-
1 arbutus
arbŭtus, i, f. [kindr. with arbor, since the arbutus was abundant in Italy], the wild strawberry-tree, the arbute, arbutus: Arbutus unedo, Linn.; Ov. M. 10, 102; cf. Verg. G. 2, 69; Col. 7, 9, 6; 8, 10, 4; Plin. 15, 24, 28, § 99; 23, 8, 79, § 151 al.; its fruit, like that of the oak, was anciently the food of men; cf.arbutum. Under it the goats were fond of grazing: dulce satis umor, depulsis arbutus haedis, etc.,
Verg. E. 3, 82; so Hor. C. 1, 17, 5;and idle men of reposing: nunc viridi membra sub arbuto Stratus,
Hor. C. 1, 1, 21. -
2 arbutus
arbutus ī, f [1 AL-, AR-], the wild strawberrytree, arbutus, V., H., O.* * *arbutus, strawberry tree (Arbutus unedo) -
3 arbuteüs
arbuteüs adj. [arbutus], of the arbutus: fetus, fruit, O.: virgae, V.* * *arbutea, arbuteum ADJof the evergreen strawberry tree (arbutus); of arbustus wood -
4 arbutum
arbutum ī, n [arbutus], the fruit of the arbutus, wild strawberry: dant arbuta silvae, V.—The arbutus, strawberry-tree: frondentia, V.* * *abrutus (evergreen strawberry) tree/fruit; its leaves/branches (animal feed) -
5 arbustus
arbustus adj. [arbor], set with trees: ager.* * *arbusta, arbustum ADJplanted/set with trees; tree covered; trained on trees (vines); tree-; of the arbutus (evergreen strawberry); of arbutus wood -
6 arbitum
arbŭtum ( arbĭtum, Lucr. 5, 941), i, n. [id.], the fruit of the arbute or strawberrytree, the wild strawberry.I.Lit.:II.quae nunc hiberno tempore cernis Arbita puniceo fieri matura colore,
Lucr. 5, 941: glandes atque arbuta vel pira lecta (as the food of man in the state of nature; cf. Varr. R. R. 2, 1, 4), id. 5, 963; so Verg. G. 1, 148; 2, 520.—Meton.A.= arbutus, the arbute or strawberry-tree:B.jubeo frondentia capris Arbuta sufficere, i. e. frondes arbuti,
that you give the goats a supply of arbuteshoots, Verg. G. 3, 300; cf. id. E. 3, 82; so id. G. 4, 181.—A tree, in gen., Rutil. Itin. 1, 31. (The gram. Phocas considers arbuta in the signif. A. and B. as heterogen. from arbutus; v. Phoc. Ars, p. 1706 P., p. 338 Lind.) -
7 arbutum
arbŭtum ( arbĭtum, Lucr. 5, 941), i, n. [id.], the fruit of the arbute or strawberrytree, the wild strawberry.I.Lit.:II.quae nunc hiberno tempore cernis Arbita puniceo fieri matura colore,
Lucr. 5, 941: glandes atque arbuta vel pira lecta (as the food of man in the state of nature; cf. Varr. R. R. 2, 1, 4), id. 5, 963; so Verg. G. 1, 148; 2, 520.—Meton.A.= arbutus, the arbute or strawberry-tree:B.jubeo frondentia capris Arbuta sufficere, i. e. frondes arbuti,
that you give the goats a supply of arbuteshoots, Verg. G. 3, 300; cf. id. E. 3, 82; so id. G. 4, 181.—A tree, in gen., Rutil. Itin. 1, 31. (The gram. Phocas considers arbuta in the signif. A. and B. as heterogen. from arbutus; v. Phoc. Ars, p. 1706 P., p. 338 Lind.) -
8 andrachle
tree resembling the arbutus (strawberry tree/shrub) (Arbustus enedo) -
9 apharce
-
10 adrachne
adrachnē, ēs, f. = adrachnê, the wild strawberry-tree: Arbutus adrachne, Linn.; Plin. 13, 22, 40, § 120; 16, 21, 33, § 80; 17, 24, 37, § 234 (Silling and Jan in all these passages read andrachle). -
11 arbuteus
arbŭtĕus, a, um, adj. [arbutus], of the arbute or strawberry-tree:fetus,
Ov. M. 1, 104:crates,
Verg. G. 1, 166:liber,
Stat. Th. 1, 584:virgae,
Verg. A. 11, 65. -
12 arduum
arduus, a, um, adj. [akin to ARDÔ, arsô = to water, to cherish; aldainô = to make grow; aldêeis = growing; alo, altus, q. v.; 1. ad-oleo, ad-olesco; related to arbor, arbutus as eruthros, Germ. roth, Engl. red, is related to ruber; Ardea was perh. so called from its lofty situation; cf. Arduenna], high, elevated, lofty, steep (syn.: altus, celsus, sublimis).I.Lit.: Pergama ardua, Enn. ap. Macr. S. 6, 2:II.aether,
Ov. M. 1, 151:sidera,
id. ib. 1, 730:cedrus,
id. Am. 1, 14, 12:cervix equi,
Hor. S. 1, 2, 89:et campo sese arduus infert (Turnus),
Verg. A. 9, 53.—Also in prose in Gell.:supercilia,
i. e. proudly elevated, Gell. 4, 1, 1:confragosus atque arduus clivis,
steep, Varr. R. R. 1, 18, 4:ascensus,
Cic. Verr. 2, 4, 23:arduus ac difficilis ascensus,
Liv. 25, 13:ardua et aspera et confragosa via,
id. 44. 3: via alta atque ardua, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37:mons,
Ov. M. 1, 316:Tmolus,
id. ib. 11, 150 al.—Hence, subst.: arduum, i, n., a steep place, a steep:Ardua dum metuunt, amittunt vera viaï,
Lucr. 1, 659:in ardua montis Ite,
Ov. M. 8, 692:ardua terrarum,
Verg. A. 5, 695:per arduum scandere,
Hor. C. 2, 19, 21:in arduo,
Tac. A. 2, 47:in arduis ponet nidum suum,
Vulg. Job, 39, 27:ardua Alpium,
Tac. H. 4, 70:castellorum,
id. A. 11, 9:ingressi sunt ardua,
Vulg. Jer. 4, 29. —Trop.A.That is difficult to reach or attain, difficult, laborious, hard, arduous:B.magnum opus omnino et arduum conamur,
Cic. Or. 10, 33:rerum arduarum ac difficilium perpessio,
id. Inv. 2, 54; so id. Leg. 1, 13:id arduum factu erat,
Liv. 8, 16; Tac. A. 4, 4:victoria,
Ov. M. 14, 453:virtus,
Hor. C. 3, 24, 44:nil mortalibus arduum est,
id. ib. 1, 3, 37.— Subst.:nec fuit in arduo societas,
Tac. A. 12, 15.—Troublesome, unpleasant:C.in primis arduum videtur res gestas scribere,
Sall. C. 3, 2, upon which Gellius remarks: Arduum Sallustius non pro difficili tantum, sed pro eo quoque ponit, quod Graeci chalepon appellant:quod est cum difficile tum molestum quoque et incommodum et intractabile,
Gell. 4, 15:quam arduum onus,
Tac. A. 1, 11.—Of fortune, difficult, adverse, inauspicious:aequam memento rebus in arduis Servare mentem,
in adversity, Hor. C. 2, 3, 1.► Comp. arduior: iter longius arduiusque erat, Cato ap. Prisc. p. 600 P.— Sup. arduissimus: asperrimo atque arduissimo aditu, Cato ap. Prisc. p. 600 P.; cf.: assiduus, egregius, industrius, perpetuus, and Rudd. I. p. 180, n. 58.— Adv. not used. -
13 arduus
arduus, a, um, adj. [akin to ARDÔ, arsô = to water, to cherish; aldainô = to make grow; aldêeis = growing; alo, altus, q. v.; 1. ad-oleo, ad-olesco; related to arbor, arbutus as eruthros, Germ. roth, Engl. red, is related to ruber; Ardea was perh. so called from its lofty situation; cf. Arduenna], high, elevated, lofty, steep (syn.: altus, celsus, sublimis).I.Lit.: Pergama ardua, Enn. ap. Macr. S. 6, 2:II.aether,
Ov. M. 1, 151:sidera,
id. ib. 1, 730:cedrus,
id. Am. 1, 14, 12:cervix equi,
Hor. S. 1, 2, 89:et campo sese arduus infert (Turnus),
Verg. A. 9, 53.—Also in prose in Gell.:supercilia,
i. e. proudly elevated, Gell. 4, 1, 1:confragosus atque arduus clivis,
steep, Varr. R. R. 1, 18, 4:ascensus,
Cic. Verr. 2, 4, 23:arduus ac difficilis ascensus,
Liv. 25, 13:ardua et aspera et confragosa via,
id. 44. 3: via alta atque ardua, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37:mons,
Ov. M. 1, 316:Tmolus,
id. ib. 11, 150 al.—Hence, subst.: arduum, i, n., a steep place, a steep:Ardua dum metuunt, amittunt vera viaï,
Lucr. 1, 659:in ardua montis Ite,
Ov. M. 8, 692:ardua terrarum,
Verg. A. 5, 695:per arduum scandere,
Hor. C. 2, 19, 21:in arduo,
Tac. A. 2, 47:in arduis ponet nidum suum,
Vulg. Job, 39, 27:ardua Alpium,
Tac. H. 4, 70:castellorum,
id. A. 11, 9:ingressi sunt ardua,
Vulg. Jer. 4, 29. —Trop.A.That is difficult to reach or attain, difficult, laborious, hard, arduous:B.magnum opus omnino et arduum conamur,
Cic. Or. 10, 33:rerum arduarum ac difficilium perpessio,
id. Inv. 2, 54; so id. Leg. 1, 13:id arduum factu erat,
Liv. 8, 16; Tac. A. 4, 4:victoria,
Ov. M. 14, 453:virtus,
Hor. C. 3, 24, 44:nil mortalibus arduum est,
id. ib. 1, 3, 37.— Subst.:nec fuit in arduo societas,
Tac. A. 12, 15.—Troublesome, unpleasant:C.in primis arduum videtur res gestas scribere,
Sall. C. 3, 2, upon which Gellius remarks: Arduum Sallustius non pro difficili tantum, sed pro eo quoque ponit, quod Graeci chalepon appellant:quod est cum difficile tum molestum quoque et incommodum et intractabile,
Gell. 4, 15:quam arduum onus,
Tac. A. 1, 11.—Of fortune, difficult, adverse, inauspicious:aequam memento rebus in arduis Servare mentem,
in adversity, Hor. C. 2, 3, 1.► Comp. arduior: iter longius arduiusque erat, Cato ap. Prisc. p. 600 P.— Sup. arduissimus: asperrimo atque arduissimo aditu, Cato ap. Prisc. p. 600 P.; cf.: assiduus, egregius, industrius, perpetuus, and Rudd. I. p. 180, n. 58.— Adv. not used. -
14 formosus
formōsus (FORMONSVS, Inscr. Grut. 669, 10; comp.:A.FORMONSIOR,
Inscr. Fabr. p. 374, no. 169:formonsam,
Verg. E. 1, 5 Rib.), a, um, adj. [forma, I. B. 1.], finely formed, beautiful, handsome (freq. and class; syn.: pulcher, speciosus, venustus, bellus).Of visible subjects:B.deum rotundum esse volunt, quod ea forma ullam negat esse pulchriorem Plato: at mihi vel cylindri vel quadrati vel coni vel pyramidis videtur esse formosior,
Cic. N. D. 1, 10, 24:consideratur in homine, formosus an deformis,
id. Inv. 1, 24, 35:virgines formosissimae,
id. ib. 2, 1, 2:mulier,
Hor. A. P. 4:vis formosa videri,
id. C. 4, 13, 3:formosum pastor Corydon ardebat Alexin,
Verg. E. 2, 1; cf.:formosi pecoris custos, formosior ipse,
id. ib. 5, 44:Galatea hedera formosior alba,
id. ib. 7, 38:boves,
Ov. A. A. 1, 296:mater haedorum duorum,
id. F. 5, 117:arma Sabina,
Prop. 4 (5), 4, 32; so,formosius telum jaculabile,
Ov. M. 7, 679:arbutus,
Prop. 1, 2, 11 (dub.;Müll. felicius): Alcibiades, omnium aetatis suae multo formosissimus,
Nep. Alcib. 1, 2:nunc frondent sylvae, nunc formosissimus annus,
Verg. E. 3, 57:tempus (i. e. ver),
Ov. F. 4, 129:aestas messibus,
id. R. Am. 187:lux formosior omnibus Calendis,
Mart. 10, 24, 2:habitus formosior,
Quint. 9, 4, 8.—Prov.:Formonsa facies muta commendatio est,
Pub. Syr. 169 (Rib.).—Rarely of abstr. subjects:nihil est virtute formosius, nihil pulchrius,
Cic. Fam. 9, 14, 4.— Adv.: formōse, beautifully (very rare):Cupidinem formosum deum formose cubantem,
App. M. 5, p. 168:saltare,
id. ib. 6, p. 183:formosius,
Quint. 8, 3, 10:formosissime,
Aug. Conf. 1, 7. -
15 insero
1. I.Lit.:II.frumentum,
Col. 5, 7, 3:pirum bonam in pirum silvaticam,
to ingraft, graft, Varr. R. R. 1, 40, 5:vitem,
Col. Arb. 8, 2:fissā modo cortice virgam Inserit,
Ov. M. 14, 631; Hor. Epod. 2, 12:inseritur et nucis arbutus horrida fetu,
Verg. G. 2, 69 Forbig. ad loc.; so,cum Vergilius insitam nucibus arbutum dicat,
Plin. 15, 15, 17, § 57. —Trop., to implant:A.num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura,
Hor. S. 1, 3, 35:remedia herbis invisis,
Plin. 22, 6, 7, § 15:animos corporibus,
to unite, Cic. Univ. 12, 38.—Hence, insĭtus, a, um, P.a., ingrafted, grafted.Lit.:2.arbor,
Col. Arb. 20, 2:mala,
Verg. G. 2, 33.—Transf., of animals:III.discordantem utero suo generis alieni stirpem insitam recipere,
a hybrid, Col. 6, 36, 2.— Subst.: insĭtum, i, n., a graft, scion, Col. 5, 11, 8.—Trop., implanted by nature, inborn, innate, natural:2.O generosam stirpem et tamquam in unam arborem plura genera, sic in istam domum multorum insitam atque illigatam sapientiam,
Cic. Brut. 58, 213: reliqua est ea causa, quae non jam recepta, sed innata;neque delata ad me, sed in animo sensuque meo penitus affixa atque insita est,
id. Verr. 2, 5, 53, § 139:Deorum cognitiones,
id. N. D. 1, 17, 44:tam penitus insita opinio,
id. Clu. 1, 4:notio quasi naturalis atque insita in animis nostris,
id. Fin. 1, 9, 31:menti cognitionis amor,
id. ib. 4, 7, 18:hoc naturā est insitum, ut,
id. Sull. 30, 83:feritas,
Liv. 34, 20, 2.— In gen., taken in, incorporated, admitted, adopted:ex deserto Gavii horreo in Calatinos Atilios insitus,
Cic. Sest. 33, 72:insitus et adoptivus,
Tac. A. 13, 14.in-sĕro, sĕrŭi, sertum, 3, v. a. [in-, 2. sero], to put, bring, or introduce into, to insert (class.); constr. with in and acc., or with dat.I.Lit.A.In gen.:B.collum in laqueum,
Cic. Verr. 2, 4, 17, § 37; id. de Or. 2, 39, 162:oculos in pectora,
Ov. M. 2, 94:caput in tentoria,
Liv. 8, 36, 6:gemmas aureis soleis,
Curt. 9, 1, 29:falces longuriis,
Caes. B. G. 3, 14:subtegmen radiis,
Ov. M. 6, 56:in avium nidis aliquid,
Plin. 24, 19, 113, § 174.—In partic., to ingraft: quidquid inserueris, vimine diligenter ligato, Col. Arb. 8, 2:II.surculus insertus,
id. ib. 3.—Trop., to bring into, introduce, to mix or mingle with:amputanda plura sunt illi aetati, quam inserenda,
Cic. Cael. 31, 76:jus est, quod non opinio genuit, sed quaedam innata vis inseruit,
id. Inv. 2, 53, 161:historiae jocos,
Ov. Tr. 2, 444:querelas,
Tac. H. 1, 23:adeo minimis etiam rebus prava religio inserit Deos,
Liv. 27, 23, 2:contiones directas operi suo,
Just. 38, 3:tantae rerum magnitudini hoc inserere,
Vell. 2, 107, 1:haec libello,
Suet. Dom. 18: manus, to set one ' s hands to, Luc. 8, 552:liberos sceleri,
to draw into, involve in crime, Sen. Thyest. 322:nomina alienae gentis Aeacidis,
Ov. M. 13, 33; cf.:ignobilitatem suam magnis nominibus,
Tac. A. 6, 2: se, to mingle with, join, engage in:inserentibus se centurionibus,
id. H. 2, 19:se turbae,
Ov. A. A. 1, 605:se bellis civilibus,
id. M. 3, 117: civium numero, to reckon or enroll among, Suet. Aug. 42:Liviorum familiae,
id. Tib. 3:stellis et concilio Jovis,
Hor. C. 3, 25, 6:aliquem vitae,
i. e. to preserve alive, Stat. S. 5, 5, 72: nomen famae, to attach to fame, i. e. to render celebrated, Tac. Or. 10. -
16 mitesco
mītesco ( mitisco), ĕre, v. inch. n. [mitis], to become mild or mellow, to grow ripe (of fruits, to lose their roughness or harsh flavor; class.).I.Lit.: nec grandiri frugum fetum posse nec mitescere, Pac. ap. Non. 343, 16 (Trag. Rel. v. 142 Rib.): uvae a sole mitescunt, Cic. Oecon. ap. Gell. 15, 5, 8:B.mala,
Plin. 15, 14, 15, § 51:cornus, arbutus, prunus, piri,
to grow mellow, ripe, Col. 7, 9:sunt (herbae) quae mitescere flamma, Mollirique queant,
Ov. M. 15, 78:ervum,
Plin. 22, 25, 73, § 153.—Transf., in gen., to grow mild, soft; to grow gentle, tame: offirmatod animo mitescit metus, Pac. ap. Non. 406, 9 (Trag. Rel. v. 293 Rib.): nullum est ingenium tantum neque cor tam ferum, quod non... mitiscat malo, Att. ap. Non. 473, 6 (Trag. Rel. v. 684 Rib.): caelum mitescere, arbores frondescere, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 69:II.hiems,
Liv. 23, 19:annus,
Sil. 15, 505:frigora,
Hor. C. 4, 7, 9:Alpium juga,
Plin. 3, 25, 28, § 147:ferae quaedam numquam mitescunt,
Liv. 33, 45. —Trop., to grow mild, gentle:nemo adeo ferus est, ut non mitescere possit,
Hor. Ep. 1, 1, 39. -
17 mitisco
mītesco ( mitisco), ĕre, v. inch. n. [mitis], to become mild or mellow, to grow ripe (of fruits, to lose their roughness or harsh flavor; class.).I.Lit.: nec grandiri frugum fetum posse nec mitescere, Pac. ap. Non. 343, 16 (Trag. Rel. v. 142 Rib.): uvae a sole mitescunt, Cic. Oecon. ap. Gell. 15, 5, 8:B.mala,
Plin. 15, 14, 15, § 51:cornus, arbutus, prunus, piri,
to grow mellow, ripe, Col. 7, 9:sunt (herbae) quae mitescere flamma, Mollirique queant,
Ov. M. 15, 78:ervum,
Plin. 22, 25, 73, § 153.—Transf., in gen., to grow mild, soft; to grow gentle, tame: offirmatod animo mitescit metus, Pac. ap. Non. 406, 9 (Trag. Rel. v. 293 Rib.): nullum est ingenium tantum neque cor tam ferum, quod non... mitiscat malo, Att. ap. Non. 473, 6 (Trag. Rel. v. 684 Rib.): caelum mitescere, arbores frondescere, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 69:II.hiems,
Liv. 23, 19:annus,
Sil. 15, 505:frigora,
Hor. C. 4, 7, 9:Alpium juga,
Plin. 3, 25, 28, § 147:ferae quaedam numquam mitescunt,
Liv. 33, 45. —Trop., to grow mild, gentle:nemo adeo ferus est, ut non mitescere possit,
Hor. Ep. 1, 1, 39.
См. также в других словарях:
Arbutus — Arbutus … Wikipédia en Français
Arbutus — Ar bu*tus, Arbute Ar bute, n. [L. arbutus, akin to arbor tree.] The strawberry tree, a genus of evergreen shrubs, of the Heath family. It has a berry externally resembling the strawberry; the arbute tree. [1913 Webster] {Trailing arbutus} (Bot.) … The Collaborative International Dictionary of English
Arbutus — Arbutus, MD U.S. Census Designated Place in Maryland Population (2000): 20116 Housing Units (2000): 8380 Land area (2000): 6.502061 sq. miles (16.840261 sq. km) Water area (2000): 0.001829 sq. miles (0.004737 sq. km) Total area (2000): 6.503890… … StarDict's U.S. Gazetteer Places
Arbutus, MD — U.S. Census Designated Place in Maryland Population (2000): 20116 Housing Units (2000): 8380 Land area (2000): 6.502061 sq. miles (16.840261 sq. km) Water area (2000): 0.001829 sq. miles (0.004737 sq. km) Total area (2000): 6.503890 sq. miles (16 … StarDict's U.S. Gazetteer Places
arbutus — [är byo͞ot′əs] n. [L, wild strawberry tree] 1. any of a genus (Arbutus) of trees or shrubs of the heath family, with dark green leaves, clusters of white or pinkish flowers, and small strawberrylike fruit; esp., the madroño and the strawberry… … English World dictionary
Arbūtus — (A. L.), Pflanzengattung aus der Familie der Heidekräuter (Ericaceae Andromedeae), 10. Kl. 1. Ordn. L., mit fünfspaltigem Kelche, fast eiförmiger fünfspaltiger Blumenkrone, 10 Staubgefäßen, deren Beutel an der Spitze mit 2 kleinen Öffnungen… … Pierer's Universal-Lexikon
Arbūtus — L. (Sandbeere), Gattung der Erikazeen, immergrüne Sträucher und niedere Bäume mit großen, lederartigen Blättern, Blütenrispen an der Spitze der Zweige, weißen oder blaßroten Blüten und kugeliger, fleischiger, warziger, mehrsamiger Beere. Über 20… … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Arbutus — Arbŭtus L., Erdbeerbaum, Pflanzengattg. der Erikazeen. A. unĕdo L. [Abb. 106], südeurop. Strauch, dessen erdbeerartige Früchte zur Bereitung eines Branntweins benutzt werden; bei uns häufig Zierstrauch … Kleines Konversations-Lexikon
Arbutus — Arbutus, der Erdbeerbaum … Herders Conversations-Lexikon
Arbutus — Arbutus, der Erdbeerbaum. … Universal-Lexikon
Arbutus — Arbutus Arbutus menziesii … Wikipedia Español