Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

convicium

  • 1 convicium

    convīcium, iī, n. (= convocium, aus con u. vox), die laute Stimmerhebung, I) im allg., der durch lautes Sprechen, bes. Zanken, Streiten, Keifen entstandene Lärm, das Geschrei, Gezänk, Zankgeschrei, Gekeife, der laute Zank u. Streit, c. mulierum, Cic. fr.: cantorum, Cic.: aures convicio defessae, Cic.: ante aedes facere convicium, Ter. – v. Tieren, c. ranarum, Phaedr.: querulae convicia ranae, Col. poët. – II) insbes., das gegen eine bestimmte Person gerichtete, die Schelte, die Scheltrede, a) die tadelnde, mißbilligende Schelte, der laute Tadel, die Strafrede, Strafpredigt, die laute Zurechtweisung, der laute Vorwurf, der laute Widerspruch, (Ggstz. plausus), convicium acerbum, Phaedr.: grave, Cic.: hesternum Icilii, Liv.: cotidianum, Quint. – alqm conviciis agitare (zusetzen), quod (weil, daß usw.), Iustin.: clamore et conviciis et sibilis consectari, Cic.: convicio alcis corripi, Caes.: reprehensoris convicia (Vorwürfe = Ausstellungen) diluere, Cic. – alci convicium facere, jmdm. Vorwürfe machen, eine Str. halten, ihn ausschelten, Plaut., Cic. u.a.: u. so alci c. magnum, mirificum, grave facere, Cic.: noctuae c. acerbum facere (v. der Zikade), Phaedr.: alci c. facere, quoties etc., Plin. ep.: alci c. maximum facere, ut ne m. Konj. (um zu bewirken, daß nicht usw.), Cic.: alci magnum c. fit cuncto a senatu, Cic.: non modo acclamatione, sed convicio et maledictis impediri (am Reden gehindert werden), Cic.: urgebor iam omnium vestrum convicio, gleich werdet ihr alle mit Vorwürfen mir zu Leibe gehen, Cic. – v. lebl. Subjj., epistulam hanc convicio efflagitarunt codicilli tui, Cic.: cum convicio aurium extorta mihi veritas esset, Cic.: verberavi te cogitationis tacito dumtaxat convicio, Cic.: quae quidem misericors continentia plebis tacitum crudelium victorum convicium est, Val. Max. – Meton., von dem, was einem zum Vorwurf, Tadel gereicht, convicium tot me annos iam se pascere, einen lauten Vorwurf (v. einem ungeratenen Sohne), Plaut. merc. 59. – b) die schimpfende, spottende Schelte, das Schelt-, Schimpfwort, das Lästerwort, die Schimpf-, Lästerrede, das Stichelwort, die Stichelrede, der Spott-, Hohnruf (Ggstz. blanditiae), c. foedissimum, Suet.: c. ioculare, Sen.: c. petulans, Vell.: convicia festa, Spottlieder (der Soldaten beim Triumph), Mart., u. der Knaben bei Hochzeiten, Lucan. u. Sen. poët.: convicia rustica, Ov. – concitari ad convicia, Suet.: dicere alci convicium, Plaut. u. Ov.: facere alci convicium, jmd. schelten, schmähen, Sen. (vgl. no. a): ferre patienter maledicta et convicia hominum, Suet.: incessere alqm conviciis, Suet.: ingerere alci convicia, Hor.: consectari alqm conviciis et sibilis, Cic.: insectari alqm conviciis, Lact.: Caligulam convicium et probrum iudicare, den Beinamen K. für ein Schimpfwort u. eine Schmach erklären, Sen.: lacerare alqm diurnis conviciis, Val. Max., od. probrosis conviciis, Amm.: lacessere alqm conviciis, Amm.: proscindere alqm convicio od. conviciis, Suet. u. Plin.: regerere (zurückgeben) convicia, Hor.: transire a conviciis ac probris ad tela et manus, Tac. – v. lebl. Subjj., cave ne eosdem illos libellos, quos tibi hendecasyllabi nostri blanditiis elicere non possunt, convicio scazontes extorqueant, Plin. ep. 5, 10 (11), 2. – Meton., nemorum convicia, picae, die Schmäher, Lästerer, Spottvögel, Ov. met. 5, 676. – / Die. Schreibung convicium ( nicht convitium) ist die allein richtige, s. Paul. ex Fest. 41, 20. Haupt opusc. 3, 456. Brambach im Rhein. Mus. 24, 538.

    lateinisch-deutsches > convicium

  • 2 convicium

    convīcium, iī, n. (= convocium, aus con u. vox), die laute Stimmerhebung, I) im allg., der durch lautes Sprechen, bes. Zanken, Streiten, Keifen entstandene Lärm, das Geschrei, Gezänk, Zankgeschrei, Gekeife, der laute Zank u. Streit, c. mulierum, Cic. fr.: cantorum, Cic.: aures convicio defessae, Cic.: ante aedes facere convicium, Ter. – v. Tieren, c. ranarum, Phaedr.: querulae convicia ranae, Col. poët. – II) insbes., das gegen eine bestimmte Person gerichtete, die Schelte, die Scheltrede, a) die tadelnde, mißbilligende Schelte, der laute Tadel, die Strafrede, Strafpredigt, die laute Zurechtweisung, der laute Vorwurf, der laute Widerspruch, (Ggstz. plausus), convicium acerbum, Phaedr.: grave, Cic.: hesternum Icilii, Liv.: cotidianum, Quint. – alqm conviciis agitare (zusetzen), quod (weil, daß usw.), Iustin.: clamore et conviciis et sibilis consectari, Cic.: convicio alcis corripi, Caes.: reprehensoris convicia (Vorwürfe = Ausstellungen) diluere, Cic. – alci convicium facere, jmdm. Vorwürfe machen, eine Str. halten, ihn ausschelten, Plaut., Cic. u.a.: u. so alci c. magnum, mirificum, grave facere, Cic.: noctuae c. acerbum facere (v. der Zikade), Phaedr.: alci c. facere, quoties etc., Plin. ep.: alci c. maximum facere, ut ne m. Konj. (um zu bewirken, daß nicht usw.), Cic.: alci magnum c. fit cuncto a senatu, Cic.: non modo acclamatione, sed
    ————
    convicio et maledictis impediri (am Reden gehindert werden), Cic.: urgebor iam omnium vestrum convicio, gleich werdet ihr alle mit Vorwürfen mir zu Leibe gehen, Cic. – v. lebl. Subjj., epistulam hanc convicio efflagitarunt codicilli tui, Cic.: cum convicio aurium extorta mihi veritas esset, Cic.: verberavi te cogitationis tacito dumtaxat convicio, Cic.: quae quidem misericors continentia plebis tacitum crudelium victorum convicium est, Val. Max. – Meton., von dem, was einem zum Vorwurf, Tadel gereicht, convicium tot me annos iam se pascere, einen lauten Vorwurf (v. einem ungeratenen Sohne), Plaut. merc. 59. – b) die schimpfende, spottende Schelte, das Schelt-, Schimpfwort, das Lästerwort, die Schimpf-, Lästerrede, das Stichelwort, die Stichelrede, der Spott-, Hohnruf (Ggstz. blanditiae), c. foedissimum, Suet.: c. ioculare, Sen.: c. petulans, Vell.: convicia festa, Spottlieder (der Soldaten beim Triumph), Mart., u. der Knaben bei Hochzeiten, Lucan. u. Sen. poët.: convicia rustica, Ov. – concitari ad convicia, Suet.: dicere alci convicium, Plaut. u. Ov.: facere alci convicium, jmd. schelten, schmähen, Sen. (vgl. no. a): ferre patienter maledicta et convicia hominum, Suet.: incessere alqm conviciis, Suet.: ingerere alci convicia, Hor.: consectari alqm conviciis et sibilis, Cic.: insectari alqm conviciis, Lact.: Caligulam convicium et probrum iudicare, den Beinamen K. für ein
    ————
    Schimpfwort u. eine Schmach erklären, Sen.: lacerare alqm diurnis conviciis, Val. Max., od. probrosis conviciis, Amm.: lacessere alqm conviciis, Amm.: proscindere alqm convicio od. conviciis, Suet. u. Plin.: regerere (zurückgeben) convicia, Hor.: transire a conviciis ac probris ad tela et manus, Tac. – v. lebl. Subjj., cave ne eosdem illos libellos, quos tibi hendecasyllabi nostri blanditiis elicere non possunt, convicio scazontes extorqueant, Plin. ep. 5, 10 (11), 2. – Meton., nemorum convicia, picae, die Schmäher, Lästerer, Spottvögel, Ov. met. 5, 676. – Die. Schreibung convicium ( nicht convitium) ist die allein richtige, s. Paul. ex Fest. 41, 20. Haupt opusc. 3, 456. Brambach im Rhein. Mus. 24, 538.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > convicium

  • 3 convicium

    convicium convicium, ii n ругательство, брань, злословие

    Латинско-русский словарь > convicium

  • 4 convicium

    convicium convicium, ii n шум

    Латинско-русский словарь > convicium

  • 5 convīcium

        convīcium (not-vītium), ī, n    [com-+VOC-], a loud noise, cry, clamor, outcry: cum maximo convitio: alcui fit a senatu: cantorum: Humanae convicia linguae, utterances, O.—Of frogs, Ph.— Wrangling, altercation, contention: aures convitio defessae.— Importunity: alqd convitio efflagitare. —A violent disapprobation, contradiction: omnium vestrum: grave: senatūs.—Reproach, abuse, reviling, insult: scurrae: convicio consulis correpti, Cs.: acerbior in conviciis, Ta.: pueris convicia Ingerere, H.: transire a conviciis ad tela, Ta.: nemorum convicia, picae, scolds, O.
    * * *
    noise (angry), chatter/outcry/clamor/bawling; noise source; noisy importuning; reprimand/reproach/reproof; abuse/jeers/mockery/insults; object of shame

    Latin-English dictionary > convīcium

  • 6 convicium

    con-vīcium, ī n. [одного корня с vox ]
    1) крик, шум, галдёж (cum maximo clamore et convicio C; c. ranarum Ph)
    2) ссора, брань ( aures convicio defessae C)
    3) поношение, злословие, ругань, попрёки ( consectari aliquem conviciis C)
    4) громкое неодобрение (magnum c. fit cuncto a senatu C)
    urgeri alicujus convicio C — быть предметом чьих-л. нападок
    c. facere alicui Pl, C etc. — ругать кого-л.
    5) язвительная насмешка, колкость или насмешливая песенка (convicia festa SenT, Lcn, M или rustica O)
    6) позор (семьи), выродок, негодяй Pl

    Латинско-русский словарь > convicium

  • 7 convicium

    оскорбление, брань (1. 15. 2 - 14. D. 47, 10), (Gai. III 220, 222).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > convicium

  • 8 convicium

    con-vīcĭum (less correctly, acc. to Brambach, convītĭum, but preferred by B. and K., and by recent editors of Plaut. and Ter.), ii, n. [most prob. kindr. with vox; cf. Dig. 47, 10, 15, § 4; Paul. ex Fest. p. 41, 20], a loud noise, a cry, clamor, outcry (class.).
    I.
    In gen.:

    ne clamorem hic facias neu convitium,

    Plaut. Bacch. 4, 8, 33; cf.:

    erant autem convivia non illo silentio... sed cum maximo clamore atque convitio,

    Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28:

    facere,

    Ter. Ad. 2, 1, 26 Ruhnk.:

    cantorum,

    Cic. Sest. 55, 118:

    mulierum, id. Fragm. ap. Aquil. Rom. p. 144 (187 Frotsch.): humanae linguae,

    Ov. M. 11, 601.—Of frogs (with clamor), Phaedr. 1, 6, 5; Col. 10, 12. —Of the cicadæ, Phaedr. 3, 16, 3.—
    II.
    In partic.
    A.
    The sound of wrangling, the cry of altercation or contention:

    ubi et animus ex hoc forensi strepitu reficiatur et aures convitio defessae conquiescant,

    Cic. Arch. 6, 12.—
    B.
    An urgent, clamorous importunity:

    epistulam hanc convitio efflagitarunt codicilli tui,

    Cic. Q. Fr. 2, 11, 1; imitated by Quint. Ep. ad Tryph. 1; cf. also id. ib. 4, 5, 10.—
    C.
    A loud, violent disapprobation or contradiction:

    omnium vestrum,

    Cic. Ac. 2, 40, 125:

    senatūs,

    id. Pis. 26, 63.— Most freq.,
    D.
    Loud, violent reproaching, abuse, reviling, insult: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam: quae si petulantius jactatur, convitium; si facetius urbanitas nominatur, Cic. Cael. 3, 6: Pompeius apud populum... cum pro Milone diceret, clamore convitioque jactatus est. id. Fam. 1, 5, b, 1:

    cum ei magnum convitium fieret cuncto a senatu,

    id. ib. 10, 16, 1:

    alicui convitium facere,

    id. Att. 1, 14, 5 bis; Plaut. Merc. 2, 1, 11; Cic. Off. 3, 21, 83; Liv. 3, 48, 1; Sen. Ep. 15, 8; id. Ben. 7, 25, 2; Quint. 4, 2, 27; 6, 2, 16 al.; Hor. S. 1, 5, 11; Ov. M. 6, 210 et saep.—
    2.
    Of inanim. subjects:

    aurium,

    censure, reproof, correction, Cic. Or. 48, 160: tacitum cogitationis, in thought, Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 26, 1:

    cave ne eosdem illos libellos... convicio scazontes extorqueant,

    Plin. Ep. 5, 11, 2.—
    III.
    Meton.
    A.
    The object of reproach:

    convitium tot me annos jam se pascere,

    Plaut. Merc. prol. 55.—
    B.
    Of mockingbirds:

    nemorum convicia, picae,

    Ov. M. 5, 676.

    Lewis & Short latin dictionary > convicium

  • 9 convicium

    , i n
      крик, шум, галдёж

    Dictionary Latin-Russian new > convicium

  • 10 Ругань

    - convicium; rixa; altercatio;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Ругань

  • 11 ausschelten

    ausschelten, verbis castigare (mit Worten zuchtigen, rechtmäßigerweise, dagegen alle folgenden mehr widerrechtlich). – increpare od. increpitare, mit u. ohne voce, vocibus, verbis laut u. mit harten, schmähenden Worten anlassen, schmähen). – obiurgare (vorhaltend tadeln). – corripere (herunterreißen, heftig tadeln). – conviciari alci. convicium alci facere. conviciis consectari, incessere alqm. probris et mal edictis vexare alqm. maledicta in alqm dicere od. conferre od. conicere (ausschimpfen; vgl. »Schimpfrede« über maledictum u. convicium). – jmd. tüchtig au., alqm graviter od. gravissimā voce increpare. alqm increpare et incusare (tüchtig schmähen); facere alci convicium grave. omnia maledicta in alqm conferre (tüchtig ausschimpfen); acrius severiusque corripere alqm. concīdere, conscindere alqm. convicio od. conviciis proscindere alqm. probris od. verborum contumeliis lacerare alqm (tüchtig heruntermachen, herunterreißen). – Ausschelten, das, obiurgatio (vorhaltender Tadel). – convicia, ōrum,n.,maledicta, ōrum,n., contumeliae verborum (Schimpfworte, s. »Schimpfrede« den Untersch.).

    deutsch-lateinisches > ausschelten

  • 12 Geschrei

    Geschrei, vociferatio (das laute; heftige Schreien, vor Unwillen, Schmerz, im Zorn). – quiritatio. quiritatus (das klägliche, ängstliche Schreien um Hilfe). – clamor (das Geschrei selbst; häufig im Plur., wenn von einem starken G. mehrerer die Rede ist). – acclamatio (das Zurufen, Zuschreien, bes. das beifällige oder mißbilligende). – convicium (das schimpfende, tobende G. mehrerer oder einer Volksmenge); verb. clamor conviciumque; clamor atque convicium. – voces (die lauten Stimmen, die sich hören lassen, von dem mit Rufen verbundenen G. einer unruhigen Menge; auch von dem G. der Vögel, z.B. anserum). – clangor (das kurz abgestoßene, unartikulierte Geschrei größerer Vögel, jB. des Adlers, Habichts, der Gans). – cantus (das gewissen Vögeln statt des Gesangs von Natur eigene G., z.B. des Hahns). – ein G. erheben, ausstoßen, machen, clamorem tollere od. edere: ein gewaltiges G. erheben, maximā voce clamare: bei od. nach etwas, bei jmds. Ankunft ein G. erheben, etwas od. jmd. mit G. aufnehmen od. empfangen, clamoribus excipere alqd od. alqm: unter G. etwas ausrufen oder feilbieten, clamare alqd: mit od. unter G. fordern, daß etc., clamare et poscere, ut etc. – Bildl., ein G. von etwas machen, iactare alqd.

    deutsch-lateinisches > Geschrei

  • 13 Schimpfrede, -wort

    Schimpfrede, -wort, probrum (ehrenrühriger Vorwurf). – maledictum (ehrenrühriger Ausdruck, Lästerung). – convicium (laute Schelte, Schel trede). – vox contumeliosa. verbum contumeliosum od. probrosum (Schmach bringender Ausdruck). – Schimpfreden, auch verborum contumeliae: gegen jmd. ausgestoßene, contumeliae in alqm dictae. – in Schimpfreden ausbrechen, ad verborum contumeliam descendere: Schimpfreden gegen jmd. ausstoßen, s. schimpfen (jmd.): Sch. erwidern, convicium convicio rependĕre.

    deutsch-lateinisches > Schimpfrede, -wort

  • 14 probrum

    prŏbrum, i, n. [st2]1 [-] action honteuse, parole honteuse, turpitude, infamie; adultère, inceste, tout acte impudique. [st2]2 [-] ignominie, opprobre, infamie, honte, déshonneur. [st2]3 [-] surtout au plur. invectives, injures, reproches injurieux, propos outrageants, outrages.    - probrum magnum expergefacis, Plaut. Curc. 1.3.42: c'est une action bien honteuse que tu fais là.    - luxuriae probra, Sall. J. 44, 5: vices nés de la débauche.    - sine probri suspicione, Suet. Caes. 43: sans aucun soupçon d'adultère.    - probrum castis inferre, Cic. Cael. 18, 42: flétrir l'innocence.    - cum summo probro, Ter. And. 5, 3, 10: en se couvrant de honte.    - in probro esse, Ter. Phorm. 5, 4, 6: être un opprobre.    - (coepit) paupertas probro haberi, Sall. C. 12, 1: la pauvreté devint une honte.    - probris lacessere, Sen. Agam. 980: lancer des paroles injurieuses, accabler d'outrages.    - probra jactare, Liv.: lancer des paroles injurieuses, accabler d'outrages.    - epistulae plenae in me probrorum, Cic. Att. 11, 9, 2: lettres pleines d'invectives contre moi.    - convicium et probrum judicabat... Sen.: il regardait comme une offense et un outrage...
    * * *
    prŏbrum, i, n. [st2]1 [-] action honteuse, parole honteuse, turpitude, infamie; adultère, inceste, tout acte impudique. [st2]2 [-] ignominie, opprobre, infamie, honte, déshonneur. [st2]3 [-] surtout au plur. invectives, injures, reproches injurieux, propos outrageants, outrages.    - probrum magnum expergefacis, Plaut. Curc. 1.3.42: c'est une action bien honteuse que tu fais là.    - luxuriae probra, Sall. J. 44, 5: vices nés de la débauche.    - sine probri suspicione, Suet. Caes. 43: sans aucun soupçon d'adultère.    - probrum castis inferre, Cic. Cael. 18, 42: flétrir l'innocence.    - cum summo probro, Ter. And. 5, 3, 10: en se couvrant de honte.    - in probro esse, Ter. Phorm. 5, 4, 6: être un opprobre.    - (coepit) paupertas probro haberi, Sall. C. 12, 1: la pauvreté devint une honte.    - probris lacessere, Sen. Agam. 980: lancer des paroles injurieuses, accabler d'outrages.    - probra jactare, Liv.: lancer des paroles injurieuses, accabler d'outrages.    - epistulae plenae in me probrorum, Cic. Att. 11, 9, 2: lettres pleines d'invectives contre moi.    - convicium et probrum judicabat... Sen.: il regardait comme une offense et un outrage...
    * * *
        Probrum, probri. Sueton. Paillardise ou autre meschanceté.
    \
        Probrum. Cic. Deshonnesteté, Injure, Vilenie, Parolle de despris, Reproche, Deshonneur.
    \
        Inferre probrum alicui. Cic. Luy dire parolle deshonneste, et de despris, Le laidenger, ou Laidoyer.
    \
        Insimulare probri mulierem. Cic. L'accuser de paillardise.
    \
        Obiicere probrum. Cic. Reprocher quelque vilenie et deshonnesteté.
    \
        Obiecit vt probrum, quod in prouinciam poetas duxisset. Cic. Comme chose deshonneste et impudique.
    \
        Magno tibi probro futurum est, si, etc. Cic. Ce te sera grand deshonneur, si, etc.
    \
        Esse in probro. Terent. Estre à deshonneur, Estre honni et vituperé, Estre infame.

    Dictionarium latinogallicum > probrum

  • 15 conviciolum

    Латинско-русский словарь > conviciolum

  • 16 convicior

    convīcior, ātus sum, ārī [ convicium ] depon.
    ругать, бранить, клеветать, поносить Vr, L
    c. alicui Q, Ptбранить кого-л

    Латинско-русский словарь > convicior

  • 17 convocium

    con-vōcium, ī n. [ vox ]
    многоголосый крик Dig (слово, вымышленное для этимологического объяснения слова convicium)

    Латинско-русский словарь > convocium

  • 18 blandimentum

    blandīmentum, ī, n. (blandior), die Schmeichelei, Liebkosung, als Mittel, jmd. zu gewinnen, gew. im Plur.: I) eig. (Ggstz. convicium, minae), blandimenta tua, Plaut.: muliebria, Tac.: blandimenta dare alci, Liv.: blandimentis corrumpere, Cic.: per blandimenta aggredi, Tac.: alci blandimentis elicere libros (Ggstz. convicio extorquere), Plin. ep.: captus blandimentis, Plin. ep.: blandimentis adversum plebem, Tac. ann. 12, 55. – im Sing., ibi blandimentum sublevavit metum, Tac. ann. 14, 4. – II) übtr.: A) alles die Sinne Gewinnende, Reizende, die Annehmlichkeit, blandimenta voluptatis, Cic.: blandimenta vitae, Reize, Tac.: sine apparatu, sine blandimentis (Gaumenkitzel) expellunt famem, Tac. – B) die sanfte Behandlung, sorgfältige Pflege, einer Pflanze, Plin. 17, 98.

    lateinisch-deutsches > blandimentum

  • 19 cantor

    cantor, ōris, m. (cano), I) der Tonkünstler, Sänger, Nov. com. 37. Hor. sat. 1, 2, 3. Suet. Cal. 54, 1. Amm. 14, 6, 18. Apul. flor. 17. p. 27, 12 Kr. u. Spät.: cantor Apollo, als Citharöde, Hor. de art. poët. 407. – übtr., verächtl., cantor formularum, Ableierer, Cic. de or. 1, 236. – cantores Euphorionis, die Lobhudler, Cic. Tusc. 3, 45. – dagegen cantores probi, Prediger (= Tadler), Plaut. Pseud. 366. – II) insbes., der Sprecher im Schauspiele, der eig. Schauspieler, der auch am Schlusse jedes Stückes dem Publikum das plaudite zurief, cantor tragicus, Prud. c. Symm. 2, 647: donec cantor ›vos plaudite‹ dicat, Hor. de art. poët. 155: u. mit Anspielung darauf, cantorum convicium, der Schreier (des Klodius), Cic. Sest. 55, 118.

    lateinisch-deutsches > cantor

  • 20 contumelia

    contumēlia, ae, f. (contemno), jede jmds. sittliches Gefühl, Ehre u. Würde herabwürdigende Handlung od. Rede, die Ehrenkränkung, die entehrende, entwürdigende Beschimpfung, der entehrende, entwürdigende Schimpf, die Schmach, in Worten auch = die Schmähung, die Schmährede, Verunglimpfung, der beleidigende, ehrenrührige Ausdruck od. Ausfall (vollst. verborum c.), in Taten = die entehrende, entwürdigende, empörende Mißhandlung, der beleidigende usw. Übermut (vollst. rerum c.), I) eig., einer Pers.: a) übh.: contumeliae acerbiores principibus solent esse, quam iniuriae, Sen.: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam; quae si petulantius iactatur, convicium, si facetius, urbanitas vocatur, Cic.: alterum genus (facetiarum), in quo nulli aculei contumeliarum insunt, Cic. – contumeliā dignus, Cic.: contumeliis obnoxius, Suet. u. Plin. ep.: contumeliae plenum ludibrium, Val. Max. – c. mea (meine, gegen mich), Cic.: contumeliae graves od. gravissimae, Vell. u. Cic.: insignis despecti senatus c., Suet.: an esse ulla maior aut insignitior c. potest, quam etc., Liv. – accipere tantam contumeliam, Caes.: accipere alqd ad od. in contumeliam, etw. für eine Schm. halten, sich durch etw. in seiner Ehre gekränkt fühlen, Ter. u. Curt.: addere contumeliam iniuriae Phaedr.: nullam adhibere memoriam contumeliae, kein Gedächtnis haben für eine B., Nep.: adicere verborum contumelias, Sen. rhet.: afficere alqm contumeliā, Sen., pari contumeliā, Lentul. in Cic. ep., contumeliis, Sen. rhet.: contumeliā appellare alqm perfugam, jmd. Üb. schimpfen, Caes.: arcere ferro eam contumeliam, Liv. – demere (jmdm. abnehmen, zurücknehmen) contumeliam, Liv.: depellere omni vi contumeliam iniuriamque, Liv.: descendere palam ad gravissimas verborum contumelias, Caes.: dicere alci contumeliam od. contumelias, Plaut. u. Ter.: dicere contumelias in Caesarem, Tac.: ultro dicere contumelias, Liv. – istaec quidem contumelia est, Ter.: quid est, si hoc non contumelia est? Ter. – contumelia est m. Inf., Sen. de const. sap. 16, 4. – edere in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandas contumelias, Liv.: effundere contumelias et invidiam in populum Rom. (in einer Rede), Tac.: exsequi (bestrafen) contumelias suas nullā crudelitate, Sen.: exstingui non posse eam contumeliam, Plin. ep. – facere (alci) contumeliam, eine B., eine Schm. antun, Cato, Komik., Liv. u. Sen. ( nur Anton. b. Cic. Phil. 3, 22 cont. facere = eine B. erleiden): ferre aequo animo contumeliam, Iustin.: quae contumelia eum non fregit, sed erexit, Nep. – imponere alci tantam contumeliam, Sall., u. alci contumelias, Gracch. fr., u. alci privatim plurimas iniurias contumeliasque, Cic.: inferre alci contumeliam, Vell.: interrogare alqm verborum contumeliā, Caes.: alternis versibus intorquentur inter fratres contumeliae gravissimae, Cic.: natus ad contumelias omnium ingeniis inurendas, Sen. rhet. – iacere contumeliam in alqm, Cic.: iactare contumeliam petulantius, facetius, Cic. – lacerare alqm incesto ore verborum contumeliis, Cic.: leniuntur alcis erga me officiis hominis importunissimi contumeliae, Metell. in Cic. ep. – meritum esse eam contumeliam omnibus morum vitiis, Vell. – offendet te dicax contumeliā, Tac.: offerre os contumeliis, Tac.: onerare alqm contumeliis od. omnibus contumeliis, Metell. (in Cic. ep.) u. Cic. – parcere nullis verborum contumeliis de viro ad fratrem, Liv.: pati contumelias, Brut. in Cic. ep.: perpeti alcis contumelias, Ter.: perferre omnes indignitates contumeliasque, Caes.: praebere ad contumeliam os od. praebere os contumeliis, Liv.: propulsare a se contumeliam, Cic. – nihil defuit contumeliarum, quin subiret, Suet. – trahere in contumeliam suam, si etc., Suet. – vacat animadversio et castigatio contumeliā, Cic.: vertere alqd in contumeliam suam, etw. als persönlichen Schimpf ansehen, Caes.: vexare alqm omnibus contumeliis, Cic.: vindicare suam contumeliam, Plin. ep.: vindicare alqm a contumeliis alcis, Vell. – contumeliae causā, zB. c. causā alqm describere, Cic.: c. causā alqm nominare dominum (»Herr« schimpfen), Suet., u. c. causā alqos vocare auditores (»Zuhörer« schimpfen), Sen. rhet.: u. (Ggstz. honoris causā) alqm honoris potius, quam contumeliae causā nominatum velle, Cic. – ad contumeliam, zB. praesidium per cruciatum et ad c. necare, Liv. – in contumeliam, zB. nisi in contumeliam ignominiamque nostram certare iuvat, Liv. – per contumeliam, zB. saepe Thurinum appellari, Suet.: per contumeliam beneficium populi Rom. alci extorquere, Caes. – cum contumelia, zB. magna cum contumelia verborum nostros ad pugnam evocare, Caes.: in arma cum gravibus in Romanos contumeliis instigare, Vell.: cum contumelia nostra omnia prius experiri velle, Lentul. in Cic. ep. – defensionem Gabinii sine ulla mea contumelia suscepit, Cic.: non sine verborum contumelia in alqm saevire, Suet. – sine contumelia nominari, ohne bloßgestellt zu werden, Cic. – b) insbes., die Ehrenkränkung, entehrende Mißhandlung durch Unzucht, die Schändung (vollst. c. stupri, ICt.), piratarum contumelias perpeti, Cic.: ad libidinem et contumeliam animum accendere, Liv.: quos post transacta convivia aliae cubiculi contumeliae exspectant, Sen.: ita ei lecti sui contumelia vectigalis est, Apul. – II) übtr., lebl. Ggstde., die Mißhandlung, das Ungemach, quamvis vim et contumeliam perferre (von Schiffen), Caes. b. G. 3, 13, 3: lignum inquinare omni contumeliā, Phaedr. 1, 2, 21. – / Synk. Form contumia, Mart. Cap. 4. § 424 u. Gloss.

    lateinisch-deutsches > contumelia

См. также в других словарях:

  • convicium — index outcry Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 convicium …   Law dictionary

  • Convicĭum — (lat.), Schmähung, s. u. Injurie …   Pierer's Universal-Lexikon

  • convicium — /kanvish(iy)am/ In the civil law, the name of a species of slander or injury uttered in public, and which charged some one with some act contra bonos mores …   Black's law dictionary

  • convicium — /kanvish(iy)am/ In the civil law, the name of a species of slander or injury uttered in public, and which charged some one with some act contra bonos mores …   Black's law dictionary

  • convicium — An insult; a slander …   Ballentine's law dictionary

  • Septem — convivium, novem — convicium. — См. Семь гостей еда, девять беда …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • injuria fit ei cui convicium dictum est, vel de eo factum carmen famosum — /anjur(i)ya fit iyay k(yuw)ay kanvis(hXi)yam diktam est, vel diy iyow faektam karman famowsam/ An injury is done to him of whom a reproachful thing is said, or concerning whom an infamous song is made …   Black's law dictionary

  • injuria fit ei cui convicium dictum est, vel de eo factum carmen famosum — /anjur(i)ya fit iyay k(yuw)ay kanvis(hXi)yam diktam est, vel diy iyow faektam karman famowsam/ An injury is done to him of whom a reproachful thing is said, or concerning whom an infamous song is made …   Black's law dictionary

  • Injuria fit ei cui convicium dictum est, vel de eo factum carmen famosum — An injury is done to him of whom reviling things are said, or concerning whom a defamatory poem is composed …   Ballentine's law dictionary

  • Defamation — This article is about the malicious statement. For the 2009 film, see Defamation (film). Libel and Slander redirect here. For other uses, see Libel (disambiguation) and Slander (disambiguation). Vilification and Calumny redirect here. For the… …   Wikipedia

  • convicio — (del lat. «convicĭum»; ant.) m. Insulto u ofensa. * * * convicio. (Del lat. convicĭum). m. desus. Injuria, afrenta, improperio …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»