-
1 clamito
clāmĭto, āre, āvi, ātum [st1]1 - intr. - crier souvent, crier fort. - ad arma clamitans, Liv. 91. 24, 9: criant "aux armes !" - avec acc. exclam. Cauneas clamitabat, Cic. Div. 2, 84: il criait "figues de Caunes!" - "Tiberium in Tiberim !" clamitare, Suet.: crier: "Tibère au Tibre." [st1]2 - tr. - appeler à grands cris, demander en criant; proclamer, montrer clairement. - quid clamitas? Ter. And.: qu'as-tu à crier? - clamitent me sycophantam, Ter. And.: on va crier que je suis un imposteur. - clamitare + prop. inf.: crier sans cesse que; proclamer que, montrer clairement que. - supercilia clamitare calliditatem videntur, Cic.: ces sourcils semblent accuser la ruse. - clamitans liberum se esse, Caes. BG. 5, 7, 8: ne cessant de crier qu'il était libre. - cf. Cic. Tusc. 2, 60 ; Sen. Ep. 104, 1; Tac. An. 12, 7. - passif impers. (eam) Talassio ferri clamitatum, Liv. 1, 9. 12, on cria qu'on (la) portait à Talassius. - quorum clamitant nomina, Plin. Ep. 9, 6, 2: ceux dont ils crient les noms. - clamitare aliquem ut... Plaut.: crier à qqn de... - clamitabat audiret... Tac. An. 11, 34: elle demandait à grands cris qu'il écoutât...* * *clāmĭto, āre, āvi, ātum [st1]1 - intr. - crier souvent, crier fort. - ad arma clamitans, Liv. 91. 24, 9: criant "aux armes !" - avec acc. exclam. Cauneas clamitabat, Cic. Div. 2, 84: il criait "figues de Caunes!" - "Tiberium in Tiberim !" clamitare, Suet.: crier: "Tibère au Tibre." [st1]2 - tr. - appeler à grands cris, demander en criant; proclamer, montrer clairement. - quid clamitas? Ter. And.: qu'as-tu à crier? - clamitent me sycophantam, Ter. And.: on va crier que je suis un imposteur. - clamitare + prop. inf.: crier sans cesse que; proclamer que, montrer clairement que. - supercilia clamitare calliditatem videntur, Cic.: ces sourcils semblent accuser la ruse. - clamitans liberum se esse, Caes. BG. 5, 7, 8: ne cessant de crier qu'il était libre. - cf. Cic. Tusc. 2, 60 ; Sen. Ep. 104, 1; Tac. An. 12, 7. - passif impers. (eam) Talassio ferri clamitatum, Liv. 1, 9. 12, on cria qu'on (la) portait à Talassius. - quorum clamitant nomina, Plin. Ep. 9, 6, 2: ceux dont ils crient les noms. - clamitare aliquem ut... Plaut.: crier à qqn de... - clamitabat audiret... Tac. An. 11, 34: elle demandait à grands cris qu'il écoutât...* * *Clamito, pen. corr. Frequentatiuum. Terent. Cic. Souvent crier ou dire. \ Quid clamitas? Terent. De quoy te plains tu?\Caricas clamitare. Cic. Crier des figues par les rues.\Supercilia illa calliditatem clamitare videntur. Cic. Monstrent et dient qu'il y a de la malice. -
2 clamito
clamito clamito, avi, atum, are восклицать -
3 clamito
clamito clamito, avi, atum, are кричать громко -
4 clamito
clāmito, āvī, ātum, āre [intens. к clamo ]громко кричать, вопить, выкрикивать, восклицатьGermanicus se tanti exitii reum clamitabat T — Германик всё кричал, что он виновник столь ужасной катастрофыc. «ad arma, cives!» L — восклицать «к оружию, граждане!»c. aliquem Pl etc. — громко звать (окликать) кого-л.c. calliditatem C — явно свидетельствовать о хитрости -
5 clamito
clāmito, āvī, ātum, āre (Intens. v. clamo), in einem fort-, heftig-, laut schreien, ausrufen, a) absol. od. m. Ang. was? α) absol. od. m. Acc.: quid clamitas? Ter.: cl. Cauneas (kaunische Feigen), Cic. – m. Ang. gegen wen? durch Dat., saeva et detestanda Quirino, laut gegen Q. ausstoßen, Tac. ann. 2, 23. – v. Tieren, passer questu vano clamitans, Phaedr. 1, 9, 7. – v. Lebl., nonne ipsum caput et supercilia illa penitus abrasa olere malitiam et clamitare calliditatem videntur, deutlich verraten, Cic. Rosc. com. 20. – β) m. folg. Ausruf in direkter Rede: ad arma! clamitans, Liv.: clamitans, Indignum facinus! Ter.: ut Tiberium in Tiberim! (mit T. in den T.!) clamitarent, Suet. – m. Ang. wem? durch Dat., quod cum imperatore milites redeuntes clamitant per urbem in Capitolium eunti: Io triumphe! Varr. LL. 6, 68: Claudius, quid ergo praecipiti cursu tam longum iter emensi sumus, clamitans militibus, den S. zurufend, Liv. 27, 48, 12. – γ) m. folg. Ausruf in indirekter Rede, im Acc. m. Infin., horrendum miserandum impium esse clamitant, Tragic. inc. fr.: qui omnes me bilem atram agitare clamitantes, Varr. fr.: saepe clamitans liberum se liberae que civitatis esse, Caes.: u. unpers., voce magnā sermone patrio frustra se interrogari clamitavit, Tac.: identidem, ne quis violaret, Talassio ferri clamitatum, Liv. 1, 9, 12. – od. (als Ermahnung) im Konjunkt. clamitabat audiret Octaviae et Britannici matrem, Tac. ann. 11, 34: u. so ibid. 11, 36. – b) mit Ang. wen? u. was? durch dopp. Acc., laut nennen, alqm sycophantam, Ter.: eum modo consulem modo dictatorem, Ascon.: cum se tanti exitii reum clamitarət, sich laut die Schuld eines so großen Unglücks beimaß, Tac. ann. 2, 24.
-
6 clamito
clāmito, āvī, ātum, āre (Intens. v. clamo), in einem fort-, heftig-, laut schreien, ausrufen, a) absol. od. m. Ang. was? α) absol. od. m. Acc.: quid clamitas? Ter.: cl. Cauneas (kaunische Feigen), Cic. – m. Ang. gegen wen? durch Dat., saeva et detestanda Quirino, laut gegen Q. ausstoßen, Tac. ann. 2, 23. – v. Tieren, passer questu vano clamitans, Phaedr. 1, 9, 7. – v. Lebl., nonne ipsum caput et supercilia illa penitus abrasa olere malitiam et clamitare calliditatem videntur, deutlich verraten, Cic. Rosc. com. 20. – β) m. folg. Ausruf in direkter Rede: ad arma! clamitans, Liv.: clamitans, Indignum facinus! Ter.: ut Tiberium in Tiberim! (mit T. in den T.!) clamitarent, Suet. – m. Ang. wem? durch Dat., quod cum imperatore milites redeuntes clamitant per urbem in Capitolium eunti: Io triumphe! Varr. LL. 6, 68: Claudius, quid ergo praecipiti cursu tam longum iter emensi sumus, clamitans militibus, den S. zurufend, Liv. 27, 48, 12. – γ) m. folg. Ausruf in indirekter Rede, im Acc. m. Infin., horrendum miserandum impium esse clamitant, Tragic. inc. fr.: qui omnes me bilem atram agitare clamitantes, Varr. fr.: saepe clamitans liberum se liberae que civitatis esse, Caes.: u. unpers., voce magnā sermone patrio frustra se interrogari clamitavit, Tac.: identidem, ne quis violaret, Talassio ferri clamitatum, Liv. 1, 9, 12. – od. (als Ermahnung) im Konjunkt.————clamitabat audiret Octaviae et Britannici matrem, Tac. ann. 11, 34: u. so ibid. 11, 36. – b) mit Ang. wen? u. was? durch dopp. Acc., laut nennen, alqm sycophantam, Ter.: eum modo consulem modo dictatorem, Ascon.: cum se tanti exitii reum clamitarət, sich laut die Schuld eines so großen Unglücks beimaß, Tac. ann. 2, 24. -
7 clāmitō
clāmitō āvī, ātus, āre, freq. [clamo], to cry aloud, bawl, vociferate: (passer) vano clamitans, Ph.: quid clamitas? T.: haec, L.: Me sycophantam, call, T.: clamitans, ‘Indignum facinus,’ T.: clamitas: ‘quo usque ista dicis?’: ‘ad arma,’ clamitans, L.: falsa esse illa: liberum se... esse, Cs.: clamitabat audiret matrem, Ta.— Pass impers.: ‘Thalassio ferri’ clamitatum, L.—Fig., to proclaim, reveal, betray: supercilia clamitare calliditatem videntur.* * *clamitare, clamitavi, clamitatus Vcry out, yell; shout repeatedly, clamor; proclaim; name/call repeatedly/loudly -
8 clamito
clāmĭto, āvi, ātum ( part. pres. nom. plur. clamitantis, Varr. ap. Non. p. 356), 1, v. freq. n. and a. [clamo], to cry out violently or aloud, to bawl out, vociferate (class., esp. freq. since the Aug. per.; in Cic. only twice; not in Quint.; usu. of human beings).I.Neutr. (rare):II.ut illi clamitant,
Cic. Caecin. 3, 9;of a bird: ipsum (passerem) accipiter... vano clamitantem interficit,
Phaedr. 1, 9, 7.—Act.A.With the words or thoughts uttered as object.1.With direct citation:2.Chremes clamitans: Indignum facinus,
Ter. And. 1, 1, 117:atque clamitas, Laterensis: quo usque ista dicis?
Cic. Planc. 31, 75:quidam caricas vendens Cauneas clamitabat,
id. Div. 2, 40, 84:Volero, clamitans provoco,
Liv. 2, 55, 7:ad arma, et: pro vestram fidem, cives, clamitans,
id. 9, 24, 9; 27, 48, 12; Suet. Aug. 40; Tac. A. 1, 18.—With acc. and inf.:3.clamitabat falsa esse illa, quae, etc.,
Cic. Tusc. 2, 25, 60:saepe clamitans, liberum se... esse,
Caes. B. G. 5, 7; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 2:clamitare coepit... ad Philotam decurrisse,
Curt. 6, 7, 27; 9, 8, 7; 10, 7, 10:clamitans non corporis esse sed loci morbum,
Sen. Ep. 104, 1; Suet. Calig. 58; Tac. A. 12, 7; 12, 35; id. H. 2, 29; cf. id. ib. 3, 10.— Pass. impers.:multisque sciscitantibus cuinam eam ferrent... Thalassio ferri clamitatum,
Liv. 1, 9, 12.—With subj.:4.Messalina clamitabat... audiret Octaviae matrem,
Tac. A. 11, 34:Mnester clamitans aspiceret verberum notas,
id. ib. 11, 36; 16, 10.—With acc.:5.quid clamitas?
Ter. And. 4, 4, 28:haec Volscio clamitante,
Liv. 3, 13, 3:quorum clamitant nomina,
Plin. Ep. 9, 6, 2:saeva et detestanda alicui,
to imprecate, Tac. A. 3, 23.—With ut or ne:B.Acerronia... dum se Agrippinam esse utque subveniretur matri principis clamitat, conficitur,
Tac. A. 14, 5; cf.:neve consulatus sui collegam dederet liberto... clamitabat,
id. ib. 16, 10.—With personal obj.:C.clamitant me ut revortar,
call on me, Plaut. Ps. 5, 1, 30 Lorenz (Fleck. inclamitant):clamitent Ne sycophantam,
call, Ter. And. 4, 5, 20:clamitans eum modo consulem modo dictatorem,
Ascon. p. 34, 13 Bait.:plausores, Augustianos militesque se triumphi ejus clamitantes,
Suet. Ner. 25. —Trop., of things, to proclaim, reveal, betray:nonne ipsum caput et supercilia illa penitus abrasa olere malitiam et clamitare calliditatem videntur?
Cic. Rosc. Am. 7, 20. -
9 clamito
, clamitavi, clamitatum, clamitare 1громко кричать -
10 occlamito
occlamĭto, āre [ob + clamito] - intr. - crier à la face de qqn. - occlamitare + prop. inf.: crier aux oreilles que.* * *occlamĭto, āre [ob + clamito] - intr. - crier à la face de qqn. - occlamitare + prop. inf.: crier aux oreilles que.* * *Occlamito, occlamitas, pen. corr. occlamitare. Plautus. Crier fort contre aucun. -
11 clamitatio
clāmitātio, ōnis f. [ clamito ]крик, шум, гам, гвалт Pl -
12 occlamito
oc-clāmito, —, —, āreподнимать громкий крик, громко кричать Pl -
13 clamitatio
clāmitātio, ōnis, f. (clamito), das heftige Schreien, Lärmen, Plaut. most. 6.
-
14 declamito
dē-clāmito, āvī, ātum, āre (Frequ. v. declamo), laut aufsagen = sich im lauten Vortrage ergehen, od. üben, eine Redeübung abhalten, a) v. intr.: Graece, Suet.: Graece apud Cassium, Cic.: cum alqo cotidie, Cic.: in scholis, Quint.: XVII dies de alqo in Tiburtino, Cic. – b) v. tr. etw. als Redeübung vortragen = über etw. zur Übung Vorträge halten, Sen. suas. 6, 14: causas (über Rechtsfälle), Cic. Tusc. 1, 7.
-
15 occlamito
occlāmito, āre (ob u. clamito), ein Geschrei erheben, laut schreien, Plaut. Curc. 183: m. folg. Acc. u. Infin., Plaut. Amph. 884 G.
-
16 clamitatio
clāmitātio, ōnis, f. (clamito), das heftige Schreien, Lärmen, Plaut. most. 6.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > clamitatio
-
17 declamito
dē-clāmito, āvī, ātum, āre (Frequ. v. declamo), laut aufsagen = sich im lauten Vortrage ergehen, od. üben, eine Redeübung abhalten, a) v. intr.: Graece, Suet.: Graece apud Cassium, Cic.: cum alqo cotidie, Cic.: in scholis, Quint.: XVII dies de alqo in Tiburtino, Cic. – b) v. tr. etw. als Redeübung vortragen = über etw. zur Übung Vorträge halten, Sen. suas. 6, 14: causas (über Rechtsfälle), Cic. Tusc. 1, 7.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > declamito
-
18 occlamito
occlāmito, āre (ob u. clamito), ein Geschrei erheben, laut schreien, Plaut. Curc. 183: m. folg. Acc. u. Infin., Plaut. Amph. 884 G.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > occlamito
-
19 clamitatio
clāmĭtātĭo, ōnis, f. [clamito], a violent crying, clamor, noise, Plaut. Most. 1, 1, 6. -
20 clamo
clāmo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [Sanscr. kar-, to celebrate; Gr. kaleô, klêtos; cf.: clarus, classis, nomenclator, concilium].I.Neutr., to call, cry out, shout aloud, to complain with a loud voice, vociferari (class. and very freq.; mostly of human beings): populus convolat; Tumultuantur, clamant, pugnant de loco, Ter. Hec. prol. alt. 33:b.dic mihi, Non clamas? non insanis?
id. Ad. 4, 7, 9; cf. id. ib. 5, 3, 3; id. Phorm. 4, 3, 59:clamare de pecuniā,
Cic. Verr. 2, 5, 7, § 17 al. —Of a vehement bawling before a tribunal:qui quid in dicendo posset, numquam satis attendi: in clamando quidem video eum esse bene robustum atque exercitatum,
Cic. Div. in Caecil. 15, 48.—In comedy, of snoring: dormit Sceledrus intus? Lu. Non naso quidem:Nam eo magnum clamat,
Plaut. Mil. 3, 2, 10 al. —Transf., of animals and things;II.of geese: anseres, qui tantummodo clamant, nocere non possunt,
Cic. Rosc. Am. 20, 57.—Of the chirping of a cricket:(cicada) multo validius clamare occoepit,
Phaedr. 3, 16, 7.—Of the roaring of waters, the rustling of trees, etc., Sil. 4, 526; 9, 516; Stat. Th. 10, 94:clamant amnes, freta, nubila silvae,
id. ib. 11, 116.—Also of abstract things (cf. under II. B.): et non ulla meo clamat in ore fides?
i. e. does my sincerity never plainly proclaim itself in my voice? Prop. 1, 18, 18.—But esp. freq.,Act., to call or cry aloud to something or some one, to proclaim, declare, to invoke, call upon, etc., = exclamare; constr. with acc. of the person or thing, or a clause as object, in direct and (more freq.) in indirect discourse.(α).With acc.: e somno pueros clamo, Lucil. ap. Diom. p. 372 P.; so,(β).janitorem,
Plaut. As. 2, 3, 11:comites,
Ov. M. 6, 106:matrem ore,
id. ib. 5, 398; cf.:ora clamantia nomen,
id. ib. 8, 229;11, 665: morientem nomine,
Verg. A. 4, 674.—With two accs.:se causam crimenque,
Verg. A. 12, 600:me deum,
Prop. 3 (4), 9, 46:te insanum,
Hor. S. 2, 3, 130:aliquem furem,
id. Ep. 1, 16, 36; Curt. 4, 16, 15.—With acc. rei:divūm atque hominum fidem,
Plaut. Aul. 2, 4, 20:aquas,
Prop. 4 (5), 8, 58:triumphum,
Ov. Am. 1, 2, 25:Saturnalia,
Liv. 22, 1, 20:pulchre! bene! recte!
Hor. A. P. 428.—With a clause as object, in direct discourse (mostly poet.):(γ).ad me omnes clamant: Janua culpa tua est,
Cat. 67, 14; so Ov. F. 4, 452; Hor. S. 2, 3, 62; id. Ep. 1, 17, 48; 1, 19, 47; id. A. P. 460; Suet. Caes. 82; Sen. Ep. 27, 1 al.—With a clause as object, in indirect discourse:(δ).clamant omnes indignissime Factum esse,
Ter. Ad. 1, 2, 11:quid facto esset opus puerperae... illis clamat de viā,
id. And. 3, 2, 11; Cic. Mur. 37, 78:solos felices viventes clamat in urbe,
Hor. S. 1, 1, 12.—With final clause:B.clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem,
Cic. Verr. 2, 2, 19, § 47; Dig. 29, 5, 1, § 55:clamans in hostem, ne rex Croesus occideretur,
Gell. 5, 9, 2.—Trop., of abstract things, to proclaim, declare:quom mi ipsum nomen ejus Archidemides Clamaret dempturum esse, si quid crederem,
Plaut. Bacch. 2, 3, 51; cf.:eum ipsum (sc. Regulum) clamat virtus beatiorem fuisse quam potantem in rosā Thorium,
Cic. Fin. 2, 20, 65; 4, 19, 55:quae (tabulae) se corruptas atque interlitas esse clamant,
id. Verr. 2, 2, 42, § 104; Cat. 6, 7:quid enim restipulatio clamat?
Cic. Rosc. Com. 13, 37; id. Cat. 1, 8, 21; cf. clamito, Il.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Root (linguistics) — The root word is the primary lexical unit of a word, and of a word family (root is then called base word), which carries the most significant aspects of semantic content and cannot be reduced into smaller constituents. Content words in nearly all … Wikipedia
ՎԱՅԵՄ — (եցի.) NBH 2 0777 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 12c չ. ἁναβωάω, ἑκβωάω exclamo, clamito. Վա՛յ կարդալ. եղու՛կ գոչել. ճչալ. աշխարել. *Անկաւ երկաթն ʼի ջուրն, եւ վայեաց, եւ ասէ, ո՛հ տէր. եւ զայն յանօթ առեալ էր. ՟Դ. Թագ. ՟Զ. 5 … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)