Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

goes

  • 81 antecedo

    antĕ-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n., to go before, precede (in space), to take the lead, get the start; with dat., acc., or absol.
    I.
    Lit.
    a.
    With dat.: ubi ambitionem virtuti videas antecedere, Titin. ap. Non. 499, 8:

    si huic rei illa antecedit, huic non antecedit,

    Cic. Top. 23.—
    b.
    With acc.:

    Pompeius expeditus antecesserat legiones,

    Cic. Att. 8, 9: biduo me Antonius antecessit, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13; Curt. 4, 7, 15:

    antecedite me,

    Vulg. Gen. 32, 16; ib. 1 Reg. 9, 27; ib. Matt. 2, 9, and so Vulg. always.—
    c.
    Absol.:

    magnis itineribus antecessit,

    Caes. B. G. 7, 35; Liv. 2, 6; Vell. 1, 4, 1:

    antecedente famā,

    Liv. 5, 37, 6: antecedens scelestus, * Hor. C. 3, 2, 31.—
    II.
    Fig.
    A.
    To precede, in time: haec (dies) ei antecessit, * Ter. Phorm. 3, 2, 40:

    exercitatio semper antecedere cibum debet,

    Cels. 1, 2.—
    B.
    To have the precedence of any one, to excel, surpass; with dat. and acc. (cf. Rudd. II. p. 136).
    a.
    With dat.:

    virtute regi antecesseris,

    Plaut. Ps. 1, 5, 118:

    quantum natura hominis pecudibus antecedit,

    Cic. Off. 1, 30, 105; so id. Brut. 21, 82.—
    b.
    With acc. of person or thing and abl. or abl. with in:

    scientiā atque usu nauticarum rerum ceteros antecedunt,

    Caes. B. G. 3, 8:

    nemo eum in amicitiā antecessit,

    Nep. Alcib. 9, 3:

    maltha duritiam lapidis antecedens,

    Plin. 36, 24, 58, § 18.—
    c.
    Absol., to distinguish one's self, to become eminent:

    ut quisque honore et aetate antecedebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 64; so id. Inv. 2, 22.—Hence,
    1.
    antĕcēdens, entis, P. a.
    a.
    In gen.:

    hora,

    Cic. ad Octav. 3:

    annus,

    Plin. 13, 8, 16, § 59; so Suet. Tib. 5.—
    b.
    T. t. of philosophy, the antecedent (opp. consequens):

    causa,

    Cic. Fat. 11, 33; 15, 34.—In plur. as subst.: an-tĕcēdentĭa, ōrum, n.:

    locus ex antecedentibus,

    Cic. Top. 12; so id. Part. Or. 2; Quint. 5, 10, 45; 6, 3, 66.—
    2.
    antĕces-sus, a, um, P. a., that goes before; only in the connection, in antecessum dare, solvere, accipere, etc.; t. t., to give, pay, receive, etc., beforehand, in advance (postAug.):

    in antecessum dabo,

    Sen. Ep. 118:

    accipere,

    id. ib. 7:

    reponere,

    id. Ben. 4, 32:

    praedam dividere,

    Flor. 4, 12, 24 al.

    Lewis & Short latin dictionary > antecedo

  • 82 antecessio

    antĕcessĭo, ōnis, f. [antecedo].
    I.
    A going before, preceding:

    quae in orbibus conversiones antecessionesque eveniunt,

    Cic. Tim. 10.—
    II.
    That which goes before, the antecedent cause, as opp. to the final cause (perh. only in Cic.): homo causas rerum videt earumque progressus et quasi antecessiones non ignorat, and understands their course forwards and backwards, i. e. can reason from cause to effect and from effect to cause, Cic. Off. 1, 4, 11:

    consecutio, antecessio, repugnantia,

    id. Top. 13.

    Lewis & Short latin dictionary > antecessio

  • 83 antecessor

    antĕcessor, ōris, m. [id.], he that goes before; hence,
    I.
    In milit. lang., antecessores, the forerunners of the army, the advanced guard (cf. antecursor): speculatores et antecessores, Auct. B. Afr. 12: agminis antecessores, * Suet. Vit. 17.—
    II.
    In the jurists,
    A.
    Teachers or professors of law, Cod. Just. 1, 17, 2.—
    B.
    A predecessor in office (opp. successor):

    ad antecessores meos Apostolos,

    Vulg. Gal. 1, 17; Dig. 5, 1, 55; 27, 9, 9.—
    III.
    Tert. thus designates the Holy [p. 130] Ghost, Tert. Virg. Vel. 1 fin.;

    and also the Apostles,

    id. adv. Marc. 1, 20; 5, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > antecessor

  • 84 aquivergium

    ăquĭ-vergĭum, ii [vergo], a place in which water is collected, Agrim. Goes. pp. 225, 234.

    Lewis & Short latin dictionary > aquivergium

  • 85 arater

    ărāter, tri, m. (a rare form for aratrum), a plough, Hyg. Limit. p. 204 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > arater

  • 86 arbiter

    arbĭter, tri, m. [ar = ad (v. ad init.) and bito = eo], orig., one that goes to something in order to see or hear it; hence, a spectator, beholder, hearer, an eye-witness, a witness (class. through all periods; used several times by Plaut., but only twice by Ter.; syn.: testis, speculator, conscius).
    I.
    In gen.:

    aequi et justi hic eritis omnes arbitri,

    Plaut. Am. prol. 16:

    mi quidem jam arbitri vicini sunt, meae quid fiat domi, Ita per impluvium introspectant,

    id. Mil. 2, 2, 3:

    ne arbitri dicta nostra arbitrari (i. e. speculari, v. arbitror) queant,

    id. Capt. 2, 1, 28; so id. ib. 2, 1, 34; id. Cas. 1, 1, 2; 1, 1, 55; id. Mil. 4, 4, 1; id. Merc. 5, 4, 46; id. Poen. 1, 1, 50; 3, 3, 50; id. Trin. 1, 2, 109:

    aut desine aut cedo quemvis arbitrum,

    Ter. Ad. 1, 2, 43:

    quis est decisionis arbiter?

    Cic. Fl. 36:

    ab arbitris remoto loco,

    id. Verr. 2, 5, 31:

    remotis arbitris,

    after the removal of, id. Off. 3, 31, 112:

    omnibus arbitris procul amotis,

    Sall. C. 20, 1 Corte:

    arbitros eicit,

    Liv. 1, 41:

    remotis arbitris,

    id. 2, 4:

    sine arbitro,

    id. 27, 28:

    absque arbitris,

    Vulg. Gen. 39, 11:

    loca abdita et ab arbitris libera,

    Cic. Att. 15, 16 B; Just. 21, 4:

    secretorum omnium arbiter, i. e. conscius,

    Curt. 3, 12, 9:

    procul est, ait, arbiter omnis,

    Ov. M. 2, 458 (cf. id. ib. 4, 63: conscius omnis abest).—
    II.
    Esp.
    A.
    In judic. lang., t. t., prop., he that is appointed to inquire into a cause (cf. adire hiberna, Tac. H. 1, 52, and intervenio) and settle it; hence, an umpire, arbiter, a judge, in an actio bonae fidei (i. e. who decides acc. to equity, while the judex decides acc. to laws), Sen. Ben. 3, 7 (cf. Zimmern, Rechtsgesch. 3 B, § 8; 3 B, § 42; 3 B, § 60 sq., and the jurists there cited).— So in the fragments of the Twelve Tables: JVDICI. ARBITROVE. REOVE. DIES. DIFFISVS. ESTO., ap. Paul. ex Fest. s. v. reus, p. 227 Müll.: Prae TOR. ARBITROS. TRES. DATO. ap. Fest. s. v. vindiciae, p. 376 Müll., and the ancient judicial formula:

    P. J. A. V. P. V. D., i. e. PRAETOREM JVDICEM ARBITRVMVE POSTVLO VTI DET,

    Val. Prob. p. 1539 P.:

    ibo ad arbitrum,

    Plaut. Rud. 4, 3, 101; so id. ib. 4, 3, 104:

    Vicini nostri hic ambigunt de finibus: Me cepere arbitrum,

    Ter. Heaut. 3, 1, 90 (arbiter dabatur his, qui de finibus regendis ambigerent, Don.); so,

    arbiter Nolanis de finibus a senatu datus,

    Cic. Off. 1, 10, 33.—Of the Hebrew judges:

    subjacebit damno, quantum arbitri judicaverint,

    Vulg. Exod. 21, 22.—Hence, trop.:

    Taurus immensus ipse et innumerarum gentium arbiter,

    that sets boundaries to numerous tribes, Plin. 5, 27, 27, § 97:

    arbitrum familiae herciscundae postulavit,

    Cic. Caecin. 7: arbitrum illum adegit (i. e. ad arbitrum illum egit; cf.

    adigo),

    id. Off. 3, 16, 66:

    quis in hanc rem fuit arbiter?

    id. Rosc. Com. 4, 12.—In the time of Cicero, when, acc. to the Lex Aebutia, the decisions were given in definite formulae of the praetor, the formal distinction between judex and arbiter disappeared, Cic. Mur. 12 fin.
    B.
    Transf. from the sphere of judicial proceedings, a judge, an arbitrator, umpire, in gen.: arbiter inter antiquam Academiam et Zenonem. Cic. Leg. 1, 20, 53:

    Judicet Dominus, arbiter hujus diei, inter etc.,

    Vulg. Jud. 11, 27.—So of Paris:

    arbiter formae,

    Ov. H. 16, 69: pugnae, the judge, umpire of the contest, ho brabeutês, Hor. C. 3, 20, 11:

    favor arbiter coronae,

    which adjudged the prize of victory, Mart. 7, 72, 10.—
    C.
    He that rules over, governs, or manages something, a lord, ruler, master (mostly poet. or in post-Aug. prose; syn.: rex, dominus): arbiter imperii (Augustus), Ov. Tr. 5, 2, 47:

    armorum (Mars),

    id. F. 3, 73:

    bibendi,

    Hor. C. 2, 7, 25 (cf. id. ib. 1, 4, 18: nec regna vini sortiere talis, and in Gr. basileus tou sumposiou):

    quo (sc. Noto) non arbiter Hadriae Major,

    who rules over the sea, id. ib. 1, 3, 15:

    arbiter Eurystheus irae Junonis iniquae,

    i. e. the executor, fulfiller of her wrath, Ov. H. 9, 45 al. —In prose, Tac. A. 1, 26:

    regni,

    id. ib. 13, 14, where Halm reads arbitrium:

    rerum,

    id. ib. 2, 73:

    di potentium populorum arbitri,

    id. ib. 15, 24:

    (JOVI) RERVM RECTORI FATORVMQVE ARBITRO,

    Inscr. Orell. 1269 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > arbiter

  • 87 arbitratio

    arbī̆trātĭo, ōnis, f. [arbitror], the judgment, will, = arbitratus, Gell. 13, 20, 19; Imp. Valent. ap. Scriptt. R. Agr. p. 342 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > arbitratio

  • 88 arca

    arca, ae, f. [arceo:

    arca et arx quasi res secretae, a quibus omnes arceantur,

    Serv. ad Verg. A. 1, 262; v. arceo], a place for keeping any thing, a chest, box.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    arca vestiaria,

    Cato, R. R. 11, 3: ex illā oleā arcam esse factam eoque [p. 153] conditas sortes, Cic. Div. 2, 41, 86; Suet. Tib. 63:

    arca ingens variorum venenorum plena,

    id. Calig. 59 al. —Very freq.,
    B.
    Esp.,
    1.
    A box for money, a safe, a coffer, and particularly of the rich, and loculi was their purse, porte-monnaie, while sacculus was the pouch of the poor, Juv. 1, 89 sq.; 11, 26; cf. id. 10, 25; 14, 259 Ruperti, and Cat. 13, 8; Varr. L. L. 5, § 182 Müll.:

    populus me sibilat: at mihi plaudo Ipse domi, simul ac nummos contemplor in arcā,

    Hor. S. 1, 1, 67.—Hence, meton., like our purse, for the money in it:

    arcae nostrae confidito,

    rely upon my purse, Cic. Att. 1, 9; id. ad Q. Fr. 2, 12; id. Par. 6, 1; Cat. 23, 1; Col. 3, 3, 5; 8, 8, 9; Plin. Ep. 3, 19, 8; Sen. Ep. 26 fin. — Hence, ex arcā absolvere aliquem, to pay in cash upon the spot (opp. de mensae scripturā absolvere), Ter. Ad. 2, 4, 13 Don.; cf. id. Phorm. 5, 7, 29 Don., and arcarius.—And of public money, state treasure, revenues (late Lat.):

    frumentaria,

    Dig. 50, 4, 1, § 2:

    vinaria,

    Symm. Ep. 10, 42 al. —
    2.
    A coffin (cf. Smith, Dict. Antiq.), Liv. 40, 29; cf. Plin. 13, 13, 27, § 85; Val. Max. 1, 1:

    cadavera Conservus vili portanda locabat in arcā,

    Hor. S. 1, 8, 9; Luc. 8, 736; Dig. 11, 7; Inscr. Orell. 3560; 4429.—
    II.
    Transf. Of any thing in the form of a box or chest.
    A.
    Noah's ark (eccl. Lat.), Vulg. Gen. 6, 14 sqq.; ib. Matt. 24, 38; ib. Heb. 11, 7 al.—
    B.
    In Jewish antiq., the Ark of the Covenant (eccl. Lat.):

    arca foederis,

    Vulg. Deut. 10, 8:

    arca foederis Domini,

    ib. Num. 10, 33:

    arca testimonii,

    ib. Exod. 26, 34:

    arca testamenti,

    ib. Heb. 9, 4:

    arca testamenti Dei,

    ib. Jer. 3, 16:

    arca Domini,

    ib. Jos. 4, 4:

    arca Dei,

    ib. 1 Reg. 11, 17; and absol.:

    arca,

    ib. Exod. 30, 6; ib. Deut. 10, 5.—
    C.
    A small, close prison, a cell:

    (Servi) in arcas coniciuntur, ne quis cum iis colloqui possit,

    Cic. Mil. 22 fin.; cf. Fest. p. 264 Müll. —
    D.
    In mechanics, the water-box of a hydraulic machine, Vitr. 10, 13.—
    E.
    A watercistern, a reservoir, Vitr. 6, 3.—
    F.
    A quadrangular landmark; cf. Scriptt. Agrim. pp. 119, 222, 223, 271 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > arca

  • 89 arcarius

    arcārĭus, a, um, adj. [arca, I. B.], of or pertaining to a money-box or ready money:

    nomina,

    Gai. Inst. 1. 3, § 131 Goes.—Hence, arcārĭus, i, m., a treasurer (late Lat.):

    arcarii gazae tuae,

    Vulg. Esth. 3, 9:

    arcarius civitatis,

    ib. Rom. 16, 23; Dig. 40, 5, 41.—

    Also,

    a controller of public revenues, Lampr. Alex. Sev. 43.

    Lewis & Short latin dictionary > arcarius

  • 90 arcella

    arcella, ae, f. dim. [arca; cf. Paul. ex Fest. p. 21 Müll.]; among surveyors, a square landmark (cf. arca, II. F., and arcatura), Front. Colon. pp. 119, 260, 308 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > arcella

  • 91 argumentalis

    argūmentālis, e, adj. [id.], containing proof: narratio, Ascon. ap. Cic. Div. in Caecil. 1.— Adv.: argūmentālĭter, by way of proof, Aggen. Urb. Com. ap. Front. p. 64 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > argumentalis

  • 92 argumentaliter

    argūmentālis, e, adj. [id.], containing proof: narratio, Ascon. ap. Cic. Div. in Caecil. 1.— Adv.: argūmentālĭter, by way of proof, Aggen. Urb. Com. ap. Front. p. 64 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > argumentaliter

  • 93 aspratilis

    asprātĭlis, e, adj. [asper], rough (late Lat. for asper):

    piscis,

    with rough scales, Plin. Val. 5; 8; 10 al.;

    Edict. Diocl. p. 15: terminus, of a rough, unpolished stone, Auct. Lim. p. 305 Goes.: petra,

    id. ib. p. 228.

    Lewis & Short latin dictionary > aspratilis

  • 94 assigno

    assigno ( ads-, B. and K., Halm, Weissenb., Jahn, K. and H.), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit., to mark out or appoint to one, to assign; hence also, to distribute, allot, give by assigning, as t. t. of the division of public lands to the colonists (cf. assignatio;

    syn.: ascribo, attribuo): uti agrum eis militibus, legioni Martiae et legioni quartae ita darent, adsignarent, ut quibus militibus amplissime dati, adsignati essent,

    Cic. Phil. 5, 19 fin.; so id. ib. 2, 17, 43; id. Agr. 3, 3, 12:

    qui (triumviri) ad agrum venerant adsignandum,

    Liv. 21, 25; 26, 21; Sic. Fl. p. 18 Goes.—
    B.
    Transf., to assign something to some one, to confer upon:

    mihi ex agro tuo tantum adsignes, quantum corpore meo occupari potest,

    Cic. Att. 3, 19, 3: munus humanum adsignatum a deo, id. Rep. 6, 15 fin.:

    apparitores a praetore adsignati,

    id. Verr. 2, 3, 25:

    ordines,

    id. Pis. 36, 88:

    quem cuique ordinem adsignari e re publicā esset, eum adsignare,

    Liv. 42, 33:

    equum publicum,

    id. 39, 19; so id. 5, 7:

    equiti certus numerus aeris est adsignatus,

    id. ib.: aspera bella componunt, agros adsignant, oppida condunt, to assign dwellingplaces to those roaming about (with ref. to I. A.), * Hor. Ep. 2, 1, 8:

    natura avibus caelum adsignavit,

    appointed, allotted, Plin. 10, 50, 72, § 141:

    de adsignandis libertis,

    Dig. 38, 4. 1 sq.: adsignavit eam vivam, parestêsen, he presented her, Vulg. Act. 9, 41 al.—
    C.
    Trop., to ascribe, attribute, impute to one as a crime, or to reckon as a service (in the last sense not before the Aug. period; in Cic. only in the first signification).
    a.
    In mal. part.:

    nec vero id homini tum quisquam, sed tempori adsignandum putavit,

    Cic. Rab. Post. 10, 27:

    haec si minus apta videntur huic sermoni, Attico adsigna, qui etc.,

    id. Brut. 19, 74:

    ne hoc improbitati et sceleri meo potius quam imprudentiae miseriaeque adsignes,

    id. ad Q. Fr. 1, 4; so id. Fam. 6, 7, 3; id. Att. 6, 1, 11; 10, 4, 6; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 2:

    petit, ne unius amentiam civitati adsignarent,

    Liv. 35, 31 ' permixtum vehiculis agmen ac pleraque fortuita fraudi suae adsignantes, Tac. H. 2, 60; Nigid. ap. Gell. 4, 9, 2; and without dat.: me culpam fortunae adsignare, calamitatem crimini dare;

    me amissionem classis obicere, etc.,

    Cic. Verr. 2, 5, 50 Zumpt.—
    b.
    In bon. part.: nos omnia, quae prospera tibi evenere, tuo consilio adsignare;

    adversa casibus incertis belli et fortunae delegare,

    Liv. 28, 42, 7:

    Cypri devictae nulli adsignanda gloria est,

    Vell. 2, 38:

    sua fortia facta gloriae principis,

    Tac. G. 14:

    hoc sibi gloriae,

    Gell. 9, 9 fin.:

    si haec infinitas naturae omnium artifici possit adsignari,

    Plin. 2, 1, 1, § 3:

    inventionem ejus (molyos) Mercurio adsignat,

    id. 25, 4, 8, § 26 al. —
    II.
    Esp.
    A.
    With the access. idea of object, design, to commit, consign, give over a thing to one to keep or take care of (rare, mostly post - Aug.):

    quibus deportanda Romam Regina Juno adsignata erat,

    Liv. 5, 22 ' Eumenem adsignari custodibus praecepit, Just. 14, 4 fin.; Dig. 18, 1, 62; 4, 9, 1.— Trop.:

    bonos juvenes adsignare famae,

    Plin. Ep. 6, 23, 2; so Sen. Ep. 110.—
    B.
    To make a mark upon something, to seal it (post-Aug.):

    adsigna, Marce, tabellas,

    Pers. 5, 81:

    subscribente et adsignante domino,

    Dig. 45, 1, 126; 26, 8, 20: cum adsignavero iis fructum hunc, shall have sealed and sent, Vulg. Rom. 15, 28.— Trop.:

    verbum in clausulā positum adsignatur auditori et infigitur,

    is impressed upon, Quint. 9, 4, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > assigno

  • 95 associo

    as-sŏcĭo ( ads-), āvi, ātum, 1, v. a., to join to or unite with a person or thing (post - Aug.):

    cornua summis Adsociant malis,

    Claud. B. Gild. 482:

    adsociati principali curae,

    Dig. 1, tit. 11.— Poet.:

    mente virens Phoeboque Melampus Associat passus,

    goes with, Stat. Th. 3, 454 Queck.

    Lewis & Short latin dictionary > associo

  • 96 Aternum

    Āternus, i, m., = Aternos, a river in Samnium emptying into the Adriatic Sea, now Pescara, Plin. 3, 5, 6, § 44; 3, 12, 17, § 106.—At its mouth was the town Āter-num, i, n., = Aternon, named after it, now also called Pescara, Liv. 24, 47; cf.

    Mann. Ital. I. p. 468.—Hence, Aternensis ager,

    Front. Col. p. 120 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > Aternum

  • 97 Aternus

    Āternus, i, m., = Aternos, a river in Samnium emptying into the Adriatic Sea, now Pescara, Plin. 3, 5, 6, § 44; 3, 12, 17, § 106.—At its mouth was the town Āter-num, i, n., = Aternon, named after it, now also called Pescara, Liv. 24, 47; cf.

    Mann. Ital. I. p. 468.—Hence, Aternensis ager,

    Front. Col. p. 120 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > Aternus

  • 98 attinae

    at-tĭnae ( adt-), ārum, f. [attineo], stones built up like a wall for a boundary mark, Sic. Fl. pp. 4 and 6 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > attinae

  • 99 Augusteum

    Augustēus, a, um, adj. [Augustus], of or belonging to Augustus, Augustan:

    lex,

    Front. Col. p. 121 Goes:

    termini,

    id. ib. pp. 119, 121, 122:

    charta, also called regia,

    Isid. Orig. 6, 10, 2 (cf. Plin. 13, 12, 23, § 74): marmor, v. 2. Augustus, II.—Hence, Augustēum, i, n., a temple built in honor of Augustus, Inscr. Orell. 642.

    Lewis & Short latin dictionary > Augusteum

  • 100 Augusteus

    Augustēus, a, um, adj. [Augustus], of or belonging to Augustus, Augustan:

    lex,

    Front. Col. p. 121 Goes:

    termini,

    id. ib. pp. 119, 121, 122:

    charta, also called regia,

    Isid. Orig. 6, 10, 2 (cf. Plin. 13, 12, 23, § 74): marmor, v. 2. Augustus, II.—Hence, Augustēum, i, n., a temple built in honor of Augustus, Inscr. Orell. 642.

    Lewis & Short latin dictionary > Augusteus

См. также в других словарях:

  • GOES — (Geostationary Operational Environmental Satellite) ist eine Serie geostationärer Wettersatelliten der US amerikanischen Wetterbehörde NOAA. Diese bilden die Basis in der Wettervorhersage der USA, sie ermöglichen eine Überwachung des Wetters rund …   Deutsch Wikipedia

  • GOES-N — GOES (Geostationary Operational Environmental Satellite) ist eine Serie geostationärer Wettersatelliten der US amerikanischen Wetterbehörde NOAA. Diese bilden die Basis in der Wettervorhersage der USA, sie ermöglichen eine Überwachung des Wetters …   Deutsch Wikipedia

  • Goes — el nombre o sigla pueden referir a: Goes: Gobierno de El Salvador. Goès, localidad de Francia en el departamento de Pirineos Atlánticos. Goes, localidad de los Países Bajos en la provincia de Zelanda. Goes: Geostationary Operational Environmental …   Wikipedia Español

  • GOES —   [gəʊz, dʒiːəʊiː es, englisch], Abkürzung für englisch Geostationary Operational Environmental Satellite, erstes operationelles, geostationäres Wettersatellitensystem der amerikanischen NOAA. Rotierende Sensoren im sichtbaren und Infrarotbereich …   Universal-Lexikon

  • GOES — Saltar a navegación, búsqueda Las siglas GOES pueden referirse a: Gobierno de El Salvador A los GOE (Grupos de Operaciones Especiales) del Ejército de Tierra Español. Geostationary Operational Environmental Satellite, un sistema de satélites… …   Wikipedia Español

  • Goès — País …   Wikipedia Español

  • Goes [2] — Goes (spr. Guhs), 1) Hughe van der G., geb. in Brügge; niederländisch deutscher Maler, Schüler Joh. van Eycks; am 27. Juli 1464 leitete er zu Gent die Feste, die man Karl dem Kühnen daselbst veranstaltete. Nach dem Tode seiner Frau ging er ins… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Goes — (spr. chuhs), Ter Goes, Hauptort der Insel Süd Beveland in der niederländ. Prov. Seeland, (1899) 6923 E …   Kleines Konversations-Lexikon

  • goes — goes; mir·li·goes; …   English syllables

  • Goès — is a village and commune of the Pyrénées Atlantiques department of south western France.ee alsoCommunes of the Pyrénées Atlantiques department …   Wikipedia

  • Goes [1] — Goes (spr. Guhs, Ter G.), 1) Bezirk in der niederländischen Provinz Zeeland; 55,000 Ew.; 2) Hauptstadt desselben auf der Nordküste der Insel Zuid Beveland, an einem Arme der Ooster Schelde u. durch Kanal mit dieser verbunden; ist befestigt u. hat …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»