-
1 dziwać się
dziwić się -
2 dziwować sie
1) dziwić się2) patrzeć3) zachwycać się -
3 miri
-
4 изумляться
dziwić się, zdumiewać się -
5 wonder
['wʌndə(r)] 1. n 2. vito wonder whether/why — zastanawiać się, czy/dlaczego
to wonder at — dziwić się +dat
to wonder about — zastanawiać się nad +instr
it's no wonder (that) — nic dziwnego (, że)
I wonder why he's late — ciekawe, czemu się spóźnia
* * *1. noun1) (the state of mind produced by something unexpected or extraordinary: He was full of wonder at the amazing sight.) zdumienie2) (something strange, unexpected or extraordinary: the Seven Wonders of the World; You work late so often that it's a wonder you don't take a bed to the office!) cud3) (the quality of being strange or unexpected: The wonder of the discovery is that it was only made ten years ago.) niezwykłość2. verb1) (to be surprised: Caroline is very fond of John - I shouldn't wonder if she married him.) dziwić się2) (to feel curiosity or doubt: Have you ever wondered about his reasons for wanting this money?) zastanawiać się3) (to feel a desire to know: I wonder what the news is.) być ciekawym•- wonderfully
- wonderingly
- wonderland
- wondrous
- no wonder -
6 удивляться
глаг.• dziwić• podziwiać* * *dziwić się, dziwować się, podziwiać, zdumiewać się -
7 wundern
-
8 staunen
vidziwić się czemuś, zdumiewać się ( über etw czymś) -
9 дивуватися
dywuwatysjaдієсл.dziwić się (комусь / чомусь)
См. также в других словарях:
dziwić się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, dziwić sięwię się, dziwić sięwi się {{/stl 8}}{{stl 7}} być zdziwionym, mieć trudności ze zrozumieniem kogoś, z uwierzeniem w coś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Do dziś się dziwię, jak mogłaś to zrobić. Dziwię się, że ten … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dziwić — ndk VIa, dziwićwię, dziwićwisz, dziw, dziwićwił «wprawiać w podziw, w zdumienie; zadziwiać, zdumiewać» Wszystko ją dziwiło i zaciekawiało. Dziwi mnie, że wygłaszasz takie sądy. dziwić się «być zdziwionym, okazywać zdziwienie» Dziwić się czemuś,… … Słownik języka polskiego
dziwować się — ndk IV, dziwować sięwuję się, dziwować sięwujesz się, dziwuj się, dziwować sięował się pot. «zdumiewać się, dziwić się» Nie dziwuj się, że tak pytam o wszystko … Słownik języka polskiego
dziwować się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia, dziwować sięwuję się, dziwować sięwuje się, pot. {{/stl 8}}{{stl 7}} dziwić się, podziwiać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wszyscy się dziwowali, że wygrałem samochód w teleturnieju. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zdumiewać się – zdumieć się — {{/stl 13}}{{stl 7}} dziwić się bardzo komuś bądź czemuś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zdumiał się na jego widok. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
nadziwić się — dk VIa, nadziwić sięwię się, nadziwić sięwisz się, nadziwić siędziw się, nadziwić sięwił się zwykle w zwrocie: Nie móc się nadziwić komuś (czemuś) «nie móc przestać się dziwić, nie móc wyjść z podziwu» Nie mogli się nadziwić jej pracowitości … Słownik języka polskiego
nie móc się nadziwić — {{/stl 13}}{{stl 8}}{komuś, czemuś} {{/stl 8}}{{stl 7}} nie przestawać się dziwić; nie móc wyjść z podziwu : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nie mógł się nadziwić jego rozsądkowi. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
trząść — ndk XI, trzęsę, trzęsiesz, trzęś a. trząś, trzęście a. trząście, trząsł, trzęsła, trzęśli, trzęsiony 1. «poruszać czymś, kimś raz po raz energicznie, gwałtownie, wywołując chwianie się; szamotać» Trząść głową. Koń trzęsie łbem, grzywą. Wichura… … Słownik języka polskiego
gęba — ż IV, CMs. gębabie; lm D. gąb (gęb) 1. rub. «usta, wargi, jama ustna; także jako miejsce, gdzie się znajdują narządy mowy; mowa» Chodził z otwartą gębą. Nie wypuszczał fajki z gęby. ◊ Gęba (gębę) na kłódkę! «milcz, nie mów ani słowa; dochowaj… … Słownik języka polskiego
słuchać — ndk I, słuchaćam, słuchaćasz, słuchaćają, słuchaćaj, słuchaćał, słuchaćany 1. «świadomie odbierać wrażenia dźwiękowe; zwracać uwagę na to, co się słyszy; starać się słyszeć coś; odbierać i rozumieć czyjąś wypowiedź» Słuchać uważnie, z uwagą, z… … Słownik języka polskiego
rozdziawiać — ndk I, rozdziawiaćam, rozdziawiaćasz, rozdziawiaćają, rozdziawiaćaj, rozdziawiaćał, rozdziawiaćany rozdziawić dk VIa, rozdziawiaćwię, rozdziawiaćwisz, rozdziawiaćdziaw, rozdziawiaćwił, rozdziawiaćwiony, posp. «otwierać, rozwierać szeroko usta (u… … Słownik języka polskiego