. grandicula).

    Lewis & Short latin dictionary > grandiusculus

  • 49 immitto

    immitto ( inm-), īsi, issum, 3 ( perf. sync. immisti, Sil. 17, 354), v. a. [in-mitto], to send or let into a place, to introduce, admit, to send or despatch against, to let loose at, discharge at, to cast or throw into (freq. and class.; cf. intromitto, induco, introduco).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    servos ad spoliandum fanum,

    Cic. Verr. 2, 4, 45, § 101; cf.:

    servi in tecta nostra cum facibus immissi,

    id. Att. 14, 10, 1; id. Sest. 36, 78:

    magna vis hominum simul immissa,

    Liv. 2, 5, 3:

    equitatu immisso (in agmen hostium),

    Caes. B. G. 7, 40, 4:

    armaturam levem in stationes,

    Liv. 40, 48, 2; 21, 8, 8:

    corpus in undas,

    Ov. H. 2, 133:

    artificem mediis flammis,

    id. M. 6, 615:

    completas naves taeda et pice in Pomponianam classem immisit,

    let loose, Caes. B. C. 3, 101, 2; so ib. § 5; cf.:

    navem in terram,

    Liv. 30, 25, 8: repente equum immisi ad eam legionem, urged, spurred, Galb. ap. Cic. Fam. 10, 30, 3:

    si effrenatos in eos equos immittitis,

    Liv. 40, 40, 5:

    pila in hostes,

    Caes. B. G. 6, 8, 6:

    tela,

    id. B. C. 3, 92, 2:

    telum ex manu,

    Dig. 9, 2, 52:

    canalibus aqua immissa,

    Caes. B. C. 2, 10, 6:

    aquam ex fullonicis in fundum vicini,

    Dig. 39, 3, 3:

    cloacam privatam in publicum,

    ib. 43, 23, 1; and:

    puram aquam in alvum,

    Cels. 2, 12:

    haec (tigna) cum machinationibus immissa in flumen defixerat,

    had driven into, Caes. B. G. 4, 17, 4:

    bipedales trabes,

    id. ib. §

    6: tigna (in parietem),

    Dig. 8, 5, 8; 43, 25, 3:

    coronam caelo,

    hurls it to the sky, Ov. M. 8, 179:

    lentum filis immittitur aurum,

    is inserted, interwoven, id. ib. 6, 68:

    circa oneratas veste cervices laticlaviam immiserat mappam,

    put on, put around, Petr. 32, 2:

    dexteraque immissis da mihi signa rotis,

    let loose, swiftly driven, Prop. 3, 9, 58; cf.:

    immissis pars caeca et concita frenis Arietat in portas,

    slackened, Verg. A. 11, 889:

    habenas,

    id. ib. 5, 662; Ov. M. 1, 280; cf.

    rudentes,

    let go, let loose, Plin. Ep. 8, 4, 5:

    Codrus in medios se immisit hostes,

    threw himself, Cic. Tusc. 1, 48, 116; Liv. 9, 4, 10:

    se in hostium manum multitudinemque,

    Cic. Font. 17, 38; cf.:

    immisit in armatas hostium copias,

    id. Par. 1, 2, 12:

    offirmastin' occultare, quo te inmittas,

    whither you are going, Plaut. Pers. 2, 2, 40. —
    B.
    In partic.
    1.
    To send against (secretly or hostilely), to set on, incite, instigate, suborn (mostly post-Aug.):

    alii Tarquinium a Cicerone immissum aiebant,

    Sall. C. 48, 8:

    fratrem Tiberium inopinantem repente immisso tribuno militum interemit,

    Suet. Calig. 23; cf. Tac. A. 3, 16:

    immissis qui monerent,

    id. ib. 4, 54:

    Suillium accusandis utrisque immittit,

    id. ib. 11, 1:

    ad cujus rei probationem immittet indices,

    Just. 32, 2:

    invidia et a dissimilibus delator inmissus,

    Plin. Ep. 6, 31, 3. —
    2.
    To let grow unrestrained or wild:

    ea vitis immittitur ad uvas pariendas,

    Varr. R. R. 1, 31, 3:

    cupressus immittitur in perticas asseresve,

    Plin. 16, 33, 60, § 141:

    pro densitate arborum immissorumque aliorum in alios ramorum,

    grown together, interwoven, Liv. 40, 22, 3: penitus immissis radicibus niti, deeply planted or sunk, Quint. 1, 3, 5: barba immissa et intonso capillo, etc., overgrown, hanging down, Sisenn. ap. Non. 130, 8; so,

    barba immissa,

    Verg. A. 3, 593; Ov. M. 12, 351; Quint. 12, 3, 12:

    immissi capilli,

    Ov. F. 1, 503; id. M. 5, 338; 6, 168; cf.

    , in a Greek construction: Phleias immissus patrios de vertice crines,

    Val. Fl. 1, 412.—
    3.
    To ingraft:

    trunci resecantur, et... deinde feraces plantae immittuntur,

    Verg. G. 2, 80.—
    4.
    Aliquem in bona alicujus, to install, put in possession, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 142.—
    II.
    Trop.:

    aliquid in aures,

    to listen to, Plaut. Ep. 3, 1, 14; but without in:

    ne tu quod istic fabuletur auris inmittas tuas,

    id. Capt. 3, 4, 16: verba suis immittere figuris, to accommodate its modes of thought to the words, Manil. 1, 24:

    jactam et immissam a te nefariam in me injuriam semper duxi,

    Cic. Par. 4, 1, 28:

    hic corrector in eo ipso loco, quo reprehendit, immittit imprudens ipse senarium,

    lets escape him, id. Or. 56, 190:

    si nihil extrinsecus accidit, quod corpus ejus in aliquam valetudinem immitteret,

    threw into some sickness, Dig. 1, 21, 14, § 2:

    immisitque fugam Teucris atrumque timorem,

    instilled, infused, Verg. A. 9, 719:

    vires alicui,

    Val. Fl. 7, 353:

    amorem,

    Sen. Herc. Oet. 554.

    Lewis & Short latin dictionary > immitto

  • 50 inmitto

    immitto ( inm-), īsi, issum, 3 ( perf. sync. immisti, Sil. 17, 354), v. a. [in-mitto], to send or let into a place, to introduce, admit, to send or despatch against, to let loose at, discharge at, to cast or throw into (freq. and class.; cf. intromitto, induco, introduco).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    servos ad spoliandum fanum,

    Cic. Verr. 2, 4, 45, § 101; cf.:

    servi in tecta nostra cum facibus immissi,

    id. Att. 14, 10, 1; id. Sest. 36, 78:

    magna vis hominum simul immissa,

    Liv. 2, 5, 3:

    equitatu immisso (in agmen hostium),

    Caes. B. G. 7, 40, 4:

    armaturam levem in stationes,

    Liv. 40, 48, 2; 21, 8, 8:

    corpus in undas,

    Ov. H. 2, 133:

    artificem mediis flammis,

    id. M. 6, 615:

    completas naves taeda et pice in Pomponianam classem immisit,

    let loose, Caes. B. C. 3, 101, 2; so ib. § 5; cf.:

    navem in terram,

    Liv. 30, 25, 8: repente equum immisi ad eam legionem, urged, spurred, Galb. ap. Cic. Fam. 10, 30, 3:

    si effrenatos in eos equos immittitis,

    Liv. 40, 40, 5:

    pila in hostes,

    Caes. B. G. 6, 8, 6:

    tela,

    id. B. C. 3, 92, 2:

    telum ex manu,

    Dig. 9, 2, 52:

    canalibus aqua immissa,

    Caes. B. C. 2, 10, 6:

    aquam ex fullonicis in fundum vicini,

    Dig. 39, 3, 3:

    cloacam privatam in publicum,

    ib. 43, 23, 1; and:

    puram aquam in alvum,

    Cels. 2, 12:

    haec (tigna) cum machinationibus immissa in flumen defixerat,

    had driven into, Caes. B. G. 4, 17, 4:

    bipedales trabes,

    id. ib. §

    6: tigna (in parietem),

    Dig. 8, 5, 8; 43, 25, 3:

    coronam caelo,

    hurls it to the sky, Ov. M. 8, 179:

    lentum filis immittitur aurum,

    is inserted, interwoven, id. ib. 6, 68:

    circa oneratas veste cervices laticlaviam immiserat mappam,

    put on, put around, Petr. 32, 2:

    dexteraque immissis da mihi signa rotis,

    let loose, swiftly driven, Prop. 3, 9, 58; cf.:

    immissis pars caeca et concita frenis Arietat in portas,

    slackened, Verg. A. 11, 889:

    habenas,

    id. ib. 5, 662; Ov. M. 1, 280; cf.

    rudentes,

    let go, let loose, Plin. Ep. 8, 4, 5:

    Codrus in medios se immisit hostes,

    threw himself, Cic. Tusc. 1, 48, 116; Liv. 9, 4, 10:

    se in hostium manum multitudinemque,

    Cic. Font. 17, 38; cf.:

    immisit in armatas hostium copias,

    id. Par. 1, 2, 12:

    offirmastin' occultare, quo te inmittas,

    whither you are going, Plaut. Pers. 2, 2, 40. —
    B.
    In partic.
    1.
    To send against (secretly or hostilely), to set on, incite, instigate, suborn (mostly post-Aug.):

    alii Tarquinium a Cicerone immissum aiebant,

    Sall. C. 48, 8:

    fratrem Tiberium inopinantem repente immisso tribuno militum interemit,

    Suet. Calig. 23; cf. Tac. A. 3, 16:

    immissis qui monerent,

    id. ib. 4, 54:

    Suillium accusandis utrisque immittit,

    id. ib. 11, 1:

    ad cujus rei probationem immittet indices,

    Just. 32, 2:

    invidia et a dissimilibus delator inmissus,

    Plin. Ep. 6, 31, 3. —
    2.
    To let grow unrestrained or wild:

    ea vitis immittitur ad uvas pariendas,

    Varr. R. R. 1, 31, 3:

    cupressus immittitur in perticas asseresve,

    Plin. 16, 33, 60, § 141:

    pro densitate arborum immissorumque aliorum in alios ramorum,

    grown together, interwoven, Liv. 40, 22, 3: penitus immissis radicibus niti, deeply planted or sunk, Quint. 1, 3, 5: barba immissa et intonso capillo, etc., overgrown, hanging down, Sisenn. ap. Non. 130, 8; so,

    barba immissa,

    Verg. A. 3, 593; Ov. M. 12, 351; Quint. 12, 3, 12:

    immissi capilli,

    Ov. F. 1, 503; id. M. 5, 338; 6, 168; cf.

    , in a Greek construction: Phleias immissus patrios de vertice crines,

    Val. Fl. 1, 412.—
    3.
    To ingraft:

    trunci resecantur, et... deinde feraces plantae immittuntur,

    Verg. G. 2, 80.—
    4.
    Aliquem in bona alicujus, to install, put in possession, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 142.—
    II.
    Trop.:

    aliquid in aures,

    to listen to, Plaut. Ep. 3, 1, 14; but without in:

    ne tu quod istic fabuletur auris inmittas tuas,

    id. Capt. 3, 4, 16: verba suis immittere figuris, to accommodate its modes of thought to the words, Manil. 1, 24:

    jactam et immissam a te nefariam in me injuriam semper duxi,

    Cic. Par. 4, 1, 28:

    hic corrector in eo ipso loco, quo reprehendit, immittit imprudens ipse senarium,

    lets escape him, id. Or. 56, 190:

    si nihil extrinsecus accidit, quod corpus ejus in aliquam valetudinem immitteret,

    threw into some sickness, Dig. 1, 21, 14, § 2:

    immisitque fugam Teucris atrumque timorem,

    instilled, infused, Verg. A. 9, 719:

    vires alicui,

    Val. Fl. 7, 353:

    amorem,

    Sen. Herc. Oet. 554.

    Lewis & Short latin dictionary > inmitto

  • 51 inobsoletus

    ĭn-obsŏlētus, a, um, adj., not grown old:

    vestimenta,

    Tert. Res. Carn. 58.

    Lewis & Short latin dictionary > inobsoletus

  • 52 inveterasco

    in-vĕtĕrasco, rāvi, 3, v. n. inch. (in the form inveteresco, Inscr. ap. Att. dell' Acad. Rom. Archeol. 2, p. 46, n. 17), to grow old, to become fixed or established, to continue long (class.).
    I.
    Lit.: quibus quisque in locis miles inveteravit, Caes. B. C. 1, 44:

    equites, qui inveteraverant Alexah. driae bellis,

    id. ib. 3, 10:

    populi R. exercitum hiemare atque inveterascere in Gallia moleste ferebant,

    to settle, establish themselves, id. B. G. 2, 1:

    aes alienum inveterascit,

    Nep. Att. 2:

    res nostrae litterarum monumentis inveterascent et corroborabuntur,

    Cic. Cat. 3, 11, 26.—In perf., Plin. 12, 12, 26, § 44.—Of wine, to ripen, age, Plin. 23, 1, 23, § 44.—
    II.
    Transf., to become fixed, inveterate:

    ut hanc inveterascere consuetudinem nolint,

    Caes. B. G. 5, 40:

    quae (macula) penitus insedit atque inveteravit in populi Romani nomine,

    Cic. de Imp. Pomp. 3, 7:

    inveteravit opinio perniciosa rei publicae,

    id. Verr. 41, 1:

    verbi significatio falsa,

    became fixed in use, Gell. 1, 22, 1:

    ulcus alendo,

    Lucr. 4, 1068:

    si malum inveteravit,

    Cels. 3, 13:

    intellego, in nostra civitate inveterasse, ut, etc.,

    it has grown into use, become a custom, Cic. Off. 2, 16, 57; cf.:

    si inveterarit, actum est,

    id. Fam. 14, 3, 3.—
    B.
    To grow old, decay, grow weak or feeble, become obsolete (post-Aug.):

    inveterascet hoc quoque,

    Tac. A. 11, 24:

    inter amicos,

    Vulg. Psa. 6, 18:

    ossa mea,

    id. ib. 31, 3:

    vestimenta,

    id. 2 Esdr. 9, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > inveterasco

  • 53 maturi

    mātūrus, a, um ( sup. usually maturissimus;

    less freq. maturrimus,

    Tac. A. 12, 65; cf. the adv.), adj. [root, Sanscr. ma-, measure, time, whence mane, matutinus; cf.: manus, modus; hence, timely, ready in time], ripe, mature (class.).
    I.
    Lit., of fruits:

    poma matura et cocta (opp. cruda),

    Cic. Sen. 19, 71:

    uva,

    Verg. E. 10, 36:

    fruges,

    id. ib. 3, 80:

    maturissimae ficus,

    Col. 12, 17, 2.—With dat.:

    seges matura messi,

    ripe for harvesting, Liv. 2, 5.— Neutr. as subst.:

    quod maturi erat (opp. viride),

    Liv. 34, 26, 8. —
    II.
    Transf.
    A.
    Ripe, mature, of the proper age, proper, fit, seasonable, timely, etc.—With dat.:

    filia matura viro,

    ripe for marriage, marriageable, Verg. A. 7, 53:

    maturus bello,

    Juv. 8, 169:

    vitulus templis maturus et arae,

    old enough for sacrifice, id. 12, 7:

    virgo,

    Hor. C. 3, 6, 22:

    ovis,

    fit for bearing, Col. 7, 3, 1:

    Roxane matura ex Alexandro,

    Just. 13, 2, 5; cf.

    venter,

    ripe for delivery, ready to bring forth, Ov. M. 11, 311:

    infans,

    id. ib. 7, 127:

    aetas,

    mature, fit for action, Verg. A. 12, 438:

    progenies matura militiae,

    Liv. 42, 52: L. Caesar viris, of the proper age for assuming the toga virilis, Vell. 2, 99.— Piur. subst.: mātūri, adults (opp. pueri), Lact. 5, 13, 3:

    omnia matura sunt, victoria, praeda, laus,

    ready to be seized, Sall. J. 85, 48.—With ad:

    ad arma,

    Sil. 16, 657.—Of mental qualities:

    ipse enim Thucydides, si posterius fuisset, multo maturior ac mitior fuisset,

    Cic. Brut. 83, 288:

    annis gravis atque animi maturus Aletes,

    mature in judgment, Verg. A. 9, 246:

    aevi,

    ripe in years, id. ib. 5, 73:

    centuriones,

    who had served out their time, Suet. Calig. 44:

    imperia,

    old, antiquated, Just. 11, 5, 7:

    scribendi tempus maturius,

    more seasonable, more favorable, Cic. Att. 15, 4, 3: mihi vero ad nonas bene maturum videtur fore, just [p. 1121] at the right time, id. Fam. 9, 5, 1:

    se maturam oppetere mortem,

    in good old age, id. Div. 1, 18, 36:

    senex,

    Hor. A. P. 115.—
    2.
    Powerful, vigorous:

    glaebasque jacentis Pulverolenter coquat maturis solibus aestas,

    Verg. G. 1, 66:

    lux,

    id. A. 10, 257:

    ignes (anni),

    Grat. Cyn. 59:

    maturae mala nequitiae,

    full-grown depravity, Juv. 14, 216.—
    B.
    That takes place early, early, speedy, quick:

    mittam hodie huic suo die natali malam rem magnam et maturam,

    Plaut. Ps. 1, 3, 5: matura faba, the early bean (opp. to the late bean), Col. 2, 10:

    satio (opp. to late sowing),

    id. ib.: fenum, the first hay (opp. to the after-math), id. 7, 3:

    hiemes,

    early, Caes. B. G. 4, 20:

    decessio,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 1:

    honores,

    Ov. P. 2, 1, 59:

    judicium,

    quick, Cic. Caecin. 3, 7:

    robur aetatis quam maturrimum precari,

    Tac. A. 12, 65:

    aetas maturissima,

    early life, Auct. Her. 4, 17, 25:

    si mora pro culpa est, ego sum maturior illo,

    was there earlier, Ov. M. 13, 300.—Hence, adv.: mātūrē ( sup. maturissime and maturrime; v. the foll.).
    A.
    Seasonably, opportunely, at the proper time (class.):

    custodes mature sentiunt,

    Cic. Verr. 2, 4, 44, § 96:

    satis mature occurrit,

    Caes. B. C. 3, 7:

    ubi consulueris, mature facto opus est,

    Sall. C. 1 fin.
    B.
    Betimes, early, speedily, quickly, soon:

    mature fieri senem,

    Cic. Sen. 10, 32:

    proficisci,

    id. Fam. 3, 3, 1:

    Romam venire,

    id. Q. Fr. 3, 1, 4.— Comp.:

    maturius proficiscitur,

    Caes. B. G. 4, 6:

    maturius pervenire,

    Cic. Verr. 2, 3, 24, § 60:

    tempus quam res maturius me deserat,

    Sall. J. 42, 5:

    maturius ad Epulas ire,

    Juv. 11, 88:

    voluerunt veteres maturius hereditates adiri,

    Gai. Inst. 2, 55.— Sup.: maximos tumultus maturissime disjeci, Cato ap. Charis. p. 184 P.:

    res maturissime vindicanda est,

    as quickly, as early as possible, Cic. Caecin. 2, 7:

    quippe qui omnium maturrime ad publicas causas accesserim,

    id. de Or. 3, 20, 74:

    perge qua coeptas, ut quam maturrime merita invenias,

    Sall. H. 1, 48, 16 Dietsch.:

    quibus rebus quam maturrime occurrendum putabat,

    Caes. B. G. 1, 33 fin.
    C.
    Prematurely, untimely:

    pater mature decessit,

    Nep. Att. 2, 1.—With a play upon the three meanings of the word (A., B., and C.):

    qui homo mature quaesivit pecuniam, Nisi eam mature parsit, mature esurit,

    he who has made money at the right time, if he is not soon sparing of it, will too soon suffer hunger, Plaut. Curc. 3, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > maturi

  • 54 maturus

    mātūrus, a, um ( sup. usually maturissimus;

    less freq. maturrimus,

    Tac. A. 12, 65; cf. the adv.), adj. [root, Sanscr. ma-, measure, time, whence mane, matutinus; cf.: manus, modus; hence, timely, ready in time], ripe, mature (class.).
    I.
    Lit., of fruits:

    poma matura et cocta (opp. cruda),

    Cic. Sen. 19, 71:

    uva,

    Verg. E. 10, 36:

    fruges,

    id. ib. 3, 80:

    maturissimae ficus,

    Col. 12, 17, 2.—With dat.:

    seges matura messi,

    ripe for harvesting, Liv. 2, 5.— Neutr. as subst.:

    quod maturi erat (opp. viride),

    Liv. 34, 26, 8. —
    II.
    Transf.
    A.
    Ripe, mature, of the proper age, proper, fit, seasonable, timely, etc.—With dat.:

    filia matura viro,

    ripe for marriage, marriageable, Verg. A. 7, 53:

    maturus bello,

    Juv. 8, 169:

    vitulus templis maturus et arae,

    old enough for sacrifice, id. 12, 7:

    virgo,

    Hor. C. 3, 6, 22:

    ovis,

    fit for bearing, Col. 7, 3, 1:

    Roxane matura ex Alexandro,

    Just. 13, 2, 5; cf.

    venter,

    ripe for delivery, ready to bring forth, Ov. M. 11, 311:

    infans,

    id. ib. 7, 127:

    aetas,

    mature, fit for action, Verg. A. 12, 438:

    progenies matura militiae,

    Liv. 42, 52: L. Caesar viris, of the proper age for assuming the toga virilis, Vell. 2, 99.— Piur. subst.: mātūri, adults (opp. pueri), Lact. 5, 13, 3:

    omnia matura sunt, victoria, praeda, laus,

    ready to be seized, Sall. J. 85, 48.—With ad:

    ad arma,

    Sil. 16, 657.—Of mental qualities:

    ipse enim Thucydides, si posterius fuisset, multo maturior ac mitior fuisset,

    Cic. Brut. 83, 288:

    annis gravis atque animi maturus Aletes,

    mature in judgment, Verg. A. 9, 246:

    aevi,

    ripe in years, id. ib. 5, 73:

    centuriones,

    who had served out their time, Suet. Calig. 44:

    imperia,

    old, antiquated, Just. 11, 5, 7:

    scribendi tempus maturius,

    more seasonable, more favorable, Cic. Att. 15, 4, 3: mihi vero ad nonas bene maturum videtur fore, just [p. 1121] at the right time, id. Fam. 9, 5, 1:

    se maturam oppetere mortem,

    in good old age, id. Div. 1, 18, 36:

    senex,

    Hor. A. P. 115.—
    2.
    Powerful, vigorous:

    glaebasque jacentis Pulverolenter coquat maturis solibus aestas,

    Verg. G. 1, 66:

    lux,

    id. A. 10, 257:

    ignes (anni),

    Grat. Cyn. 59:

    maturae mala nequitiae,

    full-grown depravity, Juv. 14, 216.—
    B.
    That takes place early, early, speedy, quick:

    mittam hodie huic suo die natali malam rem magnam et maturam,

    Plaut. Ps. 1, 3, 5: matura faba, the early bean (opp. to the late bean), Col. 2, 10:

    satio (opp. to late sowing),

    id. ib.: fenum, the first hay (opp. to the after-math), id. 7, 3:

    hiemes,

    early, Caes. B. G. 4, 20:

    decessio,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 1:

    honores,

    Ov. P. 2, 1, 59:

    judicium,

    quick, Cic. Caecin. 3, 7:

    robur aetatis quam maturrimum precari,

    Tac. A. 12, 65:

    aetas maturissima,

    early life, Auct. Her. 4, 17, 25:

    si mora pro culpa est, ego sum maturior illo,

    was there earlier, Ov. M. 13, 300.—Hence, adv.: mātūrē ( sup. maturissime and maturrime; v. the foll.).
    A.
    Seasonably, opportunely, at the proper time (class.):

    custodes mature sentiunt,

    Cic. Verr. 2, 4, 44, § 96:

    satis mature occurrit,

    Caes. B. C. 3, 7:

    ubi consulueris, mature facto opus est,

    Sall. C. 1 fin.
    B.
    Betimes, early, speedily, quickly, soon:

    mature fieri senem,

    Cic. Sen. 10, 32:

    proficisci,

    id. Fam. 3, 3, 1:

    Romam venire,

    id. Q. Fr. 3, 1, 4.— Comp.:

    maturius proficiscitur,

    Caes. B. G. 4, 6:

    maturius pervenire,

    Cic. Verr. 2, 3, 24, § 60:

    tempus quam res maturius me deserat,

    Sall. J. 42, 5:

    maturius ad Epulas ire,

    Juv. 11, 88:

    voluerunt veteres maturius hereditates adiri,

    Gai. Inst. 2, 55.— Sup.: maximos tumultus maturissime disjeci, Cato ap. Charis. p. 184 P.:

    res maturissime vindicanda est,

    as quickly, as early as possible, Cic. Caecin. 2, 7:

    quippe qui omnium maturrime ad publicas causas accesserim,

    id. de Or. 3, 20, 74:

    perge qua coeptas, ut quam maturrime merita invenias,

    Sall. H. 1, 48, 16 Dietsch.:

    quibus rebus quam maturrime occurrendum putabat,

    Caes. B. G. 1, 33 fin.
    C.
    Prematurely, untimely:

    pater mature decessit,

    Nep. Att. 2, 1.—With a play upon the three meanings of the word (A., B., and C.):

    qui homo mature quaesivit pecuniam, Nisi eam mature parsit, mature esurit,

    he who has made money at the right time, if he is not soon sparing of it, will too soon suffer hunger, Plaut. Curc. 3, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > maturus

  • 55 obraucatus

    obraucātus, a, um, Part., from the obsol. obrauco, āre [ob - raucus], grown hoarse (post-class.):

    ea (grus) ubi obraucata est, succedit alia,

    Sol. 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > obraucatus

  • 56 parectatus

    părectătus, a, um, adj., = parektatos, grown up, marriageable (ante-class.), Lucil. and Varr. ap. Non. 67, 11 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > parectatus

  • 57 persequor

    per-sĕquor, cūtus and quūtus, 3, v. dep. a. and n. ( act. collat. form of the imperat. persece for perseque, Poët. ap. Cic. Att. 13, 23 fin.).
    I. A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    ille servolum Jubet illum persequi,

    Plaut. Cist. 1, 3, 35; 4, 2, 30:

    si vis persequi vestigiis,

    id. Men. 4, 1, 9:

    certum est persequi,

    Ter. Phorm. 3, 3, 18:

    me in Asiam persequens,

    id. And. 5, 4, 32:

    (persequens dicit perseverationem sequentis ostendens. Persequitur enim qui non desinit sequi, Don. ad h. l.): aliquem,

    Cic. Verr. 2, 5, 35, § 91:

    exercitum,

    id. Phil. 3, 3, 7:

    cursim,

    Petr. 6:

    Hortensium ipsius vestigiis,

    Cic. Brut. 90, 307:

    quā, aut terrā aut mari, persequar eum, qui, etc.,

    id. Att. 7, 22, 2:

    vestigia alicujus,

    id. de Or. 1, 23, 105; Verg. A. 9, 218:

    hanc persecuta mater orare incipit,

    Phaedr. 1, 28, 5.—With inf. ( poet.):

    atqui non ego te tigris ut aspera... frangere persequor,

    Hor. C. 1, 23, 10.—
    2.
    In partic.
    a.
    To follow after, press upon, chase, pursue:

    fugientes usque ad flumen persequuntur,

    Caes. B. G. 7, 67:

    bello,

    id. ib. 1, 14:

    deterrere hostes a persequendo,

    Sall. J. 50, 6:

    feras,

    Ov. H. 9, 34:

    beluas,

    Curt. 8, 14, 26.—
    b.
    To go through a place in pursuit of any thing, to search through:

    omnes solitudines,

    Cic. Pis. 22, 53. —
    B.
    Transf., to follow up, come up with, overtake:

    quo ego te ne persequi quidem possem triginta diebus,

    Cic. Fam. 3, 6, 3; id. Div. 2, 72, 149:

    mors et fugacem persequitur virum,

    Hor. C. 3, 2, 14.—
    C.
    Trop.
    1.
    In gen., to follow perseveringly, to pursue any thing:

    omnes vias persequar,

    Cic. Fam. 4, 13, 6:

    viam,

    Ter. Hec. 3, 5, 4:

    eas artes,

    Cic. Fin. 1, 21, 72.—
    2.
    In partic.
    a.
    With the accessory notion of striving after, to pursue, hunt after, seek to obtain, strive after, = appetere, affectare:

    quis est, qui utilia non studiosissime persequatur?

    Cic. Off. 3, 28, 101:

    ego mihi alios deos penates persequar,

    Plaut. Merc. 5, 1, 7: Pl. Tene priusquam hinc abeo savium. Ph. Si quidem mi hercle regnum detur, numquam id potius persequar, id. Curc. 1, 3, 55:

    hereditates,

    Ter. And. 4, 5, 20:

    hereditates aut syngraphas,

    Cic. Leg. 3, 8, 18:

    cujusquemodi voluptates,

    id. Fin. 2, 7, 22: ego meum jus persequar, I will pursue or assert my right, Ter. Ad. 2, 1, 9; Cic. Caecin. 3, 8:

    persequendi juris sui potestas,

    id. Div. in Caecil. 6, 21:

    bona tua repetere ac persequi lite atque judicio,

    id. Verr. 2, 3, 13, § 32:

    possumus rem nostram persequi,

    id. Quint. 13, 45 fin.:

    cum tribunus plebis poenas a seditioso cive per bonos viros judicio persequi vellet,

    sought to obtain, id. Fam. 1, 9, 15.—
    (β).
    With inf., to hasten, be eager (rare):

    nec scimus quam in partem ingredi persequamur,

    Plaut. Rud. 3, 3, 4.—
    b.
    To follow, be a follower of; to imitate, copy after a person or thing as a guide or pattern:

    si vero Academiam veterem persequamur,

    Cic. Ac. 1, 2, 7:

    sectam et instituta alicujus,

    id. Verr. 2, 5, 71, § 183:

    ego neglectā barbarorum inscitiā te persequar,

    id. Fam. 9, 3, 2; id. Ac. 2, 23, 74:

    ut, quae maxime excellant in eo, quem imitabitur, ea diligentissime persequatur,

    id. de Or. 2, 22, 90.—
    c.
    To pursue, proceed against, prosecute; to revenge, avenge, take vengeance upon a person or thing:

    aliquem bello,

    Caes. B. G. 5, 1:

    aliquem judicio,

    Cic. Fl. 20, 47:

    alicujus injurias ulcisci ac persequi,

    id. Verr. 2, 2, 3, § 9; so,

    injuriam,

    id. Mur. 21, 44; Sall. J. 14, 23; cf. Kritz ad Sall. C. 9, 5:

    mortem alicujus,

    Cic. Fam. 9, 3, 2:

    de persequendis inimicitiis,

    Caes. B. C. 3, 83 fin.:

    Trebonii mortem,

    Cic. Phil. 13, 18, 39; Caes. B. G. 7, 38; Liv. 40, 11 fin.:

    adulterium,

    Sen. Contr. 3, 20.—
    d.
    To persecute for religious belief or practice (eccl. Lat.), Tert. ad Scap. 5; Vulg. Johan. 15, 20; id. Act. 7, 52; id. Rom. 12, 14 et saep.—
    e.
    To follow in writing, to take down, minute down:

    celeritate scribendi, quae dicerentur persequi,

    Cic. Sull. 14, 42:

    multa diserte dixit, quae notarius persequi non potuit,

    Sen. Apoc. 9, 2.—
    f.
    To follow up with action, to follow out, perform, execute, bring about, do, accomplish, etc.:

    hoc, ut dico, factis persequar,

    Plaut. Merc. 3, 2, 11:

    erus quod imperavit persequi,

    id. Am. 2, 1, 40:

    imperium patris,

    id. Stich. 1, 2, 84 sq.:

    ex usu quod est, id persequar,

    Ter. Hec. 4, 3, 10:

    mandata,

    Cic. Q. Fr. 2, 14, 3:

    si idem extrema persequitur qui inchoavit,

    id. Prov. Cons. 8, 19:

    vitam inopem et vagam,

    to lead, id. Phil. 12, 7, 15.— Absol.:

    sed tamen ibo et persequar,

    will go and obey, Plaut. Cist. 2, 1, 64. —
    (β).
    In partic., to follow out in speech or writing, to set forth, treat of, relate, recount, describe, explain, etc.:

    aliquid voce,

    Cic. Planc. 23, 56:

    dum rationes Persequor,

    set forth, treat of, discuss the reasons, Lucr. 5, 56:

    quae versibus persecutus est Ennius,

    Cic. Sen. 6, 16:

    philosophiam Latinis litteris,

    id. Ac. 1, 3, 12:

    aliquid scripturā,

    id. Fam. 15, 21, 4:

    obscenas voluptates,

    id. N. D. 1, 40, 111:

    res Hannibalis,

    id. Div. 1, 24, 49:

    has res in eo libro,

    id. Off. 2, 24, 87:

    quae persequerer, si commemorare possem sine dolore,

    id. Fam. 5, 13, 3: da te in sermonem et persece Et confice, etc., Poët. ap. Cic. Att. 13, 23, 3.—
    * II.
    Neutr., to follow or come after:

    exacta vindemia gramine persecuto,

    when the grass has grown again, Pall. 3, 26, 5.
    In a pass.
    signif. (post-class.):

    illa se in mare praecipitavit, ne persequeretur,

    Hyg. Fab. 198 dub.—Hence, persĕquens, entis, P. a., used as subst. *
    A.
    A pursuer, practiser:

    flagitii,

    Plaut. Cas. 2, 1, 13.—
    * B.
    A revenger, avenger:

    inimicitiarum persequentissimus,

    Auct. Her. 2, 19, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > persequor

  • 58 Perseus

    1.
    Perseus, ĕi and ĕos (acc., Persea, Ov. M. 4, 610), m., = Perseus.
    I.
    Son of Jupiter and Danăē, abandoned by his grandfather Acrisius, but rescued and brought up by Polydectes, king of Seriphus. When grown up, he undertook, at the instigation of Polydectes, an expedition against the islands of the Gorgons, and received from Vulcan a sickle-shaped sword, from Mercury winged shoes, and from Minerva a shield and the flying horse Pegasus. Thus armed, he killed and cut off the head of Medusa, whose look turned every thing into stone. On his way back, he, by means of it, turned into stone a sea-monster to which Andromeda, the daughter of Cepheus, was exposed, and married her. Their son Perses became the progenitor of the Persians. After his death, Perseus was placed among [p. 1355] the constellations, Ov. M. 4, 609 sq.; Hyg. Fab. 64; 244; id. Astron. 12; Cic. N. D. 2, 44, 112; Prop. 2, 30 (3, 28), 4; 2, 28 (3, 24), 22; Serv. Verg. A. 4, 246.—
    B.
    Hence,
    1.
    Persēus, a, um, adj., of or belonging to Perseus, Persean, Prop. 3 (4), 22, 8:

    Perseos alter in Argos scinditur,

    i. e. where Perseus's grandfather, Acrisius, reigned, Stat. Th. 1, 255:

    Persei culmina montis,

    the mountain where Perseus first mounted Pegasus, id. ib. 3, 633:

    Persea Tarsos,

    founded by Perseus, Luc. 3, 225:

    Babylon,

    id. 6, 449.—
    2.
    Per-sēïus, a, um, Persean:

    Perseia castra sequi,

    to fight in his army, Ov. M. 5, 128.—
    II. 2.
    Persēus, a, um, v. the preced. art., I. B. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Perseus

  • 59 prognatus

    prō-gnātus, a, um, Part. [gnatus, natus, from nascor], born, descended, sprung from some one; of children or descendants.
    I.
    Lit.: CORNELIVS LVCIVS SCIPIO BARBATVS GNAIVOD PATRE PROGNATVS, first Epitaph of the Scipios; SO, PROGNATVM PVBLIO, ninth Epitaph of the Scipios: corpore Tartarino (i. e. Chao) prognata Paluda virago (i. e. Minerva, Aër), Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 37 Müll. (Ann. v. 510 Vahl.):

    Sosiam Davo prognatum patre,

    Plaut. Am. 1, 1, 209:

    a meo patre prognatus,

    id. Men. 5, 9, 20:

    bonis prognatam,

    Ter. Phorm. 1, 2, 65; Hor. S. 1, 6, 78; 1, 2, 70:

    Romulus deo prognatus,

    Liv. 1, 40.—As subst.: prōgnātus, i, m., a child, descendant (ante-class.):

    parentes, Patria et prognati,

    children, Plaut. Am. 2, 2, 20:

    Herculei prognati,

    the descendants of Hercules, Plaut. Cas. 2, 6, 46; cf.:

    Tantalo prognatus, Pelope natus,

    i. e. Atreus, grandson of Tantalus, Cic. Tusc. 3, 12, 26:

    ex Cimbris Teutonisque prognati,

    Caes. B. G. 2, 29:

    Galli ab Dite patre prognati,

    id. ib. 6, 18: Venere, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 2:

    Delphis prognatus Pythius Apollo,

    Naev. Bell. Punic. 2, 20:

    quali genere prognatus?

    Plaut. Aul. 2, 2, 35:

    Castor gaudet equis, ovo prognatus eodem Pugnis,

    Hor. S. 2, 1, 26.—
    II.
    Transf., of plants, sprung or grown forth:

    Peliaco quondam prognatae vertice pinus,

    Cat. 64, 1:

    harundines in palude prognatae,

    Plin. 9, 16, 23, § 56.

    Lewis & Short latin dictionary > prognatus

  • 60 puer

    pŭer, ĕri (old voc. puere, Plaut. As. 2, 3, 2; 5, 2, 42; id. Most. 4, 2, 32 et saep.; Caecil. and Afran. ap. Prisc. p. 697 P.; gen. plur. puerūm, Plaut. Truc. 4, 2, 50), m. (v. infra) [root pu-, to beget; v. pudes; and cf. pupa, putus], orig. a child, whether boy or girl:

    pueri appellatione etiam puella significatur,

    Dig. 50, 16, 163.—Thus, as fem.: sancta puer Saturni filia, regina, Liv. And. ap. Prisc. p. 697 P.:

    prima incedit Cereris Proserpina puer,

    i.e. daughter of Ceres, Naev. ib. p. 697 P.: mea puer, mea puer, Poët. ap. Charis. p. 64 P.; Ael. Stil. and As. ib. p. 64 P.—Hence, freq. in the plur. pueri, children, in gen., Plaut. Poen. prol. 28; 30:

    infantium puerorum incunabula,

    Cic. Rosc. Am. 53, 153:

    cinis eorum pueros tarde dentientes adjuvat cum melle,

    Plin. 30, 3, 8, § 22; Hor. Ep. 1, 7, 7; id. C. 4, 9, 24.—
    II.
    In partic.
    1.
    A male child, a boy, lad, young man (strictly till the seventeenth year, but freq. applied to those who are much older):

    puero isti date mammam,

    Plaut. Truc. 2, 5, 1:

    aliquam puero nutricem para,

    Ter. Hec. 4, 4, 104; 5, 2, 4:

    homini ilico lacrimae cadunt Quasi puero,

    id. Ad. 4, 1, 21:

    quo portas puerum?

    id. And. 4, 3, 7:

    nescire quid antea quam natus sis, acciderit, id est semper esse puerum,

    Cic. Or. 34, 120; Ov. P. 4, 12, 20:

    laudator temporis acti Se puero,

    when he was a boy, Hor. A. P. 173; cf.:

    foeminae praetextatique pueri et puellae,

    Suet. Claud. 35.—A puero, and with plur. verb, a pueris (cf. Gr. ek paidos, ek paidôn), from a boy, boyhood, or childhood (cf. ab):

    doctum hominem cognovi, idque a puero,

    Cic. Fam. 13, 16, 4; id. Ac. 2, 3, 8:

    diligentiā matris a puero doctus,

    id. Brut. 27, 104;

    Hor S. 1, 4, 97: ad eas artes, quibus a pueris dediti fuimus,

    Cic. de Or. 1, 1, 2.—In like manner: ut primum [p. 1487] ex pueris excessit Archias, as soon as he ceased to be a child, Cic. Arch. 3, 4.—
    2.
    A grown-up youth, young man, Cic. Fam. 2, 1, 2:

    puer egregius praesidium sibi primum et nobis, deinde summae rei publicae comparavit, of Octavian at the age of nineteen,

    id. ib. 12, 25, 4 (cf. Vell. 2, 61, 1; Tac. A. 13, 6); cf.

    of the same: nomen clarissimi adulescentis vel pueri potius,

    Cic. Phil. 4, 1, 3;

    of Scipio Africanus, at the age of twenty,

    Sil. 15, 33; 44 (coupled with juvenis, id. 15, 10 and 18);

    of Pallas, in military command,

    Verg. A. 11, 42.—
    3.
    An unmarried man, a bachelor, Ov. F. 4, 226.—
    4.
    As a pet name, or in familiar address, boy, fellow, Cat. 12, 9; Ter. Ad. 5, 8, 17.—
    B.
    Transf.
    1.
    A little son, a son ( poet.), Plaut. Am. 5, 1, 72:

    Ascanius puer,

    Verg. A. 2, 598:

    tuque (Venus) puerque tuus (Cupido),

    id. ib. 4, 94; cf. Hor. C. 1, 32, 10:

    Latonae puer,

    id. ib. 4, 6, 37:

    Semeles puer,

    id. ib. 1, 19, 2:

    deorum pueri,

    id. A. P. 83; 185.—
    2.
    A boy for attendance, a servant, slave:

    cedo aquam manibus, puer,

    Plaut. Most. 1, 3, 150; Cic. Rosc. Am. 28, 77:

    Persicos odi, puer, apparatus,

    Hor. C. 1, 38, 1; 2, 11, 18; 4, 11, 10:

    hic vivum mihi cespitem ponite, pueri,

    id. ib. 1, 19, 14:

    cena ministratur pueris tribus,

    id. S. 1, 6, 116:

    tum pueri nautis, pueris convicia nautae Ingerere,

    id. ib. 1, 5, 11:

    regii,

    royal pages, Liv. 45, 6; Curt. 5, 2, 13:

    litteratissimi,

    Nep. Att. 13, 3; Juv. 11, 59; Dig. 50, 16, 204.—
    * 3.
    As adj., youthful:

    puera facies,

    Paul. Nol. Carm. 25, 217.

    Lewis & Short latin dictionary > puer

См. также в других словарях:

  • grown-up — grown ups (The spelling grownup is also used. The syllable up is not stressed when it is a noun.) 1) N COUNT A grown up is an adult; used by or to children. Jan was almost a grown up... Tell children to tell a grown up if they re being bullied.… …   English dictionary

  • grown-up — grown ,up1 noun count * an ADULT: used when talking to children: Ask a grown up to help you. a. used when there are children involved in a situation: The kids went to the park while we grown ups sat in the backyard. grown up grown ,up 2 adjective …   Usage of the words and phrases in modern English

  • grown-up — grown up1 adj 1.) fully developed as an adult ▪ Before you know it, the children will be grown up and leaving home. ▪ I ve got two grown up sons. 2.) behaving in a responsible way, like an adult = ↑mature →↑childish ▪ I expect more grown up… …   Dictionary of contemporary English

  • grown — grown; in·ter·grown; un·grown; in·grown·ness; …   English syllables

  • grown-up — grown upness, n. /grohn up /, adj. 1. having reached the age of maturity. 2. characteristic of or suitable for adults: grown up behavior; grown up fiction. [1625 35; adj. use of v. phrase grow up] * * * …   Universalium

  • Grown — Grown, p. p. of {Grow}. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • grown — p.p. of GROW (Cf. grow). Grown up (adj.) mature is from late 14c.; the noun meaning adult person is from 1813 …   Etymology dictionary

  • grown-up — grown up·ness; grown up; …   English syllables

  • grown-up — grown′ up′ adj. 1) having reached the age of maturity 2) characteristic of or suitable for adults • Etymology: 1625–35 grown′ up′ness, n …   From formal English to slang

  • grown-up — [n] adult gentleman, grown person, lady, mam, man, Miss, mister, Mr., Mrs., Ms., woman; concept 424 Ant. child, youngster …   New thesaurus

  • grown — [grōn] vi., vt. pp. of GROW adj. 1. having completed its growth; fully developed; mature 2. covered with a specified growth 3. cultivated as specified [home grown] …   English World dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»