-
1 dissocio
-
2 dissocio
dissocio dissocio, avi, atum, are разъединять, разрывать узы -
3 dissocio
dissocio dissocio, avi, atum, are отделять -
4 dissocio
dis-socio, āvī, ātum, āre1) разъединять, разлучать, разделять (homines C; montes dissociantur valle H)d. animos alicujus Nep — нарушить согласие (поселить рознь) между кем-л.d. amicitias C — порвать дружеские отношения2) отделять (causam suam, legionem a legione T); отличать ( disertos a doctis C) -
5 dissocio
dis-socio, āvī, ātum, āre, auseinander gesellen, I) eig., was in Genossenschaft (Freundschaft, übh. in Verbindung zu einem Zweck) leben sollte od. lebt, vereinzeln, trennen, veruneinigen, in Parteien zerspalten, -auflösen, homines antea dissociatos (vereinzelten, nicht gesellig beieinander lebenden) iucundissimo inter se sermonis vinculo colligavit, Cic. – barbarorum copias, Tac.: dissociatis animis civium, Nep.: morum dissimilitudo dissociat amicitias, Cic. – disertos a doctis, Cic.: legionem a legione, die Sache der einen L. von der der andern L. trennen, Tac.; vgl. causam suam, ihre Sache (von der der übrigen) trennen, von der Verbindung abtreten (gleich darauf abstinere), Tac. – II) poet. übtr., v. örtl. Trennung, doch mit Festhalten des eig. Begriffs, artas intus partes, Lucr.: ni (montes) dissocientur opacā valle, Hor.: dissociata locis concordi pace ligavit, Ov.
-
6 dissocio
dis-socio, āvī, ātum, āre, auseinander gesellen, I) eig., was in Genossenschaft (Freundschaft, übh. in Verbindung zu einem Zweck) leben sollte od. lebt, vereinzeln, trennen, veruneinigen, in Parteien zerspalten, -auflösen, homines antea dissociatos (vereinzelten, nicht gesellig beieinander lebenden) iucundissimo inter se sermonis vinculo colligavit, Cic. – barbarorum copias, Tac.: dissociatis animis civium, Nep.: morum dissimilitudo dissociat amicitias, Cic. – disertos a doctis, Cic.: legionem a legione, die Sache der einen L. von der der andern L. trennen, Tac.; vgl. causam suam, ihre Sache (von der der übrigen) trennen, von der Verbindung abtreten (gleich darauf abstinere), Tac. – II) poet. übtr., v. örtl. Trennung, doch mit Festhalten des eig. Begriffs, artas intus partes, Lucr.: ni (montes) dissocientur opacā valle, Hor.: dissociata locis concordi pace ligavit, Ov.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dissocio
-
7 dissocio
dissociare, dissociavi, dissociatus Vbe/set at variance with, split into factions, separate, part -
8 dissocio
I.Lit. (almost exclusively poet.):II.artas partis,
Lucr. 5, 355; cf.:dissociata locis concordi pace ligavit,
Ov. M. 1, 25: montes opaca valle, * Hor. Ep. 1, 16, 5:Bruttia ora profundo,
Stat. S. 1, 3, 32.—Trop., to separate in sentiment, to disunite, set at variance, estrange (freq. in Cic.):morum dissimilitudo dissociat amicitias,
Cic. Lael. 20, 74:homines antea dissociatos jucundissimo inter se sermonis vinculo colligavit,
id. Rep. 3, 2; so,barbarorum copias,
Tac. A. 12, 55 fin.:populum armis civilibus,
Front. Strat. 1, 10, 4:animos civium,
Nep. Att. 2, 2:disertos a doctis,
Cic. de Or. 3, 19, 72 (cf. shortly before: doctrinarum divortia facta); cf.:legionem a legione,
Tac. A. 1, 28 fin.:excidium (Tencteris) minitans ni causam suam dissociarent,
gave up, abandoned, id. ib. 13, 56 (shortly before: illi Tencteros, ulteriores etiam nationes socias bello vocabant); id. H. 4, 37. -
9 dissociabilis
dissociābilis, e [ dissocio ]1) несовместимый, несоединимый (res olim dissociabiles: principatus ac libertas T)2) разделяющий, разобщающий ( Oceănus H) -
10 dissociatio
dissociātio, ōnis f. [ dissocio ]1) разъединение, разделение ( spiritūs corporisque T)2) взаимное отвращение, антипатия ( corporum PM) -
11 dissociabilis
dissociābilis, e (dissocio), I) passiv = unvereinbar, res, Tac. Agr. 3: corpus, Claud. in Rufin. 2, 238. – II) aktiv = die Länder trennend, -scheidend, Oceanus, Hor. carm. 1, 3, 22.
-
12 dissocialis
dissociālis, e (dissocio), unvereinbar, m. Dat., humanis animal dissociale cibis, v. Schwein, Rutil. Nam. 1, 384.
-
13 dissociatio
dissociātio, ōnis, f. (dissocio), I) die Trennung, spiritus corporisque, Tac. ann. 16, 34. – II) die Antipathie, corporum, Plin. 7, 57.
-
14 dissociarsi
io mi dissocio, tu ti dissoci1) отделиться, отмежеваться2) диссоциироваться, разложиться* * *гл.1) общ. отделиться, отмежеваться2) хим. диссоциироваться, разложиться -
15 dissociabilis
dissociābilis, e (dissocio), I) passiv = unvereinbar, res, Tac. Agr. 3: corpus, Claud. in Rufin. 2, 238. – II) aktiv = die Länder trennend, -scheidend, Oceanus, Hor. carm. 1, 3, 22.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dissociabilis
-
16 dissocialis
dissociālis, e (dissocio), unvereinbar, m. Dat., humanis animal dissociale cibis, v. Schwein, Rutil. Nam. 1, 384.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dissocialis
-
17 dissociatio
dissociātio, ōnis, f. (dissocio), I) die Trennung, spiritus corporisque, Tac. ann. 16, 34. – II) die Antipathie, corporum, Plin. 7, 57.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dissociatio
-
18 dissociābilis
dissociābilis e, adj. [dissocio], separating, dividing: Oceanus, H.— Irreconcilable: res, Ta.* * *dissociabilis, dissociabile ADJincompatible; discordant; separating, dividing -
19 dissociātiō
dissociātiō ōnis, f [dissocio], a separation: spiritūs corporisque, Ta. -
20 dissociare
dissociate* * *dissociare v.tr. to dissociate, to separate: è difficile dissociare la morale dalla religione, it is difficult to dissociate morals from religion; dissociare le forze, to divide one's forces // (chim.) dissociare gli elementi di un composto, to dissociate the elements of a compound.◘ dissociarsi v.rifl. to dissociate oneself: dissociare da un'organizzazione, to withdraw from an organization; dissociare dalla lotta armata, to dissociate oneself from the armed struggle; si dissociò da quanto aveva deciso l'assemblea, he dissociated himself from the assembly's decision.* * *[disso'tʃare]1. vt2. vr (dissociarsi)dissociarsi da — to dissociate o.s. from
* * *[disso'tʃare] 1.verbo transitivo to dissociate (anche chim.)2.verbo pronominale dissociarsi-rsi da qcn., qcs. — to dissociate oneself from sb., sth
* * *dissociare/disso't∫are/ [1]to dissociate (anche chim.)II dissociarsi verbo pronominale-rsi da qcn., qcs. to dissociate oneself from sb., sth.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Giuseppe Calò — Infobox person name=Giuseppe Calò imagesize= caption = birth date=birth date and age|1931|9|30 birth place=Palermo, Italy death date = occupation=Mafia boss nationality = flagicon|Italy Italian salary= spouse= children= Giuseppe Pippo Calò (born… … Wikipedia
dissociarsi — dis·so·ciàr·si v.pronom.intr. (io mi dissòcio) CO distaccarsi da altri per motivi ideologici, dissentire: mi dissocio dalla decisione della maggioranza Sinonimi: dissentire. Contrari: aderire, associarsi, conformarsi … Dizionario italiano
dissociare — dis·so·cià·re v.tr. (io dissòcio) 1. CO separare concetti, idee e sim., di solito uniti o connessi: dissociare la stima dall affetto Sinonimi: disassociare, disgiungere, dividere, scindere. Contrari: associare, congiungere, unire. 2. TS chim.… … Dizionario italiano
dissociare — {{hw}}{{dissociare}}{{/hw}}A v. tr. (io dissocio ) 1 Disgiungere, separare (anche fig.): dissociare le forze, le parti. 2 (chim.) Scindere una molecola in altre più semplici oppure in atomi o ioni. B v. rifl. (fig.) Non aderire, tenersi fuori … Enciclopedia di italiano
dissociare — [dal lat. dissociare ] (io dissòcio, ecc.). ■ v. tr. 1. [interrompere un legame tra idee, cose o persone che stanno comunemente insieme, anche con la prep. da del secondo arg.: d. il concetto di solidarietà da quello di patria ] ▶◀ disgiungere,… … Enciclopedia Italiana
dissociar — v. tr. 1. Apartar o que está unido ou agregado (física ou moralmente). 2. Decompor quimicamente ou separar elementos associados. ‣ Etimologia: latim dissocio, are, separar, dividir … Dicionário da Língua Portuguesa
dissociativo — adj. 1. Que dissocia. 2. Relativo a dissociação. ‣ Etimologia: latim dissociatus, a, um, particípio passado de dissocio, are, separar, dividir + ivo … Dicionário da Língua Portuguesa