-
1 digno
digno, āvī, ātum, āre (dignus), würdigen, quis deos dignet, Pacuv. tr. fr.: m. Abl., hunc tanto munere digna, Calv. fr.: aeterno cunctas vario de nomine dignant, Cic. Arat.: m. Infin., Pacuv. u. Acc. tr. fr. – dignari, passiv, res laude dignentur, Cic.: tali honore dignati sunt, Cic.: dignata numina caelo, Manil. 1, 758: m. Infin., Lucr. 5, 51. Sil. 13, 569. Augustin. conf. 3, 12. – / Parag. Infin. Präs. Pass. dignarier, Lucr. 5, 51.
-
2 digno de fe
digno de feglaubwürdig -
3 digno
digno, āvī, ātum, āre (dignus), würdigen, quis deos dignet, Pacuv. tr. fr.: m. Abl., hunc tanto munere digna, Calv. fr.: aeterno cunctas vario de nomine dignant, Cic. Arat.: m. Infin., Pacuv. u. Acc. tr. fr. – dignari, passiv, res laude dignentur, Cic.: tali honore dignati sunt, Cic.: dignata numina caelo, Manil. 1, 758: m. Infin., Lucr. 5, 51. Sil. 13, 569. Augustin. conf. 3, 12. – ⇒ Parag. Infin. Präs. Pass. dignarier, Lucr. 5, 51. -
4 digno
'điɡ̱noadjdigno de — wert, würdig, ehrenwert
digno de confianza — vertrauenswürdig, verlässlich
1. [con dignidad] würdig2. [merecedor]ser digno de algo/alguien etw /jn verdienen3. [que corresponde]dignodigno , -a ['diγno, -a]num1num (merecedor) würdig; digno de compasión bemitleidenswert; digno de confianza vertrauenswürdig; digno de fe glaubwürdig; digno de mención erwähnenswert; digno de ver sehenswertnum2num (adecuado) angemessennum3num (noble) anständignum4num (con gravedad) würdevoll -
5 digno de aplauso
digno de aplauso(figurativo) lobenswert -
6 digno de atención
digno de atenciónbeachtenswert -
7 digno de compasión
digno de compasiónbemitleidenswert -
8 digno de confianza
digno de confianzavertrauenswürdig -
9 digno de encomio
digno de encomiolobenswert -
10 digno de mención
digno de menciónerwähnenswert -
11 digno de risa
digno de risalächerlich -
12 digno de ver
digno de versehenswert -
13 mención
men'θǐɔnf1) Erwähnung f2)3)4)digno de mención — wert, erwähnt zu werden
sustantivo femeninomenciónmención [meṇ'θjon] -
14 merecer
mere'θerv irr( ser digno de algo) verdienen, wert sein, würdig seinverbo transitivo————————verbo intransitivomerecermerecer [mere'θer]num1num (ser digno de) verdienen; merece que... subjuntivo er/sie verdient es, dass...; merece respeto de nuestra parte ihr/ihm gebührt unser Respekt; este libro merece mención dieses Buch ist erwähnenswertmerecer bien de alguien/algo sich verdient machen um jemanden/etwas■ merecerse verdienen -
15 coniunctus [1]
1. coniūnctus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. coniungo), verbunden, 1) räumlich verbunden, zusammenhängend, bubilia, Vitr.: possessiones, ICt.: supercilia c., zusammengewachsene, Suet.: coniunctis digitis nasci, ICt. – m. Angabe womit? durch cum m. Abl., sublicae cum omni opere coniunctae, Caes.; selten durch bl. Abl., ratis coniuncta crepidine saxi, Verg. – bes. m. Dat. v. Örtlichkeiten = angrenzend, anstoßend an usw., theatrum coniunctum domui, Caes.: Vari castra muro oppidoque coniuncta, sich anlehnend an usw., Caes.: Paphlagonia coniuncta Cappadociae, Nep.: Gallia Oceano coniuncta, Hirt. b. G. – 2) zeitlich verbunden, a) v. Ereignissen, zusammenhängend, unmittelbar folgend, m. Ang. wem? durch Dat., quae proelio apud Arbela coniuncta sunt, ordiar dicere, Curt. 5, 1, 2. – b) von Pers., der Zeit nach verbunden, gleichzeitig, ein Zeitgenosse, m. Ang. wem? durch Dat., horum aetati prope coniunctus L. Gellius, Cic.: coniunctus igitur Sulpicii aetati P. Antistius fuit, Cic.: cui et dicendi ardore propior et aetate coniunctior, dem ich an Feuer der Rede ähnlicher war und dessen Zeit ich mehr angehörte, Cic. – 3) übh. äußerlich od. innerlich verbunden, a) von lebl. Subjj., verbunden, vereint, vereinbart (vereinbarlich), zusammenhängend, in Verbindung (in Zusammenhang, in Ver wandtschaft) stehend, verwandt, übereinstimmend, wohin gehörend, passibus coniunctis spatiari, Ov.: c. tela ferre, vereint den Angriff machen, Ov. – u. verba coniuncta (Ggstz. v. singula, separata), Quint.; verb. continuata coniunctaque verba (Ggstz. verba singula), Cic.: ebenso sermo c. (Ggstz. singula verba), Quint. – causae c. (Ggstz. causae simplices), Quint. – quae est inter augures conveniens et coniuncta constantia, einhellige u. gemeinsame, Cic. – etenim, si et sapere expetendum sit et valere, coniunctum utrumque magis expetendum sit quam sapere solum, neque tamen, si utrumque sit aestimatione dignum, pluris sit coniunctum, quam sapere ipsum separatim, Cic. de fin. 3, 44. – m. Ang. mit wem? durch cum m. Abl. od. durch bl. Abl. od. durch inter se, zB. vita rustica disiuncta a cupiditate et cum officio coniuncta, Cic.: ut omittam cetera, quae sunt ei cum collega coniuncta atque communia, Cic.: magna quaedam proponemus aut necessaria aut coniuncta cum ipsis, apud quos res agetur, Cic.: Scipio, quocum mihi coniuncta cura de publica re et de privata fuit, Cic.: fortunae plurimorum civium coniunctae cum re publica, bei dem das Staatsinteresse so innig beteiligt ist, Cic. – mendicitas aviditate coniuncta, Cic.: dicendi vis egregia, summā festivitate et venustate coniuncta, Cic. – animum atque animam coniuncta teneri inter se, Lucr. 3, 136. – m. Ang. wem? (deutsch auch "mit wem?") durch Dat., talis simulatio vanitati est coniunctior, quam aut liberalitati aut honestati, Cic.: officii praecepta coniuncta naturae, Cic. – selten m. Ang. woraus? durch ex mit Abl., coniuncta ex pluribus causa, vereint, zusammengesetzt, Quint. 6, 1, 54. – Subst., coniūnctum, ī, n., das Verbundene, α) Plur., coniuncta, das Verwandte, die verwandten Begriffe, Cic. de or. 2, 166 u. 167. – β) als t. t. der Physiker, die kohärierende Eigenschaft (Ggstz. eventum, das äußerlich Zufällige), Lucr. 1, 451 sqq. – b) v. leb. Wesen, durch irgend ein Band im Staats- od. Familienleben verbunden, α) übh. verbunden, vertraut, nahe stehend, befreundet, verwandt, gew. m. Ang. wodurch? durch Abl., qui eiusdem linguae societate coniunctus est, Cic.: patrimonii possidendi habendaeque scholae communione coniuncti, Val. Max.: homo amantissimus mei, familiarissimus, coniunctissimus officiis, usu, consuetudine, Cic.: homines benevolentiā coniuncti, Cic.: propinquitatibus affinitatibusque coniuncti, Caes. – m. Ang. mit wem? od. wem? durch cum m. Abl., durch Dat., durch inter se (sowohl mit als ohne Ang. wodurch?), Segestani cum populo Romano non solum perpetuā societate atque amicitiā, verum etiam cognatione se coniunctos esse arbitrantur, Cic.: qui est cum illo maximis vinculis et propinquitatis et affinitatis coniunctus, Cic. – equites ordini senatorio dignitate proximos, concordiā coniunctissimos esse cupiunt, Cic.: homo mihi coniunctus fidissimā gratiā, Cic.: alci intimā familiaritate coniunctus, Nep. u. Curt.: affinitate aliquā aut propinquitate sibi coniuncti, Suet.: sanguine sibi coniuncti, Val. Max.: C. Mario sanguine coniunctissimus, Vell. – u. (ohne Ang. wodurch?) et cum iis et inter se coniunctissimos fuisse M'. Curium, Ti. Coruncanium, Cic.: quod enim par amicitiae consularis fuit umquam in hac civitate coniunctius, quam fuimus inter nos ego et Cn. Pompeius, Cic.: ut nosmet ipsi inter nos coniunctiores simus, Cic. – u. amitae meae paternum genus cum dis immortalibus coniunctum est, Caes. fr. b. Suet. Caes. 6, 1. – u. (m. Dat.) ad omnes casus coniunctiores rei publicae, Cic.: tam coniuncta populo Romano civitas, Caes.: urbs mihi coniunctissima, Cic.: homo sibi coniunctissimus, Hirt. b. G.: quis mihi in re publica potest aut debet esse coniunctior (näher stehen)? Cic. – m. Ang. wo? durch in m. Abl., quoniam in re publica coniuncti sumus, weil wir politische Freunde sind, einer politischen Partei angehören, Cic. Sull. 93. – selten ohne weitere Ang., Pompeius coniunctus, Nep. Att. 7, 2. – Subst., m. Ang. wodurch? durch Abl., cognatione propinquā coniunctus, Nep. praef. § 7: sanguine coniuncti (Ggstz. alieni), Sall. Iug. 10, 3: m. Dat. wem? coniuncti sontibus, Curt. 6, 11 (42), 20: selten absol. (Ggstz. alienus), coniunctus an alienus, Quint. 7, 4, 21. – übtr., v. der Freundschaft usw. selbst, quae fuit umquam amicitia consularium in nostra civitate coniunctior (vertrauter), Cic. ep. 3, 10, 10 (vgl. Cic. de domo 27): civium Romanorum omnium sanguis coniunctus existimandus est, alle röm. Bürger müssen als Blutsverwandte betrachtet werden, Cic. Verr. 5, 172. – β) ehelich verbunden, vermählt, conservae, Varr. r. r. 1, 17, 5: o digno coniuncta viro, Verg. ecl. 8, 32: übtr., v. Weinstock, si forte eadem est ulmo coniuncta marito, Catull. 62, 54.
-
16 dedigno
dē-dīgno, āre, Nbf. v. dedignor (w. s.), tumulos aut ossibus urnas dedignant animae, Dracont. carm. 9, 28.
-
17 pretium
pretium, iī, n. (vgl. altindisch apratā, ohne Entgelt, umsonst), der Wert, Preis einer Sache, I) eig. u. bildl.: 1) eig.: pretium statuere merci, Plaut.: pr. constituere, Cic.: eadem praetia (so!) etiam materiae pineae praestituere, Edict. Diocl.: pretia rerum venalium (zus. = die Marktpreise) statuere, Lact.: exquirere pretia, Liv., pretia palam, Cic.: exquirere per se pretia et usque eo extendere, ut etc., die Preise selbst machen u. dergestalt steigern, daß usw., Suet.: percontari pretium (v. Käufer), Apul.: pretium centum nummis indicare (vom Verkäufer), Apul.: pretium augere, zum Gebote zulegen (v. Käufer), Plin.: pretium facere, den Pr. bestimmen, vom Verkäufer = fordern, Plaut., vom Käufer = bieten, Mart. u. ICt.: pretium conficere, den Preis bestimmen, ein Angebot stellen, v. Präko als Ausrufer in der Versteigerung, Cic.: servos immensis pretiis vendere, Suet. – pretium habere, einen Wert haben, etw. gelten, Cic.: so auch esse in pretio, auch wir »im Preise sein od. stehen«, Liv. u. Ov.: ager maioris pretii, Ter.: parvi pretii esse, Cic.: esse pretii minimi, Sall. fr.: homo omnium minimi pretii, der allernichtswürdigste, Plaut. mil. 558: servus nequam et nulli (so!) pretii, ein nichtswürdiger Taugenichts, Gell. 17, 6, 2. – 2) bildl.: operae eorum pretium facere, ihren Dienst schätzen, Liv.: aliquod morum est pretium, haben einigen W., Ov.: esse in suo pretio, seinen gehörigen W. haben, Ov.: corticis etiam ad medicamenta pr. est, Plin.: cortex Indis maximo pretio est, hat den gr. W. für die Inder, Plin. – II) übtr.: A) das Geld, a) das Geld als Preis für etw., pretio emere, für Geld, Cic.: magno pretio, für vieles Geld, Cic.: parvo pretio, für weniges Geld, wohlfeil, Cic. – Insbes., α) der Kaufpreis, pretium dominis reddere, Eutr. 2, 27: emptoribus pretia restituere, Eutr. 8, 13. – β) das Lösegeld, pactum pro capite pretium, Cic. de off. 3, 107: captivos pretio (gegen L.) remittere, Curt. 4, 11 (44), 15: captivos omnes sine pretio remittere, Curt. 7, 9 (38), 18: Phrahati filium sine pretio remittere, Iustin. 42, 5, 9: eos incolumes sine pretio dimittere, Iustin. 7, 6, 6: captivos sine pretio dare, Eutr. 2, 27: et matrem et coniugem et liberos sine pretio recipere, Curt. 4, 1 (2), 13. – b) Geld, Geldeswert, rude, Ov.: est pretium (Geld) in pretio, dat census honores, Ov.: converso in pretium deo, in Gold, Hor. – B) der Lohn, die Belohnung, a) übh., eig. u. bildl.: manus, Macherlohn (manupretium), Cic.: pretium polliceri (verheißen), Ter.: habes pretium, du bist belohnt, Hor.: pretio afficere, belohnen, Verg.: hic pretium curae (Werkes) dulce recentis erat, Ov.: habere operae pretium, Liv.: magna operae pretia mereri, Liv.: operae pretium est od. videtur, es lohnt sich der Mühe, ist der Mühe wert, mit folg. Infin., Enn. fr., Cic. u.a.: ebenso est pretium curae, Iuven. 6, 474: u. bl. est pretium, Tac. ann. 1, 57 u. 2, 35: u. pretium operis est, Sil. 16, 45: facere operae pretium, etwas tun, was der Mühe wert ist, Liv. – b) die Belohnung, der Preis (s. Spengel Ter. Andr. 39), pretium certaminis, der Siegespreis, Ov.: nullo satis digno morae pretio tempus terunt, mit keiner die Mühe recht belohnenden Sache, Liv. – c) der Lohn = die Strafe, si malos imitabor, tum pretium pro noxa dabis, Liv. Andr. fr.: verbera, compedes, molae, haec pretia sunt ignaviae, Plaut.: ego pretium ob stultitiam fero, Ter.: et peccare nefas aut pretium est mori, Hor. – d) die Bestechung, adduci pretio ad hominem condemnandum, Cic.: nec prece, nec pretio, nec periculo a recta via deduci, Cornif. rhet. – e) pretia vivendi, Reizmittel zum Leben, Plin. ep. 1, 12, 4.
-
18 aceptable
aθep'tableadj1) (digno de ser aceptado, satisfactorio) annehmbar, akzeptabel, willkommenLos términos del contrato me parecen aceptables. — Die Vertragsfristen erscheinen mir annehmbar.
2) (pasable, tolerable) annehmbar, erträglichadjetivoaceptableaceptable [aθep'taβle]annehmbar -
19 acreditar
akređi'tarv1) ECO akkreditieren, gutschreiben2) (dar fama, dar crédito) ausweisen, bestätigen3) ( hacer digno de crédito) Ehre machen, Ansehen verleihenEse comportamiento no te acredita mucho ante tus jefes. — Dieses Verhalten lässt dich vor deinen Chefs in keinem guten Licht erscheinen.
verbo transitivo1. [certificar] beglaubigen2. [confirmar] bestätigen3. [dar fama] Ansehen verleihen4. [embajador, enviado] akkreditierenacreditaracreditar [akreði'tar]num1num (atestiguar) bestätigennum2num (autorizar) autorisierennum3num (diplomático) akkreditieren [en/ante bei+dativo]; acreditar como embajador zum Botschafter ernennennum5num finanzas gutschreibennum1num (adquirir reputación) Ansehen erwerbennum2num (dar crédito de uno mismo) sich bewähren -
20 alabanza
ala'banθaf1) Lob n2)3)sustantivo femeninoalabanzaalabanza [ala'βaṇθa]Lob neutro; deshacerse en alabanzas para con alguien jdn in den Himmel heben; hacer una alabanza de alguien ein Loblied auf jemanden singen
- 1
- 2
См. также в других словарях:
digno — digno, na adjetivo 1. (ser / estar; antepuesto / pospuesto) Que merece respeto y estima: Abandonó la sala con una expresión muy digna. Es una persona muy digna que no admitirá sus insultos. A pesar de las dificultades, estuvo muy digno. Es una… … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
digno — digno, na adjetivo 1) merecedor, acreedor. Digno es aquel que merece algo, ya sea en sentido favorable, ya sea en sentido adverso; cuando se usa de una manera absoluta, indica siempre buen concepto. Las tres voces rigen la preposición de: digno… … Diccionario de sinónimos y antónimos
digno — digno, na (Del lat. dignus). 1. adj. Merecedor de algo. 2. Correspondiente, proporcionado al mérito y condición de alguien o algo. 3. Que tiene dignidad o se comporta con ella. 4. Dicho de una cosa: Que puede aceptarse o usarse sin desdoro.… … Diccionario de la lengua española
digno — adj. 1. Merecedor, credor, benemérito. 2. Brioso; pundonoroso; honrado; correto. 3. Ilustre; grande; nobre. 4. Hábil; capaz. 5. Merecido; correspondente ao merecimento; proporcionado … Dicionário da Língua Portuguesa
digno — (Del lat. dignus.) ► adjetivo 1 Que tiene dignidad: ■ es un hombre digno y respetable. ANTÓNIMO indigno 2 Que es merecedor de una cosa: ■ su gesto desinteresado es digno de admiración. REG. PREPOSICIONAL + de SINÓNIMO merecedor … Enciclopedia Universal
digno — adj 1 Que se hace valer como persona, que es honesto consigo mismo y no tolera nada que comprometa su valor o ponga en duda su integridad: Javier, muy digno, se encaminó a la salida 2 Que merece reconocimiento, que es valioso por su apego a… … Español en México
digno — {{#}}{{LM D13455}}{{〓}} {{SynD13765}} {{[}}digno{{]}}, {{[}}digna{{]}} ‹dig·no, na› {{《}}▍ adj.{{》}} {{<}}1{{>}} Que es merecedor de algo, en sentido favorable o adverso: • No es digna de desprecio sino de alabanza.{{○}} {{<}}2{{>}} Que tiene… … Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos
digno — (adj) (Básico) que merece algo o tiene mérito suficiente para obtenerlo Ejemplos: La Madre Teresa de Calcuta, por su dedicación a los pobres, es digna del aprecio de todo el mundo. Tu último éxito es digno de mencionar en la reunión con el… … Español Extremo Basic and Intermediate
Digno García — Saltar a navegación, búsqueda Digno García Nombre real Digno García Nacimiento 1919 Luque, Paraguay Fallecimiento 4 de febrero de 1984 Nacionalidad … Wikipedia Español
Digno González — Digno Gonzalez Personal information Full name Digno Javier Gonzalez Date of birth 12 May 1990 ( … Wikipedia
digno de mención — ► locución adjetiva Se aplica a lo que debe ser citado o contado por alguna de sus características: ■ te he explicado lo principal, creo que no hay nada más digno de mención … Enciclopedia Universal