Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

cūl-

  • 1 Cilicia

    Cĭlĭcĭa, ae, f., = Kilikia, a province in the southern part of Asia Minor, between Pamphylia and Syria, now Ejalet Itschil, Mel. 1, 2, 6; 1, 11, 2; 1, 13, 1 sq.; 2, 7, 5; Plin. 5, 27, 22, § 91; Plaut. Mil. 1, 1, 42; Cic. Imp. Pomp. 22, 64; id. Fam. 15, 1, 2 sq. al.—
    II.
    Hence,
    A.
    Cĭlix, ĭcis (abl. Cilici, Lucr. 2, 416 Lachm.; Verg. Cul. 399 al.; v. infra), adj., = Kilix, Cilician:

    Cilici croco (of special excellence),

    Lucr. 2, 416; Verg. Cul. 399 Sillig; cf. Stat. S. 2, 1, 160; 3, 3, 34:

    Taurus,

    Ov. M. 2, 217:

    tonsor,

    Mart. 7, 95:

    Tamira,

    Tac. H. 2, 3.—Subst. in plur.: Cĭlĭ-ces, um, m., = Kilikes, the Cilicians, the inhabitants of Cilicia, notorious for the practice of piracy, Cic. Div. 1, 1, 2; id. Fam. 15, 1, 3; Caes. B. C. 3, 101; Tib. 1, 2, 67; Tac. A. 2, 78 al.:

    agrestium Cilicum nationes quibus Clitarum cognomentum,

    id. ib. 12, 55.— Acc. Gr. Cilicas, Tib. 1, 7, 16; Varr. R. R. 2, 11, 12; Ov. Am. 2, 16, 39:

    Cilices Clitae,

    a barbarous tribe in the mountains of Cilicia, Tac. A. 12, 55; cf. id. ib. 6, 41.—Hence,
    (β).
    Fem.: Cĭlissa, ae, = Kilissa, Cilician (cf. Phoenissa, from Phoenix), adj.:

    terra Cilissa,

    Ov. Ib. 198:

    spica,

    of crocus, Prop. 4 (5), 6, 74; Ov. F. 1, 76.—
    B.
    Cĭlĭcĭus, a, um, adj., Cilician:

    portae,

    Nep. Dat. 7, 2:

    mare,

    Plin. 5, 27, 26, § 96:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, §§

    164 and 165: crocum,

    id. 21, 6, 17, § 31.—
    (β).
    Subst.: cĭ-lĭcĭum, ii, n., = Kilikion, a covering, originally made of Cilician goats ' hair, used by soldiers and seamen, Varr. R. R. 2, 11, 12; Cic. Verr. 2, 1, 38, § 95 Ascon.; Col. 12, 46; Liv. 38, 7, 10; Veg. 2, 14, 3; also adj.:

    vela,

    Dig. 19, 1, 17; 33, 7, 12; cf. also udones, made of Cilician goats ' hair, Mart. 14, 148.—
    C.
    Cĭlĭcĭensis, e, adj., Cilician:

    legio,

    Caes. B. C. 3, 88:

    provincia,

    Cic. Fam. 13, 67, 1:

    vicinus,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > Cilicia

  • 2 Ciliciensis

    Cĭlĭcĭa, ae, f., = Kilikia, a province in the southern part of Asia Minor, between Pamphylia and Syria, now Ejalet Itschil, Mel. 1, 2, 6; 1, 11, 2; 1, 13, 1 sq.; 2, 7, 5; Plin. 5, 27, 22, § 91; Plaut. Mil. 1, 1, 42; Cic. Imp. Pomp. 22, 64; id. Fam. 15, 1, 2 sq. al.—
    II.
    Hence,
    A.
    Cĭlix, ĭcis (abl. Cilici, Lucr. 2, 416 Lachm.; Verg. Cul. 399 al.; v. infra), adj., = Kilix, Cilician:

    Cilici croco (of special excellence),

    Lucr. 2, 416; Verg. Cul. 399 Sillig; cf. Stat. S. 2, 1, 160; 3, 3, 34:

    Taurus,

    Ov. M. 2, 217:

    tonsor,

    Mart. 7, 95:

    Tamira,

    Tac. H. 2, 3.—Subst. in plur.: Cĭlĭ-ces, um, m., = Kilikes, the Cilicians, the inhabitants of Cilicia, notorious for the practice of piracy, Cic. Div. 1, 1, 2; id. Fam. 15, 1, 3; Caes. B. C. 3, 101; Tib. 1, 2, 67; Tac. A. 2, 78 al.:

    agrestium Cilicum nationes quibus Clitarum cognomentum,

    id. ib. 12, 55.— Acc. Gr. Cilicas, Tib. 1, 7, 16; Varr. R. R. 2, 11, 12; Ov. Am. 2, 16, 39:

    Cilices Clitae,

    a barbarous tribe in the mountains of Cilicia, Tac. A. 12, 55; cf. id. ib. 6, 41.—Hence,
    (β).
    Fem.: Cĭlissa, ae, = Kilissa, Cilician (cf. Phoenissa, from Phoenix), adj.:

    terra Cilissa,

    Ov. Ib. 198:

    spica,

    of crocus, Prop. 4 (5), 6, 74; Ov. F. 1, 76.—
    B.
    Cĭlĭcĭus, a, um, adj., Cilician:

    portae,

    Nep. Dat. 7, 2:

    mare,

    Plin. 5, 27, 26, § 96:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, §§

    164 and 165: crocum,

    id. 21, 6, 17, § 31.—
    (β).
    Subst.: cĭ-lĭcĭum, ii, n., = Kilikion, a covering, originally made of Cilician goats ' hair, used by soldiers and seamen, Varr. R. R. 2, 11, 12; Cic. Verr. 2, 1, 38, § 95 Ascon.; Col. 12, 46; Liv. 38, 7, 10; Veg. 2, 14, 3; also adj.:

    vela,

    Dig. 19, 1, 17; 33, 7, 12; cf. also udones, made of Cilician goats ' hair, Mart. 14, 148.—
    C.
    Cĭlĭcĭensis, e, adj., Cilician:

    legio,

    Caes. B. C. 3, 88:

    provincia,

    Cic. Fam. 13, 67, 1:

    vicinus,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > Ciliciensis

  • 3 cilicium

    Cĭlĭcĭa, ae, f., = Kilikia, a province in the southern part of Asia Minor, between Pamphylia and Syria, now Ejalet Itschil, Mel. 1, 2, 6; 1, 11, 2; 1, 13, 1 sq.; 2, 7, 5; Plin. 5, 27, 22, § 91; Plaut. Mil. 1, 1, 42; Cic. Imp. Pomp. 22, 64; id. Fam. 15, 1, 2 sq. al.—
    II.
    Hence,
    A.
    Cĭlix, ĭcis (abl. Cilici, Lucr. 2, 416 Lachm.; Verg. Cul. 399 al.; v. infra), adj., = Kilix, Cilician:

    Cilici croco (of special excellence),

    Lucr. 2, 416; Verg. Cul. 399 Sillig; cf. Stat. S. 2, 1, 160; 3, 3, 34:

    Taurus,

    Ov. M. 2, 217:

    tonsor,

    Mart. 7, 95:

    Tamira,

    Tac. H. 2, 3.—Subst. in plur.: Cĭlĭ-ces, um, m., = Kilikes, the Cilicians, the inhabitants of Cilicia, notorious for the practice of piracy, Cic. Div. 1, 1, 2; id. Fam. 15, 1, 3; Caes. B. C. 3, 101; Tib. 1, 2, 67; Tac. A. 2, 78 al.:

    agrestium Cilicum nationes quibus Clitarum cognomentum,

    id. ib. 12, 55.— Acc. Gr. Cilicas, Tib. 1, 7, 16; Varr. R. R. 2, 11, 12; Ov. Am. 2, 16, 39:

    Cilices Clitae,

    a barbarous tribe in the mountains of Cilicia, Tac. A. 12, 55; cf. id. ib. 6, 41.—Hence,
    (β).
    Fem.: Cĭlissa, ae, = Kilissa, Cilician (cf. Phoenissa, from Phoenix), adj.:

    terra Cilissa,

    Ov. Ib. 198:

    spica,

    of crocus, Prop. 4 (5), 6, 74; Ov. F. 1, 76.—
    B.
    Cĭlĭcĭus, a, um, adj., Cilician:

    portae,

    Nep. Dat. 7, 2:

    mare,

    Plin. 5, 27, 26, § 96:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, §§

    164 and 165: crocum,

    id. 21, 6, 17, § 31.—
    (β).
    Subst.: cĭ-lĭcĭum, ii, n., = Kilikion, a covering, originally made of Cilician goats ' hair, used by soldiers and seamen, Varr. R. R. 2, 11, 12; Cic. Verr. 2, 1, 38, § 95 Ascon.; Col. 12, 46; Liv. 38, 7, 10; Veg. 2, 14, 3; also adj.:

    vela,

    Dig. 19, 1, 17; 33, 7, 12; cf. also udones, made of Cilician goats ' hair, Mart. 14, 148.—
    C.
    Cĭlĭcĭensis, e, adj., Cilician:

    legio,

    Caes. B. C. 3, 88:

    provincia,

    Cic. Fam. 13, 67, 1:

    vicinus,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > cilicium

  • 4 Cilicius

    Cĭlĭcĭa, ae, f., = Kilikia, a province in the southern part of Asia Minor, between Pamphylia and Syria, now Ejalet Itschil, Mel. 1, 2, 6; 1, 11, 2; 1, 13, 1 sq.; 2, 7, 5; Plin. 5, 27, 22, § 91; Plaut. Mil. 1, 1, 42; Cic. Imp. Pomp. 22, 64; id. Fam. 15, 1, 2 sq. al.—
    II.
    Hence,
    A.
    Cĭlix, ĭcis (abl. Cilici, Lucr. 2, 416 Lachm.; Verg. Cul. 399 al.; v. infra), adj., = Kilix, Cilician:

    Cilici croco (of special excellence),

    Lucr. 2, 416; Verg. Cul. 399 Sillig; cf. Stat. S. 2, 1, 160; 3, 3, 34:

    Taurus,

    Ov. M. 2, 217:

    tonsor,

    Mart. 7, 95:

    Tamira,

    Tac. H. 2, 3.—Subst. in plur.: Cĭlĭ-ces, um, m., = Kilikes, the Cilicians, the inhabitants of Cilicia, notorious for the practice of piracy, Cic. Div. 1, 1, 2; id. Fam. 15, 1, 3; Caes. B. C. 3, 101; Tib. 1, 2, 67; Tac. A. 2, 78 al.:

    agrestium Cilicum nationes quibus Clitarum cognomentum,

    id. ib. 12, 55.— Acc. Gr. Cilicas, Tib. 1, 7, 16; Varr. R. R. 2, 11, 12; Ov. Am. 2, 16, 39:

    Cilices Clitae,

    a barbarous tribe in the mountains of Cilicia, Tac. A. 12, 55; cf. id. ib. 6, 41.—Hence,
    (β).
    Fem.: Cĭlissa, ae, = Kilissa, Cilician (cf. Phoenissa, from Phoenix), adj.:

    terra Cilissa,

    Ov. Ib. 198:

    spica,

    of crocus, Prop. 4 (5), 6, 74; Ov. F. 1, 76.—
    B.
    Cĭlĭcĭus, a, um, adj., Cilician:

    portae,

    Nep. Dat. 7, 2:

    mare,

    Plin. 5, 27, 26, § 96:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, §§

    164 and 165: crocum,

    id. 21, 6, 17, § 31.—
    (β).
    Subst.: cĭ-lĭcĭum, ii, n., = Kilikion, a covering, originally made of Cilician goats ' hair, used by soldiers and seamen, Varr. R. R. 2, 11, 12; Cic. Verr. 2, 1, 38, § 95 Ascon.; Col. 12, 46; Liv. 38, 7, 10; Veg. 2, 14, 3; also adj.:

    vela,

    Dig. 19, 1, 17; 33, 7, 12; cf. also udones, made of Cilician goats ' hair, Mart. 14, 148.—
    C.
    Cĭlĭcĭensis, e, adj., Cilician:

    legio,

    Caes. B. C. 3, 88:

    provincia,

    Cic. Fam. 13, 67, 1:

    vicinus,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > Cilicius

  • 5 Cilissa

    Cĭlĭcĭa, ae, f., = Kilikia, a province in the southern part of Asia Minor, between Pamphylia and Syria, now Ejalet Itschil, Mel. 1, 2, 6; 1, 11, 2; 1, 13, 1 sq.; 2, 7, 5; Plin. 5, 27, 22, § 91; Plaut. Mil. 1, 1, 42; Cic. Imp. Pomp. 22, 64; id. Fam. 15, 1, 2 sq. al.—
    II.
    Hence,
    A.
    Cĭlix, ĭcis (abl. Cilici, Lucr. 2, 416 Lachm.; Verg. Cul. 399 al.; v. infra), adj., = Kilix, Cilician:

    Cilici croco (of special excellence),

    Lucr. 2, 416; Verg. Cul. 399 Sillig; cf. Stat. S. 2, 1, 160; 3, 3, 34:

    Taurus,

    Ov. M. 2, 217:

    tonsor,

    Mart. 7, 95:

    Tamira,

    Tac. H. 2, 3.—Subst. in plur.: Cĭlĭ-ces, um, m., = Kilikes, the Cilicians, the inhabitants of Cilicia, notorious for the practice of piracy, Cic. Div. 1, 1, 2; id. Fam. 15, 1, 3; Caes. B. C. 3, 101; Tib. 1, 2, 67; Tac. A. 2, 78 al.:

    agrestium Cilicum nationes quibus Clitarum cognomentum,

    id. ib. 12, 55.— Acc. Gr. Cilicas, Tib. 1, 7, 16; Varr. R. R. 2, 11, 12; Ov. Am. 2, 16, 39:

    Cilices Clitae,

    a barbarous tribe in the mountains of Cilicia, Tac. A. 12, 55; cf. id. ib. 6, 41.—Hence,
    (β).
    Fem.: Cĭlissa, ae, = Kilissa, Cilician (cf. Phoenissa, from Phoenix), adj.:

    terra Cilissa,

    Ov. Ib. 198:

    spica,

    of crocus, Prop. 4 (5), 6, 74; Ov. F. 1, 76.—
    B.
    Cĭlĭcĭus, a, um, adj., Cilician:

    portae,

    Nep. Dat. 7, 2:

    mare,

    Plin. 5, 27, 26, § 96:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, §§

    164 and 165: crocum,

    id. 21, 6, 17, § 31.—
    (β).
    Subst.: cĭ-lĭcĭum, ii, n., = Kilikion, a covering, originally made of Cilician goats ' hair, used by soldiers and seamen, Varr. R. R. 2, 11, 12; Cic. Verr. 2, 1, 38, § 95 Ascon.; Col. 12, 46; Liv. 38, 7, 10; Veg. 2, 14, 3; also adj.:

    vela,

    Dig. 19, 1, 17; 33, 7, 12; cf. also udones, made of Cilician goats ' hair, Mart. 14, 148.—
    C.
    Cĭlĭcĭensis, e, adj., Cilician:

    legio,

    Caes. B. C. 3, 88:

    provincia,

    Cic. Fam. 13, 67, 1:

    vicinus,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > Cilissa

  • 6 Erichthonius

    Erichthŏnĭus, ii, m., = ErichthoWios.
    I.
    A son of Vulcan, king of Athens, and the first who yoked four horses together to a chariot, Verg. G. 3, 113 Serv.; Plin. 7, 56, 57, § 202; Ov. M. 2, 553; 9, 424; Hyg. Fab. 166.—Hence,
    B.
    Erichthŏnĭus, a, um, adj.:

    populus,

    i. e. Athenian, Prop. 2, 6, 4:

    arces,

    Verg. Cul. 30 Forbig. ad loc.—
    II.
    A son of Dardanus, the father of Tros and king of Troy, Ov. F. 4, 33; cf. Serv. Verg. A. 8, 130.—Hence,
    B.
    Erichthŏnĭus, a, um, adj., Trojan:

    arces,

    Verg. Cul. 333 Forbig.; 342.

    Lewis & Short latin dictionary > Erichthonius

  • 7 laquear

    lăquĕar, āris (or lăquĕāre, Verg. Cul. 62; cf. Prisc. p. 691 P.; and: laqueare, sunithôma, Gloss. Philox.: lăquĕārĭum, ii, acc. to Isid. Orig. 19, 12), n. [kindr. with laqueus and lacunar], a panelled or fretted ceiling ( poet. and in post-Aug. prose; usu. in plur.):

    laquearia, quae nunc et in privatis domibus auro teguntur,

    Plin. 33, 3, 18, § 57:

    laetior quam laquearium auro,

    id. 12, 1, 5, § 9:

    dependent lychni laquearibus aureis,

    Verg. A. 1, 726:

    laquearia tecti,

    id. ib. 8, 25; Sil. 7, 142:

    caelata laquearia,

    Sen. Ep. 90, 42; 90, 15.—In sing. (very rare):

    sub laqueare domus,

    Verg. Cul. 62.

    Lewis & Short latin dictionary > laquear

  • 8 laqueare

    lăquĕar, āris (or lăquĕāre, Verg. Cul. 62; cf. Prisc. p. 691 P.; and: laqueare, sunithôma, Gloss. Philox.: lăquĕārĭum, ii, acc. to Isid. Orig. 19, 12), n. [kindr. with laqueus and lacunar], a panelled or fretted ceiling ( poet. and in post-Aug. prose; usu. in plur.):

    laquearia, quae nunc et in privatis domibus auro teguntur,

    Plin. 33, 3, 18, § 57:

    laetior quam laquearium auro,

    id. 12, 1, 5, § 9:

    dependent lychni laquearibus aureis,

    Verg. A. 1, 726:

    laquearia tecti,

    id. ib. 8, 25; Sil. 7, 142:

    caelata laquearia,

    Sen. Ep. 90, 42; 90, 15.—In sing. (very rare):

    sub laqueare domus,

    Verg. Cul. 62.

    Lewis & Short latin dictionary > laqueare

  • 9 susurro

    1.
    sŭsurro, āre, v. n. and a. [1. susurrus; root sur], to make a low, continued sound, to hum, buzz, murmur; to mutter, whisper ( poet. and in post-class. prose).
    I.
    Neutr.:

    susurrant (apes),

    Verg. G. 4, 260:

    aura susurrantis venti,

    id. Cul. 154:

    aut ego cum carā de te nutrice susurro,

    Ov. H. 19, 19:

    fama susurrat,

    id. ib. 21, 233:

    lympha susurrans,

    Verg. Cul. 104:

    susurravit obscurior fama,

    Amm. 26, 6, 2: leve Mincius susurret, Claud.Nupt.Hon. et Mar. Fesc. 2, 11.—
    II.
    Act.:

    cantica qui Nili, qui Gaditana susurrat,

    Mart. 3, 63, 5:

    versum Persii,

    Lampr. Alex. Sev. 44 fin.:

    te (silvestris platanus),

    Nemes. Ecl. 1, 72: susurrans quaedam, [p. 1823] Amm. 25, 8, 18:

    pars, quid velit, aure susurrat,

    Ov. M. 3, 643.— Impers. pass.:

    jam susurrari audio, Civem Atticam esse hanc,

    Ter. And. 4, 4, 40.
    2.
    sŭsurro, ōnis, m. [1. susurro], a mutterer, whisperer, tale-bearer (post-class.):

    aures mariti susurronum faece completae,

    Sid. Ep. 5, 7 fin.; Vulg. Lev. 19, 16; Hier. Ep. 11, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > susurro

  • 10 trano

    trāno ( transno), āvi, ātum, 1, v. a. and n. [trans-no], to swim over or across, to swim through.
    I.
    Lit.:

    in Tiberim desiluit et incolumis ad suos tranavit,

    Liv. 2, 10, 11:

    perpauci viribus confisi tranare contenderunt,

    Caes. B. G. 1, 53:

    flumen,

    id. B. C. 1, 48 fin.; Hirt. B. Alex. 29; Curt. 7, 7, 15; 7, 5, 18:

    flumina,

    Verg. G. 3, 270:

    amnes,

    Lucr. 1, 14:

    Gangem,

    Cic. Rep. 6, 20, 23:

    aquas,

    Quint. 2, 16, 13:

    paludem,

    Curt. 9, 1, 18:

    Lethaeas per undas,

    Verg. Cul. 213.— In pass.:

    obsequio tranantur aquae,

    Ov. A. A. 2, 181; so,

    Eridanus tranandus,

    Verg. Cul. 258.—
    II.
    Transf., in gen., to go, sail, fly, or pierce through, penetrate, permeate (mostly poet.):

    auras,

    Lucr. 4, 177:

    ut parvum tranans geminaverit orbem,

    Cic. Arat. 403 (650):

    id cernemus toto genere hoc igneo, quod tranat omnia,

    id. N. D. 2, 9, 25;

    for which: per auras,

    Sil. 3, 682; 13, 185; cf.:

    turbida nubila,

    Verg. A. 4, 246:

    flumina sublimi curru,

    Stat. Th. 9, 311:

    ingentia spatia,

    Sil. 16, 335:

    foramina,

    Lucr. 4, 601:

    pectus viri (hasta),

    Sil. 13, 238:

    pericula,

    id. 17, 366.

    Lewis & Short latin dictionary > trano

  • 11 acta

    1.
    acta, ae, f., = aktê, the sea-shore, as place of resort:

    in acta jacebat,

    Cic. Verr. 2, 5, 25; so id. Cael. 15; id. Att. 14, 8; id. Fam. 9, 6; Nep. Ages. 8, 2; Verg. A. 5, 613 al. (perh. also in Verg. Cul. 13; v. Sillig. N. cr.).
    2.
    acta, ōrum, v. ago, P. a.

    Lewis & Short latin dictionary > acta

  • 12 aeternum

    aeternus, a, um, adj. [contr. from aeviternus, Varr. L. L. 6, § 11 Müll., from aevum, with the termination -ternus as in sempiternus, hesternus], without beginning or end, eternal (sempiternus denotes what is perpetual, what exists as long as time endures, and keeps even pace with it; aeternus, the eternal, that which is raised above all time, and can be measured only by œons (aiônes, indefinite periods);

    for Tempus est pars quaedam aeternitatis,

    Cic. Inv. 1, 27, 39. Thus the sublime thought, without beginning and end, is more vividly suggested by aeternus than by sempiternus, since the former has more direct reference to the long duration of the eternal, which has neither beginning nor end. Sempiternus is rather a mathematical, aeternus a metaphysical, designation of eternity, Doed. Syn. I. p. 3).
    I.
    Lit.
    A.
    Of the past and future, eternal:

    deus beatus et aeternus,

    Cic. Fin. 2, 27, 88:

    nihil quod ortum sit, aeternum esse potest,

    id. N. D. 1, 8:

    O Pater, o hominum rerumque aeterna Potestas,

    Verg. A. 10, 18:

    di semper fuerunt, nati numquam sunt, siquidem aeterni sunt futuri,

    Cic. N. D. 1, 32, 90:

    idem legis perpetuae et aeternae vim Jovem dicit esse,

    id. ib. 1, 15, 40:

    nomen Domini Dei aeterni,

    Vulg. Gen. 21, 33; ib. Rom. 16, 26:

    aeternum tempus,

    Lucr. 1, 582:

    causae immutabiles eaeque aeternae,

    Cic. Fat. 12, 48. —
    B.
    Of the future, everlasting, endless, immortal:

    natura animi... neque nata certe est et aeterna est,

    Cic. Tusc. 1, 23:

    virorum bonorum mentes divinae mihi atque aeternae videntur esse,

    id. Rab. 29:

    aeternam timuerunt noctem,

    Verg. G. 1, 468:

    Quod semper movetur, aeternum est,

    Cic. Tusc. 1, 23:

    Quidquid est illud quod sentit... caeleste et divinum ob eamque rem aeternum sit, necesse est,

    id. ib. 1, 27:

    ut habeam vitam aeternam,

    Vulg. Matt. 19, 16; ib. Joan. 3, 15; ib. Rom. 2, 7:

    in sanguine testamenti aeterni,

    ib. Heb. 13, 20:

    tu Juppiter bonorum inimicos aeternis suppliciis vivos mortuosque mactabis,

    Cic. Cat. 2, 13:

    ibunt in supplicium aeternum,

    Vulg. Matt. 25, 46: [p. 64] aeternas poenas in morte timendumst, Lucr. 1, 111:

    mitti in ignem aeternum,

    Vulg. Matt. 18, 8.—
    C.
    Of the past:

    ex aeterno tempore quaeque Nunc etiam superare necessest corpora rebus,

    from eternity, Lucr. 1, 578:

    motum animorum nullo a principio, sed ex aeterno tempore intellegi convenire,

    Cic. Fin. 1, 6.—
    D.
    Spec. of objects of nature, which the ancients regarded as stable and perpetual, everlasting, eternal: aeterna templa caeli, Poët. ap. Varr. L. L. 6, 11, p. 77 Müll.:

    aeternam lampada mundi,

    Lucr. 5, 402:

    micant aeterni sidera mundi,

    id. 5, 514:

    aeterna domus, i. e. caelum,

    Cic. Rep. 6, 23:

    donec veniret desiderium collium aeternorum,

    the everlasting hills, Vulg. Gen. 49, 26; ib. Ps. 75, 5; cf. ib. Ps. 103, 5.—
    II.
    Meton., of indef. long time.
    A.
    Of the future, lasting, enduring, everlasting, perpetual:

    aeterni parietes,

    Plin. 35, 14, 49, § 172:

    dehinc spero aeternam inter nos gratiam fore,

    Ter. Eun. 5, 2, 33:

    aeternus luctus,

    Lucr. 3, 924:

    dolor,

    id. 3, 1003:

    vulnus,

    id. 2, 369; so Verg. A. 1, 36:

    aerumna,

    Cic. Sen. 34:

    mala,

    Verg. Cul. 130:

    bellum,

    Cic. Cat. 4, 22:

    dedecus,

    id. Font. 88:

    imperium,

    id. Rab. 33; so Verg. A. 1, 230:

    versūs,

    Lucr. 1, 121:

    ignis sacerdotis,

    Cic. Font. 47:

    gloria,

    id. Cat. 4, 21:

    laus,

    id. Planc. 26:

    memoria,

    id. Verr. 4, 69:

    non dubitat Lentulum aeternis tenebris vinculisque mandare,

    id. Cat. 4, 10.—Comic.:

    spero me ob hunc nuntium aeternum adepturum cibum,

    Plaut. Capt. 4, 1, 13. Esp. of Rome:

    aeterna urbs,

    the Eternal City, Tib. 2, 5, 23; Ov. F. 3, 72; Cod. Th. 10, 16, 1; Symm. Ep. 3, 55; Inscr. Orell. 2, 1140.— Comp.: nec est ulli ligno aeternior natura. Plin. 14, 1, 2, § 9:

    aeterniora mala,

    Lact. Epit. 9.—
    B.
    Of the past, of yore, of old:

    ablue corpus alluvii aeternisque sordibus squalidum,

    Curt. 4, 1, 22.—
    III.
    Adv. phrases.
    1. A.
    Lit., forever, everlastingly:

    et vivat in aeternum,

    Vulg. Gen. 3, 22:

    hoc nomen mihi est in aeternum,

    ib. Exod. 3, 15:

    Dominus in aeternum permanet,

    ib. Psa. 9, 8:

    vivet in aeternum,

    ib. Joan. 6, 52:

    Tu es sacerdos in aeternum,

    ib. Heb. 5, 6:

    non habebit remissionem in aeternum,

    ib. Marc. 3, 29.—
    B.
    Meton., of indef. long time, forever, always:

    urbs in aeternum condita,

    Liv. 4, 4:

    leges in aeternum latae,

    id. 34, 6:

    (proverbia) durant in aeternum,

    Quint. 5, 11, 41:

    delatores non in praesens tantum, sed in aeternum repressisti,

    Plin. Pan. 35:

    (famulos) possidebitis in aeternum,

    Vulg. Lev. 25, 46:

    (servus) serviet tibi usque in aeternum,

    ib. Deut. 15, 17:

    ut sceleris memoria maneat in aeternum,

    Lact. 1, 11.—
    2. A.
    Lit., forever:

    sedet aeternumque sedebit Infelix Theseus,

    Verg. A. 6, 617:

    ut aeternum illum reciperes,

    Vulg. Phil. 15 (prob. here an adv.).—
    B.
    Meton., of indef. long time, forever, always:

    serviet aeternum,

    Hor. Ep. 1, 10, 41.—
    C.
    Of what is continually repeated, constantly, again and again (as in colloq. Engl., everlastingly, eternally):

    glaebaque versis Aeternum frangenda bidentibus,

    Verg. G. 2, 400:

    ingens janitor Aeternum latrans (of Cerberus),

    id. A. 6, 401.—
    3.
    aeternō, meton., of indef. long time, forever, perpetually:

    viret aeterno hunc fontem igneum contegens fraxinus,

    Plin. 2, 107, 111, § 240:

    BVSTA TVTA AETERNO MANEANT,

    Inscr. Orell. 4517.

    Lewis & Short latin dictionary > aeternum

  • 13 aeternus

    aeternus, a, um, adj. [contr. from aeviternus, Varr. L. L. 6, § 11 Müll., from aevum, with the termination -ternus as in sempiternus, hesternus], without beginning or end, eternal (sempiternus denotes what is perpetual, what exists as long as time endures, and keeps even pace with it; aeternus, the eternal, that which is raised above all time, and can be measured only by œons (aiônes, indefinite periods);

    for Tempus est pars quaedam aeternitatis,

    Cic. Inv. 1, 27, 39. Thus the sublime thought, without beginning and end, is more vividly suggested by aeternus than by sempiternus, since the former has more direct reference to the long duration of the eternal, which has neither beginning nor end. Sempiternus is rather a mathematical, aeternus a metaphysical, designation of eternity, Doed. Syn. I. p. 3).
    I.
    Lit.
    A.
    Of the past and future, eternal:

    deus beatus et aeternus,

    Cic. Fin. 2, 27, 88:

    nihil quod ortum sit, aeternum esse potest,

    id. N. D. 1, 8:

    O Pater, o hominum rerumque aeterna Potestas,

    Verg. A. 10, 18:

    di semper fuerunt, nati numquam sunt, siquidem aeterni sunt futuri,

    Cic. N. D. 1, 32, 90:

    idem legis perpetuae et aeternae vim Jovem dicit esse,

    id. ib. 1, 15, 40:

    nomen Domini Dei aeterni,

    Vulg. Gen. 21, 33; ib. Rom. 16, 26:

    aeternum tempus,

    Lucr. 1, 582:

    causae immutabiles eaeque aeternae,

    Cic. Fat. 12, 48. —
    B.
    Of the future, everlasting, endless, immortal:

    natura animi... neque nata certe est et aeterna est,

    Cic. Tusc. 1, 23:

    virorum bonorum mentes divinae mihi atque aeternae videntur esse,

    id. Rab. 29:

    aeternam timuerunt noctem,

    Verg. G. 1, 468:

    Quod semper movetur, aeternum est,

    Cic. Tusc. 1, 23:

    Quidquid est illud quod sentit... caeleste et divinum ob eamque rem aeternum sit, necesse est,

    id. ib. 1, 27:

    ut habeam vitam aeternam,

    Vulg. Matt. 19, 16; ib. Joan. 3, 15; ib. Rom. 2, 7:

    in sanguine testamenti aeterni,

    ib. Heb. 13, 20:

    tu Juppiter bonorum inimicos aeternis suppliciis vivos mortuosque mactabis,

    Cic. Cat. 2, 13:

    ibunt in supplicium aeternum,

    Vulg. Matt. 25, 46: [p. 64] aeternas poenas in morte timendumst, Lucr. 1, 111:

    mitti in ignem aeternum,

    Vulg. Matt. 18, 8.—
    C.
    Of the past:

    ex aeterno tempore quaeque Nunc etiam superare necessest corpora rebus,

    from eternity, Lucr. 1, 578:

    motum animorum nullo a principio, sed ex aeterno tempore intellegi convenire,

    Cic. Fin. 1, 6.—
    D.
    Spec. of objects of nature, which the ancients regarded as stable and perpetual, everlasting, eternal: aeterna templa caeli, Poët. ap. Varr. L. L. 6, 11, p. 77 Müll.:

    aeternam lampada mundi,

    Lucr. 5, 402:

    micant aeterni sidera mundi,

    id. 5, 514:

    aeterna domus, i. e. caelum,

    Cic. Rep. 6, 23:

    donec veniret desiderium collium aeternorum,

    the everlasting hills, Vulg. Gen. 49, 26; ib. Ps. 75, 5; cf. ib. Ps. 103, 5.—
    II.
    Meton., of indef. long time.
    A.
    Of the future, lasting, enduring, everlasting, perpetual:

    aeterni parietes,

    Plin. 35, 14, 49, § 172:

    dehinc spero aeternam inter nos gratiam fore,

    Ter. Eun. 5, 2, 33:

    aeternus luctus,

    Lucr. 3, 924:

    dolor,

    id. 3, 1003:

    vulnus,

    id. 2, 369; so Verg. A. 1, 36:

    aerumna,

    Cic. Sen. 34:

    mala,

    Verg. Cul. 130:

    bellum,

    Cic. Cat. 4, 22:

    dedecus,

    id. Font. 88:

    imperium,

    id. Rab. 33; so Verg. A. 1, 230:

    versūs,

    Lucr. 1, 121:

    ignis sacerdotis,

    Cic. Font. 47:

    gloria,

    id. Cat. 4, 21:

    laus,

    id. Planc. 26:

    memoria,

    id. Verr. 4, 69:

    non dubitat Lentulum aeternis tenebris vinculisque mandare,

    id. Cat. 4, 10.—Comic.:

    spero me ob hunc nuntium aeternum adepturum cibum,

    Plaut. Capt. 4, 1, 13. Esp. of Rome:

    aeterna urbs,

    the Eternal City, Tib. 2, 5, 23; Ov. F. 3, 72; Cod. Th. 10, 16, 1; Symm. Ep. 3, 55; Inscr. Orell. 2, 1140.— Comp.: nec est ulli ligno aeternior natura. Plin. 14, 1, 2, § 9:

    aeterniora mala,

    Lact. Epit. 9.—
    B.
    Of the past, of yore, of old:

    ablue corpus alluvii aeternisque sordibus squalidum,

    Curt. 4, 1, 22.—
    III.
    Adv. phrases.
    1. A.
    Lit., forever, everlastingly:

    et vivat in aeternum,

    Vulg. Gen. 3, 22:

    hoc nomen mihi est in aeternum,

    ib. Exod. 3, 15:

    Dominus in aeternum permanet,

    ib. Psa. 9, 8:

    vivet in aeternum,

    ib. Joan. 6, 52:

    Tu es sacerdos in aeternum,

    ib. Heb. 5, 6:

    non habebit remissionem in aeternum,

    ib. Marc. 3, 29.—
    B.
    Meton., of indef. long time, forever, always:

    urbs in aeternum condita,

    Liv. 4, 4:

    leges in aeternum latae,

    id. 34, 6:

    (proverbia) durant in aeternum,

    Quint. 5, 11, 41:

    delatores non in praesens tantum, sed in aeternum repressisti,

    Plin. Pan. 35:

    (famulos) possidebitis in aeternum,

    Vulg. Lev. 25, 46:

    (servus) serviet tibi usque in aeternum,

    ib. Deut. 15, 17:

    ut sceleris memoria maneat in aeternum,

    Lact. 1, 11.—
    2. A.
    Lit., forever:

    sedet aeternumque sedebit Infelix Theseus,

    Verg. A. 6, 617:

    ut aeternum illum reciperes,

    Vulg. Phil. 15 (prob. here an adv.).—
    B.
    Meton., of indef. long time, forever, always:

    serviet aeternum,

    Hor. Ep. 1, 10, 41.—
    C.
    Of what is continually repeated, constantly, again and again (as in colloq. Engl., everlastingly, eternally):

    glaebaque versis Aeternum frangenda bidentibus,

    Verg. G. 2, 400:

    ingens janitor Aeternum latrans (of Cerberus),

    id. A. 6, 401.—
    3.
    aeternō, meton., of indef. long time, forever, perpetually:

    viret aeterno hunc fontem igneum contegens fraxinus,

    Plin. 2, 107, 111, § 240:

    BVSTA TVTA AETERNO MANEANT,

    Inscr. Orell. 4517.

    Lewis & Short latin dictionary > aeternus

  • 14 araneolus

    ărānĕŏlus, i, m. dim. [araneus], i. q. araneola, Verg. Cul. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > araneolus

  • 15 baca

    bāca (less correctly bacca), ae, f. [acc. to Benfey, for bacsa, kindred with Sanscr. bhaksh, edere, vorare; cf. also bhaxa, food; but v. Vani[cbreve]ek, Etym. Wörterb. 2, p. 561], a small round fruit, a berry.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (cf.:

    acinus, glans): virgas murteas cum bacis servare,

    Cato, R. R. 101; Ov. M. 11, 234:

    lauri,

    Verg. G. 1, 306:

    tinus,

    Ov. M. 10, 98:

    ebuli,

    Verg. E. 10, 27:

    cupressi,

    Plin. 16, 27, 50, § 115:

    platani,

    id. 15, 7, 7, § 29:

    hyssopi,

    id. 26, 12, 76, § 124 al. —
    B.
    Esp. freq. the olive:

    agricola cum florem oleae videt, bacam quoque se visurum putat,

    Cic. Div. 2, 6, 16; Hor. S. 2, 4, 69; id. Ep. 1, 16, 2; Ov. M. 6, 81; 8, 295; cf. Mart. 13, 101.—
    C.
    Esp., absol., in the poets of the olive, Hor. C. 2, 6, 16:

    quot Sicyon bacas, quot parit Hybla favos,

    Ov. P. 4, 15, 10.—As sacred to Minerva:

    ponitur hic bicolor sincerae baca Minervae,

    Ov. M. 8, 664; 13, 653.—And of the fruit of the wild olive-tree, Ov. M. 14, 525; cf. Verg. G. 2, 183.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., any fruit of a tree, * Lucr. 5, 1363:

    arbores seret diligens agricola, quarum aspiciet bacam ipse numquam,

    Cic. Tusc. 1, 14, 31:

    fruges terrae, bacaeque arborum,

    id. Div. 1, 51, 116; so id. Sen. 2, 5: rami bacarum ubertate incurvescere, id. poët. ap. Tusc. 1, 28, 69 (Trag. Rel. inc. inc. v. 135 Rib.); cf. id. de Or. 3, 38, 154:

    semen inclusum est in intimā parte earum bacarum, quae ex quāque stirpe funduntur,

    id. N. D. 2, 51, 127:

    fruges atque bacae,

    id. Leg. 1, 8, 25:

    felices,

    Sil. 15, 535.—
    B.
    That which is like a berry in shape.
    1.
    A pearl:

    marita, quae Onusta bacis ambulet,

    Hor. Epod. 8, 14:

    aceto Diluit insignem bacam,

    id. S. 2, 3, 241; so Ov. M. 10, 116; 10, 265; Verg. Cul. 67; Claud. IV. Cons. Hon. 592; id. Nupt. Hon. et Mar. 167; id. Laud. Stil. 2, 88; id. VI. Cons. Hon. 528.—
    2.
    The dung of sheep or goats, Pall. Jan. 14, 3.—
    3.
    A link of a chain in the shape of a berry, Prud. steph. 1, 46; so id. Psych. prooem. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > baca

  • 16 Bistones

    Bistŏnes, um, m., = Bistones, the Bistones, a Thracian people south of Mount Rhodope, not far from Abdera, Plin. 4, 11, 18, § 42.—In the poets,
    B.
    In gen., for the Thracians, Luc. 7, 569; acc. Bistonas, Val. Fl. 3, 83; Sil. 2, 76.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bistŏnĭus, a, um, adj., = Bistonios, pertaining to the Bistones.
    1.
    Bistonian: plăgae. Lucr. 5, 30.—
    2.
    In gen., Thracian:

    rupes,

    Prop. 2 (3), 30, 36:

    viri,

    the Thracians, Ov. M. 13, 430:

    aqua,

    id. H. 2, 90:

    sarissae,

    id. P. 1, 3, 59:

    Minerva (as goddess of the warlike Thracians),

    id. Ib. 377:

    Tereus,

    Verg. Cul. 251:

    tyrannus,

    i. e. the Thracian king Diomedes, Luc. 2, 163:

    aves, i. e. grues,

    id. 3, 200:

    turbo,

    i. e. a violent north wind, id. 4, 767:

    ensis Tydei,

    Stat. Th. 2, 586: chelys, the lyre of the Thracian Orpheus, Claud. Rapt. Pros. praef. 2, 8 al.— Subst.: Bistŏ-nĭa, ae, f., = Bistonia, Thrace:

    Bistoniae magnus alumnus,

    i. e. Orpheus, Val. Fl. 3, 159.—
    B.
    Bistŏnis, ĭdis, adj. f., = Bistonis, pertaining to the Bistones, for Thracian: ora. Ov. H. 15 (16), 344:

    terra,

    id. P. 2, 9, 54: ales i. e. Procne, wife of the Thracian king Tereus, Sen. Agam. 670.—
    2.
    Subst., a Thracian woman:

    Bistonidum crines,

    of the Thracian Bacchantes, Hor. C. 2, 19, 20; so Verg. Cir. 164, ubi v. Sillig.

    Lewis & Short latin dictionary > Bistones

  • 17 Bistonia

    Bistŏnes, um, m., = Bistones, the Bistones, a Thracian people south of Mount Rhodope, not far from Abdera, Plin. 4, 11, 18, § 42.—In the poets,
    B.
    In gen., for the Thracians, Luc. 7, 569; acc. Bistonas, Val. Fl. 3, 83; Sil. 2, 76.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bistŏnĭus, a, um, adj., = Bistonios, pertaining to the Bistones.
    1.
    Bistonian: plăgae. Lucr. 5, 30.—
    2.
    In gen., Thracian:

    rupes,

    Prop. 2 (3), 30, 36:

    viri,

    the Thracians, Ov. M. 13, 430:

    aqua,

    id. H. 2, 90:

    sarissae,

    id. P. 1, 3, 59:

    Minerva (as goddess of the warlike Thracians),

    id. Ib. 377:

    Tereus,

    Verg. Cul. 251:

    tyrannus,

    i. e. the Thracian king Diomedes, Luc. 2, 163:

    aves, i. e. grues,

    id. 3, 200:

    turbo,

    i. e. a violent north wind, id. 4, 767:

    ensis Tydei,

    Stat. Th. 2, 586: chelys, the lyre of the Thracian Orpheus, Claud. Rapt. Pros. praef. 2, 8 al.— Subst.: Bistŏ-nĭa, ae, f., = Bistonia, Thrace:

    Bistoniae magnus alumnus,

    i. e. Orpheus, Val. Fl. 3, 159.—
    B.
    Bistŏnis, ĭdis, adj. f., = Bistonis, pertaining to the Bistones, for Thracian: ora. Ov. H. 15 (16), 344:

    terra,

    id. P. 2, 9, 54: ales i. e. Procne, wife of the Thracian king Tereus, Sen. Agam. 670.—
    2.
    Subst., a Thracian woman:

    Bistonidum crines,

    of the Thracian Bacchantes, Hor. C. 2, 19, 20; so Verg. Cir. 164, ubi v. Sillig.

    Lewis & Short latin dictionary > Bistonia

  • 18 Bistonis

    Bistŏnes, um, m., = Bistones, the Bistones, a Thracian people south of Mount Rhodope, not far from Abdera, Plin. 4, 11, 18, § 42.—In the poets,
    B.
    In gen., for the Thracians, Luc. 7, 569; acc. Bistonas, Val. Fl. 3, 83; Sil. 2, 76.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bistŏnĭus, a, um, adj., = Bistonios, pertaining to the Bistones.
    1.
    Bistonian: plăgae. Lucr. 5, 30.—
    2.
    In gen., Thracian:

    rupes,

    Prop. 2 (3), 30, 36:

    viri,

    the Thracians, Ov. M. 13, 430:

    aqua,

    id. H. 2, 90:

    sarissae,

    id. P. 1, 3, 59:

    Minerva (as goddess of the warlike Thracians),

    id. Ib. 377:

    Tereus,

    Verg. Cul. 251:

    tyrannus,

    i. e. the Thracian king Diomedes, Luc. 2, 163:

    aves, i. e. grues,

    id. 3, 200:

    turbo,

    i. e. a violent north wind, id. 4, 767:

    ensis Tydei,

    Stat. Th. 2, 586: chelys, the lyre of the Thracian Orpheus, Claud. Rapt. Pros. praef. 2, 8 al.— Subst.: Bistŏ-nĭa, ae, f., = Bistonia, Thrace:

    Bistoniae magnus alumnus,

    i. e. Orpheus, Val. Fl. 3, 159.—
    B.
    Bistŏnis, ĭdis, adj. f., = Bistonis, pertaining to the Bistones, for Thracian: ora. Ov. H. 15 (16), 344:

    terra,

    id. P. 2, 9, 54: ales i. e. Procne, wife of the Thracian king Tereus, Sen. Agam. 670.—
    2.
    Subst., a Thracian woman:

    Bistonidum crines,

    of the Thracian Bacchantes, Hor. C. 2, 19, 20; so Verg. Cir. 164, ubi v. Sillig.

    Lewis & Short latin dictionary > Bistonis

  • 19 Bistonius

    Bistŏnes, um, m., = Bistones, the Bistones, a Thracian people south of Mount Rhodope, not far from Abdera, Plin. 4, 11, 18, § 42.—In the poets,
    B.
    In gen., for the Thracians, Luc. 7, 569; acc. Bistonas, Val. Fl. 3, 83; Sil. 2, 76.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bistŏnĭus, a, um, adj., = Bistonios, pertaining to the Bistones.
    1.
    Bistonian: plăgae. Lucr. 5, 30.—
    2.
    In gen., Thracian:

    rupes,

    Prop. 2 (3), 30, 36:

    viri,

    the Thracians, Ov. M. 13, 430:

    aqua,

    id. H. 2, 90:

    sarissae,

    id. P. 1, 3, 59:

    Minerva (as goddess of the warlike Thracians),

    id. Ib. 377:

    Tereus,

    Verg. Cul. 251:

    tyrannus,

    i. e. the Thracian king Diomedes, Luc. 2, 163:

    aves, i. e. grues,

    id. 3, 200:

    turbo,

    i. e. a violent north wind, id. 4, 767:

    ensis Tydei,

    Stat. Th. 2, 586: chelys, the lyre of the Thracian Orpheus, Claud. Rapt. Pros. praef. 2, 8 al.— Subst.: Bistŏ-nĭa, ae, f., = Bistonia, Thrace:

    Bistoniae magnus alumnus,

    i. e. Orpheus, Val. Fl. 3, 159.—
    B.
    Bistŏnis, ĭdis, adj. f., = Bistonis, pertaining to the Bistones, for Thracian: ora. Ov. H. 15 (16), 344:

    terra,

    id. P. 2, 9, 54: ales i. e. Procne, wife of the Thracian king Tereus, Sen. Agam. 670.—
    2.
    Subst., a Thracian woman:

    Bistonidum crines,

    of the Thracian Bacchantes, Hor. C. 2, 19, 20; so Verg. Cir. 164, ubi v. Sillig.

    Lewis & Short latin dictionary > Bistonius

  • 20 Bocchus

    Bocchus, i, m., a king of Mauritania, father-in-law of Jugurtha, whom he gave up bound to Sulla, Sall. J. 19, 7; 80; 81; 83; 97; 101 sqq.; Vell. 2, 12, 1; Val. Max. 8, 14, 4; Flor. 3, 1, 15; Mel. 1, 5, 5; Plin. 5, 2, 1, § 19; 8, 5, 5, § 15.—
    2.
    A plant, so called in honor of him: Bôch, botanês eidos, Hesych.; Verg. Cul. 404.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Bocchus

См. также в других словарях:

  • cül — ə. çul …   Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti

  • cul — [ ky ] n. m. • XIIIe; lat. culus 1 ♦ Fam. Derrière humain. ⇒ arrière train, croupe, 2. derrière, fesse, 1. fessier, fondement, postérieur; fam. 3. baba, croupion, derche, lune, panier, pétard, popotin, train. Tomber sur le cul. Il en est resté… …   Encyclopédie Universelle

  • cul — ou cu (ku ; l l ne se prononce jamais, même devant une voyelle ou ku) s. m. 1°   Le derrière de l homme et des animaux. Il tomba sur son cul. Donner des coups de pied au cul. •   Chacune sur le cul au foyer s accroupit, RÉGNIER Sat. XI.… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • cul — CUL. s. mas. (l L ne se prononce point, et on la supprime quelquefois dans l écriture.) Le derrière, cette partie de l homme qui comprend les fesses et le fondement. Il tomba sur son cul, sur le cul. Il étoit assis sur son cul comme un singe.… …   Dictionnaire de l'Académie Française 1798

  • Cul — may refer to: Cambridge University Library City University London Cul de canard, down feathers of a duck Cul de sac, a short dead end street Cumberland, from its Chapman code Czech University of Life Sciences Prague Federal de Bachigualato… …   Wikipedia

  • cul — n. a contraction of {cul de sac}. Syn: cul de sac, deadend. [WordNet 1.5] || …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Cul — Le nom, rare, est porté dans la Somme. Peut être une déformation de Cool, Col, hypocoristiques flamands de Nicolas, mais un surnom péjoratif n est pas à exclure. Autre sens possible : toponyme désignant un fond de vallée. Variante : Lecul (80).… …   Noms de famille

  • çul — düşməx’: (Cəbrayıl, Mingəçevir, Salyan, Oğuz) yorulub əldən düşmək, taqətdən düşmək. – O qədir işdəmişəm ki, yap çul düşmüşəm (Cəbrayıl); – Gidif çul düşəllər öyə (Oğuz) …   Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti

  • cul — Cul, Culus, Podex, Anus, ani. Cul de cheval, Espece de poisson, Vrtica rubra. Aucuns l appellent Roses, les autres Posteral, les autres Poussepie. Cul d asne apud Nortmannos. Cubaseau apud Burdegalenses, Espece de petit poisson gros comme une… …   Thresor de la langue françoyse

  • cul — cul, ă, adj. (reg.) aprig, iute. Trimis de blaurb, 06.03.2007. Sursa: DAR  cul, culi, s.m. (înv.) soldat; armată. Trimis de blaurb, 02.05.2006. Sursa: DAR …   Dicționar Român

  • Cul — (franz., spr. kü), der Hintere, Steiß. C. de Paris, satscher Steiß, Auspolsterung unter dem untern Teil des Rückens bei Damenkleidern, zuerst gebräuchlich in Frankreich während der zweiten Hälfte des 18. Jahrh. C. de lampe, in der… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»