Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

elevatio

  • 1 elevatio

    elevatio elevatio, onis f поднятие

    Латинско-русский словарь > elevatio

  • 2 elevatio

    ēlevātio, ōnis f. [ elevo ]
    2) грам. повышение, подъём
    e. vocis Is — повышение голоса, т. е. arsis
    3) ритор. ироническое восхваление, т. е. принижение Q

    Латинско-русский словарь > elevatio

  • 3 elevatio

    ēlevātio, ōnis, f. (elevo), das Aufheben, I) eig.: pennarum, Augustin. in psalm. 58, 1: manuum, Vulg. psalm. 140, 2. – II) übtr.: 1) als gramm. t. t., die Hebung, der Aufschlag (griech. ἄρσις), vocis (Ggstz. depositio od. positio vocis, Senkung, Niederschlag, griech. θέσις), Mart. Cap. 9. § 974. Isid. 1, 16, 21. – 2) als rhet. t. t., die ironische Lobeserhebung über einen Gegenstand, die Verhöhnung, griech. διασυρμός (s. Iul. Rufin. de fig. sent. 5), Quint. 9, 2, 50 (wo Plur.). Aquil. Rom. 15. Mart. Cap. 5. § 525.

    lateinisch-deutsches > elevatio

  • 4 elevatio

    ēlevātio, ōnis, f. (elevo), das Aufheben, I) eig.: pennarum, Augustin. in psalm. 58, 1: manuum, Vulg. psalm. 140, 2. – II) übtr.: 1) als gramm. t. t., die Hebung, der Aufschlag (griech. ἄρσις), vocis (Ggstz. depositio od. positio vocis, Senkung, Niederschlag, griech. θέσις), Mart. Cap. 9. § 974. Isid. 1, 16, 21. – 2) als rhet. t. t., die ironische Lobeserhebung über einen Gegenstand, die Verhöhnung, griech. διασυρμός (s. Iul. Rufin. de fig. sent. 5), Quint. 9, 2, 50 (wo Plur.). Aquil. Rom. 15. Mart. Cap. 5. § 525.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > elevatio

  • 5 elevatio

    ēlĕvātĭo, ōnis, f. [elevo].
    I.
    A lifting up, raising (late Lat.):

    manuum,

    Vulg. Psa. 140, 2 al. —
    II.
    Trop.
    1.
    Gram. t. t., the elevation: vocis (= arsis, opp. depositio), Mart. Cap. 9, § 974; Isid. 1, 16, 21.—
    2.
    Rhet. t. t., a lessening, disparaging; a species of irony, Quint. 9, 2, 50; Mart. Cap. 5, § 525.

    Lewis & Short latin dictionary > elevatio

  • 6 elevatio

    raising, lifting up

    Latin-English dictionary > elevatio

  • 7 arsis

    arsis, Akk. in, Abl. ī, f. (ἄρσις), in der Metrik, die Hebung des Tones (Ggstz. thesis, die Senkung), rein lat. sublatio od. elatio od. elevatio vocis (Ggstz. depositio vocis ac remissio od. positio od. deiectio vocis, die Senkung), Prisc. de accent. 13. Mart. Cap. 9. § 974. Isid. 1, 16, 21. Fulg. mitol. 3, 9. p. 76, 8 H. u.a. Gramm.

    lateinisch-deutsches > arsis

  • 8 depositio

    dēpositio, ōnis, f. (depono), das Nieder-, Ablegen, I) eig.: a) das Niederlegen = Ablegen, armorum, Chalcid. Tim. 169. – b) das Niederlegen zum Aufheben, absol., ICt.: pecuniae, Veget. mil. 2, 20 u. ICt. – c) das Niederlegen = Einreißen, aedificii, Ulp. dig. 4, 2, 9. § 2. – II) übtr.: a) das Ablegen, Von-sich-Legen, carnis sordium, Augustin. serm. 106, 1. – b) d. testium, die Zeugenaussage, Cod. Iust. 2, 43, 3. – c) d. dignitatis, Erniedrigung, Degradation, Ulp. dig. 48, 19, 8 in. – d) als rhet. u. gramm. t. t. = das Absetzen am Schluß einer Periode, Quint. 11, 3, 46. – u. = die Senkung (griech. θέσις), temporis, soni, vocis, Ggstz. elatio, sublatio, elevatio (griech. ἄρσις), Mar. Vict. art. gr. 1, 9, 3. p. 40, 16 K. Fortunat. art. 2, 4. p. 280, 10 K. Mart. Cap. 9. § 974. – e) die Absetzung jmds., die Amtsentsetzung, Greg. M. epist. 11, 47 u. 12, 31; vgl. ipsius a statu solito dep., Firm. math. 3, 15, 8. – f) das Hinscheiden aus dem Leben, Cassian. coll. 19, 1.

    lateinisch-deutsches > depositio

  • 9 positio

    positio, ōnis, f. (pono), I) das Setzen, Stellen, A) im allg.: 1) eig. u. übtr.: surculi, Colum. – übtr.: a) das Setzen = Gebrauchen eines Wortes, Quint. 1, 5, 51: μετωνυμία, quae est nominis pro nomine positio, Quint. 8, 6, 23: παρονομασία est secundum praedictum verbum positio alterius, Rufin. de schem. lex. § 13. – b) die Bejahung, Sen. ep. 87, 39. – 2) meton., das Gesetzte = die Aufgabe, das Thema, Plur. bei Quint. 2, 10, 15. – B) insbes., das Herablassen, dah. meton.: a) als t. t. der Metrik, der Niederschlag im Takte, Ggstz. sublatio u. levatio (der Auftakt), Quint. 9, 4, 48 (cf. § 55). Augustin. de music. 3, 8: u. so pos. vocis, Ggstz. elevatio, Isid. orig. 1, 16, 21. Vgl. Santen Ter. Maur. 1346. p. 50 sq. – b) als gramm. t. t., die Endung, feminina, neutralis, Quint. 1, 4, 24. – u. die Form, prima verbi positio ›strido stridis stridit‹, Serv. Verg. Aen. 2, 418. – II) das Gesetzt-, Gelegtsein, die Lage, Stellung, corporis, Sen.: membrorum, Augustin.: nervorum articulorumque, Sen. rhet.: signiferi, Plin.: labyrinthi, Plin.: loci, Sen. rhet. u. Quint.: caeli, Himmelsstrich, Klima, Tac.: supina iacendi positio, Cael. Aur. de morb. chron. 5, 10, 117. – übtr., a) die Lage, Verfassung, mentis, Sen. ep. 64, 4: controversiae, Sen. contr. 10, 1 (30), 12. – positiones, die Umstände, Quint. 7, 4, 40. – b) insbes., positio syllabae, die Stellung einer kurzen Silbe, wodurch sie lang wird, bes. wenn zwei Konsonanten zusammenkommen, die Position, Quint. 1, 5, 28 u. 9, 4, 86.

    lateinisch-deutsches > positio

  • 10 arsis

    arsis, Akk. in, Abl. ī, f. (ἄρσις), in der Metrik, die Hebung des Tones (Ggstz. thesis, die Senkung), rein lat. sublatio od. elatio od. elevatio vocis (Ggstz. depositio vocis ac remissio od. positio od. deiectio vocis, die Senkung), Prisc. de accent. 13. Mart. Cap. 9. § 974. Isid. 1, 16, 21. Fulg. mitol. 3, 9. p. 76, 8 H. u.a. Gramm.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > arsis

  • 11 depositio

    dēpositio, ōnis, f. (depono), das Nieder-, Ablegen, I) eig.: a) das Niederlegen = Ablegen, armorum, Chalcid. Tim. 169. – b) das Niederlegen zum Aufheben, absol., ICt.: pecuniae, Veget. mil. 2, 20 u. ICt. – c) das Niederlegen = Einreißen, aedificii, Ulp. dig. 4, 2, 9. § 2. – II) übtr.: a) das Ablegen, Von-sich- Legen, carnis sordium, Augustin. serm. 106, 1. – b) d. testium, die Zeugenaussage, Cod. Iust. 2, 43, 3. – c) d. dignitatis, Erniedrigung, Degradation, Ulp. dig. 48, 19, 8 in. – d) als rhet. u. gramm. t. t. = das Absetzen am Schluß einer Periode, Quint. 11, 3, 46. – u. = die Senkung (griech. θέσις), temporis, soni, vocis, Ggstz. elatio, sublatio, elevatio (griech. ἄρσις), Mar. Vict. art. gr. 1, 9, 3. p. 40, 16 K. Fortunat. art. 2, 4. p. 280, 10 K. Mart. Cap. 9. § 974. – e) die Absetzung jmds., die Amtsentsetzung, Greg. M. epist. 11, 47 u. 12, 31; vgl. ipsius a statu solito dep., Firm. math. 3, 15, 8. – f) das Hinscheiden aus dem Leben, Cassian. coll. 19, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > depositio

  • 12 positio

    positio, ōnis, f. (pono), I) das Setzen, Stellen, A) im allg.: 1) eig. u. übtr.: surculi, Colum. – übtr.: a) das Setzen = Gebrauchen eines Wortes, Quint. 1, 5, 51: μετωνυμία, quae est nominis pro nomine positio, Quint. 8, 6, 23: παρονομασία est secundum praedictum verbum positio alterius, Rufin. de schem. lex. § 13. – b) die Bejahung, Sen. ep. 87, 39. – 2) meton., das Gesetzte = die Aufgabe, das Thema, Plur. bei Quint. 2, 10, 15. – B) insbes., das Herablassen, dah. meton.: a) als t. t. der Metrik, der Niederschlag im Takte, Ggstz. sublatio u. levatio (der Auftakt), Quint. 9, 4, 48 (cf. § 55). Augustin. de music. 3, 8: u. so pos. vocis, Ggstz. elevatio, Isid. orig. 1, 16, 21. Vgl. Santen Ter. Maur. 1346. p. 50 sq. – b) als gramm. t. t., die Endung, feminina, neutralis, Quint. 1, 4, 24. – u. die Form, prima verbi positio ›strido stridis stridit‹, Serv. Verg. Aen. 2, 418. – II) das Gesetzt-, Gelegtsein, die Lage, Stellung, corporis, Sen.: membrorum, Augustin.: nervorum articulorumque, Sen. rhet.: signiferi, Plin.: labyrinthi, Plin.: loci, Sen. rhet. u. Quint.: caeli, Himmelsstrich, Klima, Tac.: supina iacendi positio, Cael. Aur. de morb. chron. 5, 10, 117. – übtr., a) die Lage, Verfassung, mentis, Sen. ep. 64, 4: controversiae, Sen. contr. 10, 1 (30), 12. – positiones, die Umstände, Quint. 7, 4, 40. – b) insbes., positio syllabae, die Stellung einer kurzen
    ————
    Silbe, wodurch sie lang wird, bes. wenn zwei Konsonanten zusammenkommen, die Position, Quint. 1, 5, 28 u. 9, 4, 86.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > positio

  • 13 positio

    pŏsĭtĭo, ōnis, f. [pono], a putting, placing, setting (post-Aug.; in Cic. Fl. 26, 62, possessione is the correct reading).
    I.
    Lit.:

    calicis positio,

    Front. Aquaed. 36:

    surculi,

    Col. 3, 17:

    linearum,

    id. 3, 3 fin.:

    brassicae,

    id. 11, 3, 24.—
    B.
    Transf., a position of the body or of places, a posture, situation:

    corporis nostri positio,

    Sen. Q. N. 1, 16, 7:

    caeli locique,

    Col. 3, 4, 1:

    loci,

    Quint. 3, 7, 26:

    pro situ et positione locorum,

    id. 3, 21, 9:

    Italiae procurrentis,

    Plin. 37, 13, 77, § 201:

    uniuscujusque stellarum forma et positio,

    Gell. 14, 1.—
    II.
    Trop.
    A.
    A placing, use of a word: metônumia est nominis pro nomine positio, Quint. 8, 6, 23; 1, 5, 51.—
    2.
    In partic., affirmation:

    paupertas non per positionem sed per detractionem dicitur,

    Sen. Ep. 87, 39.—
    B.
    Transf.
    1.
    In rhet., a proposition, theme, subject, argument, Quint. 2, 10, 15; 7, 4, 40.—
    2.
    In gram., an ending, termination, Quint. 1, 5, 60; so id. 1, 5, 65; 1, 6, 10; 12; 22.—
    3.
    In prosody.
    a.
    A downward beat, in marking time:

    a sublatione ad positionem,

    Quint. 9, 4, 48; so id. 9, 4, 55; Mart. Cap. 9, § 981; so of the voice (opp. elevatio), Isid. 1, 16, 21.—
    b.
    Positio syllabae, the place of a short vowel before two consonants, by which the syllable becomes long, position, Quint. 1, 5, 28; 9, 4, 86; Diom. p. 423 P. et saep.—
    4.
    A state of mind, mood:

    in quācumque positione mentis sim,

    Sen. Ep. 64, 3.—
    5.
    Positiones, circumstances of a thing, Quint. 7, 4, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > positio

  • 14 sublimitas

    sublīmĭtas, ātis, f. [sublimis], height, loftiness (post-Aug.; cf. altitudo).
    I.
    Lit.:

    corporis,

    Quint. 12, 5, 5:

    cellarum,

    Col. 8, 3, 3:

    cucurbitarum,

    Plin. 19, 5, 24, § 69.—In plur.:

    lunae,

    Plin. 2, 16, 13, § 68.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    sublimitas incomparabilis invicti animi,

    Plin. 7, 25, 26, § 94:

    in picturā,

    id. 35, 10, 36, § 67.—
    B.
    In partic., of language, loftiness, elevation, sublimity (while elevatio means disparagement):

    heroici carminis,

    Quint. 1, 8, 5; cf.:

    ab his (poëtis) in verbis sublimitas petitur,

    id. 10, 1, 27:

    sublimitas et magnificentia et nitor,

    id. 8, 3, 3:

    narrandi (with splendor),

    Plin. Ep. 1, 16, 4:

    Platonica illa sublimitas,

    id. ib. 1, 10, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > sublimitas

См. также в других словарях:

  • ELEVATIO — in Sacris, Vide infra Primitiae, it. Tharuma …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ELEVATIO Manuum — ritus antiquissimus, in iuramentis et precibus usitatus, Vide infra ubi de ritu Levatis in altum manibus precandi …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ELEVATIO in Solium seu Thronum — hodie pro coronatione, in Or. Vide infra Solium …   Hofmann J. Lexicon universale

  • elevatio — ele·va·tio …   English syllables

  • elevatio — …   Useful english dictionary

  • элевация диафрагмы — (elevatio diaphragmatis; лат. elevatio поднятие, подъем) см. Релаксация диафрагмы …   Большой медицинский словарь

  • Элева́ция диафра́гмы — (elevatio diaphragmatis; лат. elevatio поднятие, подъем) см. Релаксация диафрагмы …   Медицинская энциклопедия

  • Elevation — Elevatio̱n [zu lat. elevare = emporheben, hochheben] w; , en: Hebung, Hochhebung, z. B. des gestreckten Armes bis zur Horizontalen (auch darüber hinaus) …   Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke

  • élévation — [ elevasjɔ̃ ] n. f. • XIIIe; lat. elevatio 1 ♦ Action de lever, d élever; son résultat. Mouvement d élévation du bras. Liturg. « L élévation du Saint Sacrement que l on continuait de faire au son de la cloche » (Bossuet). Absolt Moment de la… …   Encyclopédie Universelle

  • ЕВХАРИСТИЯ. ЧАСТЬ II — Е. в православной Церкви II тысячелетия Е. в Византии в XI в. К XI в. визант. богослужение приобрело почти тот вид, какой оно сохраняло в правосл. Церкви все последующее тысячелетие; в его основе лежала древняя к польская традиция, значительно… …   Православная энциклопедия

  • elevaţie — ELEVÁŢIE, elevaţii, s.f. 1. Reprezentare grafică, la o scară dată, a feţelor exterioare ale unei construcţii, maşini etc. 2. Parte a unui zid, a unei pile sau a unei culee de pod situată deasupra terenului. 3. fig. Însuşirea de a fi elevat. – Din …   Dicționar Român

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»