Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

buxo

  • 1 buxo

    nome masculino
    BOTÂNICA buis
    buxo anão
    myrte

    Dicionário Português-Francês > buxo

  • 2 buxo

    m см buxeiro

    Portuguese-russian dictionary > buxo

  • 3 buxo

    Eng. box

    Верхнелужицко-русский словарь > buxo

  • 4 buxo

    Dicionário português (brasileiro)-Inglês > buxo

  • 5 buxo

    boj

    Dizionario Aragonés - Castellán > buxo

  • 6 box\ tree

    English-Brazilian Portuguese dictionary > box\ tree

  • 7 самшит

    buxo.

    Словарь интерлингвы > самшит

  • 8 buxum

        buxum ī, n    [buxus], the wood of the box-tree, box-wood: torno rasile, V.: ora buxo Pallidiora, O.—An instrument of box, flute, pipe: inflati murmur buxi, O.— A top: volubile, V.— A comb: crines depectere buxo, O.: caput intactum buxo, Iu. — A writing-tablet: Volgare, Pr.
    * * *
    boxwood; a box tree; instrument, pipe, flute (usually made of boxwood)

    Latin-English dictionary > buxum

  • 9 buxum

    buxum, i, n. [id.], the wood of the boxtree (cf. Neue, Formenl. 1, 509; 1, 625).
    I.
    In gen.:

    torno rasile,

    Verg. G. 2, 449:

    ora buxo Pallidiora,

    Ov. M. 4, 134:

    multifori tibia buxi,

    id. ib. 12, 158:

    buxoque simillimus Pallor,

    id. ib. 11, 417; cf. Plin. 16, 16, 28, § 70.—
    II.
    Esp. of objects made of boxwood.
    1.
    A flute, pipe:

    inflati murmur buxi,

    Ov. M. 14, 537:

    terebratum per rara foramina,

    id. F. 6, 697; id. P. 1, 1, 45:

    cava buxa,

    Prop. 4 (5), 8, 42:

    ad inspirata rotari Buxa,

    Stat. Th. 7, 171; Sen. Agam. 688.—
    2.
    A top:

    volubile,

    Verg. A. 7, 382:

    buxum torquere flagello,

    Pers. 3, 52.—
    3.
    A comb:

    crines depectere buxo,

    Ov. F. 6, 229:

    caput intactum buxo,

    Juv. 14, 194.—
    4.
    A writingtablet, Prop. 3 (4), 23, 8; Schol. ad Hor. S. 1, 6, 74.—
    III.
    Transf., = buxus, the boxtree, Plin. 16, 43, 84, § 231.

    Lewis & Short latin dictionary > buxum

  • 10 intactus

    [st1]1 [-] intactus, a, um: - [abcl][b]a - non touché, non atteint, non endommagé, indemne, intact. - [abcl]b - entier, complet. - [abcl]c - pur, non souillé, chaste. - [abcl]d - libre, exempt, préservé de, à l'abri de.[/b]    - caput intactum buxo, Juv. 14, 194: tête non peignée ([tête non touchée par le peigne]).    - exercitus intactus, Liv.: armée fraîche.    - intactus profugit, Sall. J. 54 fin: il s'enfuit sain et sauf.    - intactus grex, Virg.: troupeau (de jeunes taureaux) qui n'a pas porté le joug.    - intacta Pallas, Plin.: la chaste Pallas.    - intactus superstitione: libre de toute superstition.    - intacta regio: contrée non soumise.    - Graecis intactum carmen, Hor. S. 1, 10, 66: genre qui n'a pas été abordé par les Grecs.    - intacta ratione, Plin. 34, 8, 19, § 65: par un procédé tout nouveau.    - Scythae ab alieno imperio intacti, Just. 2, 3: les Scythes qui ont toujours été indépendants.    - intactus Britannus, Hor. Epod. 7, 7: le Breton invaincu.    - intactus omni affectione, Plin.-jn.: inaccessible à tout sentiment de partialité. [st1]2 [-] intactŭs, ūs, m.: intangibilité.
    * * *
    [st1]1 [-] intactus, a, um: - [abcl][b]a - non touché, non atteint, non endommagé, indemne, intact. - [abcl]b - entier, complet. - [abcl]c - pur, non souillé, chaste. - [abcl]d - libre, exempt, préservé de, à l'abri de.[/b]    - caput intactum buxo, Juv. 14, 194: tête non peignée ([tête non touchée par le peigne]).    - exercitus intactus, Liv.: armée fraîche.    - intactus profugit, Sall. J. 54 fin: il s'enfuit sain et sauf.    - intactus grex, Virg.: troupeau (de jeunes taureaux) qui n'a pas porté le joug.    - intacta Pallas, Plin.: la chaste Pallas.    - intactus superstitione: libre de toute superstition.    - intacta regio: contrée non soumise.    - Graecis intactum carmen, Hor. S. 1, 10, 66: genre qui n'a pas été abordé par les Grecs.    - intacta ratione, Plin. 34, 8, 19, § 65: par un procédé tout nouveau.    - Scythae ab alieno imperio intacti, Just. 2, 3: les Scythes qui ont toujours été indépendants.    - intactus Britannus, Hor. Epod. 7, 7: le Breton invaincu.    - intactus omni affectione, Plin.-jn.: inaccessible à tout sentiment de partialité. [st1]2 [-] intactŭs, ūs, m.: intangibilité.
    * * *
        Intactus, Adiect. Liu. A qui on n'a point touché.
    \
        Intactus infamia. Liu. Qui n'est point attainct de deshonneur, Qui n'ha point de note d'infamie.
    \
        Intacti religione animi vir. Liu. Qui ne craint point Dieu.
    \
        Intactus a sibilo peruenerat Hortensius ad senectutem. Caelius ad Ciceronem. Sans jamais avoir esté sifflé ne mocqué.
    \
        Carnem intactum Graecis. Horat. Dont les poetes Grecs n'ont jamais usé, Satyres.
    \
        Iuuencae intacta ceruice. Virgil. Qui n'ont point encore porté le joug, et ne sont point encore dontees.

    Dictionarium latinogallicum > intactus

  • 11 buis

    buis bɥi]
    nome masculino
    1 BOTÂNICA buxo
    2 (madeira) buxo
    buxeiro
    buxeira f.

    Dicionário Francês-Português > buis

  • 12 box

    I 1. [boks] noun
    1) (a case for holding something: a wooden box; a matchbox.) caixa
    2) (in a theatre etc, a group of seats separated from the rest of the audience.) camarote
    2. verb
    (to put (something) into boxes: Will you box these apples?) encaixotar
    - box number
    - box office
    II 1. [boks] verb
    (to fight (someone) with the fists: Years ago, fighters used to box without wearing padded gloves.) lutar boxe
    2. noun
    (a blow on the ear with the hand.) bofetada
    - boxing
    - boxing-glove
    - boxing-match
    * * *
    box1
    [bɔks] n 1 caixa (de madeira, de papelão etc.), lata, caixote. 2 Theat camarote. 3 cabina, cubículo, reservado. 4 abrigo pequeno, compartimento. 5 cocheira. 6 estande. 7 Mech caixa que cobre ou protege um mecanismo, caixa de câmbio. 8 boléia. 9 Sport lugar do lançador no jogo de beisebol. 10 cofre, caixa-forte. 11 espaço em jornal ou revista, separado por linhas. 12 presente de Natal, presente, dádiva. 13 estojo. 14 Typogr caixotim. • vt 1 encaixotar, embalar em caixa, colocar em caixa. 2 prover de caixas. ballot box urna para votar. Christmas-box presente de Natal. he boxed the compass a) Naut ele carteou rumos. b) ele terminou no ponto em que tinha começado. he is in the wrong box ele está enganado. hunting-box cabana de caça. jury-box espaço reservado para os jurados. letter box caixa do correio. musical box caixa de música. paint box caixa de tintas para pintura. PO box caixa postal. prisoner’s box banco dos réus. sentry box guarita para sentinela. stage box Theat camarote do proscênio. strong box caixa-forte, cofre. witness box lugar das testemunhas (em corte).
    ————————
    box2
    [bɔks] n tabefe, bofetada. • vt 1 esbofetear. 2 boxear, lutar com os punhos.
    ————————
    box3
    [bɔks] n 1 Bot buxo: árvore de origem européia que fornece madeira para confecção de instrumentos musicais. 2 madeira do buxo.
    ————————
    box4
    [bɔks] n sl 1 chato, pessoa chata. 2 piano, guitarra, acordeão, aparelho de som, televisão. 3 Braz sl paletó de madeira (caixão de defunto). 4 vulg vulva, Braz xoxota. • vt 1 Brit coll televisionar. 2 sl morrer, Braz bater as botas, abotoar o paletó.

    English-Portuguese dictionary > box

  • 13 buxus

    buxus, ī, f. u. (seltener) buxum, ī, n. (πύξος), I) der Buchs = a) der Buchsbaum, Enn. fr., Verg., Ov. u. Plin. – b) das Buchsbaumholz, Plin. u. Verg.: ora buxo pallidiora, Ov. – II) meton. = aus Buchsbaum bereitete Gegenstände, wie: Flöte, Verg. Aen. 9, 616. Ov. met. 4, 30; 12, 158 u.a. Dichter: Kreisel, Verg. Aen. 7, 382. Pers. 3, 51: Kamm, Ov. fast. 6, 229. Iuven. 14, 194: Schreibtafel, Prop. 3, 23, 8. Prud. perist. 9, 49; vgl. Schol. Hor. sat. 1, 6, 74.

    lateinisch-deutsches > buxus

  • 14 deficio

    dē-ficio, fēcī, fectum, ere (de u. facio), eig. wegmachen, I) intr. oder refl., sich weg-, fortmachen, u. zwar: A) eine Verbindung trennend = sich losmachen, abtrünnig od. untreu werden, a) im polit. Sinne (Ggstz. in fide manere, ad officium redire), defecerat Samus, descierat Hellespontus, Nep.: ne cuncta Gallia deficeret, Caes.: ut civitates eius insulae, quae semel in amicitiam nostram venissent, numquam postea deficerent, Cic. – ne civitas eorum impulsu (auf ihren Antrieb) deficeret, Caes.: iam nonnullae insulae propter acerbitatem imperii defecerant, Nep: – ne Apulia omnis ad (bei) praesentem terrorem deficeret, Liv.: ne illi ad spem amicitiae Romanorum (bei der Aussicht auf die Fr. der R.) deficerent, Liv. – m. ab u. Abl., selten m. bl. Abl.von wem? deficientes a fide societatis Lacedaemonii, Iustin.: qui (Tissaphernes) ab amicitia regis defecerat, Nep.: ceteri qui unā cum illo a re publica defecerunt, Cic.: consules a senatu, a re publica, a bonis omnibus defecerant, Cic.: numquam isti populi, nisi cum deerit ad quem desciscant, ab nobis non deficient, Liv.: animadvertit non modo Romae sed ubique cotidie magnam multitudinem deficere a cultu idolorum et ad religionem novam damnatā vetustate transire, Lact. – illis legibus (von den G.) populus Romanus prior non deficiet (wird nicht abgehen); si prior defexit publico consilio dolo malo, tum etc., alte Eidesformel b. Liv. 1, 24, 7 sq. – m. ad u. Akk., defecere ad Poenos hi populi, Liv.: post victoriam maior pars Asiae ad eum defecit, Iustin.: qui primus a patribus ad plebem defecisset, Liv.: Athenienses et Thebanos ab eo ad Persas defecisse, Iustin. – b) moral. od. intellektuell: si a virtute defeceris, Cic.: ut a me ipse deficerem (mir selbst untreu würde), Cic.: si plane a nobis deficis (von unserer Ansicht), Cic.: si utilitas ab amicitia defecerit, Cic.

    B) abnehmend, schwindend sich wegmachen od. wegbleiben, abnehmen, abfallen, ausgehen, ausbleiben, aufhören, a) dem Umfange, der Größe, Höhe nach, v. Monde, abnehmen (Ggstz. crescere), eadem autem, quae crescente lunā gliscunt, deficiente contra defiunt, Gell. 20, 8, 5. – v. Sonne u. Tag, untergehen, sich neigen, erlöschen, quā venit (deus = sol) exoriens, quā deficit, Prop.: ubi dies deficit, ibi noctem agunt, Mela: die iam deficiente, Petron. – v. Sonne u. Mond, sich verfinstern, quod navigantibus eis sol defecerat (eine Sonnenfinsternis eingetreten war), Iustin.: solem lunae oppositu solere deficere, Cic.: luna interpositu interiectuque terrae repente deficit, Cic.: serenā nocte subito candens et plena luna deficit, Cic.: sol deficiens, Cic.: luna deficiens, Curt.: rationes veras solis et lunae deficientium scire, Gell. – v. Feuer u. Licht, ab-, ausgehen, erlöschen, ubi ignem deficere extremum videbat, Verg. Aen. 9, 352 (verschieden von Verg. Aen. 2, 505, s. no. b): quoties defecerat lumen, renovabat, Petron. 111, 4. – v. Gewässern, abnehmen, zurücktreten, sich verlieren (Ggstz. crescere, increscere, exuberare, exaestuare), fons meridie semper deficit; mox increscens ad medium noctis exuberat, ab eo rursus sensim deficit, Plin.: stagnum incertae altitudinis, utcumque exaestuat aut deficit mare, flutet od. ebbet, Liv. – v. Quellen u. Flüssen, ausbleiben, versiegen, deficiunt laesi carmine (durch Zauberspruch) fontis aquae, Ov.: Euphrates nusquam manifesto exitu effluit, ut alii amnes, sed deficit, Mela. – v. der Welt, untergehen (Ggstz. nasci), s. Quint. 5, 10, 79. – v. Befestigungswerken, weichen, nachgeben, Curt. 4, 4 (19), 12.

    b) der Ausdehnung in die Länge nach, aufhören, quā deficit ignis (wohin das Feuer nicht gedrungen ist), Verg. Aen. 2, 505 (verschieden von Verg. Aen. 9, 352, s. oben no. a): quoniam talis semper figura mucrone deficiat, Plin.: gestatio buxo aut rore marino, ubi deficit buxus, ambitur, Plin. ep. – bes. v. Örtl., deficiunt silvae, Ov.: ultima pars aulae deficientis erat, Mart.: in deficiente iam porticu, Petron.

    c) der Menge, Zahl, dem Inhalte nach, abnehmen, auf die Neige gehen, nicht (mehr) ausreichen, ausgehen, mangeln, fehlen, α) übh. (Ggstz. crescere, superare): non materia, non frumentum deficere poterat, Caes.: fructus (al. frons) ex arboribus deficiebat, Caes.: postquam inter arenas radices quoque et herbae defecerant, Sen.: pabulo circa deficiente, Plin.: aqua etiam defecerat, Curt.: cum eius generis (an derart Leuten) copia deficeret, Caes.: non deficiente crumenā (mit hinreichenden Mitteln), Hor. ep. 1, 4, 11: deficiente crumenā et crescente, Iuven. 11, 38: utrum superans an deficiens materia (Körpersäfte) laeserit, Cels.: si vel superans aliquid vel deficiens (ein Übermaß od. ein Mangel) adversam valetudinem creet, Cels.: si lacrimae deficient, Ov. – v. Abstr., nec vero levitatis Atheniensium exempla deficiunt, Cic.: deficit non voluntas, sed spes, Cic.: quod mihi consuevit in ceteris causis esse adiumento, id quoque in hac causa deficit, Cic. – v. Pers., cum esset Demosthenes, multi oratores magni et clari fuerunt et ante fuerant nec postea defecerunt, Cic. or. 6: Pygmaei, minutum genus, et quod pro satis frugibus contra grues dimicando defecit (ausgegangen ist), Mela 3, 8, 8 (3. § 81). – Insbes. als jurist. t. t., α) v. Rechtsfällen = wegfallen, in Wegfall kommen, keine Anwendung finden, nicht stattfinden od. -haben, nicht eintreten, zB. deficit actio, ICt.: deficit interdictum, ICt. – β) prägn., v. Pers., in Vermögensverfall kommen, verarmen, bankrott-, zahlungsunfähig werden, nisi principales debitores defecerint, Callistr. dig. 49, 14, 3. § 8: deficit Matho, Iuven. 7, 129 (vgl. unten no. II defici facultatibus, Ulp. dig. 23, 3, 33 in.).

    d) der Zeitdauer nach, nicht ausreichen, zu kurz sein, dies deficiat, si velim numerare, quibus bonis male evenerit, Cic.: dies deficiat, si velim paupertatis causam defendere, Cic. (vgl. no. II, a, wo dies iam me deficiet, si etc.): si tempus anni ad bellum gerendum deficeret, Caes.: utque solebamus consumere longa loquendo tempora, sermoni (al. sermonem) deficiente die, Ov. trist. 5, 13, 27 sq.

    e) der Reihenfolge nach aufhören, erlöschen, remotus iam deficientis affinitatis gradus, Plin. pan. 39, 6: progenies Caesarum in Nerone defecit, Suet. Galb. 1.

    f) der intensiven Stärke, inneren Kraft, dem Grade nach abnehmen, ausgehen, auf die Neige gehen, erlahmen, ermatten, erlöschen, in Verfall kommen, dahinschwinden, sinken, erschöpft (entkräftet, abgespannt, geschwächt, gelähmt) sein od. sich fühlen, die Kraft (Kräfte) verlieren, von Kräften kommen,α) v. sächl. Subjj., u. zwar v. Körper, v. Gliedern, Körperkräften u. dgl., deficiunt corpora, Quint.: in ipso gelu deficientia corpora, Curt.: inclinatum ac deficiens caput, Curt.: id membrum, quod deficit, das gelähmte Glied, Cels.: membra deficere coeperunt, Curt.: me tenuit moriens deficiente manu, Ov.: deficiunt ad coepta manus, Ov.: quorundam adversus hostes deficit manus, Sen. rhet. – anima deficit, es tritt Ohnmacht ein, Cels.: deficientibus animis, indem die Besinnung ausging, Liv.: antequam ultimus spiritus deficeret, Curt. – ne vires deficiant, utique eo die cibum assumere debet (aeger), Cels.: quamvis consenuerint vires atque defecerint, Cic. – v. der Stimme u. Rede, vox iam deficere coeperat, Curt.: credo, si meis horis in accusando uti voluissem, vererer, ne mihi crimina non suppeterent, ne oratio deesset, ne vox viresque deficerent, Cic.: deficiente oratione, da ihm die Worte ausgingen, Liv.: deflere dicitur ore suam deficiente necem (v. Schwan), Ov. – v. physischen Zuständen, itaque et animantes, cum calor defecerit, tum interire, Cic. de nat. deor. 3, 15. – v. polit. Zuständen, bellum ibi aliquando defecit, Flor. 4, 2, 6: deficiente cotidie regis maiestate, täglich (an Ansehen) abnahm, sank, Iustin. 3, 1, 1. – v. Rechtszuständen, si cautio medio tempore defecerit, wenn die bestellte Kaution in Verfall gekommen ist (= wegen Zahlungsunfähigkeit des Schuldners nicht erfüllt werden kann), Papin. dig. 35, 1, 73. – v. geistigen u. gemütlichen Zuständen, noli ergo mirari, si pictura deficit, wenn die Malerkunst (in ihren Leistungen) sinkt (herunterkommt), Petron.: deficit ars animique cadunt, Ov.: nisi memoria (das Gedächtnis) forte defecerit, Cic.: utcumque defecere mores (Zucht u. Sitte), Hor.: cur deficiat animus (Mut)? Quint.: u. so primum animi, deinde corpora deficere coeperunt, Curt. – m. Dat. wem? mihi iam toto hic furor non deficit anno, hört auf, Prop. 1, 1, 7. – m. in u. Abl., ut id (odium) in me uno potius, quam in optimo quoque et in universa civitate deficeret, aufhörte (sich austobte), Cic. post red. ad Quir. 1; vgl. duo milia, in quibus occidendis defecerat rabies, Curt. 4, 4 (19), 17. – poet. m. folg. Infin. = nachlassen, aufhören zu usw., Lucr. 1, 1040. Caes. German. Arat. 260 (vgl. unten no. β). – β) v. persönl. Subjj.: is qui deficit, der Schwache, Cels.: lassus tam cito deficis viator, Mart.: medicus si deficere aegrum non intellegit, Sen.: deficiebat elephantus, Curt.: equus deficiens procubuit, Curt.: malle eum deficere quam desinere, daß ihm eher der Atem als die Rede ausgehe, Quint.: optimus virtutis finis est antequam deficias desinere, Sen. rhet.: nec tamen illi defecerunt (ermatteten [im Forschen]) neque nos studium exquirendi defatigati relinquemus, Cic.: Ggstz. incertum est an (filii) proficiant (gedeihen), an deficiant (schwächlich werden), Augustin. in psalm. 38, 19. – m. Abl. wodurch? womit? et simul lassitudine et procedente iam die fame etiam deficere, Liv.: quod multi Gallicis tot bellis defecerant, schwach, invalid geworden waren, Caes.: neque coniuncti Albicis (mit den Alb.) comminus pugnando deficiebant, ermatteten nicht durch den Nahkampf = ließen es nicht im N. an sich fehlen, Caes. – def. totā mente, ganz von Sinnen kom men, ganz die Besinnung verlieren, Ov.: def. animo, den Mut (die Hoffnung) sinken lassen, zB. animo deficiens, ohne Hoffnung u. Trost, Lucr.: ipse animo non defecerat tanto accepto incommodo, Caes.: sin a vobis deserar, tamen animo non deficiam, Cic.: consul nec animo defecit nec consilio, dem K. ging weder der Mut noch die Einsicht ab, Liv.: non tamen defecere animis Tyrii, Curt. – def. vitā, mit dem Leben auf die Neige kommen, verscheiden, Plaut. asin. 609. – def. sanguine et spiritu, an der Verblutung verscheiden, Val. Max. 3, 2. ext. 5. – m. folg. Infin., nachlassen, aufhören zu usw., Tibull. 4, 1, 191. Rutil. Lup. 2, 18 (vgl. oben no. α a. E.). – Prägn., αα) die Besinnung verlieren, in Ohnmacht fallen, animo linquuntur deficiuntque, Scrib.: deficit in thalamis, Val. Flacc. – ββ) den Halt verlieren, den Mut sinken lassen, kleinmütig werden (s. Heinse Ov. her. 19, 8. Duker Flor. 2, 2, 17. Burm. Ps. Quint. decl. 339), sed tamen quam diu vos eritis in spe, non deficiam, Cic.: ne unā plagā acceptā patres conscripti concĭderent, ne deficerent, Cic.: Turnus ut infractos adverso Marte Latinos defecisse videt, Verg.: deficit ingenti luctu rex ipse Latinus, Verg.: ne hi propter suorum paucitatem et hostium multitudinem metu (aus F.) deficerent, Auct. b. Afr.: nec defuerant qui ipsi Punici maris nomine ac terrore deficerent, Flor. – in duris (in Drangsalen) haud umquam defice, laß nicht den Mut sinken, Val. Flacc. 4, 35. – γγ) verscheiden, hinsterben, cum deficere eum amici viderent, Iustin.: paulatim defecit, Sen.: defecit prope lucem, Suet.: in ea voce defecit, Suet.: eo anno, quo ille defecit, Sulp. Sev.: voces (Äußerungen) deficientis, Tac.: momenta (Stadien) deficientis, Tac.

    g) als jurist. t. t., vom zur Erbschaft Berufenen, der sie aber nicht erwerben will od. kann, ausfallen, in Wegfall kommen, nicht in Betracht kommen, deficiente gradu nepotum, wenn die Abstufung der E. in Wegfall kommt, ICt.: is in parte quoque deficientis est heres, ICt.: deficientium partes accipere, ICt.

    II) v. tr.: a) act., jmd. verlassen = jmd. im Stiche lassen, sich jmdm. entziehen, von lebl. Subjj. auch jmdm. ausbleiben, ausgehen, auf die Neige gehen, dahinschwinden, jmdm. abgehen, gebrechen, für jmd. nicht ausreichen, α) v. Pers.: quoniam me Leontina civitas atque legatio propter eam quam dixi causam defecit, mihimet ineunda ratio est etc., Cic. Verr. 3, 110: genitor Phaëthontis (der Sonnengott) cum deficit orbem, sich der Welt entzieht (= sich verfinstert), Ov. met. 2, 382: Somnus (Schlaf als Gott) sollicitas deficit ante domos, Tibull. 3, 4, 20. – absol., dubiis ne defice rebus, laß (mich) nicht im Stiche, Verg. Aen. 6, 196. – β) v. lebl. Subjj.: αα) m. Acc. pers.: ipsos res frumentaria deficere coepit, Caes.: non eum defecit mare, sed commeatus, Mela: cum non solum vires, sed etiam tela nostros deficerent, Caes.: cum oppidanos iam tela, iam vires, iam ante omnia animus (Mut) deficeret, Liv.: frustra meae vitae subvenire conamini, quem iam sanguis viresque deficiunt, Caes.: cum me vires deficere coepissent, Cic.: deficient inopem venae te, ni cibus accedet, dir Armen versiegen die Adern (versiegt die Lebenskraft), Hor.: sectantem levia (Abglättung) nervi deficiunt animique (dichterischer Geist), Hor.: ii, quos discentes vita defecit, Cic.: me dies, vox, latera deficiant, si hoc nunc vociferari velim, Cic.: dies iam me deficiat, si, quae dici in eam sententiam possunt, coner expromere, Cic. (vgl. oben no. I, B, d): dies me citius defecerit quam nomina, Cic.: tempus te citius quam oratio deficeret, Cic.: tempus deficiet domestica narrantem, Val. Max.: neque est periculum, ne te de re publica disserentem deficiat oratio, Cic.: omnia colligo, ut novi scribam aliquid ad te; sed, ut vides, res me ipsa deficit, Cic.: ut eorum, quae didicerimus, memoria nos deficiat, Col.: si te deficient poscendi munera causae, Ov. – dolor (Unwille) me non deficit, Cic.: si quem illa praestantis ingenii vis forte deficiet, Cic.: animus si te non deficiet aequus, Hor.: prudentia numquam deficit oratorem, Cic.: ea me solacia deficiunt, Cic.: cum motus omnis animi, tamquam ventus, hominem defecerat (sich gelegt hatte), flaccescebat oratio, Cic. – m. Abl. wodurch? nostros vires lassitudine deficiebant, Caes. – m. in (in, bei) u. Abl., vox eum defecit in illo loco: ›Si sciens fallo‹, Cic.: nec supersumus pugnae nisi in quibus trucidandis et ferrum et vires hostem defecerunt (den Dienst versagten), Liv.: si me in mea querimonia... non modo vires, sed etiam vita deficiat, mir ausginge, Cic.: Fonteium in hac causa deficerent omnia, Cic. – m. ad u. Akk. Gerund., quia consulem ad regendum equum vires deficiebant, Liv. – poet. m. folg. Infin., nec me deficiet nautas rogitare citatos, ich werde nicht nachlassen (nimmer ruhen), Prop. 1, 8, 23. – ββ) m. Acc. rei: ne deficiant animum, Varro: linguam defecerat umor (Speichel), Ov.: noctes lentus non deficit umor (Tau), Verg.

    b) pass.: α) deficitur alqs od. alqd ab alqa re od. bl. alqā re, es wird jmd. od. eine Sache von etw. verlassen, im Stiche gelassen, es geht mit etw. bei jmd. auf die Neige, es verläßt jmd. etw., es bleibt od. geht jmdm. etw. aus, es ist jmd. ohne etw., es geht jmdm. od. einer Sache etw. ab, es mangelt od. gebricht jmdm. od. einer Sache an etw. (dah. Ggstz. abundat alqs od. alqd alqā re), teils v. pers. Subjj., defici a viribus, Caes.: deficior prudens artis ab arte mea, Ov.: quae (mulier) neque peperit neque gravida est, si lac habet, a menstruis defecta est, bei ihr ist die Regel ausgeblieben, Cels. – defici pecuniā, clientium turbā, nobilitate et avorum proavorumque serie, Sen.: defici non gressu modo, sed et visu, Suet.: defici copiā pabuli frumentique, Hirt. b. G.: lacte defici (v. einer Hündin), Col.: animo defici, die Besinnung verlieren, ohnmächtig werden, Curt.: auxilio defici, in einen hilflosen Zustand geraten, Scrib.: defici facultatibus, in Vermögensverfallkommen, verarmen, Ulp. dig. 23, 3, 33 in. (vgl. oben no. I, B, c aus Iuven. 7, 129): non defici extemporali facultate, Suet.: tempore deficiar, tragicos si persequar ignes, Ov.: mulier abundat audaciā, consilio et ratione deficitur, Cic. – m. folg. Satz m. quominus u. Konj., si memoriā deficitur, quo minus agnoscat cuiusque progeniem, Col. 7, 9, 12. – Partiz. Perf., aquā ciboque defecti, Quint.: defectus pilis, nur noch dünn behaart, Phaedr.: defectus aetatis viribus et acie oculorum, Val. Max.: defectus senio, Col.: defectus annis et desertus viribus, mit den Jahren auf der Neige, Phaedr.: u. Superl., defectissimus annis et viribus, Col. 1. prooem. § 12. – ohne Abl., colluvies defectae fidei, Apul. met. 5, 24: defectae senectutis homo, ein altersschwacher, Ulp. dig.: Plur. subst., dēfectī, ōrum, m., Schwache, Plin. 2, 28. – teils von sächl. u. abstr. Subjj., Mysiam Libyamque aiunt abundare frumentis; nec tamen Apulos Campanosque agros opimis defici segetibus, Mela: haec amoenitas deficitur aquā salienti, Plin. ep.: ut defunctorum voluntates, etiamsi iure deficerentur, quasi perfectas tuerer, Plin. ep. – m. folg. ut u. Konj., multorum crudelitas et ambitio et luxuria, ut paria pessimis audeat, fortunae favore deficitur, Sen. ep. 42, 4. – u. Partiz. Perf., defectum corpore caput, vom Rumpfe getrennter, Plin. pan.: defecta vigore cervix, Ov.: sanguine defecti artus, verbluteten, Ov.: sol defectus lumine, Tibull.: ars nec exemplis pauperior nec oratione defectior, ermangelnder, Apul. de deo Socr. prol. p. 111 H. (p. 4, 17 G.). – β) absol., prägn., teils = an Substanz abfallen, si non terrestri cibo membra corporis alantur, deficientur (so schwinden sie zusammen), Vitr. 8. praef. § 2: teils = die Kräfte (den Atem) verlieren, ermattet-, erschöpft werden, in quo non modo defici (den Atem verlieren), sed etiam laborare (zu stocken) turpe est, Cic. Brut. 34: non usque adeo defectum (esse) Germanicum, fühle sich entkräftet, Tac. ann. 2, 70: teils deficior = es gebricht mir an Befähigung dazu, uti si quid de his rebus et artibus iudicare et probare opus fuerit ne deficiatur, Vitr. 1, 1, 16. – u. Partiz. defectus, α) als jurist. t. t., vom Schuldner im Stiche gelassen, defecta nomina, nicht mehr einzutreibende Schuldforderungen, Paul. dig. 22, 1, 11. § 1. – β) mangelhaft, currus (weil ihm die Vorstecknägel vor den Rädern fehlen), Hyg. fab. 84. – γ) abgeschwächt, schwach, im Kompar., in tumidis (speculis videntur) omnia defectiora, at contra in cavis auctiora, Apul. apol. 16. – insbes., physisch geschwächt, schwach (bes. auch altersschwach), ermattet, erschöpft (s. Heinse Ov. fast. 3, 674), v. Pers., quod sibi defectis illa tulisset opem, Ov.: sidera obscura attributa defectis, den Altersschwachen, Plin.: v. Körper usw. u. v. menschl. Zuständen, defectum corpus, Tac.: homo defectae senectutis, ICt.: def. amor, Ov. – / defexit altlat. = defecerit, alte Eidesformel bei Liv. 1, 24, 8.

    lateinisch-deutsches > deficio

  • 15 depecto

    dē-pecto, pēxī, pexum, ere, I) herabkämmen, prominentem barbam, Sen.: capillum, Gell.: crines, Ov.: crines detonso buxo, Ov.: ars depectendi, die Kunst, den Flachs zu hecheln (zu riffeln), Plin. 19, 18. – scherzh., striegeln = durchprügeln, Ter. heaut. 951. – II) abkämmen, frondium canitiem, Plin.: vellera foliis (v. den Bl.) tenuia, Verg. georg. 2, 121.

    lateinisch-deutsches > depecto

  • 16 undo

    undo, āvī, ātum, āre (unda), I) intr. wallen, Wellen schlagen, wogen, aufwogen, A) eig.: solet aestus aequinoctialis sub ipsum lunae solisque coitum omnibus aliis maior undare, Sen.: flammis inter tabulata volutus ad caelum undabat vortex, Verg.: cruor undans, Verg.: undans per domos sanguis, Tac.: undans fretum, Acc. tr. fr.: undans salum, Enn. tr. fr.: ahena undantia flammis, Verg.: undantes bitumine moles, Tac.: undans bello magnusque fluens Nilus, Verg. – B) übtr.: 1) wallen, d.i. gleichsam Wellen schlagen, wellenförmig sich bewegen, -sich erheben, undans buxo Cytorus, Verg.: Aetna undans, Verg.: fumus, Verg.: lora, Verg.: so auch habenae, wallende, lockere, Verg.: suam undantem chlamydem quassando facit, schwänzelte mit der Chl., Plaut.: ipsa (puella)... spinam mobilem quatiens placide, decenter undabat, schwänzelte, Apul. – bildl., Aesonides undans curis, unruhig, in unruhiger Bewegung, Val. Flacc. 5, 304. – 2) von etwas überwallen, d.i. voll sein, regio undat equis, Val. Flacc.: nigro undantia pectora felle, Sil. – II) tr. überströmen, tepido sanguine Teucros campos, Stat. Ach. 1, 87. – / Verschieden ist Adi. undātus, w.s.

    lateinisch-deutsches > undo

  • 17 einfassen

    einfassen, cingere, circumdare alqā re (übh. mit etwas umgeben). – saepire alqā re (mit einem Gehege umgeben, z.B. plagis). coërcere (durch etwas zusammenhalten, z.B. fluvium molis crepidinibus). – marginare alqd (etwas mit einem Rande, Rahmen versehen, z.B. viam, tabulam). – includere alqā re (mit etwas einschließen, z.B. gemmam auro). – vincire alqā re (einbinden mit etwas, z.B. capita [Schädel als Trinkgefäße] auro). – vestire alqā re (bekleiden, z.B. herbis). – amplecti alqā re (mit etwas gleichs. umfassen, z.B. margines auro: u. alqd porticu). – alqd a labris circumcludere auro od. argento (ein Gefäß am Rande mit Gold od. Silber umgeben, z.B. cornu). – mit Buchsbaum u. Rosmarin eingefaßt sein (von einem Orte), buxo et rore marino ambiri. Einfassung, margo (Rand). – Ei. an der Toga, clavus: feste oder gemauerte Ei. eines Dammes etc., crepīdo: Ei. der Türen u. Fenster, antepagmentum.

    deutsch-lateinisches > einfassen

  • 18 самшит

    м бот

    Русско-португальский словарь > самшит

  • 19 dibujo

    đi'buxo
    m
    1) Zeichnung f, Abbildung f, Aufzeichnung f
    2)

    dibujos animados plCINE Zeichentrickfilm m, Trickfilm m

    sustantivo masculino
    1. [gen] Zeichnung die
    2. [de tela, papel, etc] Muster das
    3. [actividad] Zeichnen das
    dibujo
    dibujo [di'βuxo]
    num1num (acción) Zeichnen neutro
    num2num (resultado) Zeichnung femenino; dibujo acotado Maßzeichnung femenino; dibujos animados Zeichentrickfilm masculino; meterse en dibujos (figurativo) sich in die Nesseln setzen
    num3num (muestra) Muster neutro; con dibujos gemustert

    Diccionario Español-Alemán > dibujo

  • 20 boxwood

    box.wood
    [b'ɔkswud] n madeira de buxo.

    English-Portuguese dictionary > boxwood

См. также в других словарях:

  • buxo — s. m. 1. Arbusto semelhante à murta. 2. Sua madeira.   ‣ Etimologia: latim científico Buxus   • Confrontar: bucho …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • José Pascual Buxó — (San Felíu de Guixols, Gerona, España, 12 de febrero de 1931) es un catedrático, filólogo, escritor, poeta y académico mexicano de origen español. Su campo de investigación se ha especializado en el estudio de fuentes originales de la literatura… …   Wikipedia Español

  • Anacos de buxo — Saltar a navegación, búsqueda Anacos de Buxo: grupo de música tradicional gallega Este grupo nace en el mes de septiembre del 2002, con el fin de cumplir el gusto de cuatro jóvenes con ilusión por nuestra música tradicional. Su fin era… …   Wikipedia Español

  • Eloy Perillán y Buxó — Saltar a navegación, búsqueda Eloy Perillán y Buxó (Valladolid, 1848 La Habana, 1889), periodista y autor dramático español. Biografía Hijo de un médico militar, fue un viajero impenitente y sobre todo un aventurero. Era sobrino del fundador del… …   Wikipedia Español

  • David Buxo — Personal information Date of birth 16 June 1981 (1981 06 16) (age 30) Place of birth …   Wikipedia

  • David Buxo —  David Buxo Spielerinformationen Voller Name David Buxo Escabros Geburtstag 16. Juni 1981 Geburtsort Andorra Position Mittelfeld Vereine als Aktiver …   Deutsch Wikipedia

  • Alma de buxo — is an album by Susana Seivane.The title means Soul of the boxwood tree . It is a play of words, meaning the wooden bagpipe chanters that she plays, and also Susana herself running through the forest on the cover art. She is depicted as a kind of… …   Wikipedia

  • Eloy Perillán y Buxó — (Valladolid, 1848 La Habana, 1889), periodista y autor dramático español …   Enciclopedia Universal

  • fura-buxo — s. m. [Ornitologia] Ave aquática …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Sor Juana Inés de la Cruz — Sor Juana Inés de la Cruz …   Wikipedia Español

  • TIBIA — I. TIBIA Phrygia, in universum sic dicta, Suidas: Τιβία. Φρυγία ὅλη. Vide Palmer. p. 575. II. TIBIA instrumentum maxime ὀργιαςικὸν καὶ παθητικὸν, Atistoteli in Politicis, et Appuleio Miles. l. 5. qui proin, uti loqui de cithara, canere de choro,… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»