Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

febris

  • 81 impetus

    impetŭs, ūs, m. [in + peto] [st1]1 [-] mouvement qui pousse en avant, élan, impétuosité, mouvement violent, fougue, rapidité, violence.    - animalia quaedam impetum habent, Sen.: certains animaux peuvent se porter librement en avant.    - cursum habent quaedam (signa) et impetum, Quint.: certaines statues présentent l'attitude de personnes qui courent, qui se portent en avant.    - impetum capere: prendre son élan.    - impetum facere in aliquem, in aliquid: se jeter sur qqn, sur qqch.    - magno impetu tetendit ad Domitium, Caes. BC. 3: il marcha en toute hâte contre Domitius.    - magno impetu oppidum oppugnare: attaquer vivement une ville.    - impetus C. Gracchi, Tac.: la fougue de C. Gracchus.    - uno impetu potare, Plin.: vider (la coupe) d'un seul trait. [st1]2 [-] choc, charge, attaque violente, assaut, élan.    - impetum excipere (facere, sustinere, ferre): soutenir une attaque (un assaut).    - impetum alicujus reprimere (frangere, retardare): réprimer l'élan de qqn.    - primo impetu, Caes.: au premier choc.    - continenti impetu, Caes.: d'un élan soutenu.    - fit impetus, Cic.: on se précipite. [st1]3 [-] accès, crise, paroxysme (d'une maladie).    - impetus febris, Cels.: paroxysme de la fièvre.    - impetus podagrae, Plin.: attaque de goutte.    - impetus pituitae in facie, Plin.: éruption de pustules au visage. [st1]4 [-] mouvement rapide, violence (des flots, du vent, de la flamme), cours rapide, pression (d'un poids), vivacité.    - magno impetu erumpentes fluvii, Sen.: fleuves roulant avec une grande impétuosité. [st1]5 [-] violence (d'une passion), élan, enthousiasme, vif désir, envie, fougue, emportement; instincts (au plur.).    - Bessus occidendi protinus regis impetum ceperat, Curt.: Bessus avait conçu l'affreux dessein de tuer sur-le-champ le roi.    - impetus est mihi + inf. Ov.: j'ai le vif désir de, je brûle de, il me tarde de.    - cum indomitos impetus volgi cohibere non possit, Cic. Rep. 1: puisqu'on ne peut contenir les emportements sans frein de la foule.    - da spatium tenuemque moram, male cuncta ministrat impetus, Stat.: diffère un moment, la précipitation est un guide funeste.    - animalia, quae habent suos impetus, Cic. Off. 2: les animaux qui ont leurs propres instincts. [st1]6 [-] inspiration, enthousiasme.    - divinus impetus, Cic.: élan divin, inspiration divine, enthousiasme sacré.    - sacer impetus: élan divin, enthousiasme sacré.
    * * *
    impetŭs, ūs, m. [in + peto] [st1]1 [-] mouvement qui pousse en avant, élan, impétuosité, mouvement violent, fougue, rapidité, violence.    - animalia quaedam impetum habent, Sen.: certains animaux peuvent se porter librement en avant.    - cursum habent quaedam (signa) et impetum, Quint.: certaines statues présentent l'attitude de personnes qui courent, qui se portent en avant.    - impetum capere: prendre son élan.    - impetum facere in aliquem, in aliquid: se jeter sur qqn, sur qqch.    - magno impetu tetendit ad Domitium, Caes. BC. 3: il marcha en toute hâte contre Domitius.    - magno impetu oppidum oppugnare: attaquer vivement une ville.    - impetus C. Gracchi, Tac.: la fougue de C. Gracchus.    - uno impetu potare, Plin.: vider (la coupe) d'un seul trait. [st1]2 [-] choc, charge, attaque violente, assaut, élan.    - impetum excipere (facere, sustinere, ferre): soutenir une attaque (un assaut).    - impetum alicujus reprimere (frangere, retardare): réprimer l'élan de qqn.    - primo impetu, Caes.: au premier choc.    - continenti impetu, Caes.: d'un élan soutenu.    - fit impetus, Cic.: on se précipite. [st1]3 [-] accès, crise, paroxysme (d'une maladie).    - impetus febris, Cels.: paroxysme de la fièvre.    - impetus podagrae, Plin.: attaque de goutte.    - impetus pituitae in facie, Plin.: éruption de pustules au visage. [st1]4 [-] mouvement rapide, violence (des flots, du vent, de la flamme), cours rapide, pression (d'un poids), vivacité.    - magno impetu erumpentes fluvii, Sen.: fleuves roulant avec une grande impétuosité. [st1]5 [-] violence (d'une passion), élan, enthousiasme, vif désir, envie, fougue, emportement; instincts (au plur.).    - Bessus occidendi protinus regis impetum ceperat, Curt.: Bessus avait conçu l'affreux dessein de tuer sur-le-champ le roi.    - impetus est mihi + inf. Ov.: j'ai le vif désir de, je brûle de, il me tarde de.    - cum indomitos impetus volgi cohibere non possit, Cic. Rep. 1: puisqu'on ne peut contenir les emportements sans frein de la foule.    - da spatium tenuemque moram, male cuncta ministrat impetus, Stat.: diffère un moment, la précipitation est un guide funeste.    - animalia, quae habent suos impetus, Cic. Off. 2: les animaux qui ont leurs propres instincts. [st1]6 [-] inspiration, enthousiasme.    - divinus impetus, Cic.: élan divin, inspiration divine, enthousiasme sacré.    - sacer impetus: élan divin, enthousiasme sacré.
    * * *
        Impetus, huius impetus, pen. corr. Plaut. Grand randon, Impetuosité, Vehemence, Effort, Envahie.
    \
        Primo impetu. Plin. iunior. Au premier assault, De la premiere envahie, De la premiere poincte.
    \
        Impetus animi. Plin. Cic. Vehemence de coeur.
    \
        Impetus pituitae. Celsus. Impetueuse fluxion de, etc.
    \
        Sceleratus impetus delendi imperii. Cic. Meschant vouloir et entreprinse de, etc.
    \
        Impetum capere in aliquem. Plin. Se jecter sur aucun de grande roideur.
    \
        Cepisse impetum Flauius ferebatur, in scena Neronem aggrediendi. Tacit. On disoit que Flavius fut une fois deliberé d'assaillir Nero, etc.
    \
        Contundere impetus alicuius. Horat. Rompre.
    \
        Impetum dare. Liu. Assaillir impetueusement, Donner dedens les ennemis, Courir de grand force et grand randon dedens les ennemis.
    \
        Impetum dare. Quintil. Esmouvoir, Inciter, Donner roideur et vigueur.
    \
        Impetum excipere. Caesar. Recevoir, Soustenir le choc.
    \
        Feros impetus exuere. Seneca. Laisser.
    \
        Impetum facere. Cic. Venir contre quelque chose de grande roideur, De toute sa force par maltalent.
    \
        Impetum facere in agros inimicorum. Liu. Faire ravage, Faire courses.
    \
        Impetum facere in bona et fortunas alicuius. Cic. Faire effort, Se fourrer és biens d'aucun.
    \
        Incurrere caeco impetu in aliquem. Cicero. Luy courir sus à l'estourdi, sans regarder comment, ne qu'il en adviendra.
    \
        Percellere impetu aliquem, et irruere in eum. Cic. Choquer contre aucun de grand randon et de grande force.
    \
        Fuit impetus illi in medios rogos ire. Ouid. Il s'efforcea, Il se mist en son effort de se jecter, etc. Il se delibera de, etc.
    \
        Sumere impetum. Quintil. Comme celuy qui recule pour mieulx saillir, Reprendre force et roideur.
    \
        Rex impetu animorum vtendum ratus, secunda vigilia castra mouit. Liu. Ce pendant qu'ils estoyent deliberez. B.
    \
        Impetus in oratione. Cic. Vehemence.
    \
        Impetu vno. Plin. Tribus congiis epotis vno impetu. Tout d'un coup, Tout d'un traict, D'une haleine.

    Dictionarium latinogallicum > impetus

  • 82 intermitto

    intermitto, ĕre, mīsi, missum - tr. - [st2]1 [-] suspendre, interrompre (une action). [st2]2 [-] laisser passer (un intervalle de temps). [st2]3 [-] laisser libre, laisser inoccupé. [st2]4 [-] omettre. - intr. [st2]5 [-] cesser, discontinuer, laisser un intervalle, laisser de l'espace, faire une pause.    - noctem intermittere: laisser s’écouler une nuit d’intervalle.    - opus intermittere: interrompre un travail.    - morem intermittere, Liv.: abandonner un usage.    - neque diem neque noctem intermittit: il ne perd ni un jour ni une nuit.    - spatium quâ flumen intermittit, Caes.: espace laissé libre par le fleuve.    - febris intermittit, Cels.: la fièvre est intermittente.    - intermitto + inf.: je cesse de.    - obsides dare intermiserant, Caes.: ils avaient cessé de donner des otages.    - non intermittit caelum nitescere, Cic.: le ciel ne cesse pas de briller.    - intermittunt ad vicenos pedes, Plin.: ils laissent des espaces de vingt pieds.    - aves intermittentes bibunt, Plin. 10, 46, 63, § 129: les oiseaux boivent à plusieurs reprises.    - numquam unum intermittit diem quin veniat, Ter. Ad. 3, 1, 6: jamais il ne laisse passer un jour sans venir.    - voir intermissus.
    * * *
    intermitto, ĕre, mīsi, missum - tr. - [st2]1 [-] suspendre, interrompre (une action). [st2]2 [-] laisser passer (un intervalle de temps). [st2]3 [-] laisser libre, laisser inoccupé. [st2]4 [-] omettre. - intr. [st2]5 [-] cesser, discontinuer, laisser un intervalle, laisser de l'espace, faire une pause.    - noctem intermittere: laisser s’écouler une nuit d’intervalle.    - opus intermittere: interrompre un travail.    - morem intermittere, Liv.: abandonner un usage.    - neque diem neque noctem intermittit: il ne perd ni un jour ni une nuit.    - spatium quâ flumen intermittit, Caes.: espace laissé libre par le fleuve.    - febris intermittit, Cels.: la fièvre est intermittente.    - intermitto + inf.: je cesse de.    - obsides dare intermiserant, Caes.: ils avaient cessé de donner des otages.    - non intermittit caelum nitescere, Cic.: le ciel ne cesse pas de briller.    - intermittunt ad vicenos pedes, Plin.: ils laissent des espaces de vingt pieds.    - aves intermittentes bibunt, Plin. 10, 46, 63, § 129: les oiseaux boivent à plusieurs reprises.    - numquam unum intermittit diem quin veniat, Ter. Ad. 3, 1, 6: jamais il ne laisse passer un jour sans venir.    - voir intermissus.
    * * *
        Intermitto, intermittis, intermisi, pe. prod. intermissum, intermittere. Cic. Discontinuer, Entrelaisser, Cesser par fois, Desister, Intermettre.
    \
        Intermisit dare. Caesar. Il laissa de donner, Il ne continua point de donner.
    \
        Non intermittere. Caes. Ne cesser point, Continuer.
    \
        Vbi habitamus, non intermittit caelum nitescere. Cic. Il y faict tousjours beau temps.
    \
        Non intermittere admirationem. Cic. Ne cesser de s'esmerveiller.
    \
        Bella diu intermissa. Horat. Intermis, Discontinuez.
    \
        Consuetudinem intermittere. Cic. Laisser à se hanter, Discontinuer, ou entrelaisser la hantise.
    \
        Nunquam vnum intermittit diem, quin semper veniat. Terent. Il ne fault point un jour qu'il ne vienne.
    \
        Neque diem, neque noctem intermittit. Caesar. Il ne cesse ne jour ne nuict.
    \
        Iter non intermittere. Caes. Ne cesser de cheminer, Cheminer tousjours, Continuer son chemin.
    \
        Nec tui mentionem intermitti sinit. Cic. Il ne cesse de faire mention de toy.
    \
        Officium intermittere. Cic. Laisser à faire son debvoir.
    \
        Opus intermittere. Caes. Entremettre, ou intermettre la besongne, La laisser pour un temps, Discontinuer.
    \
        Studia intermissa longo interuallo. Cic. Delaissez et discontinuez long temps, Entrelaissez.

    Dictionarium latinogallicum > intermitto

  • 83 circuitus

    1. circuitus (circumitus), a, um, s. circumeo.
    ————————
    2. circuitus (circumitus), ūs, m. (circueo = circumeo, w. s.), I) das Herumgehen im Kreise, 1) abstr.: a) der Umgang, Umlauf, α) lebender Wesen, ibi complurium iumentorum multivii circuitus intorquebant molas ambage variā, Apul. met. 9, 11 in. – β) der Weltkörper, der Umlauf, Umschwung, Kreislauf, circuitus orbis, Cic.: circuitus solis orbium V et LX et CCC, Cic.: irrequietus mundi ipsius circuitus, Plin.: caelestia per certos circuitus verti, Sen.: astra suis itineribus perficiunt cursum, Vitr. – übtr., miri sunt orbes (Perioden) et quasi circuitus (periodische Umläufe) in rebus publicis commutationum et vicissitudinum, Cic. de rep. 1, 45: hoc, quod senectus vocatur, paucissimorum circuitus annorum, Sen. ad Marc. 11, 5. – b) (als mediz. t. t.) der feste Verlauf, der Typus des Fiebers, eae febres, quae certum habent circuitum, Cels.: cum haec (febris) circuitum certum habet, Scrib.: si circuitum habere ea febris solita est, Cels.: Plur., circuitibus febrium vexari, Scrib. 95. – 2) konkr.: a) der Umlauf = die Bahn, die der Umlaufende beschreibt, der Bogen, Umweg, Umschweif, Caesari circuitu maiore iter erat longius, Caes.: longo od. parvo circuitu petere alqm locum, Caes. u. Liv.: brevi per montes circuitu pervenire ad amnem, Liv.: exiguo circuitu flectere ad montes occupandos, Frontin.: tamquam circuitu maiore hostem aggressurus,
    ————
    Frontin.: pons magnum circuitum habet (macht nötig), Caes.: Asiae Syriaeque circuitu petere Aegyptum, auf einem U. durch A. u. S., Suet. – übtr., α) der Umweg, Umschweif = das indirekte Verfahren, non statim de eo, quod in iudicium venit, (debet) rogare, sed aliquo circuitu ad id pervenire, Quint.: cur circuitu petis gloriam, quae ad manus posita est? Curt.: negavi circuitu agendum, sed plane iure civili dimicandum, Petr.: invadere per circuitum (Ggstz. rectā), Sen. rem. 1, 3 H. – β) = περίφρασις, die Umschreibung, eloquendi, Quint.: alqd circuitu enuntiare, Quint.: alqd circuitu plurium verborum ostendere, Quint.: loqui per circuitus, Mart. – b) der Umlauf = die sich um etw. herumziehende Krümmung, interior circuitus (gestationis), Bogengang, Plin. ep. 2, 17, 15. – dah. übtr., circuitus orationis od. verborum = περίοδος (vgl. Auct. carm. de fig. 10. p. 63 H. circuitus, peri quam dicunt odos), die Periode der Rede (rhet. t. t.), s. bes. Cic. or. 204: im Plur., oratio longiores habet saepe circuitus, Quint. 9, 4, 60. – c) der Umkreis, Umfang = der Raum, den ein Ggstd. in seiner Ausdehnung einnimmt, eius munitionis circuitus XI milia passuum tenebat, Caes.: quod ad circuitum (secundae vertebrae) pertinet, Cels.: collis, quem propter magnitudinem circuitus opere complecti non potuerant nostri, Caes.: interiore spatio minorem circuitum habere, Caes.: vallum in oppidi circuitum du-
    ————
    cere, rings um die St. herum, Hirt. b. G. – dah. in circuitu u. bl. circuitu, im Umkreise, ringsherum, qualis esset natura montis et qualis in circuitu ascensus, Caes.: XV milia passuum circuitu amplexus, Caes.: Cephallania circuitu patet XCIII (milia passuum), Plin. – übtr., der Umfang des Körpers u. eines schriftl. Werkes, quo circuitus voluminis tui sit ὀγκωδέστατος, sicut est ventriculi tui, Suet. vit. Hor. p. 47, 11 R. – d) der Umgang = der rings um ein Gebäude, eine Mauer usw. gelassene freie Raum, gesetzlich 21/2 Fuß breit, Varr. LL. 5, 22. Vitr. 6, 3, 9. Corp. inscr. Lat. 6, 13143; 9, 5179. – e) ein aus einer Masse gebildeter Ringel, circulus, quod mixtā farinā et caseo et aquā circuitum aequabiliter fundebant, Varr. LL. 5, 106. – II) das Umhergehen, a) in einem Lande, das Durchwandern, Bereisen, circumitus Siciliae totius, Sen. ep. 79, 1. – b) = περιπλοῦς, das Herumreisen zu Schiffe, die Herumfahrt, die Umschiffung, Plin. 2, 167. – übtr., circuitus mundi, die Beschreibung der Welt, die Rundschau, Plin. 9, 106.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > circuitus

  • 84 decedo

    dē-cēdo, cessī, cessum, ere, wegtreten = abgehen, fortgehen, abziehen, fortziehen (Ggstz. accedere, herzugehen, manēre, bleiben), absol., od. m. Ang. von wo? durch Advv., durch de od. ex m. Abl., od. durch bl. Abl., m. Ang. wohin? durch Praepp. od. durch bl. Acc., I) eig.: 1) im allg.: a) übh.: α) v. Pers.: decedamus, Plaut.: postulo ut mihi respondeat, iste Verrutius in Sicilia sit an iam decesserit, Cic. – aut decedere nos alicunde cogit aut prohibet accedere, Cic.: dec. de altera parte tertia (agri), das zweite Drittel des G. räumen, Caes.: dec. ex agris Cn. Pompeii decreto, Cic.: relinquere domos ac sedes suas et dec. ex Sicilia, Cic.: dec. ex urbis aestu, Gell.: ex ingratorum hominum conspectu morte decedere, Nep. – dec. Italiā, Sall. – dec. domum (aus der Kurie in Rom), Liv.: dec. ex Gallia Romam, Cic. – dec. ad somnum, Apul. – mit 1. Supin., decedo cacatum, Pompon. com. 130. – m. cum u. Abl., dec. cum eodem Lucullo ex ea provincia, Cic.: dec. cum parte multitudinis patriā, Vell.: dec. cum alqo Romam cupere, Cic. – mit Abl. binnen wann? voce clarā denuntiasse sibi, ut triduo regni sui finibus decederent, Liv. – β) v. Tieren: dec. e pastu u. e pastu campis, Verg. georg. 1, 381, u. 4, 186. – pantherae constituisse dicuntur in Cariam ex nostra provincia decedere, Cic. ep. 2, 11, 2. – γ) vom Fuhrwerk: non ullo ex aequore cernes plura domum
    ————
    tardis decedere plaustra iuvencis, Verg. georg. 2, 205 sq. – b) v. dem, der vom od. aus dem Wege geht, α) vom Wege abgehen, de via dec., Cic. Clu. 163 (s. unten). – u. bes. unabsichtlich, abkommen, cum luminibus exstinctis decessisset viā, Suet. – v. Tieren, iumenta, quae Dareum vehebant, decesserant militari viā et errore delata per quattuor stadia in quadam valle constiterant, Curt. – von Schiffen, naves imprudentiā aut tempestate paulum suo cursu decesserunt, Caes. – im Bilde, se nullā cupiditate inductum de via decessisse, Cic. Cael. 38: si (Ambivius, copo de via Latina) invitaverit, id quod solet, sic hominem accipiemus, ut moleste ferat se de via decessisse, auf Nebenwege gegangen zu sein (eig. [weil die Wirte auf dem Lande auch auf Seitenstraßen Gäste zu sich einzuladen pflegten] u. bildl. [weil Ambivius sich zu falschem Zeugnis hatte gebrauchen lassen]), Cic. Clu. 163: memoriae id maximum est auxilium viā dicendi non decedere, Quint. 4, 5, 3: poëma... si paulum summo decessit, vergit ad imum, wenn es vom Höchsten abweicht, sinkt sehr tief, Hor. de art. poët. 378. – β) aus dem Wege, sowohl um Platz zu machen, beiseite treten, Platz machen, ausweichen, bes. einer Respektsperson aus Achtung, concedite atque abscedite omnes, de via decedite, beiseite! macht alle Platz! weicht auf der Straße aus! Plaut. Amph. 984: si quispiam viso potentissimi nominis
    ————
    atque auctoritatis viro viā decedat, assurgat, caput revelet vehiculoque desiliat, Arnob. 7, 13. – m. Dat. ( wem = vor wem?), sanctis divis, Platz machen, Catull.: alci de via, Plaut.: alci viā, Suet. – m. in u. Abl., alci in via, Ter. heaut. prol. 32. – u. im Passiv. v. der Pers., salutari, appeti, decedi, daß man uns grüßt, uns aufsucht, uns ausweicht, Cic. de sen. 63. – als auch ausweichend, jmdm. aus dem Wege gehen, ausweichen, m. Dat., dec. canibus de via, Cic. de rep. 1, 67: aus Abscheu, his omnes decedunt, Caes. b. G. 6, 13, 7. – und einer Sache aus dem Wege gehen, ausweichen = sie vermeiden, sich ihr entziehen, dec. serae nocti (der späten Nacht = der nächtlichen Kälte), Varius bei Macr. sat. 6, 2, 20. Verg. ecl. 8, 88 u. georg. 3, 467: ebenso calori, Verg. georg. 4, 23: tribunicio furori (durch das Exil), Ps. Cic. prid. cum iret in exs. 13. – c) als milit. t. t., v. Feldherrn, v. Soldaten, von einem Orte, von einem Posten usw. abziehen, abmarschieren, einen Ort, ein Land räumen, decedere atque exercitum deducere ex his regionibus, Caes.: inde dec., Caes. – dec. de colle, de vallo, Caes.: ex matutina statione, Liv.: ex stationibus, Liv. (im Bilde, de praesidio et statione vitae, Cic,): ex Italia, Liv.: ex Cypro ante certam diem, Cic.: praesidio, Liv., iniussu praesidio, Liv.: pugnā, Liv.: dec. agro sociorum ac deducere exercitum finibus Lucanis, Liv.: armis relictis Siciliā dec., Nep. – m. ad u. Akk., legi-
    ————
    onem sextam decedere ad praemia atque honores accipiendos in Italiam iubet, Auct. b. Alex. 77, 2. – im üblen Sinne, von seinem Posten gehen, seinen Standort verlassen, desertieren, si quos equites decedentes nactus sum, supplicio affeci, Asin. Poll. in Cic. ep. 10, 32, 5. – d) als publiz. t. t., α) v. Magistraten in der Provinz, nach vollendeter Amtsverwaltung von seinem Posten, aus seiner Provinz abgehen, de od. ex (e) provincia, Cic.: provinciā, Cic.: ex provincia Hispania, Liv.: de Sicilia, Cic.: ex Africa, Nep., ex Asia, Cic.: Macedoniā, Suet. – dec. Romam, Sall.: dec. ad consulatum Romam, Liv., ad triumphum Romam, Liv. – dec. ex provincia non ad triumphum, sed ad iudicium, Cic.: dec. ante tempus, Suet.: dec. eā causā maturius, Suet.: te antea quam tibi successum esset decessurum fuisse, Cic. – β) v. Staatsmännern, sich aus dem öffentl. Leben zurückziehen, dec. de foro (dem Mittelpunkt des öffentl. Lebens), Nep. Att. 10, 2. – e) v. Schauspielern, dec. de scaena, von der Bühne abtreten (= für immer scheiden), Ggstz. in scaenam redire, Cic. ep. 7, 1, 2.
    2) prägn.: a) v. Sterbenden, aus dem Leben scheiden, dec. de vita, Cic. Rab. perd. 30: dec. vitā, Papin. dig. 7, 1, 57. § 1 u.a.: cum maritus homine decesserit, aus der Welt schied, Solin. 52, 32. – gew. absol., wie unser mit Tode abgehen, scheiden, verscheiden, pater familiae decessit, Caes.: quidam decedens (bei
    ————
    seinem Tode) tres reliquit filias, Phaedr.: si animal od. fetus decesserit, ICt., v. Tieren, decesserat (war krepiert) autem catellus, quem puella in deliciis habuerat, Val. Max. 1, 5, 3. – m. Ang. wie? durch Particc. od. Adii. (als wer?), is qui regnans decessit, Nep.: maior annos sexaginta natus decessit florente regno, Nep.: in morbum implicitus decessit, Nep.: felix decessit, Quint.: admodum pauper decessit, Suet.: puer (als Kn.) decessit, Sen.: alter adulescens (als J.) decessit, alter senex (als Gr.), Sen.: immemor in testando nepotis decessit, Liv.: intestatus decessit, Quint. – od. durch Praepp., decessit sine liberis, Quint. – m. Ang. in welcher Lage? usw. durch in m. Abl., dec. in summa paupertate, Frontin.: in tanta paupertate, ut etc., Nep.: in ipso apparatu belli, Iustin.: in praetura, Capitol.: in incremento rerum, Liv.: od. durch Abl. absol., gravissime ferens, quod decedebat populo Romano superstite, Sen.: hic decessit relictis duobus filiis, Iustin. – m. Ang. wo? durch Adv., od. durch in m. Abl., od. durch Genet. od. Abl. loc., si infans intus (im Mutterleibe) decessit, Cels.: decessit in publicis vinculis, Nep.: decessit Eboraci admodum senex, Eutr. – m. Ang. wodurch? woran? durch Abl., dec. voluntariā morte, Iustin.: morbo, Eutr.: Pyrgis (zu P.) morbo aquae intercutis, Suet. – m. Ang. infolge wessen? durch ab od. ex m. Abl., utraque a partu decessit, Plin. ep. 4, 21, 1: u. illa ex partu decessit, Ascon.
    ————
    in Cic. Pis. p. 4, 22 K. – m. Ang. wann? durch Advv., durch Praepp. od. durch Abl. temp., pater mature decessit, Nep.: cultello percussus intra paucas horas decessit, Vell.: plures post proelium saucii decesserunt, quam cecĭderant in acie, Liv.: die quinto postquam id consilium inierat pridie kal. Apriles Cn. Domitio C. Sosio consulibus decessit, Nep.: decessit paralysi altero die quam correptus est duobus filiis superstitibus, Nep.: decessit vitio stomachi anno aetatis duodetricesimo, Suet. – m. Ang. wem? durch Dat., pater nobis decessit a. d. III. Kal. Decembres, Cic. – b) v. Lebl.: α) v. Wasser, ablaufen, zurücktreten, sich verlieren, ei nuntiatum est aestum decedere, Liv.: Lyco amne decedente ovis relictis in limo generari pisces, qui etc., Plin.: decedentibus fluviis in cavernis aquam habentibus remanere quosdam pisces, Plin.: Nilus si immodicus superfluxit tardeque decessit, Sen. – cum decessisse inde aquam nuntiatum esset, Liv. – β) v. Sonne, Mond, Gestirnen usw., scheiden, sol decedens, Verg.: cum sol decesserit, Lact.: solis lumine decedente, Lact.: Gnossia ardentis decedat stella coronae, Verg.: te veniente die, te decedente canebat, Verg.: decedentia certis tempora momentis, Hor.: im Passiv pers., necdum decessis pelago permittimur umbris, Rutil. Namat. 1, 313. – u. abnehmen, luna decedens (Ggstz. adolescens), Gell. 20, 8, 7. – γ) als mediz. t. t., v. Krankheiten, Schmerz
    ————
    usw., entweichen, sich verlieren, abnehmen, aufhören (Ggstz. incipere, accedere, reverti), decedentis morbi notae, Cels.: subito febris decessit, Nep.: aliae febres cum decedunt sudorem movent, Cels.: intermissio est, cum febris instet, incipiat, augeatur, consistat, decedat, Cels.: alteram quartanam mihi dixit decessisse, alteram leviorem accedere, Cic.: dolor modo decedit, modo revertitur, Cels.: nec calidae citius decedunt corpore febres, Lucr. – δ) v. Geruche, sich verziehen, verduften, et decedet odor nervis inimicus, Hor. serm. 2, 3, 53. – ε) v. Örtlichk., die allmählich, je weiter man sich von ihnen entfernt, zurücktreten, et longo Scyros decedit ponto, Stat. Ach. 2, 308 ed. Queck.
    II) übtr.: 1) im allg.: a) aufgebend, von etw. abgehen, α) von einem Besitze, Rechte = etw. abtreten, aufgeben, auf etw. verzichten, de possessione, Cic.: de suis bonis omnibus, Cic.: de hypothecis, Cic.: de iure suo, Cic.: ex iure suo, Liv. 3, 33, 10. – β) von einer Meinung, einem Beschlusse abgehen, de sententia, Cic.: bl. sententiā, Tac.: instituto suo, Liv.: nihil a superioribus continuorum annorum decretis, Cic. Flacc. 27. – γ) von einer Pflicht usw. abgehen, abweichen, de officio et dignitate, Cic.: propter hominem perditissimum de officio, Cic.: u. (Passiv unpers.), quā stultitiā et temeritate de officio decessum, Liv. – u. bl. officio (Ggstz. in fide atque officio pristino esse), Liv.: fide, Liv.: ne obsidionis quidem metu
    ————
    fide decessisse, Liv. – δ) v. der Art abweichen, de generis nobilitate, ausarten, Pallad. 3, 25, 2. – b) nacheifernd noch abgehen von etw. = zurückbleiben, zurückstehen hinter etw., contendebat, ne a rebus gestis eius et gloriae splendore decederet, Iustin. 6, 3, 8. – c) den Vorrang, Vorzug einräumend weichen = Platz machen, das Feld räumen, m. Dat. wem? vivere si recte nescis, decede peritis, Hor. ep. 2, 2, 213: ubi non Hymetto mella decedunt, Hor. carm. 2, 6, 15.
    2) prägn.: a) vermindernd abgehen (Ggstz. accedere alci rei od. ad alqd), decima pars decedet Col.: de summa nihil decedet, Ter.: an ut de causa periculi nihil decederet, ad causam novum crimen accederet, Cic.: m. bl. Abl., quidquid libertati plebis caveretur, id suis decedere opibus credebant, Liv. 3, 55, 2. – m. Dat. wem? quantum virium Antiocho decessisset, suo id accessurum regno ducebat, Liv. – b) nachlassend, aufhörend, α) v. Zuständen, weichen = sich verlieren, vergehen, verschwinden, decedet iam ira haec, Ter.: postquam ira mente decesserat, Curt.: postquam invidia decesserat, Sall.: cum obtrectationis invidia decesserit, Iustin.: donec cura de Antiocho decessisset, Liv.: non ope humanā, non largitionibus principum decedebat infamia, quin iussum incendium crederetur, Tac. – m. Dat. wem? priusquam ea cura decederet patribus, Liv.: nobis opinio decedat (von uns weiche die M. = die M. halte uns nicht mehr befan-
    ————
    gen), qualis quisque habeatur, alibi in civium iudicio esse, Tac.: nobis prius decedat timor, quam ultro aliis inferatur, Liv.: adeo repente decessit animis pavor, ut etc., Liv.: nec tibi Vespero surgente decedunt amores, Hor.: audieras illi decedere pravam stultitiam, Hor. – γ) v. Stoffe zu etw. = ausgehen, quaestioni Campanae materia decessit, Liv. 9, 26, 8. – c) so u. so abgehend, v. Ereignissen = ablaufen, von statten gehen, den u. den Erfolg haben, prospere decedentibus rebus, Suet. Caes. 24, 3. – Infin.Perf. act. synkop. decesse, Ter. heaut. prol. 32. Cic. ep. 7, 1, 2 (Wesenberg decessisse). – Partic. Perf. Pass. decessus bei Rutil. Namat. 1, 313 (s. oben no. I, 2, b, β).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > decedo

  • 85 iugulo

    iugulo, āvī, ātum, āre (iugulum), abwürgen, hinwürgen, I) eig.: a) im engern Sinne = jmdm. die Kehle abschneiden, jmd. abschlachten, erdolchen, erstechen, suem, Cic.: arietes, Vulg.: cives optimos, Cic.: gladius, quo noxii iugulantur, Val. Max.: plumbeo gladio iugulari, Cic.: in ore eius (vor seinen Augen) iugulatur, Tac.: damnatorio ferro iugulari, mit dem Schwerte hingerichtet werden, Amm.: in flammam iug. pecudes, schlachten u. ihr Blut den Flammen weihen, Verg.: iugulati (centurionis) praecisum caput, Liv. – im Bilde, s. gladius no. I, a. – b) im weitern Sinne, v. Pers. = übh. jmd. ums Leben bringen, jmd. hinmorden, hominem crudeliter, Cels. 1. praef. p. 7, 37 D.: qui unum hominem iugulat, Lact. 1, 18, 10. – v. Krankheiten od. v. Kuren = ums Leben bringen, töten, tödlich sein od. werden (für jmd.), quartana (febris) neminem iugulat, Cels. 3, 15 extr.: id genus (morbi) acutum est, et nisi succurritur, celeriter iugulat, Cels. 3, 20 in.: in ipso impetu eius (febris) sanguinem mittere, hominem iugulare est, Cels. 2, 10. p. 53, 36 D.: id non iugulat, Cels. 8, 14 extr. – II) übtr.: 1) jmdm. gleichs. das Messer an die Kehle setzen, ihn zuschanden machen, ihm den Untergang bereiten, ihn vernichten, verderben, alqm factis decretisque, Cic.: hominem (sc. dictis), Ter.: reum, Plin. ep.: iugulari suā confessione, Cic. – 2) etw. verderben,
    ————
    Falernum, Mart. 1, 18, 5. – od. etw. vernichten, curas, Mart. 8, 51, 26.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > iugulo

  • 86 querquerus

    querquerus (quercerus), a, um (v. καρκαίρω, zittern), kalt, daß man zittert (vgl. Paul. ex Fest. 256, 10), febris quercera, das kalte Fieber, Plaut. friv. fr. 2 ( bei Prisc. 6, 87, wo Hertz bl. febris, doch s. not. cr.). Lucil. 1194. Gell. 20, 1, 26. – dass. subst., querquera (quercera), ae, f., Lucil. 1277. Arnob. 1, 48. Apul. apol. 35 Kr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > querquerus

  • 87 dē-dūcō

        dē-dūcō dūxī, ductus, ere    (imper. deduc, C.; deduce, T.), to lead away, draw out, turn aside, divert, bring out, remove, drive off, draw down: atomos de viā: eum contionari conantem de rostris, drag down, Cs.: aliquem ex ultimis gentibus: summā vestem ab orā, O.: Cantando rigidas montibus ornos, V.: canendo cornua lunae, i. e. bring to light (from eclipse), O.: dominam Ditis thalamo, V.: tota carbasa malo, i. e. unfurl, O.: febrīs corpore, H.: molliunt clivos, ut elephanti deduci possent, L.: rivos, i. e. to clear out, V.: aqua Albana deducta ad utilitatem agri, conducted off: imbres deducunt Iovem, i. e. Jupiter descends in, etc., H.: crinīs pectine, to comb, O.: vela, O.: deductae est fallacia Lunae, Pr.: hunc ad militem, T.: suas vestīs umero ad pectora, O.: in mare undas, O.: alqm in conspectum (Caesaris), Cs.: ab augure deductus in arcem, L.: aliquem in carcerem, S.: mediā sulcum deducis harenā, i. e. are dragged to execution, Iu.—Of troops, to draw off, lead off, withdraw, lead, conduct, bring: nostros de valle, Cs.: ab opere legiones, Cs.: finibus Attali exercitum, L.: praesidia, Cs.: legionibus in hiberna deductis, Cs.: in aciem, L.: neque more militari vigiliae deducebantur, S.—Of colonists, to lead forth, conduct: coloni lege Iuliā Capuam deducti, Cs.: milites in colonias: triumvir coloniis deducendis, S.: illi qui initio deduxerant, the founders, N.—Of ships, to draw out (from the dock): ex navalibus eorum (navem), Cs.: Deducunt socii navīs, V.—To draw down, launch: celoces viginti, L.: neque multum abesse (navīs) ab eo, quin paucis diebus deduci possent, Cs.: navīs litore, V.: carinas, O.: deducendus in mare, set adrift, Iu. — To bring into port: navīs in portum, Cs.—In weaving, to draw out, spin out: pollice filum, O.: fila, Ct.: stamina colo, Tb.—Poet.: vetus in tela deducitur argumentum, is interwoven, O. — Of personal attendance, in gen., to lead, conduct, escort, accompany: te domum: me de domo: deducendi sui causā populum de foro abducere, L.: quem luna solet deducere, Iu.: deducam, will be his escort, H. — To conduct a young man to a public teacher: a patre deductus ad Scaevolam.—Of a bride, to lead, conduct (to her husband): uni nuptam, ad quem virgo deducta sit, L.: domum in cubiculum, to take home, T.: quo primum virgo quaeque deducta est, Cs.—To lead in procession, conduct, show: deduci superbo triumpho, H.—In law, to eject, exclude, put out of possession (a claimant of land): ut aut ipse Tullium deduceret aut ab eo deduceretur: de fundo deduci.—To expel, exclude: alqm ex possessione, L.—To summon, bring (as a witness): ad hoc iudicium.—To take away, subtract, withdraw, deduct, diminish: cibum, T.: addendo deducendoque videre, quae reliqui summa fiat: de capite, quod usuris pernumeratum est, L.— Fig., to bring down, lead away, divert, withdraw, bring, lead, derive, deduce, reduce: alqm de animi lenitate: alqm de fide: me a verā accusatione: mos unde deductus, derived, H.: nomen ab Anco, O.: alqm ad fletum: rem ad arma, Cs.: ad humum maerore, bows, H.: ad sua flagra Quirites, subdue under, Iu.: in eum casum deduci, Cs.: rem in controversiam, Cs.: rem huc, ut, etc., Cs.: audi, quo rem deducam, what I have in view, H.: Aeolium carmen ad Italos modos, transfer, H.: in patriam deducere musas, V.—To mislead, seduce, entice, induce, bring, instigate: adulescentibus oratione deductis, Cs.: a quibus (inimicis) deductus, Cs.—To spin out, string out, compose (poet.): tenui deducta poëmata filo, H.: mille die versūs, H.: nihil expositum, Iu: carmen in actūs, H. — To remove, expel, cure: corpore febrīs, H.: haec (vitia) deducuntur de corpore, i. e. men try to remove.

    Latin-English dictionary > dē-dūcō

  • 88 quartānus

        quartānus adj.    [quartus], of the fourth, occurring on the fourth day, quartan: febris.—As subst f. (sc. febris), an ague occurring every fourth day, quartan ague: in quartanam conversa vis est morbi: frigida, H.—As subst m.: quartani, soldiers of the fourth legion, Ta.
    * * *
    quartana, quartanum ADJ

    Latin-English dictionary > quartānus

  • 89 intermitto

    inter-mitto, mīsi, missum, 3, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    To leave off, intermit, omit, neglect; constr. with acc., aliquid ab, ad, or inf.
    (α).
    With acc.:

    studia,

    Cic. Or. 10:

    iter,

    Caes. B. C. 3, 3:

    proelium,

    id. B. G. 3, 5:

    opus,

    id. ib. 3, 29:

    admirationem rerum,

    Cic. Fin. 5, 20, 57:

    officia militaria,

    Just. 25, 1, 9:

    curam rerum,

    Tac. A. 4, 13:

    laborem,

    Ov. M. 3, 154:

    quod (otium) quidem paulisper intermisit,

    Plin. Ep. 7, 31, 4; cf.:

    qua erat nostrum opus intermissum,

    Caes. B. G. 7, 71.—
    (β).
    Aliquid ab:

    ut reliquum tempus a labore intermitteretur,

    Caes. B. C. 1, 32, 1:

    tempus ab opere,

    id. B. G. 7, 24, 2; cf. id. ib. 7, 17, 1. —
    (γ).
    With ad:

    nulla pars nocturni temporis ad laborem intermittitur,

    Caes. B. G. 5, 40, 5; 5, 11, 6.—
    (ε).
    With inf.:

    quod tu mihi litteras mittere intermisisses,

    Cic. Fam. 7, 12, 1; so,

    non intermittit suo tempore caelum mitescere, etc.,

    id. Tusc. 1, 28, 69:

    consulere rei publicae,

    id. Div. 2, 1, 1; id. Fam. 7, 12, 1:

    obsides dare,

    Caes. B. G. 4, 31. —
    B.
    To let pass, suffer to elapse:

    tempus, quin,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 31:

    unum diem, quin veniat,

    Ter. Ad. 3, 1, 6:

    diem,

    Cic. Att. 9, 16, 1. —
    II.
    Neutr.
    A.
    To leave off, cease, pause:

    gallos gallinaceos sic assidue canere coepisse, ut nihil intermitterent,

    Cic. Div. 1, 34, 74:

    aves intermittentes bibunt,

    drink by separate draughts, Plin. 10, 46, 63, § 129.—
    B.
    To leave an interval, to pause:

    spatium, qua flumen intermittit,

    does not flow, Caes. B. G. 1, 38; Plin. 17, 22, 35, § 171:

    febris intermittit,

    is intermittent, Cels. 3, 14:

    febris intermittens,

    an intermitting fever, id. 3, 13.—Hence, intermissus, a, um, Part.
    A.
    Of a place, not occupied by, free from:

    custodiis loca,

    Liv. 7, 36, 1; 24, 35, 8:

    planities intermissa collibus,

    Caes. B. G. 7, 70.—
    2.
    Of time or space, permitted to elapse, intervening, left between.
    (α).
    Of time:

    brevi tempore intermisso,

    Caes. B. G. 4, 34.—
    (β).
    Of space:

    intermissis circiter passibus quadringentis,

    Caes. B. G. 1, 41; 7, 73 al.—
    B.
    Intermitted, neglected, or omitted for a time, respited, interrupted:

    ludi,

    Cic. Div. 1, 26, 55:

    ventus,

    Caes. B. G. 5, 8:

    libertas,

    Cic. Off. 2, 7, 24:

    impetus remorum,

    id. de Or. 1, 33, 153:

    bella,

    Hor. C. 4, 1, 1:

    bellum,

    Suet. Aug. 16:

    censura diu,

    id. Claud. 16: nono die, intermisso rure, ad mercatum venire, Rutil. ap. Macr. S. 1, 16, 34. —
    C.
    Not surrounded, unenclosed:

    pars oppidi, quae intermissa a flumine et a paludibus: aditum angustum habebat,

    Caes. B. G. 7, 17:

    trabes intermissae spatiis,

    separated, id. ib. 7, 23:

    verba prisca et ab usu quotidiani sermonis jamdiu intermissa,

    i. e. given up, abandoned, Cic. de Or. 3, 38:

    ordo,

    Plin. 7, 12, 10, § 50:

    mos,

    Plin. Ep. 9, 13:

    per intermissa moenia urbem intrārunt,

    i. e. where the wall was discontinued, Liv. 34, 37 fin.:

    facies, non multarum imaginum et intermissarum, sed unius longae et continuae,

    Sen. Q. N. 1, 3, 8.—
    D.
    Left out, omitted (late Lat.): nonnulla, quae mihi intermissa videbantur, adjeci, Hier. praef. ad Chron. Euseb.

    Lewis & Short latin dictionary > intermitto

  • 90 quartana

    quartānus, a, um, adj. [id.], of or belonging to the fourth; esp.,
    I.
    Of or occurring on the fourth day, quartan:

    febris,

    Cic. N. D. 3, 10, 24; Plin. 7, 50, 51, § 166; Mart. 10, 77, 3.— Hence, as subst.: quar-tāna, ae, f. (sc. febris), an ague occurring every fourth day, a quartan ague (class.):

    in quartanam conversa vis est morbi,

    Cic. Fam. 16, 11, 1; cf. Cels. 2, 1, 20; Plin. 22, 25, 72, § 150:

    frigida,

    Hor. S. 2, 3, 290.—
    II.
    Of or belonging to the fourth legion; plur. as subst.: quartāni, m., the soldiers of the fourth legion, Tac. H. 4, 37; Inscr. Orell. 3118.

    Lewis & Short latin dictionary > quartana

  • 91 quartani

    quartānus, a, um, adj. [id.], of or belonging to the fourth; esp.,
    I.
    Of or occurring on the fourth day, quartan:

    febris,

    Cic. N. D. 3, 10, 24; Plin. 7, 50, 51, § 166; Mart. 10, 77, 3.— Hence, as subst.: quar-tāna, ae, f. (sc. febris), an ague occurring every fourth day, a quartan ague (class.):

    in quartanam conversa vis est morbi,

    Cic. Fam. 16, 11, 1; cf. Cels. 2, 1, 20; Plin. 22, 25, 72, § 150:

    frigida,

    Hor. S. 2, 3, 290.—
    II.
    Of or belonging to the fourth legion; plur. as subst.: quartāni, m., the soldiers of the fourth legion, Tac. H. 4, 37; Inscr. Orell. 3118.

    Lewis & Short latin dictionary > quartani

  • 92 quartanus

    quartānus, a, um, adj. [id.], of or belonging to the fourth; esp.,
    I.
    Of or occurring on the fourth day, quartan:

    febris,

    Cic. N. D. 3, 10, 24; Plin. 7, 50, 51, § 166; Mart. 10, 77, 3.— Hence, as subst.: quar-tāna, ae, f. (sc. febris), an ague occurring every fourth day, a quartan ague (class.):

    in quartanam conversa vis est morbi,

    Cic. Fam. 16, 11, 1; cf. Cels. 2, 1, 20; Plin. 22, 25, 72, § 150:

    frigida,

    Hor. S. 2, 3, 290.—
    II.
    Of or belonging to the fourth legion; plur. as subst.: quartāni, m., the soldiers of the fourth legion, Tac. H. 4, 37; Inscr. Orell. 3118.

    Lewis & Short latin dictionary > quartanus

  • 93 accedo

    ac-cēdo, cessī, cessum, ere
    1)
    а) подходить, доходить, приближаться (ad aliquem C и aliquem Sl, T; ad Aquinum C и Carthaginem PJ; редко с dat.: a. silvis Sil и Aemoniis terris St)
    a. societatem alicujus T — заключить союз с кем-л.
    clementer accedi (pass.) posse T (о горах) — дать возможность подняться по отлогому склону
    б) идти, приходить ( in senatum C)
    a. ad amicitiam alicujus Cs — вступать в дружеские отношения с кем-л.
    3) подступать(ся), нападать (ad castra Cs; muros Nep и muris L)
    4) походить, быть похожим
    5) приступать, приниматься
    6) присоединяться, соглашаться (a. alicui Lcn; opinioni alicujus Q)
    a. ad sententiam alicujus Pl и sententiae alicujus Q — примкнуть к чьему-л. мнению
    7)
    а) прибавляться, увеличиваться, расти
    nihil a. potest ad eam rem Cк этому добавить нечего
    quo plus aetati ei accederet... C — чем старше он становился...
    б) безл.
    huc (eo) accedit, quod (ut)... C — к этому присоединяется ещё то (обстоятельство), что...
    ad senectutem accedebat etiam, ut caecus esset C(Аппий Клавдий) был стар и вдобавок слеп
    8) бросаться, ударять
    9) возникать, появляться, пробуждаться (dolor accedit V; febris accedit C)

    Латинско-русский словарь > accedo

  • 94 acutus

    acūtus, a, um [ acuo ]
    1) острый (ensis O; telum H; rostrum PM); остроконечный, заострённый (nasus Pl; folium PM); иглистый, колючий ( pinus O); островерхий, конический ( cupressus O)
    2) резкий, пронизывающий ( gelu H); пронзительный, высокий, тонкий (sonus H, C; vox V); острый, едкий ( odor PM); острый, пряный (cibus, sapor PM)
    3) знойный, палящий ( sol H)
    4) имеющий острое ударение, ударный ( syllaba Q)
    accentus a. Q — острое ударение, акут
    5) остро протекающий (febris CC; morbus H, CC)
    6)
    а) проницательный, остроумный (ingenium, homo C)
    7) чувствительный, чуткий, тонкий
    acutae nares H — хорошее (тонкое) обоняние. — см. тж. acuta, acutus

    Латинско-русский словарь > acutus

  • 95 adaugeo

    ad-augeo, auxī, auctum, ēre
    1) увеличивать, (при)умножать (bonum C; numerum Cs)
    2) усиливать, обострять (suspicionem C; adaucta vel lĕvata febris CC)
    3) культ. приносить (делать подношения) во славу ( decumam Herculi Pl)

    Латинско-русский словарь > adaugeo

  • 96 aridus

    āridus, a, um [ areo ]
    1) сухой, иссохший (folia C; solum V)
    arida nubila V — облака, не дающие дождя
    2) худой, худощавый, сухопарый (homo C; crura O)
    3) скудный, бедный (victus C; vita Q)
    4) жёсткий, скупой, скаредный ( senex Pl)
    5) сухой, бледный, бесцветный (genus sermonis C; liber T; orator Q)
    6) невежественный, неучившийся ( puer Su)
    8) томительный, изнурительный, иссушающий (sitis Lcr; febris V)
    9) сухой, трескучий, скрипучий, хрустящий (sonus Lcr; fragor V)
    10) наличный (argentum Pl, Rudens 726)

    Латинско-русский словарь > aridus

  • 97 conquiesco

    con-quiēsco, quiēvī, quiētum, ere
    1) отдыхать, предаваться отдыху (a continuis bellis C; ex omnibus molestiis et laboribus C)
    2) покоиться, оставаться в покое ( in lecto CC)
    3) приостанавливаться, прекращаться ( navigatio conquiescit C)
    nec nocte nec interdiu aliquem c. pati L — не давать кому-л. покоя ни днём ни ночью
    5) находить успокоение, удовлетворение (in studiis, in amici benevolentiā C)

    Латинско-русский словарь > conquiesco

  • 98 decedo

    dē-cēdo, cessī, cessum, ere
    1) уходить, уезжать, отправляться (d. Italiā Sl; d. ex Siciliā C и d. Siciliā Nep; d. domum L); сниматься, удаляться (ex his regionibus Cs; de colle Cs); выходить, покидать (d. pugnā L); отбывать (de и ex, e provincia C)
    de via decessisse C — отклониться от своего пути, тж. перен. изменить своим привычкам
    de generis nobilitate d. Pall (о растениях)вырождаться
    3) сторониться, избегать ( alicui Cs)
    4) прекращать, оставлять
    d. de scaenā Cбросить сцену
    5) (тж. d. de vita C и d. vita Dig) расставаться с жизнью, умирать (d. sine liberis Q; d. morbo Su, Eutr)
    6) спадать, схлынуть (amnis decedens PM; Nilus tarde decessit Sen)
    8) быть на ущербе, убывать ( luna decedens AG)
    9) утихать, униматься, проходить (febris decessit CC; ira mente decessit QC)
    priusquam ea cura decederet patribus Romanis L — не успел римский сенат освободиться от этой заботы (как...)
    10) исчезать, выдыхаться ( odor decedit H)
    11) отказываться, отступать(ся) (d. de sententiā C и d. sententiā T)
    13) уступать, поступаться ( jure suo L и de suo jure C)
    d. alicui de viā C и viā Su — уступать кому-л. дорогу
    14) уступать, быть ниже (хуже) ( ubi non Hymetto mella decedunt H)
    15) пропадать, убавляться ( de summā nil decedet Ter)
    aliquid d. suis opibus credere L — считать что-л. ущербом для своего могущества
    16) прекращаться, кончаться
    nobis opinio decedat... T — откажемся от мнения (не будем думать) (будто...)
    17) протекать, развиваться

    Латинско-русский словарь > decedo

  • 99 decessus

    dēcessus, ūs m. [ decedo ]
    1) уход, отъезд, отбытие, удаление (Gallorum ex urbe Vr; post Dionysii decessum Nep)
    3) спад, понижение ( Nili PM)
    d. aestus Csморской отлив
    4) ослабление, убыль (febris CC; sc. morbi AG)
    5) кончина, смерть ( amīci C)

    Латинско-русский словарь > decessus

  • 100 decresco

    dē-crēsco, crevī, crē-tum, ere
    1) уменьшаться, убавляться, убывать (luna decrescit C, Col etc.; dies crevit decrevitque PJ); иссякать ( tons decrescit PM); спадать, понижаться (aestus decrescunt Vr; decrescentia flumina H; febris decrescit CC)
    2) пропадать (из виду), исчезать (decrescit refugo Trinacria visu Cld)

    Латинско-русский словарь > decresco

См. также в других словарях:

  • febris — лат. (фебрис) лихорадка. Часто употребляется в шутливых сочетаниях, пародирующих средневековую ученую латынь. Толковый словарь иностранных слов Л. П. Крысина. М: Русский язык, 1998 …   Словарь иностранных слов русского языка

  • Febris — (lat.), Fieber. In Rom verehrte man F. als Göttin, welche das Fieber abwendete; einer von den 3 ihr geweiheten Tempeln stand auf dem Palatinus; in denselben brachte man die Heilmittel dar, welche bei den Fieberkranken angewendet worden waren.… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Febris [1] — Febris (lat.), das Fieber (s.d.). F. continua, kontinuierliches, d. h. in nahezu gleicher Stärke fortdauerndes Fieber; F. flava, gelbes Fieber; F. gastrica, mit Fieber verbundene Magenschleimhautentzündung; F. gastro intestinalis, mit Fieber… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Febris [2] — Febris (»Fieber«), röm. Göttin, die das Fieber abwendete oder verhängte …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Febris — (lat.), Fieber; F. bullōsa, s. Pemphigus; F. flava, s. Gelbes Fieber; F. intermittens, s. Wechselfieber; F. miliāris, s. Englischer Schweiß; F. mucōsa, s. Schleimfieber; F. puerperālis, s. Kindbettfieber, F. recúrrens, s. Rückfalltyphus …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Febris — Febris, lat., Fieber; Febrifuga, Mittel gegen Fieber …   Herders Conversations-Lexikon

  • Febris — FEBRIS, is, das Fieber, wurde von den Römern göttlich verehret, damit es ihnen nicht schaden sollte. Valer. Max. l. II. c. 5. §. 6. Es hatte daher seinen besondern Tempel auf dem Palatio, Id. ib. Cic. de N.D. l. III. p. 1200. Aelian. V. H. l. XII …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • febris — febril, que tiene fiebre Diccionario ilustrado de Términos Médicos.. Alvaro Galiano. 2010 …   Diccionario médico

  • FEBRIS — Dea culta est a veteribus, ne noceret. Cic. de nat. l. 3. de leg. l. 2. Val. Max. l. 2. c. 5. Febrim ad minûs nocendum templis colebant, quorum unum adhuc in Palatio, alterum in arce Marianorum, tertium in summa parte vici Longi, in eaque remedia …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Febris — {{Febris}} Göttin des Wechselfiebers, also der Malaria, die seit alter Zeit in Rom einen oder mehrere Tempel besaß …   Who's who in der antiken Mythologie

  • Febris — Fe|b|ris, die; [lat. febris] (Med.): Fieber. * * * Febris   [lateinisch] die, , das Fieber.   * * * Fe|bris, die; [lat. febris] (Med.): Fieber …   Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»