Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

and+of+ennius

  • 81 priscus

    1.
    priscus, a, um, adj. [for prius-cus, like pris-tinus for prius-tinus, and magis for magius, a comparative form], of or belonging to former times, of many years ago, old, olden, ancient, primitive, antique. Like the Greek archaios, it denotes that which existed before our time, while pristinus is applied also to those things which have existed in our day (class.; cf.: vetus, antiquus).
    I.
    Lit.:

    credendum est veteribus et priscis viris,

    Cic. Univ. 11:

    prisca illa et antiqua rei publicae forma,

    Vell. 2, 89, 3:

    illud erat insitum priscis illis, quos cascos appellat Ennius,

    Cic. Tusc. 1, 12, 27:

    nam Joves pluris in priscis Graecorum litteris invenimus,

    id. N. D. 3, 16, 42:

    severitas,

    id. Har. Resp. 13, 27:

    et illud quod loquitur priscum visum iri putat,

    id. de Or. 3, 11, 42:

    priscae sanctimoniae virgo,

    Tac. A. 3, 69: prisci Latini proprie appellati sunt ii, qui prius quam conderetur Roma, fuerunt, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.: priscae Latinae coloniae appellatae sunt, ut distinguerent a novis, quae postea a populo dabantur, Fest. p. 241 Müll.:

    tempus,

    Ov. F. 1, 197.— Priscus has the accessory idea of venerable, and from the Augustan period is frequently applied to whatever dates from the earliest times, the golden age of Rome:

    prisca gens mortalium,

    Hor. Epod. 2, 2:

    priscus Inachus,

    id. C. 2, 3, 21:

    Pudor,

    id. C. S. 57:

    prisco more,

    Ov. F. 2, 282:

    prisco ritu,

    Plin. 12, 1, 2, § 3:

    priscum illud acumen, Brute, tuum,

    Juv. 4, 102:

    fides,

    Verg. A. 9, 79; Mart. 1, 40, 2.— Subst.: prisci, ōrum, m., the ancients:

    cum colerent prisci studiosius agros,

    Ov. F. 3, 779.—
    II.
    Transf.
    A.
    Former, previous ( poet.):

    quid si prisca redit Venus?

    Hor. C. 3, 9, 17:

    nomen,

    Ov. M. 14, 850; Spart. Hadr. 5.—
    B.
    Old-fashioned, i. e. strict, severe ( poet.):

    prisci praecepta parentis,

    Cat. 64, 159: Cato, Hor. C. 3, 21, 11:

    prisca supercilia,

    Verg. Cop. 34.—Hence, adv.: priscē, in the old-fashioned manner, strictly, severely (class. but rare):

    utrum me secum severe, et graviter, et prisce agere malit, an remisse, ac leniter, et urbane,

    Cic. Cael. 14, 33.
    2.
    Priscus, i, m., a Roman surname, the elder.
    I.
    Of the first Tarquin: Priscus Tarquinius est dictus, quia prius fuit quam Superbus Tarquinius, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.; Liv. 1, 34.—
    II.
    Tarquinius Numicius Priscus, Liv. 2, 63.—
    III.
    Helvidius Priscus, Suet. Vesp. 15.—
    IV.
    Two Latin poets:

    Priscus uterque,

    Ov. P. 4, 16, 10 Burm. ad loc.

    Lewis & Short latin dictionary > priscus

  • 82 saepe

    saepe, adv. [old acc. n. of saepis].
    I.
    Often, oft, oftentimes, many times, frequently (at indefinite intervals, while crebro denotes in close succession):

    aperitur ostium, unde saturitate saepe ego exii ebrius,

    Plaut. Capt. 1, 1, 35:

    multis damno et mihi lucro saepe eris,

    id. Cist. 1, 1, 52:

    audivi saepe hoc vulgo dicier,

    id. Stich. 1, 3, 13:

    saepe ex te audivi pater,

    id. Merc. 2, 3, 40; cf. Cic. Rep. 1, 30, 46:

    saepe hoc de majoribus natu audivimus,

    id. ib. 2, 15, 28:

    cum saepe mecum ageres, ut, etc.,

    id. Lael. 1, 4:

    sed... saepe enim redeo ad Scipionem, etc.,

    id. ib. 17, 62; cf. comp.:

    quocirca... dicendum est enim saepius, etc.,

    id. ib. 22, 85:

    licet lascivire, dum nihil metuas, ut in navi ac saepe etiam in morbo levi,

    id. Rep. 1, 40, 63; so,

    saepe etiam,

    id. ib. 1, 17, 26:

    in hoc statu rei publicae, quem dixi jam saepe non posse esse diuturnum,

    id. ib. 2, 37:

    minime saepe,

    least frequently, Caes. B. G. 1, 1:

    haud saepe,

    Plaut. Curc. 1, 2, 33:

    non saepe,

    id. Ps. 2, 4, 37:

    solet jocari saepe mecum illo modo,

    id. Men. 2, 2, 42; cf. id. ib. 5, 2, 18; so (with solere) Cic. Rep. 3, 5, 9; cf. sup.:

    de quo (Homero) saepissime vigilans (Ennius) solebat cogitare et loqui,

    id. ib. 6, 10; id. Lael. 8, 26:

    vidi ego multa saepe picta, quae Acherunti fierent cruciamenta,

    Plaut. Capt. 5, 4, 1; so (with multus) id. ib. 2, 2, 78; id. Cas. 2, 5, 41; id. Mil. 3, 3, 12; id. Poen. 1, 1, 1; Cic. Rep. 3, 30, 42; id. Lael. 1, 2; id. Off. 2, 6, 20; Hor. Ep. 2, 1, 219; cf.:

    saepe et multum hoc mecum cogitavi,

    Cic. Inv. 1, 1, 1:

    in hac (causā) multum et saepe versatus,

    id. Quint. 1, 3:

    quorum saepe et diu ad pedes jacuit stratus,

    id. ib. 31, 96; Plaut. Cist. 2, 1, 28:

    nullus (piscis) minus saepe ad terram venit,

    id. Rud. 4, 3, 56: illos (inimicos) saepe verum dicere, hos (amicos) numquam, Cato ap. Cic. Lael. 24, 90:

    quod vos nimium saepe dicitis,

    Cic. Fin. 2, 13, 41: bene saepe, Enn. ap. Gell. 12, 4, 3 (Ann. v. 241 Vahl.):

    saepe antea (ante),

    Sall. J. 107, 1; 112, 2.—
    (β).
    Comp.:

    ibi eos conspicias quam praetorem saepius,

    Plaut. Poen. 3, 2, 8; cf.:

    ego saepius quam vellem,

    Cic. Rep. 1, 38, 59.— More usu. without quam:

    quod, etsi saepe dictum est, dicendum est tamen saepius, etc.,

    Cic. Off. 3, 17, 69; cf. Caes. ap. Cic. Att. 9, 6, A:

    semel atque iterum ac saepius,

    Cic. Font. 12, 26 (16):

    semel et saepius,

    id. Inv. 2, 4, 14:

    bis ac saepius,

    Quint. 10, 5, 7:

    iterum et saepius te rogo,

    Cic. Fam. 13, 42, 2; id. Imp. Pomp. 11, 30:

    iterum ac saepius,

    Quint. 12, 8, 8:

    quo quidem schemate utuntur poëtae saepius, sed ne oratores quidem raro,

    id. 9, 3, 44:

    quo magis novi, tanto saepius,

    Ter. Phorm. 2, 2, 14:

    propterea saepius te, ut memineris, moneo,

    Plaut. Capt. 2, 1, 43:

    ut verbis, quid sit... definiam saepius,

    Cic. Rep. 1, 24, 38:

    quasi ipsos induxi loquentes, ne inquam et inquit saepius interponeretur,

    id. Lael. 1, 3:

    quae potestas si mihi saepius sine meo vestroque periculo fiet, utar,

    id. Phil. 1, 15, 38:

    si saepius decertandum sit,

    id. ib. 2, 17, 43.—
    (γ).
    Sup.:

    tibi saepissime Cyathisso,

    Plaut. Men. 2, 2, 28; id. Ps. 2, 4, 56:

    optare ut quam saepissime peccet amicus,

    Cic. Lael. 16, 59:

    ut vinum aegrotis, qui prodest raro, nocet saepissime,

    id. N. D. 3, 27, 69:

    de quo (avo tuo) audisti multa ex me, eaque saepissime,

    id. Phil. 1, 14, 34.—
    II.
    In general propositions stating the results of experience, to denote that which is wont to take place frequently, Plaut. Capt. prol. 44:

    illud saepe fit, tempestas venit, etc.,

    id. Most. 1, 2, 27; cf.:

    nam saepe est, quibus in rebus alius ne iratus quidem est, Cum, etc.,

    Ter. Hec. 3, 1, 28:

    saepe ex hujusmodi re quāpiam... magna familiaritas Conflatast,

    id. Eun. 5, 2, 34:

    non licet hominem esse saepe ita ut volt,

    id. Heaut. 4, 1, 53:

    in quo defuit fortasse ratio, sed tamen vincit ipsa rerum publicarum natura saepe rationem,

    Cic. Rep. 2, 33, 57;

    repeated: saepe... saepe,

    Hor. C. 1, 8, 11; id. Ep. 1, 19, 19; Liv. 23, 15:

    saepe, five times in succession,

    Cic. Lael. 10, 33 sq.; cf.:

    saepe... persaepe... saepe... saepe... saepe... modo... modo,

    Hor. S. 1, 3, 9:

    modo... saepe... modo... interdum,

    id. ib. 1, 10, 11:

    saepe... modo,

    id. ib. 2, 7, 8.— Sup.:

    bonum consilium subripitur saepissime, si, etc.,

    Plaut. Mil. 3, 1, 8.—
    III.
    Sometimes with numero, and also joined in one word with it, saepenumero, to strengthen the main idea, like our oftentimes, again and again (perh. not before the class. per.):

    Aeduos fratres consanguineosque saepenumero a senatu appellatos,

    Caes. B. G. 1, 33; 1, 39; 1, 40; 6, 8; 7, 62; Cic. de Or. 1, 1, 1; id. Sen. 2, 4; id. Rosc. Am. 24, 67; 41, 119; id. Fam. 16, 21, 3; Sall. C. 52, 7; 53, 3; Auct. B. Afr. 35, 4 al.—Once also in comp.:

    gigni hominem saepe nono, saepiusnumero decimo mense,

    Gell. 3, 16, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > saepe

  • 83 sicut

    sīc-ut and (far less. freq. but class.) sīc-ŭti, adv., so as, just as, as.
    I.
    Lit.
    A.
    With a separate clause.
    (α).
    Form sicut:

    sicut dixi, faciam,

    Plaut. Trin. 3, 2, 59:

    clanculum, sicut praecepi,

    id. ib. 3, 3, 76:

    nempe sicut dicis (shortly after: ita ut dicis),

    id. Aul. 2, 4, 15; so,

    sicut dicis,

    id. Bacch. 4, 4, 67; id. Men. prol. 74:

    hae sunt, sicut praedico,

    id. Most. 3, 2, 84; cf. id. Bacch. 3, 6, 20:

    stultitia magna est, Hominem amatorem ad forum procedere, etc.... sicut ego feci stultus,

    id. Cas. 3, 3, 4:

    si ille huc redibit, sicut confido affore,

    id. Capt. 3, 5, 38:

    sic ut tu huic potes,

    id. ib. 5, 1, 16:

    primum Montem Sacrum, sicut erat in simili causā antea factum, deinde Aventinum (occupasse),

    Cic. Rep. 2, 37, 63; 6, 18, 19:

    sicut ait Ennius,

    id. ib. 1, 41, 64; cf.:

    sicut sapiens poëta dixit,

    id. Par. 5, 1, 34:

    ut se quoque, sicut socios, dignos existimetis,

    id. Imp. Pomp. 5, 13:

    valeant preces apud te meae, sicut pro te hodie valuerunt,

    Liv. 23, 8:

    consules turpissimi, sicut hi recentes rerum exitus declararunt,

    Cic. Planc. 35, 86:

    sicut summarum summa est aeterna,

    Lucr. 5, 361:

    sicut Cicero dicit,

    Quint. 9, 3, 83:

    sicut ostendimus,

    id. 11, 3, 174 al. —
    (β).
    Form sicuti:

    sicuti dixi prius,

    Plaut. Rud. 4, 4, 67:

    habuit ille, sicuti meminisse vos arbitror, permulta signa,

    Cic. Cael. 5, 12:

    sicuti me quoque erroris mei paenitet,

    id. ib. 6, 14:

    urbem Romam, sicuti ego accepi, condidere atque habuere initio Trojani,

    Sall. C. 6, 1:

    sicuti dignum erat,

    Quint. 11, 3, 148.—
    b.
    Corresp. to ita, itidem, sic.
    (α).
    Form sicut:

    sicut tuom vis gnatum tuae Superesse vitae, Ita te obtestor, etc.,

    Plaut. As. 1, 1, 1: sicut verbis nuncupavi, ita pro republicā Quiritium... legiones mecum Dis Manibus devoveo, an old formula in Liv. 8, 9:

    sicut coronatus laureā coronā oraculum adisset, ita, etc.,

    id. 23, 11; 21, 13; Quint. 1, 2, 26; 9, 1, 8; 9, 3, 100;

    10, 1, 1: sicut medico diligenti natura corporis cognoscenda est, sic equidem, etc.,

    Cic. de Or. 2, 44, 186:

    sicut magno accidit casu, ut, etc.... sic magnae fuit fortunae, etc.,

    Caes. B. G. 6, 30:

    sicuti merci pretium statuit... Itidem divos dispertisse vitam humanam aequom fuit,

    Plaut. Mil. 3, 1, 131.—
    (β).
    Form sicuti:

    sicuti... ita,

    Caes. B. C. 3, 15; cf. infra, B. b.—
    B.
    Without a separate verb (so most freq.).
    (α).
    Form sicut:

    sicut fortunatorum memorant insulas (is est ager),

    Plaut. Trin. 2, 4, 148:

    sicut familiae,

    id. Men. prol. 74; id. Cas. 2, 6, 46: te esse sapientem, nec sicut vulgus, sed ut eruditi solent appellare sapientem, Cic. Lael. 2, 6:

    Graeciae, sicut apud nos, delubra magnifica,

    id. Rep. 3, 9, 14:

    non debent esse amicitiarum sicut aliarum rerum satietates,

    id. Lael. 19, 67:

    ut tuo judicio uteretur, sicut in rebus omnibus,

    id. Ep. ad Brut. 1, 5, 3; id. Tusc. 1, 17, 40:

    provinciam suam hanc esse Galliam, sicut illam nostram,

    Caes. B. G. 1, 44; 6, 19:

    nihil me, sicut antea, juvat Scribere versiculos,

    Hor. Epod. 11, 1 et saep.:

    hunc, sicut omni vitā, tum petentem premebat nobilitas,

    Liv. 39, 41; 34, 9, 10:

    nec sicut vulnere sanguis,

    Luc. 3, 638 Drak. N. cr.
    (β).
    Form sicuti:

    me amicissime cottidie magis Caesar amplectitur: familiares quidem ejus, sicuti neminem,

    Cic. Fam. 6, 6, 13: sicuti te, Lucil. ap. Non. p. 174, 33.—
    b.
    Corresp. to ita, item, sic, etc. (cf. supra, A. b.):

    praecipuum lumen sicut eloquentiae, ita praeceptis quoque ejus, dedit M. Tullius,

    Quint. 3, 1, 20; so id. 8, prooem. § 29; 9, 1, 18;

    10, 1, 14: sicut in foro non bonos oratores, item in theatro actores malos perpeti,

    Cic. de Or. 1, 26, 118:

    illi, sicut Campani Capuam, sic Rhegium habituri perpetuam sedem erant,

    Liv. 28, 28:

    sicut in vitā, in causis quoque,

    Quint. 12, 1, 13; cf. Liv. 9, 17 Drak. N. cr.
    II.
    In partic.
    A.
    With an accessory idea of cause, inasmuch as, since (perh. only in the two foll. passages):

    nunc occasio'st faciundi, prius quam in urbem advenerit, sicut cras hic aderit, hodie non venerit,

    Plaut. Ep. 2, 2, 87:

    quo lubet, sicut soror Ejus huc gemina advenit Ephesum,

    id. Mil. 4, 1, 28 Brix ad loc.; cf. id. Pers. 1, 3, 57.—
    B.
    Pregn.: sicut est, erat, etc., in confirmation of a former proposition, as indeed it is ( was), as it really is ( was), as is ( was) the fact (class.;

    a favorite expression with Cic.): sint nobis isti, qui de ratione vivendi disserunt, magni homines, ut sunt,

    Cic. Rep. 3, 3, 4:

    huc accedit, quod, quamvis ille felix sit, sicut est, tamen, etc.,

    id. Rosc. Am. 8, 22:

    sit ista res magna, sicut est,

    id. Leg. 1, 5, 17; Liv. 7, 35:

    sit licet, sicut est, ab omni ambitione longe remotus,

    Plin. Ep. 5, 15, 2:

    illa, quamvis ridicula essent, sicut erant, mihi tamen risum non moverunt,

    Cic. Fam. 7, 32, 3:

    secundam eam Paulus, sicut erat, victoriam ratus,

    Liv. 45, 7:

    poteratque viri vox illa videri, sicuti erat,

    Ov. M. 12, 205:

    quamvis scelerati illi fuissent, sicuti fuerunt, pestiferi cives tamen, etc.,

    Cic. de Or. 1, 53, 230.—Less freq. with other verbs:

    quamvis enim multis locis dicat Epicurus, sicut dicit, satis fortiter de dolore, tamen, etc.,

    Cic. Off. 3, 33, 117 Beier:

    quamquam in consuetudine cottidianā perspexisses, sicuti perspicies,

    id. Fam. 3, 10, 2:

    quod fore, sicut accidit, videbat,

    Caes. B. G. 5, 58:

    terrendi magis hostes erant quam fallendi, sicut territi sunt,

    Liv. 25, 24.— Strengthened by re verā:

    apud nos, re verā sicut sunt, mercenarii scribae existimantur,

    Nep. Eum. 1, 5.—
    C.
    For introducing a term of comparison, as it were, like, as, as if, = tamquam (class.):

    ut sese splendore animi et vitae suae sicut speculum praebeat civibus,

    Cic. Rep. 2, 42, 69:

    qui, sicut unus paterfamilias, loquor,

    id. Inv. 2, 5, 19:

    quod me sicut alterum parentem et observat et diligit,

    id. Fam. 5, 8, 4:

    (natura) rationem in capite sicut in arce posuit,

    id. Tusc. 1, 10, 20; id. de Or. 1, 29, 132:

    ex his duabus diversis sicuti familiis unum quoddam est conflatum genus,

    id. Inv. 2, 3, 8:

    ab ejus (cornus) summo, sicut palmae, rami quam late diffunduntur,

    Caes. B. G. 6, 26 fin.:

    multi mortales vitam sicut peregrinantes transegere,

    Sall. C. 2, 8; 31, 5; 38, 3; id. J. 60, 4; Liv. 7, 11.—
    D.
    For introducing an example, as, as for instance, etc. (class.):

    quibus in causis omnibus, sicut in ipsā M.' Curii... fuit summa de jure dissensio,

    Cic. de Or. 1, 56, 238; Nep. Dat. 9:

    omnibus periculis, sicut cum Spartam oppugnavit,

    id. Pel. 4: sicuti cum, Lucil. ap. Non. p. 154, 27: sicuti si, Enn. ap. Gell. 3, 14, 5 (Ann. v. 344 Vahl.); Quint. 9, 3, 89; so id. 9, 3, 16; 9, 3, 91; 7, 2, 17; 8, 3, 51; Suet. Aug. 56; 85 al.—
    E.
    Sicut eram, erat, etc., like the Gr. hôs eichon, to denote an unchanged condition of the subject in a new state of action, just as I ( he, etc.) was ( poet. and in post-Aug. prose):

    sicut eram, fugio sine vestibus,

    Ov. M. 5, 601; 6, 657:

    sicut erat, rectos defert in Tartara currus,

    Stat. Th. 7, 820; so, sicut erat, id. ib. 3, 680; 4, 803; 10, 37; Luc. 2, 365:

    ille, sicut nudatus erat, pervenit ad Graecos,

    Curt. 9, 7, 10; 10, 4, 2:

    sicut erat togatus,

    Suet. Claud. 34; Just. 14, 4, 1; 26, 2, 4 al.:

    sicut erant,

    Ov. M. 3, 178; Suet. Calig. 45; id. Oth. 8:

    sicut erit,

    Tib. 3, 1, 18.—Less freq. with another verb:

    sicut curru eminebat, oculos circumferens,

    Curt. 4, 14, 9:

    praecipitatum in flumen, sicut vestitus advenerat,

    Suet. Claud. 9.—Form sicuti:

    sicuti erat, cruentā veste, in castra pervenit,

    Curt. 8, 3, 10 —
    F.
    A few times in Sallust with an accessory hypothetical signif., as if, just as if, = quasi:

    alii sicuti populi jura defenderent, pars, etc.,

    Sall. C. 38, 3:

    sicuti jurgio lacessitus foret, in Senatum venit,

    id. ib. 31, 5:

    sicuti audiri a suis aut cerni possent, etc.,

    id. J. 60, 4:

    sicuti salutatum introire ad Ciceronem,

    id. C. 28, 1.—
    G.
    Of time, as soon as, after (very rare):

    sicut adulescit, terram inde colligimus,

    Pall. Apr. 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > sicut

  • 84 Statius

    Stātĭus, ii, m.
    I.
    Orig., a name for slaves, acc. to Gell. 4, 20, 12.— A slave of Cicero was thus named, Cic. Fam. 16, 16, 2; id. Att. 6, 2, 1; id. Q. Fr. 1, 2, 1, § 1.—Also a prœnomen of freemen, e. g. Statius Albius Oppianicus, Cic. Clu. 4, 9.—
    II.
    A surname (cognomen or agnomen).
    A.
    Caecilius Statius, of Insubria, a comic poet, a younger contemporary of Ennius, who died A. U. C. 586, Cic. Opt. Gen. 1, 2; id. Att. 7, 3, 10; Vell. 1, 17, 1.—
    B.
    P. Papinius Statius, a poet under Domitian, author of the Silvae, of the Thebais, and of an unfinished poem entitled Achilleis, Juv. 7, 82 sqq.—
    C.
    L. Statius Murcus, a lieutenant and proconsul, Caes. B. C. 3, 15; Cic. Phil. 11, 12, 30; Vell. 2, 69, 2; 2, 77, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Statius

  • 85 σιβύνη

    σῐβύνη [ῠ], , and [full] σῐβύνης [ῠ], ου, , Alex.131 (fem.), AP7.421 (Mel.), 6.93 (Antip., masc.):—
    A hunting spear, and generally, spear, pike, D.S.18.27, 20.33:—also written [full] ζιβύνη (q.v.), [full] συβίνη, PCair.Zen.362.34 (iii B.C.), cf. συ[μ]βίνη[ς] (post συβήνη) · καπροβόλον, ἐμβόλιον, Hsch., but σιγύνης [ῡ] is prob. not related. (Illyrian acc. to Fest.p.453 L., citing Ennius.)

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > σιβύνη

  • 86 vītālis

        vītālis e, adj.    [vita], of life, vital: caloris natura vim habet in se vitalem, vital power: calor, Cu.: Vitales vias clausit, i. e. the wind-pipe, O.: vita ‘vitalis,’ ut ait Ennius, i. e. true life: lumen vitale relinquam, i. e. die, O.: ut sis Vitalis metuo, long-lived, H.: Mancipium frugi quod sit satis, hoc est Ut vitale putes, i. e. not too good to live, H.: abstinere eo quod vitale sit, life-sustaining, L.
    * * *
    vitalis, vitale ADJ
    vital; of life (and death); living/alive, able to survive; lively; life-giving

    Latin-English dictionary > vītālis

  • 87 Calaber

    Călā̆brĭa, ae, f., = Kalabria, the country in Lower Italy from Tarentum to the promontory Iapygium, now Terra d ' Otranto, Plin. 3, 11, 16, § 99; Hor. C. 1, 31, 5; Liv. 23, 34, 3; 42, 48, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Călăber, bra, um, adj., of Calabria, Calabrian:

    hospes,

    Hor. Ep. 1, 7, 14:

    pascua,

    id. Epod. 1, 27:

    apes,

    id. C. 3, 16, 33:

    aquae,

    Ov. F. 5, 162:

    montes,

    id. A. A. 3, 409:

    litus,

    Plin. 3, 26, 30, § 151:

    oves (of superior quality),

    Col. 7, 2, 3:

    Pierides,

    i. e. poems of Ennius, who was a native of Calabria, Hor. C. 4, 8, 20:

    vellus,

    Pers. 2, 65.—And
    2.
    Subst.: Călā̆bri, ōrum, m., the inhabitants of Calabria, Mel. 2, 4, 2; Sil. 12, 396.—
    B.
    Călā̆brĭcus, a, um, adj., Calabrian (postAug.):

    oliva,

    Col. 12, 49, 3.— Subst.: Călā̆brĭca, ae, f., a certain surgical bandage, Plin. Val. 3, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Calaber

  • 88 Calabri

    Călā̆brĭa, ae, f., = Kalabria, the country in Lower Italy from Tarentum to the promontory Iapygium, now Terra d ' Otranto, Plin. 3, 11, 16, § 99; Hor. C. 1, 31, 5; Liv. 23, 34, 3; 42, 48, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Călăber, bra, um, adj., of Calabria, Calabrian:

    hospes,

    Hor. Ep. 1, 7, 14:

    pascua,

    id. Epod. 1, 27:

    apes,

    id. C. 3, 16, 33:

    aquae,

    Ov. F. 5, 162:

    montes,

    id. A. A. 3, 409:

    litus,

    Plin. 3, 26, 30, § 151:

    oves (of superior quality),

    Col. 7, 2, 3:

    Pierides,

    i. e. poems of Ennius, who was a native of Calabria, Hor. C. 4, 8, 20:

    vellus,

    Pers. 2, 65.—And
    2.
    Subst.: Călā̆bri, ōrum, m., the inhabitants of Calabria, Mel. 2, 4, 2; Sil. 12, 396.—
    B.
    Călā̆brĭcus, a, um, adj., Calabrian (postAug.):

    oliva,

    Col. 12, 49, 3.— Subst.: Călā̆brĭca, ae, f., a certain surgical bandage, Plin. Val. 3, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Calabri

  • 89 Calabria

    Călā̆brĭa, ae, f., = Kalabria, the country in Lower Italy from Tarentum to the promontory Iapygium, now Terra d ' Otranto, Plin. 3, 11, 16, § 99; Hor. C. 1, 31, 5; Liv. 23, 34, 3; 42, 48, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Călăber, bra, um, adj., of Calabria, Calabrian:

    hospes,

    Hor. Ep. 1, 7, 14:

    pascua,

    id. Epod. 1, 27:

    apes,

    id. C. 3, 16, 33:

    aquae,

    Ov. F. 5, 162:

    montes,

    id. A. A. 3, 409:

    litus,

    Plin. 3, 26, 30, § 151:

    oves (of superior quality),

    Col. 7, 2, 3:

    Pierides,

    i. e. poems of Ennius, who was a native of Calabria, Hor. C. 4, 8, 20:

    vellus,

    Pers. 2, 65.—And
    2.
    Subst.: Călā̆bri, ōrum, m., the inhabitants of Calabria, Mel. 2, 4, 2; Sil. 12, 396.—
    B.
    Călā̆brĭcus, a, um, adj., Calabrian (postAug.):

    oliva,

    Col. 12, 49, 3.— Subst.: Călā̆brĭca, ae, f., a certain surgical bandage, Plin. Val. 3, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Calabria

  • 90 Calabrica

    Călā̆brĭa, ae, f., = Kalabria, the country in Lower Italy from Tarentum to the promontory Iapygium, now Terra d ' Otranto, Plin. 3, 11, 16, § 99; Hor. C. 1, 31, 5; Liv. 23, 34, 3; 42, 48, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Călăber, bra, um, adj., of Calabria, Calabrian:

    hospes,

    Hor. Ep. 1, 7, 14:

    pascua,

    id. Epod. 1, 27:

    apes,

    id. C. 3, 16, 33:

    aquae,

    Ov. F. 5, 162:

    montes,

    id. A. A. 3, 409:

    litus,

    Plin. 3, 26, 30, § 151:

    oves (of superior quality),

    Col. 7, 2, 3:

    Pierides,

    i. e. poems of Ennius, who was a native of Calabria, Hor. C. 4, 8, 20:

    vellus,

    Pers. 2, 65.—And
    2.
    Subst.: Călā̆bri, ōrum, m., the inhabitants of Calabria, Mel. 2, 4, 2; Sil. 12, 396.—
    B.
    Călā̆brĭcus, a, um, adj., Calabrian (postAug.):

    oliva,

    Col. 12, 49, 3.— Subst.: Călā̆brĭca, ae, f., a certain surgical bandage, Plin. Val. 3, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Calabrica

  • 91 Calabricus

    Călā̆brĭa, ae, f., = Kalabria, the country in Lower Italy from Tarentum to the promontory Iapygium, now Terra d ' Otranto, Plin. 3, 11, 16, § 99; Hor. C. 1, 31, 5; Liv. 23, 34, 3; 42, 48, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Călăber, bra, um, adj., of Calabria, Calabrian:

    hospes,

    Hor. Ep. 1, 7, 14:

    pascua,

    id. Epod. 1, 27:

    apes,

    id. C. 3, 16, 33:

    aquae,

    Ov. F. 5, 162:

    montes,

    id. A. A. 3, 409:

    litus,

    Plin. 3, 26, 30, § 151:

    oves (of superior quality),

    Col. 7, 2, 3:

    Pierides,

    i. e. poems of Ennius, who was a native of Calabria, Hor. C. 4, 8, 20:

    vellus,

    Pers. 2, 65.—And
    2.
    Subst.: Călā̆bri, ōrum, m., the inhabitants of Calabria, Mel. 2, 4, 2; Sil. 12, 396.—
    B.
    Călā̆brĭcus, a, um, adj., Calabrian (postAug.):

    oliva,

    Col. 12, 49, 3.— Subst.: Călā̆brĭca, ae, f., a certain surgical bandage, Plin. Val. 3, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Calabricus

  • 92 compilator

    compīlātor, ōris, m. [id.], a plunderer: veterum, an epithet of Virgil (on account of his imitation of Homer, Ennius, etc.), acc. to Hier. praef. Hebr. Quaest. in Genes., and Isid. Orig. 10, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > compilator

  • 93 consentes

    consentes, plur adj. [etym. dub.; prob. for consentientes; v Corss. Nachtr. 281; but, acc. to Müll., from sens, old part. form from esse], only in phrase consentes dil ( gen. deum consentum, Varr L. L. 8, § 71 Müll.), in the Etrusco-Romish language of religion, the twelve superior deities, called also dii complices (six male and six female;

    acc. to the lines of Ennius: Juno, Vesta, Minerva, Ceres, Diana, Venus, Mars, Mercurius, Jovi', Neptunus, Vulcanus, Apollo),

    who formed the common council of the gods, assembled by Jupiter, Arn. 3, 123; Enn. ap. App. de Deo Socr. p. 42 fin.; Varr. R. R. 1, 1, 4; id. L. L. 8, § 70 sq.; Inscr. Orell. 2119; Inscr. ap. Ballat. dell' Instit. 1835, p. 34; cf. Müll. Etrusk. 2, p. 81 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > consentes

  • 94 Epicharmium

    Epĭcharmus, i, m., = Epicharmos.
    I.
    A famous Pythagorean philosopher and comic poet of Cos, who resided, after his early youth, in Syracuse (whence his surname of Siculus), Cic. Tusc. 1, 8; Hor. Ep. 2, 1, 58; Plin. 20, 9, 34, § 89 al.—Hence,
    B.
    Epicharmīum illud, a saying of Epicharmus, Gell. 1, 15, 15.—
    II.
    The name of a poem by Ennius, Cic. Ac. 2, 16 fin. al.; v. Vahlen, Ennianae Poesis Reliquiae, p. 167 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > Epicharmium

  • 95 Epicharmus

    Epĭcharmus, i, m., = Epicharmos.
    I.
    A famous Pythagorean philosopher and comic poet of Cos, who resided, after his early youth, in Syracuse (whence his surname of Siculus), Cic. Tusc. 1, 8; Hor. Ep. 2, 1, 58; Plin. 20, 9, 34, § 89 al.—Hence,
    B.
    Epicharmīum illud, a saying of Epicharmus, Gell. 1, 15, 15.—
    II.
    The name of a poem by Ennius, Cic. Ac. 2, 16 fin. al.; v. Vahlen, Ennianae Poesis Reliquiae, p. 167 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > Epicharmus

  • 96 flos

    flōs, ōris, m. [root fla-; Gr. ek-phlainô, to stream forth; cf. phlasmos; Lat. flare, flamen, etc., v. flo], a blossom, flower.
    I.
    Lit.:

    suaves flores,

    Lucr. 1, 8:

    juvat novos decerpere flores,

    id. 1, 928:

    novi,

    Hor. C. 4, 1, 32:

    recentes,

    id. ib. 3, 27, 44:

    verni,

    id. ib. 2, 11, 9:

    florum omnium varietas,

    Cic. de Sen. 15, 54:

    suavitas odorum, qui afflarentur e floribus,

    id. ib. 17, 59:

    laetissimi flores,

    id. Verr. 2, 4, 48, § 107:

    ninguntque rosarum Floribus,

    Lucr. 2, 628:

    flores rosae, rosarum,

    Hor. C. 2, 3, 14; 3, 29, 3; 4, 10, 4:

    piabunt floribus et vino Genium,

    id. Ep. 2, 1, 144; cf.:

    fons Bandusiae, dulci digne mero non sine floribus,

    id. C. 3, 13, 2:

    nitidum caput impedire myrto Aut flore,

    id. ib. 1, 4, 10:

    recte necne crocum floresque perambulet Attae Fabula, si dubitem, etc.,

    the stage strewed with flowers, id. Ep. 2, 1, 79:

    carduus florem purpureum mittit inter medios aculeos,

    puts forth, Plin. 20, 23, 99, § 262; cf. id. 21, 6, 17, § 31:

    legere,

    Ov. M. 4, 315.—
    B.
    Transf.
    1.
    The honey of flowers sucked out by the bees:

    rure levis verno flores apis ingerit alveo, Conpleat ut dulci sedula melle favos,

    Tib. 2, 1, 49; Verg. G. 4, 39; Plin. 11, 7, 7, § 17.—
    2.
    In gen., like the Gr. anthos, for whatever forms either the best part or the highest part of a thing (mostly poet. and in postAug. prose).—
    a.
    The flower of any thing, i. e. the prime or best part, also the best kind of any thing: postquam est honoratus frugum et floris Liberi, the bouquet or flavor of wine, Pac. ap. Non. 498, 12; so,

    vini (Bacchi),

    Plaut. Curc. 1, 2, 1; id. Cas. 3, 5, 16; Lucr. 3, 221.— The best kind of oil, Plin. 15, 6, 6, § 23; of wax, id. 21, 14, 49, § 84; of rosin, id. 14, 20, 25, § 124; of salt, id. 13, 1, 2, § 14; Cato, R. R. 88, 2; of meal, Plin. 18, 9, 20, § 86 et saep.; of cream, Vitr. 8, 3; of the finest dish: cenae, Favorin. ap. Gell. 15, 8, 2.—
    b.
    The highest part, the top, crown, head of a thing.—Of the froth of wine, Cato, R. R. 11, 2; Col. 12, 30; Plin. 14, 21, 27, § 136.—The blisters, scales that are formed in smelting metals, id. 34, 11, 24, § 107; the upper dust of marble or gypsum, Col. 12, 20, 8.— Poet. of the first downy hairs of the beard: nunc primum opacat flore lanugo genas, Pac. ap. Paul. ex Fest. s. v. genas, p. 94 Müll. N. cr.; Verg. A. 8, 160; Luc. 6, 562:

    ante genas dulces quam flos juvenilis inumbret,

    Claud. in Prob. Cons. Pan. 69.—Donec flammai fulserunt flore coorto, a tip or flash of flame, Lucr. 1, 900.—
    3. II.
    Trop., the flower, crown, ornament of any thing (class.; a favorite flg. of Cic.).
    A.
    In gen.:

    ea tempestate flos poëtarum fuit (Plautus),

    Plaut. Cas. prol. 18:

    sic omnis fetus repressus, exustusque siti flos veteris ubertatis exaruit,

    Cic. Brut. 4, 16:

    (Ennius) flos delibatus populi... qua (eloquentia) virum excellentem praeclare tum illi homines florem populi esse dixerunt,

    id. ib. 15, 58 sq. (cf. Enn. Ann. v. 309 ed. Vahl.):

    flos nobilitatis ac juventutis,

    id. Phil. 2, 15, 37; so, legatorum, id. Fl. 26, 61:

    versaris in optimorum civium vel flore vel robore,

    id. Or. 10, 34; cf.:

    quod floris, quod roboris in juventute fuerat, amiserant,

    Liv. 37, 12, 7:

    ex morbo velut renovatus flos juventae,

    id. 28, 35, 7; 26, 2, 6; Curt. 3, 5, 8:

    provincia Galliae... ille flos Italiae, illud firmamentum imperii populi Romani, illud ornamentum dignitatis,

    Cic. Phil. 3, 5, 13:

    flos dignitatis,

    id. Balb. 6, 15; cf.:

    ego te, Crasse, cum vitae flore, tum mortis opportunitate, divino consilio et ortum et exstinctum esse arbitror,

    splendor, glory, id. de Or. 3, 3, 12:

    in ipso Graeciae flore,

    in the very flower, the most flourishing condition, id. N. D. 3, 33, 82:

    flos aetatis,

    the flower of one's age, the prime of life, Lucr. 3, 770; 5, 847; cf.:

    non venirem contra gratiam, non virtutis spe, sed aetatis flore collectam,

    Cic. Phil. 2, 2, 3.— Without aetas: Pa. Anni? Ch. Anni? Sedecim. Pa. Flos ipse, Ter. Eun. 2, 3, 28:

    viridissimo flore puella,

    Cat. 17, 14:

    in flore primo tantae indolis juvenis exstinctus est,

    Plin. Ep. 5, 9, 5:

    in flore virium se credens esse,

    Liv. 42, 15, 2:

    primus flos animi,

    youthful vigor, Stat. Ach. 1, 625;

    but also: flos animi,

    ripe age, Sen. Ep. 26:

    videmus Vergilium ea de causa hortorum dotes fugisse, et e tantis, quae retulit, flores modo rerum decerpsisse,

    i. e. the choicest, best, Plin. H. N. 14 praef. § 7.—
    2.
    Transf.: flos aetatis, maidenly or youthful innocence (of girls or boys), virginity:

    (virgo) cum castum amisit polluto corpore florem,

    Cat. 62, 46:

    Hasdrubal flore aetatis, uti ferunt, primo Hamilcari conciliatus,

    Liv. 21, 2, 3; cf. id. 21, 3, 4:

    florem aetatis (Caesaris) in Bithynia contaminatum,

    Suet. Caes. 49.—
    B.
    In partic., of speech, a flower, embellishment, ornament:

    ut porro conspersa sit (oratio) quasi verborum sententiarumque floribus, etc.,

    Cic. de Or. 3, 25, 96:

    flos aut lumen eloquentiae,

    id. Brut. 17, 66; cf.:

    nullus flos tamen neque lumen ullum (in M. Crassi oratione),

    id. ib. 66, 233:

    florem et colorem defuisse,

    id. ib. 87, 298:

    alia copia locuples, alia floribus laeta,

    Quint. 8, 3, 87:

    male audire... nimiis floribus et ingenii affluentia,

    id. 12, 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > flos

  • 97 foedus

    1.
    foedus, a, um, adj. [Sanscr. dhūmas, smoke; cf.: fumus, fīmus, feteo], foul, filthy, loathsome, ugly, unseemly, detestable, abominable, horrible (class.; cf.: deformis, turpis).
    I.
    Physically:

    cimices foedissimum animal,

    Plin. 29, 4, 17, § 61:

    herba odoris foedi,

    id. 20, 16, 63, § 171:

    odor,

    Cels. 2, 8; 5, 28, 3:

    facies,

    id. 6, 6, 9:

    sapor,

    Lucr. 2, 401:

    species,

    id. 2, 421:

    nunc eo tibi videtur foedus, quia illam (vestem) non habet,

    Ter. Eun. 4, 4, 17; cf. Quint. 6, 3, 32:

    immanissimum et foedissimum monstrum,

    Cic. Pis. 14, 31:

    foeda fit volucris (sc. bubo),

    Ov. M. 5, 549:

    caput impexa foedum porrigine,

    Hor. S. 2, 3, 126:

    foeda nigro simulacra fumo,

    id. C. 3, 6, 4:

    foeda cicatrix,

    id. S. 1, 5, 60:

    vulnus,

    Ov. M. 12, 366:

    tergum recentibus vestigiis vulnerum,

    Liv. 2, 23, 7; cf. id. 9, 31, 2:

    victus,

    Hor. A. P. 392:

    loca tetra, inculta, foeda, formidolosa,

    Sall. C. 52, 13:

    tempestates,

    Liv. 25, 7, 7; Verg. G. 1, 323:

    foedissima tempestas,

    Liv. 29, 18, 5:

    incendium,

    id. 24, 47, 15.—With dat.:

    pestilentia foeda homini, foeda pecori,

    destructive, Liv. 3, 32, 2.—In the neutr. absol.:

    foedum relatu,

    Ov. M. 9, 167; cf.

    foediora,

    Liv. 3, 69, 2.—
    II.
    Mentally, disgraceful, base, dishonorable, vile, shameful, infamous, foul, etc.:

    quo (tyranno) neque tetrius, neque foedius, nec diis hominibusque invisius animal ullum cogitari potest,

    Cic. Rep. 2, 26:

    nihil fieri potest miserius, nihil perditius, nihil foedius,

    id. Att. 8, 11, 4:

    luxuria senectuti foedissima,

    id. Off. 1, 34, 123:

    homo,

    Sall. C. 19, 2:

    scriptores carmine foedo Splendida facta linunt,

    Hor. Ep. 2, 1, 236; cf.:

    foedissima ludibria,

    Quint. 1, 6, 32:

    bellum foedissimum,

    Cic. Att. 7, 26, 3:

    genus interitus,

    id. ib. 15, 20, 2:

    foedus et perniciosus exitus judicii,

    id. Q. Fr. 3, 9, 1:

    consilium,

    Liv. 26, 38, 4:

    facinus,

    Ter. Eun. 5, 5, 1:

    amor,

    Lucr. 4, 1158:

    ministeria,

    Verg. A. 7, 619:

    condiciones,

    Hor. C. 3, 5, 15:

    fuga ducum,

    Val. Fl. 6, 723:

    exprobratio,

    Plin. 18, 26, 66, § 249:

    inconsequentia rerum foedissima,

    Quint. 8, 6, 50.—In the neutr. with a subject-clause: ludos vero non facere, quid foedius? (shortly before: quid turpius?) Cic. Att. 15, 10:

    versum in oratione fieri multo foedissimum est,

    Quint. 9, 4, 72.— Hence, adv.: foede, foully, cruelly, basely, horribly: foede divexarier, Pac. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106 (Trag. Rel. p. 84 Rib.):

    aram turparunt sanguine foede,

    Lucr. 1, 85:

    foede aliquem distrahere,

    Plaut. Trin. 4, 1, 14:

    laniare crura brachiaque,

    Tac. H. 1, 41:

    caesa manus juvenum,

    Verg. A. 10, 498:

    ob admissum foede dictumve superbe,

    Lucr. 5, 1224:

    servire,

    Plaut. Pers. 2, 2, 48: perire Sall. J. 31, 2:

    pugnatum est,

    Liv. 6, 1, 11:

    foedius inde pulsus quam, etc.,

    id. 2, 51, 8:

    causa agetur foedissime,

    Cic. Att. 9, 7, 4.
    2.
    foedus, ĕris (for foedus, Ennius wrote fidus, acc. to Varr. L. L. 5, § 86 Müll. Archaic form of the gen. plur. foedesum, acc. to Varr. L. L. 7, § 27; v. the letter R), n. [from the root FID; Sanscr. bandh, ligare; v. fido], a league, treaty, compact (cf.: sponsio, pactio).
    I.
    Polit.:

    FOEDERVM, PACIS, BELLI, INDVCIARVM ORATORES FETIALES IVDICESVE SVNTO,

    Cic. Leg. 2, 9, 21; cf. id. Rep. 1, 32:

    esse autem tria genera foederum, quibus inter se paciscerentur amicitias civitates regesque,

    Liv. 34, 57, 7:

    pacem foedusque facere,

    Cic. de Sen. 6, 16; cf.:

    oratrices pacis et foederis,

    id. Rep. 2, 8:

    Ambiorigem sibi societate et foedere adjungunt,

    Caes. B. G. 6, 2, 2:

    ne societates, ne foedera nova acciperemus,

    Sall. J. 14, 18:

    societatem foedere confirmare,

    Cic. Phil. 2, 35, 89:

    quibus (foederibus) etiam cum hoste devincitur fides,

    id. Off. 3, 31, 111:

    amicitiam et foedus petere, Sall J. 104, 4: foedus facere cum aliquibus,

    Cic. Inv. 2, 30, 91; so,

    foedus facere,

    id. Rep. 3, 18; Caes. B. C. 3, 108, 3; Sall. J. 38, 9 al.: ferire, icere, pangere, percutere, v. h. vv.: de foedere decedere, Cato ap. Gell. 10, 1, 10:

    foedera negligere, violare, rumpere,

    Cic. Balb. 5, 13; cf.:

    sociorum nominisque Latini jura negligere ac foedera,

    id. Rep. 3, 29:

    rumpere,

    Auct. Her. 4, 14, 20; Liv. 9, 1; 21, 10:

    violare,

    Cic. Rep. 1, 19; Liv. 28, 44, 7:

    rescindere,

    Vell. 2, 90, 3:

    solvere,

    Verg. A. 10, 91:

    turbare,

    id. ib. 12, 633:

    contra foedus facere,

    Cic. Balb. 4, 10; Gell. 10, 1, 10:

    foedus aequum dare,

    Liv. 23, 5, 9 (for which:

    ex aequo venire in amicitiam,

    id. 7, 30, 2); cf.:

    foedere iniquo alligari,

    id. 35, 46, 10:

    ex foedere,

    according to agreement, id. 1, 23, 7; 8, 39, 13. —
    II.
    Transf., beyond the polit. sphere, in gen., a compact, covenant, agreement, stipulation, bargain:

    foedus fecerunt cum tribuno plebis palam, ut ab eo provincias acciperent, quas ipsi vellent, etc.,

    Cic. Sest. 10, 24; cf.:

    foedus frangere,

    id. Pis. 12, 28:

    inter se facere,

    id. Fin. 2, 26, 83:

    amorum turpissimorum foedera ferire,

    id. Cael. 14, 34:

    amicitiae,

    Ov. Tr. 3, 6, 1:

    hospitii,

    Just. 7, 3:

    thalami,

    i. e. marriage contract, marriage, Ov. M. 7, 403; so,

    vitae,

    Stat. Th. 2, 112:

    communia studii,

    Ov. P. 4, 13, 43.—
    B.
    Poet., of inanim. and abstr. things, a law:

    continuo has leges aeternaque foedera certis Inposuit natura locis,

    Verg. G. 1, 60:

    omnes Foedere naturae certo discrimina servant,

    Lucr. 5, 924; 5, 57; 6, 906:

    foedere certo et premere et laxas dare habenas,

    Verg. A. 1, 62:

    neve potentis naturae pollue foedus,

    Ov. M. 10, 353: caeli foedera, Col. Poët. 10, 219.

    Lewis & Short latin dictionary > foedus

  • 98 frugifer

    frūgĭfer, ĕra, ĕrum (archaic gen. sing. fem. frugiferaï, Enn. ap. Charis. p. 7 P.; cf. Mart. 11, 90, 5, and v. infra), adj. [frux + fero], fruit-bearing, fruitful, fertile (class.).
    I.
    Lit.:

    ut agri non omnes frugiferi sunt, qui coluntur, sic animi non omnes culti fructum ferunt,

    Cic. Tusc. 2, 5, 13: terraï frugiferaï, Enn. ap. Charis. p. 7 P. (Ann. v. 479 Vahl.);

    hence comically used to denote Ennius himself: attonitus legis Terraï frugiferaï,

    Mart. 11, 90, 5:

    spatia frugifera et immensa camporum,

    Cic. N. D. 2, 64, 161: et ferta arva Asiae, Poët. ap. Cic. Or. 49, 163:

    cedrus,

    Plin. 13, 5, 11, § 53:

    nuces, Ov. de Nuce, 19: messes,

    id. M. 5, 656:

    numen,

    i. e. Ceres, id. P. 2, 1, 15; so,

    Frugifer,

    an appellation of Osiris among the Egyptians, Arn. 6, 196.—
    II.
    Trop., fruitful, profitable:

    cum tota philosophia frugifera et fructuosa nec ulla pars ejus inculta ac deserta sit, tum nullus feracior in ea locus nec uberior quam de officiis,

    Cic. Off. 3, 2, 5: hoc illud est praecipue in cognitione rerum salubre ac frugiferum, te, etc., Liv. praef. § 10.

    Lewis & Short latin dictionary > frugifer

  • 99 gubernator

    gŭbernātor, ōris, m. [id.], a steersman, pilot (cf.: magister, navarchus, nauclerus, navicularius).
    I.
    Lit.:

    si tu proreta isti navi's, ego gubernator ero,

    Plaut. Rud. 4, 3, 75; id. Am. 3, 2, 69:

    gubernator clavum tenens sedet in puppi quietus,

    Cic. de Sen. 6, 17; id. Phil. 7, 9, 27; id. Ac. 2, 31, 100; id. de Inv. 1, 34, 58; id. Rep. 1, 40; 5, 3; Quint. 2, 17, 24; 34; 4, 1, 61; Verg. A. 3, 269; 5, 12; 6, 337 et saep.—Prov.:

    tranquillo quilibet gubernator est,

    Sen. Ep. 85 med.
    II.
    Transf., a director, ruler, governor: cum in rebus animalibus aliud pro alio ponitur;

    ut de agitatore (Ennius): Gubernator magna contorsit equum vi,

    Quint. 8, 6, 9; the same, Enn. ap. Charis. p. 244 P. and ap. Diom. p. 451 ib. (Ann. v. 160 Vahl.):

    poli,

    i. e. God, Sen. Hippol. 903:

    custodes gubernatoresque rei publicae,

    Cic. Rab. Perd. 9, 26; cf.:

    quasi tutor et procurator rei publicae: sic enim appelletur, quicumque erit rector et gubernator civitatis,

    id. Rep. 2, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > gubernator

  • 100 hilum

    hīlum, i, n. [the primitive of nihilum, i. e. ne-hilum and nihil; etym. unknown; acc to Festus: hilum putant esse, quod grano fabae adhaeret, ex quo nihil et nihilum, Paul. ex Fest. p. 101 Müll.; cf.:

    hilum breve quoddam,

    Non. 121, 3; acc. to Varr. L. L. 5, § 111 Müll., perh. kindr. with hillae], a little thing, a trifle; usually with a negative, not in the least, not a whit, nothing at all (ante-class.): (Ennius) Quae dedit ipsa capit, neque dispendi facit hilum;

    quod valet: nec dispendi facit quicquam,

    Varr. L. L. 9, § 54; 5, § 111 (Ann. v. 14 Vahl.); cf.: Sisyphus versat Saxum sudans nitendo neque proficit hilum, Poet. ap. Cic. Tusc. 1, 6, 10:

    nec defit ponderis hilum,

    Lucr. 3, 220:

    neque hilum,

    id. 3, 518; 783; 4, 379; cf.

    also: neque hilo Majorem interea capiunt dulcedinis fructum,

    id. 5, 1409.—Without a negative:

    aliquid prorsum de summa detrahere hilum,

    Lucr. 3, 514; id. 4, 515.

    Lewis & Short latin dictionary > hilum

См. также в других словарях:

  • Ennius-Quirinus Visconti — Ennius Quirinus Visconti, par Théophile Auguste Vauchelet, Huile sur canevas, 1802 …   Wikipédia en Français

  • Ennius — Infobox Writer name = Ennius imagesize = caption = pseudonym = birthname = birthdate = 239 BCE birthplace = deathdate = 169 BCE deathplace = occupation = nationality = Roman period = genre = subject = movement = notableworks = spouse = partner =… …   Wikipedia

  • Ennius, Quintus — born 239, Rudiae, southern Italy died 169 BC Roman poet, dramatist, and satirist. The most influential of the early Latin poets, he is considered the founder of Roman literature. His epic Annales, a narrative poem telling the story of Rome from… …   Universalium

  • Ennius — Quintus Ennius (* 239 v. Chr. in Rudiae (Apulien) † 169 v. Chr.) war ein Schriftsteller der Römischen Republik und wird oft als Vater der römischen Poesie bezeichnet. Obwohl nur Fragmente seiner Werke überlebten, ist sein Einfluss vor allem als… …   Deutsch Wikipedia

  • Ennius Quirinus Visconti — Pour les articles homonymes, voir Visconti. Ennius Quirinus Visconti …   Wikipédia en Français

  • Ennius,Quintus — En·ni·us (ĕnʹē əs), Quintus. 239 169B.C. Roman poet. His works, including plays, annals, and satires, greatly influenced later authors but survive today only in fragments. * * * …   Universalium

  • ENNIUS —    an early Roman poet, the father of Roman epic poetry, born in Rudiæ, Calabria; promoted the study of Greek literature in Rome; of his poems, dramatic and epic, only a few fragments are extant (239 169 B.C.) …   The Nuttall Encyclopaedia

  • Quintus Ennius — (* 239 v. Chr. in Rudiae (Apulien); † 169 v. Chr.) war ein Schriftsteller der Römischen Republik und wird oft als Vater der römischen Poesie bezeichnet. Obwohl nur Fragmente seiner Werke überlebten, ist sein Einfluss – vor allem als Vermittler… …   Deutsch Wikipedia

  • Timeline of Portuguese history (Lusitania and Gallaecia) — This is a historical timeline of Portugal.=Roman Lusitania and Gallaecia=3rd century BC*237 BC The Carthaginian General Hamilcar Barca enters Iberia with his armies through Gadir. *228 BC Hamilcar Barca dies in battle. He is succeeded in command… …   Wikipedia

  • Ancient Rome and wine — Expansion of the Roman Empire Ancient Rome played a pivotal role in the history of wine. The earliest influences of viticulture on the Italian peninsula can be traced to Ancient Greeks and Etruscans. The rise of the Roman Empire saw an increase… …   Wikipedia

  • Glossary of ancient Roman religion — This is an incomplete list, which may never be able to satisfy particular standards for completeness. You can help by expanding it with reliably sourced entries. Ancient Roman religion …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»