Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

audeō

  • 1 audeo

    audĕo, ausus, 2, v. a. and n. ( perf. ausi = ausus sum, Cato ap. Prisc. p. 868 P.; hence freq. in the poets, and prose writers modelled after them, subj. sync. ausim, Plaut. Poen. 5, 6, 21; Ter. Eun. 5, 2, 45; 5, 2, 65; Lucr. 2, 178; 5, 196; Verg. E. 3, 32; id. G. 2, 289; Tib. 4, 1, 193; Prop. 2, 5, 24; 3, 12, 21; Ov. Am. 2, 4, 1; Stat. Th. 1, 18; 3, 165; id. Achill. 2, 266; Liv. praef. 1; Plin. Ep. 4, 4 fin.; Tac. Agr. 43: ausis, Att. ap. Non. p. 4, 62; Lucr. 2, 982; 4, 508; 5, 730; 6, 412; cf. Paul. ex Fest. p. 27 Müll.:

    ausit,

    Cat. 61, 65; 61, 70; 61, 75; 66, 28; Ov. M. 6, 466; Stat. Th. 12, 101; id. Achill. 1, 544; Liv. 5, 3 fin.:

    * ausint,

    Stat. Th. 11, 126; cf. Prisc l. l.; Struve, p. 175 sq.; Ramsh. Gr. p. 140; Neue, Formenl. II. pp. 333 sq., 542, 547 sq. al.) [acc. to Pott, for avideo from avidus, pr. to be eager about something, to have spirit or courage for it; v. 1. aveo], to venture, to venture to do, to dare; to be bold, courageous (with the idea of courage, boldness; while conari designates a mere attempt, an undertaking; syn.: conor, molior); constr. with acc., inf., quin, in with acc. or abl., and absol.
    (α).
    With acc. (mostly in poets and histt., esp. in Tac.):

    Quā audaciā tantum facinus audet?

    Ter. Eun. 5, 4, 37; so,

    ut pessimum facinus auderent,

    Tac. H. 1, 28; 2, 85; Suet. Calig. 49: quid domini faciant, audent cum talia furesl Verg. E. 3, 16:

    ausum talia deposcunt,

    Ov. M. 1, 199; 13, 244:

    capitalem fraudem ausi,

    Liv. 23, 14; 3, 2; 26, 40; Vell. 2, 24, 5:

    erant qui id flagitium formidine auderent,

    Tac. A. 1, 69:

    ausuros nocturnam castrorum oppugnationem,

    id. ib. 2, 12; 4, 49; 11, 9; 12, 28; 14, 25; id. H. 1, 48; 2, 25; 2, 69;

    4, 15 al.: ad audendum aliquid concitāsset, nisi etc.,

    Suet. Caes. 8; 19; id. Tib. 37; id. Tit. 8; Just. 5, 9 al.; hence also pass.:

    multa dolo, pleraque per vim audebantur,

    Liv. 39, 8 fin.:

    auderi adversus aliquem dimicare,

    Nep. Milt. 4 fin.:

    agenda res est audendaque,

    Liv. 35, 35, 6; Vell. 2, 56 fin.:

    patroni necem,

    Suet. Dom. 14.—Also ausus, a, um, pass., Tac. A. 3, 67 fin.
    (β).
    With inf. (the usual constr.;

    freq. both in prose and poetry): etiam audes meā revorti gratiā?

    Plaut. Men. 4, 3, 23:

    Ecquid audes de tuo istuc addere?

    do you undertake, venture upon? id. ib. 1, 2, 40:

    commovere me miser non audeo,

    I venture not to stir, id. Truc. 4, 3, 44:

    Neque tibi quicquam dare ausim,

    Ter. Eun. 5, 2, 65:

    nil jam muttire audeo,

    id. And. 3, 2, 25; 3, 5, 7; id. Heaut. 5, 1, 80; id. Phorm. 5, 1, 31:

    hoc ex ipsis caeli rationibus ausim confirmare,

    Lucr. 5, 196:

    auderent credere gentes,

    id. 2, 1036; 1, 68; by poet. license transf. to things: Vitigeni latices in aquaï fontibus audent Misceri, the juice from the vine ventures boldly to intermingle with the water, id. 6, 1072:

    Mithridates tantum victus efficere potuit, quantum incolumis numquam est ausus optare,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 25:

    imperatorem deposcere,

    id. ib. 5, 12: ut de Ligarii (facto) non audeam confiteril id. Lig. 3, 8: audeo dicere, I dare say, venture to assert, = tolmô legein, Cic. Fin. 5, 28, 84 et saep.:

    qui pulsi loco cedere ausi erant,

    Sall. C. 9, 4; 20, 3:

    quem tu praeponere no bis Audes,

    Cat. 81, 6:

    refrenare licentiam,

    Hor. C. 3, 24, 28:

    vana contemnere,

    Liv. 9, 17, 9:

    mensuram prodere ausos,

    Plin. 2, 1, 1, § 3 al.:

    non sunt ausi persequi recedentes,

    Vulg. Gen. 35, 5; 44, 26; ib. Job, 29, 22; 37, 24; ib. Matt. 22, 46; ib. Act. 5, 13; ib. Rom. 5, 7 et persaepe.—
    * (γ).
    With quin:

    ut non audeam, quin promam omnia,

    Plaut. As. 1, 1, 11.—
    (δ).
    With in with acc. or abl. (eccl. Lat.): Rogo vos ne praesens audeam in quosdam (Gr. epi tinas), Vulg. 2 Cor. 10, 2: In quo quis audet, audeo et ego (Gr. en ô), ib. 2 Cor. 11, 21.—
    (ε).
    Absol.:

    (Romani) audendo... magni facti,

    Sall. H. Fragm. 4 (n. 12 fin. Gerl.):

    Nec nunc illi, quia audent, sed quia necesse est, pugnaturi sunt,

    Liv. 21, 40, 7:

    in ejus modi consiliis periculosius esse deprehendi quam audere,

    Tac. Agr. 15 fin.:

    duo itinera audendi (esse), seu mallet statim arma, seu etc.,

    id. H. 4, 49:

    auctor ego audendi,

    Verg. A. 12, 159:

    Nam spirat tragicum satis et feliciter audet,

    Hor. Ep. 2, 1, 166.—With an object to be supplied from the context:

    hos vero novos magistros nihil intellegebam posse docere, nisi ut auderent (sc. dicere, orationes habere, etc.),

    Cic. de Or. 3, 24, 94; Quint. 10, 1, 33 Frotsch.; 1, 5, 72: Judaei sub ipsos muros struxere aciem, rebus secundis longius ausuri (sc. progredi, to advance further), Tac. H. 5, 11: 2, 25, cf. Verg. A. 2, 347.— Hence, P. a.,
    1.
    audens, entis, daring, bold, intrepid, courageous; mostly in a good sense ( poet. or in post-Aug prose):

    tu ne cede malis, sed contra audentior ito,

    Verg. A. 6, 95:

    audentes deus ipse juvat,

    Ov. M. 10, 586; so id. A. A. 1, 608; id. F. 2, 782:

    spes audentior,

    Val. Fl. 4, 284:

    nil gravius audenti quam ignavo patiendum esse,

    Tac. A. 14, 58; id. H. 2, 2 audentissimi cujusque procursu. id. Agr. 33; id. Or. 14 al.— Adv.: audenter, boldly, fearlessly, rashly: liceat audenter dicere, — Vulg Act. 2, 29; Dig. 28, 2, 29 fin.Comp.:

    audentius jam onerat Sejanum,

    Tac. A. 4, 68 progressus, id. ib. 13, 40:

    circumsistere,

    id. H. 2, 78:

    inrupere,

    id. ib. 1, 79:

    agere fortius et audentius,

    id. Or 18.— Sup prob not in use.—
    2.
    ausus, a, um, ventured, attempted, undertaken, hence subst.: au-sum, i, n., a daring attempt, a venture, an undertaking, enterprise ( poet. or in postAug. prose; acc. to Serv. ad Verg. A. 12, 351, perh. not before Verg.):

    At tibi pro scelere, exclamat, pro talibus ausis,

    Verg. A. 2, 535; 12, 351:

    fortia ausa,

    id. ib. 9, 281:

    ingentibus annuat ausis,

    Ov. M. 7, 178; 2, 328; 11, 12; 9, 621; 10, 460; 11, 242; id. H. 14, 49 al.; Stat. Th. 4, 368:

    ausum improbum,

    Plin. 2, 108, 112, § 147.

    Lewis & Short latin dictionary > audeo

  • 2 audeō

        audeō ausus sum ( subj perf. ausim), ēre    [1 AV-], to venture, dare, be bold, dare to do, risk: tantum facinus, T.: nihil: fraudem, L.: ultima, desperate measures, L.: proelium, Ta.: pro vitā maiora, V.: res est audenda, L.: ausum Talia deposcunt, him who dared so much, O.: ausurum se in tribunis, quod, etc., in dealing with tribunes, L.: multo dolo audebantur, L.: audendum dextrā, now for a daring deed, V.: nil muttire, T.: alqd optare: loco cedere, S.: sapere aude, have the resolution, H.: vix ausim credere, O.: ad audendum impudentissimus: si audes, fac, etc.: nec quia audent, sed quia necesse est, pugnare, L.: Auctor ego audendi, V.: audendo potentior, Ta.: longius ausuri, Ta. — Of style: feliciter, H. — Poet.: in proelia, to be eager for battle, V.
    * * *
    audere, ausus sum V SEMIDEP
    intend, be prepared; dare/have courage (to go/do), act boldly, venture, risk

    Latin-English dictionary > audeō

  • 3 audeo

    to dare. (part. ausus)

    Latin-English dictionary of medieval > audeo

  • 4 ausum

        ausum ī, n    [audeo], a bold deed, reckless act: fortia ausa, V: auso potiri, to succeed in boldness, V.: ausi paenitet, O.
    * * *
    I
    -, -, - V
    intend, be prepared; dare (to go/do), act boldly, risk; (SUB for audeo-kludge)
    II
    daring/bold deed, exploit, venture; attempt; presumptuous act, outrage; crime

    Latin-English dictionary > ausum

  • 5 ausus

    1.
    ausus, a, um, v. audeo, P. a.
    2.
    ausus, ūs, m. [audeo], a hazard, attempt, Petr. 123, 184; Impp. Leo et Anthem. Cod. 1, 2, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > ausus

  • 6 audēns

        audēns entis, adj. with comp. and sup.    [P. of audeo], daring, bold, intrepid, courageous: audentes deus ipse iuvat, O.: Tu ne cede malis sed contra audentior ito, V.: audentissimus quisque miles, Ta.
    * * *
    audentis (gen.), audentior -or -us, audentissimus -a -um ADJ
    daring, bold, courageous; characterized by boldness/license of expression

    Latin-English dictionary > audēns

  • 7 ausim

        ausim    see audeo.

    Latin-English dictionary > ausim

  • 8 ausus

        ausus    P. of audeo.
    * * *
    daring, initiative; ventures (pl.)

    Latin-English dictionary > ausus

  • 9 lamh

    able, dare, Irish lamhaim, Early Irish lamaim, Old Irish - laimur, audeo, Welsh llafasu, audere, Cornish lavasy, Breton lafuaez: *plamô, a short-vowel form of the root of làmh, hand, the idea being "manage to, dare to"? Stokes says it is probably from *tlam, dare, Greek $$G tólma, daring, Scottish thole; See tlàth. Windisch has compared Lithuanian lemiù, lemti, fix, appoint.

    Etymological dictionary of the Gaelic language > lamh

  • 10 taidhe

    attention, heed, Irish uidh, Old Irish oid, óid, con-ói, servat: *audi-, root av, watch, Latin aveo, desire, audeo, dare, Sanskrit av, favour (see àill further). The t of Gaelic is due to the phrase "Thoir taidhe" (= thoir do aidhe) - Take thy heed: a phrase to which the word is practically restricted, and which accounts for the short vowel of the Gaelic and Irish, the sentence accent being on the verb.

    Etymological dictionary of the Gaelic language > taidhe

  • 11 audax

    audax, ācis, adj. [from audeo, as ferax from fero, capax from capio], daring, in a good, but oftener in a bad sense, bold, courageous, spirited; audacious, rash, presumptuous, foolhardy (syn.: fortis, temerarius).
    I.
    Lit.
    a.
    Absol.:

    qui me alter est audacior homo, aut qui me confidentior?

    Plaut. Am. 1, 1, 1:

    quae non deliquit, decet Audacem esse,

    id. ib. 2, 2, 207:

    o scelestum atque audacem hominem,

    Ter. Eun. 4, 4, 42:

    O hominem audacem!

    id. And. 4, 4, 30:

    rogitas, audacissime?

    id. Eun. 5, 4, 26:

    Verres homo audacissimus atque amentissimus,

    Cic. Verr. 1, 1, 2 fin.; id. Rosc. Am. 1:

    temerarius et audax,

    id. Inv. 1, 3:

    petulans et audax,

    id. ad Q. Fr. 2, 4:

    alii audaces, protervi,

    id. Fin. 1, 18, 61:

    audaces, sibi placentes,

    Vulg. 2 Pet. 2, 10:

    de improbis et audacibus,

    Cic. Phil. 14, 3:

    adulescentes quosdam eligit cum audacissimos tum viribus maximis,

    Nep. Dion, 9, 3:

    da facilem cursum atque audacibus annue coeptis,

    Verg. G. 1, 40:

    poëta,

    a poet who remains unmoved amid praise and blame, Hor. Ep. 2, 1, 182 Schmid:

    audax Iapeti genus,

    id. C. 1, 3, 25; 3, 27, 28:

    conjunx timidi aut audacis Ulixis,

    Ov. M. 14, 671:

    furit audacissimus omni De numero Lycabas,

    id. ib. 3, 623 al.—
    b.
    Constr.,
    (α).
    With abl.:

    viribus audax,

    Verg. A. 5, 67:

    audax juventā,

    id. G. 4, 565.—
    (β).
    With gen.:

    audax ingenii,

    Stat. S. 3, 2, 64; 5, 3, 135:

    animi,

    id. Th. 10, 495; Claud. Rapt. Pros. 2, 4; Sil. 14, 416.—
    (γ).
    With inf.:

    audax omnia perpeti,

    Hor. C. 1, 3, 25:

    leges inponere,

    Prop. 5, 5, 13:

    casus audax spondere secundos,

    Luc. 7, 246.—
    (δ).
    With ad:

    ad facinus audacior,

    Cic. Cat. 2, 5.—
    II.
    Transf. to things:

    audax facinus,

    Ter. Eun. 4, 3, 2; so id. And. 2, 3, 27; id. Phorm. 1, 3, 4; so,

    animus,

    Sall. C. 5, 4:

    consilium,

    Liv. 25, 38:

    lingua,

    Vulg. Eccli. 21, 8:

    res,

    Liv. 26, 38:

    spes audacior,

    Plin. 28, 4, 7, § 35:

    paupertas,

    Hor. Ep. 2, 2, 51:

    dithyrambi,

    id. C. 4, 2, 10: verba, bold, i. e. unusual, poetic, Quint. 10, 5, 4:

    hyperbole audacioris ornatūs,

    id. 8, 6, 67:

    volatus,

    Ov. M. 8, 223 al. —
    III.
    Meton., violent, fierce, proud: Nunc audax cave sis, *Cat. 50, 18:

    ambitiosus et audax,

    Hor. S. 2, 3, 165:

    Cerberus,

    Tib. 1, 10, 35:

    leones,

    Vulg. Sap. 11, 18:

    Hecate,

    Sen. Med. 844.— Adv., boldly, courageously, audaciously; in two forms,
    a.
    audācĭter (the original but unusual form; cf.: licet omnes oratores aliud sequantur, i. e. the form audacter, Quint. 1, 6, 17): Multa scelerate, multa audaciter, multa improbe fecisti, Cic. Rosc. Am. 36, 104 B. and K.; cf. Prisc. p. 1014 P.;

    Sall. H. Fragm. ap. Prisc. l. l.: audaciter se laturum fuisse de etc.,

    Liv. 22, 25:

    audaciter negantem,

    id. 40, 55 Weissenb.; Sen. Prov. 4.—
    b.
    audacter (the usu. class. form):

    loquere audacter patri,

    Plaut. Trin. 2, 2, 82:

    monere,

    Ter. Heaut. 1, 1, 6:

    audacter inter reges versari,

    Lucr. 2, 50; Cat. 55, 16; Cic. Verr. 2, 2, 54, id. Rosc. Am. 11; id. Fin. 2, 9, 28; id. Ac. 2, 25, 81; Liv. 9, 34; 44, 4:

    patrare,

    Vulg. Gen. 34, 30; ib. Jud. 20, 31; ib. Marc. 15, 43 al.— Comp.:

    quoi tuum concredat filium audacius,

    Plaut. Capt. 2, 2, 98; Cic. Or. 8, 26; 60, 202; Caes. B. G. 1, 15; 1, 18; Nep. Epam. 9, 1:

    scribere,

    Vulg. Rom. 15, 15.— Sup.:

    audacissume oneris quid vis inpone,

    Ter. Phorm. 3, 3, 28; Caes. B. G. 2, 10; 5, 15; Liv. 30, 30 (on these forms, v. Neue, Formenl. II. p. 661 sq.).

    Lewis & Short latin dictionary > audax

  • 12 audens

    audens, entis, v. audeo, P. a.

    Lewis & Short latin dictionary > audens

  • 13 audenter

    audenter, adv., v. audeo, P. a. fin.

    Lewis & Short latin dictionary > audenter

  • 14 ausim

    ausim, v. audeo init.

    Lewis & Short latin dictionary > ausim

  • 15 ausum

    ausum, i, v. audeo, P. a.

    Lewis & Short latin dictionary > ausum

  • 16 consolor

    con-sōlor, ātus, 1, v. dep.
    I.
    Of personal objects, to console, encourage, animate, cheer, comfort (freq. and class.; most freq. in Cic.).
    (α).
    With acc.:

    istam, quod potes, Fac consolere,

    Ter. Ad. 3, 5, 2; id. Hec. 3, 1, 13; Ov. M. 1, 578 al.:

    aliquem de miseriis communibus,

    Cic. Fam. 6, 4, 2:

    Telamonem de Aiacis morte,

    id. Tusc. 3, 29, 71:

    aliquem in miseriis,

    id. Cat. 4, 4, 8:

    in hoc communi malo consoletur se conscientiā optimae mentis,

    id. Brut. 71, 250:

    se aliquā re,

    id. Prov. Cons. 7, 16; id. Rosc. Com. 14, 43:

    tu velim Piliam meis verbis consolere,

    in my name, id. Att. 5, 11, 7:

    se per litteras,

    id. ib. 12, 14, 3:

    egomet, qui te consolari cupio, consolandus ipse eum,

    id. Fam. 5, 18, 1: his me consolor victurum suavius, ac si, etc., * Hor. S. 1, 6, 130:

    se, quod, etc.,

    Cic. Sull. 10, 29:

    vosmet ipsos,

    id. Agr. 2, 28, 77; cf.

    memet,

    Cat. 64, 182:

    me ipse consolor maxime illo solacio, quod, etc.,

    Cic. Lael. 3, 10; cf. id. Sull. 10, 29:

    neque monere te audeo... nec confirmare... consolari vero nullo modo,

    id. Fam. 4, 8, 1.—
    (β).
    Absol.:

    aut consolando aut consilio aut re juvero,

    Ter. Heaut. 1, 1, 34:

    haec igitur officia sunt consolantium, tollere aegritudinem, etc.,

    Cic. Tusc. 3, 31, 75:

    librum mittere consolandi causa ad captivos,

    id. ib. 3, 22, 54:

    dolorem tuum consolando levare,

    id. Fam. 6, 4, 2; Quint. 11, 3, 64:

    quo consolante doleres?

    Ov. M. 1, 360:

    consolantia verba,

    id. ib. 15, 491:

    Caesar ejus dextram prendit, consolatus rogat, etc.,

    encouraging him, Caes. B. G. 1, 20; 5, 4; id. B. C. 3, 98; Liv. 26, 35, 7; Nep. Eum. 11, 2; Varr. R. R. 1, 17, 7; Suet. Aug. 53 al.—
    II.
    Of things, to mitigate, alleviate, lighten, relieve, soothe (most freq. in Cic.):

    ut doloris magnitudinem celeritas, diuturnitatem adlevatio consoletur,

    Cic. Fin. 1, 12, 40; so,

    dolorem,

    id. Fam. 4, 8, 1:

    consolatur honestas egestatem,

    id. Quint. 15, 49:

    incommodum,

    id. Q. Fr. 2, 4, 6:

    desiderium tui,

    id. Fam. 7, 11, 2:

    doloris magnitudinem brevitate,

    id. Tusc. 5, 31, 88:

    brevitatem vitae,

    id. Mil. 35, 97:

    dicendi laborem delectatione oratoriā consolor,

    id. Att. 4, 18, 2 (16, 10):

    hanc cladem domūs meae,

    Liv. 45, 41, 12:

    otium nostrum,

    Quint. 2, 12, 12:

    ut crudelitatem fati consolaretur aequalitas,

    Sen. Cons. Polyb. 1 (20), 3.

    Lewis & Short latin dictionary > consolor

  • 17 dico

    1.
    dĭco, āvi, ātum, 1 (dixe for dixisse, Val. Ant. ap. Arn. 5, 1; DICASSIT dixerit, Paul. ex Fest. p. 75, 15; rather = dicaverit), v. a. [orig. the same word with 2. dīco; cf. the meaning of abdĭco and abdīco, of indĭco and indīco, dedĭco, no. II. A. al., Corss. Ausspr. 1, 380].
    I.
    To proclaim, make known. So perh. only in the foll. passage: pugnam, Lucil. ap. Non. 287, 30.—Far more freq.,
    II.
    Relig. t. t., to dedicate, consecrate, devote any thing to a deity or to a deified person (for syn. cf.: dedico, consecro, inauguro).
    A.
    Prop.: et me dicabo atque animam devotabo hostibus, Att. ap. Non. 98, 12:

    donum tibi (sc. Jovi) dicatum atque promissum,

    Cic. Verr. 2, 5, 72; cf.:

    ara condita atque dicata,

    Liv. 1, 7 (for which aram condidit dedicavitque, id. 28, 46 fin.); so,

    aram,

    id. 1, 7; 1, 20:

    capitolium, templum Jovis O. M.,

    id. 22, 38 fin.:

    templa,

    Ov. F. 1, 610:

    delubrum ex manubiis,

    Plin. 7, 26, 27, § 97:

    lychnuchum Apollini,

    id. 34, 3, 8, § 14:

    statuas Olympiae,

    id. 34, 4, 9, § 16:

    vehiculum,

    Tac. G. 40:

    carmen Veneri,

    Plin. 37, 10, 66, § 178; cf. Suet. Ner. 10 fin. et saep.:

    cygni Apollini dicati,

    Cic. Tusc. 1, 30, 73.—
    2.
    With a personal object, to consecrate, to deify (cf. dedico, no. II. A. b.):

    Janus geminus a Numa dicatus,

    Plin. 34, 7, 16, § 34:

    inter numina dicatus Augustus,

    Tac. A. 1, 59.—
    B.
    Transf., beyond the relig. sphere.
    1.
    To give up, set apart, appropriate a thing to any one: recita;

    aurium operam tibi dico,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 72; so,

    operam,

    id. Ps. 1, 5, 147; Ter. Ph. 1, 2, 12:

    hunc totum diem tibi,

    Cic. Leg. 2, 3, 7:

    tuum studium meae laudi,

    id. Fam. 2, 6, 4:

    genus (orationis) epidicticum gymnasiis et palaestrae,

    id. Or. 13, 42:

    librum Maecenati,

    Plin. 19, 10, 57, § 177; cf.:

    librum laudibus ptisanae,

    id. 18, 7, 15, § 75 al.:

    (Deïopeam) conubio jungam stabili propriamque dicabo,

    Verg. A. 1, 73; cf. the same verse, ib. 4, 126:

    se Crasso,

    Cic. de Or. 3, 3, 11; cf.: se Remis in clientelam, * Caes. B. G. 6, 12, 7:

    se alii civitati,

    to become a free denizen of it, Cic. Balb. 11, 28;

    for which: se in aliam civitatem,

    id. ib. 12 fin.
    * 2.
    (I. q. dedico, no. II. A.) To consecrate a thing by using it for the first time:

    nova signa novamque aquilam,

    Tac. H. 5, 16.— Hence, dĭcātus, a, um, P. a. (acc. to no. II.), devoted, consecrated, dedicated:

    loca Christo dedicatissima, August. Civ. Dei, 3, 31: CONSTANTINO AETERNO AVGVSTO ARRIVS DIOTIMVS... N. M. Q. (i. e. numini majestatique) EIVS DICATISSIMVS,

    Inscr. Orell. 1083.
    2.
    dīco, xi, ctum, 3 ( praes. DEICO, Inscr. Orell. 4848; imp. usu. dic; cf. duc, fac, fer, from duco, etc., DEICVNTO, and perf. DEIXSERINT, P. C. de Therm. ib. 3673; imp. dice, Naev. ap. Fest. p. 298, 29 Müll.; Plaut. Capt. 2, 2, 109; id. Bac. 4, 4, 65; id. Merc. 1, 2, 47 al.; cf. Quint. 1, 6, 21; fut. dicem = dicam, Cato ap. Quint. 1, 7, 23; cf. Paul. ex Fest. p. 72, 6 Müll.—Another form of the future is dicebo, Novius ap. Non. 507 (Com. v. 8 Rib.). — Perf. sync.:

    dixti,

    Plaut. As. 4, 2, 14; id. Trin. 2, 4, 155; id. Mil. 2, 4, 12 et saep.; Ter. And. 3, 1, 1; 3, 2, 38; id. Heaut. 2, 3, 100 et saep.; Cic. Fin. 2, 3, 10; id. N. D. 3, 9, 23; id. Caecin. 29, 82; acc. to Quint. 9, 3, 22.— Perf. subj.:

    dixis,

    Plaut. Capt. 1, 2, 46; Caecil. ap. Gell. 7, 17 fin.:

    dixem = dixissem,

    Plaut. Pseud. 1, 5, 84; inf. dixe = dix isse, Plaut. Fragm. ap. Non. 105, 23; Varr. ib. 451, 16; Arn. init.; Aus. Sept. Sap. de Cleob. 8; inf. praes. pass. dicier, Ter. Eun. 4, 4, 32; Vatin. in Cic. Fam. 5, 9 al.), v. a. [root DIC = DEIK in deiknumi; lit., to show; cf. dikê, and Lat. dicis, ju-dex, dicio], to say, tell, mention, relate, affirm, declare, state; to mean, intend (for syn. cf.: for, loquor, verba facio, dicto, dictito, oro, inquam, aio, fabulor, concionor, pronuntio, praedico, recito, declamo, affirmo, assevero, contendo; also, nomino, voco, alloquor, designo, nuncupo; also, decerno, jubeo, statuo, etc.; cf. also, nego.—The person addressed is usually put in dat., v. the foll.: dicere ad aliquem, in eccl. Lat., stands for the Gr. eipein pros tina, Vulg. Luc. 2, 34 al.; cf. infra I. B. 2. g).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    Amphitruonis socium nae me esse volui dicere,

    Plaut. Am. 1, 1, 228:

    advenisse familiarem dicito,

    id. ib. 1, 1, 197:

    haec uti sunt facta ero dicam,

    id. ib. 1, 1, 304; cf. ib. 2, 1, 23:

    signi dic quid est?

    id. ib. 1, 1, 265:

    si dixero mendacium,

    id. ib. 1, 1, 43; cf.

    opp. vera dico,

    id. ib. 1, 1, 238 al.:

    quo facto aut dicto adest opus,

    id. ib. 1, 1, 15; cf.:

    dictu opus est,

    Ter. Heaut. 5, 1, 68:

    nihil est dictu facilius,

    id. Phorm. 2, 1, 70:

    turpe dictu,

    id. Ad. 2, 4, 11:

    indignis si male dicitur, bene dictum id esse dico,

    Plaut. Curc. 4, 2, 27:

    ille, quem dixi,

    whom I have mentioned, named, Cic. de Or. 3, 12, 45 et saep.: vel dicam = vel potius, or rather:

    stuporem hominis vel dicam pecudis attendite,

    Cic. Phil. 2, 12, 30; cf.:

    mihi placebat Pomponius maxime vel dicam minime displicebat,

    id. Brut. 57, 207; so id. ib. 70, 246; id. Fam. 4, 7, 3 al.—
    b.
    Dicitur, dicebatur, dictum est, impers. with acc. and inf., it is said, related, maintained, etc.; or, they say, affirm, etc.: de hoc (sc. Diodoro) Verri dicitur, habere eum, etc., it is reported to Verres that, etc., Cic. Verr. 2, 4, 18:

    non sine causa dicitur, ad ea referri omnes nostras cogitationes,

    id. Fin. 3, 18, 60; so,

    dicitur,

    Nep. Paus. 5, 3; Quint. 5, 7, 33; 7, 2, 44; Ov. F. 4, 508:

    Titum multo apud patrem sermone orasse dicebatur, ne, etc.,

    Tac. H. 4, 52; so,

    dicebatur,

    id. A. 1, 10:

    in hac habitasse platea dictum'st Chrysidem,

    Ter. And. 4, 5, 1:

    dictum est,

    Caes. B. G. 1, 1, 5; Liv. 38, 56; Quint. 6, 1, 27:

    ut pulsis hostibus dici posset, eos, etc.,

    Caes. B. G. 1, 46, 3. Cf. also: hoc, illud dicitur, with acc. and inf., Cic. Fin. 5, 24, 72; id. de Or. 1, 33, 150; Quint. 4, 2, 91; 11, 3, 177 al. —Esp. in histt. in reference to what has been previously related:

    ut supra dictum est,

    Sall. J. 96, 1:

    sicut ante dictum est,

    Nep. Dion. 9, 5; cf. Curt. 3, 7, 7; 5, 1, 11; 8, 6, 2 et saep.—
    c.
    (See Zumpt, Gram. § 607.) Dicor, diceris, dicitur, with nom. and inf., it is said that I, thou, he, etc.; or, they say that I, thou, etc.:

    ut nos dicamur duo omnium dignissimi esse,

    Plaut. As. 2, 2, 47: cf. Quint. 4, 4, 6:

    dicar Princeps Aeolium carmen ad Italos Deduxisse modos,

    Hor. Od. 3, 30, 10 al.:

    illi socius esse diceris,

    Plaut. Rud. 1, 2, 72: aedes Demaenetus ubi [p. 571] dicitur habitare, id. As. 2, 3, 2:

    qui (Pisistratus) primus Homeri libros confusos antea sic disposuisse dicitur, ut nunc habemus,

    Cic. de Or. 3, 34, 137 et saep.:

    quot annos nata dicitur?

    Plaut. Cist. 4, 2, 89:

    is nunc dicitur venturus peregre,

    id. Truc. 1, 1, 66 et saep. In a double construction, with nom. and inf., and acc. and inf. (acc. to no. b. and c.): petisse dicitur major Titius... idque ab eis facile (sc. eum) impetrasse, Auct. B. Afr. 28 fin.; so Suet. Oth. 7.—
    d.
    Dictum ac factum or dictum factum (Gr. hama epos hama ergon), in colloq. lang., no sooner said than done, without delay, Ter. And. 2, 3, 7:

    dictum ac factum reddidi,

    it was "said and done" with me, id. Heaut. 4, 5, 12; 5, 1, 31; cf.:

    dicto citius,

    Verg. A. 1, 142; Hor. S. 2, 2, 80; and:

    dicto prope citius,

    Liv. 23, 47, 6.—
    B.
    In partic.
    1.
    Pregn.
    a.
    To assert, affirm a thing as certain (opp. nego):

    quem esse negas, eundem esse dicis,

    Cic. Tusc. 1, 6, 12; cf.:

    dicebant, ego negabam,

    id. Fam. 3, 8, 5; and:

    quibus creditum non sit negantibus, iisdem credatur dicentibus?

    id. Rab. Post. 12, 35.—
    b.
    For dico with a negative, nego is used, q. v.; cf. Zumpt, Gram. § 799;

    but: dicere nihil esse pulchrius, etc.,

    Liv. 30, 12, 6; 21, 9, 3 Fabri; so,

    freq. in Liv. when the negation precedes,

    id. 30, 22, 5; 23, 10, 13 al.; cf. Krebs, Antibar. p. 355.—
    2.
    dico is often inserted parenthetically, to give emphasis to an apposition:

    utinam C. Caesari, patri, dico adulescenti contigisset, etc.,

    Cic. Phil. 5, 18, 49; id. Tusc. 5, 36, 105; id. Planc. 12, 30; Quint. 9, 2, 83; cf. Cic. Or. 58, 197; id. Tusc. 4, 16, 36; Sen. Ep. 14, 6; id. Vit. Beat. 15, 6; Quint. 1, 6, 24:

    ille mihi praesidium dederat, cum dico mihi, senatui dico populoque Romano,

    Cic. Phil. 11, 8, 20; Sen. Ep. 83, 12; Plin. Ep. 2, 20, 2; 3, 2, 2.—
    3.
    In rhetor. and jurid. lang., to pronounce, deliver, rehearse, speak any thing.
    (α).
    With acc.:

    oratio dicta de scripto,

    Cic. Planc. 30 fin.; cf.:

    sententiam de scripto,

    id. Att. 4, 3, 3:

    controversias,

    Quint. 3, 8, 51; 9, 2, 77:

    prooemium ac narrationem et argumenta,

    id. 2, 20, 10:

    exordia,

    id. 11, 3, 161:

    theses et communes locos,

    id. 2, 1, 9:

    materias,

    id. 2, 4, 41:

    versus,

    Cic. Or. 56, 189; Quint. 6, 3, 86:

    causam, of the defendant or his attorney,

    to make a defensive speech, to plead in defence, Cic. Rosc. Am. 5; id. Quint. 8; id. Sest. 8; Quint. 5, 11, 39; 7, 4, 3; 8, 2, 24 al.; cf.

    causas (said of the attorney),

    Cic. de Or. 1, 2, 5; 2, 8, 32 al.:

    jus,

    to pronounce judgment, id. Fl. 3; id. Fam. 13, 14; hence the praetor's formula: DO, DICO, ADDICO; v. do, etc.—
    (β).
    With ad and acc. pers., to plead before a person or tribunal:

    ad unum judicem,

    Cic. Opt. Gen. 4, 10:

    ad quos? ad me, si idoneus videor qui judicem, etc.,

    id. Verr. 2, 2, 29, § 72; Liv. 3, 41.—
    (γ).
    With ad and acc. of thing, to speak in reference to, in reply to:

    non audeo ad ista dicere,

    Cic. Tusc. 3, 32, 78; id. Rep. 1, 18, 30.—
    (δ).
    Absol.:

    nec idem loqui, quod dicere,

    Cic. Or. 32:

    est oratoris proprium, apte, distincte, ornate dicere,

    id. Off. 1, 1, 2; so,

    de aliqua re pro aliquo, contra aliquem, etc., innumerable times in Cic. and Quint.: dixi, the t. t. at the end of a speech,

    I have done, Cic. Verr. 1 fin. Ascon. and Zumpt, a. h. 1.;

    thus, dixerunt, the t. t. by which the praeco pronounced the speeches of the parties to be finished,

    Quint. 1, 5, 43; cf. Spald. ad Quint. 6, 4, 7.— Transf. beyond the judicial sphere:

    causam nullam or causam haud dico,

    I have no objection, Plaut. Mil. 5, 34; id. Capt. 3, 4, 92; Ter. Ph. 2, 1, 42.—
    4.
    To describe, relate, sing, celebrate in writing (mostly poet.):

    tibi dicere laudes,

    Tib. 1, 3, 31; so,

    laudes Phoebi et Dianae,

    Hor. C. S. 76:

    Dianam, Cynthium, Latonam,

    id. C. 1, 21, 1:

    Alciden puerosque Ledae,

    id. ib. 1, 12, 25:

    caelestes, pugilemve equumve,

    id. ib. 4, 2, 19:

    Pelidae stomachum,

    id. ib. 1, 6, 5:

    bella,

    id. Ep. 1, 16, 26; Liv. 7, 29:

    carmen,

    Hor. C. 1, 32, 3; id. C. S. 8; Tib. 2, 1, 54:

    modos,

    Hor. C. 3, 11, 7:

    silvestrium naturas,

    Plin. 15, 30, 40, § 138 et saep.:

    temporibus Augusti dicendis non defuere decora ingenia,

    Tac. A. 1, 1; id. H. 1, 1:

    vir neque silendus neque dicendus sine cura,

    Vell. 2, 13.—
    b.
    Of prophecies, to predict, foretell:

    bellicosis fata Quiritibus Hac lege dico, ne, etc.,

    Hor. C. 3, 3, 58:

    sortes per carmina,

    id. A. P. 403:

    quicquid,

    id. S. 2, 5, 59:

    hoc (Delphi),

    Ov. Tr. 4, 8, 43 et saep.—
    5.
    To pronounce, articulate a letter, syllable, word: Demosthenem scribit Phalereus, cum Rho dicere nequiret, etc., Cic. Div. 2, 46, 96; id. de Or. 1, 61, 260; Quint. 1, 4, 8; 1, 7, 21 al.—
    6.
    To call, to name: habitum quendam vitalem corporis esse, harmoniam Graii quam dicunt, Lucr. 3, 106; cf.: Latine dicimus elocutionem, quam Graeci phrasin vocant, Quint. 8, 1, 1:

    Chaoniamque omnem Trojano a Chaone dixit,

    Verg. A. 3, 335:

    hic ames dici pater atque princeps,

    Hor. Od. 1, 2, 50:

    uxor quondam tua dicta,

    Verg. A. 2, 678 et saep. —Prov.:

    dici beatus ante obitum nemo debet,

    Ov. M. 3, 135.—
    7.
    To name, appoint one to an office:

    ut consules roget praetor vel dictatorem dicat,

    Cic. Att. 9, 15, 2: so,

    dictatorem,

    Liv. 5, 9; 7, 26; 8, 29:

    consulem,

    id. 10, 15; 24, 9; 26, 22 (thrice):

    magistrum equitum,

    id. 6, 39:

    aedilem,

    id. 9, 46:

    arbitrum bibendi,

    Hor. Od. 2, 7, 26 et saep.—
    8.
    To appoint, set apart. fix upon, settle:

    nam mea bona meis cognatis dicam, inter eos partiam,

    Plaut. Mil. 3, 1, 113; cf. Pompon. ap. Non. 280, 19:

    dotis paululum vicino suo,

    Afran. ib. 26:

    pecuniam omnem suam doti,

    Cic. Fl. 35: quoniam inter nos nuptiae sunt dictae, Afran. ap. Non. 280, 24; cf.:

    diem nuptiis,

    Ter. And. 1, 1, 75:

    diem operi,

    Cic. Verr. 2, 1, 57:

    diem juris,

    Plaut. Men. 4, 2, 16:

    diem exercitui ad conveniendum Pharas,

    Liv. 36, 8; cf. id. 42, 28, and v. dies:

    locum consiliis,

    id. 25, 16:

    leges pacis,

    id. 33, 12; cf.:

    leges victis,

    id. 34, 57:

    legem tibi,

    Hor. Ep. 2, 2, 18; Ov. M. 6, 137; cf.:

    legem sibi,

    to give sentence upon one's self, id. ib. 13, 72:

    pretium muneri,

    Hor. C. 4, 8, 12 et saep.—With inf.: prius data est, quam tibi dari dicta, Pac. ap. Non. 280, 28. — Pass. impers.:

    eodem Numida inermis, ut dictum erat, accedit,

    Sall. J. 113, 6.—
    9.
    To utter, express, esp. in phrases:

    non dici potest, dici vix potest, etc.: non dici potest quam flagrem desiderio urbis,

    Cic. Att. 5, 11, 1; 5, 17, 5:

    dici vix potest quanta sit vis, etc.,

    id. Leg. 2, 15, 38; id. Verr. 2, 4, 57, § 127; id. Or. 17, 55; id. Red. ad Quir. 1, 4; cf. Quint. 2, 2, 8; 11, 3, 85.—
    10.
    (Mostly in colloq. lang.) Alicui, like our vulg. to tell one so and so, for to admonish, warn, threaten him:

    dicebam, pater, tibi, ne matri consuleres male,

    Plaut. As. 5, 2, 88; cf. Nep. Datam. 5; Ov. Am. 1, 14, 1.—Esp. freq.:

    tibi (ego) dico,

    I tell you, Plaut. Curc. 4, 2, 30; id. Bacch. 4, 9, 76; id. Men. 2, 3, 27; id. Mil. 2, 2, 62 et saep.; Ter. And. 1, 2, 33 Ruhnk.; id. ib. 4, 4, 23; id. Eun. 2, 3, 46; 87; Phaedr. 4, 19, 18; cf.:

    tibi dicimus,

    Ov. H. 20, 153; id. M. 9, 122; so, dixi, I have said it, i. e. you may depend upon it, it shall be done, Ter. Phorm. 2, 3, 90; 92.—
    11.
    Dicere sacramentum or sacramento, to take an oath, to swear; v. sacramentum.
    II.
    Transf., i. q. intellego, Gr. phêmi, to mean so and so; it may sometimes be rendered in English by namely, to wit:

    nec quemquam vidi, qui magis ea, quae timenda esse negaret, timeret, mortem dico et deos,

    Cic. N. D. 1, 31, 86; id. de Or. 3, 44, 174: M. Sequar ut institui divinum illum virum, quem saepius fortasse laudo quam necesse est. At. Platonem videlicet dicis, id. Leg. 3, 1:

    uxoris dico, non tuam,

    Plaut. As. 1, 1, 30 et saep.—Hence, dictum, i, n., something said, i. e. a saying, a word.
    A.
    In gen.: haut doctis dictis certantes sed male dictis, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 274 Vahl.; acc. to Hertz.: nec maledictis); so,

    istaec dicta dicere,

    Plaut. Trin. 1, 2, 40:

    docta,

    id. ib. 2, 2, 99; id. Men. 2, 1, 24; Lucr. 5, 113; cf.

    condocta,

    Plaut. Poen. 3, 2, 3:

    meum,

    id. As. 2, 4, 1:

    ridiculum,

    id. Capt. 3, 1, 22:

    minimum,

    Cic. Fam. 1, 9:

    ferocibus dictis rem nobilitare,

    Liv. 23, 47, 4 al.:

    ob admissum foede dictumve superbe,

    Lucr. 5, 1224; cf.

    facete,

    Plaut. Capt. 1, 2, 73; id. Poen. 3, 3, 24; Ter. Eun. 2, 2, 57; Cic. Off. 1, 29, 104 al.:

    lepide,

    Plaut. Most. 1, 3, 103:

    absurde,

    id. Capt. 1, 1, 3:

    vere,

    Nep. Alc. 8, 4:

    ambigue,

    Hor. A. P. 449 et saep.—Pleon.:

    feci ego istaec dicta quae vos dicitis (sc. me fecisse),

    Plaut. Casin. 5, 4, 17.—
    B.
    In partic.
    1.
    A saying, maxim, proverb:

    aurea dicta,

    Lucr. 3, 12; cf.

    veridica,

    id. 6, 24: Catonis est dictum. Pedibus compensari pecuniam, Cic. Fl. 29 fin. Hence, the title of a work by Caesar: Dicta collectanea (his Apophthegmata, mentioned in Cic. Fam. 9, 16), Suet. Caes. 56.—Esp. freq.,
    2.
    For facete dictum, a witty saying, bon-mot, Enn. ap. Cic. de Or. 2, 54 fin. (cf. Cic. ap. Macr. S. 2, 1 fin.); Cic. Phil. 2, 17; Quint. 6, 3, 2; 16; 36; Liv. 7, 33, 3; Hor. A. P. 273 et saep.; cf. also, dicterium.—
    3.
    Poetry, verse (abstr. and concr.): dicti studiosus, Enn. ap. Cic. Brut. 18, 71:

    rerum naturam expandere dictis,

    Lucr. 1, 126; 5, 56:

    Ennius hirsuta cingat sua dicta corona,

    Prop. 4 (5), 1, 61.—
    4.
    A prediction, prophecy, Lucr. 1, 103; Verg. A. 2, 115; Val. Fl. 2, 326 al.; cf. dictio.—
    5.
    An order, command:

    dicto paruit consul,

    Liv. 9, 41; cf. Verg. A. 3, 189; Ov. M. 8, 815:

    haec dicta dedit,

    Liv. 3, 61; cf. id. 7, 33; 8, 34; 22, 25 al.: dicto audientem esse and dicto audire alicui, v. audio.—
    6.
    A promise, assurance:

    illi dixerant sese dedituros... Cares, tamen, non dicto capti, etc.,

    Nep. Milt. 2, 5; Fur. ap. Macr. S. 6, 1, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > dico

  • 18 faber

    1.
    făber, bri ( gen. plur. most freq. fabrum; cf.:

    jam ut censoriae tabulae loquuntur, fabrum et procum audeo dicere, non fabrorum et procorum,

    Cic. Or. 46, 156: fabrum, Caes. ap. Cic. Att. 9, 8, C, 2; Caes. B. C. 1, 24, 4; Plin. 34, 1, 1, § 1 al.:

    fabrorum,

    Plaut. Most. 1, 2, 54; Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147; Plin. 35, 15, 51, § 182 al.), m. [Sanscr. root bha-, gleam, shine; Gr. phêmi, say, phainô, show; cf. for], a worker in wood, stone, metal, etc., a forger, smith, artificer, carpenter, joiner (syn.: artifex, opifex, operarius), tektôn.
    I.
    Prop.
    A.
    With adj. of material, etc., specifying the trade:

    tamen ego me Phidiam esse mallem, quam vel optimum fabrum tignarium,

    carpenter, Cic. Brut. 73, 257; so,

    tignarius,

    id. Rep. 2, 22; Inscr. Orell. 4087; cf.:

    fabros tignarios dicimus non eos duntaxat, qui tigna dolant, sed omnes, qui aedificant,

    Dig. 50, 16, 235:

    ut fortunati sunt fabri ferrarii, Qui apud carbones assident!

    blacksmiths, Plaut. Rud. 2, 6, 47:

    fabrum aerariorum conlegium,

    copper-smiths, braziers, Plin. 34, 1, 1, § 1; cf.:

    marmoris aut eboris fabros aut aeris amavit,

    Hor. Ep. 2, 1, 96:

    ‡ eburarius, Inscr. ap. Spon. Misc. p. 222: ‡ intestinarius,

    one who does the fine carved work in wood for the interior of a building, a joiner, Inscr. Orell. 4182:

    ‡ a Corinthiis,

    ib. 4181:

    ‡ oculariarius,

    one who made silver eyes for statues, ib. 4185.—
    B.
    In gen.:

    ut arcessatur faber, ut istas compedis tibi adimam,

    Plaut. Capt. 5, 4, 29:

    cogito, utrum me dicam medicum ducere an fabrum,

    id. Men. 5, 3, 11:

    hominem pro fabro aut pro tectore emere,

    Cic. Planc. 25, 62:

    fabri ad aedificandam rem publicam,

    work-people, workmen, laborers, id. Fam. 9, 2, 5; cf. id. Verr. 2, 5, 19, § 48:

    ex legionibus fabros delegit,

    the workmen belonging to the army, Caes. B. G. 5, 11, 3;

    whose overseer was called praefectus fabrūm,

    id. B. C. 1, 24, 4:

    His fabris crescunt patrimonia,

    i. e. these smiths know how to add to their patrimonies, Juv. 14, 116:

    faber volans, i. e. Icarus,

    id. 1, 54.— Prov.: faber est quisque fortunae suae, every man is the maker of his own fortune, Appius ap. Sall. de Republ. Ordin. 1.
    2.
    făber, bra, brum, adj. [1. faber], workmanlike, skilful, ingenious ( poet. and in post-Aug. prose):

    ars,

    Ov. M. 8, 159; id. F. 3, 383:

    levitas speculi,

    App. Mag. p. 282. — Sup.:

    signaculum faberrimum anuli aurei,

    App. Flor. p. 346.— Adv.: fā̆bre, in a workmanlike manner, skilfully, ingeniously:

    hoc factum est fabre,

    Plaut. Men. 1, 2, 23; cf. id. Stich. 4, 1, 64:

    teres trabs,

    Sil. 14, 320; Vulg. Exod. 35, 33:

    sigillatum vitrum,

    App. M. 2, p. 123 (cf. fabrefacio).— Sup.:

    facta navis,

    App. M. 11, p. 262 al.:

    aptare,

    Amm. 20, 11.
    3.
    făber, bri, m., the dory, a sunfish (Zaeus faber, Linn.), Plin. 9, 18, 32, § 86; 32, 11, 53, § 148; Col. 8, 16, 9; Ov. Hal. 110.

    Lewis & Short latin dictionary > faber

  • 19 filius

    fīlĭus, ii (voc. filie, Liv. Andr. in Prisc. p. 741 P., dat. plur. FILIBVS, Inscr. Grut. 553, 8; 554, 4, like DIIBVS from deus), m. [root fev-o, to give birth to (fe-o), whence: fecundus, femina, felix, etc., lit., he who is born], a son (syn. plur.: nati, liberi).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: Marci filius, Enn. ap. Cic. Brut. 15, 58 (Ann. v. 306 Vahl.); id. Rep. 2, 19; id. Lael. 1, 3:

    Venus et remisso filius arcu, i. e. Cupido,

    Hor. C. 3, 27, 68 et saep. —
    B.
    In partic.: filius familias, or, in one word, filiusfamilias, v. familia.—
    II.
    Transf.
    A.
    With terra, fortuna, etc.: terrae filius, a son of mother earth, i. e. a man of unknown origin (opp.:

    nobilis, honesto genere natus): et huic terrae filio nescio cui committere epistolam tantis de rebus non audeo,

    Cic. Att. 1, 13, 4; id. Fam. 7, 9, 3; Pers. 6, 59; cf.:

    Saturnum Caeli filium dictum, quod soleamus eos, quorum virtutem miremur aut repentino advenerint, decaelo cecidisse dicere: terrae autem, quos ignotis parentibus natos terrae filios nominemus,

    Lact. 1, 11: fortunae filius, a child of fortune, fortune's favorite (Gr. pais tês Tuchês), Hor. S. 2, 6, 49;

    called also: gallinae albae filius,

    Juv. 13, 141:

    Celtiberiae filius,

    i. e. an inhabitant of Celtiberia, a Celtiberian, Cat. 37, 18.—
    B.
    Filii, in gen., children: Sunezeugmenon jungit et diversos sexus, ut cum marem feminamque filios dicimus, Quint. 9, 3, 63; Cic. ad Brut. 1, 12, 2; Gell. 12, 1, 21; cf. sing.:

    ut condemnaretur filius aut nepos, si pater aut avus deliquisset,

    Cic. N. D. 3, 38, 90.—
    2.
    Descendants:

    natura docet parentes pios, filiorum appellatione omnes, quiex nobis descendunt, contineri: nec enim dulciore nomine possumus nepotes nostros, quam filii, appellare,

    Dig. 50, 16, 220, § 3.—
    C.
    Of animals, Col. 6, 37, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > filius

  • 20 Fors

    fors, fortis, f. [fero, to bring, whence fortuna, v. Curt. Gr. Etym. p. 300 sq.], chance, hap, luck, hazard.
    I.
    Subst.
    A.
    As an appellative noun (used only in the nom. and abl.; syn.: fortuna, casus, sors): quo saxum impulerit fors, eo cadere Fortunam autumant, Pac. ap. Auct. Her. 2, 23, 36 (Trag. Rel. v. 368 Rib., who regards this verse as spurious); cf.: quibus natura prava magis quam fors aut fortuna obfuit, Att. ap. Non. 425, 13 (Trag. Rel. ed. Rib. v. 110): cui parilem fortuna locum fatumque tulit fors, Lucil. ap. Non. 425, 15; cf.

    also: casumque timent quem cuique ferat fors,

    Lucr. 3, 983 Lachm. N. cr.:

    unum hoc scio: Quod fors feret, feremus aequo animo,

    Ter. Phorm. 1, 2, 88:

    sed haec, ut fors tulerit,

    Cic. Att. 7, 14 fin.:

    sed haec fors viderit,

    id. ib. 14, 13, 3;

    4, 10, 1: quam sibi sortem Seu ratio dederit, seu fors objecerit,

    Hor. S. 1, 1, 2:

    quia tam incommode illis fors obtulerat adventum meum,

    Ter. Hec. 3, 3, 10:

    telum quod cuique fors offerebat, arripuit,

    Cic. Verr. 2, 4, 43; Hor. S. 1, 6, 54; 2, 1, 59:

    forte quadam divinitus super ripas Tiberis effusus lenibus stagnis,

    Liv. 1, 4, 4:

    fors fuit, ut, etc.,

    it happened that, Gell. 12, 8, 2:

    fors fuat pol!

    so be it! God grant it! Ter. Hec. 4, 3, 4;

    post-class.: fors fuat, ut his remediis convalescamus,

    Symm. Ep. 2, 7; Aus. Ep. 16: fors fuat, an, etc., it might so happen that; perchance, i. q. forsitan, Symm. Ep. 1, 39; 4, 28 and 29; cf.

    also: pretio fors fuat officiove, etc.,

    perhaps, Sid. Ep. 9, 7 (but not in Lucr. 1, 486, v. Lachm. ad h. l.).—
    B.
    Personified, Fors, the goddess of chance:

    dea Fors,

    Ov. F. 6, 775; also in the connection Fors Fortuna, whose temple was situated on the Tiber, outside of the city: vosne velit an me regnare, era quidve ferat Fors, Virtute experiamur, Enn. ap. Cic. de Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 203 ed. Vahl.); so,

    sit sane Fors domina campi,

    Cic. Pis. 2, 3:

    fors, in quo incerti casus significantur magis (different from Fortuna),

    id. Leg. 2, 11 fin. Mos. N. cr.:

    sed de illa ambulatione Fors viderit, aut si qui est qui curet deus,

    id. Att. 4, 10, 1:

    saeva,

    Cat. 64, 170:

    dies Fortis Fortunae appellatus ab Servio Tullio rege, quod is fanum Fortis Fortunae secundum Tiberim extra urbem Romam dedicavit Junio mense,

    Varr. L. L. 6, § 17 Müll.; cf.;

    aedis Fortis Fortunae,

    Liv. 10, 46, 14; Tac. A. 2, 41:

    Fortunae Fortis honores,

    Ov. F. 6, 773:

    o Fortuna! o Fors Fortuna! quantis commoditatibus hunc onerastis diem!

    Ter. Phorm. 5, 6, 1 (quoted by Varr. ap. Non. 425, 19; for Cic. Div. 2, 7, 18, v. II. B. 1. infra).
    II.
    Adverb., in the nom. and abl.
    A.
    fors, ellipt., for fors sit, it might happen, i. e. perchance, perhaps, peradventure (only poet. and in post-class. prose):

    similiter fors, cum sit nominativus, accipitur pro adverbio,

    Prisc. p. 1015 P.:

    et fors aequatis cepissent praemia rostris, Ni, etc.,

    Verg. A. 5, 232; 6, 535:

    cesserit Ausonio si fors victoria Turno,

    if perchance, id. ib. 12, 183; Val. Fl. 3, 665; Tert. ad Uxor. 2, 2.—Esp. in the connection fors et, i. q. fortasse etiam, perhaps too:

    iste quod est, ego saepe fui, sed fors et in hora Hoc ipso ejecto carior alter erit,

    Prop. 2, 9, 1:

    et nunc ille quidem spe multum captus inani, Fors et vota facit cumulatque altaria donis,

    Verg. A. 11, 50; 2, 139:

    fors et Debita jura vicesque superbae Te maneant ipsum,

    Hor. C. 1, 28, 31; Stat. S. 3, 4, 4.—Less freq.:

    fors etiam,

    Val. Fl. 4, 620.—
    B.
    forte, by chance, by accident, casually, accidentally; freq. with casu, temere, fortuna (freq. and class.).
    1.
    Lit.:

    quid est tandem, quod casu fieri aut forte fortuna putemus? etc.,

    Cic. Div. 2, 7, 18:

    forte fortuna per impluvium huc despexi in proximum,

    Plaut. Mil. 2, 3, 16; Ter. Eun. 1, 2, 54; Plaut. Bacch. 4, 8, 75: aut forte omnino ac fortuna vincere bello: Si forte et temere omnino, quid cursum ad honorem? Lucil. ap. Non. 425, 16 sq.:

    si forte, temere, casu aut pleraque fierent aut omnia, etc.,

    Cic. Fat. 3, 6; cf.:

    nisi ista casu nonnumquam, forte, temere concurrerent,

    id. Div. 2, 68, 141:

    quam saepe forte temere Eveniunt, quae non audeas optare,

    Ter. Phorm. 5, 1, 30; cf. Liv. 41, 2, 7:

    nec quicquam raptim aut forte temere egeritis,

    id. 23, 3, 3: perpulere, ut forte temere in adversos montes erigeret, 2, 31, 5; 25, 38, 12;

    39, 15, 11: quibus forte temere humana negotia volvi persuasum est,

    Curt. 5, 11, 10:

    captivi quidam pars forte pars consilio oblati,

    Liv. 9, 31, 7:

    dumque hoc vel forte, vel providentia, vel utcumque constitutum rerum naturae corpus, etc.,

    Vell. 2, 66, 5; cf.:

    mihi haec et talia audienti in incerto judicium est, fatone res mortalium et necessitate immutabili, an forte volvantur,

    Tac. A, 6, 22: [p. 771] si adhuc dubium fuisset, forte casuque rectores terris, an aliquo numine darentur, Plin. Pan. 1, 4:

    seu dolo seu forte surrexerit, parum compertum,

    Tac. H. 2, 42; cf.:

    seu forte seu tentandi causa,

    Suet. Aug. 6:

    donec advertit Tiberius forte an quia audiverat,

    Tac. A. 4, 54:

    cum casu diebus iis itineris faciendi causa, Puteolos forte venissem,

    Cic. Planc. 26, 65:

    cum cenatum forte apud Vitellios esset,

    Liv. 2, 4, 5:

    ibi cum stipendium forte militibus daretur,

    id. 2, 12, 6:

    forte aspicio militem,

    Plaut. Curc. 2, 3, 58; cf.:

    fit forte obviam mihi Phormio,

    Ter. Phorm. 4, 3, 11:

    rus ut ibat forte,

    id. ib. 63:

    forte ut assedi in stega,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 44:

    lucernam forte oblitus fueram exstinguere,

    id. Most. 2, 2, 56:

    forte evenit, ut, etc.,

    Cic. Clu. 51, 141; id. de Or. 2, 55, 224; Liv. 1, 7, 13:

    Tarenti ludi forte erant,

    Plaut. Men. prol. 29:

    erat forte brumae tempus,

    Liv. 21, 54, 7:

    et pernox forte luna erat,

    id. 32, 11, 9:

    per eos forte dies consul copias Larisam ducere tribunos militum jussit,

    i. e. it came to pass on one of those days, id. 36, 14, 1:

    per eosdem forte dies, etc.,

    id. 37, 20, 1; 37, 34, 1; cf. Tac. A. 4, 59:

    in locum tribuni plebis forte demortui candidatum se ostendit,

    Suet. Aug. 10. —So nearly = aliquando (mostly poet. and post - Aug.):

    forte per angustam tenuis vulpecula rimam repserat in cumeram frumenti,

    Hor. Ep. 1, 7, 29:

    ibam forte via sacra,

    id. S. 1, 9, 1; Mart. 1, 54, 7:

    forte quondam in disponendo mane die praedixerat, etc.,

    Suet. Tib. 11; Aur. Vict. de Caes. 17, 5.—
    2.
    Transf., to denote uncertainty, corresp. to the Gr. an, perhaps, perchance, peradventure.
    a.
    In conditional and causal sentences.
    (α).
    With si:

    irae si quae forte eveniunt hujusmodi,

    Plaut. Am. 3, 2, 60:

    si quis vestrum, judices, aut eorum qui assunt, forte miratur, etc.,

    Cic. Div. in Caecil. 1, 1:

    hicine vir usquam, nisi in patria, morietur? aut, si forte, pro patria?

    id. Mil. 38, 104:

    si forte est domi,

    Plaut. Bacch. 3, 5, 4; cf. id. Poen. 5, 2, 104; Liv. 1, 7, 6:

    si forte eos primus aspectus mundi conturbaverat, etc.,

    Cic. N. D. 2, 35, 90:

    si te Latina forte deficient,

    id. Ac. 1, 7, 25:

    si qui me forte locus admonuerit,

    id. de Or. 3, 12, 47:

    si quae te forte res aliquando offenderit,

    id. Fam. 7, 17, 2:

    quod si forte ceciderint,

    id. Lael. 15, 53:

    si quando, si forte, tibi visus es irasci alicui,

    id. Rep. 1, 38 Mos. N. cr.; cf. id. de Or. 3, 12, 47.—Rarely forte si:

    forte si tussire occepsit, ne sic tussiat, ut, etc.,

    Plaut. As. 4, 1, 49:

    ita demum novatio fit... forte si condicio vel sponsor vel dies adiciatur,

    Gai. Inst. 3, 177.—Rarely with ellipsis of si:

    protinus Aeneas celeri certare sagitta invitat qui forte velint, i. e. si qui forte velint,

    Verg. A, 5, 485.—
    (β).
    With nisi ironically:

    hoc te monitum, nisi forte ipse non vis, volueram,

    Plaut. Capt. 2, 2, 59:

    nemo fere saltat sobrius, nisi forte insanit,

    Cic. Mur. 6, 13:

    propensior benignitas esse debebit in calamitosos, nisi forte erunt digni calamitate,

    id. Off. 2, 18, 62; 3, 24, 93: is constantiam teneat;

    nisi forte se intellexerit errasse, etc.,

    id. ib. 1, 33, 120:

    negare hoc, nisi forte negare omnia constituisti, nullo modo potes,

    id. Verr. 2, 3, 64, § 149: accedam ad omnia tua, Torquate;

    nisi memoria forte defecerit,

    id. Fin. 2, 14, 44.—In indirect locution with an inf.:

    nisi forte clarissimo cuique plures curas, majora pericula subeunda, delenimentis curarum et periculorum carendum esse,

    Tac. A. 2, 33.— Ironically, unless indeed, unless to be sure:

    Erucii criminatio tota, ut arbitror, dissoluta est, nisi forte exspectatis, ut illa diluam, quae, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 29, 82; cf.:

    immo vero te audiamus, nisi forte Manilius interdictum aliquod inter duo soles putat esse componendum,

    id. Rep. 1, 13:

    ortum quidem amicitiae videtis nisi quid ad haec forte vultis,

    id. Lael. 9, 32; id. Mil. 7, 17; 31, 84; id. Verr. 2, 3, 64, § 149; id. Leg. 1, 1, 2; id. N. D. 3, 18, 45; id. Fat. 16, 37; Sall. C. 20, 17; Quint. 10, 1, 70; Tac. H. 4, 74.—
    (γ).
    With ne:

    ne quid animae forte amittat dormiens,

    Plaut. Aul. 2, 4, 24 and 26; Ter. Eun. 2, 2, 56:

    pacem ab Aesculapio Petas, ne forte tibi eveniat magnum malum,

    Plaut. Curc. 2, 2, 21:

    qui metuo, ne te forte flagitent,

    Cic. Fam. 9, 8, 1:

    metuens, ne forte deprehensus retraheretur,

    Liv. 2, 12, 4:

    comperisse me non audeo dicere, ne forte id ipsum verbum ponam, quod, etc.,

    Cic. Fam. 5, 5, 2; id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 4: ac ne forte hoc magnum ac mirabile esse videatur, hominem toties irasci, id. de Or. 2, 46, 191; id. Att. 2, 18, 2.—Rarely with ut non instead of ne, Quint. 1, 3, 1.—
    b.
    In relat. clauses (very rare):

    nisi si quispiamst Amphitruo alius, qui forte te hic absente tamen tuam rem curet,

    Plaut. Am. 2, 2, 195:

    unus in hoc non est populo, qui forte Latine reddere verba queat,

    Ov. Tr. 5, 7, 53:

    nam qui forte Stichum et Erotem emerit, recte videtur ita demonstrare,

    Gai. Inst. 4, 59; Aur. Vict. Caes. 10, 3; 39, 45.—
    c.
    In gen. (rare; not in Cic., for in Off. 2, 20, 70, the true read. is: in uno illo aut, si forte, in liberis ejus manet gratia, B. and K.;

    and in the corrupt passage,

    id. Att. 10, 12, 5; Orelli reads: fortiter ac tempestive;

    Kayser, fortiter vel cum tempestate): quid si apud te veniat de subito prandium aut potatio Forte, aut cena,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 47:

    neque solum alium pro alio pedem metrorum ratio non recipit, sed ne dactylum quidem aut forte spondeum alterum pro altero,

    Quint. 9, 4, 49:

    sive non trino forte nundino promulgata, sive non idoneo die, etc.,

    id. 2, 4, 35:

    ut sciant, an ad probandum id quod intendimus forte respondeant,

    id. 5, 10, 122; cf. id. 7, 3, 20: quo casu licet uxori vel in omnes res, vel in unam forte aut duas (optare), Gai Inst. 1, 150; 4, 74:

    forte quid expediat, communiter aut melior pars Malis carere quaeritis laboribus,

    what may perhaps be of some use, Hor. Epod. 16, 15:

    alii nulli rem obligatam esse quam forte Lucio Titio,

    than for instance, Dig. 20, 1, 15, § 2; 30, 1, 67; 48, 22, 7, § 6; Gai. Inst. 3, 179.

    Lewis & Short latin dictionary > Fors

См. также в других словарях:

  • Ne muttire audeo. — См. Ни пикнуть …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

  • Latin conjugation — Conjugation is the creation of derived forms of a verb from its basic forms or principal parts. It may be affected by person, number, gender, tense, mood, voice or other language specific factors. When, for example, we use a verb to function as… …   Wikipedia

  • Brain-computer interface — A brain computer interface (BCI), sometimes called a direct neural interface or a brain machine interface, is a direct communication pathway between a human or animal brain (or brain cell culture) and an external device. In one way BCIs,… …   Wikipedia

  • Brain–computer interface — Neuropsychology Topics Brain computer interface …   Wikipedia

  • Ernesto Rodrigues — (born in Lisbon, August 29, 1959) is a Portuguese composer, violinist, violist and electronic musician. Rodrigues has been playing the violin for 30 years and in that time has played all genres of music ranging from contemporary music to free… …   Wikipedia

  • Carlos Zingaro — (or Carlos Zingaro Alves, b. Lisbon, Portugal, 1948) is a Portuguese violinist and electronic musician active in free improvisation.He studied classical music in Lisbon and began working with a number of leading improvisers in the mid 1970s,… …   Wikipedia

  • Semideponens — (v. lat. deponere = ab bzw. niederlegen) ist ein Terminus aus der lateinischen Sprachwissenschaft. Bei Semideponentien sind die beiden Verbalstämme den Diathesen unterschiedlich zugeordnet, d.h. sie haben entweder einen aktivischen Präsensstamm… …   Deutsch Wikipedia

  • не пикнуть(нишкни) — Ср. Я дрожал и за детей, Как цыплят из под наседки Вырвет пикнуть не посмей! Некрасов. Ночлеги. 3. Ср. Пикнуть не смей, когда я говорю, облив его гневным взором, сказала она. Мельников. В лесах. 4, 2. Ср. Nicht mucksen. Ne pas souffler. Ср. Ne… …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона

  • нишкни — не пикнуть (нишкни) Ср. Я дрожал и за детей, Как цыплят из под наседки Вырвет пикнуть не посмей! Некрасов. Ночлеги. 3. Ср. Пикнуть не смей, когда я говорю, облив его гневным взором, сказала она. Мельников. В лесах. 4, 2. Ср. Nicht mucksen. Ne pas …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона

  • Ни пикнуть — (нишкни). Ср. Я дрожалъ и за дѣтей, Какъ цыплятъ изъ подъ насѣдки Вырветъ пикнуть не посмѣй! Некрасовъ. Ночлеги. 3. Ср. Пикнуть не смѣй, когда я говорю, обливъ его гнѣвнымъ взоромъ, сказала она. Мельниковъ. Въ лѣсахъ. 4, 2. Ср. Nicht mucksen. Ne… …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»