Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

clāmito

  • 1 clāmitō

        clāmitō āvī, ātus, āre, freq.    [clamo], to cry aloud, bawl, vociferate: (passer) vano clamitans, Ph.: quid clamitas? T.: haec, L.: Me sycophantam, call, T.: clamitans, ‘Indignum facinus,’ T.: clamitas: ‘quo usque ista dicis?’: ‘ad arma,’ clamitans, L.: falsa esse illa: liberum se... esse, Cs.: clamitabat audiret matrem, Ta.— Pass impers.: ‘Thalassio ferri’ clamitatum, L.—Fig., to proclaim, reveal, betray: supercilia clamitare calliditatem videntur.
    * * *
    clamitare, clamitavi, clamitatus V
    cry out, yell; shout repeatedly, clamor; proclaim; name/call repeatedly/loudly

    Latin-English dictionary > clāmitō

  • 2 clamito

    clāmĭto, āvi, ātum ( part. pres. nom. plur. clamitantis, Varr. ap. Non. p. 356), 1, v. freq. n. and a. [clamo], to cry out violently or aloud, to bawl out, vociferate (class., esp. freq. since the Aug. per.; in Cic. only twice; not in Quint.; usu. of human beings).
    I.
    Neutr. (rare):

    ut illi clamitant,

    Cic. Caecin. 3, 9;

    of a bird: ipsum (passerem) accipiter... vano clamitantem interficit,

    Phaedr. 1, 9, 7.—
    II.
    Act.
    A.
    With the words or thoughts uttered as object.
    1.
    With direct citation:

    Chremes clamitans: Indignum facinus,

    Ter. And. 1, 1, 117:

    atque clamitas, Laterensis: quo usque ista dicis?

    Cic. Planc. 31, 75:

    quidam caricas vendens Cauneas clamitabat,

    id. Div. 2, 40, 84:

    Volero, clamitans provoco,

    Liv. 2, 55, 7:

    ad arma, et: pro vestram fidem, cives, clamitans,

    id. 9, 24, 9; 27, 48, 12; Suet. Aug. 40; Tac. A. 1, 18.—
    2.
    With acc. and inf.:

    clamitabat falsa esse illa, quae, etc.,

    Cic. Tusc. 2, 25, 60:

    saepe clamitans, liberum se... esse,

    Caes. B. G. 5, 7; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 2:

    clamitare coepit... ad Philotam decurrisse,

    Curt. 6, 7, 27; 9, 8, 7; 10, 7, 10:

    clamitans non corporis esse sed loci morbum,

    Sen. Ep. 104, 1; Suet. Calig. 58; Tac. A. 12, 7; 12, 35; id. H. 2, 29; cf. id. ib. 3, 10.— Pass. impers.:

    multisque sciscitantibus cuinam eam ferrent... Thalassio ferri clamitatum,

    Liv. 1, 9, 12.—
    3.
    With subj.:

    Messalina clamitabat... audiret Octaviae matrem,

    Tac. A. 11, 34:

    Mnester clamitans aspiceret verberum notas,

    id. ib. 11, 36; 16, 10.—
    4.
    With acc.:

    quid clamitas?

    Ter. And. 4, 4, 28:

    haec Volscio clamitante,

    Liv. 3, 13, 3:

    quorum clamitant nomina,

    Plin. Ep. 9, 6, 2:

    saeva et detestanda alicui,

    to imprecate, Tac. A. 3, 23.—
    5.
    With ut or ne:

    Acerronia... dum se Agrippinam esse utque subveniretur matri principis clamitat, conficitur,

    Tac. A. 14, 5; cf.:

    neve consulatus sui collegam dederet liberto... clamitabat,

    id. ib. 16, 10.—
    B.
    With personal obj.:

    clamitant me ut revortar,

    call on me, Plaut. Ps. 5, 1, 30 Lorenz (Fleck. inclamitant):

    clamitent Ne sycophantam,

    call, Ter. And. 4, 5, 20:

    clamitans eum modo consulem modo dictatorem,

    Ascon. p. 34, 13 Bait.:

    plausores, Augustianos militesque se triumphi ejus clamitantes,

    Suet. Ner. 25. —
    C.
    Trop., of things, to proclaim, reveal, betray:

    nonne ipsum caput et supercilia illa penitus abrasa olere malitiam et clamitare calliditatem videntur?

    Cic. Rosc. Am. 7, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > clamito

  • 3 clamitatio

    clāmĭtātĭo, ōnis, f. [clamito], a violent crying, clamor, noise, Plaut. Most. 1, 1, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > clamitatio

  • 4 clamo

    clāmo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [Sanscr. kar-, to celebrate; Gr. kaleô, klêtos; cf.: clarus, classis, nomenclator, concilium].
    I.
    Neutr., to call, cry out, shout aloud, to complain with a loud voice, vociferari (class. and very freq.; mostly of human beings): populus convolat; Tumultuantur, clamant, pugnant de loco, Ter. Hec. prol. alt. 33:

    dic mihi, Non clamas? non insanis?

    id. Ad. 4, 7, 9; cf. id. ib. 5, 3, 3; id. Phorm. 4, 3, 59:

    clamare de pecuniā,

    Cic. Verr. 2, 5, 7, § 17 al. —Of a vehement bawling before a tribunal:

    qui quid in dicendo posset, numquam satis attendi: in clamando quidem video eum esse bene robustum atque exercitatum,

    Cic. Div. in Caecil. 15, 48.—In comedy, of snoring: dormit Sceledrus intus? Lu. Non naso quidem:

    Nam eo magnum clamat,

    Plaut. Mil. 3, 2, 10 al. —
    b.
    Transf., of animals and things;

    of geese: anseres, qui tantummodo clamant, nocere non possunt,

    Cic. Rosc. Am. 20, 57.—Of the chirping of a cricket:

    (cicada) multo validius clamare occoepit,

    Phaedr. 3, 16, 7.—Of the roaring of waters, the rustling of trees, etc., Sil. 4, 526; 9, 516; Stat. Th. 10, 94:

    clamant amnes, freta, nubila silvae,

    id. ib. 11, 116.—

    Also of abstract things (cf. under II. B.): et non ulla meo clamat in ore fides?

    i. e. does my sincerity never plainly proclaim itself in my voice? Prop. 1, 18, 18.—But esp. freq.,
    II.
    Act., to call or cry aloud to something or some one, to proclaim, declare, to invoke, call upon, etc., = exclamare; constr. with acc. of the person or thing, or a clause as object, in direct and (more freq.) in indirect discourse.
    (α).
    With acc.: e somno pueros clamo, Lucil. ap. Diom. p. 372 P.; so,

    janitorem,

    Plaut. As. 2, 3, 11:

    comites,

    Ov. M. 6, 106:

    matrem ore,

    id. ib. 5, 398; cf.:

    ora clamantia nomen,

    id. ib. 8, 229;

    11, 665: morientem nomine,

    Verg. A. 4, 674.—With two accs.:

    se causam crimenque,

    Verg. A. 12, 600:

    me deum,

    Prop. 3 (4), 9, 46:

    te insanum,

    Hor. S. 2, 3, 130:

    aliquem furem,

    id. Ep. 1, 16, 36; Curt. 4, 16, 15.—With acc. rei:

    divūm atque hominum fidem,

    Plaut. Aul. 2, 4, 20:

    aquas,

    Prop. 4 (5), 8, 58:

    triumphum,

    Ov. Am. 1, 2, 25:

    Saturnalia,

    Liv. 22, 1, 20:

    pulchre! bene! recte!

    Hor. A. P. 428.—
    (β).
    With a clause as object, in direct discourse (mostly poet.):

    ad me omnes clamant: Janua culpa tua est,

    Cat. 67, 14; so Ov. F. 4, 452; Hor. S. 2, 3, 62; id. Ep. 1, 17, 48; 1, 19, 47; id. A. P. 460; Suet. Caes. 82; Sen. Ep. 27, 1 al.—
    (γ).
    With a clause as object, in indirect discourse:

    clamant omnes indignissime Factum esse,

    Ter. Ad. 1, 2, 11:

    quid facto esset opus puerperae... illis clamat de viā,

    id. And. 3, 2, 11; Cic. Mur. 37, 78:

    solos felices viventes clamat in urbe,

    Hor. S. 1, 1, 12.—
    (δ).
    With final clause:

    clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem,

    Cic. Verr. 2, 2, 19, § 47; Dig. 29, 5, 1, § 55:

    clamans in hostem, ne rex Croesus occideretur,

    Gell. 5, 9, 2.—
    B.
    Trop., of abstract things, to proclaim, declare:

    quom mi ipsum nomen ejus Archidemides Clamaret dempturum esse, si quid crederem,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 51; cf.:

    eum ipsum (sc. Regulum) clamat virtus beatiorem fuisse quam potantem in rosā Thorium,

    Cic. Fin. 2, 20, 65; 4, 19, 55:

    quae (tabulae) se corruptas atque interlitas esse clamant,

    id. Verr. 2, 2, 42, § 104; Cat. 6, 7:

    quid enim restipulatio clamat?

    Cic. Rosc. Com. 13, 37; id. Cat. 1, 8, 21; cf. clamito, Il.

    Lewis & Short latin dictionary > clamo

  • 5 reclamito

    rē̆clāmĭto, āre, v. freq. n. [id.], to cry out against, exclaim against, loudly contradict; trop.:

    reclamitat istiusmodi suspitionibus ipsa natura,

    Cic. Rosc. Am. 22, 63.

    Lewis & Short latin dictionary > reclamito

См. также в других словарях:

  • Root (linguistics) — The root word is the primary lexical unit of a word, and of a word family (root is then called base word), which carries the most significant aspects of semantic content and cannot be reduced into smaller constituents. Content words in nearly all …   Wikipedia

  • ՎԱՅԵՄ — (եցի.) NBH 2 0777 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 12c չ. ἁναβωάω, ἑκβωάω exclamo, clamito. Վա՛յ կարդալ. եղու՛կ գոչել. ճչալ. աշխարել. *Անկաւ երկաթն ʼի ջուրն, եւ վայեաց, եւ ասէ, ո՛հ տէր. եւ զայն յանօթ առեալ էր. ՟Դ. Թագ. ՟Զ. 5 …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»