Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

adjutus

  • 1 adjutus

    adjūtus, (us) m. [ adjuvo ]
    помощь, поддержка
    adjutu alicujus Macr — с чьей-л. помощью

    Латинско-русский словарь > adjutus

  • 2 adjutus

    help, aid

    Latin-English dictionary > adjutus

  • 3 adjutus

    [st1]1 [-] adjūtus, a, um: part. passé de adjuvo. [st1]2 [-] adjūtŭs, ūs, m.: Aug. aide, asistance.

    Dictionarium latinogallicum > adjutus

  • 4 adjutus

    1.
    adjūtus, a, um, Part. of adjuvo.
    2.
    adjūtus, ūs, m. [adjuvo], help, aid:

    unius adjutu,

    Macr. S. 7, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > adjutus

  • 5 adjutus

    , adjuta, adjutum (m,f,n) см. adjuvo

    Dictionary Latin-Russian new > adjutus

  • 6 alter

    [st1]1 [-] altĕr, ĕra, ĕrum (gén. āltĕrĭŭs ou āltĕrīŭs, dat. alteri):    - formes rares: dat. masc. alterei CIL 1, 198, 76; altero Carm. Epigr. 192, 3 II dat. fém. alterae Plaut. Rud. 750; Ter. Haut. 271; Phorm. 928; Caes. BG. 5, 27, 5 [α] ; Nep. Eum. 1, 6; Col. 5, 11, 10; Gell. 7, 7, 1. a - l'un des deux ; [en parlant de deux] l'un, l'autre.    - uti C. Pansa A. Hirtius consules, alter ambove... cognoscerent, Cic. Phil. 5, 53: [décider] que les consuls C. Pansa et A. Hirtius, soit un seul, soit les deux ensemble, recherchent...    - necesse est sit alterum de duobus, Cic. Tusc. 1, 97: nécessairement, de deux choses l'une.    - claudus altero pede, Nep. Ages. 8, 1: boiteux d'une jambe.    - alter... alter: l'un... l'autre, le premier... le second.    - quicquid negat alter, et alter, Hor. Ep. 1: quand l'un dit non, l'autre aussi dit non.    - alterā manu gladium, alterā scutum tenet: il tient d'un main le glaive, de l'autre le bouclier.    - alteri... alteri...: les uns... les autres... (en parl. de deux groupes).    - quibus ex generibus alteri se populares, alteri optimates haberi voluerunt, Cic. Sest. 96, [= quorum ex generibus]: parmi ces catégories de citoyens, les uns ont aspiré au titre de démocrates, les autres à celui d'aristocrates.    - cf. Phil. 5, 32; Or. 143; Rep. 2, 9, etc.; Caes. BG. 1, 26, 1, etc.    - unus... alter. --- Cic. Verr. 1, 90; 5, 27; Mur. 30, etc.    - unae decumae... alterae, Cic. Verr. 3, 227: une première dîme... une seconde.    - unus aut alter (unus alterve): un ou deux. --- Cic. Mur. 43; Fin. 5,74; Att. 7, 8, 2, etc.    - unus et alter: un, puis un autre.    - dixit unus et alter breviter, Cic. Verr. 2, 75: un, deux témoins déposent brièvement.    - cf. Clu. 38; Att. 14, 18, 1.    - alter ab altero adjutus, Cic. Br. 3: s'étant tous deux aidés mutuellement.    - alteram alteri praesidio esse jusserat, Caes. BC. 3, 89: il leur avait recommandé de se soutenir l'une l'autre.    - alter alterius judicium reprehendit, Cic. Clu. 122: tous deux blâment réciproquement leur jugement.    - duae res maximae altera alteri defuit, Cic. Br. 204: à chacun des deux fit défaut l'une des deux qualités les plus importantes [l'un manqua de l'une, l'autre de l'autre].    - quorum (numerorum) uterque plenus alter altera de causa habetur, Cic. Rep. 6, 12: ces nombres [7, 8] sont considérés comme parfaits tous deux, l'un pour une raison, l'autre pour une autre.    - altero tanto major, Cic.: une fois plus grand.    - altero tanto longiorem habebat anfractum, Nep. Eum.: (le chemin) avait un circuit qui le rendait une fois plus long que le premier.    - alterum tantum auri, Plaut.: une fois autant d'or. b - second.    - proximo, altero, tertio, reliquis consecutis diebus, Cic. Phil. 1, 32: le jour qui venait immédiatement après, le second, le troisième, et tous les autres qui ont suivi.    - (tria Graecorum genera) quorum uni sunt Athenienses..., Æoles alteri, Dores tertii nominabantur, Cic. Flac. 64: (trois sortes de Grecs) dont les premiers sont les Athéniens, les seconds les Eoliens, et les troisièmes avaient nom Doriens.    - cf. Cic. Clu. 178; Cat. 2, 18; de Or. 2, 235; Caes. BG. 5, 24, 2; BC. 1, 38, 1, etc.    - quod est ex tribus oratoris officiis alterum, Cic. Br. 197: ce qui des trois devoirs de l'orateur est le second.    - alter Themistocles, Cic. Br. 43: un second Thémistocle.    - tua altera patria, Cic. Verr. 4, 17: ta seconde patrie.    - (verus amicus) est tanquam alter idem, Cic. Lael. 80: (le véritable ami) est comme un autre nous-même.    - centesima lux est haec ab interitu P. Clodii et altera, Cic. Mil. 98, voici le 102è jour écoulé depuis la mort de Clodius.    - anno trecentesimo altero quam condita Roma erat, Liv. 3, 33, 1: trois cent unième année après la fondation de Rome.    - alterum tantum: une seconde fois autant. --- Plaut. Bac. 1184, etc.; Cic. Or. 188; Nep. Eum. 8, 5.    - numero tantum alterum adjecit, Liv. 1, 36, 7: il doubla le nombre. --- cf. 8, 8, 14.    - poét. tu nunc eris alter ab illo, Virg. B. 5, 49: toi, tu seras le second après lui.    - alter ab undecimo annus, Virg. B. 8, 40: une seconde année après la onzième [douzième année]. c - autre (quelconque), autrui.    - qui nihil alterius causā facit, Cic. Leg. 1, 41: celui qui ne fait rien pour autrui.    - nihil alteri incommodare, Cic. Quinct. 51: ne causer aucun désagrément à son prochain.    - contemnuntur ii qui "nec sibi nec alteri", ut dicitur, Cic. Off. 2, 36: on méprise ceux qui, comme on dit, ne font rien, pas plus pour eux que pour autrui.    - alterum intuere ne laedaris, alterum ne laedas, Sen. Ep. 17, 103: observez autrui pour ne pas être blessé, et observez-vous pour ne pas blesser autrui.    - qui me alter audacior est homo? Plaut. Am. 1, 1, 1: y a-t-il un homme plus audacieux que moi? --- cf. Ep. 1, 1, 24. d - opposé, contraire, défavorable.    - ad alteram fluminis ripam, Caes. BG. 5, 18, 2: près de (sur) l'autre rive du fleuve [la rive opposée].    - alterius factionis principes, Nep. Pelop. 1, 4: les chefs du parti opposé.    - altera factio, Nep.: la faction opposée.    - metuit alteram sortem, Hor.: il craint un sort défavorable.    - altera avis, Fest.: augure contraire. [st1]2 [-] altēr, ēris: v. halteres.
    * * *
    [st1]1 [-] altĕr, ĕra, ĕrum (gén. āltĕrĭŭs ou āltĕrīŭs, dat. alteri):    - formes rares: dat. masc. alterei CIL 1, 198, 76; altero Carm. Epigr. 192, 3 II dat. fém. alterae Plaut. Rud. 750; Ter. Haut. 271; Phorm. 928; Caes. BG. 5, 27, 5 [α] ; Nep. Eum. 1, 6; Col. 5, 11, 10; Gell. 7, 7, 1. a - l'un des deux ; [en parlant de deux] l'un, l'autre.    - uti C. Pansa A. Hirtius consules, alter ambove... cognoscerent, Cic. Phil. 5, 53: [décider] que les consuls C. Pansa et A. Hirtius, soit un seul, soit les deux ensemble, recherchent...    - necesse est sit alterum de duobus, Cic. Tusc. 1, 97: nécessairement, de deux choses l'une.    - claudus altero pede, Nep. Ages. 8, 1: boiteux d'une jambe.    - alter... alter: l'un... l'autre, le premier... le second.    - quicquid negat alter, et alter, Hor. Ep. 1: quand l'un dit non, l'autre aussi dit non.    - alterā manu gladium, alterā scutum tenet: il tient d'un main le glaive, de l'autre le bouclier.    - alteri... alteri...: les uns... les autres... (en parl. de deux groupes).    - quibus ex generibus alteri se populares, alteri optimates haberi voluerunt, Cic. Sest. 96, [= quorum ex generibus]: parmi ces catégories de citoyens, les uns ont aspiré au titre de démocrates, les autres à celui d'aristocrates.    - cf. Phil. 5, 32; Or. 143; Rep. 2, 9, etc.; Caes. BG. 1, 26, 1, etc.    - unus... alter. --- Cic. Verr. 1, 90; 5, 27; Mur. 30, etc.    - unae decumae... alterae, Cic. Verr. 3, 227: une première dîme... une seconde.    - unus aut alter (unus alterve): un ou deux. --- Cic. Mur. 43; Fin. 5,74; Att. 7, 8, 2, etc.    - unus et alter: un, puis un autre.    - dixit unus et alter breviter, Cic. Verr. 2, 75: un, deux témoins déposent brièvement.    - cf. Clu. 38; Att. 14, 18, 1.    - alter ab altero adjutus, Cic. Br. 3: s'étant tous deux aidés mutuellement.    - alteram alteri praesidio esse jusserat, Caes. BC. 3, 89: il leur avait recommandé de se soutenir l'une l'autre.    - alter alterius judicium reprehendit, Cic. Clu. 122: tous deux blâment réciproquement leur jugement.    - duae res maximae altera alteri defuit, Cic. Br. 204: à chacun des deux fit défaut l'une des deux qualités les plus importantes [l'un manqua de l'une, l'autre de l'autre].    - quorum (numerorum) uterque plenus alter altera de causa habetur, Cic. Rep. 6, 12: ces nombres [7, 8] sont considérés comme parfaits tous deux, l'un pour une raison, l'autre pour une autre.    - altero tanto major, Cic.: une fois plus grand.    - altero tanto longiorem habebat anfractum, Nep. Eum.: (le chemin) avait un circuit qui le rendait une fois plus long que le premier.    - alterum tantum auri, Plaut.: une fois autant d'or. b - second.    - proximo, altero, tertio, reliquis consecutis diebus, Cic. Phil. 1, 32: le jour qui venait immédiatement après, le second, le troisième, et tous les autres qui ont suivi.    - (tria Graecorum genera) quorum uni sunt Athenienses..., Æoles alteri, Dores tertii nominabantur, Cic. Flac. 64: (trois sortes de Grecs) dont les premiers sont les Athéniens, les seconds les Eoliens, et les troisièmes avaient nom Doriens.    - cf. Cic. Clu. 178; Cat. 2, 18; de Or. 2, 235; Caes. BG. 5, 24, 2; BC. 1, 38, 1, etc.    - quod est ex tribus oratoris officiis alterum, Cic. Br. 197: ce qui des trois devoirs de l'orateur est le second.    - alter Themistocles, Cic. Br. 43: un second Thémistocle.    - tua altera patria, Cic. Verr. 4, 17: ta seconde patrie.    - (verus amicus) est tanquam alter idem, Cic. Lael. 80: (le véritable ami) est comme un autre nous-même.    - centesima lux est haec ab interitu P. Clodii et altera, Cic. Mil. 98, voici le 102è jour écoulé depuis la mort de Clodius.    - anno trecentesimo altero quam condita Roma erat, Liv. 3, 33, 1: trois cent unième année après la fondation de Rome.    - alterum tantum: une seconde fois autant. --- Plaut. Bac. 1184, etc.; Cic. Or. 188; Nep. Eum. 8, 5.    - numero tantum alterum adjecit, Liv. 1, 36, 7: il doubla le nombre. --- cf. 8, 8, 14.    - poét. tu nunc eris alter ab illo, Virg. B. 5, 49: toi, tu seras le second après lui.    - alter ab undecimo annus, Virg. B. 8, 40: une seconde année après la onzième [douzième année]. c - autre (quelconque), autrui.    - qui nihil alterius causā facit, Cic. Leg. 1, 41: celui qui ne fait rien pour autrui.    - nihil alteri incommodare, Cic. Quinct. 51: ne causer aucun désagrément à son prochain.    - contemnuntur ii qui "nec sibi nec alteri", ut dicitur, Cic. Off. 2, 36: on méprise ceux qui, comme on dit, ne font rien, pas plus pour eux que pour autrui.    - alterum intuere ne laedaris, alterum ne laedas, Sen. Ep. 17, 103: observez autrui pour ne pas être blessé, et observez-vous pour ne pas blesser autrui.    - qui me alter audacior est homo? Plaut. Am. 1, 1, 1: y a-t-il un homme plus audacieux que moi? --- cf. Ep. 1, 1, 24. d - opposé, contraire, défavorable.    - ad alteram fluminis ripam, Caes. BG. 5, 18, 2: près de (sur) l'autre rive du fleuve [la rive opposée].    - alterius factionis principes, Nep. Pelop. 1, 4: les chefs du parti opposé.    - altera factio, Nep.: la faction opposée.    - metuit alteram sortem, Hor.: il craint un sort défavorable.    - altera avis, Fest.: augure contraire. [st1]2 [-] altēr, ēris: v. halteres.
    * * *
    I.
        Alter, alteris, pe. prod. et gen. masc. Mart. Des boules de plomb que les saulteurs tiennent és mains pour contrepois, pour mieux saulter.
    II.
        Alter, altera, alterum, pen. corr. Genit. alterius, pen. corr. Datiuo alteri. L'autre.
    \
        Alter nostrum fallitur. Cic. L'un de nous deux.
    \
        Quarum altera voluptas, altera cupiditas. Cic. L'une, l'autre.
    \
        Tantum inter se distant, vt nemo sit alteri similis. Quintil. Que nul n'est semblable à l'autre.
    \
        Non soleo temere affirmare de altero. Cic. D'un autre.
    \
        Qui de altero obloquitur. Plaut. Qui mesdit d'autruy.
    \
        Hos libros alteros quinque mittemus. Cic. Les autres cinq.
    \
        Subiiciunt se imperio alterius. Ci. Se soubmettent soubz la puissance d'autruy.
    \
        Alteri dimicant, alteri victorem timent. Ci. Les uns combatent, les autres, etc.
    \
        Qui se seipse diligit, et alterum anquirit, cuius, etc. Cic. Quelque autre, etc.
    \
        Altero quoque die. Celsus. De deux jours en deux jours.
    \
        Vnus et alter dies intercesserat, quum, etc. Cic. Il y avoit deux jours escheuz, quand, etc.
    \
        Vsque in alteram vel tertiam gemmam. Columel. Jusques à la deuxieme.
    \
        Neutrum eorum contra alterum iuuare. Caesar. N'ayder nul des deux à l'encontre de l'autre.
    \
        Alter annus ab vndecimo. Virg. Le trezieme an.
    \
        Vterque suo studio delectatus, contempsit alterum. Cic. L'un n'a tenu compte de l'autre.
    \
        Prima est laeuis, altera est crispa. Cic. La premiere, La seconde.
    \
        Alter alteri obstrepere. Liu. L'un à l'autre.
    \
        Alterum alterius auxilio eget. Sallust. L'un ha à faire de l'aide de l'autre.
    \
        Altera alterius ignara. Plin. L'une ne scachant rien de l'autre.
    \
        Quum alter alterum videremus. Cic. Comme nous nous entrevisions l'un l'autre.
    \
        Quondam fuit, quum inter nos sorderemus alteri. Plaut.
    \
        Un temps a esté que nous ne tenions compte l'un de l'autre, que nous desplaisions l'un à l'autre.
    \
        Altera die quam a Brundusio soluit. Liu. Le deuxieme jour apres que, etc.
    \
        Altero et vicesimo die reddidit. Cic. Le vingt et unieme.
    \
        Anno tricesimo altero quam condita Roma erat. Liu. L'an trente et un apres que, etc.
    \
        Non est alter quisquam. Plaut. Il n'y a nul autre.
    \
        Ille alter. Terent. At ille alter venit. Cest autre là.
    \
        Ecce autem alterum: Nescio quid de amore loquitur. Terent. Voici l'autre, etc.
    \
        Alter ab altero adiutus. Cic. Aidez l'un de l'autre.
    \
        Alter ex duobus. Quintil. L'un des deux.
    \
        Alter pro altero. Cic. L'un pour l'autre.
    \
        Alterum tantum. Liu. Tout autant, Autre tant.
    \
        Altero tanto maior, et duplo, pro eodem. Ci. Deux fois aussi grand, Plus grand de la moitié.
    \
        Amilcar, Mars alter. Liu. Un autre Mars, Un second Mars.
    \
        Alter ab illo. Virg. Premier apres luy.
    \
        Alter ego. Cic. Un second moymesme, Un semblable à moy.
    \
        Alter idem. Cic. Un autre soymesme.

    Dictionarium latinogallicum > alter

  • 7 adjuvans

    ad-jŭvo, jūvi, jūtum, 1, v. a. (very rare juvavi, juvatum;

    hence, adjuvaturus,

    Petr. Sat. 18: adjŭro or adjuero = adjuvero, Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1:

    adjuerit = adjuverit,

    Ter. Phorm. 3, 3, 4), to give aid to, to help, assist, support: aliquem. (Adjuvare applies to every kind of help or support; while auxiliari is only used of one who, from his weakness, needs assistance, and subvenire of one who is in difficulty or embarrassment; cf. Manut. ad Cic. Fam. 1, 7.)
    I.
    In gen.: O Tite, si quid te adjuero curamve levāsso quae nunc te coquit, etc., Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1 (Ann. v. 339 Vahl.): di me etsi perdunt, tamen esse adjutam expetunt, Pac. ap. Non. 97, 14 (Rib. Trag. Rel. p. 102):

    miseras, inopes, aerumnosas aliquo auxilio,

    Plaut. Rud. 1, 4, 39:

    operā me adjuves,

    Ter. Phorm. 5, 3, 3:

    me adjuves in hac re,

    id. And. 3, 3, 10:

    id spero adjuturos deos (i. e. in ea re),

    id. ib. 3, 2, 42:

    ad verum probandum auctoritas adjuvat,

    Cic. Quint. 23:

    si nihil ad percipiendam colendamque virtutem litteris adjuvarentur,

    id. Arch. 7, 16: maerorem orationis lacrimis suis, id. de Or. [p. 39] 2, 47:

    Q. Hortensii operā rem publicam adjutam (esse),

    id. Phil. 10, 26: si nos mediocris fortuna rei publicae adjuverit, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 15:

    aliquem in filiarum collocatione,

    id. Off. 2, 16:

    auxiliis et copiis, i. e. militibus auxiliariis,

    id. Fam. 1, 7; cf. Liv. 29, 5:

    sua sponte eos adjutum profectus,

    Nep. Chabr. 2; id. Milt. 2; id. Phoc. 2:

    Antiochum Aetolosque adjuturos pronuntiat,

    Liv. 34, 37:

    fortĭs fortuna adjuvat,

    Ter. Phorm. 1, 4, 25, and Liv. 34, 37:

    aliquem ad bellum,

    id. 29, 1; cf. id. 27, 15 Drak.:

    adjutus casu,

    Suet. Tib. 13:

    suffragio,

    id. Vitell. 7:

    manu alicujus,

    id. Dom. 14:

    adjuvare preces,

    id. Ner. 21:

    pennis adjutus amoris,

    Ov. M. 1, 540; so Juv. 6, 504; Sil. 6, 249; cf. id. 5, 326.—
    II.
    Esp.
    A.
    To help, cherish (esp. a state of mind), to sustain:

    jam tu quoque hujus adjuvas insaniam,

    Plaut. Am. 2, 2, 166:

    ferendus error immo vero etiam adjuvandus,

    Cic. Att. 12, 43:

    clamore Romani adjuvant militem suum,

    animate, encourage, Liv. 1, 25; so Curt. 3, 6:

    ignem,

    Liv. 34, 39:

    formam cură,

    Ov. M. 2, 732.—
    B.
    Absol. (very rare), to profit, avail, be of use, be profitable (syn.: utile est, operae pretium est, convenit).
    (α).
    Impers.:

    in re mala animo si bono utare, adjuvat,

    Plaut. Capt. 2, 1, 10.—
    (β).
    With subject:

    solitudo aliquid adjuvat,

    Cic. Att. 12, 14:

    alteri non multum adjuvabant,

    Caes. B. G. 7, 17:

    adjuvat hoc quoque,

    Hor. S. 2, 5, 73.
    Rare constructions. a.
    With a whole subjective clause with quod as subject: multum eorum opinionem adjuvat, quod ( the circumstance that) sine jumentis... ad iter profectos videbant, Caes. B. C. 1, 69. —
    b.
    With two acc.:

    irrides in re tanta? neque me quidquam consilio adjuvas?

    Ter. Heaut. 5, 2, 29; cf. Rudd. II. p. 179, n. 75.—
    c.
    With ut or ne:

    ut amplissimum nomen consequeremur, unus praeter ceteros adjuvisti,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 15:

    adjuvato, nequis liminis obseret tabellam,

    Cat. 324.—
    d.
    With inf.: adjuvat enim (pater, the male) incubare, helps to hatch, Plin. 11, 24, 29, § 85.—
    e.
    With the dat. of the person and the acc. of the thing:

    operam mutuam dent et messem hanc nobis adjuvent,

    Gell. 2, 29; cf. adjuto.—Hence, adjŭvans, antis, P. a., subst. with gen.:

    non haec adjuvantia causarum, sed has ipsas esse omnium causas,

    Cic. Univ. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > adjuvans

  • 8 adjuvo

    ad-jŭvo, jūvi, jūtum, 1, v. a. (very rare juvavi, juvatum;

    hence, adjuvaturus,

    Petr. Sat. 18: adjŭro or adjuero = adjuvero, Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1:

    adjuerit = adjuverit,

    Ter. Phorm. 3, 3, 4), to give aid to, to help, assist, support: aliquem. (Adjuvare applies to every kind of help or support; while auxiliari is only used of one who, from his weakness, needs assistance, and subvenire of one who is in difficulty or embarrassment; cf. Manut. ad Cic. Fam. 1, 7.)
    I.
    In gen.: O Tite, si quid te adjuero curamve levāsso quae nunc te coquit, etc., Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1 (Ann. v. 339 Vahl.): di me etsi perdunt, tamen esse adjutam expetunt, Pac. ap. Non. 97, 14 (Rib. Trag. Rel. p. 102):

    miseras, inopes, aerumnosas aliquo auxilio,

    Plaut. Rud. 1, 4, 39:

    operā me adjuves,

    Ter. Phorm. 5, 3, 3:

    me adjuves in hac re,

    id. And. 3, 3, 10:

    id spero adjuturos deos (i. e. in ea re),

    id. ib. 3, 2, 42:

    ad verum probandum auctoritas adjuvat,

    Cic. Quint. 23:

    si nihil ad percipiendam colendamque virtutem litteris adjuvarentur,

    id. Arch. 7, 16: maerorem orationis lacrimis suis, id. de Or. [p. 39] 2, 47:

    Q. Hortensii operā rem publicam adjutam (esse),

    id. Phil. 10, 26: si nos mediocris fortuna rei publicae adjuverit, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 15:

    aliquem in filiarum collocatione,

    id. Off. 2, 16:

    auxiliis et copiis, i. e. militibus auxiliariis,

    id. Fam. 1, 7; cf. Liv. 29, 5:

    sua sponte eos adjutum profectus,

    Nep. Chabr. 2; id. Milt. 2; id. Phoc. 2:

    Antiochum Aetolosque adjuturos pronuntiat,

    Liv. 34, 37:

    fortĭs fortuna adjuvat,

    Ter. Phorm. 1, 4, 25, and Liv. 34, 37:

    aliquem ad bellum,

    id. 29, 1; cf. id. 27, 15 Drak.:

    adjutus casu,

    Suet. Tib. 13:

    suffragio,

    id. Vitell. 7:

    manu alicujus,

    id. Dom. 14:

    adjuvare preces,

    id. Ner. 21:

    pennis adjutus amoris,

    Ov. M. 1, 540; so Juv. 6, 504; Sil. 6, 249; cf. id. 5, 326.—
    II.
    Esp.
    A.
    To help, cherish (esp. a state of mind), to sustain:

    jam tu quoque hujus adjuvas insaniam,

    Plaut. Am. 2, 2, 166:

    ferendus error immo vero etiam adjuvandus,

    Cic. Att. 12, 43:

    clamore Romani adjuvant militem suum,

    animate, encourage, Liv. 1, 25; so Curt. 3, 6:

    ignem,

    Liv. 34, 39:

    formam cură,

    Ov. M. 2, 732.—
    B.
    Absol. (very rare), to profit, avail, be of use, be profitable (syn.: utile est, operae pretium est, convenit).
    (α).
    Impers.:

    in re mala animo si bono utare, adjuvat,

    Plaut. Capt. 2, 1, 10.—
    (β).
    With subject:

    solitudo aliquid adjuvat,

    Cic. Att. 12, 14:

    alteri non multum adjuvabant,

    Caes. B. G. 7, 17:

    adjuvat hoc quoque,

    Hor. S. 2, 5, 73.
    Rare constructions. a.
    With a whole subjective clause with quod as subject: multum eorum opinionem adjuvat, quod ( the circumstance that) sine jumentis... ad iter profectos videbant, Caes. B. C. 1, 69. —
    b.
    With two acc.:

    irrides in re tanta? neque me quidquam consilio adjuvas?

    Ter. Heaut. 5, 2, 29; cf. Rudd. II. p. 179, n. 75.—
    c.
    With ut or ne:

    ut amplissimum nomen consequeremur, unus praeter ceteros adjuvisti,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 15:

    adjuvato, nequis liminis obseret tabellam,

    Cat. 324.—
    d.
    With inf.: adjuvat enim (pater, the male) incubare, helps to hatch, Plin. 11, 24, 29, § 85.—
    e.
    With the dat. of the person and the acc. of the thing:

    operam mutuam dent et messem hanc nobis adjuvent,

    Gell. 2, 29; cf. adjuto.—Hence, adjŭvans, antis, P. a., subst. with gen.:

    non haec adjuvantia causarum, sed has ipsas esse omnium causas,

    Cic. Univ. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > adjuvo

  • 9 alter

    и altera, alterum (gen. īus, в поэзии часто ĭus)
    necesse est, sit alterum de duobus Cнеобходимо принять одно из двух
    a.... a.... C etc. — один... другой...
    quibus ex generibus alteri se populares, alteri optimates haberi voluerunt C — из этих групп (граждан) одни хотели прослыть популярами (демократами), а другие оптиматами (аристократами)
    unus alterque (unus et alter) Ter, C etc. — один-другой, некоторые, иные, кое-кто
    3) другой человек, ближний
    qui nihil alterius causa facit C — тот, кто ничего не делает для ближнего
    4) равный, такой же сходный
    a. ego или a. idem C — второе «я» (ближайший друг)
    a. Camillus Cld — второй Камилл, т. е. равный Камиллу
    5) противоположный, противолежащий ( ripa Cs)
    6) иной, переменившийся (fortuna L; sors H)

    Латинско-русский словарь > alter

  • 10 conamen

    cōnāmen, īnis n. [ conor ]
    1) усилие, напряжение (c. sumere eundi Lcr; magno conamine aliquid facere O)
    2) попытка, покушение ( conamina mortis O)
    3) поддержка, опора ( adjutus aliquo conamine O)

    Латинско-русский словарь > conamen

  • 11 adjuvo

    I
    adjuvare, adjuvavi, adjuvatus V TRANS
    help, aid, abet, encourage, favor; cherish, sustain; be of use, be profitable
    II
    adjuvare, adjuvi, adjutus V TRANS
    help, aid, abet, encourage, favor; cherish, sustain; be of use, be profitable

    Latin-English dictionary > adjuvo

  • 12 adipiscor

    ăd-ĭpiscor, eptus, 3, v. dep. [apiscor], to arrive at, to reach.
    I.
    Lit.: occepi sequi;

    vix adipiscendi potestas fuit,

    Plaut. Ep. 1, 1, 13.—Hence also with acc., to reach, to overtake:

    fugientes Gallos Macedones adepti ceciderunt,

    Liv. 44, 28; cf. Drak. ad Liv. 2, 30, 14.—Far oftener,
    II.
    Fig., to attain to by effort, to get, obtain, acquire, to get possession of (by overcoming natural obstacles; diff. from impetrare, to reach or obtain by victory over another's will; and nancisci, by accident, Doed. Syn. III. pp. 145, 146;

    IV. p. 369): nuptias effugere ego istas malo quam tu adipiscier,

    Ter. And. 2, 1, 32: senectutem ut adipiscantur, omnes optant;

    eandem accusant adepti,

    Cic. de Sen. 2, 4:

    summos honores a populo Romano,

    id. Clu. 43:

    amplissimos dignitatis gradus,

    id. Fam. 10, 6:

    gloriam,

    Vulg. Eccli. 44, 7; 46, 3:

    quanta instrumenta (homo) habeat ad obtinendam adipiscendamque sapientiam,

    id. Leg. 1, 22, 59 al.; so Caes. B. G. 5, 39; Nep. Them. 9; id. Chabr. 2; Sall. C. 11, 7; Liv. 1, 32; Vell. 2, 116; Tac. A. 11, 22; Suet. Aug. 16; Vulg. Heb. 6, 15.— With ex:

    adeptum esse omnia e natura et animo et corpore et vitā,

    Cic. Ac. 1, 5, 19; cf. id. Leg. 1, 13, 35; 2, 23, 59.—With ut. adepti sunt, ut dies festos agitare possent, Cic. Verr. 2, 2, 21.— Absol.:

    non potestis adipisci,

    Vulg. Jac. 4, 2.
    a.
    iis adipiscendi magistratus, they should strive for public honors (the consequens for the antecedens), Cic. Off. 1, 21, 72.—
    b.
    Nero in adipiscenda morte (Epaphroditi) manu adjutus existimabatur, i. e. consciscenda, in committing suicide, Suet. Dom. 14 Oud.; cf. Ov. Tr. 2, 92; Front. 4, 4, 15; and:

    invenire mortem,

    Verg. A. 2, 645. —
    c.
    Pass.:

    non aetate, verum ingenio, adipiscitur sapientia,

    Plaut. Trin. 2, 2, 88: haec [p. 37] adipiscuntur, C. Fannius ap. Prisc. p. 791 P.: amitti magis quam adipisci, Fab. Maximus, ib.;

    so esp. adeptus,

    Cic. de Sen. 2, 4; Sall. C. 7; id. J. 101; Tac. A. 1, 7, 9; Suet. Tib. 38; cf. Gell. 15, 13; Prisc. 790 sq.; Rudd. I. p. 288; Kritz ad Sall. C. 7, 3.—
    d.
    With gen.:

    arma, quīs Galba rerum adeptus est,

    Tac. A. 3, 55; ib. 6, 45 (here Halm reads apisceretur); Rudd. II. p. 120; Zumpt, § 466.

    Lewis & Short latin dictionary > adipiscor

  • 13 aliquantus

    ălĭquantus, a, um, adj. [alius-quantus; v. aliquis], somewhat, some, moderate, tolerable; considerable, not a little (designating the medium between much and little; cf. Ernest. ad Suet. Caes. 87; Wolf ad Suet. Caes. 10; Hotting. ad Cic. Div. 2, 1; Herz. ad Caes. B. G. 3, 13; 5, 10; Brut. ad Nep. Dion, 3, 3; Kritz ad Sall. C. 8, 2).
    I.
    In gen.: M. sed quaero, utrum aliquid actum superioribus diebus, an nihil arbitremur: A. Actum vero et aliquantum quidem, Cic. Tusc. 5, 6, 15:

    Romani signorum et armorum aliquanto numero, hostium paucorum potiti,

    Sall. J. 74, 3:

    timor aliquantus, sed spes amplior,

    id. ib. 105, 4:

    spatium,

    Liv. 38, 27:

    iter,

    id. 25, 35:

    pecunia,

    App. Mag. p. 320, 1.—
    II.
    Esp.
    A.
    In the neutr. as subst.:

    ad quos aliquantum ex cotidianis sumptibus redundet,

    Cic. Cael. 57:

    Alienus ex eā facultate, si quam habet, aliquantum detracturus est,

    somewhat, id. Div. in Caecil. 15:

    ut aliquantum se arbitrentur adeptos ad dicendum,

    id. Off. 1, 1; id. Phil. 8, 27; and esp. with partit. gen., some part, some:

    aliquantum agri,

    Cic. Off. 1, 10, 33:

    nummorum aliquantum et auri,

    id. Clu. 179:

    temporis,

    id. Quint. 22:

    animi,

    id. Att. 7, 13 fin.:

    noctis,

    id. Fam. 7, 25 fin. al.:

    aliquantum negotii sustinere,

    id. Q. Fr. 1, 1, 7:

    itineris,

    Caes. B. G. 5, 10 Herz.:

    equorum et armorum,

    Sall. J. 62, 5:

    famae et auctoritatis,

    Liv. 44, 33; 21, 28; 30, 8; 41, 16 al.; Suet. Caes. 81.—
    B.
    The plur. rare, and only in later Lat.:

    aliquanti in caelestium numerum referuntur,

    Aur. Vict. Caes. 33:

    aliquanta oppida,

    Eutr. 4 fin.; Spart. Hadr. 7 fin.:

    aliquantis diebus,

    Pall. 1, 19.—Whence, ălĭquantum and ălĭ-quantō, adv. (on the proportionate use of these forms with the posit. and comp. v. Beier ad Cic. Off. 3, 9, 38; Herz. ad Caes. B. G. 5, 10; Web. ad Luc. 2, 225; Zumpt, Gr. § 488), somewhat, in some degree, a little, rather; considerably, not a little (cf. aliquantus).
    1.
    In gen.
    (α).
    Aliquantum: Ba. Nam ut in navi vecta es, credo timida es. So. Aliquantum, soror, somewhat so, Plaut. Bacch. 1, 1, 73:

    quae (consolatio) mihi quidem ipsi sane aliquantum medetur, ceteris item multum illam profuturam puto,

    Cic. Div. 2, 1, 3: item qui processit aliquantum ad virtutis aditum ( has come somewhat near), nihilominus, etc., id. Fin. 3, 14, 48:

    aliquantum commoveri,

    id. Clu. 140:

    quod nisi meo adventu illius conatus aliquantum repressissem,

    id. Verr. 2, 64:

    movit aliquantum oratio regis legatos,

    Liv. 39, 29; so id. 5, 23 al.: huc concede aliquantum ( a little), Plaut. Trin. 2, 4, 116:

    aliquantum ventriosus,

    id. As. 2, 3, 20:

    quale sit, non tam definitione intellegi potest (quamquam aliquantum potest), quam, etc.,

    to some extent, in some degree, Cic. Fin. 2, 14, 45:

    litteris lectis aliquantum acquievi,

    id. Fam. 4, 6:

    adjutus aliquantum,

    Suet. Tib. 13.—
    (β).
    Aliquanto:

    non modo non contra legem, sed etiam intra legem et quidem aliquanto,

    not a little, considerably so, Cic. Fam. 9, 26, 9: terra etsi aliquanto specie differt, etc., * Tac. G. 5.—
    2.
    Esp., with compp. it has greater or less force, acc. to the context, much more or a little more, somewhat more (the latter sometimes ironic. instead of the former; cf. Quint. 1, 12, 4 Spald.; in class. prose very freq.; most freq. prob. in Suet.; but never perh. in poetry, except in the examples from the ante-class. per.).
    (α).
    With aliquanto: Ch. Abeamus intro hinc ad me. St. Atque aliquanto lubentius quam abs te sum egressus, Plaut. Ep. 3, 2, 43:

    aliquanto amplius,

    id. As. 3, 3, 2; so Cic. Verr. 2, 1:

    aliquanto plus,

    id. ib. 2, 1:

    minus aliquanto,

    id. Div. in Caecil. 18:

    melius aliquanto,

    id. Brut. 78, 270:

    sed certe idem melius aliquanto dicerent, si, etc.,

    id. de Or. 2, 24, 103:

    carinae aliquanto planiores quam nostrarum navium,

    much flatter, Caes. B. G. 3, 13 Herz.; so,

    aliquanto crudelior esse coepit,

    Nep. Dion, 3, 3:

    cum majore aliquanto numero quam decretum erat,

    Sall. J. 86, 4; so id. C. 8, 2; id. J. 79, 4:

    aliquanto superior,

    Liv. 5, 26, 6:

    ad majus aliquanto certamen redit,

    Liv. 5, 29, 5; so id: 27, 36, 7; Quint. 1, 12, 4; Suet. Caes. 10; 86; id. Tib. 62 al.:

    soluta est navis aliquanto prius,

    some time before, Plaut. Stich. 3, 1, 15:

    maturius aliquanto lupinus seritur,

    Pall. R. R. 10, 5:

    aliquanto serius quam per aetatem liceret,

    Cic. Agr. 2, 3.—So with ante and post:

    aliquanto ante in provinciam proficiscitur, quam,

    Cic. Verr. 1, 149; 3, 44:

    ante aliquanto quam est mortuus,

    id. ib. 2, 46; id. Vatin. 25:

    ad illos aliquanto post venit,

    id. Verr. 4, 85:

    porticum post aliquanto Q. Catulus fecit,

    id. Dom. 102: atque ille primo quidem negavit; post autem aliquanto ( but some time afterwards) surrexit, id. Cat. 3, 11:

    postea aliquanto,

    id. Inv. 2, 51, 154.—
    (β).
    With aliquantum:

    aliquantum ad rem est avidior,

    Ter. Eun. 1, 2, 51:

    fortasse aliquantum iniquior erat,

    id. Heaut. 1, 2, 27:

    aliquantum amplior augustiorque,

    Liv. 1, 7, 9:

    aliquantum taetrior,

    Val. Max. 5, 9, 3:

    Garumna aliquantum plenior,

    Mel. 3, 2, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > aliquantus

  • 14 exagito

    ex-ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a., to drive out of its position or place; to stir up, rouse up, disturb.
    I.
    Lit. (very seldom):

    ut quicquid faecis subsederit exagitet, et in summum reducat,

    Col. 12, 19, 4:

    vis (venti) exagitata foras erumpitur,

    Lucr. 6, 583. — Poet.:

    lustra ferarum Venatu,

    to disturb, Sil. 16, 553:

    lepus hic aliis exagitandus erit,

    to rouse, start, Ov. A. A. 3, 662; cf. Petr. 131, 7.—
    II.
    Trop., to rouse up (qs. like a wild beast), to disquiet, harass, persecute, disturb, torment.
    A.
    In gen.:

    insectandis exagitandisque nummariis judicibus,

    Cic. Att. 1, 16, 8; cf. Prop. 2, 8, 19:

    permulti sedes suas patrias, istius injuriis exagitati, reliquerant,

    Cic. Verr. 2, 3, 18:

    ab Suevis complures annos exagitati bello premebantur et agricultura prohibebantur,

    Caes. B. G. 4, 1, 2; cf. id. ib. 2, 29 fin.:

    at omnes di exagitent me, si, etc.,

    Hor. S. 2, 6, 54; cf. Ov. F. 5, 141:

    exagitari verberibus Furiarum,

    Suet. Ner. 34:

    quos flagitium, egestas, conscius animus exagitabat,

    Sall. C. 14, 3:

    senatus vulgi rumoribus exagitatus,

    id. ib. 29, 1:

    rem publicam seditionibus,

    id. ib. 51, 32.—
    B.
    In partic.
    1.
    To scold, rail at, to attack violently, to censure, criticise, satirize, rally (cf.: objurgo, improbo, increpo, vitupero, calumnior, reprehendo;

    peto, incuso, etc.): hi omnes convicio L. Lentuli consulis correpti exagitabantur,

    Caes. B. C. 1, 2, 4:

    cum etiam Demosthenes exagitetur ut putidus,

    Cic. Or. 8 fin.; cf. Suet. Aug. 86:

    inventi sunt, qui hanc dicendi exercitationem exagitarent atque contemnerent,

    Cic. de Or. 3, 16:

    in rebus palam a consularibus exagitatis et in summam invidiam adductis,

    id. Fam. 1, 1 fin.; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 3:

    exagitabantur omnes ejus fraudes atque fallaciae,

    Cic. Clu. 36, 101; cf. id. Sull. 21:

    quod apud Lucilium scite exagitat in Albucio Scaevola, quam lepide lexeis compostae, etc.,

    id. Or. 44, 149.—
    2.
    To stir up, irritate, excite:

    coepere (tribuni) senatum criminando plebem exagitare,

    Sall. C. 38, 1; cf.

    vulgum,

    id. J. 73, 5.—In a good sense:

    hujus disputationibus et exagitatus maxime orator est et adjutus,

    incited, urged onwards, Cic. Or. 3, 12.—Of abstract objects:

    in tali tempore tanta vis hominis leniunda quam exagitanda videbatur,

    Sall. C. 48, 5; Tac. A. 4, 12.—
    b.
    Transf., to stir up, excite the passions themselves: ne et meum maerorem exagitem et te in eundem luctum vocem, Cic. Att. 3, 7, 2;

    tristes curas,

    Luc. 8, 44:

    furores immiti corde,

    Cat. 64, 94.

    Lewis & Short latin dictionary > exagito

  • 15 ultro

    ultrō̆, adv., to the farther side, beyond, on the other side.
    I.
    Lit., so most usually in the connection ultro citroque, Cic. Rep. 6, 9, 9; id. Ac. 1, 7, 28; Caes. B. G. 1, 42; Liv. 3, 5, 11;

    Auct. B. Hisp. 21: ultro et citro,

    Cic. Off. 1, 17, 56; id. Lael. 22, 85; id. Rosc. Am. 22, 60:

    ultro ac citro,

    Varr. R. R. 3, 5, 16;

    or, without a copula, ultro citro,

    on this side and on that, this way and that, to and fro, on both sides, mutually, Cic. N. D. 2, 33, 84; Sen. Q. N. 4, 2, 29; Suet. Calig. 19; App. M. 8, p. 211; v. citro; and cf. Hand, Turs. II. p. 87 sqq.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of distance, afar, away, off (so only in Plautus): Ty. Proin' tu ab istoc procul recedas. He. Ultro istum a me! Plaut. Capt. 3, 4, 19 Brix ad loc.:

    ultro istunc, qui exossat homines!

    id. Am. 1, 1, 164:

    ultro te amator apage te a dorso meo,

    id. Cas. 2, 8, 23.—
    B.
    To denote that which is or is done over and above something else, besides, moreover, too:

    et mulier ut sit libera, atque ipse ultro det argentum,

    Plaut. Pers. 2, 5, 26:

    celavit suos cives ultroque eis sumptum intulit,

    Cic. Fl. 19, 45:

    cavendo, ne metuant homines, metuendos ultro se efficiunt,

    Liv. 3, 65, 11:

    Sex. Naevius, qui, cum ipse ultro deberet, cupidissime contenderet, etc.,

    Cic. Quint. 23, 74; cf.:

    non debui tibi pecuniam... ultro a me mutuatus es,

    Quint. 5, 10, 107; 12, 8, 7 Spald. N. cr.:

    his lacrimis vitam damus et miserescimus ultro,

    Verg. A. 2, 145:

    nunc ultro ad cineres ipsius Adsumus,

    id. ib. 5, 55 Forbig. ad loc.:

    ultro animos tollit dictis atque increpat ultro,

    id. ib. 9, 127.—
    2.
    Trop., superfluously, gratuitously, wantonly:

    qui ita putant, Sibi fieri injuriam ultro si quam fecere ipsi expostules,

    Ter. Ad. 4, 3, 4:

    sibi ultro per contumelias hostem insultare,

    Liv. 3, 62, 1.—
    C.
    From beyond, from the other side, i. e. without influence or assistance from this side (cf. sponte, whose opposite is external compulsion or aid: ultro facio, non rogatus; sponte facio, non coactus neque adjutus; hence, ultro is esp. freq. with verbs of giving, offering, proposing, approaching, assailing, etc.), on his part, on their part, of himself, of themselves, etc.; of one's own accord, without being asked, spontaneously, voluntarily: Gn. Jam haec tibi aderit supplicans Ultro. Thr. Credin'? Gn. Immo certe. Novi ingenium mulierum:

    Nolunt, ubi velis: ubi nolis, cupiunt ultro,

    Ter. Eun. 4, 7, 42 sq.:

    O audaciam! etiam me ultro accusatum advenit?

    id. Phorm. 2, 3, 13:

    monstrum etiam ultro derisum advenit,

    id. Eun. 5, 2, 21:

    qui quoniam Erus quod imperavit neglexisti persequi, nunc venis etiam ultro inrisum dominum,

    Plaut. Am. 2, 1, 40:

    ut homines Galli spem imperii ultro sibi a patriciis hominibus oblatam neglegerent, id non divinitus factum esse putatis?

    Cic. Cat. 3, 9, 22: ultro aliquid offerre, id. Planc. 10, 26; cf. Quint. 7, 1, 50:

    offerendum ultro rati,

    Liv. 1, 17, 8:

    offerentibus ultro sese militibus,

    id. 27, 46, 3:

    cum id, quod antea petenti denegasset, ultro polliceretur,

    Caes. B. G. 1, 42: omnia ei ultro pollicitus sum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 1:

    nec mihi quicquam tali tempore in mentem venit optare, quod non ultro mihi Caesar detulerit,

    Cic. Fam. 4, 13, 2:

    has (tabulas) donavit his ultro,

    Quint. 5, 10, 111:

    subinvideo tibi, ultro te etiam arcessitum ab eo,

    of his own motion, Cic. Fam. 7, 10, 1:

    ultroque animam sub fasce dedere,

    Verg. G. 4, 204:

    quod divom promittere nemo Auderet, volvenda dies, en, attulit ultro,

    id. A. 9, 7:

    ultro ad terram concidit,

    id. ib. 5, 446:

    ultro ad me venit,

    Ter. And. 1, 1, 73; id. Eun. 1, 1, 2; Pers. 5, 172:

    ad aliquem ultro venire,

    Cic. Fam. 7, 21; cf. id. Fin. 2, 18, 58:

    quod occurrit ultro,

    Quint. 7, 1, 59:

    interrogantibus libenter respondeat, non interrogantes percontetur ultro,

    id. 2, 2, 6: quemadmodum impetum occupemus facere ultro in regem, Att. ap. Non. 355, 11:

    cum rex ab Attalo et Rhodiis ultro se bello lacessitum diceret, num Abydeni quoque, inquit, ultro tibi intulerunt arma?

    Liv. 31, 18, 2; 21, 1, 3; 1, 17, 8;

    2, 13, 2: ne collegae auxilium, quod acciendum ultro fuerit, suā sponte oblatum sperneretur,

    id. 10, 19, 1 Weissenb. ad loc.:

    Cappadocem illum non modo recipiebat (Asia) suis urbibus, verum etiam ultro vocabat,

    Cic. Fl. 18, 61.—So, ultro tributa (and sometimes written as one word, ultrotributa), expenditures made by the State for public works, Varr. L. L. 6, § 11 Müll.; Liv. 39, 44, 2; 43, 16, 2 and 7.— Trop.:

    virtus saepius in ultro tributis est,

    gives rather than receives, Sen. Ben. 4, 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > ultro

См. также в других словарях:

  • Adjutus — Josephus Adjutus auf einem Holzschnitt von 1647 von Johann Michael Dilherz Josephus Adjutus (* um 1602 in Mosul; † 21. Mai 1668 in Wittenberg) war ein Theologe. Inhaltsverzeichnis 1 …   Deutsch Wikipedia

  • Adjutus, S. (4) — 4S. Adjutus, Abb. (19. Dec. al. 27. Jan.) Der hl. Adjutus war zuerst Mönch im Kloster zu Micy (Miciacum). Bisth. Orleans, dann Abt des Klosters Portesan im Gebiet von Chartres, und lebte zur Zeit des Magnus, eines Schülers des hl. Benedicts, der… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Adjutus, S. (2) — 2S. Adjutus, M. (27. Jan.) Der hl. Adjutus erlitt in Afrika den Martyrertod und ist vielleicht Avitus sein rechter Name …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Adjutus, S. (3) — 3S. Adjutus, Ep. (5. Febr.) Der hl. Adjutus war Bischof von Vienne in Frankreich. Die Bollandisten halten dafür, er sei ein und dieselbe Person mit Avitus, dessen Fest gleichfalls am 5. Febr. begangen wird. S. S. Avitus (5. Febr.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Adjutus, S. (1) — 1S. Adjutus, M. (16. Jan.) Lat. – dem geholfen worden, der Gerettete, – ein Mitglied des Franciscaner Ordens und Martyrer in Marokko. S. S. Berardus de Carpio …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Joseyh Adjutus — Josephus Adjutus auf einem Holzschnitt von 1647 von Johann Michael Dilherz Josephus Adjutus (* um 1602 in Mosul; † 21. Mai 1668 in Wittenberg) war ein Theologe. Inhaltsverzeichnis 1 …   Deutsch Wikipedia

  • Josephus Adjutus — auf einem Holzschnitt von 1647 von Johann Michael Dilherz Josephus Adjutus (* um 1602 in Mosul; † 21. Mai 1668 in Wittenberg) war ein Theologe. Inhaltsverzeichnis …   Deutsch Wikipedia

  • Josefi Adjuti — Josephus Adjutus auf einem Holzschnitt von 1647 von Johann Michael Dilherz Josephus Adjutus (* um 1602 in Mosul; † 21. Mai 1668 in Wittenberg) war ein Theologe. Inhaltsverzeichnis 1 …   Deutsch Wikipedia

  • Avitus, S. (10) — 10S. Avitus, Abb. (19. Dec.) Mabillon ist der Meinung und sucht dieselbe auch zu beweisen, daß zur Zeit des hl. Mariminus zwei heil. Avitus im Kloster Miscy im Gebiete von Orleans gelebt haben. Butler stimmt dieser Ansicht nicht bei, sondern hält …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Academia Fridericiana Halensis — Martin Luther Universität Halle Wittenberg Gründung 1502 (Wittenberg) und 1694 (Halle) Trägerschaft …   Deutsch Wikipedia

  • Al-Mausil — DMS …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»