-
21 αὐτο-σχέδιος
αὐτο-σχέδιος (σχεδία), α, ον, auch 2 Endungen, 1) Hom. αὐτοσχεδίῃ μῖξαι χεῖράς τε μένος τε, im Handgemenge Faust u. Kraft erproben (vgl. αὐτοσταδία), Il. 15, 510; αὐτοσχεδίην πλήττειν τινά, sc. πληγήν, einen Hieb aus freier Faust versetzen, 12, 192; αὐτοσχεδίην οὐτασμένος Od. 11, 536. – 2) Gew. aus dem Stegereif, ἐξ αὐτοσχεδίης H. h. Merc. 55; ἐξ αὐτοσχεδίου Sp., wie Herodian. 7, 8, 25, der auch πόλεμος 7, 4, 8 so braucht; βωμός, τείχη, ohne Vorbereitung, kunstlos gemacht, Dion. Hal. 1, 40. 3, 67. Bes. von der Rede u. von Gedichten, Dion. Hal. 2, 34; Plut.
-
22 αὔλειος
αὔλειος, α, ον, oft zweier Endungen, zum Vorzimmer gehörig; ἡ αὐλεία ϑύρα, die Thür, welche von der Straße in den Hausflur oder in den Hof, vom Hofe ins Vorgemach führt, = πυλών, Harpocr. Moer.; im plur. Od. 18, 239. 23, 49; Pind. N. 1, 19; Her. 6, 69 (wie αὔλειοι πύλαι, Soph. Ant. 18 u. Eur. Hel. 445); im sing., Lys. 1, 17. 12, 15; Ar. Pax 947; ἡ αὔλειος ϑύρα Plat. Conv. 212 o; αἱ αὔλειοι, ohne ϑύρα, Pol. 5, 76 u. öfter bei Sp.; οὐδοῠ ἐπ' αὐλείου, an der Schwelle der Hofthür, Od. 1, 104.
-
23 βώμιος
βώμιος, auch 2 Endungen, Eur. Phoen. 281, zum Altar gehörig, auf dem Altar sitzend; Soph. Ant. 1301; βωμία ἐφημένη Eur. Suppl. 105; ἐπιστάται I. T. 1284; öfter; auch sp. D.
-
24 ἀραῖος
ἀραῖος, α, ον, auch 2 Endungen, Soph. Ant. 859, 1) verfluchend, dah. unheilbringend, Hesych. βλαβερός; Aesch. Ag. 1546; Soph. Tr. 1192; Eur. Med. 608. – 2) angefleht, πρὸς ἀραίου Διός Soph. Phil. 1167, Schol. ἱκέσιος. – 3) verflucht, VLL. κατάρατος, fluchbeladen, Tragg. öfter, z. B. ἀραῖος ὀλοίμαν Soph. O. R. 642; vgl. 276 ὥσπερ μ' ἀραῖον ἔλαβες. Auch Prosa, Plat. Legg. XI, 931 c, Lesart der codd. für die vulg. βλαβερός.
-
25 ἐπι-θαλάσσιος
ἐπι-θαλάσσιος, att. - ττιος, am Meere gelegen, Her. 5, 30; von Menschen, am Meere wohnend, 1, 154; χωρία, πόλισμα, Thuc. 2, 66. 3, 7; Xen. An. 5, 5, 23; αἱ ἐπιϑαλάττιοι πόλεις Hell. 3, 1, 16; Folgde; auch dreier Endungen, Plat. Legg. IV, 704 d.
-
26 ἐπί-σπαστος
ἐπί-σπαστος, od., wo es dreier Endungen ist, richtiger ἐπισπαστός, adj. verb. zu ἐπισπάω, herbeigezogen, zugezogen, κακόν, ein selbst zugezogenes, selbstverschuldetes Unglück, Od. 18, 72. 24, 461 u. Sp.; βρόχοι, zugezogene Schlinge, Eur. Hipp. 783; angelockt, Paus. 8, 12, 6.
-
27 ἐράσμιος
ἐράσμιος, ον, auch dreier Endungen, ἐρασμίη πέλεια Anacr. 14, 1; lieblich, anmuthig, angenehm, von Personen und Sachen, ἥκειν ἐράσμιον πόλει, ersehnt, Aesch. Ag. 591; τὸ ἐρασμιώτατον τῆς ψυχῆς ἦϑος Xen. Mem. 3, 10, 3; Sp., wie Plut. Pomp. 2 Luc. D. D. 30, 15.
-
28 ἐτήσιος
ἐτήσιος, ον, 1) jährig, ein Jahr dauernd, πένϑος Eur. Alc. 336; προστασία Thuc. 2, 80; Sp. bes. ἀρχαί – 2) jährlich, was alle Jahr wiederkehrt, βορέαι ἐτήσιοι Arist. probl. 26, 2; καρποί Plut. compar. Lyc. et Num. 1. Bei Sp., bes. D. Cass., auch 3 Endungen, z. B. πανήγυρις ἐτησία 44, 4. Das adv. ἐτησίως Schol. Lycophr. 107; eben so ἐτήσιον τρυγόωσιν, jährlich, Maced. 1 (V, 227).
-
29 предметный реестр словесных товарных знаков с расположением их по окончаниям
Универсальный русско-немецкий словарь > предметный реестр словесных товарных знаков с расположением их по окончаниям
-
30 Endung
'ɛnduŋf LINGterminación f, desinencia f -
31 S
S, s, der achtzehnte Buchstabe des latein. Alphabets, entsprechend dem griech. Σ (σίγμα), aber kurzweg Es genannt. – Im weitesten Umfange ist s mit r verwandt, s. R. – In mehreren Wörtern ist s an die Stelle des älteren t getreten, wie mersare, pulsare für die veralteten mertare, pultare (s. Quint. 1, 4, 14) – In manchen Wörtern vertritt s die Stelle des griech. Spiritus asper, wie ὑπέρ, super, δωρ, sudor u. dgl. – Auch wird s teils am Anfange, teils in der Mitte, teils am Ende der Wörter nicht selten ausgestoßen, z.B. fallo = σφάλλω, tego = στέγω, (st) latus, (st) lacus u.a.; ferner dū (s) mus, dū (s) metum, (st) lis u.a. (umgekehrt γρύτη = scruta). Bes. lassen die Dichter der älteren Sprachperiode das s der Endungen us u. is sehr häufig verschwinden, wenn das nächste Wort mit einem Konsonanten anfängt, z.B. qui est omnibu' princeps u. vita illa dignu' locoque, s. Cic. or. 161. Quint. 9, 4, 38. Max. Victor. 216, 12 sq.: so auch in Inschrn., z.B. L. CORNELIO L. F. statt CORNELIOS, Corp. inscr. Lat. 12. p. 8. – Assimilation erfährt s in dis- vor f, z.B. difficilis, differo. Durch Assimilation entsteht es aus b, d und einigen anderen Buchstaben, zB. iubeo, iussi ( statt iubsi), cedo, cessi ( statt cedsi), premo, pressi (st. premsi), pando, passurn————(pandsum, pansum) u. dgl. – Als Abkürzung bezeichnet S den Vornamen Sextus: auf Münzen = semissis: ebenso S. od. Sp. = Spurius: S. C. = senatus consultum: S. P. Q. R. = senatus populusque Romanus: S. D. = salutem dicit. -
32 registries
-
33 befejezés
(DE) Abschluß {r}; Beendigung {e}; Beendung {e}; Endungen {pl}; Schliessung {e}; Schluß {r}; Vollendung {e}; Vollführung {e}; endend; (EN) accomplishment; amen; close; completion; conclusion; corona; end; end-all; ending; final; finale; finish; finishing; perfecting; perfection; settling; sign-off; termination; windup -
34 befejeződés
(DE) Endung {e}; Endungen {pl}; endend; (EN) ending; termination -
35 képző
(DE) Endung {e}; Endungen {pl}; Suffix; bildend; endend; formende; Ableitungssilbe {e}; (EN) affix; constituting; ending; formative; formative syllable; forming -
36 rag
(DE) Endung {e}; Endungen {pl}; Flexion {e}; Nachsilbe {e}; endend; Flexionsendung {e}; (EN) ending; inflection; inflexion; suffix; termination -
37 vég
(DE) Ende {s}; Endung {e}; Endungen {pl}; Letzt {e}; Stump {r}; Trumm {s}; endend; Punktum; Webe {e}; (EN) amen; bourn; bourne; butt; confine; end; ending; fate; fine; finish; heel; last; surcease; tag-end; tail; terminal; termination -
38 végződés
(DE) Endung {e}; Endungen {pl}; endend; (EN) end; ending; tail; terminal; termination -
39 Endung
-
40 ас
I. Hermelin m.————————II. (vor vokalisch anlautenden Endungen: аст: асты, аста)1. Unterteil n., Erdgeschoß n.2. untere (-r, -s)3. Niederung f.4. Schuhsohle f.
См. также в других словарях:
Grammatik der litauischen Sprache — Die Grammatik der litauischen Sprache ist insbesondere durch Flexion gekennzeichnet und darin dem Lateinischen, dem Altgriechischen oder dem Sanskrit ähnlich, insbesondere in seiner Fixierung auf die Endungen zur Angabe des Kasus und in der… … Deutsch Wikipedia
Polnische Grammatik — Dieser Artikel beschreibt die Grammatik der polnischen Sprache unter Einbeziehung einiger sprachgeschichtlicher Anmerkungen und dialektaler Besonderheiten. Das Polnische als westslawische Sprache hat in der Deklination wie die meisten anderen… … Deutsch Wikipedia
Deutsche Deklination — Die Deklination (Flexion von Nomina, Beugung) in der Grammatik einer Sprache beschreibt formal die Regeln, nach denen Wörter bestimmter Wortarten gemäß der grammatischen Kategorien Kasus (Fall): (Beispiele) Nominativ (Wer Fall), Akkusativ (Wen… … Deutsch Wikipedia
Georgische Grammatik — Dieser Artikel beschreibt die Grammatik der georgischen Sprache (Eigenbezeichnung: [kartuli ena] ქართული ენა). Die Grammatik des Georgischen und der anderen sogenannten kaukasischen Sprachen ist so umfangreich, dass hier keineswegs alle… … Deutsch Wikipedia
Arabische Hochsprache — Arabisch (العربية) Gesprochen in Ägypten, Algerien, Bahrain, Dschibuti, Irak, Israel, Jemen, Jordanien, Katar, Kuwait, Libanon, Libyen, Mali, Marokko, Mauretanien … Deutsch Wikipedia
Arabische Sprache — Arabisch (العربية) Gesprochen in Ägypten, Algerien, Bahrain, Dschibuti, Eritrea, Irak, Israel, Jemen, Jordanien, Katar, Kuwait, Libanon, Libyen, Mali, Marokko, Ma … Deutsch Wikipedia
Finnische Grammatik — Finnisch (suomi) Gesprochen in Finnland, Schweden, Norwegen (Finnmark), Estland, Russland (Karelien) Sprecher 6 Millionen Linguistische Klassifikation Uralisch … Deutsch Wikipedia
Finnische Sprache — Finnisch (suomi) Gesprochen in Finnland, Schweden, Norwegen (Finnmark), Estland, Russland (Karelien) Sprecher 6 Millionen Linguistische Klassifikation … Deutsch Wikipedia
Fus´ha — Arabisch (العربية) Gesprochen in Ägypten, Algerien, Bahrain, Dschibuti, Irak, Israel, Jemen, Jordanien, Katar, Kuwait, Libanon, Libyen, Mali, Marokko, Mauretanien … Deutsch Wikipedia
Hocharabisch — Arabisch (العربية) Gesprochen in Ägypten, Algerien, Bahrain, Dschibuti, Irak, Israel, Jemen, Jordanien, Katar, Kuwait, Libanon, Libyen, Mali, Marokko, Mauretanien … Deutsch Wikipedia
Indoeuropäische Ursprache — Mögliche Verbreitung um 3500 v. Chr. mit Abspaltung der anatolischen Sprachen (nach der Kurgan Hypothese) Jamna Kultur: eine Kurgankultur, mögliche Sprecher der indogermanischen Ursprache Cucuteni Kultur: eine bandkeramisch … Deutsch Wikipedia