-
1 canina
canīna, ae f. [ caninus ] (sc. caro)canis caninam non est погов. Vr — собака собачины не ест (ср. «ворон ворону глаз не выклюет») -
2 canina
I.Lit.:B.lac,
Ov. Ib. 227; Plin. 29, 6, 39, § 133:pellis,
Scrib. Comp. 161:stercus,
Juv. 14, 64:rictus,
id. 10, 271:far,
spelt-bread for dogs, id. 5, 11:adeps,
Plin. 29, 6, 35, § 111:fel,
id. 29, 6, 38, § 117:dentes,
eye-teeth, dog-teeth, Varr. R. R. 2, 7; 3; Cels. 8, 1; Plin. 11, 37, 61, § 160:scaeva canina,
a favorable augury taken from meeting a dog or from his barking, Plaut. Cas. 5, 4, 4.—Subst.: canīna, ae, f. (sc. caro), dog ' s flesh: canis caninam non ēst, Auct. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll.—II.Trop.: prandium, in which no wine is drunk, mean, Varr. ap. Gell. 13, 30, 12 sq. (v. the connection, and cf. with our dog-cheap): littera, i. e. the letter R, Pers. 1, 109: facundia, i. e. abusive from its snarling sound, snarling, Appius ap. Sall. H Fragm. 2, 37 Dietsch (from Non. p. 60, 24):eloquen tia,
Quint. 12, 9, 9; Lact. 6, 18, 26; cf. Spald. Quint. l. l.: caninum studium locupletissimum quemque adlatrandi, i. e. causidicorum. Col. 1, praef. §9: verba,
cutting words, Ov. Ib. 230: nuptiae, canine, beastly (cf.: canis obscena;v. canis),
Hier. Ep. 69, n. 2: philosophi = Cynici, Aug. Civ. Dei, 14, 20;hence, caninae aequanimitatis stupor,
Tert. Pat. 2. -
3 canina
-
4 Patagonotothen canina canina
VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Patagonotothen canina canina
-
5 Odonteleotris canina
—1. LAT Odonteleotris canina (Bleeker)2. RUS сингапурский зубатый элеотрис m3. ENG —4. DEU —5. FRA —VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Odonteleotris canina
-
6 Patagonotothen canina occidentalis
VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Patagonotothen canina occidentalis
-
7 Snyderidia canina
—1. LAT Snyderidia canina Gilbert2. RUS собачья [обыкновенная] снайдеридия f3. ENG canine-toothed pearlfish4. DEU —5. FRA —VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Snyderidia canina
-
8 Rosa canina
{Deutsch:} wilde Heidenrose (f), Hundsrose (f), Hagebutte (f), Hagrose (f), Frauendorn (m), Hainrose (f), Heckenrose (f), Zaunrose (f), Dornrose (f){Русский:} роза собачья (ж), шиповник собачий (м), роза дикая (ж) -
9 Rosa canina
,ae fшиповник -
10 caninus
canīnus, a, um (canis, s. Prisc. 2, 59), zum Hunde gehörig, Hunde-, hündisch, I) eig.: latratus, Val. Max.: adeps, Plin.: cadaver, Aur. Vict.: caput, Plin.: far, Speltbrot für die Hunde, Iuven.: lac, Ov. u. Plin.: lingua, Plin. (vgl. no. II, a): pellis, Scrib.: stercus, Iuven.: scaeva, das von dem Begegnen eines Hundes od. dessen Bellen entnommene günstige Augurium, Plaut. Cas. 973. – subst., canīna, ae, f. (sc. caro), Hundefleisch, Auct. inc. b. Varr. LL. 7, 31. – II) übtr., hundeähnlich, a) dem äußern Ansehen nach, dentes, Augen-, Spitzzähne, Cels.: urtica, Plin.: prandium, bei dem kein Wein getrunken wird, Varr. fr. – u. dem Tone nach = knurrend, lingua, Lucil. sat. 9, 29: littera, der Buchstabe R, Pers. 1, 109. – od. = bellend, vocis sonitus, Cael. Aur. acut. 3, 2, 8. – b) der Art, dem Charakter nach, α) = belfernd, bissig, ingenium, Hundenatur, Petr.: canino ritu, Lucil. fr.: bes. v. der Rede, facundia, Appius bei Sall. hist. fr. u. Spät.: eloquentia, Quint., forensis eloquentia, Hier.: studium, der Advokaten, Col.: latrare canina verba in foro, Ov.: libros, quos contra Iovinianum scripsi, canino dente rodere, Hier. – β) schamlos, zynisch, nuptiae, Hier. ep. 69, 2: philosophi, die Zyniker, Augustin. de civ. dei 14, 20: dah. caninae aequanimitatis stupor, Tert. de pat. 2.
-
11 lingua
lingua, ae, f. - arch. dingua, ae. - cf. anglais tongue. [st1]1 [-] langue; bouche, lèvres. - prima lingua, Plin.: le bout de la langue. - linguam protendere (ejicere, projicere, exserere): tirer la langue. [st1]2 [-] langue, langage, parole, discours; éloquence. - linguam tenere, Ov.: retenir sa langue, se taire. - t. relig. favere linguis: marquer son intérêt en se taisant, garder le silence, se taire. - linguis animisque favete, Ov. Am. 3: faites silence et soyez attentifs. - heus, linguam vis meam praecludere, ne latrem pro re domini, Phaedr. 1: oh ! oh! tu veux me fermer la bouche pour que je n'aboie pas pour défendre le bien de mon maître. - Titus Manlius Torquatus ob ingenii et linguae tarditatem a patre rus relegatus, Aur. Vict.: Titus Manlius Torquatus, relégué aux champs par son père à cause de sa lenteur d'esprit et d'élocution. - hujus lingua viguit, Liv.: il a brillé par son éloquence. - consilio neque manus neque lingua deerat, Cic. Cat. 3: à son génie ne manquaient ni son bras ni son éloquence. - est tibi lingua, Hor.: tu es éloquent. [st1]3 [-] langage (des oiseaux), chant, cri, son. - linguae volucrum, Virg. En. 3: le chant des oiseaux. [st1]4 [-] langue, médisance. - vitare hominum linguas, Cic.: échapper à la médisance. - est malae linguae, Petr.: elle a une méchante langue. [st1]5 [-] langue (d'un peuple), dialecte, idiome, façon de parler. - Hi omnes lingua, institutis, legibus inter se differunt, Caes. BG. 1: tous ces peuples diffèrent entre eux par le langage, les coutumes, les lois. - at illis non verborum modo, sed linguarum etiam se inter differentium copia est. Quint. 12: par contre, eux (= les Grecs) ont à leur disposition, en abondance, non seulement des termes, mais aussi des dialectes différents. - pluviarum hi soles - utar enim historica lingua - indicia sunt, Sen.: ces soleils, pour me servir de l'expression des historiens, sont des présages de pluie. - expedire me poteram, si philosophorum lingua uti voluissem, Sen.: j'aurais pu me tirer d'affaire, si j'avais voulu employer le langage des philosophes. [st1]6 [-] langue de terre, pointe de terre, cap. - id promontorium, cujus lingua in altum projicit, Gell.: ce promontoire, pointe de terre qui s'avance dans la mer. [st1]7 [-] nom de quelques plantes. - lingua bubula (= buglossa): Plin. buglosse (plante). - lingua canis ou lingua canina (c. cynoglossis): cynoglosse, langue-de-chien (plante).* * *lingua, ae, f. - arch. dingua, ae. - cf. anglais tongue. [st1]1 [-] langue; bouche, lèvres. - prima lingua, Plin.: le bout de la langue. - linguam protendere (ejicere, projicere, exserere): tirer la langue. [st1]2 [-] langue, langage, parole, discours; éloquence. - linguam tenere, Ov.: retenir sa langue, se taire. - t. relig. favere linguis: marquer son intérêt en se taisant, garder le silence, se taire. - linguis animisque favete, Ov. Am. 3: faites silence et soyez attentifs. - heus, linguam vis meam praecludere, ne latrem pro re domini, Phaedr. 1: oh ! oh! tu veux me fermer la bouche pour que je n'aboie pas pour défendre le bien de mon maître. - Titus Manlius Torquatus ob ingenii et linguae tarditatem a patre rus relegatus, Aur. Vict.: Titus Manlius Torquatus, relégué aux champs par son père à cause de sa lenteur d'esprit et d'élocution. - hujus lingua viguit, Liv.: il a brillé par son éloquence. - consilio neque manus neque lingua deerat, Cic. Cat. 3: à son génie ne manquaient ni son bras ni son éloquence. - est tibi lingua, Hor.: tu es éloquent. [st1]3 [-] langage (des oiseaux), chant, cri, son. - linguae volucrum, Virg. En. 3: le chant des oiseaux. [st1]4 [-] langue, médisance. - vitare hominum linguas, Cic.: échapper à la médisance. - est malae linguae, Petr.: elle a une méchante langue. [st1]5 [-] langue (d'un peuple), dialecte, idiome, façon de parler. - Hi omnes lingua, institutis, legibus inter se differunt, Caes. BG. 1: tous ces peuples diffèrent entre eux par le langage, les coutumes, les lois. - at illis non verborum modo, sed linguarum etiam se inter differentium copia est. Quint. 12: par contre, eux (= les Grecs) ont à leur disposition, en abondance, non seulement des termes, mais aussi des dialectes différents. - pluviarum hi soles - utar enim historica lingua - indicia sunt, Sen.: ces soleils, pour me servir de l'expression des historiens, sont des présages de pluie. - expedire me poteram, si philosophorum lingua uti voluissem, Sen.: j'aurais pu me tirer d'affaire, si j'avais voulu employer le langage des philosophes. [st1]6 [-] langue de terre, pointe de terre, cap. - id promontorium, cujus lingua in altum projicit, Gell.: ce promontoire, pointe de terre qui s'avance dans la mer. [st1]7 [-] nom de quelques plantes. - lingua bubula (= buglossa): Plin. buglosse (plante). - lingua canis ou lingua canina (c. cynoglossis): cynoglosse, langue-de-chien (plante).* * *Lingua, linguae. Langue.\Humor linguae deficit. Ouid. La salive.\Linguam diuertere ad mores alicuius. Plaut. Reprendre les meurs d'aucun.\Lingua haesitare. Cic. Estre besgue, Besguayer.\Linguas hominum vitare. Cic. Les detractions et meschantes parolles.\Lingua, pro Differentia sermonum. Vnde Linguas scire. Plaut. Scavoir divers langages.\Doctus sermonis vtriusque linguae. Horat. Qui scait parler Grec et Latin.\Lingua, Herba. Plin. Une herbe croissante aupres des fontaines, appelee Langue. -
12 caninus
canīnus, a, um (canis, s. Prisc. 2, 59), zum Hunde gehörig, Hunde-, hündisch, I) eig.: latratus, Val. Max.: adeps, Plin.: cadaver, Aur. Vict.: caput, Plin.: far, Speltbrot für die Hunde, Iuven.: lac, Ov. u. Plin.: lingua, Plin. (vgl. no. II, a): pellis, Scrib.: stercus, Iuven.: scaeva, das von dem Begegnen eines Hundes od. dessen Bellen entnommene günstige Augurium, Plaut. Cas. 973. – subst., canīna, ae, f. (sc. caro), Hundefleisch, Auct. inc. b. Varr. LL. 7, 31. – II) übtr., hundeähnlich, a) dem äußern Ansehen nach, dentes, Augen-, Spitzzähne, Cels.: urtica, Plin.: prandium, bei dem kein Wein getrunken wird, Varr. fr. – u. dem Tone nach = knurrend, lingua, Lucil. sat. 9, 29: littera, der Buchstabe R, Pers. 1, 109. – od. = bellend, vocis sonitus, Cael. Aur. acut. 3, 2, 8. – b) der Art, dem Charakter nach, α) = belfernd, bissig, ingenium, Hundenatur, Petr.: canino ritu, Lucil. fr.: bes. v. der Rede, facundia, Appius bei Sall. hist. fr. u. Spät.: eloquentia, Quint., forensis eloquentia, Hier.: studium, der Advokaten, Col.: latrare canina verba in foro, Ov.: libros, quos contra Iovinianum scripsi, canino dente rodere, Hier. – β) schamlos, zynisch, nuptiae, Hier. ep. 69, 2: philosophi, die Zyniker, Augustin. de civ. dei 14, 20: dah. caninae aequanimitatis stupor, Tert. de pat. 2. -
13 caninus
I.Lit.:B.lac,
Ov. Ib. 227; Plin. 29, 6, 39, § 133:pellis,
Scrib. Comp. 161:stercus,
Juv. 14, 64:rictus,
id. 10, 271:far,
spelt-bread for dogs, id. 5, 11:adeps,
Plin. 29, 6, 35, § 111:fel,
id. 29, 6, 38, § 117:dentes,
eye-teeth, dog-teeth, Varr. R. R. 2, 7; 3; Cels. 8, 1; Plin. 11, 37, 61, § 160:scaeva canina,
a favorable augury taken from meeting a dog or from his barking, Plaut. Cas. 5, 4, 4.—Subst.: canīna, ae, f. (sc. caro), dog ' s flesh: canis caninam non ēst, Auct. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll.—II.Trop.: prandium, in which no wine is drunk, mean, Varr. ap. Gell. 13, 30, 12 sq. (v. the connection, and cf. with our dog-cheap): littera, i. e. the letter R, Pers. 1, 109: facundia, i. e. abusive from its snarling sound, snarling, Appius ap. Sall. H Fragm. 2, 37 Dietsch (from Non. p. 60, 24):eloquen tia,
Quint. 12, 9, 9; Lact. 6, 18, 26; cf. Spald. Quint. l. l.: caninum studium locupletissimum quemque adlatrandi, i. e. causidicorum. Col. 1, praef. §9: verba,
cutting words, Ov. Ib. 230: nuptiae, canine, beastly (cf.: canis obscena;v. canis),
Hier. Ep. 69, n. 2: philosophi = Cynici, Aug. Civ. Dei, 14, 20;hence, caninae aequanimitatis stupor,
Tert. Pat. 2. -
14 caninus
canīnus, a, um [ canis ]1) собачий ( latratus VM)caninum prandium ирон. Vr — пир без винаlittera canina Pers — буква «r» ( в которой слышится как бы ворчание)dens c. CC — глазной зуб, клык2) злобный, ворчливый, сварливый (ingenium Pt; eloquentia Q, Hier)3) бесстыдный ( nuptiae Hier)4) кинический ( philosophi Aug) -
15 Caenina
Caenīna, ae, f. (Καινίνη), uraltes Städtchen in Latium, nahe bei Rom, Plin. 3, 68. – Dav.: a) Caenīnēnsis, e, cäninensisch, sacerdotium, Corp. inscr. Lat. 6, 1598: Plur. subst., Caenīnēnsēs, ium, m., die Einw. von Cänina, die Cäninenser, Liv. 1, 9 sq. – b) Caenīnus, a, um, cäninisch, arx, Prop.: Acron, König der Cäninenser, Prop.: nomen, Liv.
-
16 Chaones
Chāones, um, m. (Χάονες), die nach einem Heros Chāōn, dem Bruder des Helenus (Verg. Aen. 3, 335), benannte Völkerschaft im nordwestl. Epirus, die Chaonier, Liv. 43, 23, 6. Claud. bell. Get. 135 (wo Akk. -as). – Dav.: A) (deren Land) Chāonia, ae, f. (Χαονία), die Landschaft Khaonien, j. Canina in Albanien, Cic. ad Att. 6, 3, 2. Liv. 32, 5, 9. Verg. Aen. 3, 335. – B) Chāonis, idis, f., chaonisch, poet. = epirotisch od. insbes. dodonäisch (dem dodonäischen Jupiter heilig), ales, die Taube, Ov.: ebenso arbos, die Eiche, Ov. – C) Chāonius, a, um (Χαόνιος), chaonisch, poet. = epirotisch übh. u. = insbes. dodonäisch, pater (Jupiter), Verg.: columbae, die zu Dodona weissagenden, Verg.: nemus, Eichenwald zu Dodona, Stat.: victus, von Eicheln, Claud.: pes = Molossus, Diom. 479, 5.
-
17 cynacantha
cynacantha, ae, f. (κυνάκανθα), vielleicht die Hundsrose, (Rosa canina, L.), Plin. 11, 118.
-
18 cynoglossus
cynoglōssus, ī, f. (κυνόγλωσσον), Hundszunge, eine Pflanze, rein lat. lingua canina (s. lingua), Plin. 25, 81. Ps. Apul. herb. 96.
-
19 cynorrhoda
cynorrhoda (cynorroda), ae, f. u. cynorrhodon (cynorrodon), ī, n. (κυνόῤῥοδον), I) die Hundsrose (Rosa canina, L.), Form -da, Plin. 8, 152; 24, 121: Form -don, Plin. 25, 17 u. 29, 94. – II) die Blume der roten Lilie, Form - don, Plin. 21, 24.
-
20 cynosbatos
cynosbatos, ī, f. (κυνόςβατος), I) die Hagerose(Rosa canina, L.), rein lat. sentis canis od. rubus caninus, Plin. 16, 179. Ps. Apul. herb. 87. – II) die Gichtbeere (Ribes nigrum, L.), Plin. 24, 121. – III) die Kaperstaude (Capparis spinosa, L.), Plin. 13, 127.
См. также в других словарях:
Canīna — Canīna, 1) C. Claudius C., Sohn von C. Claudius Crassinus, war 285 u. 273 v. Chr. Consul u. triumphirte wegen Besiegung der Lucaner, Samniter u. Bruttier. 2) Luigi, italienischer Architekt, war früher Professor der Architektur in Turin u. lebte… … Pierer's Universal-Lexikon
Cänīna — (a. Geogr.), Stadt in Samnium bei Rom auf einem Berge; Cäninenser waren bei dem Kriege wegen der geraubten Sabinerinnen u. wurden nach Rom verpflanzt. Nach Ein. jetzt Monte Gentile, nach And. S. Angelo od. Monticelli im Neapolitanischen … Pierer's Universal-Lexikon
Cänīna — Cänīna, Stadt in Latium, östlich von Rom, aber von ungewisser Lage, deren König Acron den ersten Krieg gegen den neugegründeten römischen Staat führte. Nach seiner Besiegung zogen sämtliche Einwohner nach Rom … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Canīna — Canīna, Luigi, Ritter, ital. Architekt und Altertumsforscher, geb. 23. Okt. 1795 zu Casale in Piemont, gest. 17. Okt. 1856 in Florenz, war Professor der Architektur an der Akademie zu Turin, als er seine erste bedeutende Arbeit über die antike… … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Canina — Canīna, Luigi, Ritter, ital. Baumeister und Altertumsforscher, geb. 23. Okt. 1795 zu Casale, gest. 17. Okt. 1856 zu Florenz, leitete wiederholt größere Ausgrabungen. Schriften und Tafelwerke über Tusculum (1841), Rom (1846 56), Via Appia (1851… … Kleines Konversations-Lexikon
Canina — Canina, Luigi, Ritter, röm. Architekt und Archäolog, sehr verdient durch viele Schriften, z.B. über die Topographie des alten Rom, des röm. Forums, Beschreibung des alten Tusculum, auf dessen Platze er 1839 die Nachgrabungen leitete, der alten… … Herders Conversations-Lexikon
Canina — Canina, Luigi, italienischer Architekt und Altertumsforscher, * Casale Monferrato 23. 10. 1795, ✝ Florenz 17. 10. 1856; seit 1818 in Rom als Architekt und Archäologe, erwarb er sich bleibende Verdienste um die Erforschung und Erhaltung des… … Universal-Lexikon
canina — s. f. O mesmo que caninana … Dicionário da Língua Portuguesa
canina — f. ☛ V. canino … Diccionario de la lengua española
canina — ► sustantivo femenino Excremento de perro. * * * canina (de «canino») 1 f. *Excrementos de perro. 2 (ant.) Canícula. * * * canina. f. V. canino. * * * ► femenino Excremento de perro … Enciclopedia Universal
canina — TRANDAFÍR s. I. 1. (bot.; Rosa) roză, (înv. şi reg.) rug, (reg.) rujă. 2. (bot.) trandafir sălbatic (Rosa canina) = măceş, (pop.) răsură, (reg.) cacadâr, mărăcine, rug, rujă, rujiţă, sipică, (Ban.) scobituri (pl.). II. patrician. (A mâncat un… … Dicționar Român