-
1 deerro
deerro, āre, āvi, ātum - intr. - dévier, s'égarer, errer, s'écarter du droit chemin, se fourvoyer, se perdre, s’écarter de. - deerro... [] deero... → desum. - deerrare in itinere, Cic.: faire fausse route. - deerrare significatione, Quint.: se méprendre sur le sens (d'un mot). - deerrare a patre, Plaut. Men. 5.9.54: perdre son père (dans la foule). - jaculantium ictus deerraturos negant, Plin. 28, 8, 27, § 100: ils assurent que tous les traits porteront. - sors deerrabat ad parum idoneos, Tac. A. 13, 29: le sort s'égarait sur des hommes peu capables. - recto deerratum est, Vell. 2, 3: on s'est égaré de la ligne droite. - deerrare visu, Col.: voir mal.* * *deerro, āre, āvi, ātum - intr. - dévier, s'égarer, errer, s'écarter du droit chemin, se fourvoyer, se perdre, s’écarter de. - deerro... [] deero... → desum. - deerrare in itinere, Cic.: faire fausse route. - deerrare significatione, Quint.: se méprendre sur le sens (d'un mot). - deerrare a patre, Plaut. Men. 5.9.54: perdre son père (dans la foule). - jaculantium ictus deerraturos negant, Plin. 28, 8, 27, § 100: ils assurent que tous les traits porteront. - sors deerrabat ad parum idoneos, Tac. A. 13, 29: le sort s'égarait sur des hommes peu capables. - recto deerratum est, Vell. 2, 3: on s'est égaré de la ligne droite. - deerrare visu, Col.: voir mal.* * *Deerro, deerras, deerrare, Se fourvoyer, Errer, Se tordre, ou destordre.\Deerrare dicuntur iaculantium ictus. Plin. Quand l'archer fault à tirer droict.\Deerrauit a patre puer. Plaut. Il s'est esgaré d'avec son pere.\Deerrare. Columel. Faillir.\Deerrare ab eo quod coepimus exponere. Author ad Herennium. Extravaguer, et sortir hors de propos.\Sors deerrabat ad parum idoneos. Tacit. Le sort par malheur escheoit aux plus meschants.\Sic et sententia et visu deerrasse, vt, etc. Columel. Avoir si lourdement failli et à son opinion, et à veoir. -
2 irrefahren
irrefahren, errare (auch »irregehen« in bildl. Bed.). – vagari et errare (planlos in der Irre herumgehen). – deerrare in itinere (auf dem Wege abirren). – deflectere a via (vom Wege abkommen). – man kann nicht so leicht (auf diesem Wege) irrefahren, -gehen etc. (als auf dem andern Wege), minor est erratio.
-
3 abkommen
abkommen, I) absichtlos sich entfernen: deerrare, aberrare ab alqo od. ab alqa re u. bl. alqā re. – labi alqā re (abgleiten). – deduci ab od. de alqa re. depelli alqā re, ab od. de alqa re (abgebracht werden durch andere). – deterreri ab od. de alqa re (abgeschreckt werden). – vom Wege a., decedere viā od. (von Schiffen) cursu suo; deerrare itinere; aberrare viā: vom (rechten) Wege a., deerrare recto; recto itinere labi (auch uneig.); a recta via deduci (auch uneig.); deflectere de via (auch uneig.): von seinem Vorhaben a., aberrare a proposito; deterreri a proposito: von seiner Meinung a., deduci de sententia; depelli sententiā; deterreri de sententia: vom Thema a., s. Thema. – abkommen können (Zeit, Muße haben), vacuum esse: nicht a. können, vacui temporis nihil habere. – II) außer Gebrauch kommen: in usu esse desinere (aufhören in Gebrauch zu sein). – obsolescere. exolescere (veralten, von Einrichtungen, Abgaben). – aboleri (abgeschafft werden, von Gesetzen etc.). – tolli (aufgehoben werden, v. Abgaben). – abgekommen, obsoletus; exoletus (auch mit dem Zus. vetustate). – ein altes, abgekommenes Gesetz, antiqua et mortua lex. – Abkommen, das, I) = das Abirren, w. s. – II) der Vergleich; z. B. ein A. mit jmd. treffen, s. abfinden (sich).
-
4 deerro
de-erro (bei Vergil u. Lukan zweisilbig), āvī, ātum, āre, abirren, sich verirren, irrend abkommen, I) eig.: a) v. leb. Wesen: vir gregis ipse caper deerraverat, Verg. – m. Abl. (von wo?), angiporto, Cornif. rhet.: itinere, Quint.: cursu (vom Kurs zur See), Auson. – m. ab u. Abl., in navigando a ceteris, Sall. fr.: inter homines a patre, Plaut. – m. in u. Abl., in itinere, Cic. fr. – m. in u. Akk., in foveas (v. Elefanten), Plin. – b) v. lebl. Subjj.: naves onerariae, quae deerrassent, Auct. b. Afr.: iaculantium ictus deerraturos negant, Plin. – m. ab u. Abl., vageque deerrarunt passim motus ab sensibus omnes, Lucr. – m. in u. Akk., si potus cibusve in alienum deerraverit tramitem, Plin. – II) übtr.: a) v. leb. Wesen: quae (signa) intuentes deerrare non possumus, Quint.: multos deerrasse memoria (Nom.) prodidit, Col.: omnium aliarum artium peccata offendunt deerrantem, Sen. – m. ab u. Abl. od. m. bl. Abl. (von wo?) magno opere a vero longe, Lucr.: si non deerrabimus ab eo, quod coeperimus exponere, Cornif. rhet.: ab illa (rerum natura) deerrare sapientia est, Sen.: ubi semel recto deerratum est, Vell. – m. Abl. (womit? wodurch?), verbis (mit den W. = in den W.), Quint.: sic et sententiā et visu, ut etc., Col. – b) v. lebl. Subjj.: quia sors deerrabat ad parum idoneos, Tac. ann. 13, 29.
-
5 abweichen
abweichen, I) sich nach und nach entfernen: declinare. deflectere (abbiegen). – digredi (abgehen; diese drei mit Willen a., eig. und uneig.); alle drei ab alqa re. – aberrare, deerrare (ab) alqā re (ohne Wissen u. Willen, eig. u. uneig.). – discedere ab alqa re (übh. von etwas abgehen, es verlassen, z. B. a commentariolis suis). – degenerare ab alqa re (abarten, z. B. a more civili). – von den Worten a., recedere a verbis. – vom rechten Wege a., de via decedere; deerrare itinere; aberrare viā; recto itinere labi (alle auch uneig. = von der Bahn der Tugend, des Rechts a.). – II) verschieden sein: discrepare cum alqo oder cum alqa re (nicht im Einklang stehen, Ggstz. concinere). – abhorrere ab alqa re (im Widerspruch stehen). – dissidēre, dissentire ab u. cum alqo (in Meinung und Gesinnung nicht übereinstimmen, eine abweichende Ansicht haben, Ggstz. consentire). – die Meinungen weichen voneinander ab, variatur sententiis: die Erzählungen des Vorfalls weichen voneinander ab, variata est memoria actae rei: die Schriftsteller weichen darin voneinander ab, discrepat inter scriptores.
-
6 deerro
de-erro (bei Vergil u. Lukan zweisilbig), āvī, ātum, āre, abirren, sich verirren, irrend abkommen, I) eig.: a) v. leb. Wesen: vir gregis ipse caper deerraverat, Verg. – m. Abl. (von wo?), angiporto, Cornif. rhet.: itinere, Quint.: cursu (vom Kurs zur See), Auson. – m. ab u. Abl., in navigando a ceteris, Sall. fr.: inter homines a patre, Plaut. – m. in u. Abl., in itinere, Cic. fr. – m. in u. Akk., in foveas (v. Elefanten), Plin. – b) v. lebl. Subjj.: naves onerariae, quae deerrassent, Auct. b. Afr.: iaculantium ictus deerraturos negant, Plin. – m. ab u. Abl., vageque deerrarunt passim motus ab sensibus omnes, Lucr. – m. in u. Akk., si potus cibusve in alienum deerraverit tramitem, Plin. – II) übtr.: a) v. leb. Wesen: quae (signa) intuentes deerrare non possumus, Quint.: multos deerrasse memoria (Nom.) prodidit, Col.: omnium aliarum artium peccata offendunt deerrantem, Sen. – m. ab u. Abl. od. m. bl. Abl. (von wo?) magno opere a vero longe, Lucr.: si non deerrabimus ab eo, quod coeperimus exponere, Cornif. rhet.: ab illa (rerum natura) deerrare sapientia est, Sen.: ubi semel recto deerratum est, Vell. – m. Abl. (womit? wodurch?), verbis (mit den W. = in den W.), Quint.: sic et sententiā et visu, ut etc., Col. – b) v. lebl. Subjj.: quia sors deerrabat ad parum idoneos, Tac. ann. 13, 29. -
7 verirren, sich
verirren, sich, itinere deerrare (vom Wege ab. irren). – viā decipi (den Weg verfehlen). – sich v. von etc., aberrare ab od. ex m. Abl. od. m. bl. Ablat. (z.B. a patre [v. Sohne]: ex agmine [v. Schiffen]: u. pecore [von einem Stier]); deerrare ab alqo (z.B. a ceteris). – verirre dich nicht. zu weit, ne quo hinc abeas longius. – Verirrung, error (eig. das unabsichtliche Abkommen vom Wege: dann bildl. = Irrtum). – erratum (bildl., Fehltritt; z.B. errata aetatis meae [meiner Jugend]).
-
8 deerro
dĕ-erro (in the poets dissyllabic, Lucr. 1, 711; Verg. E. 7, 7 al.), āvi, ātum, 1, v. n., to wander away, stray, go astray, go the wrong way, lose one's way (rare, but class.).I.Lit.:b.deerrare a patre,
Plaut. Men. 5, 9, 54 (for which aberrare a patre, id. ib. prol. 31): qui in itinere deerravissent, * Cic. Ac. Fragm. ap. Lact. 6, 24;for which itinere,
Quint. 10, 3, 29: vir gregis ipse caper deerraverat, * Verg. E. 7, 7:equi deerantes via,
Sen. Hippol. 1070.—Of inanimate subjects, Lucr. 3, 873:II.jaculantium ictus deerraturos negant,
Plin. 28, 8, 27, § 100:si potus cibusve in alienum deerravit tramitem,
id. 11, 37, 66, § 176.—Trop., to err, stray, deviate:magnopere a vero,
Lucr. 1, 712:ab eo quod coeperimus exponere,
Auct. Her. 1, 9, 14:verbis,
Quint. 12, 10, 64:significatione,
id. 1, 5, 46:quia sors deerrabat ad parum idoneos,
fell upon improper persons, Tac. A. 13, 29.— Pass. impers.:ubi semel recto deerratum est,
Vell. 2, 3 fin.—Absol.:multos enim deerrasse memoria prodidit,
Col. 1, 4, 6; Quint. 11, 2, 32. -
9 verfehlen
verfehlen, den Weg, deerrare itinere; decipi viā: jmd. v., alqm non invenire (jmd. nicht treffen): seine Absicht, seinen Zweck v., propositum non assequi. – ich verfehle nicht zu etc., nequeo mihi temperare, quo minus etc facere non possum, quin etc. (ich kann nicht umhin); non desum m. folg. Infin. od. m. folg. quo minus u. Konj. (ich ermangle nicht).
См. также в других словарях:
desvoyer — Se Desvoyer, Aberrare, Deerrare, Deerrare via vel itinere, Decedere itinere. Desvoyer aucun, Aliquem recta via depellere, Deducere aliquem de statu vitae. Se desvoyer du principal, et cercher à faire des incidens, De curriculo causae summae… … Thresor de la langue françoyse