Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

elegía

  • 1 elegia

    ĕlĕgīa ( ĕlĕgēa, in Ov. ĕlĕgēĭă), ae, f., = elegeia.
    I.
    An elegy:

    form elegia,

    Quint. 10, 1, 58; 93; Stat. S. 1, 2, 7; Mart. 5, 30, 4; Aus. Parent. 7, 1;

    form elegea,

    Quint. 1, 8, 6;

    form elegeia,

    Ov. Am. 3, 1, 7; 3, 9, 3; id. R. Am. 379.—
    II.
    A kind of reed:

    est et obliqua harundo, non in excelsitatem nascens, sed juxta terram fruticis modo se spargens, suavissima in teneritate animalibus: vocatur a quibusdam elegia,

    Plin. 16, 36, 66, § 167.

    Lewis & Short latin dictionary > elegia

  • 2 elegia

    Latin-English dictionary > elegia

  • 3 elegea

    ĕlĕgīa ( ĕlĕgēa, in Ov. ĕlĕgēĭă), ae, f., = elegeia.
    I.
    An elegy:

    form elegia,

    Quint. 10, 1, 58; 93; Stat. S. 1, 2, 7; Mart. 5, 30, 4; Aus. Parent. 7, 1;

    form elegea,

    Quint. 1, 8, 6;

    form elegeia,

    Ov. Am. 3, 1, 7; 3, 9, 3; id. R. Am. 379.—
    II.
    A kind of reed:

    est et obliqua harundo, non in excelsitatem nascens, sed juxta terram fruticis modo se spargens, suavissima in teneritate animalibus: vocatur a quibusdam elegia,

    Plin. 16, 36, 66, § 167.

    Lewis & Short latin dictionary > elegea

  • 4 elegeia

    ĕlĕgīa ( ĕlĕgēa, in Ov. ĕlĕgēĭă), ae, f., = elegeia.
    I.
    An elegy:

    form elegia,

    Quint. 10, 1, 58; 93; Stat. S. 1, 2, 7; Mart. 5, 30, 4; Aus. Parent. 7, 1;

    form elegea,

    Quint. 1, 8, 6;

    form elegeia,

    Ov. Am. 3, 1, 7; 3, 9, 3; id. R. Am. 379.—
    II.
    A kind of reed:

    est et obliqua harundo, non in excelsitatem nascens, sed juxta terram fruticis modo se spargens, suavissima in teneritate animalibus: vocatur a quibusdam elegia,

    Plin. 16, 36, 66, § 167.

    Lewis & Short latin dictionary > elegeia

  • 5 flebilis

    flēbĭlis, e, adj. [fleo].
    I.
    Pass., to be wept over, to be lamented, lamentable (class.):

    ponite ante oculos miseram illam et flebilem speciem,

    Cic. Phil. 11, 3, 7:

    o flebiles vigilias!

    id. Planc. 42, 101:

    Hector,

    Ov. Am. 2, 1, 32:

    Ino,

    Hor. A. P. 123:

    flebile principium melior fortuna secuta est,

    Ov. M. 7, 518.—With dat. pers.:

    multis ille bonis flebilis occidit, Nulli flebilior, quam tibi, Vergili,

    Hor. C. 1, 24, 9.—
    II.
    Act.
    A.
    That makes or causes to weep, that brings tears ( poet. and rare): cepe, Lucil. ap. Non. 201, 2:

    ultor,

    Ov. H. 13, 48:

    flebile dictu,

    Sil. 9, 502.—
    B.
    Weeping, tearful, doleful (class.): gemitus elamentabilis;

    imbecillus, abjectus, flebilis,

    Cic. Tusc. 2, 24, 57:

    maeror (est) aegritudo flebilis,

    id. ib. 4, 8, 18; cf.:

    affectus vel concitati vel flebiles,

    Quint. 11, 3, 162:

    vox,

    id. ib. 64:

    elegia,

    Ov. Am. 3, 9, 3:

    modi,

    Hor. C. 2, 9, 9:

    suavitas,

    Quint. 11, 3, 170:

    spargebat tepidos flebilis imbre sinus,

    Ov. Am. 3, 6, 68:

    sponsa,

    Hor. C. 4, 2, 21:

    matrona,

    App. M. 6, p. 125, 2 Elm.—In neut.:

    flebile, adverbially: exclusus flebile cantet amans,

    dolefully, plaintively, sadly, Ov. R. Am. 36:

    gavisae,

    Stat. Th. 12, 426; Sil. 7, 648.—Hence, adv.: flēbĭlĭter (acc. to II. B.), mournfully, dolefully:

    vide, quam non flebiliter respondeat,

    Cic. Tusc. 2, 17, 39:

    lamentari,

    id. ib. 2, 21, 49:

    canere,

    id. ib. 1, 35, 85:

    gemere,

    Hor. C. 4, 12, 5.— Comp.:

    daemones flebilius ululant,

    Paul. Nol. Carm. 20, 57.

    Lewis & Short latin dictionary > flebilis

  • 6 flebiliter

    flēbĭlis, e, adj. [fleo].
    I.
    Pass., to be wept over, to be lamented, lamentable (class.):

    ponite ante oculos miseram illam et flebilem speciem,

    Cic. Phil. 11, 3, 7:

    o flebiles vigilias!

    id. Planc. 42, 101:

    Hector,

    Ov. Am. 2, 1, 32:

    Ino,

    Hor. A. P. 123:

    flebile principium melior fortuna secuta est,

    Ov. M. 7, 518.—With dat. pers.:

    multis ille bonis flebilis occidit, Nulli flebilior, quam tibi, Vergili,

    Hor. C. 1, 24, 9.—
    II.
    Act.
    A.
    That makes or causes to weep, that brings tears ( poet. and rare): cepe, Lucil. ap. Non. 201, 2:

    ultor,

    Ov. H. 13, 48:

    flebile dictu,

    Sil. 9, 502.—
    B.
    Weeping, tearful, doleful (class.): gemitus elamentabilis;

    imbecillus, abjectus, flebilis,

    Cic. Tusc. 2, 24, 57:

    maeror (est) aegritudo flebilis,

    id. ib. 4, 8, 18; cf.:

    affectus vel concitati vel flebiles,

    Quint. 11, 3, 162:

    vox,

    id. ib. 64:

    elegia,

    Ov. Am. 3, 9, 3:

    modi,

    Hor. C. 2, 9, 9:

    suavitas,

    Quint. 11, 3, 170:

    spargebat tepidos flebilis imbre sinus,

    Ov. Am. 3, 6, 68:

    sponsa,

    Hor. C. 4, 2, 21:

    matrona,

    App. M. 6, p. 125, 2 Elm.—In neut.:

    flebile, adverbially: exclusus flebile cantet amans,

    dolefully, plaintively, sadly, Ov. R. Am. 36:

    gavisae,

    Stat. Th. 12, 426; Sil. 7, 648.—Hence, adv.: flēbĭlĭter (acc. to II. B.), mournfully, dolefully:

    vide, quam non flebiliter respondeat,

    Cic. Tusc. 2, 17, 39:

    lamentari,

    id. ib. 2, 21, 49:

    canere,

    id. ib. 1, 35, 85:

    gemere,

    Hor. C. 4, 12, 5.— Comp.:

    daemones flebilius ululant,

    Paul. Nol. Carm. 20, 57.

    Lewis & Short latin dictionary > flebiliter

  • 7 provoco

    prō-vŏco, āvi, ātum, 1, v. a. and n., to call forth, call out.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (very rare):

    aliquem,

    Plaut. Ps. 2, 2, 43:

    ut ubi illaec prodeat, me provoces,

    id. Mil. 4, 3, 28; id. Bacch. 3, 3, 40:

    mandant, ut ad se provocet Simonidem,

    Phaedr. 4, 23, 25:

    dum rota Luciferi provocet orta diem,

    lead up, call forth, Tib. 1, 9, 62:

    Memnonis mater roseo provocet ore diem,

    Ov. P. 1, 4, 58; cf. id. F. 1, 456:

    provocare et elicere novas radiculas,

    Col. 3, 15, 5.—
    B.
    In partic.
    1.
    To call out, challenge, invite one to any thing (as to play, sing, drink, fight, etc.):

    provocat me in aleam,

    challenged me to a game, Plaut. Curc. 2, 3, 75:

    pedibus,

    to a race, id. Ep. 5, 1, 58:

    aliquem tesseris,

    Macr. S. 1, 10:

    aliquem cantatum,

    Ter. Eun. 3, 1, 53:

    aliquem ad pugnam,

    Cic. Tusc. 4, 22, 49; cf. Liv. 8, 7, and Flor. 2, 17, 11 Duker: duces nec prohibere paucos temere provocantis volebant, nec, etc., Liv. 23, 16, 4:

    et oleo et mero viros provocant,

    Sen. Ep. 95, 21:

    aliquem ad bibendum,

    Vop. Firm. 4.—
    2.
    In jurid. lang., to take a cause before a higher court, to appeal, make an appeal; in this signif. usually neutr., ad aliquem; act. only post-class., with the judge to whom the appeal is made as object (cf. appello).
    (α).
    Neutr.:

    ut de majestate damnati ad populum provocent,

    Cic. Phil. 1, 9, 21; cf.: quam id rectum sit, tu judicabis;

    ne ad Catonem quidem provocabo,

    id. Att. 6, 1, 7:

    provoco ad populum,

    Liv. 8, 33:

    arreptus a viatore, Provoco, inquit,

    I appeal, id. 3, 56:

    si a duumviris provocarit, provocatione certato,

    id. 1, 26, 6; 3, 56:

    ab omni judicio poenāque provocari licere,

    Cic. Rep. 2, 31, 54.—
    (β).
    Act., to appeal to a judge (post-class.):

    si judicem provocent,

    Dig. 8, 28, 6:

    si praefectus urbi judicem dederit, ipse erit provocandus, qui eum judicem dederit,

    ib. 49, 3, 1.—Also:

    provocare judicium ad populum,

    to bring the decision before the people by appeal, Val. Max. 8, 1, 1;

    rarely, aliquem ad judicem,

    to cite, summon before, App. Flor. p. 360, 24.—
    II.
    Trop.
    A.
    To challenge to a contest, to contend with, emulate, rival, vie with (post-Aug.):

    aliquem virtute,

    to vie with him in virtue, Plin. Ep. 2, 7, 4:

    elegia Graecos provocamus,

    Quint. 10, 1, 93; cf.:

    ea pictura naturam ipsam provocavit,

    Plin. 35, 10, 36, § 94.—Of things, Plin. 16, 8, 12, § 32:

    immensum latus Circi templorum pulchritudinem provocat,

    id. Pan. 51, 3.—
    B.
    To challenge, incite, provoke to any thing:

    felicitas temporum, quae bonam conscientiam civium tuorum ad usum indulgentiae tuae provocat,

    Plin. Ep. 10, 12 (7) fin.:

    omni comitate ad hilaritatem et jocum provocare,

    Suet. Calig. 27; id. Claud. 21:

    tacentes ad communionem sermonis,

    id. Aug. 74.—
    C.
    To excite, stimulate, exasperate, stir up, rouse with any thing (class.;

    syn.: irrito, lacesso): qui non solum a me provocatus sed etiam suā sponte solet, etc.,

    Cic. Fam. 1, 7, 3:

    aliquem beneficio,

    id. Off. 1, 15, 48:

    sermonibus,

    Caes. B. C. 1, 74:

    minis et verbis,

    Tac. H. 3, 24:

    bello,

    id. ib. 4, 17:

    injuriā,

    id. A. 14, 49 et saep.:

    ad iracundiam,

    Vulg. Isa. 63, 10; id. Deut. 4, 25. —
    D.
    To call forth, occasion, produce, cause:

    officia comitate,

    Tac. H. 5, 1:

    mortem tot modis,

    Plin. 19, praef. 1, §

    5: bellum,

    Tac. G. 35; Plin. Pan. 16.—
    E.
    (Acc. to I. B. 2.) To appeal to any thing, to cite as authority or proof (late Lat.):

    ad litteras Pudentillae,

    App. Mag. 84, p. 326, 40:

    ad Judaeorum Codices provocare,

    Aug. Serm. 202, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > provoco

См. также в других словарях:

  • Elegia — Elegia …   Wikipédia en Français

  • Elegía — Saltar a navegación, búsqueda Elegía, por William Adolphe Bouguereau (1899) La Elegía es un subgénero de la poesía lírica que designa por lo general a todo poema de lamento, aunque en su or …   Wikipedia Español

  • elegia — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIb, lm D. elegiagii {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} utwór liryczny o tematyce żałobnej, utrzymany w tonie skargi : {{/stl 7}}{{stl 10}}Elegia żałobna. Elegia na czyjąś śmierć. {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • elegia — s. f. 1.  [Literatura] Poema sobre assunto triste ou lutuoso. = TRENO 2.  [Literatura] Poema constituído por hexâmetros e pentâmetros alternados. 3.  [Figurado] Jeremiada, lamentação.   ‣ Etimologia: latim elegia …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • elegía — sustantivo femenino 1. Uso/registro: literario. Composición poética en la que predomina la tristeza o la melancolía, especialmente por la muerte de una persona: Miguel Hernández escribió una desgarradora elegía a la muerte de su amigo, Ramón Sijé …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • elegía — (Del lat. elegīa, y este del gr. ἐλεγεία). f. Composición poética del género lírico, en que se lamenta la muerte de una persona o cualquier otro caso o acontecimiento digno de ser llorado, y la cual en español se escribe generalmente en tercetos… …   Diccionario de la lengua española

  • Elegia — (E. Thunb.), Pflanzengattung aus der Familie der Restiaceae, 22. Kl. 3 Ordn. L …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Elegīa — (a. Geogr.), 1) Ort in Armenien, an den Euphratquellen; jetzt Ilidscha; 2) Ort in Sophene, am Ostufer des Euphrat; jetzt Iladschah …   Pierer's Universal-Lexikon

  • elegia — ит. [эледжи/а] élégie фр. [элежи/] Elegie нем. [элеги/] elegy англ. [э/лиджи] элегия …   Словарь иностранных музыкальных терминов

  • Elegia — fistulosa …   Wikipédia en Français

  • Elegía — (Del lat. elegia < gr. elegeia.) ► sustantivo femenino 1 POESÍA Composición poética lírica en que se lamenta la muerte de alguien o canta un tema solemne. 2 MÚSICA Pieza vocal o instrumental con carácter de lamento. * * * elegía (del lat.… …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»