Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

coarguere

  • 1 coarguō

        coarguō uī, —, ere    [com- + arguo], to overwhelm with proof, refute, silence, expose, convict, prove guilty: refelli, coargui putat esse turpissimum: tot testibus coargui: Lentulum dissimulantem coarguunt sermonibus, S.: ut coram coarguebantur, fassi omnes, L.: aliquem avaritiae: commutati indicii. — To prove, demonstrate, show, establish, expose, refute: fuga laboris desidiam coarguit: crimen suspicionibus: improbitatem: Lacedaemoniorum tyrannidem, N.: quam (legem) usus coarguit, has proved injudicious, L.: domini aures, betrays, O.: Osos non esse Germanos, Ta.
    * * *
    coarguere, coargui, - V TRANS
    refute; show, demonstrate; overwhelm w/proof; silence; convict; prove guilty

    Latin-English dictionary > coarguō

  • 2 conjectura

    conjectūra, ae, f. [conicio, I. B. 2.], a putting together of facts or indications; hence an opinion founded on a comparison of facts, a conjecture, guess, conjectural inference.
    I.
    In gen. (very freq., and class.):

    quod ad exemplum'st? Conjecturā si reperire possumus,

    Plaut. Trin. 4, 2, 76:

    hanc ego de me conjecturam domi facic,

    id. Cist. 2, 1, 2; id. Cas. 2, 3, 8; Cic. de Or. 2, 74, 299:

    conjecturam facere (ex re or re),

    Plaut. Poen. prol. 91; id. Rud. 3, 4, 66; Ter. And. 3, 2, 32; id. Heaut. 2, 3, 25; Cic. Mur. 21, 44; id. Verr. 2, 2, 74, § 183:

    attendite num aberret a conjecturā suspitio periculi mei,

    i. e. reasonable inference, id. Phil. 12, 9, 23; Quint. 8, 4, 26; Plin. Pan. 20 fin.:

    capere ex re,

    Varr. R. R. 3, 16, 32:

    capere,

    Cic. Rosc. Am. 35, 98:

    hoc videre licet ex aliquot rebus,

    Varr. R. R. 1, 7, 3:

    conjecturā uti,

    Quint. 3, 6, 15:

    judicare aliquid,

    Cic. Fl. 3, 6:

    coarguere aliquid,

    id. Agr. 1, 6, 18:

    quaerere aliquid,

    id. Or. 36, 126; cf.:

    quaeritur per conjecturam,

    Quint. 7, 2, 6:

    conjecturā aberrare,

    Cic. Att. 14, 22, 1:

    in conjecturam quantitas cadit,

    Quint. 7, 4, 43:

    aliquid conjecturā animi scrutari,

    Plin. 2, 11, 8, § 49; cf.:

    animi mei,

    Quint. 1, 2, 25: si qua conjectura mentis divinae sit ( gen. object.), Liv. 10, 39, 15; so,

    mentis,

    Quint. 7, 3, 25:

    animi,

    id. 7, 2, 6; 7, 2, 45:

    voluntatis,

    id. 12, 2, 19:

    veritatis,

    Suet. Galb. 7 et saep.—
    II.
    In partic.
    A.
    T. t. of the lang. of augury, a conclusion drawn from signs or omens, a divining, an interpreting of dreams, soothsaying, prophesying, Plaut. Rud. 3, 1, 20; id. Curc. 2, 1, 31; Cic. Div. 2, 31, 66; 1, 36, 78; 2, 63, 129; Ov. Tr. 1, 9, 51; Suet. Vit. 18.—
    B.
    An element of rhetorical representation founded on conjecture, Cic. Inv. 2, 5, 16; id. Part. Or. 9, 33 sq.; id. Div.. 2, 26, 55; Quint. 7, 2, 1; 3, 6, 50; cf.:

    in his omnibus conjecturam inducere,

    the form of conjecture, Cic. Inv. 2, 32, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > conjectura

  • 3 convinco

    con-vinco, vīci, victum, 3, v. a., to overcome, conquer; always beyond the circle of milit. lang.
    I.
    With personal objects, to convict of crime or error, refute (very freq. and class.).
    (α).
    With simple acc.:

    quem ego jam hic convincam palam,

    Plaut. Am. 2, 2, 147:

    hujus si causa non manifestissimis rebus teneretur, tamen eum mores ipsius ac vita convincerent,

    Cic. Sull. 25, 71:

    verum enim invenire volumus, non tamquam adversarium aliquem convincere,

    id. Fin. 1, 5, 13:

    Aristonis jam fracta et convicta secta,

    id. Leg. 1, 13, 38:

    si negem, quo me teste convincas?

    id. Phil. 2, 4, 8; id. Verr. 2, 4, 47, § 104; Liv. 26, 12, 17; Quint. 1, 6, 10 et saep.—
    (β).
    With the designation of the crime, error, etc., commonly in the gen., more rarely in the simple abl., or with de, in, or inf.:

    teque in isto ipso convinco non inhumanitatis solum, sed etiam amentiae,

    Cic. Phil. 2, 4, 9:

    haec duo levitatis et infirmitatis plerosque convincunt,

    id. Lael. 17, 64:

    aliquem summae neglegentiae (with coarguere),

    id. Sull. 15, 44:

    quae (supplicia) in convictos maleficii servos constituta sunt,

    id. Verr. 2, 5, 53, § 139:

    repetundarum,

    Suet. Caes. 43: latrocinii, caedis. id. Tib. 1 al.:

    manifestis criminibus,

    Cic. Verr. 2, 1, 9, § 26:

    multis avaritiae criminibus,

    id. Fl. 39, 98:

    convicti et condemnati falsis de pugnis,

    Plaut. Truc. 2, 6, 5:

    scelere convictus,

    Suet. Ner. 31; Lact. de Ira, 17, 6; cf.:

    istius vita tot vitiis flagitiisque convicta,

    Cic. Verr. 1, 4, 10:

    in pari peccato,

    id. Inv. 2, 10, 32:

    in hoc scelere,

    id. Sull. 30, 83; so,

    in homicidio,

    Plin. 18, 3, 3, § 12:

    in majore fraude,

    Suet. Claud. 15:

    in adfectatione imperii,

    id. Tit. 9.—With inf.:

    aliquid fecisse convinci,

    Liv. 45, 10, 14:

    convictus pecuniam cepisse,

    Tac. A. 4, 31; 13, 44; Suet. Calig. 40; Curt. 9, 8, 9; cf. Sall. C. 52, 36.—
    II.
    With things as objects, to prove something incontestably (esp. as criminal, false, punishable), to show clearly, demonstrate (freq. and class.).
    (α).
    With acc.:

    inauditum facinus ipsius qui commisit voce convinci,

    Cic. Quint. 25, 79; so,

    peccata argumentis,

    id. Part. Or. 33, 116; cf.:

    falsum veris convincere rebus,

    Lucr. 4, 764:

    alios sensus,

    id. 4, 495:

    haec poëtarum et pictorum portenta,

    Cic. Tusc. 1, 6, 11:

    orationem (with redargui),

    id. Univ. 3 init.:

    errores Epicuri,

    id. N. D. 2, 1, 3:

    falsa,

    id. ib. 1, 32, 91:

    avaritiam,

    Caes. B. G. 1, 40, 12:

    furorem,

    Ov. M. 13, 58:

    quod obicitur,

    Quint. 5, 10, 35:

    quod (crimen) apud patres convictum,

    Tac. A. 14, 40 al.:

    convicta (praedia),

    proved not to belong to you, Cic. Fl. 32, 79.—
    (β).
    With acc. and inf.:

    nihil te didicisse... nihil scire convincerent,

    Cic. de Or. 1, 10, 42; id. Par. 5, 3, 41; id. N. D. 3, 17, 44; Quint. 2, 15, 14 al.

    Lewis & Short latin dictionary > convinco

  • 4 inrisus

    1.
    irrīsus, a, um, Part., from irrideo.
    2.
    irrīsus ( inr-), ūs, m. [irrideo], a scoffing, mocking, mockery, derision:

    irrisu coarguere aliquid,

    Plin. 28, 8, 29, § 114:

    irrisum pueri sperans,

    Tac. A. 13, 15:

    irrisui esse,

    to be a laughing-stock, Caes. B. C. 2, 15:

    hostibus irrisui fuit,

    Tac. A. 14, 39; id. H. 1, 7:

    scripsisse eos non sine irrisu generis humani arbitror,

    Plin. 37, 9, 40, § 124:

    irrisui haberi,

    to be made a laughing-stock of, be made game of, App. M. 5, p. 172:

    ab irrisu,

    out of mockery, Liv. 7, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > inrisus

  • 5 irrisus

    1.
    irrīsus, a, um, Part., from irrideo.
    2.
    irrīsus ( inr-), ūs, m. [irrideo], a scoffing, mocking, mockery, derision:

    irrisu coarguere aliquid,

    Plin. 28, 8, 29, § 114:

    irrisum pueri sperans,

    Tac. A. 13, 15:

    irrisui esse,

    to be a laughing-stock, Caes. B. C. 2, 15:

    hostibus irrisui fuit,

    Tac. A. 14, 39; id. H. 1, 7:

    scripsisse eos non sine irrisu generis humani arbitror,

    Plin. 37, 9, 40, § 124:

    irrisui haberi,

    to be made a laughing-stock of, be made game of, App. M. 5, p. 172:

    ab irrisu,

    out of mockery, Liv. 7, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > irrisus

  • 6 obiter

    ŏb-ĭter, adv., on the way, in going or passing along (except in Laber., not anteAug.; cf. Charis. 187 P. Augustus found fault with Tiberius for using per viam instead of obiter, Charis. l. l.).
    I.
    Lit.:

    obiter leget aut scribet,

    on the way, Juv. 3, 241:

    rotae, quas aqua verset obiter et molat,

    as it flows along, Plin. 18, 10, 23, § 97; cf. id. 33, 4, 21, § 74; 29, 3, 11, § 48; 11, 37, 55, § 148.—
    II.
    Transf.
    A.
    By the way, in passing, incidentally:

    interrogo ego: Quot estis? obiterque per rimam speculari coepit,

    Petr. 92:

    faciem linit,

    Juv. 6, 481:

    ne in hoc quidem tam molesto tacebant officio, sed obiter cantabant,

    Petr. 31:

    saevire,

    Sen. Ira, 3, 1, 3:

    licet obiter vanitatem magicam hic quoque coarguere,

    Plin. 37, 9, 37, § 118:

    dictum sit,

    id. 29, 5, 30, § 96; 29, 1, 9, § 29; Dig. 18, 5, 1 fin.
    B.
    Forthwith, straightway, immediately (very rare): en tôi autôi inibi, obiter, Gloss. Philox.:

    reducant,

    App. M. 6, p. 183, 35: ut obiter revertantur, Auct. Quint. Decl. 10, 16 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > obiter

См. также в других словарях:

  • coarguere — index expose Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • convaincre — Convaincre, Arguere, Conuincere, Reuincere. Prendre et convaincre une personne par ses paroles, Hominem suis verbis iugulare. Convaincre aucun de quelque faute, Reum arguere. Convaincre aucun d un legier argument et de nulle valeur, Plumbeo… …   Thresor de la langue françoyse

  • expose — ex·pose vt ex·posed, ex·pos·ing 1: to subject to risk from a harmful action or condition: as a: to make (one) open to liability or financial loss b: to leave (a child) uncared for and lacking shelter from the elements 2: to cause to be visible or …   Law dictionary

  • reprendre — Reprendre, Recipere, Resumere, voyez Prendre. Reprendre aucun qui s enfuit, Fugitiuum reprehendere. Je n ay pas encore bien repris mes espris pour escrire, Nondum satis sum confirmatus ad scribendum. Reprendre son aleine, Spirare, Respirare.… …   Thresor de la langue françoyse

  • reprocher — Reprocher, Exprobrare, Obiurgare, Imputare, Proferre, Obiicere aliquid alteri, Obiicere praeuaricationem, Improperare, Reprocare a Reciprocare, Rejecter, etc. Reprocher tesmoings, Testes refellere, Sueto in octauio. cap. 56. Reprocher quelque… …   Thresor de la langue françoyse

  • tesmoing — Tesmoing, Testis. Tesmoing privé et sçachant l affaire d autruy, Conscius. Tesmoing qui a veu ce qu il raconte, Oculatus testis. Tesmoings qui pressent fort un accusé, et qui luy maintiennent en barbe le cas, Testes acerrimi. Tesmoing veritable,… …   Thresor de la langue françoyse

  • verifier — Verifier, et homologuer, ou ratifier, Rarum facere. Verifier quelque chose par indices, Coarguere aliquid coniectura. Verifier un Edict ou lettres patentes, Decretum suum rei sanciendae vel constituendae interponere. Bud. Verifier le contenu és… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»