Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

contŭmācĭter

  • 1 contumaciter

    contŭmācĭtĕr, adv. avec fierté, fièrement, orgueilleusement, avec arrogance. [st2]2 [-] avec obstination, avec ténacité. [st2]3 [-] avec constance.
    * * *
    contŭmācĭtĕr, adv. avec fierté, fièrement, orgueilleusement, avec arrogance. [st2]2 [-] avec obstination, avec ténacité. [st2]3 [-] avec constance.
    * * *
        Contumaciter, pen. cor. Aduerbium. Liu. Fierement et opiniastrement, Arrogamment, Rebellement.
    \
        Contumaciter vexari. Cic. Estre fort et longuement, ou fierement tormenté.

    Dictionarium latinogallicum > contumaciter

  • 2 contumaciter

    contumāciter [ contumax ]
    упорно, упрямо, строптиво ( vexare aliquem C); непреклонно (gerere se Nep; resurgere Sen)

    Латинско-русский словарь > contumaciter

  • 3 contumaciter

    contumāciter, Adv. m. Compar. (contumax), trotzig, unbeugsam (im guten u. üblen Sinne), widerspenstig, störrig, eigensinnig, scribere, Cic.: adesse, Plin. pan.: omnia agere, Liv.: repudiare alqd, Cic.: contumacius gerere se, Nep.: contumacius parēre, Suet.

    lateinisch-deutsches > contumaciter

  • 4 contumaciter

    contumāciter, Adv. m. Compar. (contumax), trotzig, unbeugsam (im guten u. üblen Sinne), widerspenstig, störrig, eigensinnig, scribere, Cic.: adesse, Plin. pan.: omnia agere, Liv.: repudiare alqd, Cic.: contumacius gerere se, Nep.: contumacius parēre, Suet.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > contumaciter

  • 5 contumāciter

        contumāciter adv. with comp.    [contumax], obstinately, stubbornly: scribere: omnia agere, L.: contumacius se gerere, N.
    * * *
    contumacius, contumacissime ADV
    stubbornly, obstinately; defiantly

    Latin-English dictionary > contumāciter

  • 6 contumaciter

    contŭmācĭter, adv., v. contumax fin.

    Lewis & Short latin dictionary > contumaciter

  • 7 contumaciter

    см. Contumax

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > contumaciter

  • 8 contumax

    con-tŭmax, ācis, adj. [from the root tem, whence also temno; cf. contemno, and contumelia], insolent, unyielding, obstinate, stiff-necked, stubborn, contumacious.
    I.
    Prop.
    A.
    In gen. (freq. and in good prose):

    quis contum acior? quis inhumanior? quis superbior?

    Cic. Verr. 2, 2, 78, § 192:

    Sara in me contumax,

    id. Att. 15, 15, 2; cf.:

    adversus plebem,

    Suet. Tib. 2; and:

    populus regibus suis,

    Sen. Thyest. 644:

    reus (together with arrogans, securus),

    Quint. 6, 1, 14; cf.

    animus (with arrogantia oris),

    Tac. A. 5, 3:

    contumaces et mconsultae voces,

    id. ib. 4, 60:

    preces,

    id. ib. 2, 57:

    voltus,

    Curt. 4, 6, 24:

    epistula,

    Suet. Claud. 35: filii, Cod. Th. 8, 14, 1.—Rarely in a good sense, unyielding, firm, steadfast:

    contumax etiam adversus tormenta servorum fides,

    Tac. H. 1, 3 (cf. contumacia).— Poet.:

    Hispanis ego contumax capillis,

    Mart. 10, 65.— Comp., v. supra.— Sup.:

    Fortuna contumacissimum quemque aggreditur,

    Sen. Prov. 3, 4; id. Ep. 83, 21.—
    B.
    Esp., jurid. t. t., that refuses to appear in a court of justice in obedience to a lawful summons:

    contumax est, qui... litteris evocatus, praesentiam, sui facere contemnet,

    Dig. 42, 1, 53, § 1 sqq.; cf. contumacia, I. B.—
    II.
    Transf., of animals:

    boves,

    Col. 6, 2, 10:

    gallina ad concubitum,

    id. 8, 2, 8.—Of inanimate things, not yielding, furnishing opposition:

    lima,

    Phaedr. 4, 7, 5:

    cardamum frianti,

    Plin. 12, 13, 29, § 50:

    syllaba,

    not fitting into measure, Mart. 9, 12.—Hence, adv.: contŭmācĭter, obstinately, stubbornly, etc.: contumaciter, arroganter, akoinônêtôs solet ad me scribere, Cic. Att. 6, 1, 7:

    contumaciter urbaneque vexatum,

    id. Q. Fr. 2, 1, 3:

    omnia agere,

    Liv. 2, 58, 7; Quint. 11, 3, 11 et saep.— Comp., Nep. Cim. 2, 5.—In a good sense (cf. contumax and contumacia), firmly, Sen. Ep. 13, 2; Quint. 6, prooem. § 15.—
    b.
    Transf., of inanimate things:

    lapides scalpturae resistunt,

    Plin. 37, 7, 30, § 104; in comp., id. 19, 7, 35, § 117.

    Lewis & Short latin dictionary > contumax

  • 9 contumax

    (adi.);

    contumaciter (adv.). упорный, упрямый, особ. о том, кто после многих вызовов не является к суду;

    contumacia, такое неповиновение (1. 2. 53 D. 42, 1. 1. 5 pr. D. 48, 19. 1. 1 § 3 D. 3, 1);

    qui omnino non respondit, contumax est (1. 11 § 4 D. 11, 1);

    poena contumaciae praestatur ab eo, qui non exhibet (1. 3 § 14 D. 43, 5); (1. 18 pr. D. 4, 3);

    per contum. actiones denegatae (1. 1. § 10 D. 37, 6);

    per contum. abesse, contumaciter se celare (1. 7 § 1 C. 6, 49);

    contumacia juris, неповиновение законам (1. 38 § 1 D. 48, 5).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > contumax

  • 10 furo [1]

    1. furo, ere (zu griech. θυάζω, rase, θυιάς, Bacchantin), I) rasen, wüten, von solchen, die wirklich ihres Verstandes nicht mächtig sind, usque eo commotus est, ut sine ulla dubitatione insanire omnibus ac furere arbitraretur, Cic.: eos furere et bacchari arbitratur, Cic.: num furis? rappelst du? Hor.: furere se simulavit, Cic.: furere coepisse, in den Zustand der Wut treten, in W. verfallen, Ulp. dig. – II) übtr.: A) v. lebenden Wesen = wie ein Rasender-, unsinnig sich benehmen oder handeln, rasen, wüten, toben, Catilina furens audaciā, Cic.: nostra iuventus furit, ist toll, Vell.: cui furitis, Stat.: beluae in suos acrius furunt, Curt.: furens Neptunus, poet. = die brausenden Wogen, Hor.: mit Genet. loc., animi, Verg. u. Sil.: mit Acc., furorem, Verg.: id, darin, Liv.: praecipuum caedis opus, in der Wut vollbringen, Stat.: u. so vix credenda, Sil. – m. Acc. u. Infin., (Clodius) furebat a Racilio se contumaciter urbaneque vexatum, Cic.: Antonius praelatum sibi Octavium furens, Flor.: mit folg. Infin. = leidenschaftlich streben, ecce furit te reperire atrox Tydides, Hor. carm. 1, 15, 27: u. so Sen. Agam. 65. – Insbes.: a) v. prophetisch Begeisterten, Verg. u. Ov. – b) v. der Raserei in sinnlichen Begierden, bes. in der Liebe, libidinibus inflammatus et furens, Cic.: caeco raptus amore furit, Ov.: furens puer, Hor. – furere alqā, in ein Mädchen rasend verliebt sein ( μαίνεσθαι επί τινι), Hor. epod. 11, 6: u. so in alqa, Ps. Quint. decl. 289. – c) v. dem, der sich über alle Pflichten hinwegsetzt und nur den Eingebungen einer frevelhaften Begierde folgt, s. Cic. Pis. 47. – u. d) wie μαίνεσθαι = ausgelassen sein, schwärmen, dulce mihi est furere, Hor. carm. 2, 7, 28. – B) v. Lebl., a) rasen, wüten, toben, tempestas od. ignis furit, Verg.: fretum acrius furit, Curt.: aër furit procellis, Plin.: fulmen in sua templa furit, Lucan.: vesani vultus et furentia ora, Liv. – furit ardor edendi, Ov. – b) tobend-, lärmend verbreiten, m. folg. Acc. u. Infin., fama furit versos hostes, Sil. 7, 504. – / Perf. furuī, Placid. gloss. V, 23, 12: furuit u. furuerunt bei Serv. Verg. Aen. 1, 41; 4, 469 u. 471: furuit, Orest. tr. 846: furuī u. furuisse, (Rufin.) comm. in Amos I. ad 1, 11 u. 12 u. ad 2, 1 sqq.: furuisse bei Coripp. Ioann. 7, 137; aber bei Plin. 33, 147 jetzt mit der Bamberger Hdschr. furit u. Sedul. carm. 1, 196 Gruner nach Hdschrn. ferverunt (vgl. Diom. 380, 11 ›furisti nemo dicit sed insanisti‹; u. Prisc. 8, 59 ›furo insanivi‹).

    lateinisch-deutsches > furo [1]

  • 11 nasute

    nāsūtē, Adv. (nasutus), naseweis, spöttisch, höhnisch, maluit illi nasute negare quam contumaciter aut superbe, Sen. de ben. 5, 6, 6: philanthropon herbam Graeci appellant nasute, Plin. 24, 176. – / Phaedr. 4, 7, 1 ist nasute der Vokativ von nasutus.

    lateinisch-deutsches > nasute

  • 12 supercilium

    supercilium, iī, n., die Augenbraue, Plur. (u. oft Sing. kollektiv) die Augenbrauen, I) eig. u. meton.: A) eig.: α) Sing.: hirsutum supercilium promissaque barba, Verg.: supercilii subducti carptores, Laev. fr.: quod candidum splenium in hoc aut in illud supercilium transferebat, Plin. ep.: altero ad frontem sublato, altero ad mentum depresso supercilio, Cic.: altero erecto, altero composito supercilio, Quint.: fere id in capillo fit, rarius in barba, aliquando etiam in supercilio, Cels.: quo supercilio spicit? Plaut.: deme supercilio nubem, Hor.: supercilium salit, als günstiges Omen, Plaut. Pseud. 107. – β) Plur.: superciliorum aut remissio aut contractio, Cic.: grandia supercilia, Varro fr.: hirsuta supercilia, Non.: supercilia constricta, dissidentia, Quint.: supercilia subducta, Turpil. com. u. Varro fr.: capite et superciliis semper esse rasis, Cic.: caput et supercilia illa penitus abrasa malitiam olere videntur, Cic.: ira contractis superciliis, tristitia deductis, hilaritas remissis ostenditur, Quint.: primum superiora, superciliis obducta, sudorem a capite et a fronte defluentem repellunt, die oben liegenden Teile, die mit Bramen umgeben sind, Cic.: nares oculique et palpebrae et supercilia aliquave ex his pervertuntur, Cels.: quem dicere nolo nomine, ne tollat rubra supercilia, daß er nicht die vor Zorn roten A. erhebe = daß er nicht zornig werde, Catull.: supercilia attrahere od. subducere, wir »die Stirn falten, eine ernste Miene annehmen«, Sen. – B) meton.: a) finstere Augenbrauen = das finstere Wesen, der finstere, strenge Ernst, der finstere Stolz, supercilii severi matrona, Ov.: triste supercilium durique severa Catonis frons, Mart.: censorium supercilium, Sen. rhet. u. Val. Max.: maritale superc., Val. Max.: gravissimum patris superc., Val. Max.: grande sup., wichtige Miene, Iuven.: lateant libidines illae tenebricosae, quas fronte et supercilio, non pudore et temperantiā contegebat, Cic.: quid ego de supercilio dicam, quod tum hominibus non supercilium (finsterer Stolz), sed pignus rei publicae videbatur? Cic.: numquam principibus defuerunt, qui fronte tristi et gravi supercilio utilitati fisci contumaciter adessent, Plin. pan.: terrarum dominûm pone supercilium, Mart. – b) Hochmut, Stolz, Vornehmtuerei, affinium grave supercilium, lästiger H., Val. Max.: hunc Capuae Campano supercilio ac regio spiritu (Übermut) cum videremus, Cic.: ut plerique sunt, qui beneficia asperitate verborum et supercilio in odium adducunt, Sen.: pone profecto supercilium, quo nunc mihi deditionem imperas, Vopisc.: ad ardua imperii supercilia etiam acerbitatem naturae adiungi, daß zum übermütigen Bewußtsein der Regentengewalt noch grausame Gemütsart hinzukomme, Amm.: divitiis demere supercilium, dem R. seinen Hochmut benehmen, Sen. – c) der Wink, Hor. carm. 3, 1, 8. Claud. ep. ad Ser. 2, 58. Arnob. 4, 21 in. – II) übtr.: a) ( wie ὀφρύς) der Vorsprung, die Anhöhe, Höhe, Spitze, supercilium clivosi tramitis, Verg.: tumuli, Liv.: supercilium quoddam excelsum nacti, Auct. b. Afr.: infimo stans supercilio, am Fuße der Anhöhe, Liv. – u. der Rand, das Gestade, das Ufer eines Flusses supercilium amnis, Apul.: supercilia Nili, fluminis Rheni, Amm., riparum fluminalium, Amm. – das Gestade, die Küste des Meeres, supercilia eius sinistra, Amm. 22, 8. § 8. – u. poet. – der Gipfel des Scheiterhaufens, molle superc., Stat. Theb. 6, 63. – b) als t.t. der Baukunst: α) der Vorsprung der Säule usw., der überragende Rand, der Überschlag, Vitr. 3, 5, 3 (3, 3, 8). – β) die Oberschwelle der Türen, crassitudo supercilii, Vitr. 4, 6, 2: itinerum supercilia, die Überwölbungen der Gänge, Vitr. 4, 6, 5 (4, 7, 2).

    lateinisch-deutsches > supercilium

  • 13 halsstarrig

    halsstarrig, pertinax. – contumax (trotzig). – praefractus (nicht nachgiebig, unbeugsam). – Adv.pertinaciter; contumaciter; praefracte. Halsstarrigkeit, pertinacia. – contumacia. animus contumax (Trotz).

    deutsch-lateinisches > halsstarrig

  • 14 trotzen

    trotzen, contumacius se gerere (sich widerspenstig, trotzig betragen). – contumacius parēre (nur mit Trotz, trotzig gehorchen). – confidenter resistere (sich verwegen widersetzen). – jmdm. t., alqm provocare (jmd. gleichs. zum Kampf herausfordern, z.B. improbos); contumacem esse in alqm. contumacius parēre alci (sich widerspenstig gegen jmd. zeigen); alci resistere (sich jmdm. widersetzen): einer Sache t., contumacem esseadversus alqd (sich widerspenstig zeigen gegen etwas, z.B. adversus imperia patris); contumaciter spernere, auch bl. spernere alqd (widerspenstig zurückweisen, z.B. imperia validiorum); contemnere alqd (sich über etwas hinwegsetzen, z.B. leges Lycurgi); obviam ire alci rei. se offerre alci rei (entgegengehen, z.B. periculis). – auf etwas t., s. pochen auf etc. – trotzend, s. trotzig.

    deutsch-lateinisches > trotzen

  • 15 trotzig

    trotzig, confidens (keck, unverschämt). – ferox (vonunbändiger Sinnesart, von ungebändigtem Trotz). – contumax (widerspenstig, Mensch, Sinn, [animus]; gegenjmd., in alqm od. [gegen jmds. Befehle] adversus alcis imperia). – minax (drohend). – eine t. Antwort geben, ferociter respondere. Adv. confidenter; ferociter (z.B. respondere); contumaciter (z.B. se gerere: u. parēre: u. scribere).

    deutsch-lateinisches > trotzig

  • 16 furo

    [st1]1 [-] fŭro, ĕre: - intr. - [abcl][b]a - être hors de soi, être en délire, insensé. - [abcl]b - être inspiré. - [abcl]c - être en furie, être furieux, être irrité; être violent, impétueux, se déchaîner. - [abcl]d - qqf. désirer ardemment.[/b] [st1]2 [-] fŭro, ōnis, m.: Isid. furet.
    * * *
    [st1]1 [-] fŭro, ĕre: - intr. - [abcl][b]a - être hors de soi, être en délire, insensé. - [abcl]b - être inspiré. - [abcl]c - être en furie, être furieux, être irrité; être violent, impétueux, se déchaîner. - [abcl]d - qqf. désirer ardemment.[/b] [st1]2 [-] fŭro, ōnis, m.: Isid. furet.
    * * *
        Furo, furis, furere. Cic. Enrager, Estre forcené, Forcener, Endesver.
    \
        Furere. Cic. Estre insensé et hors du sens.
    \
        De aliquo furere. Cic. Forcener et perdre patience de, etc.
    \
        A Rasilio se contumaciter, vrbaneque vexatum furebat Clodius. Cic. Clodius enrageoit d'avoir esté, etc.
    \
        Furere aliquid, pro, ob aliquid. Liu. Forcener ou enrager et perdre toute patience et raison pour quelque chose.

    Dictionarium latinogallicum > furo

  • 17 furo

    1. furo, ere (zu griech. θυάζω, rase, θυιάς, Bacchantin), I) rasen, wüten, von solchen, die wirklich ihres Verstandes nicht mächtig sind, usque eo commotus est, ut sine ulla dubitatione insanire omnibus ac furere arbitraretur, Cic.: eos furere et bacchari arbitratur, Cic.: num furis? rappelst du? Hor.: furere se simulavit, Cic.: furere coepisse, in den Zustand der Wut treten, in W. verfallen, Ulp. dig. – II) übtr.: A) v. lebenden Wesen = wie ein Rasender-, unsinnig sich benehmen oder handeln, rasen, wüten, toben, Catilina furens audaciā, Cic.: nostra iuventus furit, ist toll, Vell.: cui furitis, Stat.: beluae in suos acrius furunt, Curt.: furens Neptunus, poet. = die brausenden Wogen, Hor.: mit Genet. loc., animi, Verg. u. Sil.: mit Acc., furorem, Verg.: id, darin, Liv.: praecipuum caedis opus, in der Wut vollbringen, Stat.: u. so vix credenda, Sil. – m. Acc. u. Infin., (Clodius) furebat a Racilio se contumaciter urbaneque vexatum, Cic.: Antonius praelatum sibi Octavium furens, Flor.: mit folg. Infin. = leidenschaftlich streben, ecce furit te reperire atrox Tydides, Hor. carm. 1, 15, 27: u. so Sen. Agam. 65. – Insbes.: a) v. prophetisch Begeisterten, Verg. u. Ov. – b) v. der Raserei in sinnlichen Begierden, bes. in der Liebe, libidinibus inflammatus et furens, Cic.: caeco raptus amore furit, Ov.: furens puer, Hor. – furere alqā, in ein Mädchen rasend verliebt
    ————
    sein ( μαίνεσθαι επί τινι), Hor. epod. 11, 6: u. so in alqa, Ps. Quint. decl. 289. – c) v. dem, der sich über alle Pflichten hinwegsetzt und nur den Eingebungen einer frevelhaften Begierde folgt, s. Cic. Pis. 47. – u. d) wie μαίνεσθαι = ausgelassen sein, schwärmen, dulce mihi est furere, Hor. carm. 2, 7, 28. – B) v. Lebl., a) rasen, wüten, toben, tempestas od. ignis furit, Verg.: fretum acrius furit, Curt.: aër furit procellis, Plin.: fulmen in sua templa furit, Lucan.: vesani vultus et furentia ora, Liv. – furit ardor edendi, Ov. – b) tobend-, lärmend verbreiten, m. folg. Acc. u. Infin., fama furit versos hostes, Sil. 7, 504. – Perf. furuī, Placid. gloss. V, 23, 12: furuit u. furuerunt bei Serv. Verg. Aen. 1, 41; 4, 469 u. 471: furuit, Orest. tr. 846: furuī u. furuisse, (Rufin.) comm. in Amos I. ad 1, 11 u. 12 u. ad 2, 1 sqq.: furuisse bei Coripp. Ioann. 7, 137; aber bei Plin. 33, 147 jetzt mit der Bamberger Hdschr. furit u. Sedul. carm. 1, 196 Gruner nach Hdschrn. ferverunt (vgl. Diom. 380, 11 ›furisti nemo dicit sed insanisti‹; u. Prisc. 8, 59 ›furo insanivi‹).
    ————————
    2. fūro, ōnis, m. (fur), der Iltis, das Frettchen, ital. furetto, Isid. orig. 12, 2, 39.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > furo

  • 18 nasute

    nāsūtē, Adv. (nasutus), naseweis, spöttisch, höhnisch, maluit illi nasute negare quam contumaciter aut superbe, Sen. de ben. 5, 6, 6: philanthropon herbam Graeci appellant nasute, Plin. 24, 176. – Phaedr. 4, 7, 1 ist nasute der Vokativ von nasutus.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > nasute

  • 19 supercilium

    supercilium, iī, n., die Augenbraue, Plur. (u. oft Sing. kollektiv) die Augenbrauen, I) eig. u. meton.: A) eig.: α) Sing.: hirsutum supercilium promissaque barba, Verg.: supercilii subducti carptores, Laev. fr.: quod candidum splenium in hoc aut in illud supercilium transferebat, Plin. ep.: altero ad frontem sublato, altero ad mentum depresso supercilio, Cic.: altero erecto, altero composito supercilio, Quint.: fere id in capillo fit, rarius in barba, aliquando etiam in supercilio, Cels.: quo supercilio spicit? Plaut.: deme supercilio nubem, Hor.: supercilium salit, als günstiges Omen, Plaut. Pseud. 107. – β) Plur.: superciliorum aut remissio aut contractio, Cic.: grandia supercilia, Varro fr.: hirsuta supercilia, Non.: supercilia constricta, dissidentia, Quint.: supercilia subducta, Turpil. com. u. Varro fr.: capite et superciliis semper esse rasis, Cic.: caput et supercilia illa penitus abrasa malitiam olere videntur, Cic.: ira contractis superciliis, tristitia deductis, hilaritas remissis ostenditur, Quint.: primum superiora, superciliis obducta, sudorem a capite et a fronte defluentem repellunt, die oben liegenden Teile, die mit Bramen umgeben sind, Cic.: nares oculique et palpebrae et supercilia aliquave ex his pervertuntur, Cels.: quem dicere nolo nomine, ne tollat rubra supercilia, daß er nicht die vor Zorn roten A. erhebe = daß er nicht zornig werde, Catull.: su-
    ————
    percilia attrahere od. subducere, wir »die Stirn falten, eine ernste Miene annehmen«, Sen. – B) meton.: a) finstere Augenbrauen = das finstere Wesen, der finstere, strenge Ernst, der finstere Stolz, supercilii severi matrona, Ov.: triste supercilium durique severa Catonis frons, Mart.: censorium supercilium, Sen. rhet. u. Val. Max.: maritale superc., Val. Max.: gravissimum patris superc., Val. Max.: grande sup., wichtige Miene, Iuven.: lateant libidines illae tenebricosae, quas fronte et supercilio, non pudore et temperantiā contegebat, Cic.: quid ego de supercilio dicam, quod tum hominibus non supercilium (finsterer Stolz), sed pignus rei publicae videbatur? Cic.: numquam principibus defuerunt, qui fronte tristi et gravi supercilio utilitati fisci contumaciter adessent, Plin. pan.: terrarum dominûm pone supercilium, Mart. – b) Hochmut, Stolz, Vornehmtuerei, affinium grave supercilium, lästiger H., Val. Max.: hunc Capuae Campano supercilio ac regio spiritu (Übermut) cum videremus, Cic.: ut plerique sunt, qui beneficia asperitate verborum et supercilio in odium adducunt, Sen.: pone profecto supercilium, quo nunc mihi deditionem imperas, Vopisc.: ad ardua imperii supercilia etiam acerbitatem naturae adiungi, daß zum übermütigen Bewußtsein der Regentengewalt noch grausame Gemütsart hinzukomme, Amm.: divitiis demere supercilium, dem R. seinen Hochmut benehmen, Sen. – c)
    ————
    der Wink, Hor. carm. 3, 1, 8. Claud. ep. ad Ser. 2, 58. Arnob. 4, 21 in. – II) übtr.: a) ( wie ὀφρύς) der Vorsprung, die Anhöhe, Höhe, Spitze, supercilium clivosi tramitis, Verg.: tumuli, Liv.: supercilium quoddam excelsum nacti, Auct. b. Afr.: infimo stans supercilio, am Fuße der Anhöhe, Liv. – u. der Rand, das Gestade, das Ufer eines Flusses supercilium amnis, Apul.: supercilia Nili, fluminis Rheni, Amm., riparum fluminalium, Amm. – das Gestade, die Küste des Meeres, supercilia eius sinistra, Amm. 22, 8. § 8. – u. poet. – der Gipfel des Scheiterhaufens, molle superc., Stat. Theb. 6, 63. – b) als t.t. der Baukunst: α) der Vorsprung der Säule usw., der überragende Rand, der Überschlag, Vitr. 3, 5, 3 (3, 3, 8). – β) die Oberschwelle der Türen, crassitudo supercilii, Vitr. 4, 6, 2: itinerum supercilia, die Überwölbungen der Gänge, Vitr. 4, 6, 5 (4, 7, 2).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > supercilium

  • 20 Медленный

    - lentus; piger; tardus (pecus; homo); segnis; improperatus; improperus;

    • медленно передвигающийся из-за раны - tardus vulnere; медленно - tarde; lente; leniter; spisse; segniter; cunctante; lento gradu;

    • дело, которое идет медленно - lentum negotium;

    • медленно идущий - tardipes; in cursu tardus;

    • медленно говорящий - tardiloquus;

    • медленно и упорно все делать - segniter et contumaciter omnia gerere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Медленный

См. также в других словарях:

  • fierement — Fierement, Fastidiose, Insolenter, Ferociter, Contumaciter, Superbe, Arroganter, voyez Fier. Estre fort et longuement, ou fierement tourmenté, Contumaciter vexari. Feramente le dit l Italien en mesmes. Parler à quelqu un fierement, Aliquem… …   Thresor de la langue françoyse

  • ANTISTIUS Labeo JCtus institutus est a Trebatio — de quo l. 2. § post hoc. ff. de orig. Iur. Vide quoque Sueton. in Augustoc. 54. et A. Gellium l. 13. c. 10. et 12. Eius libtis, qui post mortem editi sunt, Posteriorum nomen inditum est: praeter quos scripsit etiam Commentarios in LL. XII. Tabb.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PAGANI — coimmuniter rustici, a pagis vicisque quosincolehant, olim dicti: unde Paganicae feriae, seu Paganalia, de quibus supra. Hinc Ausonius in ep. ad Theonem, taedas vocat lumina paganica, Idem in Mosella. Faunos Numina paganica, i. e. Deos pagnaorum …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PERPETUUS Carcer — quid poenae, et quibus irrogari soleat, in Communione Romana diximus voce Immuratio. Ei nonumquam et aliae paenitentiae adiunguntur: aliquando, ut cum veste cruce signata stent in porta alicuius templi, tali et tantô tempore iuxta decretum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • RYSVICUM i. e. RYSWYK — RYSVICUM, i. e. RYSWYK pagus celebris, et peramoenus Hollandiae, suburbanus Hagae Comitum, Potentissimi, Augustissimi, Felicissini, Serenissimi VILHELMI III. Magnae Britanniae Regis, Castro sumptuosissimo, magnificentissimo nobilitatus; in cuius… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ԸՄՊԱՀԿԵՄ — (եցի.) NBH 1 0763 Chronological Sequence: Early classical, 6c, 10c, 14c չ. ԸՄՊԱՀԿԵՄ ԸՄՊԱՀԿԻՄ. ἁφηνιάω, ἁφηνιάζω habenas detracto et excutio, frena non patior, contumaciter resisto գրի եւ ԸՄԲԱՀԿԵԼ, ԸՄԲՊԱՀԿԵԼ, ԸՄՊՀԿԵԼ, եւ այլն. իբր Անպախուց լինել,… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԸՄՊԱՀԿԻՄ — (եցայ.) NBH 1 0763 Chronological Sequence: 6c, 14c ձ.ա. ԸՄՊԱՀԿԵՄ ԸՄՊԱՀԿԻՄ. ἁφηνιάω, ἁφηνιάζω habenas detracto et excutio, frena non patior, contumaciter resisto գրի եւ ԸՄԲԱՀԿԵԼ, ԸՄԲՊԱՀԿԵԼ, ԸՄՊՀԿԵԼ, եւ այլն. իբր Անպախուց լինել, այսինքն աներասանակ …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • desavoüer — Desavoüer, Authoritatem defugere, Abnuere: cui opponitur, Agnoscere. B. Desavoüer à seigneur feodal, Controuersiam facere fidei clientelaris. B. Dominum ac patronum esse diffiteri, atque inficias ire. Celuy qui a desavoüé son seigneur feodal,… …   Thresor de la langue françoyse

  • feudal — Feudal, Le seigneur feudal, Patronus et beneficus dominus, Beneficij praedij dominus. B. Desavoüer à seigneur feudal, Controuersiam facere fidei clientelaris. Budaeus. Celuy qui a desavoüé son seigneur feudal, confisque son fief, si le seigneur… …   Thresor de la langue françoyse

  • opiniastrement — Opiniastrement, adverb. acut. Pertinaciter, Contumaciter, Obstinate …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»