Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

dissolūtio

  • 1 dissolutio

    dissolutĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] dissolution, séparation des parties, relâchement. [st2]2 [-] destruction, anéantissement, ruine. [st2]3 [-] faiblesse, lâcheté, mollesse; vie dissolue. [st2]4 [-] absence de liaison, suppression des particules conjonctives. [st2]5 [-] réfutation.
    * * *
    dissolutĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] dissolution, séparation des parties, relâchement. [st2]2 [-] destruction, anéantissement, ruine. [st2]3 [-] faiblesse, lâcheté, mollesse; vie dissolue. [st2]4 [-] absence de liaison, suppression des particules conjonctives. [st2]5 [-] réfutation.
    * * *
        Dissolutio, Verbale, cuis contrarium est Coniunctio. Cic. Dissolution, Separation, Disjonction.
    \
        Remissio animi et dissolutio. Cic. Relasche.
    \
        Dissolutio criminum. Cic. Purgation, Purgement.
    \
        Legum dissolutio. Cic. Rompement, Cassement, Abolissement.
    \
        Dissolutio stomachi. Plin. Desvoyement d'estomach.

    Dictionarium latinogallicum > dissolutio

  • 2 dissolutio

    dissŏlūtĭo, ōnis, f. [dissolvo], a dissolving, destroying, breaking up, dissolution (good prose).
    I.
    Lit.:

    navigii,

    Tac. A. 14, 5:

    naturae (mors),

    Cic. Leg. 1, 11; id. Fin. 5, 11, 31; cf. id. ib. 2, 31:

    stomachi,

    i. e. looseness, Plin. 20, 22, 91, § 248.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., an abolishing, a destruction:

    legum omnium,

    Cic. Phil. 1, 9:

    imperii,

    Tac. A. 13, 50.— Absol., ruin, Vulg. Isa. 8, 22.
    B.
    In partic.
    1.
    A reply, refutation:

    criminum,

    Cic. Clu. 1, 3; cf. Auct. Her. 1, 3, 4.—
    2.
    (Acc. to dissolutus, A.) As rhet. t. t., want of connection, interruption:

    constructio verborum tum conjunctionibus copuletur, tum dissolutionibus relaxetur,

    Cic. Part. 6, 21; cf. Quint. 9, 3, 50; Auct. Her. 4, 30.—
    3.
    (Acc. to dissolutus, B.) Of character, looseness, i. e. weakness, effeminacy, frivolity; dissoluteness:

    si humanitas appellanda est in acerbissima injuria (sc. vindicanda) remissio animi ac dissolutio,

    Cic. Fam. 5, 2, 9; so,

    judiciorum,

    id. Verr. 2, 4, 59 fin.; Treb. Pol. XXX. Tyr. 23:

    dissolutio et languor,

    Sen. Ep. 3 fin.; cf.

    animorum,

    id. Cons. Sap. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > dissolutio

  • 3 dissolutio

    dissolutio dissolutio, onis f разрешение

    Латинско-русский словарь > dissolutio

  • 4 dissolutio

    dissolutio dissolutio, onis f разрушение

    Латинско-русский словарь > dissolutio

  • 5 dissolutio

    dissolutio dissolutio, onis f растворение

    Латинско-русский словарь > dissolutio

  • 6 dissolutio

    dissolūtio, ōnis f. [ dissolvo ]
    1) разложение, разрушение, распад (d. naturae C); слабость, вялость ( stomachi PM); расшатанность, поломка ( navigii T)
    2) отмена, уничтожение ( legum C)
    4) небрежность, нерадение, расслабленность (remissio animi ac d. C)
    5) ритор. опущение соединительных частиц C, Q

    Латинско-русский словарь > dissolutio

  • 7 dissolutio

    dissolūtio, ōnis, f. (dissolvo), die Auflösung, I) eig.: navigii, das Auseinandergehen des Fahrzeugs, Tac.: geniculorum, Erschlaffung, Zittern, Vulg.: stomachi, Schlaffheit, Schwäche, Plin.: naturae, Aufl. der N. = Tod, Cic. – II) übtr.: 1) die Aufhebung, Abschaffung, Vernichtung, legum, iudiciorum, Cic.: imperii, Tac. – 2) die Widerlegung einer (gerichtlichen) Beschuldigung u. dgl., Cornif. rhet. 1, 4. Cic. Clu. 3: Plur., dissolutiones argumentorum, Vulg. sap. 8, 8. – 3) die Abspannung, der Mangel an Energie, die Schwäche, remissio animi ac diss., in Schwäche ausartende Gelassenheit, Cic. ep. 5, 2, 9: diss. animorum, Sen. de const. sap. 5, 1: absol., diss. et languor, Sen. ep. 3, 5. – 4) die Zügellosigkeit, Liederlichkeit, Commodi temporum, Spart. Pesc. 10, 8: Gallieni, Treb. Poll. XXX tyr. 23, 2. – 5) als Redefigur, die Auflösung = Weglassung der Bindewörter, griech. διάλυσις, Cic. part. or. 21. Quint. 9, 3, 50. Iul. Rufin. de schem. lex. 20.

    lateinisch-deutsches > dissolutio

  • 8 dissolutio

    dissolūtio, ōnis, f. (dissolvo), die Auflösung, I) eig.: navigii, das Auseinandergehen des Fahrzeugs, Tac.: geniculorum, Erschlaffung, Zittern, Vulg.: stomachi, Schlaffheit, Schwäche, Plin.: naturae, Aufl. der N. = Tod, Cic. – II) übtr.: 1) die Aufhebung, Abschaffung, Vernichtung, legum, iudiciorum, Cic.: imperii, Tac. – 2) die Widerlegung einer (gerichtlichen) Beschuldigung u. dgl., Cornif. rhet. 1, 4. Cic. Clu. 3: Plur., dissolutiones argumentorum, Vulg. sap. 8, 8. – 3) die Abspannung, der Mangel an Energie, die Schwäche, remissio animi ac diss., in Schwäche ausartende Gelassenheit, Cic. ep. 5, 2, 9: diss. animorum, Sen. de const. sap. 5, 1: absol., diss. et languor, Sen. ep. 3, 5. – 4) die Zügellosigkeit, Liederlichkeit, Commodi temporum, Spart. Pesc. 10, 8: Gallieni, Treb. Poll. XXX tyr. 23, 2. – 5) als Redefigur, die Auflösung = Weglassung der Bindewörter, griech. διάλυσις, Cic. part. or. 21. Quint. 9, 3, 50. Iul. Rufin. de schem. lex. 20.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dissolutio

  • 9 dissolūtiō

        dissolūtiō ōnis, f    [dissolvo], a dissolving, destroying, breaking up, dissolution: naturae, i. e. death. — Fig., an abolishing, destruction: legum omnium: imperii, Ta.— A refutation: criminum. —In rhet., a want of connection, asyndeton, C.— Of character, looseness, effeminacy, dissoluteness: animi: iudiciorum.
    * * *
    disintegration, dissolution; destruction; disconnection; refutation

    Latin-English dictionary > dissolūtiō

  • 10 dissolutio

    прекращение, погашение (см. dissolvere s. 1. a и b).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > dissolutio

  • 11 разрушение

    dissolutio onis, f

    Русско-латинский медицинско-фармацевтический словарь > разрушение

  • 12 auflösen

    auflösen, I) was zusammengebunden, aneinandergereiht, gefügt ist, was zusammenge wirrt ist, trennen: solvere. dissolvere. resolvere. – expedire (herauswickeln, losmachen; alle vier z. B. nodum). – die Bande eines Briefes au., epistulae vincula laxare; epistulam solvere: mit aufgelösten Haaren, solutis od. passis crinibus. – Uneig., a) übh. trennen: solvere (z. B. militiae disciplinam). – dissolvere (z. B. Germanorum cohortem: u. amicitiam). – resolvere (z. B. disciplinam militarem). – dirimere (auseinandernehmen, z. B. societatem, nuptias praetorii viri). – distrahere (auseinanderreißen, gewaltsam auflösen, z. B. collegium [eine Innung], omnem societatem civitatis). – mittere. dimittere (entlassen, auseinandergehen lassen, z. B. eine Versammlung, ein Heer). – der Staat löst sich auf, res publica dilabitur. – die Perioden der Reden au., continuationem verborum relaxare. – b) beantworten, erklären: solvere. dissolvere. resol vere. enodare (gleichs. entknoten, verwickelte, verfängliche Dinge entwickeln, z. B. plerosque laqueos iuris). – explicare (gleichs. entfalten, verwickelte Dinge, z. B. captiones). – c) heben, entfernen: dissolvere (z. B. mors cuncta mala dissolvit). – II) was zusammengesetzt ist, in seine Teile trennen: solvere. dissolvere resolvere. – diluere (zergehen lassen). – sich au., solvi; dissolvi; resolvi; dilui. – Uneig., aufgelöst werden, [209] d. i. sterben, solvi, mit u. ohne morte. – in Tränen ausaelöst sein, in lacrimas effusum esse Anflösen, das, I) tr. Trennung: solutio. – Uneig.: a) übh.; z. B. allmählickes Au. eines Umgangs, remissio usus. – b) Beantwortung. Erklärung: solutio. dissolutio (z. B. captionis). – enodatio (gleichs. Entknotung, Entwicklung einerverwickelten. dunklen Sache). – II) intr.: a) Tod, dissolutio naturae, im Zshg. auch bl. dissolutio. – b) Übergang; z. B. Au. eines Menschen in Schmerz, Traurigkeit, solutio totius hominis.

    deutsch-lateinisches > auflösen

  • 13 asyndeton

    ī n. (греч. ; лат. dissolutio) грам.
    опускание союзов, бессоюзное речение, асиндетон (напр. veni, vidi, vici)

    Латинско-русский словарь > asyndeton

  • 14 inconnexio

    in-connexio, ōnis f. (тж. dissolutio) грам. = asyndeton

    Латинско-русский словарь > inconnexio

  • 15 asyndeton

    asyndeton, ī, n. (ἀσύνδετον), die Weglassung der Verbindungswörter, das Asyndeton, als rhet. Figur (rein lat. dissolutio), z.B. veni, vidi, vici, Charis. 281, 10. Diom. 445, 5 u. 448, 5.

    lateinisch-deutsches > asyndeton

  • 16 coniunctio

    coniūnctio, ōnis, f. (coniungo), die Verbindung, der Zusammenhang, 1) die räumliche, c. portuum, Cic. Verr. 4, 117: si (caro) coniunctione corporis fovetur (Ggstz. si caro alienata est, d.i. alle Lebenstätigkeit verloren hat), Cels. 5, 26. no. 23. – meton., der Komplex, c. tectorum, Cic. de rep. 1, 41. – 2) die äußere od. innere übh.: a) lebl. Subjj.: α) im allg.: c. ignis et umoris, Varr. LL.: coniunctio confusioque naturae, Cic.: quaedam convenientia et coniunctio naturae, quam vocant συμπάθειαν, Cic. – m. Ang. womit? durch cum m. Abl. od. durch inter se, zB. c. mentis cum externis mentibus, Cic.: inoffensa atque indubitata litterarum inter se c., Quint. – β) als t. t.: αα) als rhet. t. t., die Verbindung der Rede, zB. Cic. part. or. 21. – als rhet. Fig., die Konjunktion (griech. ζεῦγμα), Cornif. rhet. 4, 38. – ββ) als t. t. der Logik, die Begriffsverbindung, Ideenverbindung (gr. συμπεπλεγμένον bei den Stoikern), c. syllogismi, Gell.: quae coniunctio, quae diiunctio vera est, was folgerecht zu verbinden, was zu trennen sei, Cic.: ergo haec quoque coniunctio est ex repugnantibus, Cic.: im Plur., deinde addunt coniunctionum negantiam, Cic. – γγ) als gramm. t. t., konkret, das Bindewort, die Verbindungspartikel, Konjunktion, c. expletiva, Serv.: coniunctiones et praepositiones, Sen.: sequitur coniunctio, Quint.: dissolutum est, quod coniunctionibus verborum e medio sublatis, separatis partibus effertur, Cornif. rhet.: quae (figura) quia coniunctionibus caret, dissolutio vocatur, Quint.: cum demptis coniunctionibus dissolute plura dicuntur, Cic.: neque coniunctiones saepius iterare dubitavit, Suet. – u. der Bindestrich coniunctio, ›hyphen‹, quae coniunctio dicitur, Prisc. de accent. § 6. p. 520, 8 K. – b) lebender Wesen, die gesellige Verbindung, Beziehung in Staat u. Familie, bei Ang. mit wem? durch Genet. od. durch cum m. Abl.; bei Ang. zwischen wem? durch inter m. Akk., α) im allg.: societas coniunctioque humana, Cic.: communitas coniunctioque humana, Cic.: coniunctio inter homines hominum et quasi quaedam societas et communicatio utilitatum, Cic.: nos ad coniunctionem congregationemque hominum et ad naturalem communitatem sumus nati, Cic.: commune autem animantium omnium est coniunctionis appetitus (Geselligkeitstrieb) procreandi causā, Cic. – v. politischen Verhältnis, guten Vernehmen mit jmd., haec nostra c., haec conspiratio in republica bene gerenda, Cic.: citius cum eo veterem coniunctionem dirimere, quam novam conciliare, Cic.: illam Caesaris coniunctionem defugere, Cic.: Pompeium a Caesaris coniunctione avocare, Cic.: ab huius ordinis (mit diesem Stande) coniunctione depulsi, Cic. – v. nachbarlichen, nostra municipia coniunctione etiam vicinitatis moventur, die nachbarliche Verbindung (in der man mit ihnen steht), Cic. – v. kollegialischen, quaesturae c., Cic.: c. tua cum collega concordiaque vestra, Cic. – v. geselligen, freundschaftlichen im Privatleben, summa nostra c. et familiaritas, Cic.: paterna necessitudo et c., Cic.: c. benevolentiae, Cic.: im Plur., novae coniunctiones, Cic.: coniunctiones necessariorum tuorum, Cic. – β) die Verbindung durch Geburt, Heirat, die Familienverbindung, Verschwägerung, Verwandtschaft, c. nuptialis, Varr.: coniunctiones fratrum, consobrinorum sobrinorumque, Cic.: c. sanguinis, Cic.: c. affinitatis, Cic. – amicitiae coniunctionisque necessitudo, Cic.: quae coniunctio necessitudinem eorum sanxit, Nep.: spero et opto nobis coniunctionem voluptati fore, Cic.: coniunctione Caesaris dignum credi, V. mit dem C., Tac. ann. 4, 39.

    lateinisch-deutsches > coniunctio

  • 17 dissolutus

    dissolūtus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. dissolvo), I) aufgelöst, nicht gebunden, Plaut.: navigium, zerlechzt, Cic.: stomachus, erschlafft, Plin. – II) übtr.: 1) als rhet. t. t. nicht gehörig verbunden, locker, nicht numerös, Cic. or. 195. – u. subst. dissolūtum, ī, n., als rhet. Fig. (= dissolutio no. II, 5, w. s.), Cornif. rhet. 4, 41. – 2) der gehörigen Energie ermangelnd, d.i. bald = gleichgültig, phlegmatisch, sorglos, bald = nachlässig, fahrlässig, leichtsinnig, unachtsam (s. Matthiä u. Halm Cic. Rosc. Am. 32), poterone esse in eum dissolutus, qui etc.? Cic.: exstant libelli multo dissolutiores ipsis actionibus, Sen. contr. 10. praef. § 3 (Bursian u. Kießling lesen solutiores). – 3) locker, leichtfertig, liederlich, frech, zügellos, ausgelassen, filius, Cic.: consilia, Cic.: comitas, ausgelassene Munterkeit, Quint.: liberalitas dissolutior, Cic.: dissolutissimus hominum, Cic.: est dissoluti m. folg. Infin., es zeugt von großer Leichtfertigkeit, zu usw., Cic. de off. 1, 99.

    lateinisch-deutsches > dissolutus

  • 18 geniculum

    geniculum, ī, n. (Demin. v. genu), I) das Knie, bei Kindern, Varro LL. 9, 11: übh., Tert. de cor. mil. 3. Mart. Cap. 8. § 843. Veget. mul. 2, 28, 38: dissolutio geniculorum, das Zittern der Knie, Vulg. Nahum 2, 10. – II) meton., der Absatz, Knoten an den Halmen des Getreides usw., Plin. 18, 56 u.a.

    lateinisch-deutsches > geniculum

  • 19 remissio

    remissio, ōnis, f. (remitto), I) das Zurückschicken, -senden, a) einer Pers.: obsidum captivorumque, Liv. 27, 17, 1. – b) einer Sache, das Zurücksenden, Zurückwerfen, splendoris, Vitr. 7, 3, 9. – II) das Nachlassen, A) eig.: a) das Herablassen, Herunterlassen, superciliorum, Cic. de off. 1, 146. – b) das Nachlassen, Fallen, vocis contentiones et remissiones, Hebungen u. Senkungen, Cic. de or. 1, 261: nisi aër influens cum incremento fecerit auctus et remissiones continenter, beständig steigt und fällt, Vitr. 8. prooem. § 2. – B) übtr.: 1) das Nachlassen, die Unterbrechung, laboris, Varro: poenae, Cic.: morbi, Cic.: animi, die geistige Abspannung, Liv.: febris, Cels.: continui clamoris, Cornif. rhet.: usus, ein (allmähliches) N. im Umgange, Cic. – 2) das Erlassen, der Erlaß, venia est meritae poenae remissio, Sen.: tributi in triennium, Tac.: nuntiationis, Aufhebung des Verbotes, ICt. – absol., publicani remissionem petentes, Suet.: post magnas remissiones (E. vom Pachtgelde), Plin. ep.: u. so de remissionibus cogitare, Plin. ep. – bei den Eccl. = Erlaß-, Vergebung der Sünde, delicti (Ggstz. retentio [das Nichterlassen] delicti), Tert. adv. Marc. 4, 28: peccatorum, Ambros. de Isaac et anim. 1. § 1. – 3) remissio animi, a) die geistige Erholung (Ggstz. contentio animi), Cic. de or. 2, 22; vgl. Sen. de tranqu. anim. 17, 5: rem. animorum, Cic. ep. 9, 24, 3: u. ohne animi, Cic. Cael. 39. Plin. pan. 81, 1: u. Plur. remissiones, Plin. pan. 49, 4. Tac. dial. 28: curarum, Tac. Agr. 9. – b) die Gelassenheit, Ruhe, in acerbissima iniuria remissio animi ac dissolutio, in Schwäche ausartende Gelassenheit, Cic. ep. 5, 2, 9: naturalis animi remissio et laxitas, Sen. ep. 66, 14. – c) die Gelindigkeit, Nachsicht (Ggstz. severitas), Cic. de or. 2, 72.

    lateinisch-deutsches > remissio

  • 20 aufheben

    aufheben, I) in die Höhe heben: tollere. attollere. – levare. sublevare. allevare (aufhelfen). – etw. von der Straße au., alqd abiectum tollere: jmd. mit der Hand au., manu allevare alqm: sich au. lassen, se allevari pati. – den Fuß od. das Bein au, tollere pedem od. crus: die Hände au., manus tollere: die Hände zum Himmel au., manus ad caelum tollere od. tendere (im allg.); tendere manus supinas od. supplices ud caelum (als Flehender); manus ad caelum levare (als Betender): die Hand gegen jmd. au., manus intentare in alqm od. alci (in feindlicher Absicht). – II) = ausbewayren, w. s. – er ist gut aufgehoben, bene se habet (weil man ihm nichts anhaben kann od. weil er tot ist). – III) ergreifen: capere. – excipere. intercipere (auffangen, s. das. die Synon.). – opprimere (überfallen, Soldaten). – comprehendere. deprehendere (aufgreifen, einen Verbrecher). – IV) etwas in seinem Fortgange unterbrechen, a) beendigen: mittere. dimittere (z. B. convivium, senatum, contionem). – ein Lager au., tabernacula detendere (die Zelte niederlassen, abbrechen); castra movere, promovere, proferre (mit dem Lager aufbrechen): eine Unterredung, colloquium dirimere (plötzlich abbrechen). – b) beseitigen, abschaffen, annullieren, kassieren etc.: tollere (z. B. portoria, comitia: u. veteres leges novis legibus: u. discrimen inter malos bonosque), – abo lēre (nicht fortbestehen lassen, nicht mehr gelten lassen, gänzlich abschaffen, z. B. legem, decretum, testamentum). – abrogare (durch die Autorität des Volkes au., legem). – derogare [203] legi od. aliquid de lege (ein Gesetz teilweise aufheben). – obrogare legi (ein Gesetz durch ein anderes aufheben oder ihm wenigstens seine volle Gültigkeit benehmen). – inducere (ausstreichen, kassieren, z. B. senatus consultum, locationem). – dissolvere. resolvere (auflösen, z. B. diss. amicitiam, societatem, matrimonium, leges, acta Caesaris: u. res. emptionem). – rescindere (gleichs. Festgewurzeltes wieder ausreißen, z. B. acta M. Antonii: u. decreta sua: u. pactiones: u. testamenta mortuorum: u. foedus turpe). – refigere (öffentlich Angeschlagenes wieder abnehmen u. so für ungültig erklären, z. B. leges). – irritum facere (ungültig machen, z. B. testamentum). – einen Fluch, der über jmd. ausgesprochen wurde, au., resacrare alqm: etw. gänzlich au., funditus tollere (z. B. amicitiam, omnem religionem): plötzlich die Freundschaft au., amicitiam repente praecīdere (dagegen: die Fr. allmählich au., amicitiam sensim diluere). – mit jmd. au., cum alqo paria facere: miteinander au., *paria facere inter se. Aufheben, das, - ung, die, I) das Heben in die Höhe: levatio (z. B. oneris); allevatio. – uneig., Aufhebens von etwas machen, iactare, venditare alqd: viel Au. etc., alqd mirifice extollere od. miris laudibus efferre. – II) = Aufbewahren (das), w. s. – III) Ergreifung: comprehensio (eines Missetäters, sontis). – IV) Abschaffung: sublatio (z. B. der Gerichte). – abolitio (das Nichtfortbestehenlassen, gänzliche Abschaffen, z. B. legis, sententiae, tributorum). – dissolutio (Auflösung, z. B. legum omnium: u. imperii). – die Au. der lykurgischen Verfassung, disciplina Lycurgi sublata.

    deutsch-lateinisches > aufheben

См. также в других словарях:

  • dissolutio — index abolition, dissolution (termination) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Dissolutio — suirimas statusas T sritis gyvūnų raida, augimas, ontogenezė, embriologija atitikmenys: lot. Dissolutio ryšiai: platesnis terminas – per lėtas augimas …   Veterinarinės anatomijos, histologijos ir embriologijos terminai

  • Dissolutio — suirimas statusas T sritis embriologija atitikmenys: lot. Dissolutio ryšiai: platesnis terminas – per lėtas augimas …   Medicininės histologijos ir embriologijos vardynas

  • exceptio ejus rei cujus petitur dissolutio nulla est — /aksepsh(iy)ow iyjas riyay kyuwjas petatar disal(y)iiwsh(iy)ow nab est/ A plea of that matter the dissolution of which is sought [by the action] is null [or of no effect] …   Black's law dictionary

  • non debet adduci exceptio ejus rei cujus petitur dissolutio — /non debat ad(y)uwsay aksepsh(iy)ow iyjas riyay k(y)iiwjas petatar disal(y)uwsh(iy)ow/ A plea of the same matter the dissolution of which is sought [by the action] ought not to be brought forward …   Black's law dictionary

  • non potest adduci exceptio ejus rei cujus petitur dissolutio — /non powtast ad(y)uwsay aksepsh(iy)ow iyjas riyay kyuwjas petatar disal(y)uwsh(iy)ow/ An exception of the same thing whose avoidance is sought cannot be made …   Black's law dictionary

  • non valet exceptio ejusdem rei cujus petitur dissolutio — /non vaelat aksepsh(iy)ow iyjasdam riyay kyuwjas petatar disal(y)uwsh(iy)ow/ A plea of the same matter the dissolution of which is sought, is not valid. Called a maxim of law and common sense …   Black's law dictionary

  • exceptio ejus rei cujus petitur dissolutio nulla est — /aksepsh(iy)ow iyjas riyay kyuwjas petatar disal(y)iiwsh(iy)ow nab est/ A plea of that matter the dissolution of which is sought [by the action] is null [or of no effect] …   Black's law dictionary

  • non debet adduci exceptio ejus rei cujus petitur dissolutio — /non debat ad(y)uwsay aksepsh(iy)ow iyjas riyay k(y)iiwjas petatar disal(y)uwsh(iy)ow/ A plea of the same matter the dissolution of which is sought [by the action] ought not to be brought forward …   Black's law dictionary

  • non potest adduci exceptio ejus rei cujus petitur dissolutio — /non powtast ad(y)uwsay aksepsh(iy)ow iyjas riyay kyuwjas petatar disal(y)uwsh(iy)ow/ An exception of the same thing whose avoidance is sought cannot be made …   Black's law dictionary

  • non valet exceptio ejusdem rei cujus petitur dissolutio — /non vaelat aksepsh(iy)ow iyjasdam riyay kyuwjas petatar disal(y)uwsh(iy)ow/ A plea of the same matter the dissolution of which is sought, is not valid. Called a maxim of law and common sense …   Black's law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»