Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

arbutus

  • 1 arbutus

    arbŭtus, i, f. [kindr. with arbor, since the arbutus was abundant in Italy], the wild strawberry-tree, the arbute, arbutus: Arbutus unedo, Linn.; Ov. M. 10, 102; cf. Verg. G. 2, 69; Col. 7, 9, 6; 8, 10, 4; Plin. 15, 24, 28, § 99; 23, 8, 79, § 151 al.; its fruit, like that of the oak, was anciently the food of men; cf.

    arbutum. Under it the goats were fond of grazing: dulce satis umor, depulsis arbutus haedis, etc.,

    Verg. E. 3, 82; so Hor. C. 1, 17, 5;

    and idle men of reposing: nunc viridi membra sub arbuto Stratus,

    Hor. C. 1, 1, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > arbutus

  • 2 arbutus

        arbutus ī, f    [1 AL-, AR-], the wild strawberrytree, arbutus, V., H., O.
    * * *
    arbutus, strawberry tree (Arbutus unedo)

    Latin-English dictionary > arbutus

  • 3 arbuteüs

        arbuteüs adj.    [arbutus], of the arbutus: fetus, fruit, O.: virgae, V.
    * * *
    arbutea, arbuteum ADJ
    of the evergreen strawberry tree (arbutus); of arbustus wood

    Latin-English dictionary > arbuteüs

  • 4 arbutum

        arbutum ī, n    [arbutus], the fruit of the arbutus, wild strawberry: dant arbuta silvae, V.—The arbutus, strawberry-tree: frondentia, V.
    * * *
    abrutus (evergreen strawberry) tree/fruit; its leaves/branches (animal feed)

    Latin-English dictionary > arbutum

  • 5 arbustus

        arbustus adj.    [arbor], set with trees: ager.
    * * *
    arbusta, arbustum ADJ
    planted/set with trees; tree covered; trained on trees (vines); tree-; of the arbutus (evergreen strawberry); of arbutus wood

    Latin-English dictionary > arbustus

  • 6 arbitum

    arbŭtum ( arbĭtum, Lucr. 5, 941), i, n. [id.], the fruit of the arbute or strawberrytree, the wild strawberry.
    I.
    Lit.:

    quae nunc hiberno tempore cernis Arbita puniceo fieri matura colore,

    Lucr. 5, 941: glandes atque arbuta vel pira lecta (as the food of man in the state of nature; cf. Varr. R. R. 2, 1, 4), id. 5, 963; so Verg. G. 1, 148; 2, 520.—
    II.
    Meton.
    A.
    = arbutus, the arbute or strawberry-tree:

    jubeo frondentia capris Arbuta sufficere, i. e. frondes arbuti,

    that you give the goats a supply of arbuteshoots, Verg. G. 3, 300; cf. id. E. 3, 82; so id. G. 4, 181.—
    B.
    A tree, in gen., Rutil. Itin. 1, 31. (The gram. Phocas considers arbuta in the signif. A. and B. as heterogen. from arbutus; v. Phoc. Ars, p. 1706 P., p. 338 Lind.)

    Lewis & Short latin dictionary > arbitum

  • 7 arbutum

    arbŭtum ( arbĭtum, Lucr. 5, 941), i, n. [id.], the fruit of the arbute or strawberrytree, the wild strawberry.
    I.
    Lit.:

    quae nunc hiberno tempore cernis Arbita puniceo fieri matura colore,

    Lucr. 5, 941: glandes atque arbuta vel pira lecta (as the food of man in the state of nature; cf. Varr. R. R. 2, 1, 4), id. 5, 963; so Verg. G. 1, 148; 2, 520.—
    II.
    Meton.
    A.
    = arbutus, the arbute or strawberry-tree:

    jubeo frondentia capris Arbuta sufficere, i. e. frondes arbuti,

    that you give the goats a supply of arbuteshoots, Verg. G. 3, 300; cf. id. E. 3, 82; so id. G. 4, 181.—
    B.
    A tree, in gen., Rutil. Itin. 1, 31. (The gram. Phocas considers arbuta in the signif. A. and B. as heterogen. from arbutus; v. Phoc. Ars, p. 1706 P., p. 338 Lind.)

    Lewis & Short latin dictionary > arbutum

  • 8 andrachle

    tree resembling the arbutus (strawberry tree/shrub) (Arbustus enedo)

    Latin-English dictionary > andrachle

  • 9 apharce

    Latin-English dictionary > apharce

  • 10 adrachne

    adrachnē, ēs, f. = adrachnê, the wild strawberry-tree: Arbutus adrachne, Linn.; Plin. 13, 22, 40, § 120; 16, 21, 33, § 80; 17, 24, 37, § 234 (Silling and Jan in all these passages read andrachle).

    Lewis & Short latin dictionary > adrachne

  • 11 arbuteus

    arbŭtĕus, a, um, adj. [arbutus], of the arbute or strawberry-tree:

    fetus,

    Ov. M. 1, 104:

    crates,

    Verg. G. 1, 166:

    liber,

    Stat. Th. 1, 584:

    virgae,

    Verg. A. 11, 65.

    Lewis & Short latin dictionary > arbuteus

  • 12 arduum

    arduus, a, um, adj. [akin to ARDÔ, arsô = to water, to cherish; aldainô = to make grow; aldêeis = growing; alo, altus, q. v.; 1. ad-oleo, ad-olesco; related to arbor, arbutus as eruthros, Germ. roth, Engl. red, is related to ruber; Ardea was perh. so called from its lofty situation; cf. Arduenna], high, elevated, lofty, steep (syn.: altus, celsus, sublimis).
    I.
    Lit.: Pergama ardua, Enn. ap. Macr. S. 6, 2:

    aether,

    Ov. M. 1, 151:

    sidera,

    id. ib. 1, 730:

    cedrus,

    id. Am. 1, 14, 12:

    cervix equi,

    Hor. S. 1, 2, 89:

    et campo sese arduus infert (Turnus),

    Verg. A. 9, 53.—Also in prose in Gell.:

    supercilia,

    i. e. proudly elevated, Gell. 4, 1, 1:

    confragosus atque arduus clivis,

    steep, Varr. R. R. 1, 18, 4:

    ascensus,

    Cic. Verr. 2, 4, 23:

    arduus ac difficilis ascensus,

    Liv. 25, 13:

    ardua et aspera et confragosa via,

    id. 44. 3: via alta atque ardua, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37:

    mons,

    Ov. M. 1, 316:

    Tmolus,

    id. ib. 11, 150 al.—Hence, subst.: arduum, i, n., a steep place, a steep:

    Ardua dum metuunt, amittunt vera viaï,

    Lucr. 1, 659:

    in ardua montis Ite,

    Ov. M. 8, 692:

    ardua terrarum,

    Verg. A. 5, 695:

    per arduum scandere,

    Hor. C. 2, 19, 21:

    in arduo,

    Tac. A. 2, 47:

    in arduis ponet nidum suum,

    Vulg. Job, 39, 27:

    ardua Alpium,

    Tac. H. 4, 70:

    castellorum,

    id. A. 11, 9:

    ingressi sunt ardua,

    Vulg. Jer. 4, 29. —
    II.
    Trop.
    A.
    That is difficult to reach or attain, difficult, laborious, hard, arduous:

    magnum opus omnino et arduum conamur,

    Cic. Or. 10, 33:

    rerum arduarum ac difficilium perpessio,

    id. Inv. 2, 54; so id. Leg. 1, 13:

    id arduum factu erat,

    Liv. 8, 16; Tac. A. 4, 4:

    victoria,

    Ov. M. 14, 453:

    virtus,

    Hor. C. 3, 24, 44:

    nil mortalibus arduum est,

    id. ib. 1, 3, 37.— Subst.:

    nec fuit in arduo societas,

    Tac. A. 12, 15.—
    B.
    Troublesome, unpleasant:

    in primis arduum videtur res gestas scribere,

    Sall. C. 3, 2, upon which Gellius remarks: Arduum Sallustius non pro difficili tantum, sed pro eo quoque ponit, quod Graeci chalepon appellant:

    quod est cum difficile tum molestum quoque et incommodum et intractabile,

    Gell. 4, 15:

    quam arduum onus,

    Tac. A. 1, 11.—
    C.
    Of fortune, difficult, adverse, inauspicious:

    aequam memento rebus in arduis Servare mentem,

    in adversity, Hor. C. 2, 3, 1.
    Comp. arduior: iter longius arduiusque erat, Cato ap. Prisc. p. 600 P.— Sup. arduissimus: asperrimo atque arduissimo aditu, Cato ap. Prisc. p. 600 P.; cf.: assiduus, egregius, industrius, perpetuus, and Rudd. I. p. 180, n. 58.— Adv. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > arduum

  • 13 arduus

    arduus, a, um, adj. [akin to ARDÔ, arsô = to water, to cherish; aldainô = to make grow; aldêeis = growing; alo, altus, q. v.; 1. ad-oleo, ad-olesco; related to arbor, arbutus as eruthros, Germ. roth, Engl. red, is related to ruber; Ardea was perh. so called from its lofty situation; cf. Arduenna], high, elevated, lofty, steep (syn.: altus, celsus, sublimis).
    I.
    Lit.: Pergama ardua, Enn. ap. Macr. S. 6, 2:

    aether,

    Ov. M. 1, 151:

    sidera,

    id. ib. 1, 730:

    cedrus,

    id. Am. 1, 14, 12:

    cervix equi,

    Hor. S. 1, 2, 89:

    et campo sese arduus infert (Turnus),

    Verg. A. 9, 53.—Also in prose in Gell.:

    supercilia,

    i. e. proudly elevated, Gell. 4, 1, 1:

    confragosus atque arduus clivis,

    steep, Varr. R. R. 1, 18, 4:

    ascensus,

    Cic. Verr. 2, 4, 23:

    arduus ac difficilis ascensus,

    Liv. 25, 13:

    ardua et aspera et confragosa via,

    id. 44. 3: via alta atque ardua, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37:

    mons,

    Ov. M. 1, 316:

    Tmolus,

    id. ib. 11, 150 al.—Hence, subst.: arduum, i, n., a steep place, a steep:

    Ardua dum metuunt, amittunt vera viaï,

    Lucr. 1, 659:

    in ardua montis Ite,

    Ov. M. 8, 692:

    ardua terrarum,

    Verg. A. 5, 695:

    per arduum scandere,

    Hor. C. 2, 19, 21:

    in arduo,

    Tac. A. 2, 47:

    in arduis ponet nidum suum,

    Vulg. Job, 39, 27:

    ardua Alpium,

    Tac. H. 4, 70:

    castellorum,

    id. A. 11, 9:

    ingressi sunt ardua,

    Vulg. Jer. 4, 29. —
    II.
    Trop.
    A.
    That is difficult to reach or attain, difficult, laborious, hard, arduous:

    magnum opus omnino et arduum conamur,

    Cic. Or. 10, 33:

    rerum arduarum ac difficilium perpessio,

    id. Inv. 2, 54; so id. Leg. 1, 13:

    id arduum factu erat,

    Liv. 8, 16; Tac. A. 4, 4:

    victoria,

    Ov. M. 14, 453:

    virtus,

    Hor. C. 3, 24, 44:

    nil mortalibus arduum est,

    id. ib. 1, 3, 37.— Subst.:

    nec fuit in arduo societas,

    Tac. A. 12, 15.—
    B.
    Troublesome, unpleasant:

    in primis arduum videtur res gestas scribere,

    Sall. C. 3, 2, upon which Gellius remarks: Arduum Sallustius non pro difficili tantum, sed pro eo quoque ponit, quod Graeci chalepon appellant:

    quod est cum difficile tum molestum quoque et incommodum et intractabile,

    Gell. 4, 15:

    quam arduum onus,

    Tac. A. 1, 11.—
    C.
    Of fortune, difficult, adverse, inauspicious:

    aequam memento rebus in arduis Servare mentem,

    in adversity, Hor. C. 2, 3, 1.
    Comp. arduior: iter longius arduiusque erat, Cato ap. Prisc. p. 600 P.— Sup. arduissimus: asperrimo atque arduissimo aditu, Cato ap. Prisc. p. 600 P.; cf.: assiduus, egregius, industrius, perpetuus, and Rudd. I. p. 180, n. 58.— Adv. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > arduus

  • 14 formosus

    formōsus (FORMONSVS, Inscr. Grut. 669, 10; comp.:

    FORMONSIOR,

    Inscr. Fabr. p. 374, no. 169:

    formonsam,

    Verg. E. 1, 5 Rib.), a, um, adj. [forma, I. B. 1.], finely formed, beautiful, handsome (freq. and class; syn.: pulcher, speciosus, venustus, bellus).
    A.
    Of visible subjects:

    deum rotundum esse volunt, quod ea forma ullam negat esse pulchriorem Plato: at mihi vel cylindri vel quadrati vel coni vel pyramidis videtur esse formosior,

    Cic. N. D. 1, 10, 24:

    consideratur in homine, formosus an deformis,

    id. Inv. 1, 24, 35:

    virgines formosissimae,

    id. ib. 2, 1, 2:

    mulier,

    Hor. A. P. 4:

    vis formosa videri,

    id. C. 4, 13, 3:

    formosum pastor Corydon ardebat Alexin,

    Verg. E. 2, 1; cf.:

    formosi pecoris custos, formosior ipse,

    id. ib. 5, 44:

    Galatea hedera formosior alba,

    id. ib. 7, 38:

    boves,

    Ov. A. A. 1, 296:

    mater haedorum duorum,

    id. F. 5, 117:

    arma Sabina,

    Prop. 4 (5), 4, 32; so,

    formosius telum jaculabile,

    Ov. M. 7, 679:

    arbutus,

    Prop. 1, 2, 11 (dub.;

    Müll. felicius): Alcibiades, omnium aetatis suae multo formosissimus,

    Nep. Alcib. 1, 2:

    nunc frondent sylvae, nunc formosissimus annus,

    Verg. E. 3, 57:

    tempus (i. e. ver),

    Ov. F. 4, 129:

    aestas messibus,

    id. R. Am. 187:

    lux formosior omnibus Calendis,

    Mart. 10, 24, 2:

    habitus formosior,

    Quint. 9, 4, 8.—Prov.:

    Formonsa facies muta commendatio est,

    Pub. Syr. 169 (Rib.).—
    B.
    Rarely of abstr. subjects:

    nihil est virtute formosius, nihil pulchrius,

    Cic. Fam. 9, 14, 4.— Adv.: formōse, beautifully (very rare):

    Cupidinem formosum deum formose cubantem,

    App. M. 5, p. 168:

    saltare,

    id. ib. 6, p. 183:

    formosius,

    Quint. 8, 3, 10:

    formosissime,

    Aug. Conf. 1, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > formosus

  • 15 insero

    1.
    in-sĕro, sēvi, sĭtum, 3, v. a. [in-, 1. sero], to sow or plant in; to ingraft (class.).
    I.
    Lit.:

    frumentum,

    Col. 5, 7, 3:

    pirum bonam in pirum silvaticam,

    to ingraft, graft, Varr. R. R. 1, 40, 5:

    vitem,

    Col. Arb. 8, 2:

    fissā modo cortice virgam Inserit,

    Ov. M. 14, 631; Hor. Epod. 2, 12:

    inseritur et nucis arbutus horrida fetu,

    Verg. G. 2, 69 Forbig. ad loc.; so,

    cum Vergilius insitam nucibus arbutum dicat,

    Plin. 15, 15, 17, § 57. —
    II.
    Trop., to implant:

    num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura,

    Hor. S. 1, 3, 35:

    remedia herbis invisis,

    Plin. 22, 6, 7, § 15:

    animos corporibus,

    to unite, Cic. Univ. 12, 38.—Hence, insĭtus, a, um, P.a., ingrafted, grafted.
    A.
    Lit.:

    arbor,

    Col. Arb. 20, 2:

    mala,

    Verg. G. 2, 33.—
    2.
    Transf., of animals:

    discordantem utero suo generis alieni stirpem insitam recipere,

    a hybrid, Col. 6, 36, 2.— Subst.: insĭtum, i, n., a graft, scion, Col. 5, 11, 8.—
    III.
    Trop., implanted by nature, inborn, innate, natural:

    O generosam stirpem et tamquam in unam arborem plura genera, sic in istam domum multorum insitam atque illigatam sapientiam,

    Cic. Brut. 58, 213: reliqua est ea causa, quae non jam recepta, sed innata;

    neque delata ad me, sed in animo sensuque meo penitus affixa atque insita est,

    id. Verr. 2, 5, 53, § 139:

    Deorum cognitiones,

    id. N. D. 1, 17, 44:

    tam penitus insita opinio,

    id. Clu. 1, 4:

    notio quasi naturalis atque insita in animis nostris,

    id. Fin. 1, 9, 31:

    menti cognitionis amor,

    id. ib. 4, 7, 18:

    hoc naturā est insitum, ut,

    id. Sull. 30, 83:

    feritas,

    Liv. 34, 20, 2.— In gen., taken in, incorporated, admitted, adopted:

    ex deserto Gavii horreo in Calatinos Atilios insitus,

    Cic. Sest. 33, 72:

    insitus et adoptivus,

    Tac. A. 13, 14.
    2.
    in-sĕro, sĕrŭi, sertum, 3, v. a. [in-, 2. sero], to put, bring, or introduce into, to insert (class.); constr. with in and acc., or with dat.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    collum in laqueum,

    Cic. Verr. 2, 4, 17, § 37; id. de Or. 2, 39, 162:

    oculos in pectora,

    Ov. M. 2, 94:

    caput in tentoria,

    Liv. 8, 36, 6:

    gemmas aureis soleis,

    Curt. 9, 1, 29:

    falces longuriis,

    Caes. B. G. 3, 14:

    subtegmen radiis,

    Ov. M. 6, 56:

    in avium nidis aliquid,

    Plin. 24, 19, 113, § 174.—
    B.
    In partic., to ingraft: quidquid inserueris, vimine diligenter ligato, Col. Arb. 8, 2:

    surculus insertus,

    id. ib. 3.—
    II.
    Trop., to bring into, introduce, to mix or mingle with:

    amputanda plura sunt illi aetati, quam inserenda,

    Cic. Cael. 31, 76:

    jus est, quod non opinio genuit, sed quaedam innata vis inseruit,

    id. Inv. 2, 53, 161:

    historiae jocos,

    Ov. Tr. 2, 444:

    querelas,

    Tac. H. 1, 23:

    adeo minimis etiam rebus prava religio inserit Deos,

    Liv. 27, 23, 2:

    contiones directas operi suo,

    Just. 38, 3:

    tantae rerum magnitudini hoc inserere,

    Vell. 2, 107, 1:

    haec libello,

    Suet. Dom. 18: manus, to set one ' s hands to, Luc. 8, 552:

    liberos sceleri,

    to draw into, involve in crime, Sen. Thyest. 322:

    nomina alienae gentis Aeacidis,

    Ov. M. 13, 33; cf.:

    ignobilitatem suam magnis nominibus,

    Tac. A. 6, 2: se, to mingle with, join, engage in:

    inserentibus se centurionibus,

    id. H. 2, 19:

    se turbae,

    Ov. A. A. 1, 605:

    se bellis civilibus,

    id. M. 3, 117: civium numero, to reckon or enroll among, Suet. Aug. 42:

    Liviorum familiae,

    id. Tib. 3:

    stellis et concilio Jovis,

    Hor. C. 3, 25, 6:

    aliquem vitae,

    i. e. to preserve alive, Stat. S. 5, 5, 72: nomen famae, to attach to fame, i. e. to render celebrated, Tac. Or. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > insero

  • 16 mitesco

    mītesco ( mitisco), ĕre, v. inch. n. [mitis], to become mild or mellow, to grow ripe (of fruits, to lose their roughness or harsh flavor; class.).
    I.
    Lit.: nec grandiri frugum fetum posse nec mitescere, Pac. ap. Non. 343, 16 (Trag. Rel. v. 142 Rib.): uvae a sole mitescunt, Cic. Oecon. ap. Gell. 15, 5, 8:

    mala,

    Plin. 15, 14, 15, § 51:

    cornus, arbutus, prunus, piri,

    to grow mellow, ripe, Col. 7, 9:

    sunt (herbae) quae mitescere flamma, Mollirique queant,

    Ov. M. 15, 78:

    ervum,

    Plin. 22, 25, 73, § 153.—
    B.
    Transf., in gen., to grow mild, soft; to grow gentle, tame: offirmatod animo mitescit metus, Pac. ap. Non. 406, 9 (Trag. Rel. v. 293 Rib.): nullum est ingenium tantum neque cor tam ferum, quod non... mitiscat malo, Att. ap. Non. 473, 6 (Trag. Rel. v. 684 Rib.): caelum mitescere, arbores frondescere, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 69:

    hiems,

    Liv. 23, 19:

    annus,

    Sil. 15, 505:

    frigora,

    Hor. C. 4, 7, 9:

    Alpium juga,

    Plin. 3, 25, 28, § 147:

    ferae quaedam numquam mitescunt,

    Liv. 33, 45. —
    II.
    Trop., to grow mild, gentle:

    nemo adeo ferus est, ut non mitescere possit,

    Hor. Ep. 1, 1, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > mitesco

  • 17 mitisco

    mītesco ( mitisco), ĕre, v. inch. n. [mitis], to become mild or mellow, to grow ripe (of fruits, to lose their roughness or harsh flavor; class.).
    I.
    Lit.: nec grandiri frugum fetum posse nec mitescere, Pac. ap. Non. 343, 16 (Trag. Rel. v. 142 Rib.): uvae a sole mitescunt, Cic. Oecon. ap. Gell. 15, 5, 8:

    mala,

    Plin. 15, 14, 15, § 51:

    cornus, arbutus, prunus, piri,

    to grow mellow, ripe, Col. 7, 9:

    sunt (herbae) quae mitescere flamma, Mollirique queant,

    Ov. M. 15, 78:

    ervum,

    Plin. 22, 25, 73, § 153.—
    B.
    Transf., in gen., to grow mild, soft; to grow gentle, tame: offirmatod animo mitescit metus, Pac. ap. Non. 406, 9 (Trag. Rel. v. 293 Rib.): nullum est ingenium tantum neque cor tam ferum, quod non... mitiscat malo, Att. ap. Non. 473, 6 (Trag. Rel. v. 684 Rib.): caelum mitescere, arbores frondescere, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 69:

    hiems,

    Liv. 23, 19:

    annus,

    Sil. 15, 505:

    frigora,

    Hor. C. 4, 7, 9:

    Alpium juga,

    Plin. 3, 25, 28, § 147:

    ferae quaedam numquam mitescunt,

    Liv. 33, 45. —
    II.
    Trop., to grow mild, gentle:

    nemo adeo ferus est, ut non mitescere possit,

    Hor. Ep. 1, 1, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > mitisco

См. также в других словарях:

  • Arbutus — Arbutus …   Wikipédia en Français

  • Arbutus — Ar bu*tus, Arbute Ar bute, n. [L. arbutus, akin to arbor tree.] The strawberry tree, a genus of evergreen shrubs, of the Heath family. It has a berry externally resembling the strawberry; the arbute tree. [1913 Webster] {Trailing arbutus} (Bot.) …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Arbutus — Arbutus, MD U.S. Census Designated Place in Maryland Population (2000): 20116 Housing Units (2000): 8380 Land area (2000): 6.502061 sq. miles (16.840261 sq. km) Water area (2000): 0.001829 sq. miles (0.004737 sq. km) Total area (2000): 6.503890… …   StarDict's U.S. Gazetteer Places

  • Arbutus, MD — U.S. Census Designated Place in Maryland Population (2000): 20116 Housing Units (2000): 8380 Land area (2000): 6.502061 sq. miles (16.840261 sq. km) Water area (2000): 0.001829 sq. miles (0.004737 sq. km) Total area (2000): 6.503890 sq. miles (16 …   StarDict's U.S. Gazetteer Places

  • arbutus — [är byo͞ot′əs] n. [L, wild strawberry tree] 1. any of a genus (Arbutus) of trees or shrubs of the heath family, with dark green leaves, clusters of white or pinkish flowers, and small strawberrylike fruit; esp., the madroño and the strawberry… …   English World dictionary

  • Arbūtus — (A. L.), Pflanzengattung aus der Familie der Heidekräuter (Ericaceae Andromedeae), 10. Kl. 1. Ordn. L., mit fünfspaltigem Kelche, fast eiförmiger fünfspaltiger Blumenkrone, 10 Staubgefäßen, deren Beutel an der Spitze mit 2 kleinen Öffnungen… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Arbūtus — L. (Sandbeere), Gattung der Erikazeen, immergrüne Sträucher und niedere Bäume mit großen, lederartigen Blättern, Blütenrispen an der Spitze der Zweige, weißen oder blaßroten Blüten und kugeliger, fleischiger, warziger, mehrsamiger Beere. Über 20… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Arbutus — Arbŭtus L., Erdbeerbaum, Pflanzengattg. der Erikazeen. A. unĕdo L. [Abb. 106], südeurop. Strauch, dessen erdbeerartige Früchte zur Bereitung eines Branntweins benutzt werden; bei uns häufig Zierstrauch …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Arbutus — Arbutus, der Erdbeerbaum …   Herders Conversations-Lexikon

  • Arbutus — Arbutus,   der Erdbeerbaum.   …   Universal-Lexikon

  • Arbutus —   Arbutus Arbutus menziesii …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»