Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

adumbrare

  • 21 mos

    mōs, mōris, m.    - sine more: - [abcl]a - sans mesure, sans frein, sans bornes, violemment. - [abcl]b - sans loi, sans règle. - [abcl]c - contrairement à la règle.    - atra tempestas sine more furit, Virg. En. 5: une noire tempête se déchaîne avec une violence inouïe. [st1]1 [-] volonté (de qqn), désir, caprice.    - suo more vivere, Ter.: vivre à sa fantaisie, vivre à sa guise.    - alieno more vivere, Ter.: vivre selon le caprice d'autrui, dépendre des autres.    - morem gerere alicui: faire la volonté de qqn, obéir à qqn, être complaisant pour qqn.    - geram tibi morem, Cic. Tusc. 1: je me plierai à ce que tu désires.    - cum Dion non desisteret obsecrare Dionysium ut Platonem Athenis arcesseret, ille, qui in aliqua re vellet patrem imitari, morem ei gessit, Nep.: comme Dion ne cessait de supplier Denys de faire venir Platon d’Athènes, ce tyran, qui voulait sur quelque point faire comme son père, fit ce qu'il désirait.    - regis voluntati morem gerendum putavit, Nep.: il crut devoir obéir à la volonté du roi.    - gestus est ei mos, tresque legati Athenas missi sunt, Nep.: on fit ce qu'il voulait et on envoya trois députés à Athènes.    - adulescenti morem gestum oportuit, Ter. Ad.: il fallait se plier aux caprices de ce jeune homme.    - molestus certe ei fuero atque animo morem gessero, Ter. And.: je lui aurai du moins fait de la peine et j'aurai déchargé ma colère. [st1]2 [-] coutume, usage, tradition; droit coutumier.    - mos: loi non écrite, usage, tradition, coutume [] lex: loi écrite.    - morem facit usus, Ov.: l'usage fait loi.    - mos hominum (moris hominum) est ut: les hommes ont pour habitude de.    - mos est ut...: l'usage est que...    - mos est + inf.: c’est une coutume de.    - majorum more: suivant la coutume des ancêtres, suivant la tradition.    - nostro more: suivant nos usages.    - sine more facinus, Stat.: crime sans exemple, crime inouï.    - praeter morem, Ter.: contre la coutume.    - in morem venire: passer en usage.    - quod moris est (ut moris est), Tac.: comme c'est l'usage.    - reis moris est summittere capillum, Plin. Ep. 7: la coutume des accusés est de laisser pousser leurs cheveux.    - moris est ab imperatore consules invitari ad cenam, Val.-Max.: il est d'usage que les consuls soient invités à dîner par le général.    - negavit moris esse Graecorum ut in convivio virorum accumberent mulieres, Cic. Verr. 2, 1: il affirma qu'il n'est pas dans l'habitude des Grecs que les femmes paraissent dans un festin à côté des hommes.    - fecerat sibi morem Alexamenus circumeundi, Liv. 35: Alexamène avait pris l'habitude de parcourir... [st1]3 [-] surtout au plur. conduite, procédé, manière d'agir, genre de vie, habitude, caractère, moeurs, naturel.    - qui istic mos est? Ter. Heaut.: quelle est cette manière d'agir?    - corrumpunt mores bonos colloquia mala, Vulg. 1 Cor. 15: les mauvaises compagnies corrompent les bonnes moeurs.    - est mos hominum, ut nolint eundem pluribus rebus excellere, Cic. Br. 84: les hommes ont l'habitude de ne pas vouloir que la même personne excellent en plusieurs domaines à la fois.    - periere mores, Sen.: c'en est fait de la vertu!    - mores feri immanisque natura, Cic. Rosc. Am. 13: des moeurs féroces et un naturel barbare.    - mores perditi, Cic.: moeurs perverses.    - conveniunt mores; valeant qui inter nos discidium volunt, Ter. And.: nos caractères s'accordent; au diable ceux qui veulent nous brouiller!    - nota tibi est hominis probitas, Caesar, noti mores, Cic. Dej.: tu connais, César, la probité de cet homme, tu connais son caractère. [st1]4 [-] règle de conduite, loi, norme.    - constituere regni mores, Liv.: fixer les règles du gouvernement.    - pacis imponere morem, Virg.: imposer les conditions de la paix.    - moresque viris et moenia ponet, Virg. En. 1: et il établira pour ses hommes des lois et des remparts. [st1]5 [-] manière d'être, manière, état, nature.    - mores siderum, Plin.: cours des astres.    - mos caeli, Virg.: l'état du ciel.    - more ou in morem ou ad morem + gén.: à la manière de, comme.    - in morem stagni, Virg.: comme un lac.    - pecudum in morem, Flor.: comme des troupeaux.
    * * *
    mōs, mōris, m.    - sine more: - [abcl]a - sans mesure, sans frein, sans bornes, violemment. - [abcl]b - sans loi, sans règle. - [abcl]c - contrairement à la règle.    - atra tempestas sine more furit, Virg. En. 5: une noire tempête se déchaîne avec une violence inouïe. [st1]1 [-] volonté (de qqn), désir, caprice.    - suo more vivere, Ter.: vivre à sa fantaisie, vivre à sa guise.    - alieno more vivere, Ter.: vivre selon le caprice d'autrui, dépendre des autres.    - morem gerere alicui: faire la volonté de qqn, obéir à qqn, être complaisant pour qqn.    - geram tibi morem, Cic. Tusc. 1: je me plierai à ce que tu désires.    - cum Dion non desisteret obsecrare Dionysium ut Platonem Athenis arcesseret, ille, qui in aliqua re vellet patrem imitari, morem ei gessit, Nep.: comme Dion ne cessait de supplier Denys de faire venir Platon d’Athènes, ce tyran, qui voulait sur quelque point faire comme son père, fit ce qu'il désirait.    - regis voluntati morem gerendum putavit, Nep.: il crut devoir obéir à la volonté du roi.    - gestus est ei mos, tresque legati Athenas missi sunt, Nep.: on fit ce qu'il voulait et on envoya trois députés à Athènes.    - adulescenti morem gestum oportuit, Ter. Ad.: il fallait se plier aux caprices de ce jeune homme.    - molestus certe ei fuero atque animo morem gessero, Ter. And.: je lui aurai du moins fait de la peine et j'aurai déchargé ma colère. [st1]2 [-] coutume, usage, tradition; droit coutumier.    - mos: loi non écrite, usage, tradition, coutume [] lex: loi écrite.    - morem facit usus, Ov.: l'usage fait loi.    - mos hominum (moris hominum) est ut: les hommes ont pour habitude de.    - mos est ut...: l'usage est que...    - mos est + inf.: c’est une coutume de.    - majorum more: suivant la coutume des ancêtres, suivant la tradition.    - nostro more: suivant nos usages.    - sine more facinus, Stat.: crime sans exemple, crime inouï.    - praeter morem, Ter.: contre la coutume.    - in morem venire: passer en usage.    - quod moris est (ut moris est), Tac.: comme c'est l'usage.    - reis moris est summittere capillum, Plin. Ep. 7: la coutume des accusés est de laisser pousser leurs cheveux.    - moris est ab imperatore consules invitari ad cenam, Val.-Max.: il est d'usage que les consuls soient invités à dîner par le général.    - negavit moris esse Graecorum ut in convivio virorum accumberent mulieres, Cic. Verr. 2, 1: il affirma qu'il n'est pas dans l'habitude des Grecs que les femmes paraissent dans un festin à côté des hommes.    - fecerat sibi morem Alexamenus circumeundi, Liv. 35: Alexamène avait pris l'habitude de parcourir... [st1]3 [-] surtout au plur. conduite, procédé, manière d'agir, genre de vie, habitude, caractère, moeurs, naturel.    - qui istic mos est? Ter. Heaut.: quelle est cette manière d'agir?    - corrumpunt mores bonos colloquia mala, Vulg. 1 Cor. 15: les mauvaises compagnies corrompent les bonnes moeurs.    - est mos hominum, ut nolint eundem pluribus rebus excellere, Cic. Br. 84: les hommes ont l'habitude de ne pas vouloir que la même personne excellent en plusieurs domaines à la fois.    - periere mores, Sen.: c'en est fait de la vertu!    - mores feri immanisque natura, Cic. Rosc. Am. 13: des moeurs féroces et un naturel barbare.    - mores perditi, Cic.: moeurs perverses.    - conveniunt mores; valeant qui inter nos discidium volunt, Ter. And.: nos caractères s'accordent; au diable ceux qui veulent nous brouiller!    - nota tibi est hominis probitas, Caesar, noti mores, Cic. Dej.: tu connais, César, la probité de cet homme, tu connais son caractère. [st1]4 [-] règle de conduite, loi, norme.    - constituere regni mores, Liv.: fixer les règles du gouvernement.    - pacis imponere morem, Virg.: imposer les conditions de la paix.    - moresque viris et moenia ponet, Virg. En. 1: et il établira pour ses hommes des lois et des remparts. [st1]5 [-] manière d'être, manière, état, nature.    - mores siderum, Plin.: cours des astres.    - mos caeli, Virg.: l'état du ciel.    - more ou in morem ou ad morem + gén.: à la manière de, comme.    - in morem stagni, Virg.: comme un lac.    - pecudum in morem, Flor.: comme des troupeaux.
    * * *
        Mos, moris, masc. gen. Honorable coustume, ou Bonne et louable maniere de vivre.
    \
        Mores laudantur qui sunt ex placido et concitato mitissimi. Colum. Les conditions, Les meurs bonnes ou mauvaises.
    \
        Mos obliuisci hominibus, neque nouisse quoius nihili sit facienda gratia. Plaut. C'est la coustume des hommes, ou leur maniere de faire, C'est la facon et la guise.
    \
        - mos nunquam illi fuit patri meo, Vt exprobraret quod bonus faceret boni. Plau. Jamais mon pere n'eut ceste maniere de faire, etc.
    \
        Vt mos est. Cic. Ainsi qu'il est de coustume.
    \
        Moris est. Cic. Negauit moris esse Graecorum vt in conuiuio, etc. Ce n'estoit point la coustume des Grecs.
    \
        More habent licentiam. Plaut. Par la coustume.
    \
        Petere honorem pro flagitio, more fit. Plaut. C'est la coustume.
    \
        More rotat fundae. Ouid. Comme une sonde.
    \
        More magis hoc quidem scribo, quam quo te admonendum putem. Cic. Par coustume, ou suyvant ma coustume et maniere de faire.
    \
        More hominum euenit, vt quod sim nactus mali, Prius rescisceres tu, quam ego quod tibi euenit boni. Terent. Comme il advient communeement à tout le monde.
    \
        Quibus more maiorum concessum est, vel omnes adire prouincias, etc. Cic. Par la coustume, ou Selon la coustume des anciens, Ainsi qu'il est accoustumé d'ancienneté.
    \
        More noualium proscindatur terra. Colum. A la facon de, etc.
    \
        More meo. Cic. Selon ma coustume et maniere de faire, A ma guise, A ma mode.
    \
        Nouo more aliquid facere. Cic. Faire une chose qu'on n'a point accoustumé de faire.
    \
        Multi more isto atque exemplo viuunt, quos quum censeas Tibi amicos, reperiuntur falsi falsimoniis. Plaut. En ceste maniere, ou Beaucoup ont ceste maniere de vivre, ceste mode et guise ou facon.
    \
        Ad morem. Quintil. Materias sibiipsi fingunt, et ad morem actionum prosequuntur. A la maniere de, etc.
    \
        De more. Virgil. Selon la coustume.
    \
        Ex more. Horat. Selon la coustume.
    \
        Priscoque deos ex more precatus. Ouid. A la maniere ancienne, A la mode du temps jadis.
    \
        In morem fluminis. Virgil. A la facon et maniere d'un fleuve.
    \
        Est hoc in more positum, institutoque maiorum, vt ii qui, etc. Cic. C'est une chose accoustumee de toute ancienneté.
    \
        Eas potissimum religiones tenerent, quae essent in more maiorum. Cic. Que les anciens avoyent accoustumé.
    \
        Moribus, Pro more et consuetudine. Cic. Et de fundo Cecinna moribus deduceretur. Selon la maniere accoustumee, Selon la coustume.
    \
        AEqui mores modicis erroribus. Iuue. Doulx et gracieux aux petites faultes.
    \
        Bonis moribus conuenit. Iustinianus. Il est d'honneste. Bud.
    \
        Bonus mos. Plaut. Bonne facon de faire.
    \
        Intorti mores. Pers. Depravez et corrompuz.
    \
        Curui mores. Pers. Vices.
    \
        Pallentes mores. Pers. Qui rendent l'homme palle, Vices pour lesquels l'homme pallist, craignant d'en estre reprins et puni.
    \
        Praeclarum a maioribus morem accepimus rogandi iudicis. Cic. Nous avons prins et receu de noz ancestres une louable coustume.
    \
        Adumbrare morem alicuius. Curtius. Faire comme luy, Imiter sa maniere de faire.
    \
        Maternosque bibit mores, exemplaque discit. Claudian. Elle apprend les conditions de sa mere dés la mamelle, dés son enfance.
    \
        Condere mores alicuius gentis. Curtius. Instituer, Reigler ses meurs.
    \
        Morem gerere alicui. Terent. Obeir et faire la volunté d'aucun.
    \
        Morem gerere animo. Plaut. Faire à son plaisir.
    \
        Pacis morem imponere populis. Virgil. Les loix et conditions de paix.
    \
        Perducere aliquid in morem. Ci. Amener, ou Tirer à coustume.
    \
        Prosternere mores ciuiles. Plin. Ruiner.
    \
        Pallentes radere mores. Pers. Reprendre les vices qui font pallir ceulx qui en sont entachez, de paour d'estre diffamez ou puniz.
    \
        Morem antiquum referre. Sueton. Ramener et reduire, ou remettre sus une ancienne coustume.

    Dictionarium latinogallicum > mos

  • 22 adumbro

    ad-umbro, āvī, ātum, āre, I) beschatten, vineas palmeis tegetibus, Col.: alvearia frondibus, Col. – übtr., notae litterarum non adumbratae comarum praesidio, nicht verdeckt, Petr. 105. – II) als t.t. der Malerei, von etw. einen Schattenriß machen, eine Skizze entwerfen, etw. skizzieren, nur in den Hauptzügen entwerfen, andeuten, a) eig.: alqd, Val. Max. 8, 11 ext. 7. Quint. 7, 10, 9. – b) übtr.: α) mit den Worten im allgemeinen schildern, skizzieren, andeuten, fictos luctus dicendo, Cic.: ne ementiendo quidem posse auctorem adumbrare meliorem, Cic.: litteras inanes vanā spe libertatis adumbratas esse, es seien leere Buchstaben, in denen nur im Umrisse das trügerische Bild der Fr. angedeutet sei, Liv. – β) eine Sitte nachahmen, Macedonum morem, Curt. 10, 3 (12), 14.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > adumbro

  • 23 mos

    mōs, mōris, m. (vgl. μῶμαι, μῶσθαι), der Wille eines Menschen, I) der Eigenwille, Eigensinn, alieno more od. ex more alīus vivere, Ter.: oboediens fuit mori patris, Plaut.: dominae pervincere mores, den Eigensinn, Prop. – morem alcī gerere, den Willen tun, zu Willen sein, willfahren, Cic. u.a.: morem gerere voluntati alcis, Cic. u. Nep.: morem gerere animo, sein Mütchen kühlen, Ter.: sine me in hac re mihi gerere morem, laß mich gewähren, Ter.: adulescentulo morem gestum oportuit, Ter.
    II) der für die Handlungsweise zur Regel gewordene Wille, A) eig., die Sitte, d.i. 1) die Sitte, das Herkommen, die Gewohnheit, der Gebrauch, die Mode, a) übh.: mos antiquus, Cic. u.a.: omnis divinus humanusque mos, Liv.: mos improbus, Plaut.: mores mali, Plaut.: peregrini, Liv. u. Iuven.: mos pravus, Tac., perversus, Cic.: mores prisci, Liv.: mores maiorum, Liv.: mos solitus, Sen.: sollemnis, Liv.: traditus a maioribus mos, Liv.: traditus ab antiquis mos, Hor. u. Liv.: mos vetus, Tac., vetustus, Tac.: mos Romanorum, Macr.: mores vetusti Carthaginiensium, Nep.: mores legesque Lacedaemoniorum, Gell.: mos ritusque sacrorum, Verg.: mos militiae, Dienstvorschrift, Tac.: lavandi mos, das Baden (als Sitte), Augustin. epist. 54, 10. – accommodare suos mores ad ea, Liv.: adumbrare (kopieren) Macedonum morem,
    ————
    Curt.: qui mos cui potius quam consuli magis usurpandus colendusque est (beobachtet und heilig gehalten werden), Plin. pan.: qui gentis mores condiderunt (begründeten), Curt.: constituere (fest ordnen) regni mores, Liv.: pleraque in iure non legibus sed moribus constant, Quint.: corruptis civitatis moribus, Nep.: de more suo decedere, Cic.: deduci ad parentium (Eltern) consuetudinem moremque, Cic.: proxime morem Romanum ordinati, ganz nach röm. Muster, Liv.: eum ultra Romanorum ac mortalium etiam morem curabant, Sall. hist. fr.: esse in more maiorum (v. Gesetzen, Gebräuchen), Cic.: quod in patriis est moribus, nach der Väter Weise, Cic.: quod moris est, Sen.: ut mos est amicorum, Cic.: ut mos fuit Bithyniae regibus, Cic.: ut moris est, Tac.: ut Domitiano moris erat, Tac.: sicuti Pompeio moris erat, Vell. – mos est m. folg. Genet. Gerund., quia mos est ita rogandi, roga, Cic.: u. alci mos est m. folg. Genet. Gerund., quibus peractis morem sibi discedendi fuisse, seien sie allemal auseinander gegangen, Plin. ep. – mos est od. alcis mos est m. folg. Infin., fabam utique ex frugibus referre mos est auspicii causā, Plin.: magorum mos est non humare corpora suorum, Cic.: hic mos erat patrius Academiae, adversari semper omnibus in disputando, Cic.: mos erat civitatis velut publico latrocinio partam praedam dividere, Liv.: quae mos erat praestare defunctis, Sen.: u. alci mos est m.
    ————
    Infin., quibus inter acerrimam saepe pugnam in recentem equum ex fesso transultare mos erat, Liv.: quibus omnia honesta atque inhonesta vendere mos erat, Sall.: virginibus Tyriis mos est gestare pharetram, Verg. – moris est u. alci moris est m. folg. Infin., quod (pomoerium) numquam proferre moris apud antiquos fuit, Sen. de brev. vit. 13, 8: moris quippe tum erat quamquam praesentem (Caesarem) scripto adire, Tac. ann. 4, 39, 1: fuit moris antiqui eos... aut honoribus auf pecuniā ornare, Plin. ep. 3, 21, 3: sciant, quibus moris est inlicita mirari, Tac. Agr. 42: illis moris erat leges, quas ut contrarias prioribus legibus arguebant, aliarum collatione convincere, Plin. ep. 2, 19, 8 (vgl. übh. die Beispielsammlung bei Schwarz Plin. pan. 13, 3 u. 82, 5. Kritz Tac. Germ. 13, 1 u. Tac. Agr. 33, 1 u. 39, 1. Clav. Suet. in v. mos). – mos est m. folg. Acc. u. Infin. Act. od. Pass., mos erat lustrationis sacro peracto decurrere exercitum, Liv. 40, 6, 5: quā (populari oratione) mos est Athenis laudari in contione eos qui sint in proeliis interfecti, Cic. or. 151: in ipso discrimine, quo templa deis immortalibus voveri mos erat, Liv. 10, 42, 7 (u. so Liv. 3, 55, 12; 30, 17, 13; 37, 24, 4): vota, quae in proximum lustrum suscipi mos est, Suet. Aug. 97, 1. – moris est mit Acc. u. Infin. Act. u. Pass., quem semper illi astare moris fuit, *Vell. 2, 40, 3 H.: intra illud tempus, quo elugere virum moris est, Edict. praet. bei Iulian.
    ————
    dig. 3, 2, 1 u. Frgm. Vat. § 320: moris est advocationibus quoque praesides interdicere, Ulp. dig. 48, 19, 9 pr.: moris est ab imperatore ducturo triumphum consules invitari ad cenam, Val. Max. 2, 8, 6. – mos est od. moris est m. folg. ut u. Konj., mos est hominum, ut nolint eundem pluribus rebus excellere, Cic.: negavit moris esse Graecorum, ut in convivio virorum accumberent mulieres, Cic. – moris est m. folg. ne u. Konj., moris erat apud antiquos, ne quis adederet possessiones suas, Schol. Iuven. 1, 95. – fecerat sibi morem (er hatte die S. angenommen) cum tyranno inter paucos ordines circumeundi, Liv.: habebat hoc moris (er hatte es so an der Gewohnheit), quotiens intrasset fidelior amicus, Plin. ep. 1, 12, 7: inducere hoc in mores nostros, Cic.: inducere hunc morem novorum iudiciorum in rem publicam, Cic.: primus hunc morem audiendi induxit Largus Licinius, Plin. ep.: imitari devictarum gentium mores, Curt.: inferre peregrinos mores, Iuven.: quarum (civitatum) mores lapsi ad mollitias pariter sunt immutati cum cantibus, Cic.: hunc morem labefactare conatus, Liv.: si rationum referendarum ius vetus et mos antiquus maneret, Cic.: mutare veterem et quasi avitum gentibus morem novā imperii cupiditate, Iustin.: legi moribusque parendum est, Cic.: alcis aedilitas maxime prosternit mores, Plin.: pervertere vetustos mores Carthaginiensium, Nep.: percrebruerat eā tempestate pravissimus mos,
    ————
    Tac.: quod in morem vetustas vulgi approbatione perduxit, Cic.: mos non placebat m. folg. Acc. u. Infin., Liv. 2, 53, 5: quae in mores recepta sunt, Quint.: disciplinam militarem ad priscos redigere mores, Liv.: reducere intermissum tam diu morem in publicum consulendi, Plin. ep.: post longam intercapedinem reducere morem transvectionis, Suet.: referre antiquum morem, ut etc., Suet.: hunc morem cursus primus Ascanius rettulit, Verg.: et relatus inconditae olim vitae mos, ut omne ius in viribus esset, Sall. fr.: regi neque moribus neque lege aut imperio cuiusquam, Sall.: retinere eum morem, Cic.: in ea epistula non esse solitum morem secutum, Sen.: servare traditum ab antiquis morem, Hor.: morem eum diu servasse, Mela: non inutilem servare morem, Quint.: in quo (iudicio) non mos consuetudoque servata, Cic.: hunc antiquitus morem servare, ut etc., Liv.: solvere traditum a maioribus morem de omnibus senatum consulendi, Liv.: eum morem tenere (festhalten, beobachten), Cic.: hunc morem sacrorum tenere, Verg.: morem suum adhuc tenere (v. Massilia), Mela.: morem traditum (esse) a maioribus, ut etc., Liv.: veterem illam excellentemque prudentiam Graecorum ad nostrum usum moremque transferre, für uns benutzen u. unserer Weise anpassen, Cic.: in Romanos mores transire (Ggstz. intra peregrina exempla manere), Sen.: iam dolor in morem venit meus, schon zur G.
    ————
    ward mein Schm., Ov.: quod iam in morem venerat, ut sine publica auctoritate fieret, Liv. 42, 21, 7: quod tum in morem verterat (als Parenthese), wie das damals schon gewöhnlich war, Tac. – im Abl. od. m. Praepp. zu adverbialen Wendungen, omnium Latine loquentium more, Cic.: more maiorum, Plaut., Cic. u.a.: more institutoque maiorum, Cic.: more hominum, wie gewöhnlich in der Welt, Plaut. u. Ter. (s. Spengel Ter. Andr. 967): more pecorum, Sall. hist. fr.: more pecudum, Curt.: meo, tuo, suo more, Cic.: miro more, Ov.: solito more, Sen. u.a.: usitato more, Cic.: vetusto more, Tac.: vetere apud Germanos more, Tac.: ex od. e more, Verg., Plin. ep., Suet. u.a.: vetere ex more, Tac.: prisco e more, Ov.: ex more Persarum, Nep.: ex aliorum more, Sall.: de more, Verg., Plin. pan. u. Suet.: solito de more, Verg. u. Arnob.: de more rituque priscae religionis, Suet.: contra morem maiorum, Cic. u. Sall.: praeter morem, Ter.: supra morem, Verg.: facinus sine more! Stat. – b) insbes.: α) die Unsitte, das Unwesen, mos partium popularium et factionum, Sall. Iug. 41, 1: omittendus mos hic, quem agitis, Sall. hist. fr. 3, 61, 14 (3, 82, 14): qui mos est in publicum procurrendi et obsidendi vias et viros alienos appellandi? Liv. 34, 2, 9. – β) die (bes. die verderbte) Sitte der Menschen, der Zeit, die (bes. die verderbten) Sitten der Menschen, der Zeit, der (herrschende) Zeitgeist, die Mode, teils m.
    ————
    Genet. saeculi, temporum, wie huius saeculi more, Sen.: saeculi mores, Flor.: mores temporum, Plin. ep. – teils bl. mos, mores, zB. ambitio iam more sancta est, Plaut.: petere honorem pro flagitio more fit, Plaut.: si demutant mores ingenium tuum, Plaut.: mores leges perduxerunt iam in potestatem suam, Plaut.: praesertim cum hi mores tantum iam ad nimiam levitatem et ad ambitionem incubuerint, Cic.: quoniam ita se mores habent, Sall.: ita se habent mores, ut etc., Vell.: novis moribus favere (huldigen), Plin.
    2) die Sitte = das Betragen, Benehmen, die Lebensart, Aufführung, a) übh.: qui istic mos est? Ter. heaut. 562. – gew. Plur. mores, die Sitten, das Wesen, Benehmen, der Wandel (Lebenswandel), das Temperament, der Charakter, praefectus morum, Sittenrichter (zu Karthago), Nep.: praefectura morum, Sittenrichteramt (in Rom), Suet.: morum perversitas alcis, Suet.: imitatio morum alienorum, quae ηθοποιΐα dicitur, Quint. – mores commodi, Cic.: dissoluti, Phaedr. u. Eutr.: mores feri immanisque natura, Cic.: alcis mores integri, iusti, religiosi, timidi, perferentes iniuriarum, Cic.: mores nocentissimi, ganz ruchlose, Quint.: mores perditi, Cic.: mores pessimi, Tac.: mores pudici, severi, Plin.: suavissimi, Cic.: varii, ungleicher Wandel, Tac.: sordidum me et incultis moribus aiunt, ungeschlacht, Sall.: o rem minime
    ————
    aptam meis moribus! Cic.: vir probus et morum veterum, Eutr. – abire in avi mores atque instituta, Liv.: astringere disciplinae severitate alcis mores, Quint.: colligere ex vultibus hominum mores, Petron.: compescere mores rabidos, Ov.: pars una philosophiae, quā mores conformari putantur, Cic.: congruere cum alcis moribus et natura, Cic.: hoc vitā et moribus comprobare, Cic.: conveniunt mores, ihr Wesen (Charakter) stimmt überein, Ter.: describere hominum sermones moresque, Cic.: diutius durant exempla quam mores, Strafexempel als der Wandel eines Menschen, Tac.: repente exuere antiquos mores, Liv.: formare novos collegas in suos mores, Liv.: sui cuique mores fingunt fortunam hominibus, Poët. vet. bei Nep.: suis ea (fortuna) cuique fingitur moribus, Poët. vet. bei Cic.: imitari avi mores disciplinamque, Cic.: induere severos, non modo pudicos mores, Plin.: quae res tam repente mutavit mores tuos? Ter.: pellucent mores ex voce atque actione, Quint.: perdere liberorum suorum mores, Quint.: referre alienos mores ad suos, Nep. – v. Temperament, Character der Tiere, mores (equorum) autem laudantur, qui sunt ex placido concitati et ex concitato mollissimi, Colum.: mores huius pecudis (der Stiere) probabiles habentur, qui sunt propiores placidis quam concitatis, sed non inertes, Colum. – b) bes.: α) gute Sitten, gute Aufführung (guter Lebenswandel), gutes Betragen (vgl.
    ————
    Korte Lucan. 1, 161. Hildebr. Apul. apol. 75. p. 592), mores et vitia, Manil.: periere mores, Sen.: quis (= quibus) neque mos neque cultus erat, ohne (durch Gesetz geregelte) Sitte u. Zucht, Verg.: postquam res eorum civibus moribus (Gesittung) agris aucta, Sall. Cat. 6, 3. – euphem., mores meretricis, gefälliges Betragen = Gefälligkeiten, Gunstbezeigungen, Plaut. most. 286. – β) schlechte Sitten, schlechte Aufführung (schlechter Lebenswandel), schlechtes Betragen, si per mores nostros liceret, Tac. hist. 3, 72.
    B) übtr.: 1) die Art und Weise, Natur, Beschaffenheit, a) übh.: caeli, Verg.: siderum, Verg.: more, ad morem od. in morem, nach Art, wie, mit folg. Genet., Cic., Verg. u. Quint. – b) Die Art, ein Kleid zu tragen, die Tracht, Mode, eodem ornatu et populum vestiri iubet: quem morem vestis exinde gens universa tenet, Iustin. 1, 2, 3.
    2) das Gesetz, die Vorschrift, Regel, mores viris ponere, Verg.: regere populos pacisque imponere morem, Verg. – übtr., v. Lebl., more palaestrae, Hor.: ferrum patitur mores, nimmt Gesetze an, gehorcht, Plin.: sine more furit tempestas, regellos, ohne sich an Gesetze zu binden, unerhört, entsetzlich, Verg.: in morem, regelmäßig, gehörig, Verg.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mos

  • 24 species

    speciēs, ēī, f. (specio), I) aktiv = das Gehen, der Anblick, Blick, das Gesicht, oculi, Vitr.: acuta, Vitr.: speciem aliquo vertere, die Augen, den Blick wohin wenden, Lucr. – II) passiv = 1) das Ansehen, der Anblick, speciem boni viri prae se ferre, Cic.: praeter speciem stultus es, Plaut.: praebere speciem horribilem, Caes.: speciem ignis praebere, wie F. aussehen, Curt.: speciem ridentis praebere, die Miene eines Lachenden annehmen Liv.: equus ad speciem (von A.) honestus, Apul.: u. so forum comitiumque adornatum ad speciem magnifico ornatu, ad sensum cogitationem que acerbo et lugubri, Cic.: in montis speciem curvari, wie ein B., Ov. – 2) die Gestalt, die man mit den Augen sieht, die äußere Gestalt, -Erscheinung, das Äußere, bes. häufig von blendenden Gestalten u. Erscheinungen, humana, Cic.: divina, Liv.: auspiciorum, Cic.: fortunae principalis, die äu. E., das Bild fürstlicher Hoheit, Tac.: mortali specie excelsior iuvenis, Val. Max. – 3) die schöne Gestalt, Schönheit, teils natürliche, iuvenis, Iuven.: vaccae, Ov.: teils durch angebrachten Schmuck, Ansehen, Zierde, Schimmer, triumpho maximam speciem captiva arma praebuere, Liv.: adhibere in dicendo speciem, Liv.: qui non speciem (Schimmer) expositionis, sed fidem (Glaubwürdigkeit) quaerit, Quint. – öfter von der in die Augen fallenden Pracht und Schönheit des Him-
    ————
    mels, species candorque caeli, Cic. Tusc. 1, 68; vgl. Cic. de nat. deor. 2, 100. – 4) die Gestalt, die man im Geiste sieht; dah. a) das Musterbild, Ideal (s. Nipperd. Nep. Timol 5, 1), eloquentiae, Cic.: optima species et quasi figura dicendi, Cic.: excellentis eloquentiae speciem et formam adumbrare, Cic.: hanc enim speciem libertatis esse, si etc., Nep. – b) die Idee, der Begriff, die Vorstellung, griech. ἰδέα (vgl. Cic. Acad. 1, 30), Cic. u. Hor.: boni viri, Cic.: species inanes anxio animo figurare, Wahngebilde (leere Gespenster) vormalen, Curt.: veram speciem Romani senatus capere, sich eine richtige V. vom r.S. machen, Liv. – c) die Gestalt im Schlafe od. Traume, das Gesicht, der Schemen, nocturna, Liv.: consuli visa species viri, Liv.: species et umbrae insontis interempti filii, Liv. – d) der Schein, Anschein, speciem utilitatis habere, Cic.: fraudi imponere speciem iuris, Liv.: speciem ostendere in obsidione perseverantis, sich den Anschein geben, als beharre man bei der B., Curt.: speciem praebere alcis rei, den Anschein (die Vermutung) erzeugen, Curt.: u. so praebere speciem mit folg. Acc. u. Infin., Curt.: per speciem militarium usuum, Liv.: per speciem auxilii ferendi, Liv.: specie rei publicae lapsi, Cic.: specie, ut indutiae essent, Liv. – specie, dem Scheine nach, Ggstz. reapse, Cic., u. Ggstz. re, Sen.: ebenso in speciem, Cic., Ggstz. re ipsā, Liv.: ad speciem, zum
    ————
    Scheine, zur Täuschung, Caes. u. Q. Cic.: specie tenus, dem Scheine nach, Amm. – primā specie, dem ersten Anscheine nach, Cic. u. Curt. – 5) das Bild, Bildnis, Standbild, die Statue, Cic.: Iovis, Cic. – 6) die Art oder species einer Gattung oder eines Geschlechtes (eines genus), Varro u. Cic. – 7) = casus, der Fall, haec species incĭdit, Plin. ep.: proponitur apud eum species talis, Ulp. dig. – 8) das einzelne Stück, species argenti, Stücke, Sorten, ICt.: vestis, ICt. – dah. Plur. species = einzelne Dinge, die verbunden sind, wie α) Waren, publicae, Cod. Iust.: annonariae, ibid. – β) Gewürze, Spezereien, zum Einmachen, zu Arzneien, Zutaten, Macr. u.a. Genet. specii, Mat. b. Gell. 9, 14, 15. – Genet. u. Dat. Plur. specierum u. speciebus bei den Alten nicht in Gebrauch nach Cic. top. 30 (vgl. Boëth. in Cic. top. 3. p. 331, 34 B.): aber später oft Genet. specierum, Apul. de dogm. Plat. 1, 6; de mundo 37; Ps. Apul. Ascl. 3 sqq. u.a. Amm. Marc. 29, 5, 36. Arcad. Charis. dig. 50, 4, 18. § 5. Cod. Iust. 1, 2, 10 u.a. Pallad. 11, 14, 15. Cael. Aur. de morb. chron. 1, 5, 151. Symm. epist. 9, 130. Macr. sat. 7, 9, 21: Dat. od. Abl. speciebus, Ps. Apul. Ascl. 5 u.a. Tert. de spect. 18 u.a. Vopisc. Aurel. 21, 4. Scaevol. dig. 28, 2, 29. § 10 u.a. ICt. Sidon. epist. 1, 10. 2. Mart. Cap. 10. § 707 u.a. Prisc. epist. ad Iul. § 5 u. Prisc. 2, 33 u. 64. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 578. – Für
    ————
    den Genet. Plur. verlangen Charis. 31, 18 u. Diom. 305, 4 specieum.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > species

  • 25 praetextus

    предлог, pecuniam repetere, quasi sub praetextu hereditatis acceptam (1. 3 § 2 D. 2, 15. 1. 2 D. 47, 11);

    praetextu incredibilitatis adumbrare patientiam (1. 29 pr. D. 48, 5).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > praetextus

  • 26 adumbrō

        adumbrō āvī, ātus, āre    [ad + umbra], to sketch in shadow, outline, represent vaguely: res expressa, non adumbrata.—To imitate, copy, Cu.
    * * *
    adumbrare, adumbravi, adumbratus V TRANS
    sketch out, silhouette, outline, represent; shade, screen, obscure; feign

    Latin-English dictionary > adumbrō

  • 27 Делать

    - facere (statua ex aere facta; scuta ex cortice; aliquem heredem; consulem); agere; conficere; creare; procreare; efficere; perficere; pertendere;

    • делать бедным - pauperare;

    • делать благосклонным - propitiare;

    • делать видимым - retegere; patefacere;

    • делать всеобщим - vulgare;

    • делать вывод - conficere; efficere;

    • делать вылазку - erumpere; excurrere;

    • делать денежный перевод - permutare; rescribere;

    • делать доступным - reserare;

    • делать завещание - testari;

    • делать знак - nutare;

    • делать известным - nobilitare; patefacere; promere;

    • делать исключение - excipere, 3b;

    • делать набеги - incursare;

    • делать набросок - adumbrare;

    • делать непрерывным - perpetuare;

    • делать обход - evagari;

    • делать общедосупным - divulgare; terere; consociare; publicare;

    • делать опыты - periclitari;

    • делать оттиск - imprimere;

    • делать похожим (as)simulare;

    • делать промах - peccare;

    • делать равным - pariare;

    • делать сиротой - orbare;

    • делать счастливым - beare;

    • делать успехи - proficere;

    • делать явным - manifestare;

    • делать ясным - serenare;

    • что мне делать? - Quid agam?

    • не знаю, что мне делать - nescio, quo me vertam;

    • Что ещё остаётся делать? - Quod aliud subsidium?

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Делать

  • 28 Копировать

    - exscribere (imagines); copiare; duplicare; imitari; adumbrare; imitatione exprimere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Копировать

  • 29 Нарисовать

    (de)pingere; delineare; adumbrare; lineis describere;

    • нарисовать с натуры - ad naturam (ad vivum) delineare;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Нарисовать

  • 30 Начертать

    - describere; exarare; adumbrare;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Начертать

  • 31 Поверхностно

    - strictim;

    • поверхностно излагать - adumbrare;

    • поверхностно ознакомиться с чем-л. - primoribus labris attingere/gustare;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Поверхностно

  • 32 Рисовать

    - delineare; (de)pingere; adumbrare;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Рисовать

  • 33 auctor

    auctor (incorrectly written autor or author), ōris, comm. [id.], he that brings about the existence of any object, or promotes the increase or prosperity of it, whether he first originates it, or by his efforts gives greater permanence or continuance to it; to be differently translated according to the object, creator, maker, author, inventor, producer, father, founder, teacher, composer, cause, voucher, supporter, leader, head, etc. (syn.: conditor, origo, consiliarius, lator, suasor, princeps, dux).
    I.
    Lit.
    A.
    Of persons, a progenitor, father, ancestor:

    L. Brutus, praeclarus auctor nobilitatis tuae,

    the founder, progenitor of your nobility, Cic. Tusc. 4, 1, 2:

    generis,

    Verg. A. 4, 365; so Ov. M. 4, 640, and Suet. Vit. 2:

    tu sanguinis ultimus auctor,

    Verg. A. 7, 49; so Ov. M. 12, 558, and 13, 142:

    tantae propaginis,

    id. F. 3, 157:

    originis,

    Suet. Ner. 1:

    gentis,

    id. Claud. 25:

    auctores parentes animarum,

    Vulg. Sap. 12, 6:

    auctore ab illo ducit originem,

    Hor. C. 3, 17, 5:

    Sive neglectum genus et nepotes Respicis auctor,

    id. ib. 1, 2, 36:

    mihi Tantalus auctor,

    Ov. M. 6, 172:

    auctores saxa fretumque tui,

    id. H. 10, 132:

    Juppiter e terrā genitam mentitur, ut auctor Desinat inquiri,

    id. M. 1, 615.—Of animals, Col. 6, 27, 1.—
    B.
    Of buildings, etc., founder, builder:

    Trojae Cynthius auctor,

    Verg. G. 3, 36:

    murorum Romulus auctor,

    Prop. 5, 6, 43 ( augur, Müll.):

    auctor posuisset in oris Moenia,

    Ov. M. 15, 9:

    porticus auctoris Livia nomen habet,

    id. A. A. 1, 72:

    amphitheatri,

    Plin. 36, 15, 24, § 118:

    omnia sub titulo tantum suo ac sine ullā pristini auctoris memoriā,

    Suet. Dom. 5.—
    C.
    Of works of art, a maker, artist:

    statua auctoris incerti,

    Plin. 34, 8, 19, § 93: apparuit summam artis securitatem auctori placaisse, id. praef. § 27.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., the originator, executor, performer, doer, cause, occasion of other things (freq. interchanged with actor):

    tametsi haud quaquam par gloriá sequitur scriptorem et auctorem rerum, tamen etc.,

    Sall. C. 3, 2 Kritz (cf. without rerum: Suam quisque culpam auctores ad negotia transferunt, id. J. 1, 4):

    praeclari facinoris,

    Vell. 2, 120, 6:

    facti,

    Ov. M. 9, 206; Vell. 1, 8:

    cum perquirerent auctorem facti,

    Vulg. Jud. 6, 29:

    optimi statūs auctor,

    Suet. Aug. 28:

    honoris,

    Ov. M. 10, 214:

    vitae,

    Vulg. Act. 3, 15:

    salutis,

    ib. Heb. 2, 10:

    fidei,

    ib. ib. 12, 2:

    funeris,

    Ov. M. 10, 199:

    necis,

    id. ib. 8, 449;

    9, 214: mortis,

    id. ib. 8, 493:

    vulneris,

    id. ib. 5, 133;

    8, 418: plagae,

    id. ib. 3, 329:

    seditionis sectae,

    Vulg. Act. 24, 5.—Also, in gen., one from whom any thing proceeds or comes:

    auctor in incerto est: jaculum de parte sinistrā Venit,

    i. e. the sender, Ov. M. 12, 419; so,

    teli,

    id. ib. 8, 349:

    muneris,

    the giver, id. ib. 2, 88;

    5, 657, 7, 157 al.: meritorum,

    id. ib. 8, 108 al.—
    B.
    An author of scientific or literary productions.
    1.
    An investigator:

    non sordidus auctor Naturae verique,

    Hor. C. 1, 28, 14.—And as imparting learning, a teacher:

    quamquam in antiquissimā philosophiā Cratippo auctore versaris,

    Cic. Off. 2, 2, 8:

    dicendi gravissimus auctor et magister Plato,

    id. Or. 3, 10:

    divini humanique juris auctor celeberrimus,

    Vell. 2, 26, 2:

    Servius Sulpicius, juris civilis auctor,

    Gell. 2, 10; Dig. 19, 1, 39; 40, 7, 36.—
    2.
    The author of a writing, a writer:

    ii quos nunc lectito auctores,

    Cic. Att. 12, 18:

    ingeniosus poëta et auctor valde bonus,

    id. Mur. 14:

    scripta auctori perniciosa suo,

    Ov. Tr. 5, 1, 68:

    Belli Alexandrini Africique et Hispaniensis incertus auctor est,

    Suet. Caes. 56; id. Aug. 31:

    sine auctore notissimi versus,

    i. e. anonymous verses, id. ib. 70; so id. Calig. 8; id. Dom. 8 al.— Meton. of cause for effect, for a literary production, writing, work:

    in evolvendis utriusque linguae auctoribus, etc.,

    Suet. Aug. 89. —In partic., the author of historical works, an historian (with and without rerum):

    ego cautius posthac historiam attingam, te audiente, quem rerum Romanarum auctorem laudare possum religiosissimum,

    Cic. Brut. 11, 44; so,

    Matrem Antoniam non apud auctores rerum, non diurnā actorum scripturā reperio ullo insigni officio functam,

    Tac. A. 3, 3; 3, 30 (diff. from auctor rerum in II. A.):

    Polybius bonus auctor in primis,

    Cic. Off. 3, 32, 113; so Nep. Them. 10, 4; Liv. 4, 20; Tac. A. 5, 9; 14, 64 al.—With historiae (eccl. Lat.):

    historiae congruit auctori,

    Vulg. 2 Macc. 2, 31.—Hence, in gen., one that gives an account of something, a narrator, reporter, informant (orally or in writing):

    sibi insidias fieri: se id certis auctoribus comperisse,

    Cic. Att. 14, 8:

    celeberrimos auctores habeo tantam victoribus irreverentiam fuisse, ut, etc.,

    Tac. H. 3, 51:

    criminis ficti auctor, i. e. nuntius,

    Ov. M. 7, 824:

    Non haec tibi nuntiat auctor Ambiguus,

    id. ib. 11, 666; 12, 58; 12, 61; 12, 532.—Hence, auctorem esse, with acc. and inf., to relate, recount:

    Auctores sunt ter novenis punctis interfici hominem,

    Plin. 11, 21, 24, § 73:

    Fabius Rustiçus auctor est scriptos esse ad Caecinam Tuscum codicillos,

    Tac. A. 13, 20:

    Auctor est Julius Marathus ante paucos quam nasceretur menses prodigium Romae factum (esse) publice, etc.,

    Suet. Aug. 94 et saep.—
    C.
    One by whose influence, advice, command, etc., any thing is done, the cause, occasion, contriver, instigator, counsellor, adviser, promoter; constr. sometimes with ut, acc. and inf., or gen. gerund.: quid mihi es auctor ( what do you counsel me?) huic ut mittam? Plaut. Ps. 1, 3, 2; 4, 7, 70; id. Poen. 1, 3, 1:

    idne estis auctores mihi?

    Ter. Ad. 5, 8, 16:

    mihique ut absim, vehementer auctor est,

    Cic. Att. 15, 5:

    Gellium ipsis (philosophis) magno opere auctorem fuisse, ut controversiarum facerent modum,

    id. Leg. 1, 20, 53:

    ut propinqui de communi sententiā coërcerent, auctor fuit,

    Suet. Tib. 35; id. Claud. 25; id. Calig. 15:

    a me consilium petis, qui sim tibi auctor in Siciliāne subsidas, an proficiscare,

    Cic. Fam. 6, 8: ego quidem tibi non sim auctor, si Pompeius Italiam reliquit, te quoque profugere, Att. ap. Cic. Att. 9, 10:

    ne auctor armorum duxque deesset, Auct. B. G. 8, 47: auctor facinori non deerat,

    Liv. 2, 54:

    auctores Bibulo fuere tantundem pollicendi,

    Suet. Caes. 19:

    auctores restituendae tribuniciae potestatis,

    id. ib. 5; so id. Dom. 8:

    auctor singulis universisque conspirandi simul et ut... communem causam juvarent,

    id. Galb. 10 al. —So freq. in the abl. absol.: me, te, eo auctore, at my, your, his instance, by my [p. 199] advice, command, etc.:

    non me quidem Faciet auctore, hodie ut illum decipiat,

    Plaut. Stich. 4, 2, 23:

    an paenitebat flagiti, te auctore quod fecisset Adulescens?

    Ter. Eun. 5, 6, 12:

    quare omnes istos me auctore deridete atque contemnite,

    Cic. de Or. 3, 14, 54:

    quia calida fomenta non proderant, frigidis curari coactus auctore Antonio Musā,

    Suet. Aug. 81; 96; id. Galb. 19; id. Vit. 2 al.: agis Carminibus grates et dis auctoribus horum, the promoters or authors of spells, Ov. M. 7, 148.—
    2.
    Esp., in political lang., t. t.
    a.
    Auctor legis.
    (α).
    One who proposes a law, a mover, proposer (very rare):

    quarum legum auctor fuerat, earum suasorem se haud dubium ferebat,

    Liv. 6, 36:

    Quid desperatius, qui ne ementiendo quidem potueris auctorem adumbrare meliorem,

    Cic. Dom. 30, 80.—
    (β).
    One who advises the proposal of a law, and exerts all his influence to have it passed, a supporter (stronger than suasor; cf. Suet. Tib. 27:

    alium dicente, auctore eo Senatum se adīsse, verba mutare et pro auctore suasorem dicere coegit): isti rationi neque lator quisquam est inventus neque auctor umquam bonus,

    Cic. Leg. 3, 15, 34:

    cum ostenderem, si lex utilis plebi Romanae mihi videretur, auctorem me atque adjutorem futurum (esse),

    id. Agr. 2, 5; id. Att. 1, 19:

    quo auctore societatem cum Perseo junxerunt,

    Liv. 45, 31; Suet. Oth. 8; id. Vesp. 11 al.—Sometimes in connection with suasor:

    atque hujus deditionis ipse Postumius suasor et auctor fuit,

    Cic. Off. 3, 30, 109:

    Nisi quis retinet, idem suasor auctorque consilii ero,

    Tac. H. 3, 2 al. —
    (γ).
    Of a senate which accepts or adopts a proposition for a law, a confirmer, ratifier:

    nunc cum loquar apud senatores populi Romani, legum et judiciorum et juris auctores,

    Cic. Verr. 2, 5, 67.— Poet., in gen., a law-giver:

    animum ad civilia vertet Jura suum, legesque feret justissimus auctor,

    Ov. M. 15, 833;

    and of one who establishes conditions of peace: leges captis justissimus auctor imposuit,

    id. ib. 8, 101. —Hence, auctores fieri, to approve, accept, confirm a law:

    cum de plebe consulem non accipiebat, patres ante auctores fieri coëgerit,

    Cic. Brut. 14, 55:

    Decreverunt ut, cum populus regem jussisset, id sic ratum esset, si patres auctores fierent,

    Liv. 1, 17; 1, 22; 2, 54; 2, 56; 6, 42; 8, 12 al.—
    b.
    Auctor consilii publici, he who has the chief voice in the senate, a leader:

    hunc rei publicae rectorem et consilii publici auctorem esse habendum,

    Cic. de Or. 1, 48, 211; 3, 17, 63. —Also absol.:

    regem Ariobarzanem, cujus salutem a senatu te auctore, commendatam habebam,

    by your influence, and the decree of the senate occasioned by it, Cic. Fam. 15, 4, 6; cf. Gron. ad Liv. 24, 43.—
    D.
    One who is an exemplar, a model, pattern, type of any thing:

    Caecilius, malus auctor Latinitatis,

    Cic. Att. 7, 3, 10:

    nec litterarum Graecarum, nec philosophiae jam ullum auctorem requiro,

    id. Ac. 2, 2, 5; cf.

    Wopk. Lect. Tull. p. 34: unum cedo auctorem tui facti, unius profer exemplum,

    i. e. who has done a similar thing, Cic. Verr. 2, 5, 26:

    Cato omnium virtutum auctor,

    id. Fin. 4, 16, 44 al. —
    E.
    One that becomes security for something, a voucher, bail, surety, witness:

    id ita esse ut credas, rem tibi auctorem dabo,

    Plaut. Trin. 1, 2, 70:

    auctorem rumorem habere,

    Cic. Verr. 2, 3, 19: fama nuntiabat te esse in Syriā;

    auctor erat nemo,

    id. Fam. 12, 4:

    non si mihi Juppiter auctor Spondeat,

    Verg. A. 5, 17:

    gravis quamvis magnae rei auctor,

    Liv. 1, 16:

    auctorem levem, nec satis fidum super tantā re Patres rati,

    id. 5, 15 fin.:

    urbs auspicato deis auctoribus in aeternum condita,

    under the guaranty of the gods, id. 28, 28.—Also with acc. and inf.:

    auctores sumus tutam ibi majestatem Romani nominis fore,

    Liv. 2, 48.—
    F.
    In judic. lang., t. t.
    1.
    A seller, vender (inasmuch as he warrants the right of possession of the thing to be sold, and transfers it to the purchaser; sometimes the jurists make a distinction between auctor primus and auctor secundus; the former is the seller himself, the latter the bail or security whom the former brings, Dig. 21, 2, 4; cf.

    Salmas. Mod. Usur. pp. 728 and 733): quod a malo auctore emīssent,

    Cic. Verr. 2, 5, 22:

    auctor fundi,

    id. Caecin. 10; Dig. 19, 1, 52: Inpero (auctor ego sum), ut tu me quoivis castrandum loces, Plaut. Aul. 2, 2, 73 Wagn.; id. Ep. 3, 2, 21; id. Curc. 4, 2, 12.— Trop.:

    auctor beneficii populi Romani,

    Cic. Mur. 2.—
    2.
    A guardian, trustee (of women and minors):

    dos quam mulier nullo auctore dixisset,

    Cic. Caecin. 25:

    majores nostri nullam ne privatam quidem rem agere feminas sine auctore voluerunt,

    Liv. 34, 2:

    pupillus obligari tutori eo auctore non potest,

    Dig. 26, 8, 5.—
    3.
    In espousals, auctores are the witnesses of the marriage contract (parents, brothers, guardians, relatives, etc.):

    nubit genero socrus, nullis auspicibus, nullis auctoribus,

    Cic. Clu. 5.—
    G.
    An agent, factor, spokesman, intercessor, champion:

    praeclarus iste auctor suae civitatis,

    Cic. Fl. 22:

    (Plancius) princeps inter suos... maximarum societatum auctor, plurimarum magister,

    id. Planc. 13, 22:

    meae salutis,

    id. Sest. 50, 107:

    doloris sui, querelarum, etc.,

    id. Fl. 22 fin.
    In class.
    Lat. auctor is also used as fem.:

    eas aves, quibus auctoribus etc.,

    Cic. Div. 1, 15, 27:

    Et hostes aderant et (Theoxena) auctor mortis instabat,

    Liv. 40, 4, 15:

    auctor ego (Juno) audendi,

    Verg. A. 12, 159; Ov. M. 8, 108; id. F. 5, 192; 6, 709; id. H. 14, 110; 15, 3; Sen. Med. 968; cf. Paul. ex Fest. p. 29 Müll. The distinction which the grammarians, Serv. ad Verg. A. 12, 159, Prob. p. 1452 sq. P., and others make between auctor fem. and auctrix, that auctrix would refer more to the lit. signif. of the verb, augeo, while auctor fem. has more direct relation to the prevailing signif. of its noun, auctoritas, is unfounded.

    Lewis & Short latin dictionary > auctor

  • 34 color

    cŏlor (old form cŏlos, like arbos, clamos, honos, etc., Plaut. Mil. 4, 4, 43; Lucr. 6, 208; 6, 1073; Sall. C. 15, 5, acc. to Prob. II. pp. 1456 and 1467 P.; Plin. 13, 15, 30, § 98; 35, 11, 42, § 150), ōris, m. [root cal-, to cover; cf.: caligo, occulere, calyx], color, hue, tint.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    varii rerum,

    Lucr. 2, 786:

    nequeunt sine luce Esse,

    id. 2, 795:

    aureus ignis,

    id. 6, 205:

    albus,

    id. 2, 823; cf.:

    color albus praecipue decorus deo est,

    Cic. Leg. 2, 18, 45:

    purpureus conchyli,

    Lucr. 6, 1073:

    Tyrios mirare,

    Hor. Ep. 1, 6, 18; Ov. M. 4, 165; 10, 261; cf. id. ib. 6, 65; Verg. G. 1, 452:

    colorem accipere,

    Plin. 11, 38, 91, § 225:

    bibere,

    id. 8, 48, 73, § 193:

    inducere picturae,

    id. 35, 10, 36, § 102:

    color caerulo albidior, viridior et pressior,

    Plin. Ep. 8, 20, 4:

    amethystinus,

    Suet. Ner. 32:

    color in pomo est, ubi permaturuit, ater,

    Ov. M. 4, 165; Plin. 30, 2, 6, § 16:

    bonus,

    Varr. R. R. 3, 7, 10:

    melior,

    Plin. 7, 6, 5, § 41: colores, oculos qui pascere possunt, [p. 371] Lucr. 2, 419:

    rebus nox abstulit atra colorem,

    Verg. A. 6, 272:

    quam cito purpureos deperdit terra colores,

    Tib. 1, 4, 30:

    nec varios discet mentiri lana colores,

    Verg. E. 4, 42:

    Iris, Mille trahens varios adverso sole colores,

    id. A. 4, 701.— Poet.:

    ducere, of grapes, etc.,

    to acquire color, become colored, Verg. E. 9, 49; Ov. M. 3, 485; cf. Sen. Ep. 71, 30.—
    2.
    Meton.
    a.
    Coloring stuff, dyestuff:

    regionis naturā minii et chrysocollae et aliorum colorum ferax,

    Flor. 4, 12, 60; Plin. 35, 6, 12, § 30 sq.—
    b.
    Flowers of varied colors:

    aspice quo submittat humus formosa colores,

    Prop. 1, 2, 9; Val. Fl. 6, 492.—
    B.
    Specif., the natural color of men, the complexion, tint, hue:

    qui color, nitor, vestitus,

    Ter. Eun. 2, 2, 11:

    formae autem dignitas coloris bonitate tuenda est, color exercitationibus corporis,

    Cic. Off. 1, 36, 130:

    venusti oculi, color suavis,

    id. Tusc. 5, 16, 46:

    verus (opp. to paint),

    Ter. Eun. 2, 3, 27 Don.; cf. Ov. A. A. 3, 164;

    and fucatus,

    Hor. Epod. 12, 10:

    senex colore mustellino,

    Ter. Eun. 4, 4, 22:

    niveus,

    Hor. C. 2, 4, 3:

    albus,

    fair, Ov. M. 2, 541:

    egregius,

    Cic. Fin. 2, 20, 64:

    verecundus,

    Hor. Epod. 17, 21; cf.:

    vide Num ejus color pudoris signum indicat,

    Ter. And. 5, 3, 7: colorem mutare, to change or lose color (on account of any excitement of the passions, from shame, fear, pain, etc.), to blush, etc., Hor. Ep. 1, 16, 38; cf. Cic. Clu. 19, 54:

    color excidit,

    Ov. M. 2, 602:

    perdere,

    id. ib. 3, 99:

    adeo perturbavit ea vox regem, ut non color, non voltus ei constaret,

    Liv. 39, 34, 7.—
    * b.
    Prov.:

    homo nullius coloris,

    an unknown man, Plaut. Ps. 4, 7, 99 (like the phrase: albus an ater sit; v. albus).—
    2.
    Sometimes for beautiful complexion, fine tint, beauty:

    o formose puer, nimium ne crede colori,

    Verg. E. 2, 17:

    quo fugit Venus, heu, quove color?

    Hor. C. 4, 13, 17; Ov. H. 3, 141.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., color, i.e. external form, state, condition, position, outward show, appearance (predominant in rhet.; v. 2.; elsewh. rare, and mostly poet.):

    amisimus omnem non modo sucum ac sanguinem, sed etiam colorem et speciem pristinam civitatis,

    Cic. Att. 4, 16, 10:

    vitae,

    Hor. S. 2, 1, 60; cf.: omnis Aristippum decuit color et status et res, every color became him, i. e. he accommodated himself to every condition, id. Ep. 1, 17, 23: novimus quosdam, qui multis apud philosophum annis persederint, et ne colorem quidem duxerint, have not acquired even the outward appearance, i.e. have imbibed or learned nothing, Sen. Ep. 108, 5; cf. Quint. 10, 1, 59: omnia eundem ducunt colorem;

    nec Persis Macedonum mores adumbrare nec Macedonibus Persas imitari indecorum,

    Curt. 10, 3, 14 Vogel ad loc. —
    2.
    A class, fashion, kind.
    a.
    In gen. (rare):

    hos maxime laudat.. egregium hoc quoque, sed secundae sortis ingenium... hic tertius color est,

    Sen. Ep. 52, 4:

    tertium illud genus... sed ne hic quidem contemnendus est color tertius,

    id. ib. 75, 15; cf.:

    in omni vitae colore,

    Stat. S. 2 prooem. init.
    b.
    Esp., of diction, character, fashion, cast, coloring, style:

    ornatur igitur oratio genere primum et quasi colore quodam et suco suo,

    Cic. de Or 3, 25, 95; cf. id. ib. 3, 52, 199:

    non unus color prooemii, narrationis, argumentorum, etc.,

    Quint. 12, 10, 71:

    qui est, inquit, iste tandem urbanitatis color?

    Cic. Brut. 46, 171:

    color dicendi maculis conspergitur,

    Quint. 8, 5, 28; cf.:

    color totus orationis,

    id. 6, 3, 110:

    simplicis atque inaffectati gratia,

    id. 9, 4, 17:

    tragicus,

    Hor. A. P. 236:

    operum colores,

    id. ib. 86.—
    B.
    Pregn. (cf. supra, 1. B. 2.), a beautiful, brilliant quality or nature, splendor, lustre, brilliancy (freq. only in rhet. lang.):

    nullus argento color est avaris Abdito terris,

    Hor. C. 2, 2, 1.—
    2.
    Of diction.
    a.
    A high, lively coloring, embellishment:

    intelleges nihil illius (Catonis) lineamentis nisi eorum pigmentorum quae inventa nondum erant, florem et colorem defuisse,

    Cic. Brut. 87, 298; id. de Or. 3, 25, 100; id. Q. Fr. 2, 13 (15 a), 2.—
    b.
    In a bad sense, t. t., an artful concealment of a fault, a pretext, palliation, excuse, Quint. 4, 2, 88 Spald.; 6, 5, 5; 10, 1, 116; 11, 1, 81; 12, 1, 33; cf. Sen. Contr. 3, 21; 3, 25:

    res illo colore defenditur apud judicem, ut videatur ille non sanae mentis fuisse, etc.,

    Dig. 5, 2, 5: sub colore adipiscendae possessionis, Cod. Th. 3, 6, 3; Juv. 6, 280.

    Lewis & Short latin dictionary > color

  • 35 imitor

    ĭmĭtor, ātus, 1 (archaic inf. pres. imitarier, Plaut. Capt. 3, 1, 25; Lucr. 5, 1377), v. freq. a. dep. [root im-, cf. aemulus], to imitate.
    I.
    To represent, to express, copy, portray (class.):

    summum illum luctum penicillo,

    to portray, Cic. Or. 22, 74; cf.:

    oris (Coae Veneris) pulchritudo reliqui corporis imitandi spem auferebat,

    id. Off. 3, 2, 10:

    aut Ialysi aut Coae Veneris pulchritudinem,

    id. Or. 2, 5; id. Brut. 18, 70:

    chirographum,

    id. N. D. 3, 30, 74; id. Fam. 9, 20, 2:

    faber ungues Exprimet et molles imitabitur aere capillos,

    Hor. A. P. 33; cf.:

    argillā quidvis imitabitur udā,

    id. Ep. 2, 2, 8:

    hunc in persona lenonis,

    Cic. Rosc. Com. 7, 20:

    populi speciem et nomen,

    id. Rep. 3, 33:

    antiquitatem,

    id. Brut. 36, 137; cf.:

    heroum veteres casus fictosque luctus imitari atque adumbrare dicendo,

    id. de Or. 5, 47, 380:

    imitans, ut est mos, facta et dicta vivi,

    Suet. Vesp. 19:

    sine imitandorum carminum actu ludiones,

    not expressing by gesticulation, Liv. 7, 2, 4:

    gaudia falsa,

    Tib. 3, 6, 33; cf.

    maestitiam,

    Tac. A. 1, 24:

    quaecumque (pictura) imitata figuram est,

    Juv. 6, 341.— Poet.: putre solum imitamur arando, i. e. to make loose or friable, Verg. G. 2, 204:

    robore duro Stipitibus ferrum sudibusque imitantur obustis,

    replace, substitute, supply the place of, id. A. 11, 894:

    pocula vitea fermento atque sorbis,

    id. G. 3, 380; cf.:

    diuturni mores consensu utentium comprobati legem imitantur,

    Just. Inst. 1, 2, 9. —
    II.
    To imitate, to act like, copy after, seek to resemble, counterfeit something (so most freq.):

    imitabor nepam,

    Plaut. Cas. 2, 8, 7:

    imitabor ergo Aratum, qui magnis de rebus dicere exordiens, a Jove incipiendum putat,

    Cic. Rep. 1, 36; cf.:

    imitor Archytam,

    id. ib. 1, 38:

    Platonem,

    id. Ac. 1, 3, 10:

    aliquem imitando effingere atque exprimere,

    id. de Or. 2, 22, 90; cf.:

    quem (eloquentem) si imitari atque exprimere non possumus,

    id. Or. 5, 19:

    quem postea imitati sunt multi, aequavit nemo,

    Plin. 35, 11, 40, § 126:

    ipsi sibi imitandi fuerunt,

    Cic. Or. 53, 177:

    qui maxime imitandus, et solus imitandus est,

    Quint. 10, 2, 24; cf.:

    tu mihi maxime imitabilis, maxime imitandus videbaris,

    Plin. Ep. 7, 20, 4:

    noster ille amicus, dignus huic ad imitandum,

    Cic. Rep. 1, 1 Mos.:

    populi consuetudinem,

    id. ib. 2, 20:

    non dicam plura, ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari,

    id. Fam. 3, 8, 6:

    in adeundis periculis consuetudo imitanda medicorum est,

    id. Off. 1, 24, 83:

    quod faciendum imitandumque est omnibus, ut, etc.,

    id. Lael. 19, 70:

    factum praeclarum expositum ad imitandum,

    id. Phil. 2, 44, 114:

    in qua (sc. domo) sollicitas imitatur janua portas,

    resembles, Juv. 7, 42.
    a.
    Act. form ĭmĭto, āre (anteclass.): si malos imitabo, Liv. Andr. ap. Non. 473, 22 (Fragm. Trag. v. 1 Rib.):

    tuum opus nemo imitare potest,

    Varr. ib. 21.—
    b.
    ĭmĭtātus, a, um, in pass. signif.:

    imitata et efficta simulacra,

    Cic. Univ. 3, 6:

    cum sint alii veri affectus, alii ficti et imitati,

    Quint. 11, 3, 61:

    nec abest imitata voluptas,

    Ov. M. 9, 481; Avien. Fab. 5, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > imitor

  • 36 persona

    persōna, ae, f [acc. to Gabius Bassus ap. Gell. 5, 7, 1 sq., from per-sŏno, to sound through, with the second syllable lengthened].
    I.
    A mask, esp. that used by players, which covered the whole head, and was varied according to the different characters to be represented (syn. larva), Gell. 5, 7, 1:

    personam tragicam forte vulpis viderat,

    Phaedr. 1, 7, 1:

    personam capiti detrahere,

    Mart. 3, 43, 4:

    persona adicitur capiti,

    Plin. 12, 14, 32, § 59. The masks were usually made of clay:

    cretea persona,

    Lucr. 4, 297, cf. Mart. 14, 176, 1. And sometimes of the bark of wood:

    oraque corticibus sumunt horrenda cavatis,

    Verg. G. 2, 387: ut tragicus cantor ligno tegit ora cavato, Prud. adv Symm. 2, 646. The opening for the mouth was very large:

    personae pallentis hiatum formidat infans,

    Juv. 3, 175:

    personis uti primus coepit Roscius Gallus praecipuus histrio, quod oculis obversis erat, nec satis decorus in personis nisi parasitus pronunciabat,

    Diom. p. 486 P. Heads with such masks were used as ornaments for water-spouts, fountains, etc.:

    Butades figulus primus personas tegularum extremis imbricibus imposuit, quae inter initia prostypa vocavit,

    Plin. 35, 12, 43, § 152:

    personae, e quarum rostris aqua salire solet,

    Dig. 19, 1, 17 fin.: mulier nempe ipsa videtur, non personā loqui, a mask, a masked person, Juv 3, 96.—
    II.
    Transf., a personage, character, part, represented by an actor:

    parasiti persona,

    Ter. Eun. prol. 26 sq.:

    sub personā militis,

    Gell. 13, 22, 11:

    (tragici) nihil ex personā poëtae dixerunt,

    Vell. 1, 3, 2.—Hence,
    B.
    Also, transf. beyond the scenic lang., in gen., the part or character which any one sustains in the world (class.):

    (ego), qui non heroum veteres casus fictosque luctus velim imitari atque adumbrare dicendo, neque actor sim alienae personae, sed auctor meae,

    Cic. de Or. 2, 47, 194:

    quam magnum est personam in re publicā tueri principis,

    id. Phil. 8, 10, 29:

    personam sustinere,

    id. Pis. 11, 24:

    personam, quam mihi tempus et res publica imposuit,

    imposed upon me, id. Sull. 3, 8; cf.:

    agenda est persona quam mihi miles imposuit,

    Vop. Prob. 10, 7; Macr. S. 2, 7, 17:

    partes lenitatis et misericordiae semper egi libenter: illam vero gravitatis severitatisque personam non appetivi, sed a re publicā mihi impositam sustinui,

    Cic. Mur. 3, 6:

    petitoris personam capere, accusatoris deponere,

    id. Quint. 13, 46:

    personam suscipere,

    id. de Or. 1, 37, 169:

    gravissimam personam sustinere,

    id. Pis. 29, 71:

    personam tenere,

    id. de Or. 3, 14, 54:

    personam gerere,

    id. Off. 1, 32, 115:

    abjectā quaestoriā personā comitisque assumptā,

    id. Planc. 41, 100:

    fateantur in Maeandrii personā esse expressam speciem civitatis,

    id. Fl. 22, 53:

    id Cicero suā ipsā personā frequentissime praecipit,

    in his own name, Quint. 10, 5, 2:

    cetera quae sunt a me in secundo libro de Oratore per Antonii personam disputata,

    Cic. Fam 7, 32, 2 B. and K. (dub.;

    al. ex personā): ex tuā personā enumerare possis, ut, etc.,

    id. Inv. 1, 52, 99:

    nihil ex personā poëtae disserunt,

    Vell. 1, 3, 2; 1, 3, 3; so Col. 12, 3, 5; Gell. 10, 22, 1; Lact. Epit. 48, 7:

    sub personā Paridis,

    Suet. Dom. 10: so Gell. 10, 22, 24; 13, 22, 11:

    alienam personam ferre,

    Liv. 3, 36: non hominibus tantum, [p. 1356] sed et rebus persona demenda est et reddenda facies sua, Sen. Ep. 24, 13:

    hanc personam induisti: agenda est,

    Sen. Ben. 2, 17, 2.—Hence,
    2.
    A human being who performs any function, plays any part, a person, personage:

    ut mea persona semper aliquid videretur habere populare,

    Cic. Att. 8, 11, D, §

    7: ecquae pacifica persona desideretur,

    id. ib. 8, 12, 4:

    hujus Staleni persona, populo jam nota atque perspecta,

    id. Clu. 29, 78; id. Fam. 6, 6, 10:

    induxi senem disputantem, quia nulla videbatur aptior persona,

    id. Lael. 1, 4:

    Laelii persona,

    id. ib. 1, 4:

    certis personis et aetatibus,

    to people of a certain standing and of a certain age, Suet. Caes. 43:

    minoribus quoque et personis et rebus,

    to persons and things of less importance, id. Tib. 32; id. Aug. 27:

    nulla distantia personarum,

    Vulg. Deut. 1, 17:

    personarum acceptio,

    id. 2 Par. 19, 7; cf. id. Gal. 2, 6 al.:

    ipse suā lege damnatus, cum, substituta filii personā, amplius quingentorum jugerum possideret,

    Plin. 18, 3, 4, § 17:

    denique haec fuit altera persona Thebis, sed tamen secunda, ita ut proxima esset Epaminondae,

    the second chief personage, Nep. Pelop. 4, 3.—
    (β).
    So of persons, opp. to things and actions:

    ut rerum, ut personarum dignitates ferunt,

    Cic. de Or. 3, 14, 53.—
    (γ).
    Law t. t., a being having legal rights and obligations (including the state, etc.; not including slaves; cf. Sandars ad Just. Inst. introd. § 37;

    1, 3 prooem.): omne jus quo utimur, vel ad personas pertinet vel ad res vel ad actiones,

    Dig. 1, 5, 1; Just. Inst. 1, 3 prooem.—
    (δ).
    A human being in gen., a person (post-Aug. and rare):

    continuantes unum quodque (praenomen) per trinas personas,

    Suet. Ner. 1:

    cum dira et foedior omni Crimine persona est,

    Juv. 4, 15.—
    3.
    In the grammarians, a person:

    quom item personarum natura triplex esset, qui loqueretur, ad quem, de quo,

    Varr. L. L. 8, § 20 Müll.; so id. ib. 9, 24, § 32 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > persona

  • 37 ὑπογράφω

    ὑπο-γράφω, (1) unter-, darunterschreiben; auch mit einem Titel, od. nach unserer Weise mit einer Überschrift versehen; in der Schrift vorausschicken, voranstellen; sich unterschreiben, bes. als Kläger, dah. eine Klage bei Gericht anbringen; τινί, gegen einen, subscribere accusationem; (2) nieder-, nachschreiben, was einer diktiert, zu Protokoll nehmen; (3) vorschreiben, vorzeichnen; vom Schreiblehrer, Muster zum Nachschreiben geben; einen Entwurf, Grundriß von etwas machen, u. übh. entwerfen, andeuten, adumbrare; (4) verschreiben, verpfänden; übertr., τινὶ ἐλπίδα, einem eine Hoffnung verschreiben, = ihn auf die Hoffnung vertrösten, ihn mit leerer Hoffnung abspeisen; (5) untermalen, sowohl vom Maler, den Schatten anlegen, als ὀφϑαλμούς od. βλέφαρα, die Augenlider untermalen, schminken

    Wörterbuch altgriechisch-deutsch > ὑπογράφω

См. также в других словарях:

  • adumbrare — index delineate Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • adumbri — ADUMBRÍ, adumbresc, vb. IV. 1. tranz. A face, a ţine umbră (I 1); a umbri. 2. refl. A se aşeza, a se adăposti la umbră. – lat. adumbrare (după umbri). Trimis de ana zecheru, 30.08.2006. Sursa: DEX 98  ADUMBRÍ vb. v. umbri …   Dicționar Român

  • adumbrar — ► verbo transitivo PINTURA Dar sombra a un dibujo o pintura. ANTÓNIMO iluminar * * * adumbrar (del lat. «adumbrāre») tr. Dib., Pint. Sombrear. * * * adumbrar. (Del lat. adumbrāre). tr …   Enciclopedia Universal

  • entendre — Entendre, Audire. Ouyr et entendre la voix d aucun, Exaudire. Entendre quelque chose qui estoit fort difficile, Animo comprehendere, Intellectu consequi. Intelligere. Sçavoir et entendre quelque chose entierement, Scientia comprehendere. Entendre …   Thresor de la langue françoyse

  • nom — Nom. m. C est le mot de chasque chose, par lequel en parlant ou escrivant, elle est entenduë, Nomen, Vocabulum. Le nom propre d un chacun qu on met devant le surnom, comme Jean, Pierre, Praenomen. Le nom de la maison dont on est, Agnomen. Noms de …   Thresor de la langue françoyse

  • proces — Proces, Controuersia, Dica dicae, Lis. Proces criminel, Iudicium capitis. Un proces verbal, Renuntiatio. Un proces où il est question de la liberté ou servage d aucun, Liberalis causa. Proces pour raison de succession, Haereditaria controuersia.… …   Thresor de la langue françoyse

  • Adumbrant — Ad*um brant, a. [L. adumbrans, p. pr. of adumbrare.] Giving a faint shadow, or slight resemblance; shadowing forth. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Adumbrate — Ad*um brate, v. t. [L. adumbratus, p. p. of adumbrare; ad + umbrare to shade; umbra shadow.] [1913 Webster] 1. To give a faint shadow or slight representation of; to outline; to shadow forth. [1913 Webster] Both in the vastness and the richness… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • adumbrate — transitive verb ( brated; brating) Etymology: Latin adumbratus, past participle of adumbrare, from ad + umbra shadow more at umbrage Date: 1581 1. to foreshadow vaguely ; intimate 2. to sugge …   New Collegiate Dictionary

  • adumbrate — adumbration, n. /a dum brayt, ad euhm brayt /, v.t., adumbrated, adumbrating. 1. to produce a faint image or resemblance of; to outline or sketch. 2. to foreshadow; prefigure. 3. to darken or conceal partially; overshadow. [1575 85; < L… …   Universalium

  • delineate — I verb adumbrare, block out, blueprint, circumscribe, construct a figure, contour, convey an impression of, define, depict, depingere, describe, describere, detail, determine, diagram, draft, draw, draw a picture, engrave, etch, figure, frame,… …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»