-
1 dítě
nevlastní dítě Stiefkind;dítě štěstěny Glückskind;vylít s vaničkou i dítě fig. das Kind mit dem Bade ausschütten -
2 dítě
nevlastní dítě Stiefkind;dítě štěstěny Glückskind;vylít s vaničkou i dítě fig. das Kind mit dem Bade ausschütten -
3 absurdité
-
4 commodité
-
5 surdité
-
6 credibilis
crēdibilis, e, Adi. m. Compar. (credo), glaublich, glaubhaft (Ggstz. incredibilis), vix credibili celeritate, Plin.: vix credibili modo, Plin.: cr. ratio (Grund), Quint.: sit tibi cr. sermo consuetaque verba, Ov. – alqd credibile facere, zB. quae credibilem faciunt expositionem, Quint.: ita quod exponebat ratione fecit credibile, Quint.: maxime animo tyranni credibile indicium Thraso nominatus fecit, Liv.: omnia enim credibilia in Alcibiade vigor ingenii et morum luxuria faciebat, Iustin. – nihil his credibilius fingi potest, Quint. – alqd pro credibili sumere, als glaublich annehmen, Cic. – credibile aliquid habere, etwas Glaubwürdiges haben, Cic. – est alqd credibile, zB. quid ea commemorem, quae nisi iis qui videre nemini credibilia sunt, Sall.: narrationes credibiles sint, Cic.: credibilis erit narratio ante omnia, si etc., Quint.: an credibile sit veneficium in noverca, Quint.: neque idem credibile est in dite et paupere, Quint. – credibile est (fit, videtur) m. folg. Acc. u. Infin., credibile erat neminem hoc ausum sine auctore, Plin. ep.: ita fit credibile deorum et hominum causā factum esse mundum, Cic.: credibile videbatur voluisse exire de vita, cum defendi non posset, Plin. ep.: eo sit credibilius illa ab oratore non ficta, Quint. – credibile est m. folg. ut u. Konj., hocine est credibile aut memorabile, tanta vecordia innata cuiquam ut siet, ut malis gaudeant, Ter. Andr. 625: non esse credibile, ut quem tantopere amaret ab eo invicem non diligeretur, Val. Max. 4, 1. ext. 2. – credibile est m. folg. indir. Fragesatz, non est credibile quid interesse mihi sit visum inter eum, qui tum erat et qui anno ante fuerat, Cic. de or. 2, 89. – vix credibile est, zB. magnum narras, vix credibile, Hor.: quod credibile vix esset (parenthetisch), Cic.: u. m. folg. 2. Supin., zB. vix credibile dictu (parenthetisch), Curt.: vix credibile memoratu est, quantum superbiae socordiaeque Vitellio adoleverit, Tac. hist. 2, 73. – neutr. subst., credibili fortior illa fuit, als man glauben sollte, Ov.: u. so multa credibili tulimus maiora, Ov.: in Prosa im Plur., credibilium genera sunt tria, Quint.: veris credibilia praeferre, Quint.: utri magis credibilia dixerint, Quint.
-
7 dis [2]
2. dīs, dītis, m. u. f., dītis, e, Adi. m. Compar. u. Superl. (zsgzg. aus dives), reich (Ggstz. pauper), a) eig., α) absol.: dis quidem esses, Ter.: dis hostis, Liv.: Mycena ditis, Priap. 75, 2: ditis hominis bona, Liv.: in diti domo, Liv.: dite solum, Val. Flacc.: dum ne te sit ditior alter, Hor.: apud Helvetios longe nobilissimus et ditissimus fuit Orgetorix, Caes.: subst., der Reiche, Ter.: dites et egentes, Apul.: u. so ditissimus quisque, Curt.: CCCCLXX ditissimi, 470 der Reichsten, Liv. – β) m. Genet.: dis ovium, Sil.: ditissimus agri, Verg. – γ) m. Abl.: dites pecore ac finibus, Mela: regio auro ditissima, Iustin. – b) übtr., reich, reichlich, reichlich versehen od. gegeben, reichlich lohnend, pectus, Lucr.: promissa, Sil.: opulenta ac ditia stipendia facere, Liv.: ditissimi belli victoria, Tac. – m. Genet., mons ditior umbrae, Stat.: ditior ille animi, Stat. – m. Abl., delubra ditia donis, Ov.: illa omni opulentiā ditia, Curt.: ditior solo et fertilis, Mela: nulla respublica umquam bonis exemplis ditior fuit, Liv. – / Abl. Sing. immer diti, Gen. Plur. ditium, s. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 219.
-
8 ditius
-
9 praedico [1]
1. prae-dico, āvī, ātum, āre, I) öffentlich ausrufen, -verkündigen, -bekanntmachen, A) eig.: a) v. Präko, auctionem, Plaut.: m. folg. Acc. u. Infin., non decumas frumenti sed dimidias venire partes, Cic.: m. folg. direkter Rede, quid autem tam absurdum quam si domini iussu ita praeco praedicet: ›domum pestilentem vendo‹, Cic. – b) v. einem Sklaven: peccatum uum, Donat. Ter. Andr. 3, 5, 12. – B) übtr.: 1) im allg., öffentlich, laut bekanntmachen, aussagen, äußern, erklären, behaupten, nachdrücklich hervorheben, vorstellen, vera, Ter.: alci vitium, beilegen, Plaut.: paucitatem nostrorum militum suis, Caes.: sua in eum perpetui temporis officia, Caes.: iniuriam in eripiendis legionibus praedicat, Caes. – m. dopp. Acc., patrem eius miserum praedicas, erklärst für usw., Plaut. most. 981. – m. folg. Acc. u. Infin., ipsum Crassum praedicantem audivi contumeliam illam sibi a Cicerone impositam esse, Sall.: atque ea iuventutis exercendae causā ac desidiae minuendae causā fieri praedicant, Caes.: de se autem hoc praedicat, Antiocho Aebutii servo se imperasse, ut etc., Cic.: im Passiv m. Nom. u. Infin., M. Crassus ab eadem illa peste infestissimus esse meis fortunis praedicabatur, Cic. Sest. 39. – absol., ut praedicas, Plaut. u. Cic.: ita praedicant, Ter. – 2) als t. t. der Kirchenspr., das Evangelium usw. verkündigen ( predigen), Christum, Vulg. 1. Cor. 15, 12: evangelium, Lact. de mort. pers. 2, 4: paenitentiam (Buße), Ambros. in Luc. 2. § 68: verbum dei latroni, Sulp. Sev. vit. S. Mart. 5, 6: futura omnia Romae Lact. 4, 21, 2: absol., apostolos mittere ad praedicandum, Tert. de praescr. haer. 21 in. – 3) prägn., rühmend verkündigen, rühmlich erwähnen, rühmen, virtutem, Cic.: faciem alcis aut laudem alci (gegen jmd.), Ter.: laudes alcis, Nep.: alqd miris laudibus, Plin.: falsa de se, Cic.: gloriosius de se, Cic.: de suis laudibus, Caes.: nostra praedicabitur pugna, Cic.: praedicatus familiariter, geschildert, Plaut. – m. dopp. Acc., alqm liberatorem patriae, Nep.: Galli se omnes ab Dite prognatos praedicant, Caes. – im Passiv m. Nom. u. Infin., pulcherrima atque optima fuisse praedicatur Romana res publica, Augustin. de civ. dei 2, 18, 2. p. 75, 15 D.2 – II) vorhersagen, vorherverkündigen, Hygin. fab. 14. p. 46, 12 Schm. Cypr. epist. 63, 7 u. 8: persecutiones, Tert. de fuga in persec. 6.
-
10 prognatus
prōgnātus, a, um (Partic. v. pro[g]nascor), entsprossen, gewachsen, entstanden, I) v. Lebl., bes. v. Gewächsen, Peliaco quondam prognatae vertice pinus, Catull. 64, 1: arundines in palude prognatae, Plin. 9, 56: manifestum est de mundissima parte naturae esse prognatum, Ps. Apul. Ascl. 23. – II) v. Pers., von Eltern od. Voreltern entsprossen, geboren, a) von Eltern, a me patre, Plaut.: deo, Liv.: ovo prognatus eodem (v. Pollux), Hor. – subst., prōgnātī, ōrum, m., Kinder, Plaut. Amph. 651. – b) von Voreltern abstammend, Abkömmling, Nachkomme, ex Cimbris, Caes.: ab Dite patre, Caes.: Dryante rex prognatus patre, Naev. tr. 51: Tantalo prognatus, Enn. fr. scen. 357: Menaechmus Moscho prognatus patre, Plaut.: Venere prognatus (v. Cäsar), Cael. in Cic. ep. 8, 15, 2: magno consule prognatus, Hor.: semet prognati, Sprößlinge seines Geschlechtes, Hor.: quali me arbitrare genere prognatum? Plaut. – subst., prōgnātī, ōrum, m., Nachkommen, Abkömmlinge, Herculei, Plaut. Cas. 398 sq.
-
11 commanditer
kɔmɑ̃ditevKapital einbringen in, finanzierencommanditercommanditer [kɔmãdite] <1>finanzieren -
12 fécondité
fekɔ̃ditefféconditéfécondité [fekõdite]Fruchtbarkeit féminin; d'un artiste, écrivain Produktivität féminin; d'un sujet Ergiebigkeit féminin; Beispiel: taux de fécondité Geburtenrate féminin -
13 detainee
nounVerhaftete, der/die* * ** * *de·tainee[ˌdɪteɪˈni:]n Häftling m* * *[dIteɪ'niː]nHäftling m* * ** * *nounVerhaftete, der/die* * *n.Häftling -e m. -
14 erudite
adjectivegelehrt [Abhandlung, Vortrag]; gebildet, gelehrt [Person]* * *eru·dite* * *['erʊdaɪt]adjgelehrt; person also gebildet, belesen* * ** * *adjectivegelehrt [Abhandlung, Vortrag]; gebildet, gelehrt [Person]* * *adj.gelehrt adj. -
15 extradite
transitive verb1) ausliefern [Verbrecher]2) (obtain extradition of)* * *- academic.ru/25965/extradition">extradition* * *extra·dite[ˈekstrədaɪt]vtto \extradite sb [from Germany to Great Britain] jdn [von Deutschland an Großbritannien] ausliefern [o SCHWEIZ a. ausschaffen]to \extradite an offender from one state to another state AM einen Straftäter von einem Bundesstaat an einen anderen überstellen* * *['ekstrədaɪt]vtausliefern* * *extradite v/t (Völkerrecht)1. ausliefern2. jemandes Auslieferung erwirken* * *transitive verb1) ausliefern [Verbrecher]* * *v.ausliefern v. -
16 hermaphrodite
her·maph·ro·dite[hɜ:ˈmæfrədaɪt, AM hɚˈmæfroʊ-]* * *[hɜː'mfrədaɪt]1. nZwitter m, Hermaphrodit m (geh)2. adjzwittrig, hermaphroditisch (geh); plants also gemischtgeschlechtig* * *A s1. BIOL Hermaphrodit m, Zwitter m2. fig Zwitterwesen n, -ding nB adj Zwitter…, zwitterhaft* * *n.Zwitter - m. -
17 escondite
eskɔn'đitemVersteck nsustantivo masculino2. [juego] Versteckspiel dasesconditeescondite [eskoDC489F9Dn̩DC489F9D'dite] -
18 credibilis
crēdibilis, e, Adi. m. Compar. (credo), glaublich, glaubhaft (Ggstz. incredibilis), vix credibili celeritate, Plin.: vix credibili modo, Plin.: cr. ratio (Grund), Quint.: sit tibi cr. sermo consuetaque verba, Ov. – alqd credibile facere, zB. quae credibilem faciunt expositionem, Quint.: ita quod exponebat ratione fecit credibile, Quint.: maxime animo tyranni credibile indicium Thraso nominatus fecit, Liv.: omnia enim credibilia in Alcibiade vigor ingenii et morum luxuria faciebat, Iustin. – nihil his credibilius fingi potest, Quint. – alqd pro credibili sumere, als glaublich annehmen, Cic. – credibile aliquid habere, etwas Glaubwürdiges haben, Cic. – est alqd credibile, zB. quid ea commemorem, quae nisi iis qui videre nemini credibilia sunt, Sall.: narrationes credibiles sint, Cic.: credibilis erit narratio ante omnia, si etc., Quint.: an credibile sit veneficium in noverca, Quint.: neque idem credibile est in dite et paupere, Quint. – credibile est (fit, videtur) m. folg. Acc. u. Infin., credibile erat neminem hoc ausum sine auctore, Plin. ep.: ita fit credibile deorum et hominum causā factum esse mundum, Cic.: credibile videbatur voluisse exire de vita, cum defendi non posset, Plin. ep.: eo sit credibilius illa ab oratore non ficta, Quint. – credibile est m. folg. ut u. Konj., hocine est credibile aut memorabile, tanta vecordia innata cuiquam ut siet, ut malis gaudeant,————Ter. Andr. 625: non esse credibile, ut quem tantopere amaret ab eo invicem non diligeretur, Val. Max. 4, 1. ext. 2. – credibile est m. folg. indir. Fragesatz, non est credibile quid interesse mihi sit visum inter eum, qui tum erat et qui anno ante fuerat, Cic. de or. 2, 89. – vix credibile est, zB. magnum narras, vix credibile, Hor.: quod credibile vix esset (parenthetisch), Cic.: u. m. folg. 2. Supin., zB. vix credibile dictu (parenthetisch), Curt.: vix credibile memoratu est, quantum superbiae socordiaeque Vitellio adoleverit, Tac. hist. 2, 73. – neutr. subst., credibili fortior illa fuit, als man glauben sollte, Ov.: u. so multa credibili tulimus maiora, Ov.: in Prosa im Plur., credibilium genera sunt tria, Quint.: veris credibilia praeferre, Quint.: utri magis credibilia dixerint, Quint.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > credibilis
-
19 dis
1. dis, Praeposit. insepar., steht unverändert vor c, p, t u. Vokalen. Doch findet man neben disiungo auch Formen wie diiudico. In dirimo ( statt disemo) geht s über in r. Vor d, g, l, m, n, r, v fällt s weg, vgl. dīduco, dīgero, dīlato, dīmico, dīruo, dīvello. Vor f assimiliert sich s. Folgt auf dis ein mit s u. einem andern Konsonanten anlautendes Wort, so fällt das eine s weg, wie disto, distinguo; aber vor einem bloßen s bleibt dis unverändert, wie disseco. – Der Bedeutung nach bezeichnet dis (verwandt mit διά = in diversas partes) auseinander, wie unser zer... od. ver..., eine Trennung, Unterbrechung, od. deutet das Entgegengesetzte des simplex an.————————2. dīs, dītis, m. u. f., dītis, e, Adi. m. Compar. u. Superl. (zsgzg. aus dives), reich (Ggstz. pauper), a) eig., α) absol.: dis quidem esses, Ter.: dis hostis, Liv.: Mycena ditis, Priap. 75, 2: ditis hominis bona, Liv.: in diti domo, Liv.: dite solum, Val. Flacc.: dum ne te sit ditior alter, Hor.: apud Helvetios longe nobilissimus et ditissimus fuit Orgetorix, Caes.: subst., der Reiche, Ter.: dites et egentes, Apul.: u. so ditissimus quisque, Curt.: CCCCLXX ditissimi, 470 der Reichsten, Liv. – β) m. Genet.: dis ovium, Sil.: ditissimus agri, Verg. – γ) m. Abl.: dites pecore ac finibus, Mela: regio auro ditissima, Iustin. – b) übtr., reich, reichlich, reichlich versehen od. gegeben, reichlich lohnend, pectus, Lucr.: promissa, Sil.: opulenta ac ditia stipendia facere, Liv.: ditissimi belli victoria, Tac. – m. Genet., mons ditior umbrae, Stat.: ditior ille animi, Stat. – m. Abl., delubra ditia donis, Ov.: illa omni opulentiā ditia, Curt.: ditior solo et fertilis, Mela: nulla respublica umquam bonis exemplis ditior fuit, Liv. – ⇒ Abl. Sing. immer diti, Gen. Plur. ditium, s. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 219. -
20 ditius
См. также в других словарях:
Dite II — Ward … Wikipedia
Dite — Dite, v. t. [See {Dight}.] To prepare for action or use; to make ready; to dight. [Obs.] [1913 Webster] His hideous club aloft he dites. Spenser. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
Dite — (Медебах,Германия) Категория отеля: Адрес: Ortsmitte, 59964 Медебах, Германия … Каталог отелей
dite — acar·dite; ak·ro·chor·dite; al·a·ban·dite; al·lu·au·dite; al·man·dite; an·dra·dite; an·ne·ro·dite; ar·gyr·o·dite; ar·ro·ja·dite; bar·ran·dite; bas·en·dite; ba·sip·o·dite; bloe·dite; can·dite; car·dite; car·pop·o·dite; chon·dro·dite; com·man·dite; … English syllables
dite — dit, dite 1. (di, di t ) part. passé de dire. 1° Ces paroles dites avec fermeté. Un discours bien dit. Cela dit, il partit. • Aujourd hui ce qui ne vaut pas la peine d être dit, on le chante, BEAUMARCHAIS Barb. de Sév. I, 2. Tout est dit,… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
Dité — Dante Alighieri dans la Divine Comédie, nomme par Dité la ville intérieure de l Enfer lieu où sont punis les péchés de malice, c est à dire ceux commis volontairement et non causés par une perte de contrôle. Articles connexes Dante Divine Comédie … Wikipédia en Français
dite — dit, dite adj. d1./d Loc. C est (une) chose dite: voilà une chose convenue, n en parlons plus. d2./d Surnommé. Charles V, dit le Sage. d3./d DR (Accolé à l article défini.) Ledit, ladite, lesdits, lesdites: celui, celle … Encyclopédie Universelle
dite — /duyt/, n. Brit. Dial. a bit (usually used in negative constructions): I don t care a dite. [1905 10; reflecting regional pron. of DOIT, in the sense trifle ] * * * … Universalium
dite — abasourdîtes accrédite affadîtes agrandîtes alabandite alourdîtes ammodyte appendîtes applaudîtes approfondîtes arrondîtes assourdîtes attendîtes blondîtes bondîtes brandîtes candîtes cardite cheddite commandite condescendîtes confondîtes… … Dictionnaire des rimes
dite — dì·te s.m. LE solo sing., spec. con iniz. maiusc., nella Commedia dantesca, Lucifero: l punto | de l universo in su che D. siede (Dante) | estens., inferno, oltretomba: libera coloro, a cui D. è stato così lungo carcere (Boccaccio) {{line}}… … Dizionario italiano
dite — noun Etymology: variant of doit Date: circa 1877 dialect mite, bit … New Collegiate Dictionary